Παρά το γεγονός ότι ο σπλήνας έχει περιγραφεί από την αρχαιότητα, η λειτουργία του ακόµη και σήµερα δεν έχει αποσαφηνισθεί πλήρως. Μία µέθοδος προσέγγισης της ανοσολογικής λειτουργίας του φυσιολογικού σπλήνα είναι η µελέτη των διαταραχών που συνοδεύουν την ολική σπληνεκτοµή σε υγιή άτοµα. Σκοπός της παρούσας µελέτης ήταν η διερεύνηση των διαταραχών που επιφέρει η σπληνεκτοµή στην κυτταρική ανοσία. Για τον σκοπό αυτό µελετήσαµε τον κυτταρικό φαινότυπο, καθώς και την τύπου-1 και τύπου-2 ανοσολογική απόκριση στα CD4+ και CD8+ Τ λεµφοκύτταρα, σε 22 ενήλικες που είχαν υποστεί σπληνεκτοµή µετά από τραυµατισµό 1 εώς 35 χρόνια πριν την διεξαγωγή της µελέτης. Επίσης στη µελέτη συµπεριλήφθηκαν 6 άτοµα που είχαν υποστεί ρήξη του σπλήνα µετά από τραυµατισµό και τα οποία αντιµετωπίσθηκαν συντηρητικά. Η σπληνεκτοµή είχε σαν αποτέλεσµα τη µεγάλης διάρκειας ελάττωσης του ποσοστού των CD4+CD45RA+ κυττάρων και την αύξηση του ποσοστού αλλά και του απόλυτου αριθµού των TCRγ/δ κυττάρων πολλά χρόνια µετά τη σπληνεκτοµή. Μετά από ενεργοποίηση µε την σταφυλοκοκκική εντεροτοξίνη-Β παρατηρήθηκε φυσιολογική παραγωγή IL-2 από τα CD4+ Τ-κύτταρα, δείχνοντας έτσι ότι τα παρθένα κύτταρα δεν ήταν ανεργικά. Μετά τη σπληνεκτοµή παρατηρήθηκε επίσης µεγάλης διάρκειας προενεργοποίηση τόσο των CD4+ όσο και των CD8+ Τ-κυττάρων. Τα πρώτα 8 χρόνια µετά τη σπληνεκτοµή τα τύπου-1 και τύπου-2 CD4+ Τ-κύτταρα ήταν προενεργοποιηµένα. Περίπου 8 χρόνια αργότερα, το ποσοστό των προενεργοποιηµένων τύπου-2 CD4+ Τ-κύτταρα υποχώρησε, ενώ αυτό των τύπου-1 CD4+ Τ-κυττάρων αν και ελαττώθηκε, παρέµεινε ανιχνεύσιµο για µεγαλύτερη περίοδο. Τα προενεργοποιηµένα ποσοστά των CD8+ T-κυττάρων παρέµεινα αυξηµένα καθ' όλη τη διάρκεια της περιόδου µελέτης. Η µεγάλης διάρκειας προενεργοποίηση των τύπου-1 CD4+ και CD8+ Τ-κυττάρων, η 94 οποία ίσως έχει σαν αποτέλεσµα την µερική ελάττωση της λειτουργικότητας των Τ-κυττάρων, ίσως να εξηγεί την αναφερόµενη µειωµένη ανοσολογική απόκριση σε αναµνηστικά αντιγόνα στα σπληνεκτοµηµένα άτοµα. Επιπρόσθετα οι αλλαγές µε την πάροδο του χρόνου στο προφίλ των προενεργοποιηµένων CD4+ Τ-κυττάρων µπορεί να σχετίζονται κλινικά µε τις παρατηρούµενες υποτροπές στην αυτοάνοση θροµβοκυτταροπενία µετά τη σπληνεκτοµή. Η αύξηση των TCRγ/δ και των CD20+CD5+ (Β1a) κυττάρων, τα οποία σχετίζονται µε την άµεση απόκριση σε παθογόνους εισβολείς, ίσως να έχει σαν στόχο να καλύψει την απώλεια του σπλήνα, ενός σηµαντικού οργάνου για την άµεση απόκριση σε Τ ανεξάρτητα αντιγόνα. Όµως, αυτή η αύξηση δεν είναι επαρκής για να εξαλείψει τον κίνδυνο εµφάνισης του συνδρόµου της κατακλυσµιαίας λοίµωξης (OPSI) που παρατηρείται πολλά χρόνια µετά την σπληνεκτοµή. Οµοίως η αύξηση των ΝΚ και των προενεγοποιηµένων CD8+ κυτταροτοξικών κυττάρων, ίσως έχει στόχο να καλύψει την απώλεια της φαγοκυτταρικής ικανότητας του σπλήνα. 