Thesis (M.A.)--Trinity Evangelical Divinity School, 2007. / Abstract. Includes bibliographical references (leaves 129-146).

The new chronology of Corinthian fine ware presented in this dissertation is based on pottery from the recently discovered Hellenistic deposits (dated from the 3rd to 1st c. B.C.) in the Panayia Field. This new Panayia Field chronology was created by first quantifying the pottery in each deposit and then seriating the deposits in order to plot the initial production and use-life of individual ceramic shapes. The results substantially revise the previous chronology of Corinthian Hellenistic pottery published in Corinth VII.3, which has long been acknowledged as problematic by scholars of the period. One key aspect in which the Panayia Field chronology differs from its predecessor is in the recognition that pottery production resumed in Corinth after the sack of the city in 146 B.C. The evidence for a post-146 B.C. or interim period ceramic industry and its products are discussed in detail. Using the new Panayia Field chronology, the South Stoa and numerous previously excavated deposits at Corinth are re-assessed. Arguably, the most important Hellenistic structure in Corinth, the South Stoa, now appears to have been begun in the 290s rather than the 330s B.C. Attempts are also made to address the cultural and economic history of Hellenistic Corinth for the first time. For instance, the adoption of certain shapes into the local ceramic assemblage illustrates the influence of the Hellenistic koine on Corinthian culture. At the local level, the continued production of ceramic kraters in the late 3rd to early 2nd c. B.C. and their findspots seem to suggest that metal vessels were more commonly used in public spaces. In terms of trade, the data on imported fine ware and amphoras from more than 60 deposits clearly demonstrate the flow of goods through the city and Corinth’s role in the trade networks of the Hellenistic period. This analysis reveals a strong connection to Athens during the Macedonian occupation, increasing contact with Italy and the Aegean beginning in the late 3rd c. B.C. and the continuity of Corinth’s economic contacts into the interim period. This research therefore also contributes significantly to our understanding of this important commercial city’s external contacts during the Hellenistic period. / text

Thesis (M.A.)--Trinity Evangelical Divinity School, 1988. / Abstract lacking from microfiche. Includes bibliographical references (leaves 123-136).

Στόχος της εργασίας ήταν η μελέτη της τεκτονικής και της ιζηματογένεσης της περιοχής, με απώτερο σκοπό να μελετηθεί η δράση των ενεργών ρηγμάτων που υπάρχουν στην παράκτια ζώνη του Κορινθιακού κόλπου στα δυτικά της πόλης της Κορίνθου καθώς και η διαφοροποίηση που αυτά προκαλούν στην απόθεση των ιζημάτων της περιοχής. / --

Η εργασία κάνει μια ιστορική αναδρομή της διάνοιξης της διώρυγας της Κορίνθου και παράλληλα παρουσιάζονται γεωλογικά δεδομένα που προέκυψαν κατά τη διαδικασία διόρυξης καθώς και σύγχρονα δεδομένα. / Geological information of the canal of Corinth. The history of construction of the canal.

Thesis (D.W.S.)--Institute for Worship Studies, 2003. / Abstract. Includes bibliographical references (leaves 262-268).

Thesis (D.W.S.)--Institute for Worship Studies, 2003. / Abstract. Includes bibliographical references (leaves 262-268).

Thesis (D.W.S.)--Institute for Worship Studies, 2003. / Abstract. Includes bibliographical references (leaves 262-268).

