No description available.

No description available.

Dans le contexte des problématiques environnementales, la mise en émulsion de résines biosourcées constitue une étape clé vers la production de « peintures vertes ». L’hydrophobie de deux résines alkydes d’origine végétale a été évaluée par une méthode novatrice appelée salinity-slope en réalisant un balayage en sel d’un système E/H/TA ionique. Les résultats ont montré que la neutralisation des résines modifie leur polarité, les rendant moins hydrophobes. L’hydrophilie de 27 tensioactifs a par ailleurs été évaluée par PIT-slope permettant d’une part de montrer l’extensivité de cette méthode et d’autre part de définir pour une huile donnée une zone optimale d’émulsification nommée rPIT-slope. L’impact des variables de formulation et de procédé sur le processus d’émulsification par inversion de phase catastrophique des résines alkydes d’origine végétale a également été évalué par la méthodologie des plans d’expériences. Parmi l’ensemble des paramètres étudiés, la température et la vitesse d’agitation sont deux paramètres ayant une forte influence sur le diamètre moyen des gouttes et sur le profil granulométrique des émulsions. L’ensemble de ces résultats a finalement permis de rationaliser le processus d’émulsification par inversion de phase catastrophique d’une résine alkyde d’origine végétale en facilitant non seulement la sélection de tensioactifs biosourcés mais également l’obtention d’émulsions de taille de goutte inférieure à 350nm. / In a context of environmental issues, the key step to produce” green paints” is to formulate emulsions of biobased resins. The hydrophobicity of two agrobased alkyd resins has been investigated by an innovative approach called the salinity-slope method which consist in realizing a salinity scan to a W/O/ionic surfactant system. Results have shown that resins’ polarity is modified when they are neutralized, making them less hydrophobic. The hydrophilicity of 27 surfactants has been evaluated by the PIT-slope method which helped on one hand to show the extensive property of this method and on the other hand to define an optimal area of emulsification for a given oil named the rPIT-slope. The experimental design methodology has been used to study the impact of formulation and process parameters on the biobased alkyd resins’ emulsification by catastrophic phase inversion protocol. Results have shown that temperature and stirring rate are the parameters which have the highest effect on droplet size distribution. Overall, this study enables the emulsification process to be streamlined, facilitating not only the selection of biobased surfactants but also the formulation of emulsion with droplet size lower than 350nm.

Le séchage chimique d’une peinture alkyde par autoxydation, est accéléré par l’emploi d’additifs, encore appelés siccatifs. Les sels de cobalt ont longtemps été utilisés de par leurs bonnes performances, mais sont suspectés d’être composés cancérigènes. Plusieurs outils ont été utilisés pour évaluer de nouvelles alternatives à l’utilisation du cobalt, à savoir par oxydation à l’aide de deux réacteurs, l’IRTF-ATR, la DSC, l’HPLC pour le suivi de décomposition des hydroperoxydes, etc. Des tests applicatifs tels que les temps de séchage et prises de dureté ont été menées sur des peintures pétro- et biosourcées. La première approche a été d’évaluer des esters méthyliques d’acides gras aux compositions différentes, sur leur autoxydation et d’y appliquer un modèle cinétique associé. L’augmentation du nombre d’insaturations et du nombre d’hydrogènes bis-allyliques est associée à la hausse des constantes de vitesse et à la baisse des temps d’oxydation. Une série de siccatifs primaires et secondaires a été testée sur l’oxydation et la décomposition des hydroperoxydes, où seuls les siccatifs primaires ont montré une activité catalytique sur les deux étapes. Par la suite, les nouvelles vois alternatives élaborées se sont axées sur des complexes à base de fer et de manganèse, sur des systèmes pro-oxydants, ou encore sur des molécules facilement oxydables tels que les thiols, les organoboranes, les terpènes, etc. Un complexe de Fe(III) s’est distingué par ses performances sur l’oxydation et la décomposition des hydroperoxydes mais aussi par ses capacités de séchage des peintures sans générer des problèmes de jaunissement ou de brillance. / Coatings are complex mixtures of solvents, binders, pigments, fillers and additives which provide decorative, optical and protective properties. To speed the drying of alkyd paint, which is governed by autoxidation, the use of additives called driers is needed. Cobalt salts have long been used due to their good performance, but they are suspected of being carcinogenic