INTRODUÇÃO: Em pacientes transplantados renais, a paratireoidectomia está associada à piora aguda da função renal. Os efeitos agudos e crônicos da paratireoidectomia sobre a filtração glomerular foram pouco estudados em Hiperparatireoidismo Primário (HPTP). MÉTODO E CASUÍSTICA: Neste estudo retrospectivo de coorte, foram estudados 494 pacientes submetidos a paratireoidectomia por HPTP, entre os anos de 2007 e 2016. Variações agudas da creatinina foram aferidas diariamente na internação, até o 4o pós-operatório, sendo classificados conforme os critérios de KDIGO para IRA. Dados bioquímicos incluíram dosagem sérica de creatinina, cálcio iônico e total, paratormônio (PTH) e 25-OH vitamina D. A taxa de filtração glomerular foi estimada a partir da equação CKD-EPI. Foram comparados dados de função renal pré e pós-operatórios até 5 anos de seguimento. RESULTADOS: Dos 494 pacientes, 391 (79,1%) eram mulheres e 422 (85,4%) de cor branca. A causa mais comum de HPTP foi adenoma de paratireóide (351, 71,1%) e a mediana de idade foi de 58 anos. As medianas (Q1-Q3) de creatinina, PTH e cálcio total séricos foram de: 0,81 mg/dL (0,68-1,01), 154,5 pg/mL (106-238,5) e 10,9 mg/dL (10,3-11,5) respectivamente. A mediana de eGFR préoperatória foi de 86 mL/min x 1,73m2. No período agudo, houve redução mediana de 26 mL/min x 1,73m2 na eGFR (p < 0,0001), que representou -27,44% (±19,12%) de variação aguda da eGFR. De acordo com os critérios de IRA, 41,1% dos pacientes tiveram IRA estágio 1, 5,9% estágio 2 e 1,8% estágio 3. Outros 223 pacientes (45,1%) tiveram elevação da creatinina porém não preencheram critérios de IRA. Na análise univariada foram observadas correlações fracas, porém significativas, entre o percentual de variação aguda de eGFR e os seguintes fatores pré-operatórios: idade, PTH, cálcio e creatinina. Uma redução definitiva da eGFR foi observada em 60,7% dos pacientes, após 12 meses de seguimento. CONCLUSÃO: Houve significativa redução aguda da função renal após paratireoidectomia por HPTP, sendo que quase metade dos pacientes preencheram critérios de IRA. Observou-se importante recuperação da eGFR no primeiro mês de pós-operatório, podendo ocorrer algum grau de perda definitva de função renal / INTRODUCTION: In kidney transplant patients, parathyroidectomy is associated with acute decrease in renal function. Acute and chronic effects of parathyroidectomy on renal function have not been as extensively studied in primary hyperparathyroidism (PHPT). PATIENTS AND METHODS: Retrospective cohort study of 494 patients undergoing parathyroidectomy for PHPT. Acute renal changes were evaluated daily until day 4 post parathyroidectomy, and stratified according to acute kidney injury (AKI) criteria. Biochemical assessment included serum creatinine, total and ionized calcium, PTH, and 25-hydroxyvitamin D (25OHD). EGFR were calculated using the CKD-EPI equation. We compared preoperative and postoperative renal function up to 5 years of follow-up. RESULTS: 391 (79.1%) patients were female and 422 (85.4%) were non-African American. Median age was 58 years old. Median (interquartile range) preoperative serum creatinine, PTH and total calcium were 0.81 mg/dL (0.68- 1.01), 154.5 pg/mL (106-238.5), and 10.9 mg/dL (10.3-11.5) respectively. Median (interquartile range) preoperative eGFR was 86 mL/min/1.73m2 (65-101.3). After surgery the median acute decrease in eGFR was 26 mL/min/1.73m2 (p < 0.0001). Acutely, 41.1% patients developed AKI stage 1, 5.9% AKI stage 2 and 1.8% AKI stage 3. Acute eGFR decrease (%) correlated with age, PTH, calcium and preoperative creatinine, in univariate analysis. Permanent reduction in eGFR occurred in 60.7 % of the patients, after acute episode. CONCLUSION: There is a significant acute impairment in renal function after parathyroidectomy for PHPT and almost half of patients meet the criteria for AKI. Significant eGFR recovery was observed during first month after surgery, but a small permanent reduction may occur

<p>Hronična bolest bubrega (HBB) je zdravstveni problem koji se javlja &scaron;irom sveta i povezana je sa visokim kardiovaskularnim komorbiditetom i smrtno&scaron;ću. Veliki porast broja bolesnika koji imaju terminalnu bubrežnu slabo&scaron;ću (TBS) nastaje kao posledica eksponencijalnog porasta broja bolesnika čija je slabost bubrega posledica hipertenzije i dijabetesa, kao i porasta broja starih sa TBS. Zbog toga vi&scaron;e od 50% bolesnika sa HBB umire zbog kardiovaskularnih bolesti i pre započinjanja lečenja metodama za zamenu funkcije bubrega. Utvrditi kliničke karakteristike bolesnika sa i bez kontrastom indukovane nefropatije (pre svega varijable bubrežne funkcije definasane pomoću AKIN i RIFLE kriterijuma) podvrgnutih kardiohirur&scaron;kim operacijama, potom utvrditi postojanje razlike u mortalitetu i postoperativnom morbiditetu između bolesnika sa i bez kontrastom indukovane nefropatije, a koji se podvrgavaju kardiohirur&scaron;koj operaciji i takođe utvrditi prediktore mortaliteta i morbiditeta kod bolesnika sa prethodnom kontrastom indukovanom nefropatijom koji se podvrgavaju kardiohirur&scaron;koj operaciji. Studija je koncipirana kao retroprospektivna opservaciona studija u ukupnom trajanju od pet godina retrospektivnog perioda i pola godine prospektivnog perioda kojim su obuhvaćene dve grupe bolesnika: I grupa - pacijenti sa kontrastom indukovanom nefropatijom (CIN) i II grupa - pacijenti bez CIN; koji su podvrgnuti kardiohirur&scaron;kim operacijama (koronarna, valvularna, kombinovana hirurgija i ostale) na Institutu za kardiovaskularne bolesti Vojvodine u Sremskoj Kamenici. Od ukupnog broja operisanih pacijenata u ovom perioda (oko 5000 bolesnika) u ovu studiju je uključeno 1269 bolesnika. U na&scaron;oj studiji ukupno je analizirano 1269 bolesnika koji su svrstani u dve grupe. Prvu grupu je činilo 59 (4,6%) pacijenata koji su koronarografisani (dijagnostička, terapijska) i razvili CIN te su upućeni u istoj hospitalizaciji po indikaciji konzilijuma na koronarnu, valvularnu i kombinovanu hirurgiju. Drugu grupu je činilo 1210 (95,4%) bolesnika kod kojih nakon koronarografije nije razvijena kontrastom indukovana nefropatija, a takođe