Spelling suggestions: "subject:"etheses -- copolymer science"" "subject:"etheses -- bipolymer science""
81 |
Localisation and quantification of chemical functional groups on pulp fibresKlash, Abdalah 12 1900 (has links)
Thesis (PhD (Chemistry and Polymer Science))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: The distribution of different free chemical functional groups on wood and pulp
fibres was determined by means of atomic force microscopy (AFM) with
chemically modified tips. Because these functional groups show a higher
affinity to similar groups on the substrate surface during scanning, AFM
images were recorded using an additional digital pulsed-force mode (DPFM)
controller. This allowed the distribution of the chemical components to be
imaged and to a degree, also to be quantified. The investigated tip coatings
showed different sensitivities towards the major chemical components present
in wood fibres. These components were determined on spin-coated films as
well as wood fibres. It was possible to make a clear distinction between
cellulose and lignin in both cases. This technique could therefore be used to
differentiate between cellulose and lignin present on pulp fibre surfaces and to
confirm the successful removal of lignin by pulping.
The chemical composition of wood fibres and fibre surfaces of several acacia
and eucalyptus species, and hybrids originating from various growth sites in
South Africa, are compared. The objective was to determine the differences in
chemical surface composition due to genetics or site. The motivation for this
was to eventually facilitate a tailor-made supply of wood for pulping which
results in an optimal blend of fibres that can be pulped together with similar
yields. This, however, first requires a sound knowledge of the fibre properties.
The surface functionality on the single fibre level is a key property because it
determines how good inter-fibre bonding will be when paper is formed, which
in turn depends to a large degree on the amount of free hydroxyl groups that
are available and therefore on the cellulose content on the fibre surface.
The cellulose and lignin contents on the fibre surface were determined with
chemical force microscopy (CFM), a variation of AFM. CFM involves the use
of chemically modified tip using selected functional groups. Since, the general
bulk composition of the fibre and the surface composition differ, both
parameters were determined. Significant differences in the cellulose and lignin
content on fibre surfaces were found, with regard to genotype and site, respectively. In some, but not all, cases the surface composition of wood
fibres followed the bulk composition and differences were generally more
pronounced. Differences due to genotype were significant, especially with
regards to the surface lignin content - but variation due to site was also
distinctly recognisable.
This variation in surface functionality could be the reason why some pulpwood
blends result in a lower pulp yield and different quality. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die verspreiding van verskillende vrye chemiese funksionele groepe op hout
en pulpvesels is bepaal deur middel van atoomkragmikroskopie (AFM), met
chemies-gemodifiseerde punte (tips). Omdat hierdie funksionele groepe 'n
hoër verwantskap tot soortgelyke groepe op die substraat se oppervlak
gedurende skandering toon, kan AFM-beelde wat met 'n addisionele
digitalepulskragmodusbeheerstel bepaal word dit moontlik maak om die
verspreiding van die chemiese komponente uit te beeld en tot op ‘n sekere
vlak te kwantifiseer. Die ondersoekte punt-oppervlakmiddels het verskillende
sensitiwiteite teenoor die hoof chemiese komponente in die houtvesels en
spin-bestrykte films getoon. 'n Duidelike onderskeid kon in beide gevalle
tussen sellulose en lignien gemaak word. Hierdie tegniek kon dus gebruik
word om te onderskei tussen sellulose en lignien wat op die
pulpveseloppervlak teenwoordig was en om die suksesvolle verwydering van
lignien gedurende die pulpproses (pulping) te bevestig.
In hierdie studie is die chemiese samestelling van houtvesels en die
veseloppervlaktes van verskeie akasia en eucalyptus spesies, asook dié van
gekruisde spesies wat van verskeie werfliggings in Suid-Afrika afkomstig is,
vergelyk. Die doel was om te toets vir verskille in chemiese
oppervlaksamestellings, wat veroorsaak kan word deur genetika of werf
verskille, met die uiteindelike mikpunt om ‘n spesiaal-gemaakte voorraad van
hout vir pulping te fasiliteer, wat kan lei tot 'n optimale mengsel van vesels wat
saam gepulp kan word met soortgelyke opbrengs. Dit vereis natuurlik 'n goeie
kennis van die veseleienskappe. Die oppervlakfunksionering van enkel vesels
is ‘n kritiese eienskap omdat dit bepaal hoe goed interveselverbindings sal
wees wanneer papier gevorm word. Dit hang tot ‘n groot mate af van die
hoeveelheid vry hydroksielgroepe wat beskikbaar is en dus ook van die
sellulose inhoud op die veseloppervlak.
Die sellulose- en lignieninhoud op die veseloppervlak is bepaal met chemiese
kragmikroskopie – 'n variasie van atoomkragmikroskopie. Omdat die
algemene grootmaat samestelling van die vesel en die oppervlaksamestelling mag verskil, is altwee parameters bepaal. Beduidende verskille in die
sellulose- en lignieninhoud, met betrekking tot genotipe en werfligging, op
veseloppervlaktes is gevind. In sommige, maar nie alle, gevalle het die
oppervlaksamestelling van houtvesels ooreengestem met die
grootmaatsamestelling, en verskille was oor die algemeen meer beduidend.
Verskille as gevolg van genotipe was beduidend, veral met betrekking tot die
oppervlak lignieninhoud, maar variasie as gevolg van werfligging was ook
duidelik herkenbaar.
Hierdie variasie in oppervlakfunksionering kan die rede wees hoekom
sommige pulp–hout mengsels lei tot 'n laer pulpopbrengs en verskille in
kwaliteit.
|
82 |
Polypropylene/filler nanocomposites by melt compounding and in situ polymerizationSoltan, Omar 12 1900 (has links)
Thesis (PhD (Chemistry and Polymer Science))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: The properties of polymer nanocomposites depend greatly on the
chemistry of the polymer matrices, the nature of the nanofillers, and the way in
which they are prepared. Understanding the synthesis–structure–property
relationship of nanocomposites is vital for the development of advanced
polymer nanocomposites with enhanced mechanical strength, stiffness and
toughness for structural engineering applications. To this end, the primary aim
of this study was to determine the impact that the preparation methods have
on the properties of PP/filler nanocomposites, with specific focus on the in situ
polymerization of propylene via the methylaluminoxane (MAO) activated
metallocene catalyst technique.
Two different fillers (Silica and Calcium carbonate) were used as
support for the metallocene catalysts. Different supporting methodologies for
the synthesis of the supported catalyst were examined. A C2 symmetric
metallocene catalyst ansa dimethylsilylbis(2-methyl benzoindenyl) zirconium
dichloride (MBI) was used in this study. The catalyst systems were then
evaluated for propylene polymerization.
The early observation shows that a direct adsorption of the metallocene
onto the filler has a diminishing effect on the catalyst productivity and the
fillers had to be treated with MAO in order to avoid catalyst deactivation by the
filler surface. Due to the low productivity of the supported active species, the
presence of soluble catalyst active species, besides the supported active
species is required in the synthesis of PP nanocomposites via in situ
polymerizations.
The syntheses of PP nanocomposites were carried out via in situ
polymerization in which different quantities of MAO treated fillers were reacted
with pre-activated catalyst solution. The effect of the addition of MAO-filler on
the polymerization kinetics and consequently on PP matrix microstructure was
investigated. Changes in the in situ polymerization kinetics, compared to
kinetics of homogeneous polymerization, were observed. Therefore, the microstructure of the polymer matrix was also influenced by the presence of
nanofillers in the polymerization media.
