• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 2
  • Tagged with
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

The 2003 Cricket World Cup : implications for identity formation and democratization prospects for Zimbabwe

Van der Merwe, Justin Daniel Sean 03 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--Stellenbosch University, 2004. / ENGLISH ABSTRACT: There can be little doubt about the ability of major international sporting events to capture the aspirations and hopes of nations. These events have an uncanny ability of seemingly effortlessly doing what a hundred speeches and mass rallies by politicians could only hope to achieve. Therefore, it is no surprise that they are commonly understood to be able to bring nations and people together and provide a focus for national identity and unity. The 1995 Rugby World Cup in South Africa is an obvious proponent of such a claim, whereby South Africa was emerging from a long and arduous political transition and needed something more than going to the polling booths to unite the nation. Major international sporting events are also said to be able to provide a catalyst or incentive for democratization and human rights enhancement in authoritarian or semi-authoritarian regimes. The 1988 Olympics in South Korea is a landmark of such claims whereby the South Korean government was said to bow to the democratizing pressures exerted on it due to its hosting of the event. Many have argued that China’s hosting of the Olympics in 2008 will have a similar effect. However, equally potent, major international sporting events can have various unintended consequences in terms of identity formation, democratization prospects and human rights for the host nations. An analysis of South Africa and Zimbabwe’s co-hosting of the 2003 Cricket World Cup demonstrates this point. The outcomes of the study suggest that whilst it is normally the intention for the host nations to use the games to bring nations and people together, the Cricket World Cup opened up a rift between races, both within the race contours of the cricket playing Commonwealth world and within South Africa's domestic politics. It was also established that much like the 1995 Rugby World Cup had sought to reconcile blacks and whites domestically under the “Rainbow Nation” during Mandela's presidency, the 2003 Cricket World Cup, with its more regional focus and under Mbeki’s presidency, presented an excellent opportunity for transnational reconciliation between Africa and the Anglo-Saxon world. However, the 2003 Cricket World Cup, as a project in racial reconciliation, was essentially a failure. This was predominantly due to the choice by South Africa of Zimbabwe as co-host and due to the shift of South Africa's national identity from that of the “Rainbow Nation” under Mandela, to that of “Africanism” under Mbeki. President Mbeki’s drive towards “Africanism” proved divisive both transnationally and domestically. Symbolically, the Cricket World Cup, when compared with the 1995 Rugby World Cup, had served to highlight the decline of the “Rainbow Nation”. Zimbabwe's co-hosting of the event had served to further entrench the authoritarian regime. Instead of the regime opening up due to its co-hosting of the event, a broad clampdown on civil and political liberties was experienced. The Zimbabwean government felt the need to tighten its grip during the lead up to the event and throughout the tournament itself. The aim was to project a sanitized view of Zimbabwe to the rest of the world. Thus, the event presented an opportunity for the government to shore up its credibility and produce political propaganda. South Africa’s stance of “quiet diplomacy” also indirectly helped to further entrench the regime through the World Cup. Zimbabwe's co-hosting also impacted negatively on the opposition, the MDC. In addition to this, the various pressures which major events are said to exert on a host nation to reform politically and which result from boycott campaigns, pressure from the media, stimulation of civil society and protests, were not very effective in enhancing democratization prospects and human rights in Zimbabwe. This study reaches the overall conclusion that the claims that major events bring nations and people together and provide a catalyst or incentive for democratization and human rights enhancement in authoritarian regimes, need further revision. South Africa and Zimbabwe's co-hosting of the event did indeed have unintended consequences. Policy implications are also assessed. Future areas for research are also identified. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Daar bestaan min twyfel dat groot internasionele sportgebeurtenisse die strewes en verwagtinge van nasies aanwakker. Hierdie gebeutenisse het die vermoë om op ‘n oënskylike moeitelose wyse meer te bereik as wat ‘n honderd toesprake en massavergaderings deur politici kan hoop om te bereik. Daarom is dit geen verrassing nie dat daar vry algemeen aanvaar word dat hierdie gebeurtenisse oor die vermoë beskik om nasies en mense by mekaar te bring en ‘n fokus vir nasionale identiteit en eenheid kan verskaf. Die 1995 Rugby Wêreldbeker in Suid-Afrika, is ‘n ooglopende voorbeeld: Suid Afrika het uit ‘n lang en moeilike politieke oorgang gekom en het meer as ‘n blote verkiesing nodig gehad ten einde die nasie te verenig. Voorts is dit ook so dat groot internasionale sportgebeurtenisse ‘n katalisator of aansporing is vir demokratisering en die bevordering van mensregte in outoritêre en semi-outoritêre regerings. Die 1988 Olimpiese Spele in Suid-Korea ondersteun hierdie aanspraak. As gasheerland van hierdie spele, het die Suid-Koreaanse regering onder toenemende druk gekom om aan die vereistes van demokrasie te voldoen. Daar word verwag dat die Olimpiese Spele van 2008 dieselfde impak op China, die gasheerland, sal hê. Terselfdertyd is dit egter ook so dat groot internasionale sportgebeurtenisse vir die gasheerlande onverwagte negatiewe gevolge ten opsigte van identiteitsvorming, demokratiseringsvooruitsigte en bevordering van menseregte kan hê. n’ Ontleiding van Sui-Afrika en Zimbabwe se mede-aanbieding van die 2003 Krieket Wêreldbeker staaf hierdie stelling. Die resultate van die studie toon aan dat alhoewel gasheerlande normaalweg groot sportgebeurtenisse gebruik om nasies en mense byeen te bring, het die 2003 Krieket Wêreldbeker ‘n kloof tussen rasse veroorsaak – binne die krieketspelende Statebondswêreld sowel as die Suid- Afrikaanse huishoudelike politiek. Daar is ook vasgestel dat net soos die 1995 Rugby Wêreldbeker aan Suid-Afrika tydens die presidentskap van Mandela en onder die vaandel van die “Reënboognasie” ‘n plaaslike versoeningsgeleentheid tussen swart en wit gebied het, net so het die 2003 Krieket Wêreldbeker, met sy regionale fokus en onder presidentskap van Mbeki, ook ‘n uitstekende geleentheid vir trans-nasionale versoening tussen Afrika en die Anglo-Saksiese wêreld gebied. As versoeningsprojek was die 2003 Krieket Wêreldbeker egter in wese ‘n mislukking, hoofsaaklik as gevolg van Suid-Afrika se besluit dat Zimbabwe ‘n mede-gasheer moes wees en weens die feit dat Suid-Afrika se nasionale identiteit ‘n klemverskuiwing van “Reënboognasie” onder Mandela tot “Afrikanisme” onder Mbeki, ondergaan het. President Mbeki se beklemtoning van “Afrikanisme” was ook huishoudelik en trans-nasionaal verdelend. Simbolies gesproke, het die Krieket Wêreldbeker – in teenstelling met die Rugby Wêreldbeker – die “Reënboognasie” se verkwyning beklemtoon. Daar is ook vasgestel dat Zimbabwe se mede-aanbieding van die Krieket Wêreldbeker inderdaad hierdie outoritêre regering versterk het. In plaas daarvan die Zimbabwiese regering sy outoritêre greep as gevolg van sy mede-aanbieding verslap het, was daar inderdaad ‘n verdere breë onderdrukking van burgerlike en politieke regte. Die Zimbabwiese regering het in die aanloop tot en in die loop van die toernooi sy outoritêre greep verstewig ten einde ‘n gesaniteerde beeld van Zimbabwe aan die res van die wêreld te kon voorhou. Die Zimbabwiese regering het die geleentheid misbruik om geloofwaardigheid te probeer wen en politieke propaganda uit te stuur. Suid-Afrika se standpunt van “stille diplomasie” het ook die hand van Zimbabwiese regering versterk; en Zimbabwe se mede-aanbieding van die toernooi het ‘n negatiewe impak op die opposisie, die MDC, gehad. Die dwang wat op gasheerlande deur middel van boikotte, die media en proteste uitgeoefen kan word om polities te hervorm, was in die geval van Zimbabwe nie effektief nie. In hierdie studie word tot die slotsom gekom dat die aansprake dat groot sportgebeurtenisse nasies en mense saambring en ‘n aansporing vir demokratisering van outoritêre regerings is, verdere hersiening verg. Suid-Afrika en Zimbabwe se mede-aanbieding van die toernooi het onbeoogde gevolge gehad – en in sommige gevalle was hierdie gevolge selfs direk die teenoorgestelde van wat verwag is. Beleidsimplikasies word ook evalueer. Voorts word toekomstige navorsingsareas ook identifiseer.
2