compounds. Several tools were used to evaluate new alternatives to the use of the cobalt, ie oxidation in reactors, ATR-FTIR, DSC, HPLC for the hydroperoxides decomposition, etc. Applicative tests such as drying time and hardness were conducted on petroleum and bio-based alkyd paint formulations. The first approach was to evaluate fatty acid methyl esters from various plant sources with different compositions on their autoxidation and to apply an associated kinetic model. Increasing the number of double bonds and the number of bis-allylic hydrogen is associated with the rise of the rate constants and the decrease of oxidation times. A series of primary and secondary driers was tested in the oxidation and the decomposition of hydroperoxides, where only primary driers have shown catalytic activity on these two stages. Subsequently, new alternatives were developed based on iron and manganese complexes, on pro-oxidant systems or on readily oxidizable molecules such as thiols, organoboranes, terpenes, etc. An iron(III) complex was distinguished by its performance on the oxidation and decomposition of hydroperoxides but also by its drying capacity without generating yellowing or loss of gloss.

Les catasurfs sont des tensioactifs cationiques à contre-ion catalytiques qui ont été conçus pour la formulation de systèmes de microémulsion oxydante triphasiques utilisés comme milieux réactionnels pour l’oxydation de substrats organiques par H2O2. Les propriétés physicochimiques en solution aqueuse (solubilité, température de Krafft, cmc) d’ammonium quaternaires amphiphiles ont été déterminées pour une série de contre-ion, mettant en évidence l’importance de la polarisabilité et de l’hydratation de l’anion sur le caractère amphiphile du tensioactif. Le comportement de phase des systèmes ternaires eau/solvant/tensioactif a été étudié en fonction de divers paramètres (contre-ion, solvant, structure de l’ammonium quaternaire, addition de tensioactif non ionique) et notamment le comportement des tensioactifs catalytiques à base de molybdate et tungstate en présence de H2O2. La peroxydation de l’anion, en modifiant la polarisabilité de celui-ci, modifie radicalement le caractère hydrophile/hydrophobe du tensioactif et son comportement de phase. Les diverses considérations ont conduit à la conception de milieux réactionnels triphasiques à base de molybdate ou tungstate d’ammonium quaternaires, avec divers solvants (aromatiques, acétates d’alkyles) et contrôle du pH. Ce type de milieu présente plusieurs avantages majeurs en termes d’application : large interface eau/solvant dans la phase microémulsion, simplicité de mise en œuvre avec seulement trois constituants, facilité de traitement du milieu après réaction avec le catalyseur localisé en phase microémulsion et le(s) produit(s) en phase organique, séparation instantanée des phases grâce aux tensions de surface ultra-basses. L’efficacité de ces systèmes a été évaluée et validée dans le cas de l’oxydation des sulfures par le système catalytique H2O2/MoO42-, et dans le cas de l’époxydation d’alcènes par H2O2/WO42- en milieu acide. / Catasurfs are cationic surfactant bearing a catalytic counterion and have been designed for the formulation of three-phase oxidative microemulsion systems whose purpose is the H2O2 oxidation of organic substrates. Physicochemical properties of amphiphilic quaternary ammonium in aqueous solution have been investigated with various counterions, showing the dependence of anion polarisability and hydration on the amphiphilic properties of the surfactant. The phase behavior of water/solvent/surfactant ternary mixtures has been examined according to various parameters (counterion, solvent, quaternary ammonium structure, addition of non ionic surfactant), and particularly the behavior of catalytic surfactants with H2O2. Anion peroxydation, by a variation of its polarisability, radically changes its water and oil affinities, and its phase behavior. The various observations led us to elaborate three-liquid-phase reaction media based on quaternary ammonium molybdate or tungstate, with various solvents (aromatic and alkyl acetates) and under pH control. This type of medium has several practical major advantages: large water/oil interface in the microemulsion phase, simplicity of implementation with only three components, ease of reaction medium treatment with the catalyst lying in the middle phase and the product(s) in the organic phase, instantaneous phase separation thanks to ultra-low interfacial tensions. The efficiency of these three-phase microemulsion systems has been evaluated and validated for the oxidation of sulfides by the H2O2/MoO42- catalytic system, and for the epoxidation of alkenes with H2O2/WO42- in acidic media.