su tokom iste hospitalizacije operisani. Kriterijumi za uključivanje pacijenata u studiju su svi punoletni bolesnici koji su upućeni na kardiohirur&scaron;ke operacije (koronarna, valvularna, kombinovana i ostale). CIN je definisan kao porast vrednosti kreatinina unutar pet dana nakon koronarografije za 25% u odnosu na vrednost kreatina pre koronarografije. Praćene su preoperativne, operativne i postoperativne karakteristike bolesnika sa CIN i bolesnika bez CIN. U disertaciji su kori&scaron;ćene mere deskriptivne statistike: aritmetička sredina, standardna devijacija, medijana, kvartili, frekvence i procenti. Za poređenje srednjih vrednosti varijabli dve populacije primenjen je test za nezavisne uzorke i Man-Vitnijev test. Povezanost kategorijskih varijabli ispitana je pomoću Hi-kvadrat testa za tabele kontigencije ili pomoću Fi&scaron;erovog testa. Određivanje uticaja promenljivih na ishod lečenja izvr&scaron;en je primenom univarijantne i multivarijantne binarne logističke regresije, koja je poslužila i za pravljenje nove varijable (modela) za procenu ishoda lečenja. Prediktivni kvalitet varijabli na ishod ocenjen je pomoću ROC krivih. Za određivanje dužine preživljavanja primenjena je Kaplan-Meier analiza preživljavanja. Uticaj varijabli na preživljavanje izvr&scaron;en je na osnovu Coxove regresione analize. Za statistički značajnu testa uzeta je vrednost p&lt;0,05. Statistička obrada podataka izvedena je primenom statističkog paketa SPSS 17. Dokazana je statistička značajnost u ispitivanim grupama u pogledu akutizacije bubrežne insuficijencije (p=0,007). Broj bolesnika sa akutizacijom bubrežne insuficijencije u grupi CIN je bio 3 (5,1%), a u grupi bez CIN je 6 (0,5%). Dokazana je statistička značajnost u ispitivanim grupama na osnovu perikardnog izliva (p=0,046). Statističku značajnost treba uslovno prihvatiti jer je broj bolesnika sa perikardnim izlivom u grupi sa CIN bio samo 1 (1,7%). Dokazana je statistička značajnost u ispitivanim grupama na osnovu mortaliteta (p&lt;0,0005). Broj umrlih u grupi pacijenata sa CIN je 8 (13,6%), a u grupi pacijenata bez CIN je 23 (1,9%). Dokazana je statistička značajnost u ispitivanim grupama na osnovu AKIN kriterijuma (p&lt;0,0005). Broj bolesnika bez AKIN kriterijuma u grupi sa CIN bio je 29 (49,2%), a u grupi pacijenata bez CIN je 1210 (100,0%). U Stadijumu 1 AKIN kriterijuma broj bolesnika u grupi sa CIN bio je 26 (44,1%), a u grupi bolesnika bez CIN je 0 (0,0%). U Stadijumu 2 AKIN kriterijuma broj bolesnika u grupi sa CIN bio je 1 (1,7%), a u grupi bolesnika bez CIN bio je 0 (0,0%). U Stadijumu 3 AKIN kriterijuma broj bolesnika u grupi sa CIN bio je 3 (5,1%), a u grupi bolesnika bez CIN bio je 0 (0,0%). Dokazana je statistička značajnost u ispitivanim grupama na osnovu RIFLE kriterijuma (p&lt;0,0005). Broj bolesnika bez RIFLE kriterijuma u grupi sa CIN bio je 0 (0,0%), a u grupi pacijenata bez CIN bio je 1169 (96,6%). U riziku (Risc) RIFLE kriterijuma broj bolesnika u grupi sa CIN bio je 51 (86,4%), a u grupi bolesnika bez CIN bio je 41 (3,4%). U o&scaron;tećenju (Injury) RIFLE kriterijuma broj bolesnika u grupi sa CIN bio je 5 (8,5%), a u grupi bolesnika bez CIN bio je 0 (0,0%). U stabost (Failure) RIFLE kriterijuma broj bolesnika u grupi sa CIN bio je 3 (5,1%), a u grupi bolesnika bez CIN bio je 0 (0,0%). Dokazana je statistička značajnost u ispitivanim grupama na osnovu broja komplikacija (p&lt;0,0005). Broj bolesnika bez komplijacija u grupi sa CIN bio je 39 (66,1%), a u grupi pacijenata bez CIN bio je 1027 (84,9%). Broj bolesnika sa 1 komplijacijom u grupi sa CIN bio je 12 (20,3%), a u grupi pacijenata bez CIN bio je 146 (12,1%). Broj bolesnika sa 2 komplijacije u grupi sa CIN bio je 6 (10,2%), a u grupi pacijenata bez CIN bio je 20 (1,7%). Broj bolesnika sa 3 komplijacije u grupi sa CIN bio je 1 (1,7%), a u grupi pacijenata bez CIN bio je 11 (0,9%). Broj bolesnika sa 4 komplijacije u grupi sa CIN bio je 1 (1,7%), a u grupi pacijenata bez kontrastom indukovane nefropatije bio je 6 (0,5%). Dokazana je statistička značajnost u ispitivanim grupama na osnovu MACE komplikacija (p&lt;0,0005). Broj bolesnika sa MACE komplikacijama u grupi sa CIN bio je 20 (33,9%), a u grupi pacijenata bez CIN bio je 183 (15,1%). Akutna bubrežna slabost je relativno česta komplikacija kardiohirur&scaron;kih operacija. Posebno su ugroženi bolesnici sa visokim preoperativnim rizikom, u na&scaron;oj studiji pacijenti sa prethodnim CIN-om, kod kojih je akutizacija bubrežne slabosti znatno učestalija. Kardiohirur&scaron;ki bolesnici kod kojih nastane akutna bubrežna slabost imaju, kao i u na&scaron;oj studiji, vi&scaron;e postoperativnih komplikacija, produžen boravak u jednici intenzivne nege, kao i rizik za nastanak hronične bubrežne bolesti.</p> / <p>Chronic kidney disease (CKD) is a healthcare problem that occurs worldwide and is associated with high cardiovascular comorbidity and mortality. A large increase in the number of patients with terminal renal failure (TRF) occurs as a result of an exponential increase in the number of patients whose renal failure is due to hypertension and diabetes, as well as an increase in the number of elderly with TRF. As a result, more than 50% of patients with CKD die from cardiovascular disease even before starting treatment with kidney replacement therapy. To determine the clinical characteristics of patients with and without contrast-induced nephropathy (CIN) (renal function parameters defined by AKIN and RIFLE criteria) undergoing cardiac surgery, to determine the difference in mortality and postoperative morbidity between patients with and without CIN who are submitted to cardiac surgery and also to determine predictors of mortality and morbidity in patients with CIN undergoing cardiac surgery. The study was conceived as a retroprospective observational study with a total duration of five years of retrospective period and half a year of prospective period which included two groups of patients: Group I - patients with contrast-induced nephropathy (CIN) and Group II - patients without CIN; who underwent cardiac surgery (coronary, valvular, combined surgery and other) at the Institute for Cardiovascular