No description available.

Renal fibrosis, the final endpoint of renal disease of any cause, is characterised by myofibroblast deposition of extracellular matrix (ECM) and commonly studied using the unilateral ureteric obstruction (UUO) model. Macrophages are multifunctional cells and involved in renal injury, repair and scarring. Work in other organs has shown that fibrosis is not necessarily irreversible and we established and characterised the murine model of reversible unilateral ureteric obstruction (R-UUO) to investigate the potential reversibility of fibrosis and the underlying mechanism with a particular focus upon the role of macrophages. Reversal of UUO was performed at day 7 and R-UUO kidneys exhibited rapid and profound loss of α-smooth muscle actin (αSMA) positive myofibroblasts over the subsequent 7 days. Loss of αSMA+ myofibroblasts was accompanied by limited and variable degradation of ECM components including collagens I and III. αSMA/TUNEL double staining suggested that some myofibroblasts underwent apoptosis. Infiltrating macrophages were abundant at D7 UUO and persisted at all time points following reversal, however, there was a reduction in the F4/80+ population at D7 Reversal by flow cytometry. Of the F4/80+ population two distinct subpopulations could be identified, F4/80Hi and F4/80Lo cells. The relative contribution of these macrophage populations to the total renal macrophage pool did not alter in obstruction or reversal. The F4/80Hi population was characterised by increased expression of CD11c and decreased expression of CD11b and Ly6C (F4/80HiCD11cHiCD11bLoLy6CLo), whereas the F4/80Lo population was characterised by increased expression of CD11b and Ly6C and decreased expression of CD11c (F4/80LoCD11cLoCD11bHiLy6CHi). CD11b was decreased in both F4/80+ populations during reversal, with altered Ly6C profiles, indicating that the phenotype of the macrophages in each population is different and may change during reversal. Indeed, macrophages isolated by flow cytometry utilising anti-F4/80-APC conjugated antibodies had altered mRNA profiles with D7 reversal associated with decreased mRNA expression of mannose receptor and TGFβ. Previous work in the liver indicates that macrophages may promote or inhibit tissue scarring. In order to ascertain whether macrophages were involved in the loss of αSMA+ myofibroblasts we depleted macrophages after reversal by either administering diphtheria toxin to transgenic CD11b-DTR mice or antagonising colony stimulating factor-1 (CSF-1), a key macrophage mitogen and growth factor, by administering antibodies to the CSF-1 receptor. Both approaches significantly depleted macrophage infiltration but did not retard the loss of αSMA+ myofibroblasts indicating that myofibroblast loss was macrophage independent. Lastly, we investigated the potential role of tissue stiffness in myofibroblast loss following UUO reversal. Primary renal myofibroblasts were cultured from obstructed kidneys, carefully phenotyped and cultured on matrices of differing stiffness. The susceptibility of myofibroblasts to apoptosis increased as the matrix stiffness fell. These data suggest that the altered mechanical microenvironment of the decompressed kidney may be a key stimulus for the macrophage independent loss of myofibroblasts that follows the reversal of UUO.