This thesis has focused primarily on the effect of bond and workpiece composition on the performance of vitreous-bonded alumina grinding wheels. The effect of bond composition considered in this work can equally be applied to grinding wheels which use silicon carbide (carborundum) as the abrasive medium. The bonds considered in this study are described as sintering bonds (high clay content), used in silicon carbide grinding wheels, - and fusible bonds (high glass content), used in vitreous bonding systems suitable for use in aluminium oxide grinding wheels. The initial part of the research work deals with a review of the mechanisms of grinding and the evaluation of wheel performance. The effect of grinding conditions, abrasive compositions, and workpiece material composition on the mechanisms of grinding wheel wear in conventional wheels was studied. The analysis of grinding wheel wear was examined and compared with experimental data. Reactions in grinding wheel bond materials were examined by comparing theoretical equilibrium compositions with actual reaction products using experimental techniques such as x-ray powder methods and differential thermal analysis. Experimental studies were carried out to investigate the vitrification behaviour of sintering and fusible bonds. This was achieved by examining the relationship between theoretical equilibrium liquid and silica contents and experimental vitrification conditions. A semi-empirical model was developed for determining optimum firing conditions for sintering and fusible bonds. The effect of bond composition on the strength of sintering and fusible bonds, under fixed firing conditions, was investigated. This resulted in some bonds failing by cracks around quartz particles, whilst bonds with high glass contents failed by a combination of pore-flaws. A model was also developed which predicted the amount of quartz remaining after heat treatment. The model was shown to be accurate when compared with experimental data. Based on the results of the experimental work on bond characterisation, the effect of bond and workpiece composition was compared with grinding wheel performance data. This was achieved by grinding a variety of hardened tool steels with abrasive segments manufactured with optimised grades. An empirical model was developed which showed that wheel wear was a function of bond strength and the nature of complex carbides present in the microstructure of the tool steels.

Οι επιφανειοδραστικοί παράγοντες είναι μόρια αμφίφιλα (αποτελούνται δηλ. από μια υδρόφιλη κεφαλή και μία υδρόφοβη ουρά). Λόγω της δομής τους αυτής παρέχεται η δυνατότητα, μέσω προσθήκης τους σε διάλυμα, να προκαλείται μείωση της επιφανειακής (υγρού-αέρα) και της διεπιφανειακής τάσης (υγρού-υγρού) επιτρέποντας στις δύο φάσεις να αναμιχθούν και να αλληλεπιδράσουν. Η ιδιότητά τους αυτή σε συνδυασμό με την ικανότητά τους να σχηματίζουν γαλακτώματα καθιστά τις ουσίες αυτές ιδιαίτερα σημαντικές, με πάρα πολλές εφαρμογές στη σύγχρονη βιομηχανία τροφίμων αλλά και σε περιβαλλοντικές εφαρμογές, όπως στην αποκατάσταση αποδεκτών ρυπασμένων με υδρογονάνθρακες ή μέταλλα, στη μικροβιακή αύξηση ανάκτησης πετρελαίου, στην ιατρική, στη γεωργία, στη βιομηχανία καλλυντικών κ.ά. Εκτός από τους χημικά συντιθέμενους επιφανειοδραστικούς παράγοντες έχουν αναφερθεί σήμερα αντίστοιχες ουσίες μικροβιακής προέλευσης, που είναι γνωστές ως βιοεπιφανειοδραστικές. Παρόλη την ευρεία χρήση των χημικά συντιθέμενων επιφανειοδραστικών ουσιών, λόγω του χαμηλού κόστους παραγωγής τους, τα βιολογικά επιφανειοδραστικά έχουν λάβει εκτεταμένη προσοχή τα τελευταία χρόνια λόγω των μοναδικών ιδιοτήτων τους. Έτσι, εκτός του ότι είναι μη-τοξικά, ορισμένα από αυτά έχουν επιδείξει πιο ειδικές και αποτελεσματικότερες επιφανειοδραστικές ιδιότητες σε σύγκριση με πολλές συμβατικές συνθετικές επιφανειοδραστικές ουσίες, παρέχοντας νέες δυνατότητες