The influence of the different synthesis methods on the performance of
the nanocomposites was investigated using melt-mixed PP/filler
nanocomposites obtained using PP homopolymer. The dispersed phase
morphologies of the different nanocomposites were investigated by
transmission electron microscopy (TEM). Results show that PP
nanocomposites with improved filler dispersion were achieved by in situ
polymerization compared to melt-mixed nanocomposites.
The influence of the synthesis method on the crystallization behaviour
of PP nanocomposites was also investigated. It was found that, for the in situ
prepared nanocomposites the tacticity of the PP matrix plays the major role in
determining the degree of crystallinity. Results also show that when
nanocomposites with comparable PP matrices are compared, the overall
crystallization rate of the in situ polymerized nanocomposites is higher than
that of the melt mixed nanocomposites.
The mechanical properties of in situ polymerized PP and melt mixed
PP nanocomposite were also investigated and compared. Due to improved
nanoparticle dispersion in the PP matrix, in situ polymerized nanocomposites
show enhanced mechanical properties, especially tensile and impact
properties, compared to pure PP and melt mixed prepared nanocomposites
when a PP matrix of equivalent microstructure was used.
Finally, the melt compounding method was further investigated using
different fillers and commercial PP as a matrix. The effect of filler type, size
and applied surface coating on the flow and mechanical properties of PP
nanocomposites was studied. The aim of this part of this study is to obtain a
good trade-off between the processability and the mechanical properties and
to gain insight into the cause of the emergence of different properties for
nanocomposites prepared by melt compounding. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die eienskappe van polimeer nanokomposiete hang grotendeels af van
die chemie van die polimeer matriks, die wese van die nano-vullers, en die
manier waarop hierdie materiale berei word. Om die sintese-struktuureienskap
verwantskap te verstaan is noodsaaklik vir die ontwikkeling van
gevorderde nanokomposiete met beter meganiese eienskappe, styfheid en
taaiheid vir strukturele ingenieurstoepassings Die primêre doelstelling van
hierdie studie was dus om die impak van voorbereidingsmetodes op die
eienskappe van PP/vuller nanokomposiete te bestudeer, met spesifieke fokus
op die in-situ polimerisasie van propileen met metiel alumoksaan-geativeerde
metalloseen kataliste.
Twee verskillende vullers (silika en kalsium karbonaat) is gebruik as
ondersteuning vir die metalloseen kataliste. Verskillende metodiek is gebruik
om die ondersteunde kataliste te berei. ‘n C2 simmetriese metalloseen katalis
ansa-dimetielsiliel(2-metiel bensoindeniel) sirkonium dichloride (MBI) is in die
studie gebruik. Die katalissisteme is daarna evalueer vir propileen
polimerisasie.
Daar is oorspronklik vasgestel dat direkte adsorpsie van die
metalloseen op die vuller ‘n negatiewe effek op die katalis aktiwiteit gehad het,
en dat die vuller oppervlak eers met MAO behandel moes word om
deaktivering van die katalis deur die vuller-oppervlak te vermy. As gevolg van
die lae aktiwiteit van die ondersteunde aktiwe katalisspesies, is die
teenwoordigheid van opgeloste aktiewe katalis nodig vir die voorbereiding van
PP nanokomposiete via in situ polimerisasie-reaksies.
Die sintese van PP nanokomposiete is uitgevoer deur in –situ
polimersiasie waartydens verskillende hoeveelhede MAO-behandelde vullers
gereageer is met vooraf-geaktiveerde katalis oplossings. Die effek van die
byvoeging van MAO-vuller op die polimerisasie-kinetika en gevolglik op die
PP matriks mikrostruktuur is ondersoek. Dit is gevind dat die mikrostruktuur
van die polimeer-matriks beinvloed word deur die teenwoordigheid van
nanovullers in die polimerisasie-medium. Die invloed van verskillende bereidingsmetodes op die eienskappe van
die nanokomposiete is ondersoek deur smelt-vermengde PP/vuller
nanokomposiete te maak. Die dispersie-fase morfologie van verskillende
nanokomposiete is ondersoek deur transmissie elektron mikroskopie (TEM).
Resultate wys dat PP nanokomposiete met verbeterde vuller-dispersie berkry
is deur in situ polimerisasie in vergelyking met die smelt-vermengde materiale.
Die effek van die sintese-metode op die kristallisasie van die PP
nanokomposiete is ook ondersoek. Daar is gevind dat, vir die in situ bereide
nanokomposiete, die taktisiteit van die PP matriks die grootste rol speel in die
bepaling van die persentasie kristalliniteit. Resultate het ook gewys dat,
wanneer nanokomposiete met soortgelyke PP matrikse vergelyk word met die
in situ nanokomposiete, die laasgenoemde se tempo van kristallisasie hoer is
as vir die smelt-vermengde nanokomposiete.
Die meganiese eienskappe van die in situ bereide en smelt-vermengde
PP nanokomposiete is ook ondersoek en vergelyk. As gevolg van verbeterde
nano-partikel dispersie in die PP matriks, het die in situ bereide
nanokomposiete beter meganiese eienskappe openbaar, in vergelyking met
die smelt-vermenge nanokomposiete, veral trek- en slagsterkte. .
Laastens is die smelt-vermengings metode verder ondersoek deur
gebruik te maak van verskillende vullers en kommersiële PP as matriks. Die
effek van die tipe vuller, die grootte en die oppervlakbedekking van die
vullerpartikels op die vloei en meganiese eienskappe van die PP
nanokomposiete is ondersoek. Die doel van hierdie studie was om ‘n balans
te kry tussen prosesseerbaarheid en meganiese eienskappe en om insig te
verkry oor die verskille in eienskappe wat openbaar word wanneer smeltvermengde
nanokomposiete bereie word.
|
83 |
Nanochemistry through self-assembly : polymerisation of the organised phases of polyelectrolyte-surfactant complexesGaneva, Desislava Evgenieva 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: The general objective of this research was to develop a new approach to direct
templating, where the organised phases of polyelectrolyte-surfactant
complexes are used as hosts for organic polymerisation reactions.
The lamellar polyelectrolyte-surfmer complex of the tail-functionalised di
(undecenyl) phosphate (roC11) and polydiallyldimethylammonium chloride
(pDADMAC) was identified as a host for organic polymerisation reactions. The
complex showed higher stability (than the one found in the case of roC11 alone)
when used as a template, owing to the presence of the polyelectrolyte
backbone.
The mobility of the reactive groups (positioned in the tails of the surfmer) was
not sufficient for homopolymerisation reactions to take place. Direct, 1:1
templating was only achieved on the incorporation of an unbound co-monomer
(a dithiol) in the complex. Furthermore the thiol-ene polyaddition reaction used
offered the advantage over conventional free radical polymerisation that
volume shrinkage was largely avoided and possibilities for phase disruption
minimised. The pDADMA I roC11 complex was able to withstand swelling with
-35 wt % of thiol co-monomer (constituting a 1:1 ratio of thiol to vinyl groups)
without signs of phase disruption. The obtained polymer symplexes were cured
copies of the template proving that no phase disruption or disordering occurred
during the polyaddition. These results were confirmed using X-ray scattering
and microscopy. This is the first case of successful polyaddition within the organised phases of
polyelectrolyte-surfactant complexes to be reported.
