Theses (M.A.)--Marshall University, 2007. / Title from document title page. Includes abstract. Document formatted into pages: contains iv, 74 pages including illustrations. Bibliography: page 74.

The author's Habilitationsschrift--Freiburg, 1977. / Includes text in French and Swedish. Includes bibliographical references (p. 363-381) and index.

Cette thèse a pour objectif de montrer le lien de cause à effet, entre l’arrivée de la forme du théâtre dans le théâtre des pièces pré-classiques de 1630 à 1650 et la construction de l’identité du comédien à partir des pièces de Rotrou, le Véritable Saint Genest, Desmarets,Les Visionnaires, Gougenot La Comédie des comédiens, Scudéry La comédie des comédiens,et Corneille, l’Illusion Comique, dont certaines empruntent le personnage-comédien ouvertement, ou le sous-entendent. Afin d’expliquer l’arrivée dans l’Histoire du comédien professionnel, l’étude s’organise selon un panorama historique de l’identité du comédien depuis l’Antiquité jusqu’au Moyen-âge, au moment de la disparition du mystère et de la fermeture de la Confrérie de la Passion et de la Résurrection de Notre Seigneur Jésus-Christ,prouvant ainsi l’avancée du comédien. Puis, la redéfinition des genres dans lesquels s’inscrira la forme du théâtre dans le théâtre permettra de constater le passage de l’identité religieuse à l’identité professionnelle du comédien avec la réhabilitation du genre de la comédie longtemps éclipsé dans l’Histoire. Le relevé des figures de comédiens de milieux sociaux différents, artisans, marchands, nobles, comédiens de foire, comédiens italiens, permettra de déterminer le profil du comédien français, son identité professionnelle et sociale. Le jeu dramatique du comédien par la liberté de création et l’imaginaire des auteurs dramatiques connaît une évolution. Se pose alors la question de l’identité psychologique du comédien,dans son rapport à la mimésis, à l’identification ou non de son personnage dans le jeu, en référence à l’éthique qui se redéfinit. / This thesis has for objective to show the link of cause with effect, between the arrival of theform the play within the play of the pre-classic period from 1630 till 1650 with theconstruction of the identity of comedian from the piece of Rotrou Le Véritable Saint Genest,Desmarets The Visionaries, Gougenot The comedy of the comedians, Scudéy The comedy ofthe comedians, and Corneille The comic illusion, the character-comedian of which someborrow openly, or imply him. To explain the arrival in the History of the professionalcomedian, the study gets organized according to a historic panorama of the identity of thecomedian since Antiquity to the Middle Ages, at the time of the disappearance of the mysteryand the closure of the Brotherhood of the Passion and the Resurrection of our Lord Jésus-Christ, proving the advance of the comedian. Then, the redefining of the genre in which willjoin the form of the play within the play will allow to notice the passage of the religiousidentity in the professional identity of the comedian with the rehabilitation of the genre of thecomedy for a long time ecclipsé in the History. The statement of comedians’figures ofdifferent social backgrounds, craftsmen, traders, noble persons, comedians of fair, Italiancomedians, will allow to determine the profile of the french comedian, its professional andsocial identity. The dramatic play of the comedian by the freedom of creation and theimagination of the playwrights knows an evolution. The question of the psychological identityof the comedian, its relationship in the mimesis, the identification or not of his character in theplay, in reference to the ethics redefines.

This thesis closely examines the utilisation of dramatic characters’ comments on matters of literary and theatrical criticism. This phenomenon shaped a trend in European theatre during the first half of the twentieth century, and Egyptian theatre in the second half of the century. My main hypotheses are, firstly, that dramatic characters’ comments on literary and theatrical matters of criticism respond to specific problems that challenge theatre practice. Thus, my reading of literary and theatrical criticism within the dramatic texts studied in my thesis focuses on this criticism’s reformative function to rectify the crisis that faces theatre practice in general, rather than playwrights’ individual motives, such as responding to their critics. Secondly, socio-political, economic, and cultural aspects shape historical circumstances, which influence the current state of the theatre industry. Therefore, although Egyptian plays are noticeably influenced by European metatheatre, Egyptian playwrights utilise these borrowed techniques to highlight specific problems of Egyptian theatre such as the corrupt administration of governmental theatre and censorship. Finally, while Egyptian plays exploit European metatheatrical techniques, Egyptian playwrights claimed their works as a revival of intrinsically anti-illusionist traditional forms of entertainment such as the shadow play and Karagöz. This claim reflected increasing calls for pure Egyptian theatre, as part of the anti-Western jingoistic discourse of the political regime of the 1950s. In order to examine these assumptions, my theoretical approach draws from the fields of metatheatrical studies; literary and performance studies of parody and intertextuality; the history of European and Egyptian theatre; sociological, political and cultural studies; theories of modern criticism, and critical reviews. My contribution to the field of metatheatrical studies is in highlighting the reformative function of literary and theatrical criticism, whether as a discourse or a metatheatrical device, within a group of European plays that belong to different movements of the avant-garde during the first half of the twentieth century. More significantly, my study investigates the same phenomenon in Egyptian plays that, since the 1980s, have gradually been marginalised as fringe theatre and neglected by academic studies.