για βιομηχανικές εφαρμογές. Οι βιοεπιφανειοδραστικοί παράγοντες ταξινομούνται σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με τη χημική τους σύνθεση, το φορτίο τους και τη μικροβιακή τους προέλευση. Η σύνθεσή τους γίνεται από μεγάλη ποικιλία μικροοργανισμών και θρεπτικών μέσων. Μια από τις σημαντικότερες κατηγορίες βιολογικά συντιθέμενων επιφανειοδραστικών παραγόντων είναι τα ραμνολιπίδια. Η πλειοψηφία των στελεχών που έχει αναφερθεί ότι παρουσιάζουν δυνατότητα παραγωγής βιοεπιφανειοδραστικών παραγόντων ανήκει στο γένος Pseudomonas και τα περισσότερα από αυτά έχουν ταυτοποιηθεί ως Ρ. aeruginosa. Ένα πρόσφατα ανακαλυφθέν βακτήριο, το οποίο ανήκει στο γένος Tetragenococcus, το οποίο βρέθηκε να παράγει βιοεπιφανειοδραστικούς παράγοντες, αποτελεί ο Tetragenococcus koreensis που αποτελεί και το αντικείμενο μελέτης της παρούσας εργασίας. Στην παρούσα εργασία χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικής σύστασης συνθετικά θρεπτικά μέσα και μελετήθηκε η δυνατότητα ανάπτυξης του μικροοργανισμού καθώς και η ικανότητά του να συνθέσει βιοεπιφανειοδραστικούς παράγοντες. Επίσης μελετήθηκε η ικανότητα των προϊόντων στο σχηματισμό γαλακτωμάτων, στη μείωση της επιφανειακής τάσης, ενώ επίσης αναπτύχθηκε μεθοδολογία για τον ποσοτικό προσδιορισμό τους. Η συμπεριφορά του μικροοργανισμού παρουσίασε αρκετές διαφοροποιήσεις στα θρεπτικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν τόσο ως προς τον ρυθμό ανάπτυξής του αλλά και ως προς την ικανότητα σύνθεσης προϊόντων. / Surfactants are amphiphilic molecules (i.e., consisting of a hydrophilic head and a hydrophobic tail). Due to this structure it is possible, by adding them in solution, to cause reduction of surface (air-liquid) and the interfacial tension (liquid-liquid), allowing the two phases to be mixed and to interact. The capacity is combined with the ability to form emulsions which renders these substances particularly important to many applications in modern food industry and in environmental applications, such as to restore recipients contaminated with hydrocarbons or metals, microbial growth in oil recovery in medicine, agriculture, industry cosmetics etc. Besides chemically synthesized surfactants reported today relevant substances of microbial origin, which are known as biosurfactants. Despite the widespread use of chemically synthesized surfactants, because of its low production costs, organic surfactants have received extensive attention in recent years because of their unique properties. Thus, in addition to being non-toxic, some of them have shown more specific and effective surfactant properties compared to many conventional synthetic surfactants, providing new possibilities for industrial applications. The biosurfactant agents are classified into various categories according to their chemical composition, their charge and microbial origin. The composition is made of a wide variety of microorganisms and nutrients. One of the major classes of biologically synthesized surfactants are rhamnolipids. The majority of the strains have been reported to exhibit potential biosurfactant production factors belonging to the genus Pseudomonas and most of them were identified as P. aeruginosa. A newly discovered bacterium, which belongs to the genus Tetragenococcus, which was found to produce biosurfactants is the Tetragenococcus koreensis which is the subject of the present work. In this work we used different composition synthetic media and studied the possibility of growth of the microorganism and the ability to synthesize biosurfactants. Furthermore, we studied the ability of the products in the formation of emulsions, the decrease of surface tension, and also developed a methodology to quantify them. The behavior of the organism showed several differences in nutrient media used both in its growth rate but also in the ability to synthesize products.