Chronic kidney disease (CKD) is a major cause of morbidity and mortality, affecting more than 10% of the world’s population. CKD is associated with excessive renal fibrosis, which leads to declining kidney function and eventual kidney failure. In CKD, glomerular mesangial cells (MC), resident fibroblasts and tubular epithelial cells undergo phenotypic activation and transition in response to profibrotic and proinflammatory cytokines such as transforming growth factor β1 (TGFβ1). These activated renal cells excessively produce extracellular matrix (ECM) proteins that replace functional renal tissue and lead to renal fibrosis. Caveolae are small omega-shaped invaginations of the plasma membrane that mediate signaling transduction events. Formation of caveolae require the protein caveolin-1 (cav-1). We have previously shown that the ability of MC to produce matrix proteins is dependent on cav-1 expression. Unfortunately, clinically targeting cav-1 within the kidneys, specifically within MC, is technically challenging and as of yet unfeasible. Thus, to better understand how cav-1 deletion is protective, we carried out a microarray screen comparing cav-1 wild-type (WT) and knockout (KO) MC. Here, we discovered significant up-regulation of a TGFβ superfamily inhibitory protein, follistatin (FST). FST specifically targets and neutralizes activin A (ActA) but not TGFβ1. TGFβ1 and ActA both belong to the TGFβ superfamily of cytokines and growth factors. While TGFβ1 itself is a known key mediator of renal fibrosis, therapies aimed at directly inhibiting TGFβ1 in kidney diseases have not been successful due to opposing profibrotic and anti-inflammatory effects. ActA has been shown to act as a strong profibrotic and proinflammatory agent in various organs, including the lungs and liver. We along with others have observed elevated levels of ActA within the kidneys and serum of mice and humans with CKD. Functionally, ActA has been shown to contribute to ECM production in the kidneys. Hence, we hypothesized that ActA inhibition through FST could prove beneficial in CKD. In this thesis, our first study elucidated a novel molecular pathway by which cav-1 regulates expression of the FST in MC. Our results indicate that FST is negatively regulated by cav-1 through a PI3K/PKC zeta/Sp1 transcriptional pathway. Our second study expands on these findings and tests whether exogenous FST administration protects against the progression of CKD in a surgical mouse model of CKD. Here, we discovered that FST acts as a reactive oxygen species (ROS) scavenger and that exogenous administration of FST protects against the development of CKD through the inhibition of renal fibrosis and oxidative stress. Lastly, our third study determined whether microRNAs (miRNAs) are implicated in post-transcriptionally regulating FST through cav-1 and whether these FST-targeting miRNAs can be utilized therapeutically to protect against the development and progression of CKD. Here, we determined that a FST-targeting miRNA, microRNA299a-5p, is significantly downregulated in cav-1 deficient MC, upregulated in vivo in a mouse model of CKD and that its inhibition, in vitro and in vivo protects against the accumulation of ECM proteins and renal fibrosis. These studies collectively suggest that FST is an effective therapeutic option for the management of CKD. / Thesis / Doctor of Philosophy (PhD) / Chronic kidney disease results from excessive fibrosis (scarring) within the kidneys. The goal of this thesis is to understand the molecular mechanisms involving the regulation of an antifibrotic protein, follistatin, in glomerular mesangial cells and to identify its therapeutic potential in chronic kidney disease. This thesis has identified that follistatin, an endogenous inhibitor of the profibrotic cytokine activin A, is regulated transcriptionally by Sp1 and post-transcriptionally by microRNA299a-5p. Furthermore, this thesis has demonstrated that exogenous recombinant follistatin administration protects against the progression of chronic kidney disease and that microRNA299a-5p targeting may be an alternative approach to block renal fibrosis. These studies collectively show that follistatin is an effective treatment for the management of chronic kidney disease.

Acute kidney injury (AKI) is a major risk factor for chronic kidney disease (CKD). For patients who recover from AKI, there is a 25% increase in the risk of CKD, and a mortality rate of up to 50% after 10 years. Nuclear factor kappa-B (NF-κB) is a family of transcription factors that regulates the transcription of many proteins that play a key role in inflammation. Inhibitor of IκB kinase (IKK) is directly upstream of NF-κB. My aim was to investigate a) the role of IKK in the progression of AKI to CKD, and b) whether its inhibition attenuates renal fibrosis. In this thesis I used a model of unilateral renal ischaemia-reperfusion injury with contralateral nephrectomy, to firstly map the acute time course of AKI. From the data generated from the time course, I decided to treat the animals at 24 h post reperfusion with the IKK inhibitor, IKK16, as i) this was at the peak of renal dysfunction (24 h post reperfusion), and ii) prior to the activation of NF-κB (48 h post reperfusion). The inhibition of IKK at 24 hours post reperfusion, as a delayed treatment, successfully attenuated renal dysfunction, NF-κB activation and renal structural damage. I subsequently increased the recovery time after ischaemia-reperfusion in my rat model to 28 days to study the development of fibrosis post AKI. The inhibition of IKK at 24 hours post reperfusion successfully attenuated the development of fibrosis, formation of myofibroblasts, macrophage infiltration, the expression of pro-fibrotic markers and the deposition of extracellular matrix components at 28 days post reperfusion. In addition, the delayed inhibition of IKK at days 7-13 post unilateral ureteral obstruction in a rat model, successfully attenuated the development of fibrosis, formation of myofibroblasts, macrophage infiltration, the expression of pro-fibrotic markers and the deposition of extracellular matrix components. These data indicate that the activation of the IKK complex drives tubulointerstitial fibrosis, and suggests that the inhibition of IKK could be a useful pharmacological tool for the creation of therapies to combat AKI and the subsequent development of fibrosis, via the reduction of both inflammation and the prevention of the expression of pro-fibrotic markers.

