No description available.

No description available.

No description available.

The endemic presence of digital technology is responsible for numerous changes in contemporary Western societies. This study examines the role of multimedia within the field of theatre studies, with particular focus on the theory and practice of theatre design and education. In the cross-disciplinary literature review, I investigate such primary elements of contemporary media as interactivity, immersion, integration and hyper-textuality, and explore their characteristics in the performing arts before and during the digital epoch. I also discuss various IT applications that transformed the way we experience, learn and co-create our cultural heritage. In order to illustrate how computer-generated environments could change the way we perceive and deliver cultural values, I explore a suite of rapidly-developing communication and computer-visualization techniques, which enable reciprocal exchange between viewers, theatre performances and artefacts. I analyze novel technology-mediated teaching techniques that attempt to provide a new media platform for visually-enhanced information transfer. My findings indicate that the recent changes towards the personalization of knowledge delivery and also towards student-centered study and e-learning necessitated the transformation of the learners from passive consumers of digital products to active and creative participants in the learning experience. The analysis of questionnaires and two case studies (the THEATRON and the VA projects) demonstrate the need for further development of digital-visualization techniques, especially for studying and researching scenographic artefacts. As a practical component of this thesis, I have designed and developed the Set-SPECTRUM educational project, which aims to strengthen the visual skills of the students, ultimately enabling them to use imagery as a creative tool, and as a means to analyze theatrical performances and artefacts. The 3D reconstruction of Norman Bel Geddes' set for The Divine Comedy, first of all, enables academic research of the artefact, exposing some hitherto unknown design-limitations in the original set-model, and revealing some construction inconsistencies; secondly, it contributes to educational and creative practices, offering an innovative way to learn about scenography. And, thirdly, it fills a gap in the history of the Western theatre design. This study attempts to show that when translated into digital language, scenographic artefacts become easily retrievable and highly accessible for learning and research purposes. Therefore, the development of such digital products should be encouraged, but care should also be taken to provide the necessary training for users, in order to realize the applications' full potential.

Η παρούσα μελέτη ασχολείται με τα σκηνικά προβλήματα που προκύπτουν από την έναρξη των Βατράχων ως και την σκηνή της Έμπουσας (στ.1-305). Εξετάζονται διεξοδικά οι σκηνές με τον γάιδαρο του Ξανθία, την βάρκα του Χάρωνος, το χορό των βατράχων και το φάντασμα της Έμπουσας, όπως πιθανόν να παραστάθηκαν στα Λήναια το 405 π.Χ., χωρίς να παραλείπονται προτάσεις σε επιμέρους σκηνικά προβλήματα που ενυπάρχουν στις παραπάνω σκηνές, όπως η σκηνή με το Πτώμα. / The thesis is concerned with problematic areas considering the stagecraft of Aristophanes’ Frogs, from the beginning of the play until the Empusa scene (vv. 1-305). It examines the scenes that involve Xanthias’ donkey, Charon’s boat, the chorus of the frogs and the ghost of Empusa, as they were possibly produced at Lenaia in 405 BC, making, in addition, suggestions on subsidiary staging problems that occur within v. 1-305, such as the scene with the Corpse.