The addition of a second co-monomer (a diene) to the reaction system provided
a possibility by which to vary the composition of the novel composite materials
obtained through the ternary thiol-ene polyaddition within the complex. it
therefore allowed for the investigation of the effect of increasing the amount of
guest polymer on the structure of the host polyelectrolyte-surfactant complex.
The increased d-spacing of the host structure with the increase in guest
polymer content gave the possibility to tune the material properties of those
highly anisotropic networks. Onset of phase disruption was only observed with
72 wt% copolymer included within the host. This unusually high degree of
swelling under preservation of nanoscale order could be attributed to the
flexible, linear structure of the co-monomers used, since the addition of rigid comonomers
was reported to cause phase disruption at only - 17 wt% of swelling
of the host polyelectrolyte-surfactant complex.' The high loading capability of
the pDADMA I roC11 allowed for a large amount of otherwise unstructured
material to be organised within the template. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van hierdie navorsing was om 'n nuwe benadering tot direkte
afdrukvorming (Eng: templating) te ontwikkel, waar die georganiseerde fases
van polielektroliet-seepkomplekse as gashere vir organiese
polimerisasiereaksies gebruik is.
Die lamellêre (Eng: lamellar) polielektroliet-seepkompleks van die
eindfunksionele verbinding di(undekiel)fosfaat (coC11) en
polidiallieldimetielammoniumcloried (pDADMAC) is as gasheer vir die
organiese polimerisasiereaksies geïdentifiseer. Tydens gebruik van
laasgenoemde vir afdrukvorming was die stabiliteit van die gevormde kompleks
hoër as wanneer coC11 alleen gebruik is. Dit word toegeskryf aan die
teenwoordigheid van die polielektrolietskelet.
Die mobiliteit van die reaktiewe groepe (aan die punte van die seep/surfmer)
was nie voldoende om homopolimerisasiereaksies te laat plaasvind nie.
Direkte1:1 afdrukvorming is slegs bereik met die byvoeging van 'n ongebonde
komonomeer ('n ditiol) tot die kompleks. Gebruik van die tiol-een
addisiepolimerisasiereaksie was meer voordelig as konvensionele vryeradikaalpolimerisasie,
aangesien volume-inkrimping grootendeels vermy is en die
kanse vir fase-ontwrigting tot 'n mimimum beperk is. Die pDADMA / coC11
kompleks het swelling met -35 massa % tiol-komonomeer (bestaande uit 'n 1:1
verhouding van tiol tot viniel groepe) sonder enige tekens van faseversteuring
weerstaan. Die polimeersimplekse wat verkry is, was gesette kopieë van die
patroonvorm. Dit het bewys dat daar geen faseversteuring of ontordening gedurende die polimeeraddisie plaasgevind het nie. Hierdie bevindinge is d.m.v.
X-straalverstrooiing en mikroskopie bevestig.
Hierdie was die eerste keer dat meervoudige aanhegting binne-in die
georganiseerde fases van polielektroliet-seepkomplekse suksesvol uitgevoer is.
Die byvoeging van 'n tweede komonomeer ('n dieen) het die moontlikheid
geskep om die samestelling van die nuwe saamgestelde materiale, wat d.m.v.
ternêre ticl-een poliaddissie binne-in die kompleks verkry is, te varieer. Dit was
gevolglik moontlik om die invloed van 'n toename in die hoeveelheid
gaspolimeer op die struktuur van die gasheerpolielektroliet-seepkompleks te
bepaal. Die toename in die d-spasiëring van die gas-struktuur, met die
toename in gaspolimeerinhoud, het tot gevolg gehad dat die
materiaaleienskappe verander kon word. Die aanvang van faseversteuring is
opgemerk by 72 massa % kopolimeer in die gasheer. Die ongewone hoë
swelling met behoud van die nano-skaalorde, is toegeskryf aan die buigbare,
liniêre struktuur van die komonomere wat gebruik is. Volgens die literatuur het
die byvoeging van starre komonomere alreeds faseversteuring by slegs - 17
massa % swelling van die gasheer polielektroliet-seepkompleks veroorsaak.
Die hoë ladingskapasiteit van die pDADMA I coC11 het daartoe aanleiding
gegee dat 'n groot hoeveelheid andersins ongestruktureerde materiaal binne-in
die templaat gestruktureer kon word.
|
84 |
Structure/property relationship of model alkali-soluble rheology modifiers synthesised via the RAFT processSprong, Ewan 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: Alkali-soluble rheology modifiers are commercially synthesised via conventional freeradical
polymerisation processes. This results in the end product having certain
limitations; there is poor control over the molar mass, molar mass distribution and chain
architecture of the polymer chains. These limitations can be overcome by using a
controlled/living free radical polymerisation process, for example the RAFT process.
This alternate method of synthesis was used here to prepare model alkali-soluble
rheology modifiers. The structure/property relationships of model alkali-soluble rheology
modifiers synthesised via the RAFT process were studied.
Model alkali-soluble rheology modifiers of different molar masses and chain
architectures (block, co- and ter-polymers) were successfully synthesised by the RAFT
polymerisation of methyl methacrylate, methacrylic acid and various hydrophobic
macromonomers.
The different types of alkali-soluble rheology modifiers were synthesised in solution and
in miniemulsion. Each of the two systems had certain advantages and disadvantages. The
conversion limit of reactions in solution was about 60 % and reaction times were much
slower than those of the miniemulsion reactions. Higher final conversions were recorded
for miniemulsion reactions, reactions were faster and no solvent removal was required.
Unfortunately it was not possible to synthesise all the different types of associative
rheology modifiers investigated here in a miniemulsion system.
The latex solutions thickened with conventional rheology modifiers (co-polymers) show
very contrasting behaviour (rheology profile and dynamic properties) to that of the latex
solutions thickened with the associative rheology modifiers (ter-polymers). The AB block
copolymers gave the latex solutions rheology results between those obtained with
conventional rheology modifiers and those with the associative rheology modifiers.
Varying the number of ethylene oxide spacer units in the hydrophobic macromonomers
of the associative rheology modifiers had a significant influence on the rheology
properties of the latex and alkali solutions. As the number of ethylene oxide spacer units was increased from 20 to 100 there was a significant increase in the zero-shear viscosity
of the latex solutions thickened with the associative rheology modifiers. Contrasting
results were obtained for the polymer solutions (no latex present), where the use of the
associative rheology modifiers containing the highest number (EO = 100) of ethylene
oxide spacer units resulted in solutions with the lowest viscosity, but the rheology
modifiers containing the 50 ethylene oxide spacer units gave the highest steady shear
viscosity. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Alkali-oplosbare reologie-modifiseerders word kommersieël gesintetiseer d.m.v.
konvensionele vrye-radikaal polimerisasieprosesse. Hierdie prosesse lewer gewoonlik 'n
eindproduk met sekere tekortkominge, a.g.v. swak beheer oor molekulêre massa,
molekulêre massa-verspreiding, en polimeerkettingstruktuur (Eng. chain architecture).
Hierdie tekortkominge kan oorbrug word deur gebruik te maak van 'n beheerde/lewende
vrye-radikaal polimerisasieproses, soos byvoorbeeld die RAFT-proses (Eng. RAFT:
reversible addition-fragmentation chain transfer polymerisation). Hierdie alternatiewe
metode is in die studie gebruik om model alkali-oplosbare reologiemodifiseerders te
sintetiseer. Die struktuur-eienskapverhoudings van die model alkali-oplosbare reologie
modifiseerders wat d.m.v. die RAFT-proses gesintetiseer is, is bestudeer.