Angiotensin-(1-7) [Ang-(1-7)] is a heptapeptide component of the renin angiotensin system and the endogenous ligand for the Mas receptor. Ang-(1-7) is generated mainly via angiotensin converting enzyme 2 (ACE2)-dependent cleavage of Angiotensin (Ang) II. Studies suggest Ang-(1-7) may protect against progression of renal injury in experimental models of chronic kidney disease, although the responses may be dose dependent. The role of Ang-(1-7) in the progression of renal fibrosis in unilateral ureteral obstruction (UUO) remains unclear. We tested the hypothesis that endogenous Ang-(1-7) and low dose exogenous Ang-(1-7) would protect against renal injury in the UUO model, while high dose Ang-(1-7) would exacerbate renal injury. Male C57Bl/6 mice underwent UUO and received vehicle, the Ang-(1-7) antagonist A779, or one of three doses of Ang-(1-7) for 10 days. Treatment with A779 exacerbated renal injury as seen by increased fibronectin, transforming growth factor-β (TGF-β), and α-smooth muscle actin (α-SMA) expression, increased tubulointerstitial fibrosis scores, macrophage infiltration, apoptosis, and NADPH oxidase activity in obstructed kidneys. Paradoxically, delivery of exogenous Ang-(1-7) was associated with increased renal injury regardless of dose. Taken together, these data indicate the Mas receptor may be sensitive to concentrations of Ang-(1-7) within the obstructed kidney and that exogenous Ang-(1-7) stimulates pro-fibrotic and pro-inflammatory signalling through unclear pathways.

Η παρουσία λευκωματουρίας αποτελεί δυσμενή προγνωστικό παράγοντα για τους ασθενείς με σπειραματονεφρίτιδα (ΣΝ) χωρίς εντούτοις αυτό να επιβεβαιώνεται πάντα. Συνεπώς, είναι επιβεβλημένη η εύρεση περισσότερο ειδικών προγνωστικών δεικτών που να αντανακλούν τη διαδικασία επούλωσης της βλάβης ή εξέλιξής της σε ίνωση. Σκοπός, της παρούσας μελέτης ήταν η αναγνώριση πρώιμων δεικτών εξέλιξης της νεφρικής βλάβης σε ασθενείς με σημαντικού βαθμού λευκωματουρία. Ως τέτοιοι προγνωστικοί δείκτες μελετήθηκαν η έκφραση της τρανσγελίνης (SM22) και της τρανσγλουταμινάσης–2 (TG2). Η SM22 είναι μια πρωτεΐνη που εκφράζεται στα λεία μυϊκά κύτταρα και αποτελεί δείκτη της επιθήλιο-μεσεγχυματικής μετάπτωσης. Η TG2 αποτελεί ένα ένζυμο που επάγει τη νεφρική ίνωση μεταβάλλοντας την ομοιόσταση της εξωκυτταρίου θεμέλιας ουσίας. Η έκφραση της SM22 μελετήθηκε με τη μέθοδο της ανοσοϊστοχημείας και του ανοσοφθορισμού, σε νεφρικές βιοψίες 67 ασθενών με διάφορους τύπους ΣΝ, και συσχετίστηκε με την κλινική τους πορεία μετά πάροδο πενταετούς παρακολούθησης. Επιπλέον, εξετάστηκε με τη μέθοδο του συνεντοπισμού, κατά πόσον η έκφραση της SM22 συμπίπτει με αυτήν της α–ακτίνης των λείων μυϊκών ινών (α–SMA). Η έκφραση της TG–2 μελετήθηκε με ανοσοφθορισμό σε νεφρικές βιοψίες από 32 ασθενείς με μεμβρανώδη νεφροπάθεια (ΜΝ). Όλοι οι ασθενείς με ΜΝ έλαβαν αγωγή με κορτικοειδή και κυκλοσπορίνη για 24 μήνες και σε 14 από αυτούς διενεργήθηκε επαναληπτική βιοψία και έγινε περαιτέρω