Quand en 2006, Camille de Peretti, la jeune écrivaine de vingt-six ans, décide de donner une nouvelle version d’un livre qui date, elle remonte loin dans le temps : deux-cent-vingt-quatre ans précisément. Elle opte pour Les Liaisons dangereuses de Choderlos de Laclos, roman épistolaire paru en 1782. Les Liaisons se caractérisent par l’ambiguïté aujourd’hui encore présente de leur enseignement moral ; et surtout par la justesse analytique dont est doté leur auteur lors de la peinture du mal. Elles sont une décomposition détaillée des stratégies de la perversion en leurs techniques efficaces par surcroît. C. de Peretti puise, dans le palimpseste, ses intrigues d’amour couplées à la vengeance, ainsi que les stratégies érudites de séduction. Elle prend possession de l’œuvre source pour créer son œuvre. Elle fait mieux : elle dialogue, par là-même, avec l’écrivain originel. La communion intellectuelle est telle que l’écrivain et la récrivaine écriraient à quatre mains le même ouvrage si la possibilité leur en était donnée [...] / When in 2006, Camille de Peretti, the twenty-six-year-old young writer, decides to give a new version of an old novel, she goes far back in time : two hundred and twenty-four years ago. She opted for The Dangerous Liaisons by Choderlos de Laclos, an epistolary novel issued in 1782.The Liaisons are characterized by the ambiguity still present today of their moral teaching; and above all by the analytical accuracy with which the author is endowed when depicting evil. In addition, they are a detailed decomposition of the strategies of perversion in their efficient techniques.C. de Peretti draws, in the palimpsest, its love intrigues coupled with vengeance, as well as the erudite strategies of seduction. She takes possession of the source work to create her own. She does better : she dialogues, in this way, with the original writer. The intellectual communion is such that the writer and the rewriter would write the same work in four hands if given the opportunity [...]

Ο πρωταρχικός σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει, έτσι όπως προβάλλεται από τον Ξενοφώντα, το πορτρέτο του ιδεατού ηγέτη που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο δύο σημαντικών πολιτικών και στρατιωτικών προσωπικοτήτων, του Κύρου και του Αγησιλάου και δευτερευόντως να εντοπίσει τις λογοτεχνικές τεχνικές που ακολούθησε ο Ξενοφών. Κύριο αντικείμενο εστίασης της ερευνητικής διαδικασίας αποτέλεσαν τα ομώνυμα έργα του Ξενοφώντα, "Κύρου Παιδεία" και "Αγησίλαος". Από τη μία, ο Κύρος προβάλλεται ως παράδειγμα για μίμηση. Η ανάγκη για ένα τέτοιο μοντέλο προκύπτει από την άποψη του Ξενοφώντα πως χωρίς να ενσαρκώσει ο ηγέτης τα υψηλότερα ιδανικά πρότυπα ηθικής δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης των θλιβερών και συγκεχυμένων συνθηκών της ανθρώπινης ζωής. Έτσι ο Κύρος, όπως προβάλλεται από τον Ξενοφώντα, εμφορείται από υψηλές αξίες∙ οι αξίες αυτές σε συνδυασμό με τη δύναμη, την πειθαρχία, το σθένος του, τόσο σε ηθικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο, τον καθιστούν πρότυπο ανθρώπινης αρετής και τελειότητας. Από την άλλη και στον "Αγησίλαο" ο Ξενοφών επαινεί τον φερώνυμο βασιλιά για τις αρετές του και τα κατορθώματά του προβάλλοντας τον ως πρότυπο μίμησης. Ο Αγησίλαος επιδιώκει την αρετή, γίνεται πρότυπο αρετής και ευεργετεί την πατρίδα του σε κάθε περίσταση ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Αυτό που κυρίως θα εξάρει ο Ξενοφών είναι η σοφία του Αγησιλάου, ο οποίος επιθυμούσε να κερδίζει την εθελούσια υπακοή των Λακεδαιμονίων στρατιωτών και στο τέλος κέρδιζε και την αγάπη τους. / The prior purpose of the present assignment is to present, as depicted by Xenophon, the portrait of the ideal leader that is illustrated in the face of two significant political and military personalities, Cyrus and Agesilaus and secondly to detect the literature techniques followed by Xenophon. The major aims of the research procedure are the homonymous writings of Xenophon, "Cyropaedia" and "Agesilaus". On the one hand, Cyrus is portrayed as example for imitation. The need for such a model comes from Xenophon’s belief that without the leader animating the highest ethical ideals there is no hope of improvement of the depressing and confusing conditions of the human life. In that way Cyrus, as it is depicted by Xenophon, is actuated by great values; these values combined with his strength, discipline and courage on a moral and spiritual level, make him a model of human virtue and perfection. Likewise, in "Agesilaus" Xenophon praises the so-called king for his qualities and his accomplishments projecting him as a figure to follow. Agesilaus pursues virtue, becomes a paragon of virtue and benefits his country in every circumstance even at an old age. Xenophon mainly commends Agesilaus for his wisdom. Agesilaus wished to win the voluntary obedience of the Spartan soldiers and in the end he earned their love as well.