Model alkali-oplosbare reologiemodifiseerders van verskillende molekulêre
massas en kettingstrukture (blok, ko- en ter-polimere) is suksesvol gesintetiseer d.m.v.
RAFT-polimerisasie van metielakrilaat, metakrielsuur en hidrofobiese makromonomere.
Die verskillende alkali-oplosbare reologiemodifiseerders is in organiese
oplosmiddel sowel as in mini-emulsie gesintetiseer. Elkeen van die sisteme het sekere
voordele en nadele getoon. In die reaksies wat in organiese oplosmiddels gedoen is, is
slegs 60 % van die monomere ingebou in die polimeerkettings en die tydsduur van
hierdie reaksie was heelwat langer as by die wat uitgevoer is in mini-emulsie. Meer as 60
% van die monomere is omgeskakel na polimeer tydens die reaksies wat in mini-emulsie
uitgevoer is, die reaksietempo was vinniger en dit was nie nodig om die organiese
oplosmiddel te verwyder nie. Ongelukkig was dit nie moontlik om al die verskillende
tipes assosiatiewe-reologiemodifiseerders (Eng: associative rheology modifiers) in miniemulsie
te sintetiseer nie.
Die lateks wat met konvensionele reologiemodifiseerders (ko-polimere) verdik is,
het kontrasterende eienskappe (reologie-profiel en dinamiese eienskappe) getoon teenoor
die van die lateks-oplossings wat met assosiatiewe-reologiemodifiseerders (ter-polimere)
verdik is. Die AB-tipe blok ko-polimere gee reologieresultate vir die lateks-oplossings
wat lê tussen die wat bepaal is vir konvensionele reologieodifiseerders en assosiatiewe reologiemodifiseerders. Variasie in die aantal etileenoksiedeenhede in die hidrofobiese
makromonomere van die assosiatiewe reologiemodifiseerders het 'n betekenisvolle
invloed op die reologie-eienskappe van die lateks, sowel as die alkali-oplossings gehad.
Namate die aantal etileenoksiedeenhede van 20 tot 100 vermeerder is, het 'n
betekenisvolle verhoging in die "zero-shear " viskositeit van die lateks oplossings wat
met die assosiatiewe reologiemodifiseerders verdik is voorgekom. Teenstrydige resultate
is verkry vir die polimeeroplossings met geen lateks teenwoordig nie: die assosiatiewe
reologiemodifiseerders met die hoogste aantal etieleenoksiedeenhede (EO = 100) het die
laagste viskositeitsresultate opgelewer en die reologiemodifiseerders met slegs 50
etieleenoksiedeenhede het die hoogste viskositeitsresultate gelewer.
|
85 |
Synthesis, characterization and testing of nano-structured particles for effective impact modification of glassy amorphous polymersVan Zyl, A. J. P. (Andries Jakobus Petrus) 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: The synthesis of structured nanoparticles, in particular core/shells, IS of great
technological and economical importance to modem materials science. One of the
advantages of structured particles is that they can be synthesized with either a solid core
(albeit soft or hard) or a liquid core (of varying viscosity). This adds to the versatility of
structured particles and their relevance to a majority of industrial and commercial endapplications.
The synthesis of core/shell particles with liquid cores was investigated for the
effective impact modification of glassy amorphous polymers. Polybutyl acrylate was
chosen as the shell due to its rubbery nature. Hexadecane functioned as the core oil and
facilitated osmotic stability by being a suitable hydrophobe for the miniemulsion
synthesis. Polymer synthesis was preceded by the prediction of particle morphology by
using thermodynamic prediction models.
Core/shell particles with liquid cores were synthesized via miniemulsion
polymerization. This resulted in the direct introduction of core-oil and monomer into the
miniemulsion droplets. Polymerization was achieved in situ, resulting in the formation of
particles with the desired morphology. For additional strength, stability and matrix
mixing capabilities, methyl methacrylate (MMA) was grafted onto the initial core/shell
particles. The obtained morphology was in contradiction with the predicted morphology,
thus pointing to strong kinetic influences during the polymerization process. These
influences could be attributed to surface anchoring of polymer chains due to the initiator
(KPS) used, the establishment of the polymerization locus as well as the increase in
viscosity at the polymerization locus. To test these influences a surface-inactive
initiating species (AIBN) and an interfacial redox initiating species (cumyl
hydroperoxide/Fe/") were used. Use of the former resulted in the formation of solid
polymer particles due to homogeneous polymerization throughout the droplet, thus
leading to an inverse core/shell morphology as a result of thermodynamic considerations. The redox initiator promoted kinetic influences as a result of fast polymerization kinetics
at the droplet/water interface. This, as well as the increase in viscosity, facilitated the
production of core/shell particles.
To obtain core/shell particles with the desired size, the influence of surfactant
concentration was investigated. Capillary hydrodynamic fractionation (CHDF) was used
to determine the particle size of the initial core/shell particles as well as the size of the
MMA-grafted core/shell particles. The area stabilized per surfactant molecule was
calculated stoichiometrically and compared to "classical" miniemulsion results, i.e. data
generated from the synthesis of polymeric latexes in the presence of a hydrophobe, but at
a much lower hydrophobe:monomer ratio than was used here. The influence of methanol
as well as the possibility of scaling-up the process was also investigated.
The study was further expanded to the investigation of living miniemulsion
polymerization techniques to control the molecular architecture of synthesized core/shell
latexes. The influence of different RAFT agents, initiators and monomers were
investigated on the core/shell formation properties of the investigated systems. The
combined effects of establishing the polymerization locus as well as increased
polymerization kinetics, thus increasing the viscosity at the polymerization locus, lead to
the successful formation of liquid- filled core/shell particles.
To conclude, the ability of the synthesized core/shell particles to induce impact
modification in glassy amorphous polymers was investigated. Results showed that
incorporation of these particles could effectively modify the intrinsic properties of the
investigated polymers, resulting in a brittle-to-ductile transition. Improved impact results
of the investigated glassy matrix were obtained. Keywords: core/shell, liquid-filled, RAFT, miniemulsion, impact modification / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die sintese van gestruktureerde nano-partikels, meer spesifiek kern/skil partikels, is
van onskatbare tegnologiese en ekonomiese belang vir moderne materiaalkunde. Een van
die voordele van hierdie tipe partikels is dat sintese kan geskied met 'n soliede kern (hard
of sag) of vloeistofkern (met wisselende viskositeit). Dit dra by tot die veelsydigheid van
gestruktureerde partikels en dus tot grootskaalse aanwending in industriële en
kommersiële toepassings.
Die sintese van kern/skiI partikels met vloeistofkerne is ondersoek met die oog op
effektiewe slagsterkte modifikasie van glasagtige amorfe polimere. Polibutielakrilaat is
gekies as skil-polimeer op grond van sy rubberige voorkoms. Heksadekaan moes
funksioneer as die kern-olie, maar het ook bykomende osmotiese stabiliteit verleen
tydens die miniemulsie-polimerisasie proses. Dit is as gevolg van die gepaste
hidrofobiese eienskappe van heksadekaan. Polimeer sintese is voorafgegaan deur die
voorspelling van partikel morfologie met behulp van termodinamies gebaseerde
voorspellingsmodelle.