Diseases of Vojvodina in Sremska Kamenica. Out of the total number of operated patients in this period (about 5000 patients), 1269 patients were included in this study. In our study, a total of 1269 patients were analyzed, which were classified into two groups. The first group consisted of 59 (4.6%) patients who underwent coronary angiography (diagnostic, therapeutic) and developed CIN and were submitted to surgery in the same hospitalization as indicated by heart team. The second group consisted of 1210 (95.4%) patients who did not develop CIN after coronary angiography but were also operated on during the same hospitalization. Criteria for inclusion of patients in the study are: all adult patients who are referred for cardiac surgery (coronary, valvular, combined and other). CIN was defined as a at least 25% increase in creatinine value within five days after coronary angiography compared to creatine value before coronary angiography. Preoperative, operative and postoperative characteristics of patients with CIN and patients without CIN were analyzed. Statistical analyses included measures of descriptive statistics: arithmetic mean, standard deviation, median, quartiles, frequencies and percentages. To compare the mean values of the variables of the two populations, t-test for independent samples and the Mann-Whitney test were applied. The correlation of categorical variables was examined using the Chi-square test for contingency tables or using the Fisher test. The influence of variables on the treatment outcome was determined by applying univariate and multivariate binary logistic regression, which also served to create a new variable (model) for assessing the treatment outcome. The predictive quality of outcome variables was assessed using ROC curves. Kaplan-Meier survival analysis was used to determine survival length. The influence of variables on survival was performed based on Cox regression analysis. For a statistically significant test, the value of p &lt;0.05 was taken. Statistical data processing was performed using the statistical package SPSS 17. Statistical significance was observed in the examined groups regarding the acutization of renal failure (p = 0.007). The number of patients with acute renal failure in the CIN group was 3 (5.1%), and in the group without CIN it was 6 (0.5%). Statistical significance was observed between the examined groups based on pericardial effusion (p = 0.046). Statistical significance should be conditionally accepted because the number of patients with pericardial effusion in the group with CIN was only 1 (1.7%). Statistical significance was demonstrated in the examined groups based on mortality (p &lt;0.0005). The number of deaths in the group of patients with CIN was 8 (13.6%), and in the group of patients without CIN it was 23 (1.9%). Statistical significance was demonstrated in the examined groups based on the AKIN criteria (p &lt;0.0005). The number of patients without AKIN criteria in the group with CIN was 29 (49.2%), and in the group of patients without CIN it was 1210 (100.0%). In Stage 1 of the AKIN criterion, the number of patients in the group with CIN was 26 (44.1%), and in the group of patients without CIN it was 0 (0.0%). In Stage 2 of the AKIN criterion, the number of patients in the group with CIN was 1 (1.7%), and in the group of patients without CIN it was 0 (0.0%). In Stage 3 of the AKIN criterion, the number of patients in the group with CIN was 3 (5.1%), and in the group of patients without CIN it was 0 (0.0%). Statistical significance was demonstrated between the examined groups based on the RIFLE criteria (p &lt;0.0005). The number of patients without RIFLE criteria in the group with CIN was 0 (0.0%), and in the group of patients without CIN it was 1169 (96.6%). In the Risk of the RIFLE criterion, the number of patients in the group with CIN was 51 (86.4%), and in the group of patients without CIN it was 41 (3.4%). In the Injury of the RIFLE criterion, the number of patients in the group with CIN was 5 (8.5%), and in the group of patients without CIN it was 0 (0.0%). In the Failure of the RIFLE criterion, the number of patients in the group with CIN was 3 (5.1%), and in the group of patients without CIN it was 0 (0.0%). Statistical significance was demonstrated in the examined groups based on the number of complications (p &lt;0.0005). The number of patients without complications in the group with CIN was 39 (66.1%), and in the group of patients without CIN it was 1027 (84.9%). The number of patients with 1 complication in the group with CIN was 12 (20.3%), and in the group of patients without CIN it was 146 (12.1%). The number of patients with 2 complications in the group with CIN was 6 (10.2%), and in the group of patients without CIN it was 20 (1.7%). The number of patients with 3 complications in the group with CIN was 1 (1.7%), and in the group of patients without CIN it was 11 (0.9%). The number of patients with 4 complications in the group with CIN was 1 (1.7%), and in the group of patients without contrast-induced nephropathy it was 6 (0.5%). Statistical significance was demonstrated between the examined groups based on MACE complications (p &lt;0.0005). The number of patients with MACE complications in the group with CIN was 20 (33.9%), and in the group of patients without CIN it was 183 (15.1%). Acute renal failure is a relatively common complication of cardiac surgery. Vulnerable patients are particularly at risk, in our study patients with previous CIN, in whom the acutazation of renal failure is significantly more frequent. Cardiac surgery patients who develop acute renal failure have, as demonstrated in our study, more postoperative complications, prolonged stay in the intensive care unit, as well as the risk of developing chronic kidney disease.</p>

