Among educationalists there is some uncertainty about how best to teach children drawing skills and among psychologists there is uncertainty about how different approaches might influence children's drawing development. In the National Curriculum children are taught both expressive and representational drawing ability, but there is concern that the arts are being 'squeezed out' in favour of more 'academic' subjects. In contrast, children in Steiner schools experience less directive instruction in drawing, but experience an education where the arts and creativity are highly valued. However, little is known about the home drawing experiences of these pupils and the views of their teachers. This thesis aimed to identify similarities and differences in the drawing abilities and styles of pupils and the drawing attitudes and practices of the pupils, their parents and teachers. In study one expressive, representational and free drawings of 180 pupils (age 6 to 16 years old) were assessed for ability, style and creative intention. In study two 180 pupils, their teachers and parents were surveyed about attitudes and practices relevant to children's drawing experiences. Steiner pupils were found to have superior representational drawing ability but no consistent between-school differences were found in expressive drawing ability. Stylistic difference were evident in the free drawing. Drawing attitudes and practices of children were generally positive and few between-school differences identified. Parents and teachers associated with the Steiner schools tended to value drawing more highly, were more aware of the wider benefits of children engaging in art. However, National Curriculum teachers and parents tended to be more involved with children's drawing experiences. The studies presented in this thesis represent ground breaking research comparing drawing ability, and the art attitudes and practices that shape children's artistic experience in their respective Steiner and National Curriculum schools as well as their homes. More similarities were identified than anticipated. This suggests that school and home drawing environments may be less influential than previously thought. Alternatively, there might be fewer differences between the school types than the curricula suggest. Consequently, future research should consider the artistry of teachers and parents and observational data of classroom art lessons and home drawing experiences.

La recherche s’est intéressée à la place des arts à l’école primaire à travers un état des lieux des pratiques pédagogiques, suite à la mise en place de l’enseignement de l’histoire des arts en 2008, et a également considéré la question de la demande sociale. L’objectif de la recherche était, à la fois d’identifier les pratiques des enseignants dans le domaine de l’éducation artistique, et de comprendre en quoi cet enseignement participe à la transmission du patrimoine culturel en milieu scolaire. La recherche s’appuie à la fois sur une enquête réalisée sur une académie, auprès des enseignants et des parents d’élèves, et sur des observations de séances pédagogiques. Cette thèse propose, dans une première partie, d’observer la structuration de l’éducation artistique à travers l’évolution législative et les influences qui ont permis d’aboutir à sa définition aujourd’hui. Les textes officiels attestent d’une certaine volonté de démocratisation de l’art via l’institution scolaire par les pratiques des enseignants. À partir de la définition de l’éducation artistique qui repose aujourd’hui sur l’enseignement de l’histoire des arts, les pratiques culturelles de classe et les ateliers de pratique artistique, la recherche s’est également intéressée aux liens entre cet enseignement et la notion de patrimoine culturel. La seconde partie s’est focalisée sur les pratiques culturelles des familles, à partir d’un échantillon de parents, et sur la demande sociale, c'est-à-dire les attentes des parents d’élèves vis-à-vis de l’école et a tenté de répondre à la question du rôle de l’institution scolaire quant à la transmission du patrimoine culturel et à ses enjeux dans le cadre d’une société multiculturelle. Ainsi, la place de l’éducation artistique semble faire aujourd’hui l’unanimité auprès des acteurs mais le combat s’est déplacé sur le terrain de la question de l’égalité. C’est ce que l’analyse cartographique (ArcGIS) a permis de mettre en lumière. Enfin, nous avons rendu compte des pratiques pédagogiques observées dans le cadre des observations de terrain. Si cette recherche a permis d’une part d’identifier les pratiques des enseignants, les moyens et usages qu’ils mobilisent au sein de leur classe, les facteurs minorant ou majorant les pratiques ; elle a d’autre part favorisé l’identification des acteurs qui interagissent dans le cadre de l’objet observé et pour lequel nous avons développé, à des fins d’analyse et de lecture, le théorie des parties prenantes éducatives pour développer une approche globale de l’objet. / Research has focused on the role of the arts in an inventory of educational practices through primary school, following the introduction of the teaching of Art History in 2008, and also considered the issue of social demand. The objective of the research was in first to identify teachers' practices in the field of arts education, and also to understand how this course contributes to the transmission of cultural heritage in schools. The research builds on both a survey of an academy, with teachers and parents, and on observations of teaching. In a first part, we observe how arts education was structured through legislative changes and influences that have led to its definition today. The official texts attest to a willingness to democratize art through the school system by teachers' practices. From the definition of arts education which is now based on the teaching of art history, cultural practices of class and artistic workshops, research has also examined the relationship between the teaching and the notion of cultural heritage. The second part focused on the cultural practices of families from a sample of parents, and social demand, that is to say, the expectations of parents toward school and tried to answer the question of the role of the educational institution in the transmission of cultural heritage and its implications in the context of a multicultural society. Thus, instead of arts education today seems to be unanimous among players, but the fight has moved to the grounds of the issue of equality. That's what mapping analysis (ArcGIS) helped bring to light. Finally, we reported on the teaching practices observed in the field observations. If this research has allowed one hand to identify the practices of teachers, resources and practices that they mobilize in their class, the lower bound or upper bound factors practices, on the other hand it will help identify actors interacting in the context of the observed object and for which we have developed for the purpose of analysis and reading the theory of educational stakeholders to develop a comprehensive approach to the object.