The effect of the thermal properties of alumina and CBN abrasives on workpiece temperatures in grinding was investigated. A review of the literature revealed a lack of knowledge of the thermal properties of CBN limiting the accuracy of theoretical predictions of the heat conduction in CBN grinding. A grain contact analysis was developed to predict the energy partitioning between the workpiece and wheel. The analysis takes into account two dimensional transient heat transfer in the grain and maintains temperature compatibility at the grain wear flatworkpiece interface. The proportion of the total grinding energy entering the workpiece, termed the partition ratio, was estimated by correlating measured temperature distributions with theoretical distributions. The partition ratios when grinding with CBN were substantially lower than grinding with alumina wheels for a range of ferrous materials. The lower partition ratios with CBN grinding were attributed to the higher thermal conductivity of the CBN abrasive. The effective thermal conductivity of alumina and CBN grains were quantified by correlating the theoretical partitioning model with the measured results. The effective thermal conductivity of CBN was found to be considerably lower than the reported theoretical value albeit much higher than the effective thermal conductivity of alumina. A model to predict the background temperature in grinding was proposed based on the experimental findings. The thermal model takes into account a triangular heat flux distribution in the grinding zone, the real length of contact and experimentally validated grain thermal properties. The input parameters to the thermal model were specified. To avoid temper colours on the workpiece surface the maximum background temperature must not exceed 450 to 500deg. C. for commonly used ferrous materials.

Les solvo-surfactants appartiennent à une nouvelle classe de molécules amphiphiles qui présentent à la fois les propriétés de tensioactifs et de solvants. Ils sont en effet capables de former des agrégats et peuvent ainsi solubiliser des composés hydrophobes. De plus, ces molécules présentent une volatilité importante, ce qui les rend particulièrement intéressantes pour des applications où cette propriété est décisive, notamment au cours de la solubilisation aqueuse de parfums. Dans un système solvo-surfactant/huile/eau (SHE), le comportement de phase est fortement influencé par l'hydrophobicité de l'huile. Le nombre équivalent de carbones d'alcane (EACN) de différentes huiles polaires est ainsi étudié. La diminution de l'EACN en comparaison avec les n-alcanes est reliée à leur fonctionnalisation et elle est rationnalisée grâce au paramètre d'empilement effectif. Les EACN de 94 huiles différentes ont été utilisés dans une analyse de régression multilinéaire basée sur les sigma moments de COSMO-RS, dans le but d'établir un modèle QSPR capable de prédire l'EACN d'hydrocarbones. Enfin, l'influence synergique de tensioactifs ioniques sur un système SHE est déterminée avec plusieurs huiles d'EACN différents. Il est montré que le tensioactif ionique augmente fortement la température de stabilité du pseudo système ternaire de même que l'efficacité de solubilisation de l'huile. Cependant, cette efficacité atteint un maximum à un certain ratio molaire en tensioactif ionique car ce dernier empêche le système de s'inverser. Ainsi, une microémulsion bicontinue, connue pour solubiliser une grande quantité d'huile et d'eau, ne