Για να εξεταστεί η συμπεριφορά των ενεργών ρηγμάτων, πρέπει να εκτιμηθεί αρχικά η γεωμετρία και η αρχιτεκτονική τους στο χώρο. Επιπλέον, η ανάλυση των μορφοκλασματικών κατανομών (fractal) μπορεί να βοηθήσει ώστε να εκτιμηθούν τα γεωμετρικά χαρακτηριστικά, οι διαστάσεις και οι ιδιότητες των ρηγμάτων σε διάφορες κλίμακες παρατήρησης ώστε να μοντελοποιηθούν. Για το σκοπό αυτό ψηφιοποιήθηκαν τα ίχνη των κύριων ενεργών ρηξιγενών ζωνών στο νότιο χερσαίο τμήμα του Κορινθιακού κόλπου και δημιουργήθηκε βάση δεδομένων που περιλαμβάνει παραμέτρους όπως το μήκος και τη διεύθυνση του ρήγματος, τη μέγιστη κατακόρυφη μετατόπιση και τον αριθμό των επιμέρους τμημάτων στην κάθε ζώνη. Έγιναν συσχετίσεις των παραμέτρων αυτών με τη βοήθεια γραφικών παραστάσεων για τρία τμήματα του Κόλπου (δυτικό, κεντρικό και ανατολικό τμήμα). Οι κύριες διευθύνσεις των ενεργών ρηγμάτων είναι η ΔΒΔ και η ΑΒΑ διεύθυνση. Η ΔΒΔ διεύθυνση και στα τρία τμήματα του κόλπου περιλαμβάνει ρήγματα με μεγαλύτερο μήκος, και πιο προχωρημένο στάδιο εξέλιξης όσον αφορά τη σύνδεση και ωριμότητα των ρηγμάτων. Από τα διαγράμματα αθροιστικής συχνότητας σε σχέση με το μήκος του ρήγματος για κάθε ένα από τα τρία τμήματα του Κορινθιακού κόλπου, φαίνεται ότι οι κατανομές είναι πολυκλασματικές γεγονός που υποδεικνύει διακριτούς πληθυσμούς ρηγμάτων με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Από τις κλιμακώσεις στις κατανομές των διαγραμμάτων φαίνονται κάποιες χαρακτηριστικές τιμές μηκών των ρηγμάτων στις οποίες επιτείνονται οι διαδικασίες σύνδεσης μεταξύ των τμημάτων και αντιπροσωπεύουν επίσης και τα χαρακτηριστικά μήκη τμηματοποίησης (segmentation) των ενεργών ρηξιγενών ζωνών για την κάθε περιοχή. Οι τιμές αυτές είναι :α) 6-7 km για το δυτικό τμήμα, β) 4-5 km για το κεντρικό τμήμα και γ) 5-6 km για το ανατολικό τμήμα. Με την αύξηση της παραμόρφωσης αθροίζεται περισσότερη μετατόπιση κατά μήκος του ενεργού ρήγματος που οδηγεί στη συνένωση των επιμέρους τμημάτων με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενιαίου ρηξιγενούς μετώπου με όλο και λιγότερα τμήματα. Έτσι οι ρηξιγενείς ζώνες με μεγαλύτερη μετατόπιση παρουσιάζουν συνήθως και λιγότερο αριθμό τμήματων (segments). Οι τιμές του λόγου κατακόρυφης μετατόπισης με το μήκος ρήγματος (d/l) για τα ενεργά χερσαία ρήγματα είναι χαμηλές, μεταξύ 0,008 και 0,1 (μέση τιμή ~ 0.05) λόγω της αλληλεπίδρασης και σύνδεσης των τμημάτων της ρηξιγενούς ζώνης. Πιθανά από το χαρακτηριστικό μήκος ρήγματος των ~ 6 km και μετά η συνένωση των ρηξιγενών τμημάτων είναι ο πιο σημαντικός μηχανισμός για την εξέλιξη των ενεργών ρηγμάτων στον Κορινθιακό κόλπο. / In order to study active faults behavior their geometry and architecture must be evaluate. Fractal analysis can assist to estimate the geometric characteristics, the dimension and properties of faults in several scales of observation in order to do fault models. For this scope, we studied the onshore active faults along the south coast of Corinth Gulf. Active fault traces were digitized from already published maps and several fault parameters, such as length, orientation, throw and number of segments, were estimated for each fault zone. The study area was divided into three domains: western, central and eastern domain. Main fault orientations are WNW and ENE. The former orientation displays greater length in all domains and seems to be in a more progressive stageof evolution regarding fault segment interactiuon and linkage. From the cumulative frequency vs fault length diagrams, from all three domains; it seems that fault populations are bifractal. From the steps on the diagrams some characteristic fault lengths can be estimated that represent the segmentation length of the active fault zones. Above these characteristic fault length values fault interaction and linkage possibly takes place. These values are: a) 6-7 km for the western domain, b) 4-5 km for the central domain and c) 5-6 km for the eastern domain. Additionall, displacement-length ratios and number of fault segment show that with progressive deformation fault throw increases in the fault zone and fault segment linkage is initiated. As a result the composite fault zone comprises less number of segments as displacement increases. Fault throw-length ratios for the onshore active faults show low values between 0.008 and 0.1 (average value~ 0.05) due to the interactiuon and linkage processes above the characteristic fault length of 6 km. Fault segmentation is relevant to the dynamics and size of earthquake ruptures and distribution of damage zones. Such statistical and geometric analyses are important to understand the process of fault growth and fault interaction in the Corinth Gulf.

This study contains a thick description of the early Christian communities in Corinth and Ephesus, demonstrating the unique context of each. It explores the Greco Roman context, the historic context of the emergence of Christianity in each city, and the immediate context of the writing of each of the Pauline letters under investigation. It then uses those descriptions as a lens through which to examine the discussion of Christian leadership functions in 1 Cor 12:27-31, Eph 4:1-16, and 1 Tim 3:1-13. By employing methods of social description in an analysis of the Christian communities in Corinth and Ephesus, this study has demonstrated that Paul's discussion of specific leadership functions with respect to each city is rooted in the historical context of each Christian community and therefore Paul mentions leadership functions and promotes attitudes concerning leadership which are in keeping with the circumstances of each community and does not necessarily promote uniform practice in all places. Ultimately, 1 Cor 12:27­ 31 discusses the primary importance of the leadership functions of apostle, prophet, and teacher in building up the Christian church, rather than the gifts of tongues that the Corinthians had been elevating to the highest positions. Ephesians 4:1-16 describes the leadership functions of apostle, prophet, evangelist, and pastor and teacher as gifts from God whose purpose is training the saints, doing works of service, and building up the body of Christ. These leaders are to promote unity in a divided Ephesian church. Finally, 1 Tim 3:1-13 describes qualities for those wishing to fulfill the leadership functions of overseer and deacon (men and women). These qualities are designed to combat false teachers in the midst of the Christian community in Ephesus which had a long history of difficulties. / Thesis / Doctor of Philosophy (PhD)