• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 29
  • 4
  • 1
  • Tagged with
  • 35
  • 35
  • 25
  • 24
  • 10
  • 7
  • 6
  • 5
  • 5
  • 5
  • 5
  • 5
  • 5
  • 4
  • 4
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
31

O jovem Pedro Américo entre arte, ciência do belo e um outro nacional / -

Maciel, Fábio D\'Almeida Lima 01 August 2016 (has links)
Esta Tese concentra seu interesse nos anos de formação do pintor e filósofo brasileiro Pedro Américo de Figueiredo e Mello (1843-1905). Toma como objetos principais de reflexão as suas primeiras obras autorais - escritas e pictóricas -, produzidas no fim de sua bolsa de estudos na Europa, especialmente em Paris, concedida diretamente pela Casa Imperial brasileira. São os textos \"La réforme de l\'École des Beaux-Arts et l\'opposition\" (1863), Considerações Filosóficas sobre as Belas Artes entre os Antigos (1864), Cartas de um Plebeu (1865), e a pintura A Carioca (1863-64). A partir dessas produções, discutem-se retrospectivamente os estudos artísticos e científicos realizados por Américo no Rio de Janeiro, em Paris e em outras cidades européias, suas inclinações artísticas e filosóficas, e suas relações com alguns artistas e políticos, no Brasil e no exterior. Apresenta-se como hipótese central o esforço do artista em estruturar uma teoria artística e seu primeiro projeto político endereçado às artes no Brasil, que proverão as bases permanente para várias de suas atuações ao longo da carreira. Defende-se se tratar de uma teoria interessada em revelar o \"Belo ideal\", mas um \"ideal moderno\"; e de um projeto centrado na valorização social do artista por meio de uma demanda permanente de instrução teórica e filosófica; na expansão \"universal\" e obrigatória do ensino do desenho; e na fundação de uma arte nacional que se opusesse - com o aporte das teorias sobre as diferenças entre as \"raças\" humanas - ao indianismo que, nas artes plásticas, ganhava força no país, a partir dos anos 1860. / Dans cette thèse, nous nous sommes intéressés à la période de formation du peintre et philosophe brésilien Pedro Américo de Figueiredo e Mello (1843-1905). Nous y étudions les premières oeuvres écrites et picturales de cet artiste, produites à la fin d\'une bourse d\'études à Paris, offerte directement par la Maison de l\'Empereur brésilien. Ces travaux sont La réforme de l\'Ecole des Beaux-Arts et l\'opposition (1863), Considérations Philosophiques sur les Beaux-Arts des Anciens («Considerações Filosóficas sobre as Belas Artes entre os Antigos») (1864), Lettres d\'un plébéien («Cartas de um Plebeu») (1865), et la peinture A Carioca (1863-64). A partir de ces productions, nous discutons la démarche d\'études artistiques et scientifiques poursuivies par Américo à Rio de Janeiro, à Paris et dans d\'autres villes européennes. Nous analysons ses intérêts artistiques et philosophiques, et les relations qu\'il avait directement ou indirectement établies avec des artistes et des politiciens, au Brésil et à l\'étranger. VII L\'hypothèse principale de cette thèse concerne l\'effort de l\'artiste à structurer une théorie artistique et, aussi, un projet politique pour les arts au Brésil. Le premier servira de base permanente à plusieurs d\'autres tout au long de sa carrière. Notre postulat de départ est qu\'il s\'agit d\'une théorie adressée à la réalisation du « Beau idéal », mais dans une perspective comprise comme « moderne »; et d\'un projet axé sur la valorisation sociale de l\'artiste, nourrie par une demande permanente de son apprentissage théorique et philosophique; par l\'expansion « universelle » et obligatoire de l\'enseignement du dessin; et, finalement, par la fondation d\'un art national qui devrait être « blanc », aux yeux d\'Américo, en s\'opposant de cette manière à la représentation de l\'indigène, représentation qui, à partir des années 1860, devenait un symbole important pour les arts plastiques au Brésil.
32