peut pas être formée. / Solvo-surfactants are a relatively new class of amphiphiles, which exhibit properties of both, surfactants and solvents. They are able to form aggregates, wherein they can solubilise hydrophobic compounds. Furthermore they exhibit volatile characteristics, which make them interesting for applications where volatility is a key factor, such as aqueous fragrance solubilisations. In a solvo-surfactant/oil/water (SOW) system, the phase behaviour is strongly influenced by the hydrophobicity of the oil. Therefore the equivalent alkane carbon number (EACN) of several polar oils, such as dialkylethers, 2-alkanones, 1-chloroalkanes etc. was determined and the decrease in EACN with respect to n-alkanes was related to its functionalization, as well as rationalised with the effective packing parameter for each corresponding type of oil. The EACN of all 94 oils were then used in a multilinear regression analysis, based on COSMO-RS -moments, in order to establish a QSPR model, which is able to predict the EACN of any hydrocarbon oil. The influence of ionic surfactants was finally investigated in a SOW system, with various oils of different EACN. It was found that the ionic surfactant increases strongly the temperature stability of the (pseudo-)ternary system, as well as the efficiency to solubilise the oil. However the efficiency undergoes a maximum for a certain molar fraction of ionic surfactant, since the latter prevents the system to inverse. Thus a bicontinuous microemulsion cannot be formed, which is known to solubilise high amounts of oil and water.

Οι επιφανειοδραστικοί παράγοντες είναι αμφίφιλα μόρια, αποτελούμενα από μια υδρόφιλη κεφαλή και μια υδρόφοβη ουρά. Η ιδιαίτερη δομή τους τα καθιστά ικανά να μειώνουν τις επιφανειακές και διεπιφανειακές τάσεις, μεταξύ διαφορετικών υγρών φάσεων, αλλά και μεταξύ αέριων-υγρών φάσεων. Η ιδιότητα τους αυτή, σε συνδυασμό με την ικανότητά τους να δομούν γαλακτώματα ελαίων σε νερό (oil in water) ή νερού εντός ελαίων (water in oil), αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη και εν δυνάμει εφαρμόσιμη, σε πολλούς τομείς της σύγχρονης βιομηχανίας. Από την σύνθεση απορρυπαντικών ουσιών και προϊόντων προσωπικής υγιεινής, την παραγωγή φυτοφαρμάκων, παρασιτοκτόνων, ζιζανιοκτόνων και μυκητοκτόνων, έως τη σύνθεση φαρμακευτικών σκευασμάτων, αλλά και τη χρήση τους για την ανάκτηση ελαίων και τη βιοεξυγίανση χερσαίων και υδρόβιων συστημάτων, φαίνεται η υψηλή σημασία των ουσιών αυτών. Σήμερα, οι χημικοί επιφανειοδραστικοί παράγοντες χρησιμοποιούνται ευρέως στο εμπόριο, τόσο λόγω του χαμηλού κόστους παραγωγής τους, όσο και της αποδοτικότητάς τους. Ωστόσο, οι βιολογικά συντιθέμενοι επιφανειοδραστικοί παράγοντες, προσφέρουν μια πληθώρα πλεονεκτημάτων έναντι των αντίστοιχων χημικών. Είναι πιο συμβατοί με το περιβάλλον, λιγότερο τοξικοί, συντίθενται από μια πληθώρα μικροοργανισμών και διαρκώς ανακαλύπτονται νέοι βιοεπιφανειοδραστικοί παράγοντες με διαφορετικές ιδιότητες. Εάν η σύνθεσή τους συνδυαστεί με την παραγωγή κέρδους, τότε θα έχουν όλα τα φόντα να παραγκωνίσουν τους χημικά συντιθέμενους ανταγωνιστές τους. