No description available.

No description available.

No description available.

Το υδρόθειο (H2S) είναι ένα άχρωμο, εύφλεκτο αέριο με τη χαρακτηριστική οσμή του κλούβιου αυγού. Τα τελευταία χρόνια έχει αναγνωριστεί ο ρόλος του ως ένα σηματοδοτικό μόριο για το καρδιαγγειακό και το νευρικό σύστημα και είναι το τρίτο μέλος της οικογένειας των αέριων διαβιβαστών. Παράγεται ενδογενώς μέσω του μεταβολισμού της L-κυστεΐνης από δυο ένζυμα: τη β-συνθετάση της κυσταθειονίνης (CBS) και τη γ-λυάση της κυσταθειονίνης (CSE). Ένας τρίτος τρόπος σύνθεσης του H2S από L-κυστεΐνη που ανακαλύφθηκε πρόσφατα είναι μέσω της συνδυασμένης δράσης της σουλφοτρανσφεράσης του 3-μερκαπτοπυροσταφυλικού και της αμινοτρανσφεράσης της κυστεΐνης (3MST/CAT). Στην παρούσα εργασία μελετήσαμε την εκλεκτικότητα των διαθέσιμων φαρμακολογικών αναστολέων της σύνθεσης του H2S που επιδρούν στα ένζυμα παραγωγής του, CBS και CSE. Για την υλοποίηση της μελέτης έγινε η έκφραση των ενζύμων CSE και CBS ως χιμαιρικές πρωτεΐνες με GST σε βακτήρια E.coli και ακολούθησε η απομόνωση αυτών με χρωματογραφία συγγένειας με τη χρήση στηλών που έχουν ακινητοποιημένη σε σεφαρόζη τη γλουταθειόνη. Έπειτα ελέγχθηκε η δραστικότητα των ανασυνδυασμένων ενζύμων με την μέθοδο του μπλε του μεθυλενίου και στη συνέχεια εξετάσθηκαν οι αναστολείς έναντι και των δυο ενζύμων CSE και CBS. Τα αποτελέσματα μας επιβεβαιώνουν την εκλεκτικότητα της προπαργυλογλυκίνης (PAG) και της β-κυανοαλανίνης (BCA) για το CSE. Από τη μελέτη μας βρέθηκε ότι η β-κυανοαλανίνη (BCA) είναι ισχυρότερος αναστολέας του CSE από την προπαργυλογλυκίνη (PAG) με IC50 14μΜ και 750μΜ, αντίστοιχα. Το αμινο-οξικό οξύ (ΑΟΑΑ) βρέθηκε ότι είναι πιο ισχυρός αναστολέας για το CSE (IC50 1,1μΜ) παρά για το CBS (IC50 8,5μΜ), παρόλο που θεωρητικά είναι εκλεκτικός αναστολέας του CBS. Μάλιστα είναι ισχυρότερος των PAG και BCA, για το CSE. Η τριφθοροαλανίνη και η υδροξυλαμίνη ανέστειλαν και τα δυο ένζυμα, με την τριφθοροαλανίνη να είναι πιο ισχυρός αναστολέας του CBS, ενώ η υδροξυλαμίνη του CSE. Στην παρούσα εργασία εξετάστηκαν επίσης κάποιες νέες ουσίες ως πιθανοί αναστολείς του CSE, οι οποίες δε φαίνεται να είχαν την ικανότητα να προκαλέσουν σημαντική αναστολή του ενζύμου αυτού. Συμπερασματικά, παρόλο που οι αναστολείς PAG και BCA εμφανίζουν εκλεκτικότητα ως προς το CSE έναντι του CBS, δεν υπάρχει, προς το παρόν, κανένας εκλεκτικός αναστολέας για το CBS. / Hydrogen sulphide (H2S) is a colorless, flammable gas with the characteristic smell of rotten eggs. H2S is now recognized as an important signalling molecule in the cardiovascular and nervous systems and is the third member of the gasotransmitter family. H2S is synthesized via two pyridoxal-5′-phosphate-dependent enzymes responsible for the metabolism of L-cysteine: cystathionine beta synthase (CBS) and cystathionine gamma lyase (CSE), as well as by a recently identified third pathway that catalyzes the production of H2S from L-cysteine via the combined action of 3-mercaptopyruvate sulphurtransferase and cysteine aminotransferase (3MST/CAT). In the present study we examined the selectivity of commonly used pharmacological inhibitors of H2S biosynthesis towards CSE and CBS. To address this question human CSE or CBS enzymes were expressed and purified from E. coli as fusion proteins with Glutathione-S-Transferase (GST). After purification the activity of the recombinant enzymes was tested using the methylene blue method. We found that β-cyanoalanine (BCA) was a more potent CSE inhibitor than propargylglycine (PAG) (IC50 14μΜ and 750μΜ, respectively), and that aminooxyacetic acid (AOAA) was even more potent than BCA and PAG towards CSE (IC50 1.1μΜ), although it is claimed to be a CBS-selective inhibitor; AOAA inhibited CBS with an IC50 8.5μΜ. Trifluoroalanine and hydroxylamine inhibited both enzymes with the former being a more potent inhibitor of CBS, while the later of CSE. We also examined some new synthesized substances as CSE inhibitors. In conclusion, although PAG and BCA exhibit selectivity in inhibiting CSE vs CBS, no selective CBS inhibitor is currently available.