O cinema político de Leon Hirszman (1976-1981): engajamento e resistência durante o regime militar brasileiro / -

Cardenuto Filho, Reinaldo 13 October 2014 (has links)
O objetivo central desta tese é estudar o percurso artístico e intelectual de Leon Hirszman a partir dos filmes Que país é este? (1976-77), ABC da greve (1979- 90) e Eles não usam black-tie (1981). Discutindo as relações entre cinema e História, a pesquisa se concentra nas práticas culturais, estéticas e ideológicas do realizador, procurando analisar as interpretações que ele mobilizou em torno do Brasil durante a vigência do regime militar. A despeito de Hirszman ter consolidado a sua trajetória como integrante do Cinema Novo, questão que percorre as páginas deste doutorado, propõe-se também uma aproximação entre a sua obra e o projeto dramatúrgico construído por autores oriundos do Teatro de Arena. Na década de 1970, face à crise que se instalou no campo cultural da esquerda, em especial o colapso da crença revolucionária anterior a 1964 e o refluxo da leitura do povo como vanguarda heroica para uma transformação do mundo, o cineasta se aproximaria do revisionismo artístico proposto, principalmente, por Gianfrancesco Guarnieri, Paulo Pontes e Vianinha. Mantendo em seus filmes uma abordagem politizada da classe popular, sem abdicar da figura do intelectual como mediador de denúncias contra a ditadura, o diretor se voltaria para uma produção em sintonia com o viés comunista de engajamento, em diálogo com a tradição do realismo crítico e disposta a elaborar narrativas e registros documentais em confronto ao autoritarismo dos militares. Nesse sentido, mesmo sem partilhar do ideário do novo sindicalismo surgido sobretudo entre os metalúrgicos da cidade paulista de São Bernardo do Campo, Hirszman deslocaria a figura do operário para o centro do processo criativo de ABC da greve e de Black-tie, representando-o em uma chave próxima à resistência articulada pelo Partido Comunista Brasileiro (PCB), na qual o trabalhador seria visto como parte de uma ampla frente organizada para superar a ditadura e atuar em prol da redemocratização. Uma obra realizada com o intuito de responder aos dilemas sociais de seu contexto histórico, a propor uma abordagem particular sobre a classe popular e a militância antiautoritária, a partir de leituras e experiências estéticas construídas em meio aos impasses que percorreram a esquerda política e cultural na segunda metade dos anos 1970. / The main goal of this thesis is to study Leon Hirszman\'s artistic and intellectual trajectory through the films Que país é este? (1976-77), ABC da greve (1979-90) and They don\'t wear black-tie (1981). Discussing the relation between film and History, the research concentrates itself on the cultural, aesthetic and ideological practices of the director, aiming to analyze his interpretations about Brazil during its military dictatorship. Despite Hirszman\'s consolidated career as a member of the Cinema Novo movement, issue that is described during this doctoral thesis, it also proposes an approach of his work with the dramaturgical project originated by authors from the Teatro de Arena. On the 1970\'s, in virtue of the crisis installed in the left wing\'s cultural sphere, specially the collapse of the revolutionary belief preceding 1964 and the retrocession of the interpretation placing the people as the heroic vanguard leading a structural transformation, the filmmaker would court the artistic revisionism proposed by Gianfrancesco Guarnieri, Paulo Pontes and Vianinha. Maintaining a politicized approach about the popular class on his films, without abdicating the image of the intellectual as a mediator of denounces against the dictatorship, the director would proceed to a production in tune with the communist\'s active participation project, establishing a dialogue with the tradition of critical realism, willing to elaborate narratives and documental registers confronting with the authoritarian way of the military. In this sense, even without sharing the ideology originated from the newly born trade unionism, especially among the steelworkers from São Bernardo do Campo\'s city, Hirszman shifted the figure of the worker, making it the core of the creative process of ABC da greve and Black-tie. In these movies, it was represented as a key-piece close to the resistance articulated by the Brazilian Communist Party (PCB), in which it was seen as part of a large front, organized to overcome the military regime and act in favor of the country\'s redemocratization. A work realized with the intention of responding to the social dilemmas of its time, proposing a singular approach about the popular class and the anti-authoritarian militancy, originating interpretations and aesthetic experiences constructed among conflicts that filled the left-wing politic and cultural manifestations on the second half of the seventies.
33

