Η παρούσα εργασία επισημαίνοντας την ηθική κρίση, την απαξίωση των ιστορικά και πολιτιστικά επικυρωμένων αξιών, με επίπτωση κυρίαρχα στον τομέα της εκπαίδευσης, φιλοδοξεί να παρουσιάσει προτάσεις - λύσεις, καταφεύγοντας σε μια κορυφαία προσωπικότητα του αρχαιοελληνικού κόσμου, τον Αριστοτέλη. Αναπτύσσει τις απόψεις του περί παιδείας, περί των ηθικών και διανοητικών αρετών και περί φιλίας, προσδίδοντας στο περιεχόμενό τους ευρύτατες διαστάσεις. Αν μεταφέρουμε στο εκπαιδευτικό σύστημα τις προτάσεις του περί παιδείας, θα διατυπώνουμε λόγο για μια αγωγή που δεν υποτάσσεται σε σκοπιμότητες. Αν ο διδάσκων ακολουθήσει τις ανωτέρω αρετές και τις αφομοιώσει ο διδασκόμενος, τότε και οι δυο θα έχουν ένα στέρεο πεδίο ικανοτήτων, για να βρίσκονται σ’ έναν συνεχή αναστοχασμό και αυτοστοχασμό. Η έννοια της φιλίας μπορεί να μεταμορφώσει θετικά το κοινωνικό - πολιτικό - οικονομικό και εκπαιδευτικό σύστημα. Στο τελευταίο κεφάλαιο της εργασίας παρουσιάζεται η καταγγελτική κριτική από σύγχρονους στοχαστές (Μαρκούζε, Λυοτάρ) για τις συνέπειες του παθογενούς συστήματος που επηρεάζει και τον τομέα της εκπαίδευσης. Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα αναφορικά με το αν η εκπαίδευση συγκροτεί ώριμα πολιτικά υποκείμενα, ή αν έρχεται να διαμορφώσει ανταγωνιστικά οικονομικά όντα. / The present work by highlighting the crisis of moral values, the depreciation of the historically and culturally validated values, with an impact mainly on Education, intends to present proposals - solutions, resorting to a leading personality of the Ancient-Greek world, Aristotle. It develops his views on Education, the moral and intellectual virtues and friendship, adding broad dimensions to their content. If we pass his proposals about education into the established system, we will be talking about education which is not subordinated to expediency. If the teacher followed the above virtues and the learner assimilated them, then they would both acquire a solid skill basis so that they would be in a continuous reflection and self-reflection. The notion of friendship could positively transform the socio-political, economic and educational system. The final chapter of the work presents the denunciatory criticism by modern scholars (Marcuse, Lyotar) about the consequences of the pathogenic system affecting the field of education. There is one critical question concerning whether education constitutes mature political subjects or if it comes to formulate competitive economic beings.

Il est reconnu que la poésie hellénistique a donné à l’expression du sentiment amoureux une importance inédite, mais la rupture que constitue ce fait littéraire par rapport aux œuvres du passé n’a cependant pas toujours été suffisamment mise en avant. Cette étude propose donc d’examiner les spécificités de cette représentation de l’amour et de montrer qu’elle ressortit principalement au registre pathétique. Ainsi, dans une perspective diachronique, elle s’attache tout d’abord à rappeler les particularités de la représentation de l’amour dans la poésie des époques archaïque et classique, et à montrer notamment le rôle secondaire qu’y tient cette thématique. Puis, après avoir analysé les caractéristiques, complexes mais toujours éminemment négatives, que les poètes hellénistiques attribuent à l’amour, essentiellement réduit pour eux à l’ἔρως, elle examine les modalités précises de son expression pathétique, une innovation importante grâce à laquelle la thématique amoureuse a pu accéder en littérature au rang d’un véritable sentiment. Cette étude permet enfin de montrer que la représentation pathétique du sentiment amoureux est l’une des clefs pour comprendre plusieurs caractéristiques et enjeux fondamentaux de la poésie hellénistique, à propos de laquelle il convient de parler d’une véritable poétique de l’amour. En effet, le pathétique amoureux peut s’y lire comme un paradigme méta-poétique qui ne reflète pas seulement les nouvelles valeurs esthétiques de l’époque hellénistique mais également les conditions, inédites, de création et de réception des œuvres littéraires, en particulier dans leurs rapports, aussi étroits qu’ambigus, aux cours royales et à la tradition. / Hellenistic poetry attributed an importance to love never encountered in poetry before. This literary break with the past has only ever received scant attention. This study sets out to examine the specifics of how love was represented and to show how it essentially emerges from the pathetic register. From a diachronic perspective, the study aims to focus on the particular characteristics of the representation of love in the poetry of the classical and archaic periods, and above all demonstrate the secondary role the theme was accorded. After an analysis of the complex, but always eminently negative, characteristics, attributed to love by Hellenistic poets, which, to them, is essentially reduced to ἔρως, the study examines the precise modalities of its expression through pathos, an important innovation through which the theme of love became recognised as a genuine feeling in literature. This study ultimately enables us to show that the pathetic representation of love is one of the keys to understanding several characteristics and fundamental issues of Hellenistic poetry, through a genuine poetics of love. Romantic pathos can indeed be interpreted here as a meta-poetic paradigm which does not only reflect the new aesthetic values of the Hellenistic age but also the new conditions of creation and reception of literary works, in particular in their close and ambiguous relationships with royal courts and tradition.