No description available.

Την εργασία απασχολούν οι τεχνικές του θεάτρου εν θεάτρω στη νεοελληνική δραματουργία που χρησιμοποιεί τον αρχαίο μύθο ως ανακλαστικό καθρέπτη, ο οποίος τέμνει τις πλοκές του έργου-πλαισίου και του εγκιβωτισμένου έργου και αναπτύσσει μια ειρωνική μεταγλώσσα, που διαφοροποιεί αισθητικά και υφολογικά την επική και τραγική ποίηση από τη νεωτερική, μεταπολεμική δραματουργία που τις εγκιβωτίζει. Αφού εκτεθούν τα προβλήματα που προκύπτουν από την ευρυχωρία του όρου μεταθέατρο, που «εγκιβωτίζει» το θέατρο εν θεάτρω, ο τελευταίος εξετάζεται ως ειδική μορφή, φόρμα, υπο-είδος και τεχνική, όπως ορίστηκε από τη δραματουργία του μπαρόκ, εκείνη της ρομαντικής ειρωνείας, του Πιραντέλλο, μέχρι τη μεταμπρεχτική και μεταμπεκετική δραματική παραγωγή, για να δοθεί τελικώς έμφαση στην αποκλειστικά αρχαιόθεμη ελληνική και αλλοδαπή δραματική σχετική παραγωγή. Στο corpus περιλαμβάνονται τρία νεοελληνικά αρχαιόμυθα έργα: Η βουή (1997) του Παύλου Μάτεσι, που εγκιβωτίζει ανολοκλήρωτη παράσταση και την αυτοσχέδια πρόβα της, με απαγγελίες και μίμηση μικροεπεισοδίων από την Ιλιάδα, και ανεκδοτολογικό υλικό από την τρωική περιπέτεια, σε ένα έργο-πλαίσιο που επανεξετάζει το μύθο των Ατρειδών, υιοθετώντας ανοίκειες σε αυτόν δομές˙ Η τελευταία πράξη (1998) του Ιάκωβου Καμπανέλλη, όπου, με αφορμή το επικό οδυσσεϊκό παρελθόν και μια προγενέστερη πραγμάτευση του μύθου από το συγγραφέα, στήνεται ένα τριπλό θέαμα με ένα εξωσκηνικό δράμα, ένα αθέατο εσωσκηνικό δράμα και μια ανοιχτή προς όλους δοκιμή, με κεντρική μορφή τον αθέατο, διηγητικό Οδυσσέα, που διεκδικεί νέα οδύσσεια μέσω του θεάτρου˙ και Οι ηθοποιοί (2001) του Γιώργου Σκούρτη, όπου οι ηθοποιοί-χαρακτήρες του διεκδικούν με το εγκιβωτισμένο έργο εγκατάσταση στη «σοβαρή μυθολογία», εμφανίζοντας τον προς παράσταση Αγαμέμνονα ως Βίβλο, στις διατάξεις της οποίας υπάγονται τα περιστατικά των τριών τους, προκειμένου να ελεγχθούν οι εκλεκτικές τους συγγένειες με τους ήρωες του οίκου των Ατρειδών. Η μελέτη στα εν λόγω θεατρικά έργα, των χρήσεων των εγκιβωτισμών παραστάσεων και προβών, σε καθορισμένα ή συγκεχυμένα χρονικά και χωρικά πλαίσια, επιχειρεί να εξηγήσει τις δυνατότητες μετατόπισης ηθοποιών και εξωκειμενικών θεατών σε ρητές ή άρρητες μυθοπλασίες, καθώς και τις δυνατότητες παραβίασης του συνόρου μύθου και πραγματικότητας. Εξηγείται κατά πόσον σε επίπεδο υπερκειμενικής ζενετικής διακειμενικότητας τα υποκείμενα έργα καθορίζουν τη μυθοπλασία του έργου-πλαισίου, του εγκιβωτισμένου ή και των δύο, και αν δικαιώνεται ο χαρακτηρισμός υποκείμενο ως ενθυλακωμένο έργο στο υπερκείμενό του πρωτεύον. Η συνεξέταση συμβάλλει στον έλεγχο τού κατά πόσον η εγκιβωτισμένη ή η πλαισιωτική μυθοπλασία, που αρδεύεται από την προϋπάρχουσα κειμενική τραγική, επική ή άλλη κλασική παράδοση, κυρώνει ή υπονομεύει τις τραγικές δέσεις και λύσεις ή διανοίγει προοπτικές σε νέους μύθους. Μέσα από την εξέταση, διαφαίνεται πώς ο χειρισμός του θεάτρου εν θεάτρω γίνεται ένας χειρισμός μιας ρητορικής περί της ύπαρξης, της αναβίωσης ή του θανάτου του αρχαίου μύθου στο πεδίο της νεωτερικότητας. / -