INTRODUÇÃO: Os distúrbios minerais e ósseos da doença renal crônica (DMO-DRC) são influenciados por vários fatores, como idade, etiologia da DRC, toxinas urêmicas e modalidade dialítica. Os DMO-DRC são bem descritos em pacientes tratados com hemodiálise (HD). No entanto, na diálise peritoneal (DP) os estudos são escassos e, na maioria deles, não há dados de histologia óssea. OBJETIVOS: caracterizar os DMO-DRC em uma coorte de pacientes em DP; comparar os resultados com aqueles obtidos da HD; e analisar o desempenho de marcadores séricos para o diagnóstico das doenças de alto e baixo remodelamento ósseo. MÉTODOS: quarenta e um pacientes tratados com DP submeteram-se a avaliação clínica, bioquímica e biópsia óssea. RESULTADOS: a doença óssea adinâmica (DOA) foi o tipo de osteodistrofia renal (OR) predominante, correspondendo a 49% da amostra. Ao se analisar separadamente diabéticos e não diabéticos, a prevalência de DOA foi de 77,7% no primeiro grupo e 26% no segundo (p=0,001). Na comparação entre DP e HD, observou-se que os pacientes do primeiro grupo apresentavam 25(OH) vitamina D mais baixa, mineralização óssea mais comprometida e melhor volume ósseo. A fosfatase alcalina óssea (FAO) apresentou a melhor sensibilidade e especificidade tanto para o diagnóstico de alto, quanto de baixo remodelamento ósseo. CONCLUSÕES: a DOA é o tipo de OR mais prevalente na DP. No entanto, a influência do diabetes como fator de risco parece ser maior do que a própria modalidade dialítica / INTRODUCTION: Chronic kidney disease - mineral bone disorder (CKD-MBD) is a complex syndrome influenced by various factors, such as age, CKD etiology, uremic toxins and dialysis modality. CKD-MBD has been extensively studied in hemodialysis (HD) patients. However, for peritoneal dialysis (PD), only a few, older studies exist, most of which contain no bone biopsy data. The present study sought to: characterize CKD-MBD in a cohort of prevalent PD patients; compare the results with that obtained from HD patients; and analyse performance of bone turnover serum markers to make the diagnosis of high or low bone turnover disease in PD patients. METHODS: Forty-one PD patients underwent to a clinical evaluation, biochemical analysis and bone biopsy. RESULTS: The most prevalent pattern of renal osteodystrophy (ROD) was adynamic bone disease (ABD), comprising 49% of the sample population. When we separately analyzed diabetic and non-diabetic patients, the ABD prevalence was 77.7% in the former group and 26% in the latter group (p=0.001). The comparison between DP and HD patients revealed low 25(OH) vitamin D level, worst bone mineralization and better bone volume parameters in the former group. Bone alkaline phosphatase (BAP) demonstrated the best sensitivity and specificity values to detect both high and low turnover disease. CONCLUSION: ABD is the most frequent type of ROD. However, the effect of diabetes on the development of ABD is more important than the dialysis modality itself

Introdução: A doença renal crônica continua sendo um desafio no campo da pesquisa médica. Atualmente um interesse crescente tem surgido no intuito de avaliar o potencial de células tronco em retardar o avanço de doenças crônicas progressivas. Material e Métodos: Para determinar o efeito dessas células em um modelo de progressão de doença renal crônica foram usadas células linhagem negativa (Lin ) separadas magneticamente e injetadas em ratos submetidos à injúria renal. Ratos singênicos Fischer 344 foram submetidos à nefrectomia 5/6 (Nx) e divididos em 3 grupos: Nx (não tratados); NxSC1 (submetidos à infusão de 2 106 células Lin no 15º dia de pós-operatório); e NxSC3 (submetidos à infusão de 2 106 células Lin no 15º, 30º e 45º dias de pós-operatório). No 60º dia de pós-operatório clearance de inulina, imunohistoquímica e immunoblotting foram realizados. Resultados: Os animais submetidos à nefrectomia apresentaram redução do clearance de inulina (0,33 ± 0,02 ml/min/100g peso corpóreo), proteinúria (12 ± 0,5 mg/24hs) , anemia e hipertensão (145 ± 7,7 mmHg) compatíveis com doença renal crônica. A infusão de células Lin- resultou em atenuação da proteinúria (p<0,05) com relação aos animais não tratados a despeito de não ter havido diferença nos níveis de pressão arterial e aldosterona plasmática. Esses achados foram similares entre os grupos tratados com uma ou com três infusões de células. Adicionalmente a infusão de células resultou em redução do índice de glomeruloesclerose e da área intersticial relativa (p<0,05), menor infiltração do tecido renal por macrófagos e linfócitos e menor proliferação celular. A expressão tecidual do p21 e de VEGF já foi associada à aceleração da progressão da lesão renal crônica. No nosso modelo ambas as proteínas tiveram sua expressão reduzida. A redução da expressão tecidual de eNOS tem sido implicada na progressão da doença renal. Em nosso modelo houve aumento dessa expressão após infusão das células Conclusões: A infusão de células Linatenuou todos os marcadores de injúria renal em um modelo de doença precoce possivelmente através de um mecanismo imunomodulador. / Progressive renal failure continues to be a challenge. The use of bone marrowderived stem cells (SCs) represents a means of meeting that challenge. We used lineage-negative (Lin-) SCs to test the hypothesis that Lin- cell infusion decreases renal injury. Syngeneic Fischer 344 rats were submitted to 5/6 nephrectomy and divided into 3 groups: Nx (untreated); NxSC1 (receiving 2 × 106 Lin- cells on postnephrectomy day 15); and NxSC3 (receiving 2 × 106 Lin- cells on postnephrectomy days 15, 30 and 45). Controls were unoperated/untreated. On postnephrectomy day 60, clearance studies, immunohistochemistry and immunoblotting were performed. Lin- cell infusion effectively reduced postnephrectomy proteinuria, glomerulosclerosis, anemia, renal infiltration of immune cells and monocyte chemoattractant protein-1 protein expression, as well as decreasing the interstitial area. Immunostaining for proliferating cell nuclear antigen showed that, in comparison with controls, Nx rats presented greater cell proliferation, whereas NxSC1 rats and NxSC3 rats presented less cell proliferation than did Nx rats. Protein expression of p21 and VEGF increased after nephrectomy and decreased after Lin- cell infusion. Protein expression of eNOS reduced after nephrectomy and increased after cell infusion. These data suggest that SC treatment ameliorates progressive end-stage renal disease.