Με την παρούσα μελέτη αποπειρώμαστε να παρουσιάσουμε την εξελικτική πορεία του σκηνικού οικοδομήματος του αρχαίου ελληνικού θεάτρου. Είναι μια διαδικασία που κρύβει πολλούς και πολύμορφους σκοπέλους, με ποικίλες και πολυδιάστατες ερμηνείες και απόψεις, με προσωπικές εκτιμήσεις, επιχειρηματολογημένες βάσει αρχαιολογικών ενδείξεων και προσωπικών ερευνών των διαφόρων μελετητών, με απώτερο σκοπό να αποσαφηνισθεί κατά το όσον είναι πιο δυνατό η δισεπίλυτη και δυσερμήνευτη εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής σκηνής. Για την αμεσότερη εισχώρηση στο θέμα και στην ευρεία διάσταση των στοιχείων που τη συναποτελούν, θεωρήσαμε σκόπιμο να διαμορφώσουμε τη δομή της παρούσης εργασίας κατά χρονολογική προσέγγιση των διαφόρων φάσεων αρχιτεκτονικής εξέλιξης του σκηνικού οικοδομήματος, και όπου κρίναμε πιο σημαντικό, την επί μέρους διάκριση της κάθε χρονολογικής προσέγγισης κατά πιο εξειδικευμένο υπο–θέμα. Σ’ αυτό το σημείο, καλό θα ήταν να διευκρινιστεί πως οι κατατιθέμενες απόψεις των διαφόρων μελετητών παρουσιάζονται είτε με συγκλίνουσα μορφή είτε ως αντίθετες εκτιμήσεις, που στόχος τους είναι η σφαιρική εντύπωση που αποτυπώνεται επί του θέματος. Από την πλευρά μας, σ’ ένα τόσο σύνθετο και τις περισσότερες φορές υποθετικό θέμα, κρίνουμε αναγκαίο να μην προβούμε σε προσωπικές εκτιμήσεις, κάτι που εξάλλου, θα ήταν παρακινδυνευμένο και θα μας οδηγούσε εκτός του σκοπού της παρούσης εργασίας. Έτσι, αρκούμαστε να ακολουθήσουμε την υποδεικνυόμενη βιβλιογραφία του επόπτη καθηγητή μας και να εστιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στις προσεγγίσεις, τις έρευνες και τις εκτιμήσεις των ειδικών μελετητών, παρουσιάζοντάς τις συγκριτικά. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι οι τίτλοι που διαφαίνονται στα παρακάτω κεφάλαια περιλαμβάνουν ως περιεχόμενο τις φάσεις αρχιτεκτονικής και λειτουργικής εξέλιξης του σκηνικού οικοδομήματος με όλες τις μορφές που έλαβε ανά τους αιώνες. Θα προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε, πέραν των αρχαιολογικών ενδείξεων που προκύπτουν απ’ τα ανασκαφικά στοιχεία, και στις γραπτές μαρτυρίες λογοτεχνικών και μη πηγών. Επίσης, θα αποπειραθούμε, παρουσιάζοντας τις διάφορες θέσεις των μελετητών, να προσδιορίσουμε και τη λειτουργική υπόσταση του σκηνικού κτίσματος, σε σχέση με το αρχαίο ελληνικό δράμα, καθώς είναι δύο στοιχεία αλληλένδετα μεταξύ τους και αλληλοσυμπληρούμενα. Αυτό είναι εύκολο να το κατανοήσουμε, εφόσον συνειδητοποιήσουμε ότι το δράμα προϋπήρχε και της σκηνής και του θεάτρου, με την έννοια του κτηριακού συγκροτήματος. Η ανάγκη της δρώσας πράξης ήταν αυτή που έθρεψε στους αρχαίους Έλληνες την ιδέα να αποπερατώσουν ολόκληρα κτηριακά κατασκευάσματα με σκοπό να εντάξουν σ’ αυτά την ανάγκη τους να παρακολουθήσουν τα πρώιμα αναπτυσσόμενα, τότε, δραματικά είδη. Ως εκ τούτου, θα ήταν μέγιστο σφάλμα και αμέλεια απ’ την πλευρά μας να μην παρακολουθήσουμε από κοινού τη δραματική εξέλιξη σε συνάρτηση με την αρχιτεκτονική. Ακόμη, καλό θα ήταν να τονίσουμε πως η ίδια η εξελικτική πορεία των δραματικών ειδών ήταν αυτή που τροφοδοτούσε την ιδέα για επαναπροσδιορισμό του σχεδίου της αρχιτεκτονικής όψης του θεάτρου και της σκηνής ειδικότερα στην κάθε εποχή. Οι σκηνοθετικές ανάγκες, όπως εξελίσσονταν τα δραματικά είδη, ήταν αυτές που υπαγόρευαν την αναπροσαρμογή και την τροποποίηση της ήδη υπάρχουσας όψης του θεατρικού κτίσματος. Τέλος, ολοκληρώνοντας αυτήν την πρώτη μας επαφή με τα γενικότερα σημεία του θέματος, χρήσιμο θα ήταν να αναφέρουμε ότι τα θέατρα που επιλέχτηκαν να παρουσιαστούν εκτενέστερα από άλλα, ιδίως κατά την περίοδο της ελληνιστικής εποχής, ήταν διότι, βάσει βιβλιογραφικών πηγών, είχαν περισσότερο υλικό για επιμέρους διερεύνηση, και ακόμα, ενείχαν κάποια στοιχεία, προερχόμενα από τεκμηριωμένες αρχαιολογικές πηγές, που έχριζαν πιο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, λόγω κάποιων πρωτοτυπιών που έφεραν. / With this work we try to show the steps taken, in order for the stage of ancient Greek theater to be architecturally developed.