Les abondances relatives naturelles des différents isotopes stables de l'azote (δ15N) varient selon les tissus au sein d'un individu et selon les individus au sein d'une population, et ces différences reflètent à la fois les caractéristiques de structure et de fonctionnement du métabolisme azoté et ses modulations en lien avec des variations des conditions nutritionnelles et physio-pathologiques. Cette thèse vise, à travers une approche couplée d'expérimentation et de modélisation, à mieux caractériser et comprendre les modulations des δ15N des différents pools azotés et à démontrer la capacité des δ15N à fournir des informations sur les flux azotés de l'organisme, leurs valeurs et modulations, qui sont encore mal connus. Nous avons, dans un premier temps, mesuré les δ15N dans plusieurs tissus (intestin, foie, plasma, muscles, rein, peau...) et dans différentes fractions azotées (acides aminés, protéines, urée, NH4) chez le rat, dans différentes conditions nutritionnelles (chez des rats nourris avec des P de qualité différente, les protéines de lait et de soja) ou physiopathologiques (chez des rats présentant ou non un syndrome métabolique, associant insulino-résistance et obésité, après avoir consommé un même régime potentiellement obésogène). Ces données expérimentales nous ont permis (i) de montrer que l'écart de δ15N entre les protéines tissulaires et le régime est plus important lorsque la qualité protéique est moindre, et (ii) de mettre en évidence que, lors de l'initiation précoce d'un syndrome métabolique associant insulino-résistance et obésité, les δ15N de certains pools métaboliques sont modulés et constituent des signatures isotopiques des modulations métaboliques associées. Par ailleurs, grâce à l'analyse par modélisation compartimentale des cinétiques de δ15N mesurées expérimentalement dans les fractions acides aminés et protéines de différents tissus après augmentation du δ15N du régime, nous avons pu estimer les taux de renouvellement protéique tissulaires et explorer la structure et le fonctionnement des échanges entre acides aminés et protéines des différents tissus et comparer leur degré de compartimentation. Enfin, nous avons développé un modèle multi-compartimental reproduisant l'ensemble des flux azotés inter- et intra-organes de l'organisme et rendant compte des variations de δ15N observées. Cette représentation globale du métabolisme azoté fournit une vision novatrice du fonctionnement intégré du métabolisme azoté dont les données éparses de la littérature ne donnaient auparavant qu'une vision parcellaire et fragmentée. Le modèle a permis de reconstituer les mécanismes qui conduisent à l'observation de différences de δ15N entre pools azotés, de mieux comprendre quelles modulations sont les plus susceptibles d'affecter les δ15N, avec quelle amplitude et dans quel sens, et finalement d'expliquer les variations de δ15N mises en évidence expérimentalement en terme de modulation des flux azotés. L'ensemble de nos résultats d'expérimentation et de modélisation démontre la capacité des δ15N à apporter des informations sur les flux métaboliques azotés et souligne l'intérêt prometteur de cette approche nouvelle pour acquérir une compréhension intégrée du système complexe du métabolisme azoté inter- et intra-organes et des processus homéostatiques qui le régulent et de ses dérégulations pré-pathologiques. / Natural abundances of stable nitrogen isotopes vary among tissues within an individual and among individuals within a population, and these differences are linked to the structural and functioning characteristics of the nitrogen metabolism and also to its modulations in response to variations in nutritional and physiological conditions. In this thesis, we developed an approach combining both experimentation and modeling, in order to better characterize and understand the modulations in the δ15N values of various nitrogen metabolic pools, and to show the capacity of the δ15N to provide information regarding the values and modulations of the body nitrogen fluxes, that are still poorly determined. We first measured the δ15N in various tissues (intestine, liver, plasma, muscle, kidney, skin …) and in various nitrogen fractions (amino acids, proteins, urea, NH4) in rats, under different nutritional (i.e. in rats fed with P of distinct quality, that were milk and soy P) or pathophysiological (i.e. in rats that had or not become obese and insulin resistant after being fed a high-fat diet for 10 weeks). From these experimental data, we showed (i) that the tissue nitrogen discrimination (i.e., the difference between tissue and diet δ15N) is higher when the P is of lesser quality, and (ii) that, during the onset of a metabolic syndrome, in the presence of both insulin resistance and obesity, the δ15N differed in some nitrogen pools and thus constitute isotopic signatures of the metabolic impact of such conditions. In this thesis, we also measured the δ15N kinetics in the amino acid and protein fractions of several tissues after a shift in the diet δ15N. The analysis of these kinetics, using a compartimental modeling approach, enabled us to estimate tissue fractional turnover rates and to investigate the structure and the functioning of the protein synthesis and breakdown exchanges in some tissues and their level of compartmentation. Lastly, we developed a multi-compartmental model that describes the various body nitrogen transfers between and within tissues and accounts for the observed δ15N variability. This model of the nitrogen metabolism provides a new and systemic insight of the interactions and modulations of the various nitrogen fluxes, as opposed to the fragmented information available from the literature data. This model enabled us to reconstruct the mechanisms that caused the observed δ15N differences between nitrogen pools, to better understand how they vary, depending on which metabolic modulation and with which amplitude, and finally to hypothesize which nitrogen fluxes alterations are the more likely to be responsible for the δ15N variations that we observed in our experimentations. In conclusion, our experimental and modelling results show that it is feasible to gain information from the δ15N values regarding the metabolic nitrogen fluxes and their modulations, and highlight the interest of this new approach to get an integrated insight into the complex nitrogen metabolic system and a better understanding of the way the various between and within tissues nitrogen fluxes are regulated and altered.