Προδρομικές και αναδρομικές μελέτες έχουν κατά το παρελθόν αναδείξει ένα ευρύ φάσμα προδρόμων συμπτωμάτων. Ωστόσο η σχέση των προδρόμων αυτών συμπτωμάτων με αυτά της ενεργού ψύχωσης δεν έχει διερευνηθεί επαρκώς. Σε 73 νοσηλευθέντες ασθενείς με σχιζοφρένεια στο πρώτο ή το δεύτερο ψυχωτικό επεισόδιο και με διάρκεια νόσου ≤ 3 έτη (DSM-IV-TR, Axis I διάγνωση), μετρήθηκε η βαρύτητα του επεισοδίου με τη χρήση της Κλίμακας για το Αρνητικό και το Θετικό σύνδρομο (PANSS), εντός 5 ημερών από τη έναρξη του επεισοδίου. Αναζητήθηκαν επίσης αναδρομικά τα πρόδρομα συμπτώματα της νόσου. Η ανάλυση με κατά βήματα παλινδρόμηση έδειξε ότι 8 πρόδρομα συμπτώματα έφεραν αυξημένο κίνδυνο για υψηλή τιμή PANSS (ολική ή/και υποκλίμακες ), ανεξάρτητα του φύλου, ενώ ένα σύμπτωμα συσχετίστηκε με ήπια ψυχοπαθολογία. Ωστόσο τα αρνητικά και τα θετικά-αποδιοργανωτικά πρόδρομα συμπτώματα δεν συσχετίζονταν με τα αντίστοιχα συστατικά της PANSS. Παρόμοια ευρήματα παρατηρήθηκαν στους μη παρανοϊκούς ασθενείς, ενώ στους παρανοϊκούς μόνο 2 μη ειδικά πρόδρομα συμπτώματα συσχετίστηκαν με υψηλή ψυχοπαθολογία. Επίσης υπήρξαν σημαντικές συσχετίσεις ανάμεσα στον αριθμό των προδρόμων συμπτωμάτων και στα σκορ της PANSS (ολικής κλίμακας, θετικής και γενικής υποκλίμακας) στους ασθενείς με μη παρανοϊκό υπότυπο όχι όμως και στους ασθενείς με παρανοϊκό υπότυπο. Συμπερασματικά αρκετά πρόδρομα συμπτώματα, αλλά και ο αριθμός των συμπτωμάτων της πρόδρομης φάσης σχετίζεται με τη σοβαρότητα της ψυχοπαθολογίας της ενεργού ψύχωσης. Στους μη παρανοϊκούς ασθενείς υπάρχει συνέχεια στη μετάβαση από την προψυχωτική στη ψυχωτική φάση, ενώ στους παρανοϊκούς η μετάβαση αυτή διακόπτεται. / Both retrospective and prospective studies have identified a broad spectrum of ‘‘prodromal’’ symptoms, but their relationship to those of frank psycho¬sis remains largely unexplored. In 73 successive hospitalized schizophrenia patients in the first or second psychotic episode and with duration of illness ≤ 3years from the onset of psychosis were made DSM-IV-TR, Axis I, diagnoses. Also, within the first 5 days from the psychotic episode’s onset, symptom severity was assessed with the Positive and Negative Syndrome Scale (PANSS). Patients were interviewed for the presence of ‘‘prodromal’’ symptoms retrospectively. Stepwise regression analyses showed that 8 prodromal symptoms carried an increased risk for high total PANSS and the components of the PANSS scores, independently of gender; one symptom was associated with mild psychopathology. However, the categories of negative and positive-disorganization prodromal symptoms were not associated with the corresponding PANSS components. Similar findings were observed in the nonpa¬ranoid patients, whereas in the paranoid only 2 nonspecific symptoms were associated with high PANSS psychopathology. Also, there were significant associations between number of prodromal symptoms and total PANSS and the subscales positive and general scores in the patients with the nonparanoid subtypes, but there were not such associations in those with the paranoid. In conclusion several prodromal symptoms as well as the number of symptoms are associated with the severity of the psychopathology of frank psychosis. In the nonpa¬ranoid subtypes there is a continuance in the transition from the prepsychotic to the psychotic stage, whereas in the paranoid the transition appears to be disrupted.