O cinema político de Leon Hirszman (1976-1981): engajamento e resistência durante o regime militar brasileiro / -

Reinaldo Cardenuto Filho 13 October 2014 (has links)
O objetivo central desta tese é estudar o percurso artístico e intelectual de Leon Hirszman a partir dos filmes Que país é este? (1976-77), ABC da greve (1979- 90) e Eles não usam black-tie (1981). Discutindo as relações entre cinema e História, a pesquisa se concentra nas práticas culturais, estéticas e ideológicas do realizador, procurando analisar as interpretações que ele mobilizou em torno do Brasil durante a vigência do regime militar. A despeito de Hirszman ter consolidado a sua trajetória como integrante do Cinema Novo, questão que percorre as páginas deste doutorado, propõe-se também uma aproximação entre a sua obra e o projeto dramatúrgico construído por autores oriundos do Teatro de Arena. Na década de 1970, face à crise que se instalou no campo cultural da esquerda, em especial o colapso da crença revolucionária anterior a 1964 e o refluxo da leitura do povo como vanguarda heroica para uma transformação do mundo, o cineasta se aproximaria do revisionismo artístico proposto, principalmente, por Gianfrancesco Guarnieri, Paulo Pontes e Vianinha. Mantendo em seus filmes uma abordagem politizada da classe popular, sem abdicar da figura do intelectual como mediador de denúncias contra a ditadura, o diretor se voltaria para uma produção em sintonia com o viés comunista de engajamento, em diálogo com a tradição do realismo crítico e disposta a elaborar narrativas e registros documentais em confronto ao autoritarismo dos militares. Nesse sentido, mesmo sem partilhar do ideário do novo sindicalismo surgido sobretudo entre os metalúrgicos da cidade paulista de São Bernardo do Campo, Hirszman deslocaria a figura do operário para o centro do processo criativo de ABC da greve e de Black-tie, representando-o em uma chave próxima à resistência articulada pelo Partido Comunista Brasileiro (PCB), na qual o trabalhador seria visto como parte de uma ampla frente organizada para superar a ditadura e atuar em prol da redemocratização. Uma obra realizada com o intuito de responder aos dilemas sociais de seu contexto histórico, a propor uma abordagem particular sobre a classe popular e a militância antiautoritária, a partir de leituras e experiências estéticas construídas em meio aos impasses que percorreram a esquerda política e cultural na segunda metade dos anos 1970. / The main goal of this thesis is to study Leon Hirszman\'s artistic and intellectual trajectory through the films Que país é este? (1976-77), ABC da greve (1979-90) and They don\'t wear black-tie (1981). Discussing the relation between film and History, the research concentrates itself on the cultural, aesthetic and ideological practices of the director, aiming to analyze his interpretations about Brazil during its military dictatorship. Despite Hirszman\'s consolidated career as a member of the Cinema Novo movement, issue that is described during this doctoral thesis, it also proposes an approach of his work with the dramaturgical project originated by authors from the Teatro de Arena. On the 1970\'s, in virtue of the crisis installed in the left wing\'s cultural sphere, specially the collapse of the revolutionary belief preceding 1964 and the retrocession of the interpretation placing the people as the heroic vanguard leading a structural transformation, the filmmaker would court the artistic revisionism proposed by Gianfrancesco Guarnieri, Paulo Pontes and Vianinha. Maintaining a politicized approach about the popular class on his films, without abdicating the image of the intellectual as a mediator of denounces against the dictatorship, the director would proceed to a production in tune with the communist\'s active participation project, establishing a dialogue with the tradition of critical realism, willing to elaborate narratives and documental registers confronting with the authoritarian way of the military. In this sense, even without sharing the ideology originated from the newly born trade unionism, especially among the steelworkers from São Bernardo do Campo\'s city, Hirszman shifted the figure of the worker, making it the core of the creative process of ABC da greve and Black-tie. In these movies, it was represented as a key-piece close to the resistance articulated by the Brazilian Communist Party (PCB), in which it was seen as part of a large front, organized to overcome the military regime and act in favor of the country\'s redemocratization. A work realized with the intention of responding to the social dilemmas of its time, proposing a singular approach about the popular class and the anti-authoritarian militancy, originating interpretations and aesthetic experiences constructed among conflicts that filled the left-wing politic and cultural manifestations on the second half of the seventies.
34

