Οι πληροφορίες που διαθέτουμε για τον πιθανό δημιουργό δύο σημαντικών και μνημειωδών για την ελληνική γραμματεία έργων, είναι απειροελάχιστες. Αυτό οφείλεται αφενός στο γεγονός ότι η «Ιλιάδα» κι η «Οδύσσεια» δεν περιέχουν σχεδόν καθόλου στοιχεία για το βίο του δημιουργού τους (όποιος κι αν είναι) κι αφετέρου στο γεγονός ότι ο ποιητής μας φέρεται να έζησε σε μία χρονική περίοδο, κατά την οποία μόλις είχε αρχίσει η χρήση του φοινικικού αλφαβήτου και κατά την οποία, πέραν των «ομηρικών έργων» δεν φαίνεται να έχει γραφτεί κανένα άλλο αξιόλογο γραπτό κείμενο, που θα μπορούσε να μας παρέχει κάποιες πληροφορίες. Ως εκ τούτου, στην προσπάθειά μας να αντλήσουμε κάποια στοιχεία για το ιστορικό πρόσωπο Όμηρος – εφόσον βέβαια υπήρξε- είμαστε αναγκασμένοι να στραφούμε σε πηγές- κείμενα πολύ μεταγενέστερα, με όλα τα προβλήματα ως προς την αξιοπιστία των πληροφοριών που αυτά μας παρέχουν, ένεκα και της χρονικής απόστασης από την εποχή για την οποία μιλούν. Παρά τις παραπάνω δυσκολίες, σκοπός του παρόντος πονήματος, είναι, αφού παραθέσει όλες τις σημαντικές πληροφορίες που μας παραθέτουν οι διάφορες πηγές μας σχετικά με πολύ σημαντικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με το Βίο του Ομήρου, να καταλήξει σε ένα όσο το δυνατόν πιο ασφαλές συμπέρασμα και να ανασυνθέσει κατά το δυνατόν, μια βιογραφία του μεγάλου επικού ποιητή, στηριζόμενο στις πληροφορίες που φαίνονται να έχουν μεγαλύτερη σχέση με την πραγματικότητα. Στην προσπάθειά μας αυτή, θα χρησιμοποιήσουμε στα στοιχεία που αντλήσαμε από εννέα βιογραφίες του Ομήρου. / --

Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι να εξετάσει και να παρουσιάσει τις βιογραφικές μεθόδους προσέγγισης μίας εξέχουσας προσωπικότητας του 4ου αιώνα π.Χ., του Σπαρτιάτη βασιλιά και στρατιωτικού, Αγησιλάου του Β΄ (399-360/59 π.Χ.), έτσι όπως εκείνη σκιαγραφήθηκε μέσα από τα τρία ομώνυμα έργα του Ξενοφώντος του Αθηναίου (4ος αιώνας π.Χ.), του Κορνήλιου Νέπωτα (Cornelius Nepos, 1ος αιώνας π.Χ.) και του Πλουτάρχου (1ος-2ος αιώνας μ.Χ). / Purpose of this paper is to examine and present biographical methods in approaching a prominent personality of the 4th century BC, the Spartan king and military, Agesilaus the Second (399-360/59 BC), as that outlined through three homonym works of Xenophon of Athens (4th century BC), Cornelius Nepos (1st century BC) and Plutarch (1st-2nd century AD).

Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η εξέταση του δικτύου των σχέσεων, οι οποίες αναπτύσσονται εντός των σοφιστικών και φιλοσοφικών κύκλων που παρουσιάζονται σε δύο βιογραφικά corpora, στους Βίους Σοφιστῶν του Φιλοστράτου και στους Βίους Φιλοσόφων καὶ Σοφιστῶν του Ευναπίου, καθώς και του κεντρικού ρόλου που διαδραμάτισαν οι σχέσεις αυτές (κυρίως η σχέση δασκάλου και μαθητή) στη συγκρότηση των δύο συλλογών. Η μελέτη του δικτύου αυτών των σχέσεων στοχεύει στην ανάδειξη της μοναδικότητας των δύο συλλογών από άποψη δομής, η οποία καταδεικνύεται, επί παραδείγματι, από την ένταξη ορισμένων σοφιστών ή φιλοσόφων και τον αποκλεισμό άλλων. Ταυτόχρονα, διερευνάται πώς αυτές οι σχέσεις λειτουργούν ως μια βασική οργανωτική αρχή των Βίων και μας επιτρέπουν να διαμορφώσουμε μια σαφέστερη εικόνα για τη σοφιστική/φιλοσοφική ταυτότητα κατά την ελληνορωμαϊκή αυτοκρατορική περίοδο. Το πλέγμα σχέσεων που διαμορφώνεται ανάμεσα στους σοφιστές και τους φιλοσόφους, καθώς και ο τρόπος ταξινόμησής τους στα δύο βιογραφικά corpora μας επιτρέπουν να αναγνώσουμε τις συλλογές ως ρυθμιστικά, κανονιστικά κείμενα, τα οποία υπαγορεύουν και εξασφαλίζουν την επιβίωσή των βιογραφουμένων προσώπων για τις επόμενες γενιές. / The aim of this thesis is to examine the network of relationships developed among the sophists and the philosophers in two biographical corpora, Philostratus’ Lives of Sophists and Eunapius’ Lives of Philosophers and Sophists, as well as the pivotal role these relationships (especially those of master and student) played in the formation of the two collections. The study of the nexus of these relationships aims to demonstrate the structural singularity of these corpora, which is pointed, for instance, by the inclusion of certain sophists/philosophers and the exclusion of others; at the same time, these relationships are shown to constitute a major organizational principle of the Lives, allowing thus a sharper understanding of the sophistic/philosophical identity in the Graeco-Roman Imperial period. The two corpora are read as regulatory, canonistic texts, in the sense that they dictate and determine, to a great extent, the type of the biographised sophists and philosophers worth preserving for future generations.