Οποιαδήποτε ιδεολογία και να εξυπηρετεί η πολιτική εξουσία σε μια χώρα, η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ότι υφίσταται πάντα ένας βαθμός κυβερνητικής παρέμβασης στον τουρισμό. Ο τουρισμός καθώς συγκεντρώνεται στον χώρο και τον χρόνο, ως μια ιδιαίτερα διαμορφούμενη ιδιωτική κατανάλωση με τα συνακόλουθα προβλήματα παραγωγής και διάθεσης που διαχέονται στο σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας, απαιτεί την ρυθμιστική παρέμβαση του κράτους. Επομένως, το ζήτημα που τίθεται δεν είναι εάν το κράτος θα πρέπει να έχει ένα παρεμβατικό ρόλο στην ανάπτυξη του τουρισμού, αλλά ποιος να είναι ο ρόλος αυτός, πράγμα που άμεσα συναρτάται από το ποιο σκοπό θα εξυπηρετεί και ποιους στόχους θα έχει. Γενικά, οι βασικοί τομείς παρέμβασης που η διεθνής εμπειρία έχει καταγράψει είναι: ο σχεδιασμός, η προστασία, η ρύθμιση, ο συντονισμός καθώς και η στήριξη και η γενικότερη πολιτική σχηματισμού τουριστικού κεφαλαίου. Ο βαθμός έντασης των ως άνω τομέων παρέμβασης του κράτους στον τουρισμό δεν είναι προδιαγεγραμμένος, ούτε σταθερός, μεταβάλλεται διαχρονικά σε συνάρτηση με το βαθμό επίτευξης του σκοπού και των στόχων που η τουριστική πολιτική έχει θέσει. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η διεθνής εμπειρία της τουριστικής πολικής σε διάφορες χώρες δείχνει ότι, οι περισσότερες κυβερνήσεις, στο πλαίσιο του σχεδίου εθνικής οικονομικής ανάπτυξης, αναλαμβάνουν να πραγματοποιήσουν, ακόμη και να λειτουργήσουν άμεσα τις αναγκαίες για την τουριστική ανάπτυξη επενδύσεις υποδομής και ανωδομής. Κλασσική περίπτωση, αυτής της συνθετικής κρατικής παρέμβασης αποτελεί η τουριστική ανάπτυξη στην Ελλάδα. Οι φάσεις αυτής της πολιτικής από το 1951, έτος επανίδρυσης του ΕΟΤ και συγκρότησης της εθνικής τουριστικής πολιτικής με άκρως παρεμβατική λειτουργία στον τουρισμό, έως την πρώτη πενταετία του 2000, περίοδο εμφανούς απορρύθμισης των λειτουργιών του κράτους τόσο γενικότερα όσο και στον τουρισμό, διαμορφώνουν το χρονικό πλαίσιο της εξέλιξης του ελληνικού τουρισμού. Στην ιστορική αυτή περίοδο η λειτουργία του ελληνικού κράτους στον τουρισμό έλαβε όλες τις διεθνώς γνωστές μορφές παρέμβασης ανεξαρτήτως της επιτυχούς ή όχι έκβασής των. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις της ως άνω παρεμβατικής λειτουργίας του κράτους στην χωρική ανάπτυξη του ελληνικού τουρισμού είναι εν παραδείγματι: α. το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και β. η ακολουθείσασα Πιστωτική Πολιτική. / International experience has indicated that up to an extent tourism has always been subject to government intervention regardless the ideology served by a country's political authority. While tourism focuses on space and time as a particular form of a changing private consumption with the subsequent problems of production and distribution which diffuse economy and society as a whole, it requires the regulatory state intervention. Therefore the issue raised is not whether the state should have an intervening role in the development of tourism but what kind of role it is going to have-something which is linked directly to which goal it will serve and which objectives it will have. In general the main areas of intervention which international experience has recorded are: planning, conservation, legislation and regulation, coordination as well as the support of and stimulation and, the wider policy of tourism capital formation. The extent to which the above areas of state intervention influence tourism is neither pre-determined nor stable but it changes through time depending on the extent to which the goal and the objectives placed by the tourism policy are achieved. After World War II international experience of tourism policy in different countries has indicated that most governments - in the context of national economic development plans - have engaged in either realizing or even operating directly the necessary investment for tourism development. Tourism development in Greece provides a typical example of this complex state intervention. The phases of this policy starting from 1951 - the year of re-establishing Greek National Tourism Organization (GNTO) and of formulating the national tourism policy with a completely intervening operation in tourism - up to the first five years of 2000, a period of obvious disorganization of the state's operations both in tourism and in general, shape the time context of the evolution of Greek tourism. In this historical period the operation of the Greek state in tourism has adopted all the internationally known intervention forms regardless their successful or unsuccessful outcome. Typical cases of the intervening role of the state in the spatial development of Greek tourism are for example the following: a. the Plan of Public Investments and b. the Credit Policy followed.