Cette recherche vise à explorer les expériences de la ville de trois générations de Gréco-Canadiens sur une période d'environ 60 ans. En retraçant l’évolution de la communauté hellénique de Montréal, ce projet vise à identifier comment une ville passe de quartiers ethniques à des ethnies qui habitent de manière fluide des quartiers urbains. Auparavant, les quartiers ethniques existaient en tant qu'espace physique dans la ville. Avec des nouvelles mobilités, les ethnies existent toujours dans l'espace physique de la ville, mais elles évoluent à travers elle, changeant notamment la façon dont chaque génération s'identifie à son patrimoine et à sa communauté d'appartenance. Pour atteindre cet objectif et obtenir une meilleure compréhension, une série d'entretiens semi-dirigés ont été menés. Ces entretiens ont permis, d’une part, de cartographier les différents lieux dans lesquels s’appuie la vie quotidienne à différents moments-clés de l’immigration (arrivée et installations subséquentes) et, d’autre part, d’explorer les expériences et significations associées à ces lieux, où les identités, attachements et sentiments de familiarité sont discutés. Leur analyse qualitative a permis de construire une image plus large pour voir comment chacune des générations prend forme et façonne la ville. Trois expériences de la ville ont été mises en lumière : pour la première génération, le lieu de résidence et la communauté prennent place dans une ville étrangère ; la deuxième génération vit dans une communauté solidement ancrée dans la région métropolitaine ; et la troisième génération vit dans une communauté dispersée dans des hubs sociospatiaux ethniques. Cette recherche a permis de confirmer les connaissances sur l’assimilation spatiale de la diaspora gréco-canadienne, tout en ouvrant de nouvelles voies pour examiner cette assimilation à la lumière de la mobilité. / The research aims to explore the experiences in the city of three generations of Greek-Canadians over a period of roughly 60 years. By tracing the evolution of Montreal’s Greek community, this project aims to identify how a city goes from having ethnic neighbourhoods to having ethnicities living fluidly in its urban neighbourhoods. Previously, ethnic neighbourhoods existed as a physical space within the city. With new mobilities, ethnicities continue to live within the physical space of the city, but now also exist beyond it, moving through it, and changing how each subsequent generation identifies with its heritage and community of belonging. To achieve this goal and gain a better understanding, a series of semi-directed interviews were conducted. On the one hand, these interviews allowed for the mapping of different places in which daily life is based in at different key moments of immigration (arrival and subsequent settlements) and, on the other hand, explored the experiences and meanings associated with these places, where identities, attachments, and feelings of familiarity are discussed. The qualitative analysis of these allowed to construct a larger picture to see how each generation shapes and takes shape from the city. Three experiences in the city are brought to light: for the first generation, home and community take place in a foreign city; for the second generation, they live in a community firmly established within the metropolitan area, and for the third generation, they live in a community that has dispersed into socio-spatial hubs. This research allowed to confirm the existing literature of spatial assimilation among the Greek-Canadian diaspora, while also opening avenues to new ways of looking at this kind of assimilation through the lens of mobility. / Η έρευνα αυτή έχει ως στόχο να διερευνήσει τις εμπειρίες της πόλης από τρεις γενιές Ελληνοκαναδών κατά ένα χρονικό διάστημα περίπου 60 ετών. Παρατηρώντας την εξέλιξη της ελληνικής κοινότητας στο Μοντρεάλ, το έργο αυτό επιδιώκει να προσδιορίσει το πώς οι εθνοτικές γειτονιές (ethnic neighbourhoods) μιας πόλης μεταβάλλονται σε κεντρικά σημεία (hubs) στα οποία υπάρχουν διάφορες εθνότητες. Παλαιότερα, οι εθνοτικές γειτονιές υπήρχαν ως φυσικός χώρος στην πόλη. Με νέες και αυξημένες μεθόδους κινητικότητας, οι εθνοτικοί πληθυσμοί συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα στο φυσικό χώρο της πόλης, αλλά επίσης διακινούνται δια μέσω αυτού και αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο η κάθε γενιά ταυτίζεται με την κληρονομιά της και την κοινότητα στην οποία ανήκει. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος και να κατανοηθεί καλύτερα αυτό το φαινόμενο, διεξήχθη μία σειρά ημιδομημένων συνεντεύξεων. Αφενός, οι συνεντεύξεις αυτές χαρτογράφησαν τους διάφορους τόπους στην πόλη στους οποίους βασίζεται η καθημερινότητα σε διαφορετικές βασικές στιγμές της ζωής (για τους μετανάστες, κατά την άφιξη τους και στις επακόλουθες εγκαταστάσεις και για τους ντόπιους, από την γέννησή τους και μετά) και, αφετέρου, διερεύνησαν τις εμπειρίες και τις σημασίες που σχετίζονται με αυτά τα μέρη, όπου συζητήθηκαν ταυτότητες, προσκολλήσεις και οικεία συναισθήματα. Η ποιοτική τους ανάλυση βοήθησε να δημιουργηθεί μια ευρύτερη εικόνα για να παρατηρηθεί πώς η κάθε γενιά έχει διαμορφώσει την πόλη, αλλά και πώς έχει διαμορφωθεί από εκείνη. Τρεις εμπειρίες της πόλης εμφανίστηκαν: για την πρώτη γενιά, ο τόπος κατοικίας και της εθνοτικής κοινότητας ιδρύονται και υπάρχουν σε μια ξένη πόλη. Για την δεύτερη γενιά, έχουν μεγαλώσει και ζούνε σε μια εθνοτική κοινότητα που είχε ηδη αγκυροβολήσει στην ευρύτερη περιοχή. Και τελικά για την τρίτη γενιά, έχουν μεγαλώσει και συνεχίζουν να ζουν σε μια κοινωνία που έχει διασκορπιστεί σε εθνοτικούς κοινωνικο-χωροταξικούς κόμβους. Η έρευνα αυτή επιβεβαίωσε τη γνώση της χωρικής αφομοίωσης της ελληνοκαναδικής διασποράς, ανοίγοντας νέες οδούς για να εξετάσει αυτή την αφομοίωση της μετανάστευσης υπό το πρίσμα της κινητικότητας.