Kern/skil partikels is gesintetiseer deur middel van 'n miniemulsie-polimerisasie
reaksie wat die direkte inkorporering van kern-olie en monomeer in die miniemulsiedruppel
teweeg bring. Polimerisasie vind in situ (lat. vir in die oorspronklike plek,
m.a.w. binne-in die druppel) plaas en lei tot die vorming van partikels met die gewenste
morfologie. Metielmetakrilaat is ge-ent op die oorspronklike kern/skil partikels om
addisionele sterkte, stabiliteit en vermenging met die matriks polimeer te bewerkstellig.
Die verkrygde morfologie is teenstrydig met die voorspelde morfologie, wat dus die
teenwoordigheid van sterk kinetiese invloede aandui. Hierdie invloede kan toegeskryf
word aan die oppervlak-aktiewe afsetter (KPS, kaliumpersulfaat) wat gebruik is, die
daarstelling van die polimerisasie lokus asook die toename in viskositeit by die lokus van
polimerisasie. Om hierdie invloede te toets is 'n oppervlak-onaktiewe afsetter (AIBN,
asobisisobutironitriel) en intervlak redoks-afsetter (kumielhidroperoksied/Pe'") gebruik. Gebruik van eersgenoemde het die vorming van soliede partikels teweeg gebring. Dit is
as gevolg van homogene polimerisasie in die druppel en dus die ontstaan van
omgekeerde kern/skiI partikels weens termodinamiese oorwegings. Die redoks-afsetter
het egter die kinetiese oorwegings bevoordeel as gevolg van vinnige polimerisasiekinetika
by die druppel/water intervlak. Dit, tesame met die toename in viskositeit, maak
die produksie van kern/skil partikels moontlik.
Vir die verkryging van kern/skiI partikels met die gewenste partikelgrootte is die
invloed van die seep konsentrasie ondersoek. CHDF (eng. capillary hydrodynamic
fractionation) is gebruik om die partikelgrootte van die oorspronklike kern/skiI partikels,
sowel as dié ge-ent met metielmetakrilaat, te bepaal. Die area gestabiliseer per
seepmolekule is bereken d.m.v. stoichiometrie en vergelyk met "klassieke" miniemuisie
data, d.i. data verkry deur die sintese van latekse in die teenwoordigheid van 'n
hidrofoob, maar teen 'n baie laer hidrofoob:monomeer-verhouding as wat hier gebruik is.
Die invloed van metanol, asook die moontlikheid om die reaksie op te skaal, is
ondersoek.
Die studie is verder uitgebrei om die invloed van lewende miniemulsie-polimerisasie
tegnieke in te sluit, om sodoende beheer uit te oefen oor die molekulêre argitektuur van
die gesintetiseerde latekse. Die invloed van verskeie RAFT (eng. reversible additionfragmentation
chain transfer) agente, afsetters en monomere op die kern/skiI
vormingsmoontlikhede van die bestudeerde stelsels, is ondersoek. Die gesamentlike
effek van die daarstelling van die polimerisasie lokus en dus die verhoging van die
viskositeit by die lokus, lei tot die suksesvolle vorming van vloeistof-gevulde kern/skiI
partikels. Laastens is die invloed van die gesintetiseerde kern/skil partikels op die slagsterkte
van glasagtige amorfe polimere ondersoek. Resultate dui daarop dat die insluiting van
hierdie partikels kan lei tot die effektiewe verandering van die intrinsieke eienskappe van
die bestudeerde polimere, en dus 'n oorgang van bros na rekbaar kan veroorsaak. 'n Verbetering in die slagsterkte resultate van die bestudeerde glasagtigte matriks is ook
waargeneem.
|
86 |
Kinetic and mechanistic features of nitroxide mediated (co)polymerizationHlalele, Lebohang 03 1900 (has links)
Thesis (PhD)--University of Stellenbosch, 2011. / Please refer to full text to view abstract.
|
87 |
Free volume properties of semi-crystalline polymersSweed, Muhamed 03 1900 (has links)
Thesis (PhD (Chemistry and Polymer Science))--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Positron annihilation lifetime spectroscopy (PALS) is well established as a novel method
currently available for the study of polymers at a molecular level because of its sensitivity
to the microstructural changes in the polymer matrix. The technique provides unique, but
limited, information of the solid state structure – primarily on the nature of the free
volume (or unoccupied space) in the polymer due to the less dense packing of polymer
chains relative to in other solid materials.
In the case of completely homogeneous polymer materials the measurement and
interpretation of the positron annihilation parameters is relatively simple. However, in the
case of polymers with more complex morphologies the situation becomes less clear. This
is due to the possibility of the formation, localization and subsequent annihilation of o-Ps
(ortho-positronium) within different areas of the complex morphology. This can result in
more than one o-Ps lifetime component being present, and each of the different
components corresponds to areas with differing types and amounts of 'open spaces'.
In this study a detailed and systematic approach was taken to study the positron
annihilation parameters in various semi-crystalline polymers and to correlate these to the
chain structure and morphology of the materials. The study focused specifically on
polyolefin polymers as these are the most widely used semi-crystalline materials, but
more importantly, they offer the possibility to produce a variety of morphological
complexity by simple manipulation of the chain structure – while there is essentially no
difference in the chemical composition of the materials. The copolymers were selected to
study the influence of short-chain branching (amount and length), short-chain branching
distribution and tacticity on the morphology, and subsequent positron annihilation
lifetime parameters.
Three separate topics were addressed. First, preparative temperature rising elution
fractionation was used to isolate polymer samples that are homogeneously crystallisable
and to produce a series of polymers with differing chain structure and resultant
morphologies. Second, additional series were produced by removing specific
crystallisable fractions from the bulk materials. Third, the temperature variation of the
samples as they approach and go through the crystalline melting point was studied. All the raw positron data were found to be best fitted with a four-component
positron annihilation lifetime analysis. The longest lifetime (which is attributed to
annihilation of o-Ps in the amorphous phase of the materials) showed systematic
variations with the degree and nature of the short-chain branding, tacticity variation, a
combination of both short-chain branching and tacticity, and changes in the amorphous
phase as a result of heating. The third lifetime component (which is attributed to o-Ps
annihilation in or around the crystalline areas of the materials) showed less variation
across the sample series. Typically, greater variations were observed in the propylene
copolymers than in the ethylene copolymers, which are reflective of the more complex
chain structure and corresponding morphology in the propylene copolymer series. Direct
evidence for a contribution from the nature of the amorphous phase to the bulk
microhardness of the sample was also found. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Positronvernietigingsleeftydspektroskopie (PALS) is goed gevestig as ‘n nuwe metode
vir die studie van polimere op molekulêrevlak agv die sensitiwiteit van die metode vir
mikrostrukturele veranderings in die polimeermatriks. Hierdie tegniek verskaf unieke,
maar beperkte, inligting aangaande die vastetoestandstruktuur – veral aangaande die aard
van die vryevolume (of onbesette spasie) in die polimeer as gevolg van die minder digte
verpakking van polimeerkettings relatief tot in ander vastestowwe.
In die geval van volledig homogene polimeriese materiale is die meet en
interpretasie van die positronvernietigingsparameters relatief eenvoudig. Maar in die
geval van polimere met meer komplekse morfologieë is die situasie minder duidelik. Die
rede hiervoor is die moontlikheid vir die formasie, lokalisering en gevolglike vernietiging
van o-Ps (orto-positronium) in die verskillende areas van die komplekse morfologie. Dit
kan tot gevolg hê dat meer as een o-Ps komponent teenwoordig is en waar elk van die
verskillende komponente ooreenstem met areas met verskillende tipes en hoeveelhede
'oop spasies'.
