Τα κατάγματα του άνω πέρατος του μηριαίου αποτελούν μία από τις πιο συχνές κακώσεις κυρίως της τρίτης ηλικίας. Με την αύξηση του ορίου ζωής και την αύξηση των τροχαίων και εργατικών ατυχημάτων επόμενο ήταν να αυξηθεί και η συχνότητα των καταγμάτων αυτών. Η επικράτηση της χειρουργικής έναντι της συντηρητικής θεραπείας, είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση ολοένα και περισσότερων συστημάτων οστεοσύνθεσης. Αυτό είχε σαν συνέπεια να παρουσιάζονται και περισσότερες επιπλοκές κυρίως μηχανικής αποτυχίας από τα διάφορα συστήματα οστεοσύνθεσης. Η παρατήρηση αυτή από διεθνές ανακοινώσεις αλλά και από περιστατικά της κλινικής μας εκίνησαν το ενδιαφέρον σύγκρισης διαφόρων συστημάτων οστεοσύνθεσης για την αντιμετώπιση των καταγμάτων αυτών. Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας παρουσιάζεται αυτή η εργασία που αναφέρεται σε συγκριτική μελέτη 120 καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου τα οποία αντιμετωπίστηκαν με τρία διαφορετικά συστήματα. Τα συστήματα αυτά είναι το Trochanteric Gamma Nail η ΑΜΒΙ και το Proximal Femoral Nail. Με κάθε μέθοδο αντιμετωπίστηκαν 40 κατάγματα. Μεταξύ των τριών μεθόδων δεν υπάρχουν στατιστικές διαφορές στον χρόνο ακτινοβολίας, την απώλεια αίματος, στις γενικές και ειδικές ΜΤΧ επιπλοκές, τον χρόνο νοσηλείας και τον χρόνο πώρωσης των καταγμάτων. Στατιστική διαφορά υπέρ του TGN και της ΑΜΒΙ έναντι του PFN υπάρχει στον χρόνο χειρουργείου και τις διεγχειρητικές επιπλοκές. Τα δύο ενδομυελικά συστήματα πλεονεκτούν στον χρόνο άμεσης ΜΤΧ φόρτισης και στον ταχύτερο χρόνο αποκατάστασης των ασθενών. Το ΑΜΒΙ παραμένει μία ελκυστική λύση για την αντιμετώπιση των ασταθών καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου, συν το γεγονός του χαμηλότερου κόστους σχετικά με το TGN και PFN. Τεχνικά σφάλματα κατά την τοποθέτηση του PFN ήταν αιτία για τον μεγαλύτερο χειρουργικό χρόνο και τις διεγχειρητικές επιπλοκές του PFN. Πιστεύουμε ότι το σύστημα PFN μπορεί να χρησιμοποιηθεί και αυτό για την αντιμετώπιση των παραπάνω καταγμάτων εφ όσον εφαρμόζεται από χειρουργούς με εμπειρία στην ενδομυελική ήλωση. Προς αποφυγή του Z-effect θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν μικρές αλλαγές στον ήλο. Το TGN φαίνεται να υπερέχει ελαφρώς των άλλων δύο συστημάτων χωρίς όμως στο σύνολο να υπάρχουν στατιστικές διαφορές. Καταλήγουμε ότι και τα τρία παραπάνω συστήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αντιμετώπιση των καταγμάτων του άνω πέρατος του μηριαίου. Ποιο σύστημα οστεοσύνθεσης θα τοποθετείται, εξαρτάται και από την εμπειρία την οποία έχει ο χειρουργός με το συγκεκριμένο σύστημα. / Proximal femoral fractures are some of the commonest injuries in the elderly. Their incidence is increased analogue to greater living expectations and increasing rate of work and traffic accidents. The overall acceptance of surgical treatment for these injuries led not only to the development of several systems for internal fixation but give also raise to higher rate of complications, especially those related to the implant design and its mechanical properties. These considerations, as they presented in the national literature, among with our experience of managing proximal femoral fractures led as to conduct a prospective, comparative study. This clinical trial refers to 120 fractures of the inter-trochanteric region that treated with 3 different implants: the TGN, the AMBI and the PFN. Each group was consisted of 40 patients. There were not statistical important differences between the tree groups regarding the mean fluoroscopic time, mean blood loss, averaged hospitalization period and time to union. There was a statistically important difference in the mean operative time and intraoperative complications for the PFN in comparison with TGN and AMBI systems. The intramedullary implants have significant advantages in both early weight-bearing and shorter rehabilitation time. AMBI remains the gold standard for the treatment of unstable hip fractures and is cheaper than the other two implants. An improper use of the PFN system was the reason for the most complications and the longer operation time of the device. At present we consider that the PFN is an accepted minimally invasive implant for unstable proximal femoral fractures in the hands of experienced surgeons. Future modification of the implant to avoid Z-effect phenomenon, should reduce its high complication rate. TGN seem to be superior from the other two implants but no statistical important advantages were found.