The struggle for liberation and the fight for democracy : the impact of liberation movement governance on democratic consolidation in Zimbabwe and South Africa

Britz, Anna Christina 12 1900 (has links)
Thesis (MA )--Stellenbosch University, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: The issue of democratic consolidation has become an important field of study in relation to developing states, especially with regards to Southern Africa. The region’s history of liberation struggles and the emergence of liberation movements as ruling parties are vital factors to take into account when investigating democracy and, more specifically, democratic consolidation in these countries. However, there are only a few comparative studies that have looked at the effects of liberation movement governance on democracy. Therefore, in this study two case studies – Zimbabwe and South Africa – are compared in an effort to offer more insight into this topic. The focus of the study was placed on how the behavior of liberation movement governments has affected the rule of law in order to assess their impact on democratic consolidation in general. This study follows the premise of studies in political behavior that actors’ attitudes (in this case, liberation movements’ political cultures) affect their behavior or actions that in turn have an influence on democratic institutions that eventually impacts democratic stability. In order to investigate this, the two case studies were compared and discussed in terms of the following themes: firstly, the respective liberation struggles and transitions to majority rule; secondly, the political cultures that have developed within ZANU-PF and the ANC during the liberation struggles; and lastly, the effect of the two parties’ behavior – informed by the political cultures – on the rule of law, a central feature of democratic consolidation. The findings indicate that in Zimbabwe, the rule of law disintegrated and democracy faltered largely due to the behavior of ZANU-PF. In South Africa, on the other hand, the rule of law has so far been upheld and the prospects for democratic consolidation seem more positive than in the case of Zimbabwe. In the last few years, though, the ruling ANC has shown tendencies that could prove to be detrimental to the future of democracy in South Africa. The ANC and ZANU-PF have both exhibited an authoritarian political culture, a desire to capture the state, tendencies towards centralization of power and the delegitimation of opposition. However, perhaps the key explanation for the protection of the rule of law in South Africa and the disintegration thereof in Zimbabwe has less to do with the political culture than the constraining influence of the international context with a renewed focus on democracy and human rights and internal factors such as the constitution, civil society and a robust media. Furthermore, Zimbabwe experienced a watershed moment in the 2000 with the constitutional referendum which the Mugabe regime lost. With the loss of the referendum, ZANU-PF’s democratic credentials were tested and it failed. In South Africa, such a watershed moment has not happened yet – the ANC’s democratic credentials have yet to be tested like this. Therefore, the future of democracy is still uncertain even though in comparison with Zimbabwe, the prospects of democratic survival seem to be more positive. In conclusion, it is not possible to claim that liberation movement governance in general negatively affects democratic consolidation. The findings of the study indicate that this has definitely been the case in Zimbabwe, but so far not in South Africa. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die kwessie van demokratiese konsolidasie het ‘n belangrike veld van studie geword in verband met ontwikkelende lande, veral met betrekking tot Suider-Afrika. Die gebied se geskiedenis van bevrydingstryde en die opkoms van vryheidsbewegings as regerende partye is belangrike faktore om in ag te neem wanneer demokrasie en, meer spesifiek, demokratiese konsolidasie ondersoek word. Tog is daar sover net ‘n paar vergelykende studies wat gekyk het na die effekte van bevrydingsbewegings se regeerkunde op demokrasie. Gevolglik, in hierdie studie is twee gevallestudies – Zimbabwe en Suid-Afrika – vergelyk in ‘n poging om meer insig te bied met betrekking tot hierdie onderwerp. Die fokus van die studie is geplaas op hoe die gedrag van regerende bevrydingsbewegings die oppergesag van die reg beïnvloed in ‘n poging om te bepaal hoe hulle demokratiese konsolidasie in die algemeen affekteer. Die studie volg die veronderstelling van studies in politieke gedrag dat akteurs se houdings (in hierdie geval die politieke kulture van die bevrydingsbewegings) beïnvloed hul gedrag of aksies wat weer ‘n invloed het op demokratiese instellings wat uiteindelik ‘n effek het op demokratiese stabiliteit. Om dit te ondersoek is die twee gevallestudies vergelyk en bespreek met betrekking tot die volgende: eerstens, die onderskeidelike vryheidstryde en oorgange tot meerderheidsregerings; tweedens, die politieke kulture wat ontwikkel het binne ZANU-PF en die ANC gedurende die vryheidstryde; en laastens, die effek van die twee partye se gedrag – geïnspireer deur die politieke kulture – op die oppergesag van die reg, ‘n sleutel kenmerk van demokratiese konsolidasie. Die bevindinge dui daarop dat die oppergesag van die reg in Zimbabwe in duie gestort het en demokrasie gefaal het grootliks as gevolg van ZANU-PF se gedrag. In Suid-Afrika, aan die anderkant, is die oppergesag van die reg sover gehandhaaf en die vooruitsigte vir demokratiese konsolidasie blyk om meer positief te wees as in die geval van Zimbabwe. Tog het die ANC oor die laaste paar jaar tendense getoon wat skadelik kan wees vir die toekoms van demokrasie in Suid-Afrika. Die ANC en ZANU-PF het beide ‘n outoritêre politieke kultuur geopenbaar, ‘n begeerte om beheer oor die staat oor te neem, tendense tot die sentralisering van mag en om opposisie te ondermyn. Alhoewel, die moontlike sleutel verklaring vir die beskerming van die oppergesag van die reg in Suid-Afrika en die disintegrering daarvan in Zimbabwe minder te doen het met die politieke kultuur as die beperkende invloed van die internasionale konteks met ‘n hernude fokus op demokrasie en menseregte en interne faktore soos die grondwet, die burgerlike samelewing en ‘n robuuste media. Verder, Zimbabwe het ‘n keerpunt beleef in 2000 met die konstitusionele referendum wat die Mugabe regime verloor het. Met die verlies van die referendum, is ZANU-PF se demokratiese getuigskrifte getoets en dit het gefaal. Suid-Afrika het nog nie so ‘n keerpunt beleef nie – die ANC se demokratiese getuigskrifte moet nog op so ‘n wyse getoets word. Daarom is die toekoms van demokrasie steeds onseker, maar in vergelyking met Zimbabwe, blyk dit dat die vooruitsigte vir demokratiese oorlewing meer positief is. Ter slotte, is dit nie moontlik om te verklaar dat bevrydingbewegings se regeerkunde demokratiese konsolidasie oor die algemeen negatief beïnvloed nie. Die bevindinge dui daarop dat dit definitief die geval in Zimbabwe is, maar sover nie in Suid-Afrika nie.

Page generated in 0.1302 seconds