In hierdie studie is ‘n sistematiese, in-diepte benadering gebruik om die
positronvernietigingsparameters in verskeie semikristallyne polimere te bestudeer en
hulle te korreleer met dié van die kettingstruktuur en die morfologieë van die materiale.
Hierdie studie het spesifiek gefokus op poliolefiene aangesien hulle die mees algemene
semikristallyne materiale is wat gebruik word en, nog meer belangrik, hulle bied die
geleentheid om verskeie komplekse morfologieë te lewer dmv eenvoudige manipulasie
van die kettingstrukture – terwyl daar basies geen verandering in die
chemiesesamestelling van die materiale is nie. Die kopolimere is gekies om die invloed
van kort-ketting vertakking (lengte en hoeveelheid), kort-ketting vertakking verspreiding
en taktisiteit op die morfologie en vervolgens die positronvernietigingsleeftyd parameters
te bestudeer.
Drie onderwerpe is aangespreek. Eerstens, preparatiewe
temperatuurstygingelueringsfraksionering (prep-TREF) is gebruik om polimeermonsters
wat homogeenkristalliseerbaar is te isoleer om sodoende 'n reeks polimere met
verskillende kettingstrukture, en gevolglike morfologieë, te lewer. Tweedens, 'n addisionele reekse monsters is berei deur die verwydering van spesifieke kristalliseerbare
fraksies vanaf die grootmaatmonsters. Derdens, die temperatuurverandering van die
monsters wanneer die monsters naby aan die kristallyne smeltpunt is en wanneer hulle
deur die kristallyne smeltpunt gaan is bestudeer.
Daar is bevind dat alle rou positrondata ten beste gepas het in 'n vier-komponent
positronvernietigingsleeftydanalise. Die langste leeftyd (wat toegeskryf is aan
vernietiging van o-Ps in die amorfe fase van die materiaal) het sistematiese variasies
getoon met die volgende: hoeveelheid en aard van die kort-kettingvertaking, verandering
in taktisiteit, 'n kombinasie van beide kort-kettingvertakking en taktisiteit en veranderings
in die amorfiesefase as gevolg van verhitting. Die derde leeftyd komponent (wat
toegeskryf is aan die o-Ps vernietiging in of rondom die kristallyne areas van die
materiale) het minder variasie in hierdie reeks monsters getoon. Daar is tipies meer
variasie waargeneem in die propileenkopolimere as in die etileenkopolimere, wat ’n
weerspieëling is van die meer komplekse kettingstruktuur en ooreenstemmende
morfologie in die propileenkopolomeerreeks. Direkte bewys vir 'n bydrag van die aard
van die amorfe fase tot die grootmaat mikrohardheid van monsters is ook bevind.
|
88 |
Molecular weight effects on crystallization of polypropyleneAmer, Ismael 03 1900 (has links)
Thesis (PhD)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: The crystallization of polyolefins is an important parameter in determining the properties of
such materials. The crystallization phenomenon generally depends on the molecular
symmetry (tacticity) and molecular weight of the material. In this study, a series of
polypropylenes was prepared using heterogeneous MgCl2-supported Ziegler catalysts with
two different external donors, diphenyldimethoxysilane (DPDMS) and methyl-phenyldimethoxysilane
(MPDMS), and two different homogeneous metallocene catalysts, racethylene-
bis(indenyl) zirconium dichloride, Et(Ind)2ZrCl2 (EI), and rac-ethylene-bis(4,5,6,7-
tetrahydro-1-indenyl) zirconium dichloride, Et(H4Ind)2ZrCl2 (EI(4H)). Molecular hydrogen
was used as terminating agent.
In order to establish a correlation between the molecular weight and the crystallization of
these polymers, fractionation of the materials according to crystallizability was performed by
means of temperature rising elution fractionation (TREF). This affords the opportunity of
blending materials of different molecular weights but similar symmetry.
These materials were characterized using various analytical techniques: differential scanning
calorimetry (DSC), wide-angle X-ray diffraction (WAXD), 13C nuclear magnetic resonance
spectroscopy (13C-NMR), high temperature gel permeation chromatography (HT-GPC) and
Fourier-transform infrared spectroscopy (FT-IR).
DSC was used to study the bulk crystallization of different polypropylene blends, most of
which showed only one melting peak. The latter is usually associated with a high degree of
cocrystallization. Turbidity analysis of the different polypropylene polymers, obtained using
solution crystallization analysis by laser light scattering (SCALLS), provided good
crystallization information – similar to that provided by crystallization analysis fractionation
(CRYSTAF) and TREF. It was also possible to differentiate between polypropylenes with
similar chemical structure but different tacticity and molecular weight. SCALLS results also
showed that the blends of different isotactic polypropylene polymers were miscible and
cocrystallization had occurred, whereas, the blends of syndiotactic polypropylene and
different isotactic polypropylenes were not miscible and some interaction between phases had
occurred.
Optical microcopy (OM) and scanning electronic microscopy (SEM) were used to study the
morphological properties of different isotactic polypropylenes. Results revealed a welldefined
and large spherulitic morphology of mixed a1 (disordered) and a2 (ordered) crystal
form structures. OM and SEM images also clearly showed an effect of molecular weight and
tacticity on the crystal structure of the different polypropylene samples.
Finally, various homopolymers and blends were studied to investigate the effect of molecular
weight on the mechanical properties of these materials. This was done using microhardness
testing and dynamic mechanical analysis. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die kristallisasie van poliolefiene is ‘n belangrike faktor wat die eienskappe van hierdie tipe
materiale bepaal. In die algemeen hang kristallisasie af van die molekulêre simmetrie (taktisiteit)
en molekulêre massa van die materiaal. ‘n Reeks polipropilene is berei deur gebruik te maak van
heterogene MgCl2-ondersteunde Ziegler-kataliste met twee verskillende elektron donors,
difenieldimetoksisilaan (DPDMS) en metielfenieldimetoksisilaan (MPDMS), en twee
verskillende homogene metalloseenkataliste, rac-etileen-bis(indeniel) sirkoniumdichloried,
Et(Ind)2ZrCl2 (EI), en rac-etileen-bis(4,5,6,7-tetrahidro-1-indeniel) sirkoniumdichloried,
Et(H4Ind)2ZrCl2 (EI(4H)). Molekulêre waterstof is gebruik as termineringssagent.
Ten einde ‘n verband te bepaal tussen die molekulêre massa en kristallisasie van hierdie
polimere is hulle gefraksioneer op die basis van hulle kristallisseerbaarheid deur gebruik te maak
van temperatuurstyging-elueringsfraksionering (TREF). Deur hierdie tegniek verkry ons
materiale van verskillende molekulêre massa maar met dieselfde taktisiteit wat ons kan vermeng.
Verskeie tegnieke is gebruik om hierdie materiale te karakteriseer: differensiële
skandeerkalorometrie (DSC), wyehoek X-straal diffraksie (WAXS), 13C-kernmagnetiese
resonansspektroskopie (13C-KMR), hoë-temperatuur gelpermeasiechromotagrafie (HT-GPC) en
Fourier-transform-infrarooispektroskopie (FT-IR).