Στην παρούσα εργασία εξετάστηκαν οι επιπτώσεις που μπορεί να έχει στη λειτουργία της ακοής η χρησιμοποίηση συγκεκριμένων αντιβιοτικών (ωτοτοξικών). Χρησιμοποιήσαμε ως αντιπροσωπευτικό αντιβιοτικό μέσον τις αμινογλυκοσίδες σε 53 νοσοκομειακούς ασθενείς (μέσης ηλικίας 54,8 ετών), οι οποίοι έλαβαν για τουλάχιστον 4 συνεχείς ημέρες amikacin (4 άτομα), gentamycin (47 άτομα) και tobramycin (2 άτομα) και οι οποίοι δεν είχαν κανένα προηγούμενο πρόβλημα που να αφορά το όργανο της ακοής. Για τη μελέτη αυτή κρίθηκε απαραίτητη προϋπόθεση ένα ελάχιστο 4 ακουογραμμάτων. Από τις πρώτες μετρήσεις που έγιναν, έχοντας κάνει ήδη ακουόγραμμα βάσεως με συμβατική και υψίσυχνη ακουομετρία, ανεδεικνύετο μία πτώση στις υψηλές συχνότητες, δηλ. από 8.000 Hz μέχρι 20.000 Hz, χωρίς να επηρεάζονται οι συχνότητες της συμβατικής ακουομετρίας, και ακόμη περισσότερο αυτές οι οποίες έχουν σχέση με την ομιλία και επικοινωνία του ατόμου, δηλ. 500 Ηz, 1000 Hz και 2000 Hz. Επειδή η μέτρηση όλου του φάσματος των υψηλών συχνοτήτων ήτο εργώδης, κατορθώσαμε να εντοπίσουμε μία ομάδα 5 συχνοτήτων, τις οποίες ονομάσαμε συχνότητες επικλινούς σειράς, στις οποίες η πτώση ήτο ακόμη πιο πρόωρη: 8-9-10-11,2-12,5 kHz. Με τον τρόπο αυτό, πολύ εύκολα και σε πολύ μικρό χρόνο εξέτασης (10-15 min), είχαμε τη δυνατότητα προληπτικά να ελαττώνουμε το δοσολογικό σχήμα ή και να αλλάζουμε εντελώς την αντιβίωση, χωρίς παράλληλα να μειώνουμε τη δυνατότητα ομιλίας και επικοινωνίας του ασθενούς. / In this study we have been examining the problems that can be created in hearing using antibiotics with ototoxicity. We used a representative antibiotic, the aminoglycosides, in 53 patients (54,3 m age) who have taken it for at least 4 days - amicacin (4 patients), gentamycin (47 patients) and tobramycin (2 patients). None of the patients had any problem in hearing. For this study were indispensable a minimum of 4 audiograms. From the first measurements that we have done in compare with the baseline audiograms (classical and high frequency) a decline in high frequencies was demonstrated, namely 8000 Hz up to 20.000 Hz without problems in the classical audiometry. For this reason of that measurement in all the high frequencies was something difficult and was indispensable a lot of time. we have found a group of 5 frequencies that a decline was more apparent (8, 9, 10, 11, 12 KHz). In this way and very easily and in a short time 10-15 min we had the possibility preventively to diminish the dose or to change completely the antibiotic without on the other hand to create problems in speaking and communication of the patient.