Σκοπός: Έχει αναφερθεί προηγούμενα η ύπαρξη συννοσηρότητας της αυτοκτονικής συμπεριφοράς με ποικίλους παράγοντες κινδύνου. Αυτή η μελέτη ερευνά την ύπαρξη προεξαρχόντων παραγόντων κινδύνου σε νέους με απόπειρα αυτοκτονίας που έχουν νοσηλευθεί και την επίδραση αυτών των παραγόντων στον κίνδυνο για αυτοκτονία τόσο ανεξάρτητα όσο και σε συνδυασμό μεταξύ τους. Εκτιμήθηκαν η ύπαρξη ψυχιατρικής διαταραχής, η κατανάλωση καφέ και η λήψη αλκοόλ στους νέους με απόπειρα, η χρήση καπνού στα άτομα με απόπειρα και τους γονείς τους, καθώς επίσης και οι άλλες καταστάσεις που αποτελούν εστία κλινικής προσοχής και τα ψυχοκοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα των ασθενών με απόπειρα. Μέθοδος: Εξετάστηκαν διαγνωστικά 76 άτομα που νοσηλεύονταν για απόπειρα αυτοκτονίας ηλικίας 9-20 χρόνων, καθώς επίσης και 76 μάρτυρες που ταίριαξαν στην ηλικία, με βάση τα κριτήρια του DSM-IV Axis I και ΙΙ και έδωσαν συνέντευξη για την χρήση νόμιμων και παράνομων ουσιών. Επίσης, χρησιμοποιήθηκαν 18 μάρτυρες με τις ίδιες ψυχιατρικές παθήσεις που διεγνώσθησαν σ’ αυτούς με απόπειρα αυτοκτονίας, οι οποίοι εξετάστηκαν με βάση τα κριτήρια του DSM-IV και έδωσαν συνέντευξη για την χρήση νόμιμων και παράνομων ουσιών. Η στατιστική ανάλυση παλινδρόμησης/εξάρτησης εφαρμόστηκε για να προσδιορίσει το ανεξάρτητο αποτέλεσμα των παραγόντων κινδύνου πάνω στις απόπειρες αυτοκτονίας. Αποτελέσματα: Τα ευρήματα δείχνουν μεγαλύτερη συχνότητα των παραγόντων κινδύνου στους ασθενείς με απόπειρα αυτοκτονίας, παρά στους μάρτυρες. Συγκεκριμένα, υπήρξε 18 φορές μεγαλύτερη συχνότητα των ψυχιατρικών παθήσεων στους ασθενείς με απόπειρα σε σχέση με τους κοινοτικούς μάρτυρες, 14 φορές μεγαλύτερη συχνότητα των άλλων καταστάσεων που αποτελούν εστία κλινικής προσοχής, ήταν 9.7 φορές πιο συχνό το κάπνισμα ανάμεσα σ’ αυτούς με απόπειρα σε σχέση με τους κοινοτικούς μάρτυρες και 4.7 φορές πιο συχνά τα ψυχοκοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Το αποτέλεσμα της στατιστικής ανάλυσης είναι ότι οι προεξέχοντες παράγοντες κινδύνου, ως ανεξάρτητες μεταβλητές, συνδέονται με την εξαρτώμενη μεταβλητή που είναι η απόπειρα αυτοκτονίας με τρόπο ανεξάρτητο κι αυτή η ανεξάρτητη σύνδεση επιμένει και μετά την προσαρμογή για το αποτέλεσμα άλλων παραγόντων. Συμπέρασμα: Η μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η ψυχοπαθολογία, οι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες και το κάπνισμα είναι ανεξάρτητα συνδεδεμένοι παράγοντες με αυξανόμενο κίνδυνο για σοβαρή απόπειρα αυτοκτονίας. / Background: Comorbidity of suicidal behavior with various risk factors has been reported. This study examines the combined effect and the interactions of the most prominent risk factors in hospitalized suicide attempters. The existence of psychiatric disorder, coffee and alcohol consumption in suicide attempters, cigarette smoking in suicide attempters and their parents, as well as other conditions that may be a focus of clinical attention and psychosocial and environmental problems of the attempters were surveyed in this study. Method: Seventy-six successive hospitalized suicide attempters and 76 matched controls, 9-20 year-old, were subjected to DSM-IV Axis I and II diagnoses and were interviewed for the use of licit and illicit substances. Also, 18 controls with the same psychiatric disorders diagnosed in the attempters were used. Logistic regression analysis was applied to determine the independent effect of the risk factors to suicide attempts. Results: The findings showed an 18-fold greater frequency of psychiatric disorders, a 14-fold greater frequency of other conditions that may be a focus of clinical attention (mainly relational problems), a 9.7-fold greater frequency of smoking, and a 4.7-fold greater frequency of psychosocial and environmental problems in the attempters than in the controls. The independent association of these factors with increased suicide risk persisted after adjusting for the effect of other factors. Conclusions: Psychopathology, psychosocial factors and smoking are independently associated with increased risk for serious suicide attempts.