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η σύνθεση βιοεπιφανειοδραστικών παραγόντων από ζύμες, καθώς οι μικροοργανισμοί αυτοί, στην πλειοψηφία τους, είναι ασφαλέστεροι από τα βακτήρια. Επιπλέον, η χρήση γλυκερόλης, που αποτελεί υδατοδιαλυτό υπόστρωμα, ως μοναδική πηγή άνθρακα και ενέργειας, οδηγεί σε πλήρη απελευθέρωση των ουσιών αυτών στο μέσο καλλιέργειας, στις περιπτώσεις που αυτές παράγονται. Στην παρούσα εργασία διερευνήθηκε η ικανότητα έξι στελεχών ζυμών να αυξάνονται, να συσσωρεύουν ενδοκυτταρικά λιπίδια και να συνθέτουν βιοεπιφανειοδραστικούς παράγοντες παρουσία υποστρώματος γλυκερόλης. Η ανάπτυξη όλων των ζυμών ήταν ικανοποιητική, εκτός από την περίπτωση της C. tropicalis, η οποία δεν αναπτύχθηκε, στο παρόν υπόστρωμα. Επιπλέον συσσώρευσαν ενδοκυτταρικά λιπίδια σε διαφορετικά ποσοστά, η σύσταση των οποίων σε λιπαρά οξέα ήταν τυπική για αυτούς τους μικροοργανισμούς. Δύο εκ των στελεχών που μελετήθηκαν, τα C. curvatus και P. ciferrii, βρέθηκε να συνθέτουν βιοεπιφανειοδραστικούς παράγοντες με γαλακτωματοποιητική ικανότητα. Για την πρώτη δεν έχει αναφερθεί στο παρελθόν η ικανότητα σύνθεσης τέτοιων ουσιών, ωστόσο για τη δεύτερη, είναι γνωστό ότι συνθέτει πλήρως ακετυλιωμένες τετραακέτυλ-φυτοσφιγγοσίνες, που αποτελούν πρόδρομα μόρια των σφιγγολιπιδίων, σημαντικό κλάσμα λιπιδίων των κυτταρικών μεμβρανών στα θηλαστικά. / Surfactants are amphiphilic molecules, comprising of a hydrophilic head group and a hydrophobic tail group. Their unusual structure makes them capable of reducing surface tension at the air/water interfaces and the interfacial tension at oil/water interfaces. This ability, which is sometimes associated, in the case of emulsifiers, with the formation of oil-in-water or water-in-oil emulsions, is very useful in many areas of industry. Many detergents and personal care products, as well as, many herbicides, pesticides and fungicides utilize surfactants as main ingredients. Their antimicrobial and anti-adhesive properties, makes them possible pharmaceutical agents. They can be also used in oil recovery and bioremediation processes. All these usages prove the great importance of surfactant agents. Today most of the commercially used surfactants are chemically synthesized, due to their low cost and high yield. However, biosurfactants present many advantages over the chemical ones. The first are more compatible with the environment, they present lower toxicity, they can be synthesized by many different microorganisms and newly synthesized biosurfactants, with various abilities, are being discovered all time. As soon as their production gets accompanied with profit, they will become extremely competitive over the chemically synthesized surfactants. The synthesis of biosurfactants from yeasts is quite important. These microorganisms, in their majority, are safer than bacteria. In addition, using glycerol, which is a water soluble substrate, as the only carbon and energy source, leads biosurfactants to be fully secreted in the culture medium. In the present study, the ability of six yeast strains to grow, accumulate intracellular lipids and produce biosurfactants on the presence of glycerol, was investigated. Growth of all microorganisms studied was satisfying, except for C. tropicalis, which showed no significant growth, on the current medium. They also accumulated intracellular lipids in various amounts. The fatty acid composition of these lipids was typical of these microorganisms. Two of the yeast strains studied, namely C. curvatus και P. ciferrii, was found to produce biosurfactants with emulsifying ability. No previous literature exists about the first one, producing such kind of agents. However, P. ciferrii is known to produce fully acetylated tetraacetyl-phytosphingosines, which constitute precursors of sphingolipids, an important fraction of lipids of mammalian cell membranes.