μελέτη της TG2. Ως ομάδα ελέγχου για την έκφραση των παραπάνω μορίων χρησιμοποιήθηκαν τομές από υγιείς περιοχές νεφρών. Από τους 67 ασθενείς που μελετήθηκε η έκφραση της SM22, οι 46 διατήρησαν σταθερή νεφρική λειτουργία. Στις βιοψίες ελέγχου η έκφραση της SM22 περιορίστηκε στο τοίχωμα των αγγείων ενώ στους ασθενείς με ΣΝ επεκτάθηκε εντός των σπειραμάτων και του διάμεσου χώρου. Η SM22 βρέθηκε να σχετίζεται με το βαθμό σπειραματικής σκλήρυνσης και ίνωσης του διάμεσου χώρου, με το βαθμό μεσαγγειακής υπερπλασίας και την έκβαση της νεφρικής λειτουργίας. Η μελέτη συνεντοπισμού της SM22 και της α-SMA ανέδειξε περιοχές όπου οι δύο πρωτεΐνες εκφράζονταν ταυτόχρονα ενώ σε άλλες κάθε πρωτεΐνη εκφραζόταν χωριστά. Κατά το διάστημα παρακολούθησης οι 22 από τους 32 ασθενείς με ΜΝ παρουσίασαν σταθερή νεφρική λειτουργία. Η έκφραση της TG2 βρέθηκε αυξημένη στις βιοψίες των ασθενών με ΜΝ σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Η έκφραση της TG2 στις βιοψίες διάγνωσης ήταν περισσότερο αυξημένη στους ασθενείς με πιο έντονη διάμεση ίνωση και σπειραματική σκλήρυνση. Τέλος, η TG2 βρέθηκε αυξημένη στους περισσότερους ασθενείς στην επαναληπτική βιοψία, ενώ οι ασθενείς που παρουσίαζαν έντονη αύξηση της διάμεσης ίνωσης στην επαναληπτική βιοψία είχαν και εντονότερη έκφραση της TG2 κατά τη διάγνωση της νόσου. Συμπερασματικά, η έκφραση της SM22 βρέθηκε αυξημένη στο νεφρικό ιστό ασθενών με ΣΝ, ενώ η μελέτη συνεντοπισμού της SM22 και της α–SMA ανέδειξε την παρουσία πιθανώς διαφορετικών υποπληθυσμών μυοϊνοβλαστών. Όσον αφορά την TG2, η έντονη έκφραση της στο νεφρικό ιστό ασθενών με ΜΝ, η οποία καθίσταται εντονότερη μετά τη χορήγηση ανοσοκατασταλτικής αγωγής, υποδηλώνει τη συμμετοχή της TG2 στους μηχανισμούς βλάβης και εξέλιξης της ΜΝ. Επιπρόσθετα, η πρώιμη ανίχνευση της TG2 πιθανόν να έχει ιδιαίτερη σημασία στη ΜΝ καθώς η αυξημένη έκφρασή της φαίνεται να προηγείται της διάμεσης ίνωσης. / It is well established that albuminuria is an unfavorable prognostic factor for patients with various types of glomerulonephritis (GN), however, this is not observed in all patients. It is therefore important to identify more specific prognostic markers that reflect the healing process of injury or the progression to fibrosis. The aim of this study was to identify early markers of progression to renal injury in patients with significant degree of albuminuria. As such markers the expression of transgelin (SM22) and transglutaminase–2 (TG2) was studied. SM22 is expressed specifically in smooth muscle cells and is an early marker of epithelial to mesenchymal transition. TG–2 is an enzyme that contributes to renal scarring through altering extracellular matrix homeostasis. SM22 was studied in 67 patients with various kinds of GN and a 5 year follow up. SM22 was identified in kidney sections at the time of diagnosis using immunohistochemistry and immunofluorescence. SM22 expression was examined concerning its correlation with the clinical course of GNs. The