Moderate physical activity and snack intake suppress the appetite of obese and lean women acutely. The associations between circulating leptin and appetite-satiety ratings suggest that there is some physiological involvement of leptin in short-term appetite regulation in response to physical activity-induced factors but only in obese women. The exercise-related factors considered in this thesis as possible mediators of leptin action were catecholamines, fatty acids, glucose and insulin. Adrenaline is unlikely to be the exercise factor responsible for the coupling between leptin and satiety since adrenaline infusion stimulated an increase in subsequent energy intake in obese women. Labetalol decreased circulating FFA and increased glucose concentrations, which confirms at least b-adrenoceptor blockade. Any conclusion with respect to the a- adrenoceptor blockade should be drawn with caution since labetalol, an a/b blocker, has greater affinity for b- than a-adrenoceptors. No differences in appetite/satiety sensations were found following exercise with adrenoceptor blockade compared to exercise alone. This indicates that the observed anorexic effect of exercise on appetite in obese women was not mediated by b-adrenoceptors. Noradrenaline is another possible exercise factor that could mediate the coupling between leptin and appetite in obese women since it is known that leptin and noradrenaline (NA) have common hypothalamic targets (e.g. NPY) and their effects are mediated by a-1 adrenoceptors. Labetalol probably was not a sufficiently strong a-adrenoceptor blocker to investigate such effects. A study of a more selective a1-adrenoceptor antagonist might be helpful in the investigation of the interaction between leptin and NA in the regulation of eating. Study 4: In endurance-trained athletes a short term detraining increases postprandial plasmin leptin, induces insulin resistance but has no effect on appetite/satiety ratings. The results of the present studies implicate leptin, insulin, insulin resistance and noradrenergic factors in the control of eating following exercise and detraining.

Glucocorticoids (GCs) have an important role in anti-inflammation, apoptosis and immunomodulatory activity. GCs exert their effect by binding to their receptor, glucocorticoid receptor (GR), which subsequently triggers receptor dimerisation, nuclear translocation and eventually causes impact on transcriptional activity. Such regulatory mechanism is complex as it is not only controlled at the transcription level, but also at the post translational level with other contributing factors such as protein stability and cofactor recruitment. Glucocorticoids are commonly used as part of the chemotherapeutical protocols for lymphoid malignancies and have been successfully implicated in treating childhood acute lymphoblastic leukaemia (ALL). Nevertheless, resistance and side effects such as muscle atrophy and osteoporosis still occur frequently.With the advance in high-throughput technology, vast amount of data on various scales, including genomics, proteomics, and metabolomics make the molecular study of cancer more complicated. The rise of systems biology helps the scientist to address this problem with the use of computation. Although the concept and the approach may vary depending on the research fields, the ultimate goal remains the same which is to create a comprehensive understanding of biological processes and to forecast outcome.The goal of this body of work is to better understand glucocorticoid induced apoptosis in acute lymphoblastic leukaemia by adopting a systems biology approach. As the Bcl-2 family, particularly Bim is known to be a key determinant of GC-induced apoptosis, we investigated the molecular mechanism of GC induction of Bim. By adopting ordinary differential equation modelling approach, we were able to make prediction and investigate details of Bim regulation by GCs. Further to this, we carried out an integrated microarray analysis in various ALL to study GC resistance and identified crucial candidate gene c-Jun as a regulator of Bim and Erg as a determinant for GC resistance. These results allowed us to refine our models and enabled more answers to be addressed. In conclusion, our findings not only suggest potential regulatory mechanisms for determining GC sensitivity, they also aid us to find potential biomarkers for determining GC resistance. More importantly, this study represents a successful example for utilising systems biology to study the genetic complexity in cancer.