<p>Увод: Хронична бубрежна инсуфицијенција (ХБИ) се дефинише као структурно или функционално оштећење бубрега у трајању од најмање три месеца и/или смањење јачине гломеруларне филтрације (ЈГФ) испод 60 мл/мин/1.73м2. У доступној литератури постоје различити подаци о присуству оралних манифестација код пацијената са ХБИ у квантитативном и квалитативном погледу. Стање бубрежне дисфункције праћено је променама у протоку и саставу пљувачке што је у последњој деценији допринело испитивању клиничких и лабораторијских показатеља бубрежне болести. Циљ: Циљ студије је био да се испита објективно стање оралне слузокоже, вредности рН, сијалометрије, концентрације урее, креатинина и секреторног имуноглобулина А пљувачке као и орални микробиолошки статус код пацијената са ХБИ. Материјал и методе: Узорак је био сачињен од 50 предијализних (31 мушкарца и 19 жена просечне старости 59,06&plusmn;14,30) и 25 хемодијализних пацијената (18 мушкараца и 7 жена просечне старости 54,92&plusmn;13,60) са постављеном дијагнозом ХБИ, заједно са 25 системски здравих испитаника компарибилних по полу и старости. Поред клиничког прегледа усне дупље спроведен је тест витроадхезије, одређивање интензитета саливације, рН вредности пљувачке и индекса крварења из интерденталне папиле (PBI). На узорцима сакупљене пљувачке, уз помоћ аутоматизованог система Beckman Coulter АУ480 спроведено је лабораторијско одређивање урее и креатинина методом спектрофотометрије и секреторног имуноглобулина А методом имунотурбидиметрије. За микробилошко испитивање коришћен је брис језика и техника оралног испирка. Резултати: Нису утврђене статистички значајне разлике између група према демографско-социјалним подацима. Предијализни испитаници су имали значајно веће присуство промена оралне слузокоже и оралних симптома. Просечне вредности клиренса креатинина су биле значајно мање код оболелих испитаника са бледилом оралне слузокоже, уремичним задахом, ксеростомијом и измењеним осећајем укуса у поређењу са испитаницима без наведених промена. Код предијализних су утврђене значајно смањене вредности сијалометрије према контролним групама и повећане pH вредности према групи здравих испитаника. Просечне концентрације урее и креатинина су се статистички значајно разликовале између испитиваних група. Умерена позитивна корелација је утврђена између серумских и пљувачних концентрација урее и креатинина код предијализних и креатинина код хемодијализних. Према просечним вредностима секреторног имуноглобулина А није било разлика између група. Код пацијената са ХБИ утврђено је значајно веће присуство гљива из рода Candida са предоминацијом non-albicans Candida врста. Закључак: Резултати истраживања указују на важност утврђивања клиничких карактеристика усне дупље код предијализних пацијената. Интензитет саливације, pH вредност и пљувачне концентрације уремијских токсина могу бити поуздани маркери бубрежног оштећења. Једноставан и неинвазиван приступ приликом узорковања пљувачке и поузданост лабораторијске анализе треба да допринесу широј примени пљувачке као компетитивним дијагностичким флуидом серуму. Техника оралног испирка је прецизна квантитативна метода за одређивање степена гљивичне колонизације.</p> / <p>Uvod: Hronična bubrežna insuficijencija (HBI) se definiše kao strukturno ili funkcionalno oštećenje bubrega u trajanju od najmanje tri meseca i/ili smanjenje jačine glomerularne filtracije (JGF) ispod 60 ml/min/1.73m2. U dostupnoj literaturi postoje različiti podaci o prisustvu oralnih manifestacija kod pacijenata sa HBI u kvantitativnom i kvalitativnom pogledu. Stanje bubrežne disfunkcije praćeno je promenama u protoku i sastavu pljuvačke što je u poslednjoj deceniji doprinelo ispitivanju kliničkih i laboratorijskih pokazatelja bubrežne bolesti. Cilj: Cilj studije je bio da se ispita objektivno stanje oralne sluzokože, vrednosti rN, sijalometrije, koncentracije uree, kreatinina i sekretornog imunoglobulina A pljuvačke kao i oralni mikrobiološki status kod pacijenata sa HBI. Materijal i metode: Uzorak je bio sačinjen od 50 predijaliznih (31 muškarca i 19 žena prosečne starosti 59,06&plusmn;14,30) i 25 hemodijaliznih pacijenata (18 muškaraca i 7 žena prosečne starosti 54,92&plusmn;13,60) sa postavljenom dijagnozom HBI, zajedno sa 25 sistemski zdravih ispitanika komparibilnih po polu i starosti. Pored kliničkog pregleda usne duplje sproveden je test vitroadhezije, određivanje intenziteta salivacije, rN vrednosti pljuvačke i indeksa krvarenja iz interdentalne papile (PBI). Na uzorcima sakupljene pljuvačke, uz pomoć automatizovanog sistema Beckman Coulter AU480 sprovedeno je laboratorijsko određivanje uree i kreatinina metodom spektrofotometrije i sekretornog imunoglobulina A metodom imunoturbidimetrije. Za mikrobiloško ispitivanje korišćen je bris jezika i tehnika oralnog ispirka. Rezultati: Nisu utvrđene statistički značajne razlike između grupa prema demografsko-socijalnim podacima. Predijalizni ispitanici su imali značajno veće prisustvo promena oralne sluzokože i oralnih simptoma. Prosečne vrednosti klirensa kreatinina su bile značajno manje kod obolelih ispitanika sa bledilom oralne sluzokože, uremičnim zadahom, kserostomijom i izmenjenim osećajem ukusa u poređenju sa ispitanicima bez navedenih promena. Kod predijaliznih su utvrđene značajno smanjene vrednosti sijalometrije prema kontrolnim grupama i povećane pH vrednosti prema grupi zdravih ispitanika. Prosečne koncentracije uree i kreatinina su se statistički značajno razlikovale između ispitivanih grupa. Umerena pozitivna korelacija je utvrđena između serumskih i pljuvačnih koncentracija uree i kreatinina kod predijaliznih i kreatinina kod hemodijaliznih. Prema prosečnim vrednostima sekretornog imunoglobulina A nije bilo razlika između grupa. Kod pacijenata sa HBI utvrđeno je značajno veće prisustvo gljiva iz roda Candida sa predominacijom non-albicans Candida vrsta. Zaključak: Rezultati istraživanja ukazuju na važnost utvrđivanja kliničkih karakteristika usne duplje kod predijaliznih pacijenata. Intenzitet salivacije, pH vrednost i pljuvačne koncentracije uremijskih toksina mogu biti pouzdani markeri bubrežnog oštećenja. Jednostavan i neinvazivan pristup prilikom uzorkovanja pljuvačke i pouzdanost laboratorijske analize treba da doprinesu široj primeni pljuvačke kao kompetitivnim dijagnostičkim fluidom serumu. Tehnika oralnog ispirka je precizna kvantitativna metoda za određivanje stepena gljivične kolonizacije.