La recherche se centre sur trois études de cas pour caractériser la manière dont les savoirs de la danse et de la création chorégraphique sont mobilisés dans différentes institutions : séances de travail entre un chorégraphe et des danseurs en contexte de création, interventions d’un artiste chorégraphique en milieu scolaire, pratique scolaire de la danse menée par une enseignante à l’école élémentaire. Notre approche relève d’une anthropologie didactique, en s’appuyant sur la théorie de l’action conjointe en didactique (TACD), qui amène à analyser les transactions des différents acteurs observés (chorégraphe, danseurs, enseignantes, élèves), pour saisir à travers la construction des oeuvres chorégraphiques, la vie des savoirs qui leurs donnent forme. Elle conduit à caractériser la création comme un processsus d’enquête, à partir duquel chorégraphes et danseurs s’engagent dans un milieu d’invention. La mise en perspective des différentes études de cas permet de reconsidérer les conditions et les enjeux d’un enseignement-apprentissage de la danse à l’école, par un rapprochement entre pratiques chorégraphiques professionnelles et pratiques scolaires. En particulier, la question de l’expérience des élèves dans les processus de création en contexte scolaire est ici interrogée à l’aune d’une analyse de l’activité effective des artistes en situation de création. La recherche amène à questionner la manière dont les pratiques artistiques peuvent être pratiquées au sein de l’institution scolaire. L’approche didactique retenue permet de reconsidérer la relation professeur/élèves, à la lumière des spécificités inhérentes à ces pratiques. / The research focuses on three case studies to characterize how knowledge of dance and choreographic creation is mobilized in different institutions: work sessions between a choreographer and dancers in a context of creation, interventions by a choreographic artist in schools, and school dance practice conducted by an elementary schoolteacher. Our approach is based on a didactic anthropology, based on the Joint Action Theory in Didactics (JATD), which leads us to analyse the transactions of the different actors we observe (choreographers, dancers, teachers, students) in order to understand through the construction of choreographic works, the life of the knowledge that shapes them. It results in characterizing creation as a process of inquiry, from which implies that choreographers and dancers get involved into an inventive milieu. The different case studies we put into perspective lead us to reconsider the conditions and issues of dance teaching and learning in schools, and to argue for a closer relatioship between professional choreographic practices and school practices. In particular, the question of students' experience in creative processes in the school context is questioned here on the basis of an analysis of the actual activity of artists in creative situations. The research raises questions about how artistic practices can be practiced within the school institution. The didactic approach chosen allows us to reconsider the teacher-student relationship in the light of the specificities inherent in these practices.