Les données de la littérature concernant la tolérance à long terme du traitement par hormone de croissance (GH) recombinante sont très réduites. L’objectif du travail rapporté dans cette thèse porte sur l’analyse de la morbidité chez 6874 patients de l’étude SAGhE traités en France dans le cadre d’un déficit idiopathique en GH ou d’une petite taille constitutionnelle, avec les 3 axes de travail suivants : Risque neurovasculaire : Utilisant des données de référence issues de 2 registres de population, nous avons montré une augmentation du risque d’accident vasculaire cérébral (SIR à 3.5 ou 4.4 selon le registre considéré), et plus particulièrement d’hémorragies sous-arachnoïdiennes (SIR 5.7 ou 6.3). Risque de diabète : Utilisant les prescriptions d’antidiabétiques fournies par le SNIIRAM au sein de notre cohorte, nous n’avons pas mis en évidence d’augmentation de la prévalence du diabète traité (SPR 1.0). Risque de cancer : En comparaison au registre de référence du réseau FRANCIM, il n’y a pas de différence significative dans le risque de survenue d’un cancer (SIR 0.7). En revanche, le risque de développer une tumeur osseuse est 3.5 fois plus élevé chez les sujets exposés à l’hormone de croissance dans l’enfance. Les évènements ont été identifiés à partir de trois sources : a) RNIPP et CépiDC pour la connaissance du statut vital et les causes de décès si le sujet est décédé, b) Questionnaire de santé envoyé aux sujets non décédés, c) Données SNIIRAM à partir d’une extraction spécifique basée sur les identifiants des sujets de notre cohorte, permettant d’obtenir les codes CIM-10 des déclarations d’Affection Longue Durée, les codages PMSI entre 2008 et 2010 correspondant aux hospitalisations, et les prescriptions d’antidiabétiques. / The literature is scarce regarding the long term effect of synthetic growth hormone (GH) treatment. The objective of this thesis was to analyse the morbidity of 6874 patients from the French SAGhE study treated by GH for short stature, focusing on three themes: Neurovascular risk: Using two population-based registries, we showed an increase in the risk of stroke (SIR 3.5 to 4.4 according the registry used), more specifically for the subarachnoid hemorrhage (SIR 5.7 or 6.3). Risk of diabetes : Using the antidiabetic drugs deliveries obtained from the French national health insurance database, no difference in the risk of treated diabetes was found (SPR 1.0). Risk of cancer : Compared with the French population-based registries of cancer, no significant difference in the risk of cancer was found (SIR 0.7), but the excess risk for bone tumor is 3.5 . Events were identified from three sources : a) Information on vital status collected from the Répertoire National d’Identification des Personnes Physiques and cause of death as indicated on death certificate, b) Health questionnaire sent to all living patients, c) Data extracted from the French national health insurance information, including the French hospital discharge database, also called Programme de Médicalisation des Systèmes d’Information from 2008 to December 2010, long-lasting affection statements, and antidiabetics drugs deliveries.