</p> / <p>Introduction: Chronic kidney disease (CKD) is defined as structural and functional kidney damage for a period of at least three months and/or reduction of glomerular filtration rate (GFR) under 60 ml/min/1.73m2. There are different data in the available literature in term of quantitative and qualitative presence of the oral manifestation in patients with CKD. Kidney dysfunction is accompanied by changes in the salivary flow and composition, which is in the last decade contributed by examination of clinical and laboratory markers of renal disease. Aim: The aim of the study was to examine condition of oral mucosa, pH value, salivary flow rate, concentration of salivary urea, creatinine, secretory immunoglobulin A and oral microbiological status in patients with CKD. Materials and Methods: The sample was consisted of 50 predialysis (31 males and 19 females, mean age 59,06&plusmn;14,30) and 25 hemodialysis patients (18 males and 7 females, mean age 54,92&plusmn;13,60) with a diagnosis of CKD, along with 25 age and gender matched healthy controls. In addition of clinical examination, tongue blade adhesion test, sialometry, salivary pH test and determination of papilla bleeding index (PBI) were conducted. Saliva samples were collected for laboratory analysis performed by automated system Beckman Coulter AU480. Levels of uremic toxins (urea and creatinine) and secretory immunoglobulin A were determinated by spectrophotometric and immunoturbidimetric method, respectively. Oral swab and oral rinse method were used for microbiological examination. Results: The sociodemographic characteristics of the patients with CKD and healthy controls showed no significant differences. Predialysis subjects had significantly higher presence of oral mucosa changes and oral symptoms. Mean values of creatinine clearence were significantly lower in patients with oral mucosa pallor, uremic fetor, xerostomia and disguesia, compared to patients without listed symptoms. Predialysis patients showed significantly decreased salivary flow rate compared to both control groups and significantly increased pH values compared to healthy controls. Mean concentrations of salivary urea and creatinine were statistically different between the groups. Moderate positive correlation was determined between serum and salivary levels of urea and creatinine in predialysis patients and creatinine in hemodialysis patients. Statistical analysis showed no differences between groups in mean concentration of secretory immunoglobulin A. The rate of oral fungal colonisation was significantly higher in CKD patients with predominance of non-albicans Candida species. Conclusion: The results of the present study indicate the importance of determining the clinical characteristics of oral cavity in predialysis patients. Saliva flow rate, pH value and salivary concentration of uremic toxins could be reliable markers of kidney disease. Simple and non-invasive approach due to saliva sampling and reliability of laboratory test should contribute to a wider application of saliva as a competitive diagnostic fluid. Oral rinse technique is an accurate quantitative method for determining the rate of fungal colonization.</p>

Introdução: A doença renal crônica continua sendo um desafio no campo da pesquisa médica. Atualmente um interesse crescente tem surgido no intuito de avaliar o potencial de células tronco em retardar o avanço de doenças crônicas progressivas. Material e Métodos: Para determinar o efeito dessas células em um modelo de progressão de doença renal crônica foram usadas células linhagem negativa (Lin ) separadas magneticamente e injetadas em ratos submetidos à injúria renal. Ratos singênicos Fischer 344 foram submetidos à nefrectomia 5/6 (Nx) e divididos em 3 grupos: Nx (não tratados); NxSC1 (submetidos à infusão de 2 106 células Lin no 15º dia de pós-operatório); e NxSC3 (submetidos à infusão de 2 106 células Lin no 15º, 30º e 45º dias de pós-operatório). No 60º dia de pós-operatório clearance de inulina, imunohistoquímica e immunoblotting foram realizados. Resultados: Os animais submetidos à nefrectomia apresentaram redução do clearance de inulina (0,33 ± 0,02 ml/min/100g peso corpóreo), proteinúria (12 ± 0,5 mg/24hs) , anemia e hipertensão (145 ± 7,7 mmHg) compatíveis com doença renal crônica. A infusão de células Lin- resultou em atenuação da proteinúria (p<0,05) com relação aos animais não tratados a despeito de não ter havido diferença nos níveis de pressão arterial e aldosterona plasmática. Esses achados foram similares entre os grupos tratados com uma ou com três infusões de células. Adicionalmente a infusão de células resultou em redução do índice de glomeruloesclerose e da área intersticial relativa (p<0,05), menor infiltração do tecido renal por macrófagos e linfócitos e menor proliferação celular. A expressão tecidual do p21 e de VEGF já foi associada à aceleração da progressão da lesão renal crônica. No nosso modelo ambas as proteínas tiveram sua expressão reduzida. A redução da expressão tecidual de eNOS tem sido implicada na progressão da doença renal. Em nosso modelo houve aumento dessa expressão após infusão das células Conclusões: A infusão de células Linatenuou todos os marcadores de injúria renal em um modelo de doença precoce possivelmente através de um mecanismo imunomodulador. / Progressive renal failure continues to be a challenge. The use of bone marrowderived stem cells (SCs) represents a means of meeting that challenge. We used lineage-negative (Lin-) SCs to test the hypothesis that Lin- cell infusion decreases renal injury. Syngeneic Fischer 344 rats were submitted to 5/6 nephrectomy and divided into 3 groups: Nx (untreated); NxSC1 (receiving 2 × 106 Lin- cells on postnephrectomy day 15); and NxSC3 (receiving 2 × 106 Lin- cells on postnephrectomy days 15, 30 and 45). Controls were unoperated/untreated. On postnephrectomy day 60, clearance studies, immunohistochemistry and immunoblotting were performed. Lin- cell infusion effectively reduced postnephrectomy proteinuria, glomerulosclerosis, anemia, renal infiltration of immune cells and monocyte chemoattractant protein-1 protein expression, as well as decreasing the interstitial area. Immunostaining for proliferating cell nuclear antigen showed that, in comparison with controls, Nx rats presented greater cell proliferation, whereas NxSC1 rats and NxSC3 rats presented less cell proliferation than did Nx rats. Protein expression of p21 and VEGF increased after nephrectomy and decreased after Lin- cell infusion. Protein expression of eNOS reduced after nephrectomy and increased after cell infusion. These data suggest that SC treatment ameliorates progressive end-stage renal disease.