95 / The purpose of this study was to investigate the effect of splenectomy on cellular immunity. We studied the cellular phenotype and type-1 (IFN-γ, IL-2) and type-2 (IL-4, IL-10)-cytokine-producing peripheral blood CD4+ and CD8+ T lymphocytes, in 22 healthy adults who had undergone post-traumatic splenectomy 1 to 35 years ago. We also included in the study 6 adults with a history of conservative management of rupture of the spleen from blunt abdominal trauma. Splenectomy resulted in a long-term reduction of the percentage of CD4+CD45RA+ cells and a late increase of the percentage and absolute numbers of TCRγ/δ cells. Stimulation with staphylococcal enterotoxin-B resulted in normal IL-2 production by CD4+ T-cells, indicating that the naïve cells were not anergic. Splenectomy also resulted in long-term priming of both CD4+ and CD8+ T-cells. During the first 8 years, both type-1 and type-2 CD4+ T-cells were primed to varying degrees; about 8 years later, the percentage of primed type-2 CD4+ T-cells subsided but that of type-1 CD4+ T-cells although decreased, remained detectable over a longer period. Priming of CD8+ T-cells persisted throughout the study period. The long-term priming of type-1 CD4+ and CD8+ T-cells, which may result in partial impairment of T-cell functions, may explain reported defects of immune responses to recall antigens in splenectomized individuals. In addition, changes in the profile of primed CD4+ T-cells with time, may be clinically relevant to relapses in autoimmune thrombocytopenia after splenectomy. The increase of TCRγ/δ and CD20+CD5+ (B1a) cells, which provide an immediate protective response to pathogenic invasion, may serve to compensate for the loss of spleen, an organ essential for the immediate immune responses to T independent antigens. However, this increase is not sufficient to eliminate the risk of OPSI that may appear many years after splenectomy. Similarly, the persistent increase of NK and the increase in vivo priming CD8+ 97cytotoxic cells, may compensate to a certain extent for the loss of the phagocytic capacity of the spleen.

The human leukocyte antigen-G (HLA-G has been considered to be an important tolerogeneic molecule playing an essential role in maternal-fetal tolerance, which constitutes the perfect example of successful physiological immunotolerance of semi-allografts. In this context, we investigated the putative role of this molecule in the allogeneic hematopoietic cell transplantation setting. The percentage of HLA-G+ cells in peripheral blood of healthy donors and allo-transplanted patients was evaluated by flow cytometry. Their immunoregulatory and immunotolerogeneic properties were investigated in in vitro immunostimulatory and immunosuppression assays. Immunohistochemical analysis for HLA-G expression was performed in skin biopsies from allo-transplanted patients and correlated with the occurrence of graft-versus-host disease. We identified a CD14+ HLA-Gpos population with an HLA-DRlow phenotype and decreased in vitro immunostimulatory capacity circulating in peripheral blood of healthy individuals. Naturally occurring CD14+HLA-Gpos cells suppressed T cell responses and acted immunotolerogenic on T cells by rendering them hyporesponsive and immunosuppressive in vitro. After allogeneic hematopoietic cell transplantation, HLA-Gpos cells increase in blood. Interestingly, besides an increase of CD14+HLA-Gpos cells