expression of alpha smooth muscle actin (a–SMA) and co-localization with SM22 was also investigated. TG2 expression was studied by immunofluorescence in kidney sections from 32 patients with MN. These MN patients were subsequently treated by combination of cyclosporine and prednisolone for 24 months with a repeat biopsy taken in 14. Kidney sections from the normal part of kidneys were used as normal controls for the expression of the aforementioned molecules. Forty six out of 67 patients, that transgelin was studied, showed stable renal function. In control biopsies SM22 and a-SMA were restricted to vascular wall whereas in patients with GN expression was extended within glomeruli and the interstitium. SM22 expression correlated to the degree of glomerular sclerosis and interstitial fibrosis, to the degree of mesangial proliferation and renal function outcome. Double staining for co-localization of both SMM22 and a-SMA showed that in some areas of kidney tissue both proteins were identified whereas in other areas the expression of either SM22 or a-SMA was predominant. Twenty two out of 32 patients with MN showed stable renal function. TG2 immunostaining was increased in sections from patients with MN compared to healthy controls. TG2 at diagnosis was more intense in patients with more severe interstitial fibrosis and advanced glomerular sclerosis. TG2 significantly increased in most patients in the repeat biopsies whereas patients that showed a marked increase in interstitial fibrosis in the repeat biopsy had significantly more TG2 expression in the first biopsy. In conclusion, intense SM22 expression was observed in the renal tissue of patients with different types of GN. The co-localization study of SM22 and a–SMA suggests that different subpopulations of myofibroblasts might be involved in the development of kidney injury. As far it concerns TG2, its’ expression is increased in MN patients and continues to increase despite treatment which is suggestive of its’ involvement in the development and progression of renal scarring. Moreover, early detection of TG2 might be of value in MN since increased TG2 production seems to precede extensive interstitial fibrosis.

Οι σπειραματονεφρίτιδες (ΣΝ) αποτελούν μια ομάδα νοσημάτων του σπειράματος ανοσολογικής αιτιολογίας που σε πολλές περιπτώσεις οδηγούν στην πλήρη καταστροφή του νεφρικού παρεγχύματος με αποτέλεσμα τη νεφρική ίνωση και την ανάγκη υποκατάστασης της νεφρικής λειτουργίας με μεθόδους εξωνεφικής κάθαρσης. Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στην ανίχνευση των μοριακών μηχανισμών που οδηγούν στη νεφρική ίνωση. Κεντρικό ρόλο στη διαδικασία αυτή φαίνεται να διαδραματίζει το Smad σηματοδοτικό μονοπάτι που διαμεσολαβεί τα σήματα του TGF-β στα νεφρικά κύτταρα. Ο ρόλος του TGF-β στη νεφρική βλάβη είναι πλέον καλά τεκμηριωμένος. Αντίθετα ελάχιστα είναι γνωστά για την έκφραση και τη λειτουργία του Smad σηματοδοτικού μονοπατιού στις ανθρώπινες ΣΝ. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση της έκφρασης των παραγόντων pSmad2/3, p300, Sp1, Smad7 και Ski (μορίων που συμμετέχουν στο Smad σηματοδοτικό μονοπάτι) σε νεφρικές βιοψίες ασθενών με ΣΝ και η ανίχνευση της δράσης τους όσον αφορά την παθογένεση και την εξέλιξη της νεφρικής βλάβης. Χρησιμοποιήθηκαν 157 βιοψίες ασθενών με ΣΝ και 15 φυσιολογικά νεφρικά δείγματα από ασθενείς που είχαν υποβληθεί σε νεφρεκτομή για καρκίνο του νεφρού. Οι σπειραματονεφρίτιδες κατηγοριοποιήθηκαν σε πρωτοπαθείς (n=91) και δευτεροπαθείς (n=66) ή υπερπλαστικές (n=86) και μη υπερπλαστικές (n=71). Η μελέτη της έκφρασης των pSmad2/3, p300, Sp1, Smad7 και Ski έγινε με τη χρήση ανοσοϊστοχημικής μεθόδου. Έγιναν συσχετίσεις με κλινικά δεδομένα των ασθενών (κρεατινίνη ορού και λεύκωμα ούρων 24ώρου), καθώς και δείκτες ιστολογικής βλάβης (σπειραματοσκλήρυνση, διάμεση ίνωση, σωληναριακή ατροφία και διάμεση φλεγμονή). Παρατηρήθηκε πολύ μεγάλη αύξηση της έκφρασης των pSmad2/3, Sp1 και p300 σε όλα τα σπειραματικά κύτταρα των ΣΝ σε σχέση με την ομάδα ελέγχου. Επίσης, αυξήθηκε η έκφραση του πυρηνικού Smad7 στις υπερπλαστικές κυρίως ΣΝ με ταυτόχρονη εξάλειψη της κυτταροπλασματικής έκφρασής του σε όλες τις ΣΝ και παράλληλη μείωση της έκφρασης του Ski. Όσον αφορά τα σωληνάρια, στα εγγύς παρατηρήθηκε αύξηση της έκφρασης των pSmad2/3, Sp1 και p300 σε όλες τις ΣΝ και αύξηση του πυρηνικού Smad7 στις υπερπλαστικές, ενώ στα άπω και τα αθροιστικά παρατηρήθηκε αύξηση της έκφρασης του pSmad2/3 και του πυρηνικού Smad7 με ταυτόχρονη μείωση του κυτταροπλασματικού Smad7. Το Ski παρουσίασε σημαντική μείωση της έκφρασής του στις ΣΝ σε όλους τους τύπους σωληναρίων. Η σπειραματική έκφραση των pSmad2/3, p300 και του πυρηνικού Smad7 ήταν αυξημένη στις υπερπλαστικές ΣΝ και κυρίως τις δευτεροπαθείς. Η σωληναριακή έκφραση των pSmad2/3 και Smad7 και η εγγύς σωληναριακή των p300, Sp1 και του κυτταροπλασματικού Smad7 ήταν επίσης αυξημένες στις υπερπλαστικές ΣΝ. Αντίθετα, το Ski δεν παρουσίασε διαφορές στην έκφραση μεταξύ των υπερπλαστικών και μη υπερπλαστικών ΣΝ. Ακόμη, ανιχνεύθηκαν σημαντικές συσχετίσεις μεταξύ μεταξύ της έκφρσης των pSmad2/3, p300, Sp1 και Smad7 στο σπείραμα και τα εγγύς σωληνάρια. Η σπειραματική και εγγύς σωληναριακή έκφραση των pSmad2/3, Sp1 και η σπειραματική του πυρηνικού Smad7 έδειξαν να συσχετίζονται θετικά με τα επίπεδα της κρεατινίνης του ορού, ενώ η έκφραση αυτών και του p300 σε διαφόρους τύπους σωληναρίων εμφάνισαν θετική στσχέτιση με δείκτες ιστολογικής βλάβης. Τέλος η έκφραση όλων των μορίων (εκτός του Ski) ήταν συχνότατη στις στοιχειώδεις σπειραματικές βλάβες. Συμπερασματικά, το Smad σηματοδοτικό μονοπάτι φαίνεται να ενεργοποιείται στις ανθρώπινες ΣΝ. Μάλιστα, η ενεργοποίησή του αυτή πιθανώς συμβάλλει στην παθογένεση αλλά και την εξέλιξη της νεφρικής βλάβης. Μελλοντικές θεραπευτικές στρατηγικές που θα στοχεύουν στην αναστολή του μονοπατιού αυτού ίσως συμβάλλουν στην παρεμπόδιση της εξέλιξης και τη θεραπεία των ανθρωπίνων ΣΝ. / -

No description available.