Hermenéuticas del naufragio. Operaciones artísticas en tiempos de crisis estructural: acercamiento a tres artistas chilenos

Canales Contreras, Rodrigo 29 December 2024 (has links)
[ES] Esta investigación examina los procedimientos y estrategias de trabajo de tres artistas chilenos activos principalmente en torno a la década 2010-2020: Francisco Papas Fritas, Kimvn Teatro y el Colectivo LASTESIS. Las obras analizadas provienen de diferentes campos disciplinares y sus creadores tienen configuraciones diversas, respondiendo a lógicas tanto individuales como colectivas. Nuestra hipótesis es que estos trabajos son ejemplos de una narrativa artística contemporánea, con abordajes conceptuales, estéticos y políticos que reflejan una crisis social y cultural de carácter estructural. En esta perspectiva, hemos organizado el estudio en capítulos que abordan progresivamente el problema planteado. Primero, definimos lo que denominamos crisis estructural a través de cinco ejes clave. Luego, enmarcamos el territorio enfocado, repasando su conformación histórica en aspectos sociales, económicos y políticos, con énfasis en su historia artística y expresiones de malestar. Posteriormente, entregamos las definiciones teóricas que sustentan conceptualmente nuestro examen. Esto nos permite analizar en detalle a los artistas escogidos, examinando sus trayectorias, procedimientos y estrategias, intentando vincular los antecedentes aportados. Adicionalmente, damos cuenta de un proceso de creación de obra, en fase de proyecto, que hemos realizado durante la investigación, con la intención de aplicar los conceptos estudiados de manera práctica. / [CA] Aquesta investigació examina els procediments i estratègies de treball de tres artistes xilens actius principalment al voltant de la dècada 2010-2020: Francisco Papas Fritas, Kimvn Teatro i el Col·lectiu LASTESIS. Les obres analitzades provenen de distints camps disciplinaris i els seus creadors tenen configuracions diverses, responent a lògiques individuals com col·lectives. La nostra hipòtesi és que aquests treballs són exemples d'una narrativa artística contemporània, amb enfocaments conceptuals, estètics i polítics que reflecteixen una crisi social i cultural de caràcter estructural. Amb aquesta perspectiva, hem organitzat l'estudi en capítols que aborden progressivament el problema plantejat. Primer, definim el que anomenem crisi estructural a través de cinc eixos clau. Després, emmarquem el territori enfocat, repassant la seua conformació històrica en aspectes socials, econòmics com polítics, amb èmfasi en la seua història artística i expressions de malestar. Posteriorment, oferim les definicions teòriques que sustenten conceptualment el nostre examen. Això ens permet analitzar en detall els artistes escollits, examinant les seues trajectòries, procediments i estratègies, intentant vincular els antecedents aportats. De manera addicional, donem compte d'un procés de creació d'obra, en fase de projecte, que hem realitzat durant la investigació, amb la intenció d'aplicar els conceptes estudiats de manera pràctica. / [EN] This research examines the procedures and working strategies of three Chilean artists who were mainly active around the decade 2010-2020: Francisco Papas Fritas, Kimvn Teatro, and the LASTESIS collective. The works analyzed come from different disciplinary fields, and their creators have different formations, responding to both individual and collective logic. We hypothesize that these works are examples of a contemporary artistic narrative with conceptual, aesthetic, and political approaches that reflect a social and cultural crisis of a structural nature. From this perspective, we have divided the study into chapters that progressively address the problem posed. First, we define what we call a structural crisis along five key axes. Then, we frame the territory in question, reviewing its historical formation in social, economic, and political terms, emphasizing its artistic history and expressions of discontent. We then provide the theoretical definitions that conceptually support our investigation. This allows us to analyze the selected artists in detail, examining their trajectories, procedures, and strategies and attempting to link them to the background provided. In addition, in the project phase, we report on a work creation process that we carried out during the research, intending to put the concepts studied into practice. / Canales Contreras, R. (2024). Hermenéuticas del naufragio. Operaciones artísticas en tiempos de crisis estructural: acercamiento a tres artistas chilenos [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/213429
35