DSC is gebruik om die vaste-toestand kristallisasie van verskeie vermengde polipropilene te
bestudeer., en net een smeltpunt is in meeste gevalle waargeneem. Laasgenoemde word
gewoonlik verbind met ‘n hoë mate van kokristallisasie. Oplossingkristallisasie analise, dmv
laserligverstrooiing (SCALLS), is gebruik om die turbiditeit van die verskillende polipropileen
kopolimeervermengings te bepaal. Goeie inligting aangaande die kristallisasie in oplossing –
soortgelyk aan dié wat dmv die kristallisasie-analise-fraksioneringstegniek (CRYSTAF) en
TREF bepaal is, is verkry. Dit was ook moontlik om te onderskei tussen polipropilene met
soortgelyke chemiese strukture maar verskillende taktisiteit en molekulêre massas. SCALLS data
het ook getoon dat die vermengings van verskeie isotaktiese polipropileen polimere versoenbaar
was en dat kokristallisasie plaasgevind het, terwyl vermengings van sindiotaktiese polipropileen
en verskeie isotaktiese polipropilene nie versoenbaar was nie en dat ‘n mate van fase-skeiding
plaasgevind het.
Optiese mikroskopie (OM) en skandeer-elektronmikroskopie (SEM) is gebruik om die
morfologiese eienskappe van verskillende isotaktiese polipropilene te bepaal. Goed gedefineerde
en groot sferulitiese morfologie van gemengde a1 (onordelike struktuur) en a2 (ordelike
struktuur) kristal-strukture is waargeneem.
OM en SEM beelde het ook gewys dat molekulêre massa en taktisiteit ‘n effek het op die
kristalstruktuur van die verskillende polipropileenmonsters.
Laastens is die meganiese eienskappe van ‘n verskeidenheid homopolimere en vermengde
materiale bestudeer, deur gebruik te maak van mikro-hardheid metings en dinamiesmeganiese
analise (DMA).
|
89 |
Surface modification of styrene maleic anhydride nanofibers for efficient capture of Mycobacterium tuberculosisCronje, Lizl 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Tuberculosis (TB) is a major cause of morbidity and mortality across the world, affecting adults and children. Children infected with TB differ from adults, as their immunological and patho-physiological response to the disease is different. Although there are a variety of tests available for TB diagnosis, they have limitations when used to diagnose paediatric TB. Children are also unable to generate sputum spontaneously when required for the use in culture or microscopy as diagnostic method. Children however do produce sputum, containing the TB bacilli, which they swallow. If the TB bacilli can therefore be retrieved from the stomach and tested, TB can be diagnosed using gastric samples.
In this thesis, a variety of styrene maleimide copolymer (SMI) derivatives were prepared as potential M. tuberculosis-capturing platforms. This was done by modifying poly(styrene-co-maleic anhydride) (SMA) with a variety of primary amine compounds, selected based on possible chemical interactions with the M. tuberculosis cell wall. All the prepared copolymer derivatives were electrospun into nanofibrous mats using the single needle electrospinning technique to yield SMI nanofibers, functionalized with different compounds. Some of the functionalized SMI nanofibers were prepared by surface-functionalization of the polymer nanofibers after electrospinning and some by modification of the polymer before electrospinning.
Affinity studies were conducted at neutral and low pH between the different functionalized SMI nanofibers and two mycobacterium strains, namely the bacillus Calmette-Guérin strain of Mycobacterium bovis (BCG) and M. tuberculosis, to evaluate the surfaces of the modified SMI nanofibers as mycobacterium-capturing platforms. The successful capture of BCG onto the surfaces of the various functionalized nanofibers was confirmed by SEM and fluorescence microscopy (FM). Analysis of the SEM and FM images indicated that the SMI nanofibers, functionalized with a C12 aliphatic quaternary ammonium moiety (SMI-qC12), captured BCG the most effectively through a combination of ionic and hydrophobic interaction. Concentration and time studies revealed that the extent of this interaction was dependent on incubation time and concentration of BCG. The affinity studies with BCG also concluded that the polymer used for the nanofibrous-capturing platform should not be too hydrophobic in character as this caused poor wetting of the functionalized nanofibers, thus preventing close contact with the mycobacteria and a reduction in the capture effectivity of the polymer nanofibers.
The successful capture of M. tuberculosis onto the SMI-qC12 nanofibrous surface was confirmed by FM, light microscopy (LM) and polymerase chain reaction (PCR). The extent of this interaction was dependent on the concentration of M. tuberculosis. The detection of M. tuberculosis using FM and LM as detection methods was simplified by the tendency of M. tuberculosis to clump together in clusters on the hydrophobic surface of the SMI-qC12 nanofibers. As a result of this clustering, FM and LM were therefore regarded as feasible detection methods to image M. tuberculosis on the surface of the SMI-qC12 nanofibers, even at relatively low concentration of M. tuberculosis. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Tuberkulose (TB) is 'n groot oorsaak van morbiditeit en mortaliteit regoor die wêreld en affekteer volwassenes en kinders. Kinders wat met TB geïnfekteer is, se immunologiese en patofisiologiese reaksie op die siekte verskil van die van volwassenes en dit het belangrike implikasies vir die diagnose van TB in kinders. Alhoewel daar 'n verskeidenheid van toetse beskikbaar is vir die diagnose van TB, het hulle beperkings wanneer dit gebruik word om pediatriese TB te diagnoseer. Kinders kan ook nie spontaan sputum produseer as dit nodig is vir die gebruik in kultuur of mikroskopie as diagnostiese metode. Kinders produseer egter wel sputum, wat die TB basille bevat, wat hulle dan insluk. As die TB basille uit die maag versamel kan word en getoets kan word, kan TB gediagnoseer word met behulp van maag monsters.
In hierdie tesis is 'n verskeidenheid van stireen maleimied kopolimeer (SMI) afgeleides voorberei as potensiële Mycobacterium tuberkulose (Mtb)-vaslegging platforms. Dit is gedoen deur die modifikasie van poli(stireen-ko-maleïen anhidried) (SMA) met 'n verskeidenheid primêre amien verbindings as oppervlak-funksionaliseringsagente. Hierdie primêre amien verbindings is gekies op grond van moontlike chemiese interaksies met die Mtb selwand. Al die voorbereide kopolimeer afgeleides is elektrogespin in nanoveselagtige matte met behulp van die enkel-naald elektrospin tegniek om SMI nanovesels te lewer wat gefunksionaliseer is met verskillende verbindings. Sommige van die gefunksionaliseerde SMI nanovesels is berei deur oppervlak-funksionalisering van die polimeer nanovesels na elektrospin, en sommige deur die modifikasie van die polimeer voor elektrospin.
Affiniteitstudies is uitgevoer, by neutrale en lae pH, tussen die verskillende gefunksionaliseerde SMI nanovesels en twee mikobakterium rasse, naamlik die basillus Calmette-Guérin ras van Mycobacterium bovis (BCG) en M. tuberculosis, om die oppervlaktes van die gewysigde SMI nanovesels te evalueer as mikobakterium-vaslegging platforms. Ontleding van die SEM en FM beelde het aangedui dat die SMI nanovesels, gefunksionaliseer met 'n C12 alifatiese kwaternêre ammonium groep (SMI-qC12), BCG die doeltreffendste vasgevang het deur 'n kombinasie van ioniese en hidrofobiese interaksie. Konsentrasie- en tydstudies tussen BCG en SMI-qC12 het aangedui dat die omvang van hierdie interaksie afhanklik is van inkubasietyd en konsentrasie van BCG. Die affiniteitstudies met BCG het ook aangedui dat die polimeer wat gebruik word vir die nanoveselagtige-vaslegging platform nie te hidrofobiese moet wees nie, aangesien dit swak benatting van die gefunksionaliseerde nanovesels veroorsaak, en dus noue kontak met die mikobakterieë voorkom met ʼn gevolglike vermindering in die vasvang-effektiwiteit van die polimeer nanovesels.