Η διδασκαλία της τέχνης στο σχολείο συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού, καλλιεργώντας τη δημιουργικότητά του και ενθαρρύνοντας την κοινωνικοποίησή του. Με την αλλαγή του αναλυτικού προγράμματος και την εισαγωγή του ΔΕΠΠΣ στην εκπαίδευση, εισήχθησαν και τα βιβλία των εικαστικών στα σχολεία. Ωστόσο, στο Δημοτικό Σχολείο το μάθημα των εικαστικών δεν διδάσκεται όπως ορίζεται από το αναλυτικό πρόγραμμα και οι εκπαιδευτικοί αποφεύγουν τη διδασκαλία του μαθήματος. Στην παρούσα μελέτη προσπαθούμε να διερευνήσουμε τους λόγους και τα αίτια που οδηγούν τους δασκάλους στην αποφυγή ή την τροποποίηση της διδασκαλίας του μαθήματος των εικαστικών και να προσδιορίσουμε κατά πόσο το βιβλίο των εικαστικών αποτελεί ή όχι χρηστικό εργαλείο για το δάσκαλο και τι στήριξη χρειάζεται για να νιώσει ικανός να συμπεριλάβει δράσεις εικαστικών στο πρόγραμμά του. Στόχος μας είναι, αξιοποιώντας την έρευνα δράσης ως ερευνητικό εργαλείο, να εντοπίσουμε ποια είναι η σύγχρονη σχολική πραγματικότητα, εάν υπάρχει ανταπόκριση από τους μαθητές στο μάθημα των εικαστικών και τι έχουν να προτείνουν οι εικαστικοί εκπαιδευτικοί για το θέμα. Από την έρευνα προέκυψε ότι αν και το βιβλίο των εικαστικών είναι ένα χρήσιμο εργαλείο δουλειάς για τα δάσκαλο, εντούτοις αισθάνεται αβεβαιότητα και ανασφάλεια να διδάξει το μάθημα αποφεύγοντας να το χρησιμοποιήσει. Προτείνεται η επιμόρφωση των δασκάλων στη διδακτική των εικαστικών, η αξιοποίηση των εικαστικών εκπαιδευτικών στα σχολεία και η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής των σχολείων με τη δημιουργία εξοπλισμένων εικαστικών εργαστηρίων. / The teaching of art in schools contributes to the multifaceted development of the child, cultivating his/her creativity and encouraging his/her socialization. With the change in the curriculum and the introduction of the cross-thematic curriculum framework in education, art books were introduced in schools. However, in primary schools, art is not taught as specified by the curriculum and teachers avoid teaching it. In the present study, we are trying to investigate the reasons teachers are led to avoid or modify the teaching of art and to determine whether or not the art book is a useful tool as well as what kind of support teachers need to feel competent to include art activities in their program. Using action research as a research tool, our aim is to trace the current reality in schools, to determine students’ responses towards art as well as teachers’ feedback on this issue. The present research shows that although the art book is a useful tool for the teacher, he/she feels unsure and lacks self-efficacy to teach this lesson and thus avoids using it. Consequently, we recommend that teachers be trained in the teaching of art, that art teachers be utilized in schools and finally that well-equipped art labs be created.

Η εργασία αυτή διαπραγματεύεται το Πρόγραμμα «ΜΕΛΙΝΑ» το οποίο θεωρείται πρωτοποριακό στην Ελλάδα διότι προσφέρει, μέσα από τις δυνατότητες της τέχνης, την ευκαιρία για πολλαπλές αναγνώσεις τόσο των γνωστικών αντικειμένων όσο και των συναισθημάτων των μαθητών που μετέχουν στην επικοινωνία. Η κεντρική ιδέα του προγράμματος είναι το παιδί και η αυτοεκτίμησή του, ο σεβασμός στις ανάγκες του, στις ικανότητές του, στους ρυθμούς και στους χρόνους του, στις ιδιαιτερότητές του. Έτσι, το Πρόγραμμα έχει ως βασικό μέσο τις τέχνες για την προσέγγιση των γνωστικών αντικειμένων, αλλάζοντας τη μεθοδολογία του παραδοσιακού σχολείου και δίνοντας απάντηση στο πώς μπορούν να αναπτυχθούν κανονικά και ισάξια οι γνωστικές, συναισθηματικές, ψυχοκινητικές και κοινωνικές δεξιότητες του παιδιού, παράλληλα με την απελευθέρωση της φαντασίας και της δημιουργικότητάς του. / This paper discusses the "MELINA" Project, which is considered innovative because it offers in Greece, through the possibilities of art, the opportunity for multiple interpretations of both the subjects and the emotions of the students involved in communication. The central idea is the child and his self-esteem, respect their needs, their abilities, and the pace of the times, the peculiarities. Thus, the program is a key instrument for the arts approach of disciplines, changing the methodology of traditional school and giving answer to that can grow normally and equally cognitive, affective, psychomotor and social skills of the child, along with the release imagination and creativity.