INTRODUÇÃO: Os distúrbios minerais e ósseos da doença renal crônica (DMO-DRC) são influenciados por vários fatores, como idade, etiologia da DRC, toxinas urêmicas e modalidade dialítica. Os DMO-DRC são bem descritos em pacientes tratados com hemodiálise (HD). No entanto, na diálise peritoneal (DP) os estudos são escassos e, na maioria deles, não há dados de histologia óssea. OBJETIVOS: caracterizar os DMO-DRC em uma coorte de pacientes em DP; comparar os resultados com aqueles obtidos da HD; e analisar o desempenho de marcadores séricos para o diagnóstico das doenças de alto e baixo remodelamento ósseo. MÉTODOS: quarenta e um pacientes tratados com DP submeteram-se a avaliação clínica, bioquímica e biópsia óssea. RESULTADOS: a doença óssea adinâmica (DOA) foi o tipo de osteodistrofia renal (OR) predominante, correspondendo a 49% da amostra. Ao se analisar separadamente diabéticos e não diabéticos, a prevalência de DOA foi de 77,7% no primeiro grupo e 26% no segundo (p=0,001). Na comparação entre DP e HD, observou-se que os pacientes do primeiro grupo apresentavam 25(OH) vitamina D mais baixa, mineralização óssea mais comprometida e melhor volume ósseo. A fosfatase alcalina óssea (FAO) apresentou a melhor sensibilidade e especificidade tanto para o diagnóstico de alto, quanto de baixo remodelamento ósseo. CONCLUSÕES: a DOA é o tipo de OR mais prevalente na DP. No entanto, a influência do diabetes como fator de risco parece ser maior do que a própria modalidade dialítica / INTRODUCTION: Chronic kidney disease - mineral bone disorder (CKD-MBD) is a complex syndrome influenced by various factors, such as age, CKD etiology, uremic toxins and dialysis modality. CKD-MBD has been extensively studied in hemodialysis (HD) patients. However, for peritoneal dialysis (PD), only a few, older studies exist, most of which contain no bone biopsy data. The present study sought to: characterize CKD-MBD in a cohort of prevalent PD patients; compare the results with that obtained from HD patients; and analyse performance of bone turnover serum markers to make the diagnosis of high or low bone turnover disease in PD patients. METHODS: Forty-one PD patients underwent to a clinical evaluation, biochemical analysis and bone biopsy. RESULTS: The most prevalent pattern of renal osteodystrophy (ROD) was adynamic bone disease (ABD), comprising 49% of the sample population. When we separately analyzed diabetic and non-diabetic patients, the ABD prevalence was 77.7% in the former group and 26% in the latter group (p=0.001). The comparison between DP and HD patients revealed low 25(OH) vitamin D level, worst bone mineralization and better bone volume parameters in the former group. Bone alkaline phosphatase (BAP) demonstrated the best sensitivity and specificity values to detect both high and low turnover disease. CONCLUSION: ABD is the most frequent type of ROD. However, the effect of diabetes on the development of ABD is more important than the dialysis modality itself

<p>Akutno bubrežno o&scaron;tećenje je česta i ozbiljna komplikacija nakon hirur&scaron;ke rekonstrukcije abdominalne aorte. Ona produžuje, poskupljuje bolničko lečenje i povećava morbiditet i mortalitet bolesnika. &Scaron;to ranije prepoznavanje bolesnika koji su pod povi&scaron;enim rizikom uz pomoć prediktivnih faktora, kao i identifikovanje akutnog bubrežnog o&scaron;tećenja od velikog je značaja za pravovremeno započinjanje preventivnih i terapijskih mera i smanjenje mortaliteta ovih bolesnika. Cilj istraživanja: Utvrditi incidencu akutnog bubrežnog o&scaron;tećenja, najznačajnije preoperativne i intraoperativne prediktivne faktore za nastanak akutnog bubrežnog o&scaron;tećenja i utvrditi da li serumski cistatin C ranije i preciznije ukazuje na akutno bubrežno o&scaron;tećenje u odnosu na serumski kreatinin 72 sata nakon elektivnih operacija na infrarenalnom segmentu aorte. Metodologija: Na Klinici za anesteziju, intenzivnu terapiju i terapiju bola i Klinici za vaskularnu i transplantacionu hirurgiju Kliničkog centra Vojvodine sprovedeno je prospektivno opservaciono istraživanje u trajanju od 18 meseci, od oktobra 2017. do aprila 2019. godine. U istraživanje je uključeno 140 pacijenata koji su podvrgnuti elektivnom operativnom zahvatu na infrarenalnom segmentu aorte. Preoperativni i intraoperativni potencijalni prediktivni faktori identifikovani su iz medicinske dokumentacije: istorije bolesti, protokoli anestezije, dnevne terapijske liste, liste vitalnih parametara i liste laboratorijskih parametara. Nastanak ABO je potvrđivan pomoću AKIN klasifikacionog sistema. Tokom postoperativnog perioda lečenja od 72 sata obraćana je pažnja na vreme i stepen nastanka ABO. Za statističku obradu podataka kori&scaron;ćen je program SPSS, verzija 21 (IBM SPSS, Čikago, Ilinois). Rezultati su predstavljeni tabelarno i grafički, a statistički značajnim su se smatrale vrednosti nivoa značajnosti p&lt;0,05. Podaci su obrađivani standardnim statističkim testovima. Za dobijanje modela predikcije primenjena je multivarijantna logistička regresija. Rezultati: Incidenca akutnog bubrežnog o&scaron;tećenja nakon elektivnih operacija na infrarenalnom segmentu aorte na Klinici za anesteziju, intenzivnu terapiju i terapiju bola i Klinici za vaskularnu i transplantacionu hirurgiju Kliničkog centra Vojvodine iznosi 28,56%. Prema ROC analizi granična vrednost koncentracije cistatina C od 1,14 mg/l ima najvi&scaron;u senzitivnost (82,5%), i specifičnost (76%) u diferenciranju bolesnika koji će dobiti akutno bubrežno o&scaron;tećenje. Kompletan model predikcije ABO nakon elektivnih operacija na infrarenalnom segmentu aorte sadrži sledeće faktore: prisustvo hronične bubrežne slabosti, preoperativna serumska koncentracija cistatina C &gt;1,14 mg/l, primena koloida u volumenu &gt;500 ml u toku operacije, ukupni volumen nadoknade u intraoperativnom periodu &gt;59 ml/kg. Zaključak: Incidenca akutnog bubrežnog o&scaron;tećenja nakon elektivnih operacija na infrarenalnom segmentu aorte na Klinici za anesteziju, intenzivnu terapiju i terapiju bola i Klinici za vaskularnu i transplantacionu hirurgiju Kliničkog centra Vojvodine je ne&scaron;to vi&scaron;a u odnosu na literaturne podatke. Cistatin C je bolji prediktor i pokazatelj akutnog bubrežnog o&scaron;tećenja u odnosu na kreatinin. Bolesnici koji imaju hroničnu bubrežnu slabost, preoperativni nivo cistatina C&gt;1,14 mg/l, koji tokom operacije dobiju preko 500 ml koloidnih rastvora, i ukupni volumen nadoknade &gt;59 ml/kg imaju veću &scaron;ansu da dobiju akutno o&scaron;tećenje bubrega u postoperativnom periodu.