Thesis (Ph. D.)--University of Wisconsin--Madison, 1949. / Typescript. Vita. eContent provider-neutral record in process. Description based on print version record. Includes bibliographical references (leaf 76).

No description available.

Note:

No description available.

Thesis (Ph.D.)--University of Alabama at Birmingham, 2010. / Title from PDF title page (viewed on July 8, 2010). Includes bibliographical references.

Παρά το γεγονός ότι ο σπλήνας έχει περιγραφεί από την αρχαιότητα, η λειτουργία του ακόµη και σήµερα δεν έχει αποσαφηνισθεί πλήρως. Μία µέθοδος προσέγγισης της ανοσολογικής λειτουργίας του φυσιολογικού σπλήνα είναι η µελέτη των διαταραχών που συνοδεύουν την ολική σπληνεκτοµή σε υγιή άτοµα. Σκοπός της παρούσας µελέτης ήταν η διερεύνηση των διαταραχών που επιφέρει η σπληνεκτοµή στην κυτταρική ανοσία. Για τον σκοπό αυτό µελετήσαµε τον κυτταρικό φαινότυπο, καθώς και την τύπου-1 και τύπου-2 ανοσολογική απόκριση στα CD4+ και CD8+ Τ λεµφοκύτταρα, σε 22 ενήλικες που είχαν υποστεί σπληνεκτοµή µετά από τραυµατισµό 1 εώς 35 χρόνια πριν την διεξαγωγή της µελέτης. Επίσης στη µελέτη συµπεριλήφθηκαν 6 άτοµα που είχαν υποστεί ρήξη του σπλήνα µετά από τραυµατισµό και τα οποία αντιµετωπίσθηκαν συντηρητικά. Η σπληνεκτοµή είχε σαν αποτέλεσµα τη µεγάλης διάρκειας ελάττωσης του ποσοστού των CD4+CD45RA+ κυττάρων και την αύξηση του ποσοστού αλλά και του απόλυτου αριθµού των TCRγ/δ κυττάρων πολλά χρόνια µετά τη σπληνεκτοµή. Μετά από ενεργοποίηση µε την σταφυλοκοκκική εντεροτοξίνη-Β παρατηρήθηκε φυσιολογική παραγωγή IL-2 από τα CD4+ Τ-κύτταρα, δείχνοντας έτσι ότι τα παρθένα κύτταρα δεν ήταν ανεργικά. Μετά τη σπληνεκτοµή παρατηρήθηκε επίσης µεγάλης διάρκειας προενεργοποίηση τόσο των CD4+ όσο και των CD8+ Τ-κυττάρων. Τα πρώτα 8 χρόνια µετά τη σπληνεκτοµή τα τύπου-1 και τύπου-2 CD4+ Τ-κύτταρα ήταν προενεργοποιηµένα. Περίπου 8 χρόνια αργότερα, το ποσοστό των προενεργοποιηµένων τύπου-2 CD4+ Τ-κύτταρα υποχώρησε, ενώ αυτό των τύπου-1 CD4+ Τ-κυττάρων αν και ελαττώθηκε, παρέµεινε ανιχνεύσιµο για µεγαλύτερη περίοδο. Τα προενεργοποιηµένα ποσοστά των CD8+ T-κυττάρων παρέµεινα αυξηµένα καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου µελέτης. Η µεγάλης διάρκειας προενεργοποίηση των τύπου-1 CD4+ και CD8+ Τ-κυττάρων, η 94 οποία ίσως έχει σαν αποτέλεσµα την µερική ελάττωση της λειτουργικότητας των Τ-κυττάρων, ίσως να εξηγεί την αναφερόµενη µειωµένη ανοσολογική απόκριση σε αναµνηστικά αντιγόνα στα σπληνεκτοµηµένα άτοµα. Επιπρόσθετα οι αλλαγές µε την πάροδο του χρόνου στο προφίλ των προενεργοποιηµένων CD4+ Τ-κυττάρων µπορεί να σχετίζονται κλινικά µε τις παρατηρούµενες υποτροπές στην αυτοάνοση θροµβοκυτταροπενία µετά τη σπληνεκτοµή. Η αύξηση των TCRγ/δ και των CD20+CD5+ (Β1a) κυττάρων, τα οποία σχετίζονται µε την άµεση απόκριση σε παθογόνους εισβολείς, ίσως να έχει σαν στόχο να καλύψει την απώλεια του σπλήνα, ενός σηµαντικού οργάνου για την άµεση απόκριση σε Τ ανεξάρτητα αντιγόνα. Όµως, αυτή η αύξηση δεν είναι επαρκής για να εξαλείψει τον κίνδυνο εµφάνισης του συνδρόµου της κατακλυσµιαίας λοίµωξης (OPSI) που παρατηρείται πολλά χρόνια µετά την σπληνεκτοµή. Οµοίως η αύξηση των ΝΚ και των προενεγοποιηµένων CD8+ κυτταροτοξικών κυττάρων, ίσως έχει στόχο να καλύψει την απώλεια της φαγοκυτταρικής ικανότητας του σπλήνα. 