Angiotensin-(1-7) [Ang-(1-7)] is a heptapeptide component of the renin angiotensin system and the endogenous ligand for the Mas receptor. Ang-(1-7) is generated mainly via angiotensin converting enzyme 2 (ACE2)-dependent cleavage of Angiotensin (Ang) II. Studies suggest Ang-(1-7) may protect against progression of renal injury in experimental models of chronic kidney disease, although the responses may be dose dependent. The role of Ang-(1-7) in the progression of renal fibrosis in unilateral ureteral obstruction (UUO) remains unclear. We tested the hypothesis that endogenous Ang-(1-7) and low dose exogenous Ang-(1-7) would protect against renal injury in the UUO model, while high dose Ang-(1-7) would exacerbate renal injury. Male C57Bl/6 mice underwent UUO and received vehicle, the Ang-(1-7) antagonist A779, or one of three doses of Ang-(1-7) for 10 days. Treatment with A779 exacerbated renal injury as seen by increased fibronectin, transforming growth factor-β (TGF-β), and α-smooth muscle actin (α-SMA) expression, increased tubulointerstitial fibrosis scores, macrophage infiltration, apoptosis, and NADPH oxidase activity in obstructed kidneys. Paradoxically, delivery of exogenous Ang-(1-7) was associated with increased renal injury regardless of dose. Taken together, these data indicate the Mas receptor may be sensitive to concentrations of Ang-(1-7) within the obstructed kidney and that exogenous Ang-(1-7) stimulates pro-fibrotic and pro-inflammatory signalling through unclear pathways.

La Thrombospondine-1 (TSP-1) représente l'un des principaux activateurs endogènes du TGF-?1 et possède des propriétés anti-angiogéniques et immunomodulatrices. L'un de ses récepteurs, le CD47, joue un rôle critique dans son effet anti-angiogénique et module l'inflammation. Après obstruction urétérale unilatérale (UUO), l'expression de la TSP-1 augmente, est corrélée à celle du TGF-?1 et du collagène III et décroît avec la réparation tissulaire qui accompagne la désobstruction urétérale. L'utilisation de souris knock-out pour la TSP-1 a permis de montrer qu'elle participe au développement des lésions tubulaires rénales en favorisant les altérations vasculaires et le recrutement des cellules inflammatoires. Cet effet pro-inflammatoire dépend, au moins en partie, du facteur chimiotactique MCP-1, de l'augmentation du rolling leucocytaire et de l'activation de la voie Th17. Les souris knock-out pour CD47 bénéficient également d'une protection tubulaire et vasculaire. Cependant, elles présentent une fibrose interstitielle accrue associée à une augmentation de l'expression de la TSP-1 et du TGF-?1 qui pourrait compromettre une éventuelle récupération rénale. L'étude préliminaire de modèles de néphroangiosclérose chez le rat et la souris révèle que la TSP-1 est surexprimée dans le parenchyme rénal au cours de l'hypertension artérielle. L'intensité de son expression est corrélée à la sévérité des lésions histologiques, suggérant son rôle physiopathologique. Ces résultats montrent que la TSP-1 et le récepteur CD47 participent au développement de la fibrose rénale et représentent donc des cibles thérapeutiques potentielles au cours des maladies rénales chroniques. / Thrombospondin-1 (TSP-1) is a major endogenous activator of TGF-β1 and has anti-angiogenic and immunomodulatory properties. One of its partners, receptor CD47, plays a critical role in its anti-angiogenic activity and also regulates inflammation. After unilateral ureteral obstruction (UUO), TSP-1 expression increases, correlates to TGF-β1 and collagen III expression and decreases with renal repair after desobstruction. Use of TSP-1 knock-out mice allowed us to demonstrate that TSP-1 favours renal injury by increasing vascular lesions and inflammatory cells recruitment. This pro-inflammatory effect depends, at least in part, on chemotactic factor MCP-1, increasing in leukocyte rolling and engagement of T cells in Th17 pathway. CD47 knock-out mice also benefit from tubular and vascular protection after UUO. However, they exhibit increased interstitial fibrosis associated with higher expression of TSP-1 and TGF-β1, which could compromise renal repair. Preliminary study of nephroangiosclerosis models in rats and mice revealed that TSP-1 expression is induced in renal tissue by arterial hypertension and is correlated to the severity of histological lesions, suggesting its physiopathological role. These results show that TSP-1 and CD47 are involved in renal fibrosis and that they represent potential therapeutic target in the management of chronic kidney disease.