Η προκλητή δοκιμασία με GHRH + GHRP-6 είναι ένα από τα πιο ισχυρά ερεθίσματα για την έκκριση της GH. Προκειμένου να εκτιμηθεί η διαγνωστική της ικανότητα σε παιδιά με κλασσική ανεπάρκεια GH (Growth Hormone Deficiency, GHD) αλλά και με νευροεκκριτική δυσλειτουργία της GH (GH Neurosecretory Dysfunction, GHND), 35 παιδιά με μέγιστη απάντηση της GH < 10 μg/L μετά από πρόκληση με levo-dopa/κλονιδίνη (GHD), 15 με φυσιολογική απάντηση στις προκλητές εξετάσεις αλλά παθολογική αυτόνομη 24ωρη έκκριση της GH (GHND) και 20 φυσιολογικοί μάρτυρες έλαβαν 1 μg/kg GHRH και GHRP-6 i.v. και η GH μετρήθηκε στο χρόνο -15΄, 0΄, 5΄, 10΄, 15΄, 30΄, 45΄, 60΄. Έξι ασθενείς δεν απάντησαν στην συνδυασμένη προκλητή εξέταση με GHRH και GHRP-6 (μη αποκριτές), με σημαντικά χαμηλότερη μέγιστη τιμή GH: 20.7 μg/L (7.8-31.8) από τους μάρτυρες και τους υπόλοιπους ασθενείς (αποκριτές). Η απάντηση της GH (μg/L) ήταν παρόμοια μεταξύ των προεφηβικών μαρτύρων: 167±88, των προεφηβικών παιδιών με κλασσική ανεπάρκεια: 202±110 και των προεφηβικών παιδιών με νευροεκκριτική δυσλειτουργία της GH: 155±83. Οι εφηβικοί μάρτυρες είχαν υψηλότερη απάντηση: 328±149 από τους εφηβικούς ασθενείς με GHD: 203±105 και GHND: 186±105. Ενώ οι εφηβικοί μάρτυρες είχαν υψηλότερη απάντηση GH από τους προεφηβικούς, οι εφηβικοί και προεφηβικοί ασθενείς και των δύο ομάδων (GHD και GHND) είχαν παρόμοια μέγιστη απάντηση GH. Tα δεδομένα της μελέτης επιβεβαιώνουν ότι ο συνδυασμός GHRH και GHRP-6 είναι ένα ισχυρό ερέθισμα για την έκκριση της GH που μπορεί να κινητοποιήσει τα υποφυσιακά αποθέματα αυξητικής ορμόνης σε παιδιά που παρουσιάζουν τόσο κλινικά, όσο και βιοχημικά χαρακτηριστικά ανεπάρκειας αυξητικής ορμόνης. Πρόκειται για μία ασφαλή και σύντομη δοκιμασία χωρίς ανεπιθύμητες ενέργειες για τα παιδιά, η οποία μπορεί να διακρίνει τους ασθενείς με σημαντική έκπτωση των υποφυσιακών αποθεμάτων αλλά και εκκριτικής ικανότητας της GH, που παρουσιάζουν και την πιο σημαντική ανεπάρκεια στην αύξηση. Είναι πιθανό οι ασθενείς «αποκριτές» να παρουσιάζουν υποθαλαμική δυσλειτουργία στη νευρορύθμιση της έκκρισης της GH και να μπορούν να απαντήσουν θεραπευτικά σε συνθετικά εκλυταγωγά της GH.Κατά συνέπεια, η εξέταση με GHRH+GHRP-6 μπορεί να χρησιμεύσει στην επιλογή ασθενών όχι μόνο με ανεπάρκεια GH αλλά και με άλλες διαταραχές της αύξησης με θεραπευτική ένδειξη τη χορήγηση GH, οι οποίοι θα μπορούσαν να απαντήσουν στη χορήγηση συνθετικών εκλυταγωγών της GH. Περαιτέρω μελέτες χρειάζονται για να απαντήσουν στα πολύ σημαντικά αυτά κλινικά ερωτήματα. / The combined growth hormone-releasing hormone and growth hormone-releasing peptide-6 (GHRH + GHRP-6) test is most potent in evaluating GH secretion. The aim of this research was to assess its capability in children with GH deficiency and low spontaneous GH secretion (GH neurosecretory dysfunction). Thirty-five children with GH <10 ng/ml after levo-dopa/clonidine (GHD), 15 with normal provocative tests but abnormal 24-hour spontaneous GH secretion (GHND), and 20 controls (C) were given 1 μg/kg of GHRH and GHRP-6 i.v. and GH (ng/ml) was measured at -15, 0, 5, 10, 15, 30, 45 and 60 min. Six were non-responders to the combined test, with significantly lower peak GH 20.7 (7.8-31.8) than C and the rest of the patients (responders). Peak GH was similar between prepubertal (PP) controls 167 +/- 88, GHD 202 +/- 110 and GHND 155 +/- 83. Pubertal (P) controls had higher peak GH 328 +/- 149 than P-GHD 203 +/- 105 and P-GHND 186 +/- 105. While P-C had higher peak GH than PP-C, PP and P children had similar responses within the GHD and GHND groups. The GHRH + GHRP-6 test detects children with severe GH insufficiency. Patients with GHD respond similarly to those with GHND, indicating a possible hypothalamic GH neuroregulatory dysfunction in GHD. Responders to the combined test may be eligible for treatment with a synthetic GH secretagogue.