95 / The purpose of this study was to investigate the effect of splenectomy on cellular immunity. We studied the cellular phenotype and type-1 (IFN-γ, IL-2) and type-2 (IL-4, IL-10)-cytokine-producing peripheral blood CD4+ and CD8+ T lymphocytes, in 22 healthy adults who had undergone post-traumatic splenectomy 1 to 35 years ago. We also included in the study 6 adults with a history of conservative management of rupture of the spleen from blunt abdominal trauma. Splenectomy resulted in a long-term reduction of the percentage of CD4+CD45RA+ cells and a late increase of the percentage and absolute numbers of TCRγ/δ cells. Stimulation with staphylococcal enterotoxin-B resulted in normal IL-2 production by CD4+ T-cells, indicating that the naïve cells were not anergic. Splenectomy also resulted in long-term priming of both CD4+ and CD8+ T-cells. During the first 8 years, both type-1 and type-2 CD4+ T-cells were primed to varying degrees; about 8 years later, the percentage of primed type-2 CD4+ T-cells subsided but that of type-1 CD4+ T-cells although decreased, remained detectable over a longer period. Priming of CD8+ T-cells persisted throughout the study period. The long-term priming of type-1 CD4+ and CD8+ T-cells, which may result in partial impairment of T-cell functions, may explain reported defects of immune responses to recall antigens in splenectomized individuals. In addition, changes in the profile of primed CD4+ T-cells with time, may be clinically relevant to relapses in autoimmune thrombocytopenia after splenectomy. The increase of TCRγ/δ and CD20+CD5+ (B1a) cells, which provide an immediate protective response to pathogenic invasion, may serve to compensate for the loss of spleen, an organ essential for the immediate immune responses to T independent antigens. However, this increase is not sufficient to eliminate the risk of OPSI that may appear many years after splenectomy. Similarly, the persistent increase of NK and the increase in vivo priming CD8+ 97cytotoxic cells, may compensate to a certain extent for the loss of the phagocytic capacity of the spleen.

No description available.

In 1945 Blakemore and Lord published their work on the treatment of Banti's Syndrome by anastomosing the splenic to the left renal vein, or the portal vein to the inferior vena cava. In the same year Whipple (1945) classified portal hypertension into cases with an obstruction in the portal system outside the liver, and those with a block inside the liver, the result of hepatic fibrosis. The cases with extrahepatic blockage of the portal circulation present clinically as cases of Banti's Syndrome. In this latter group repeated haematemeses are a common, and often fatal symptom. The operation of portacaval anastomosis has as its main object the lowering of the pressure in the portal system, with a reduction in the frequency, and severity of the haematemeses. The operations are difficult and dangerous, and the patients suitable for operation must be selected carefully. The exact site of obstruction causing portal hypertension must be determined either at, or preferably before operation, as it will determine the type of operation. Thus an anastomosis between the portal vein and the inferior vena eava will be useless if haematemeses are the result of obstruction of the splenic vein.

No description available.

No description available.