Die suksesvolle vasvang van M. tuberculosis op die SMI-qC12 nanovesels is bevestig deur FM, lig mikroskopie (LM) en polimerase kettingreaksie (PKR). Die opsporing van Mtb deur die gebruik van FM en LM as opsporingmetodes is vergemaklik deur die tendens van Mtb om in groepies saam te pak op die hidrofobiese oppervlak van die SMI-qC12 nanovesels. As gevolg van hierdie groepering, is FM en LM dus haalbare opsporingmetodes om M. tuberculosis op die oppervlak van die SMI-qC12 nanovesels waar te neem, selfs by relatief lae konsentrasie van M. tuberculosis.
|
90 |
Nanocolorants for hot-melt inksAl-Aeeb, Ahmed Z. 03 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: A new class of nanocolorants is described for the use as a colorant in hot-melt ink application for ink-jet printing technology. An inverse miniemulsion polymerization process was utilized successfully as a one-step encapsulation process to encapsulate the highly hydrophilic water-soluble fluorescent Rhodamine B dye (RhB) by the hydrophilic water-soluble poly(acrylamide) (PAAm). Three types of Rhodamine B-based nanocolorants, PAAm/RhB, crosslinked-PAAm/RhB and poly(AAm-co-Sty)/RhB, were synthesized using inverse miniemulsion polymerization. The PAAm/RhB nanocolorants exhibited solid dark nanoparticles morphology, while crosslinked-PAAm/RhB and poly(AAm-co-Sty)/RhB showed a core-shell type of morphology. The nanocolorants showed improved light and dye migration fastness as well as high thermal stability, especially, nanocolorants with core-shell morphology. The synthesis of polymerizable RhB-based nanocolorants is described. Poly(AAm-co-RhB) nanocolorants were successfully synthesized for the first time via inverse miniemulsion polymerization. RhB dye was first functionalized by esterification reaction to introduce an acrylate polymerizable group. The RhB-acrylate dye was copolymerized with AAm monomer in an inverse miniemulsion polymerization to produce nanocolorants with superior light and migration fastness. Crosslinked-poly(AAm-co-RhB) nanocolorants could be obtained based on the incorporation of a crosslinking agent. Poly(AAm-co-RhB) and crosslinked-poly(AAm-co-RhB) nanocolorants exhibited a morphology of dark solid and core-shell particles, respectively. In both nanocolorants, the RhB-acrylate dye was completely integrated by copolymerization into the polymer matrix, and by that, the dye migration was completely supressed. Both poly(AAm-co-RhB) and crosslinked-poly(AAm-co-RhB) nanocolorants showed high thermal stability as well as high Tg values.
The syntheses of PAAm/RhB nanocolorants-based solid inks were carried out successfully via inverse miniemulsion polymerization. An in situ inverse miniemulsion polymerization, with the paraffin wax as the organic phase, was utilized in making a crosslinked-PAAm/RhB nanocolorants-based solid ink. A crosslinked-poly(AAm-co-RhB) nanocolorants-based solid ink was prepared by the direct mixing of the readymade crosslinked-PAAm/RhB nanocolorants (suspended in cyclohexane) with paraffin wax at temperature above the melting temperature of the wax until all the cyclohexane evaporated. The obtained solid inks appeared as a solid homogenous waxy material with a deep bright colour reflecting that the nanocolorants were well dispersed in the wax. DSC thermograms showed that the solid inks have one sharp melting transition indicating the applicability of our nanocolorants for hot-melt ink applications. / AFRIKAANSE OPSOMMING: ‘n Nuwe reeks nonokleursels word beskryf vir die gebruik in ink-smelt drukker tegnologie. Inverse minie-emulsie polymerisasie was suksesvol gebruik om die kleurstof Rhodamine B (RhB) in die water oplosbare poly(akrielamied) (PAAm) te enkapsuleer. Die roete is gebruik om drie tipes kleurstof te produseer. Elk van die kleurstowwe was gebaseer op Rhodamine B en ‘n PAAm, naamlik PAAm/RhB, kruisgebonde PAAm/RhB en poli(akrielamied-ko-stireen)/RhB. PAAm/RhB nanokleursel was in die vorm van soliede donker nanopartikels. Die kruisgebonde PAAm/RhB en poli(akrielamied-ko-stireen) het bestaan uit nanoparikels met ‘n kern en skil morfologie. Die nanokleursels het ‘n verbetering in terme van lig en hitte stabiliteit getoon. Die migrasie van kleursel uit die nanopartikels, veral die met kern en skil morfologie, was baie minder.
Die sintese van ‘n polimeeriseerbare nanokleursel gebaseer op RhB word beskryf. Poly(AAm-ko-RhB) nanokleursels was vir die eerste keer suksesvol gesintetiseer met behulp van ‘n inverse minie-emulsie polimerisasie. RhB kleursel was eers gefunksionaliseer deur middel van ‘n esterifikasie reaksie om ‘n polimeeriseerbare akrilaat groep te verkry. Die RhB-akrilaat kleursel was gekopolimeeriseer met AAm monomeer in ‘n inverse minie-emulsie polimerisasie om nanokleursels met verbeterde lig en migrasie stabiliteit te verkry. Kruisgebonde poli(AAm-ko-RhB) nanokleursels was verkry deur ‘n geskikte verbinding in die reaksie mengsel by te voeg. Beide poli(AAm-ko-RhB) and kruisgebonde poly(AAm-ko-RhB) nanokleursels was verkry as donker partikels met ‘n kern en skil morfologie. In beide gevalle was die RhB-akrilaat kleursel deeglik geintegreer in die matriks en sodoende was die migrasie van die kleursel heeltemal onderdruk. In albei gevalle het poli(AAm-ko-RhB) en kruisgebonde poli(AAm-ko-RhB) nanokleursels hoë hitte stabiliteit en hoë Tg waardes getoon. Die sintese van nanokleursels gebaseer op PAAm/RhB was sukselvol uit gevoer via inverse minie-emulsie polimerisasie. ‘n In situ inverse minie-emulsie polimerisasie met paraffin waks as die organiese fase was gebruik om soliede ink te produseer wat opgemaak is uit kruisgebonde PAAm/RhB nanokleursel. Die kruisgebonde poli(AAm-ko-RhB) soliede ink was voorberei deur die kruisgebonde PAAm/RhB nanokleursels (in suspensie met sikloheksaan) direk met die paraffin waks te meng by ‘n temperatuur hoër as die smeltpunt van die waks todat al die sikloheksaan verdamp het. Die soliede ink was verkry as ‘n homogene waksagtige materiaal met ‘n diep en helder kleur wat ‘n aanduiding was dat die nanokleursels goed versprei was in die waks. DSC termogramme het bewys dat die ink slegs een skerp smelt punt oorgang het wat beteken dat die materiaal geskik is om te gebruik in ink-smelt drukkers.
|
Page generated in 0.0765 seconds