</p> / <p>Acute kidney injury is frequent and serious complication after aortic surgery which increases length of hospital stay, costs, morbidity and mortality. Earlier recognition of patients at risk by predictive factors and identification of acute kidney injury could have important role on right timing of preventive and therapeutic measures and lower mortality of these patients. Aims: to investigate the incidence of acute kidney injury, the most important preoperative and intraoperative predictive factors for acute kidney injury, and check whether cystatin C indicates acute kidney injury earlier and more accurately than creatinine 72 hours after elective infrarenal aortic surgery. Methodology: This prospective observational study was performed at Clinic of Anesthesia, Intensive Care and Pain Therapy and Clinic of Vascular and Transplantation Surgery, Clinical Centre of Vojvodina, during the period of 18 months, from October 2017 till April 2019. It includes 140 adult patient who underwent elective infrarenal aortic surgery. Potential predictive factors were identified out of medical records such as: patient history, anesthesia lists, daily therapeutic lists, vital parameters and laboratory values lists. The occurrence of acute kidney injury was noted according to AKIN criteria. IBM SPSS version 21 (Chicago, Illinois) was used for statistical analysis. The results were presented in tables and graphs, statistical significance was set at p value of less than 0,05. Standard statistical tests were applied. Multivariate logistic regression model was used for potential predictive factors. Results: The incidence of acute kidney injury at Clinic of Anesthesia, Intensive Care and Pain Therapy and Clinic of Vascular and Transplantation Surgery, Clinical Centre of Vojvodina, was 28,56%. The cut off value of cystatin C serum concentration of 1,14 mg/l has the highest sensitivity (82,5%), and specificity (76%) in the differentiation of patients who will develop acute kidney injury. The final model for predicting acute kidney injury in patients who underwent elective infrarenal aortic surgery contains the following variables: presence of chronic kidney failure, preoperative serum concentration of cystatin C&gt;1,14 mg/l, application of colloid solutions in volume&gt;500 ml during the operation and total intravascular fluid replacement volume&gt;59 ml/kg in intraoperative period. Conclusion: The incidence of acute kidney injury at Clinic of Anesthesia, Intensive Care and Pain Therapy and Clinic of Vascular and Transplantation Surgery, Clinical Centre of Vojvodina, is somewhat higher comparing to world literature data. Patients who are more likely to develop acute kidney injury have: chronic kidney failure, preoperative serum concentration of cystatin C&gt;1,14 mg/l and get colloid solutions in volume&gt;500 ml and total intravascular fluid replacement volume&gt;59 ml/kg during intraoperative period.</p>

Limited data exists describing the long-term prognosis of patients with acute decompensated heart failure (ADHF) further stratified according to currently recommended ejection fraction (EF) findings. In addition, little is known about the magnitude of, and factors associated with, long-term prognosis for these patients. Based on previously validated and clinically relevant criteria, we defined HF-REF as patients with an EF value ≤40%, HF-PEF was defined as an EF value > 50%, and HF-BREF was defined as patients with an EF value during their index hospitalization between 41 and 49%. The hospital medical records of residents of the Worcester (MA) metropolitan area who were discharged after ADHF from all 11 medical centers in central Massachusetts during the 5 study years of 1995, 2000, 2002, 2004, and 2006 were reviewed. Follow-up was completed through 2011 for all patient cohorts. The average age of this population was 75 years, the majority was white, and 44% were men. Patients with HF-PEF experienced higher post discharge survival rates than patients with either HF-REF or HF-BREF at 1, 2, and 5-years after discharge. Advanced age and lower estimated glomerular filtration rate findings at the time of hospital admission were important predictors of 1-year death rates, irrespective of EF findings. Previously diagnosed chronic obstructive pulmonary disease, chronic kidney disease, and atrial fibrillation were associated with a poor prognosis in patients with PEF and REF whereas a history of diabetes was an important prognostic factor for patients with REF and BREF. In conclusion, although improvements in 1-year post-discharge survival were observed for patients in each of the 3 EF groups examined to varying degrees, the post- 7 discharge prognosis of all patients with ADHF remains guarded. In addition, we observed differences in several prognostic factors between patients with ADHF with varying EF findings, which have implications for more refined treatment and surveillance plans for these patients.