there was also a pronounced expansion of CD3+HLA-Gpos cells. Of note, CD3+HLA-Gpos and CD14+HLA-Gpos cells from transplanted patients were suppressive in in vitro lymphoproliferation assays. Furthermore, we found an upregulation of HLA-G expression in skin specimens from transplanted patients which correlated with graft-versus-host disease. Inflammatory cells infiltrating the dermis of transplanted patients were also HLA-Gpos. Here, we report the presence of naturally occurring HLA-Gpos monocytic cells with in vitro suppressive properties. HLA-G epressing regulatory blood cells were found in increased numbers after allogeneic transplantation. Epithelial cells in skin affected by graft-versus-host disease revealed elevated HLA-G expression. / Το ανθρώπινο λεμφοκυτταρικό αντιγόνο -G (HLA-G) θεωρείται ένα σημαντικό ανοσορρυθμιστικό μόριο, το οποίο κατέχει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην προαγωγή εμβρυο-μητρικής αντοχής, η οποία αποτελεί το ιδανικό παράδειγμα επιτυχούς φυσιολογικής ανοσοαντοχής του ημι-αλλομοσχεύματος. Στο πλαίσιο αυτό, στοχεύσαμε στη διερεύνηση του πιθανού ρόλου του μορίου HLA-G στην αλλογενή μεταμόσχευση αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων (άλλο-ΜΑΚ). Το ποσοστό των HLA-G+ κυττάρων στο περιφερικό αίμα των υγιών ενηλίκων και των μεταμοσχευμένων ασθενών ελέγθηκε με κυτταρομετρία ροής. Ο ανοσορρυθμιστικός τους ρόλος και οι ανοσοκατασταλτικές τους ικανότητες ελέγθηκαν σε in vitro ανοσοδιεγερτικές και ανοσοκατασταλτικές δοκιμασίες. Ανοσοιστοχημική ανάλυση της έκφρασης του HLA-G πραγματοποιήθηκε σε δερματικές βιοψίες από άλλο-μεταμοσχευμένους ασθενείς και συσχετίστηκε με την εμφάνιση της νόσου του μοσχεύματος έναντι του ξενιστή(GvHD). Ένας CD14+HLA-Gθετ πληθυσμός με HLA-DRlow φαινότυπο και μειωμένη in vitro ανοσοδιεγερτική ικανότητα ανιχνεύτηκε στο περιφερικό αίμα των υγιών ενηλίκων. Τα φυσικώς εμφανιζόμενα CD14+HLA-Gθετ κύτταρα κατέστειλαν τον Τ λεμφοκυτταρικό πολλαπλασιασμό και είχαν ανοσοκατασταλτική επίδραση στα Τ κύτταρα, μετατρέποντάς τα σε υπο-απαντητικά και ανοσοκατασταλτικά κύτταρα in vitro. Μετά την αλλογενή μεταμόσχευση, τα HLA-Gθετ κύτταρα αυξάνουν στο αίμα. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι πέραν της αύξησης των CD14+HLA-Gθετ κυττάρων παρατηρήθηκε επίσης μια ιδιαίτερη αύξηση των CD3+HLA-Gθετ κυττάρων στο αίμα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα CD14+HLA-Gθετ και CD3+HLA-Gθετ κύτταρα των άλλο-μεταμοσχευμένων ασθενών ήταν ικανά να καταστέλλουν τον Τ κυτταρικό πολλαπλασιασμό in vitro. Επιπλέον ανιχνεύθηκε μια αύξηση της έκφρασης του HLA-G στις δερματικές βιοψίες των μεταμοσχευμένων ασθενών, η οποία συσχετίζονταν με τη νόσο GvHD. Τα φλεγμονώδη κύτταρα που είχαν διεισδύσει στο δέρμα των ασθενών ήταν επίσης HLA-G θετικά. Στη συγκεκριμένη εργασία αναφέρουμε την παρουσία φυσικώς εμφανιζόμενων HLA-Gθετ μονοκυττάρων με in vitro ανοσοκατασταλτικές ικανότητες. HLA-G εκφραζόμενα ρυθμιστικά κύτταρα ανιχνεύονται στο αίμα μετά τη μεταμόσχευση σε αυξημένους αριθμούς. Τα επιθηλιακά κύτταρα του δέρματος που είναι προσβεβλημένο από τη νόσο GvHD εμφανίζουν αυξημένη έκφραση του HLA-G.