Estética e ideología en las artes visuales cubanas de la generación de los 80

Estrada Tamayo, Lázaro Pedro 02 September 2024 (has links)
[ES] En esta investigación analizo como a partir de 1984, en el panorama de las artes visuales cubanas, entra en escena una nueva generación que, desde la práctica artística, jugó con las estructuras estéticas y conceptuales que sustentas al objeto artístico y, desde ahí, logró abrir un debate que problematizó temas tabúes como la identidad nacional, el trato a la figura de los héroes, el humor, la religiosidad popular, la ideologización de la cultura, entre otros; que fueron percibidos por las instituciones oficiales como amenaza a la hegemonía narrativa del Estado, que desde el triunfo de la revolución en 1959 se propuso domesticar a los artistas e intelectuales. Sentencias como "con la revolución todo, contra la revolución nada" definieron el derrotero de la política cultural cubana, volviéndose progresivamente más represiva hasta la llegada de los años 80, periodo en el que hubo una leve relajación, oportunidad que aprovecharon los artistas jóvenes para abrir el arte cubano a tendencias internacionales. En la medida que avanzó la década, los artistas jóvenes se fueron alejando de la utopía ideológica convertida en ideología de masas, esforzándose por mantener su autonomía y capacidad crítica en un entorno altamente controlado, dando lugar intersecciones complejas entre arte y política. Los artistas jóvenes desarrollaron proyectos colectivos y cooperativos que crearon espacios artísticos independientes, investigaciones sociológicas participativas y el performance emergió como una estrategia privilegiada, que permitió llevar el arte directamente al público, evadiendo la censura estatal. Estos proyectos ampliaron el alcance del arte, transformaron a los espectadores en participantes y redefinieron la relación arte y la sociedad cubana. La politización del arte impuesta por el Estado trajo como consecuencia que todo arte que se produjo en Cuba se interpretara en clave política, ya sea de manera activa o pasiva. Esto condujo a las autoridades a creer que los jóvenes -nacidos y educados en la Revolución- no estaban comprometidos con el sistema. A pesar de su compromiso inicial con la Revolución, muchos artistas experimentaron censura y persecución; de este modo, la Revolución convirtió a su "potencial hombre nuevo" en el artista disidente y volvió a las tácticas represiva de las dos décadas anteriores, recrudeciendo la censura, persiguiendo y encarcelando a los artistas y, por último, empujándolos al exilio. / [CA] En aquesta investigació analitze com, a partir de 1984, en el panorama de les arts visuals cubanes, entra en escena una nova generació que, des de la pràctica artística, va jugar amb les estructures estètiques i conceptuals que sustenten l'objecte artístic i, des d'ací, va aconseguir obrir un debat que problematitzà temes tabús com la identitat nacional, el tracte a la figura dels herois, l'humor, la religiositat popular, la ideologització de la cultura, entre altres; que foren percebuts per les institucions oficials com a amenaça a l'hegemonia narrativa de l'Estat, que des del triomf de la revolució en 1959 es proposà domesticar els artistes i intel·lectuals. Sentències com "amb la revolució tot, contra la revolució res" definiren el rumb de la política cultural cubana, tornant-se progressivament més repressiva fins a l'arribada dels anys 80, període en el qual hi hagué una lleugera relaxació, oportunitat que aprofitaren els artistes joves per a obrir l'art cubà a tendències internacionals. A mesura que avançà la dècada, els artistes joves s'anaren allunyant de la utopia ideològica convertida en ideologia de masses, esforçant-se