Η διπλωματική εργασία «Η ζωή και το τέλος των ηρώων του Γιώργου Χειμωνά στα έργα Πεισίστρατος και Μυθιστόρημα» σκοπεύει στη διερεύνηση της ταυτότητας των λογοτεχνικών προσώπων των συγκεκριμένων αφηγηματικών έργων. Η μέθοδος που ακολουθήθηκε είναι καθαρά κειμενοκεντρική, ενώ εφαρμόστηκαν σαν ερευνητικά εργαλεία κυρίως ορισμένες βασικές ψυχαναλυτικές αρχές. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στον Πεισίστρατο, αντιμετωπίστηκε με βάση τη λακανική σύλληψη για το «στάδιο του καθρέφτη» και το Μυθιστόρημα με βάση την πεμπτουσία της φροϋδικής σκέψης περί συνύπαρξης του id, του ego και του superego στην οντότητα άνθρωπος. Ταυτόχρονα, επιχειρήθηκε, κατά το δυνατό, υφολογική ανάλυση των κειμένων, ώστε να καταδειχθεί η γλωσσική και αφηγηματική τεχνική με την οποία μορφοποιούνται οι ήρωες. Ως πρότυπο (και επιστημονικό προηγούμενο) για την ανάλυσή μου παρατίθεται η εφαρμογή του Δημήτρη Τζιόβα «Έρως και θάνατος: Η δυναμική της επιθυμίας στην αφήγηση», στην οποία έχουμε ακριβώς εφαρμογή των ψυχαναλυτικών αρχών σε έργα του Στράτη Μυριβήλη. Ο ίδιος προλογίζοντας την εφαρμογή του τονίζει ότι η ψυχανάλυση είναι κατεξοχήν αφηγηματική τέχνη, διότι ασχολείται με την ανασυγκρότηση του παρελθόντος, «μέσω της δυναμικής της μνήμης και της επιθυμίας», άποψη που καθοδήγησε το παρόν πόνημα. Βέβαια, είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο Χειμωνάς προσφέρεται για ψυχαναλυτική εφαρμογή. / -

Η παρούσα εργασία κινείται σε δύο θεματικούς άξονες που συγκλίνουν σε έναν κοινό παρονομαστή: στον μύθο του Οιδίποδα. Στο πρώτο μέρος αναλύεται ο τρόπος με τον οποίο ο μύθος αυτός και το παράγωγό του οιδιπόδειο σύμπλεγμα αποτέλεσαν την αφορμή και το πρωτογενές υλικό στην σύσταση της ψυχαναλυτικής θεωρίας της λογοτεχνίας, παρουσιάζοντας διεξοδικά τις απόψεις των κυριότερων θεωρητικών της, αλλά και αναλύοντας ένα πολύτιμο φροϋδικό δοκίμιο που εφαρμόζει τους καρπούς της στον ήρωα – αρχέτυπο του ελισαβετιανού θεάτρου, στον Άμλετ του William Shakespeare. Στο δεύτερο μέρος, αφού παρουσιαστεί ο πρωτογενής μύθος και ερευνηθούν οι καταβολές του, επιχειρείται μία βαθύτερη προσέγγιση στην πρόσληψή του στην νεότερη δραματουργία και τον κινηματογράφο, αναλύοντας την Καταχθόνια Μηχανή του Γάλλου Jean Cocteau και το κινηματογραφικό έργο Οιδίπους Τύραννος του Ιταλού Pier Paolo Pasolini, έργα που έχουν προφανή συνάφεια με τις φροϋδικές προεκτάσεις του οιδιπόδειου μύθου. / The present thesis moves in two themes with a common parameter: Oedipus myth. The first part refers to the way in which this myth and its product, Oedipus’ complex, have been the motive and the primal material for the construction of the psychoanalytic theory of literature, extensively presenting the views of its most important theoreticians, but also analyzing a precious Freudian essay which puts in practice its outcomes on the archetype-hero of the Elizabethan theater, Shakespeare’s Hamlet. In the second part, after presenting the primal myth and investigating its origins, we will penetrate into its perception in recent dramaturgy and in the cinema analyzing ‘The sinister machine’ of the French Jean Cocteau and the film Oedipus Tyrant by the Italian Pier Paolo Pasolini, which both have an obvious relevance with the Freudian extensions of the Oedipus myth.