per mantindre la seua autonomia i capacitat crítica en un entorn altament controlat, donant lloc a interseccions complexes entre art i política. Els artistes joves desenvoluparen projectes col·lectius i cooperatius que crearen espais artístics independents, investigacions sociològiques participatives i la performance emergí com una estratègia privilegiada, que permeté portar l'art directament al públic, evitant la censura estatal. Aquests projectes ampliaren l'abast de l'art, transformaren els espectadors en participants i redefiniren la relació art i la societat cubana. La politització de l'art imposada per l'Estat portà com a conseqüència que tot art que es produí a Cuba s'interpretara en clau política, siga de manera activa o passiva. Això portà les autoritats a creure que els joves -nascuts i educats dins la Revolució- no estaven compromesos amb el sistema. Malgrat el seu compromís inicial amb la Revolució, molts artistes experimentaren censura i persecució. Consegüentment, la Revolució convertí el seu "potencial home nou" en l'artista dissident i tornà a les tàctiques repressives de les dues dècades anteriors, intensificant la censura, perseguint i empresonant els artistes i, finalment, empenyent-los a l'exili. / [EN] In this research, I analyze how, starting in 1984, a new generation entered the Cuban visual arts scene. Through artistic practice, this generation played with the aesthetic and conceptual structures that underpin the artistic object. In doing so, they initiated a debate that problematized taboo topics such as national identity, the treatment of heroic figures, humor, popular religiosity, and the ideological aspects of culture, among others. These issues were perceived by official institutions as a threat to the state's narrative hegemony. Since the triumph of the revolution in 1959, the state aimed to domesticate artists and intellectuals. Maxims like "with the revolution, everything; against the revolution, nothing" defined the course of Cuban cultural policy, progressively becoming more repressive until the arrival of the 1980s when there was a slight relaxation. This was an opportunity seized by young artists to open Cuban art to international trends. As the decade progressed, these young artists distanced themselves from the ideological utopia turned mass ideology. They strived to maintain their autonomy and critical capacity in a highly controlled environment, giving rise to complex intersections between art and politics. Young artists developed collective and cooperative projects that created independent artistic spaces. Participatory sociological investigations and performance emerged as privileged strategies, allowing art to reach the public directly and evade state censorship. These projects expanded the scope of art, transformed spectators into participants, and redefined the relationship between art and Cuban society. The state's imposition of art politicization resulted in all art produced in Cuba being interpreted through a political lens, either actively or passively. This led authorities to believe that young individuals, born and educated within the Revolution, were not committed to the system. Despite their initial commitment to the Revolution, many artists experienced censorship and persecution. Consequently, the Revolution turned its "potential new man" into a dissident artist and reverted to the repressive tactics of the two previous decades, intensifying censorship, pursuing and imprisoning artists, and ultimately pushing them into exile. / Estrada Tamayo, LP. (2024). Estética e ideología en las artes visuales cubanas de la generación de los 80 [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/207290

Page generated in 0.0817 seconds