Cette thèse de doctorat est issue d’un étonnement ressenti à la lecture de la réception critique des créations scéniques de Roger Blin quand il monte les pièces de Samuel Beckett et de Jean Genet. Malgré des interrogations sur la présence en scène d’êtres artificiels vidés de toute substance ainsi que sur un certain comique, la critique perçoit le jeu des acteurs comme naturel. Elle évoque à ce propos la création d’un « nouveau réalisme » ou d’un « nouveau théâtre », expressions qui supposent d’abord un renouveau dans la manière de figurer l’humain sur scène.Roger Blin, profondément marqué par les surréalistes et Antonin Artaud, cherche en effet à défendre un théâtre poétique et militant qui, tout en s’attaquant à la bourgeoisie et à ses codes de représentations, propose un être scénique hybride au croisement de diverses formes spectaculaires (marionnette, clown, cabaret, formes extrême-orientales, etc.). En cela, ses rencontres successives avec Beckett puis Genet, dont les pièces altèrent le personnage traditionnel et interrogent formellement la scène, lui permettent d’engager des compagnonnages fructueux. Dans la lignée du Cartel, il cherche en effet à révéler les mouvements profonds de l’oeuvre. Depuis la mise en scène invisible avec Beckett, jusqu’à la mise en scène visible avec Genet, Blin semble réclamer de la part de ses comédiens un jeu en équilibre entre monstration du faire théâtral et recherche de l’évidence littérale du geste et de la parole, ceci afin d’exposer la survivance d’une certaine tendresse humaine. Il semble en résulter un effet poétique puissant qui fait écho aux angoisses intimes des spectateurs, bouleversés par un contexte historique fort : les conséquences de la découverte des camps de concentration, de l’utilisation de la bombe atomique, et de la décolonisation. / This PhD thesis originates from the surprise felt while reading critical receptions of Roger Blin’s stage creations of plays written by Samuel Beckett and Jean Genet. Though reflecting upon the presence on stage of artificial beings bereft of any substance and upon an established comic tone, the critics perceive the performance of the actors as natural. They point out the establishment of some “new realism” or “new theatre”, words that speculate in the first place a renewal in the way the human is figured on stage.Roger Blin, who had been deeply influenced by surrealists and Antonin Artaud, indeed stands up for a committed and poetic theatre that, all the while tackling the bourgeoisie and its codes, introduces on stage a hybrid creature that crosses various performance arts (puppet theatre, the clown, cabaret, far-eastern forms, etc.). In this respect, Blin’s repeated meetings with Beckett and Genet, whose plays distort classic characters and formally interrogate the stage, enable him to commit into fruitful companionships. In line with the Cartel, Blin tries to reveal the very essence of the oeuvre. From his invisible staging of Beckett’s plays to his visible staging of Genet’s plays, Blin seems to demand from his actors a balanced performance in between theatrical demonstration and a quest for the precise combination of gesture and words, in order to expose the persistence of some human kindness. This may trigger a powerful poetic effect that echoes the private anguishes of the members of the audience, facing a hard historical context: the consequences of discovering the concentration camps, of the use of the atomic bomb, and of the decolonisation process.

Les témoignages des écrivains et des metteurs en scène, largement relayés par la critique dramatique et universitaire, ont façonné des légendes sur le travail théâtral, réduit les compagnonnages de créateurs au conflit ou à la parfaite harmonie. En confrontant les enseignements de l’école du Cartel – depuis la fondation du Vieux-Colombier (1913) jusqu’à l’achèvement de son legs (1968) – et les collaborations engagées dans la salle et dans l’atelier d’écriture, on se propose de mettre en lumière les logiques qui déterminent les rapports de forces entre les créateurs et d’interroger leurs incidences sur la pratique et la poétique du fait théâtral.La première partie de l’étude éclaire, dans une perspective historique, les relations entre les écrivains et des metteurs en scène dans les deux premiers tiers du siècle et montre la place centrale qu’y joue l’école de Copeau. Elle examine la façon dont les collaborateurs se perçoivent et dont ils conçoivent leur travail au sein de la coopération.La deuxième partie se consacre à l’attelage de cinq héritiers du Cartel (Barsacq, Meyer, Serreau, Barrault et Blin) avec trois générations d’auteurs (Claudel, Gide, Anouilh, Couturier, Ionesco, Beckett, Schehadé et Keineg) et envisage, dans une perspective génétique, le rôle des écrivains dans la salle. Elle met en valeur l’effort des dramaturges pour faire valoir leur légitimité et elle questionne la place de l’argument écrit dans la joute des créateurs.La troisième partie de l’étude éclaire la déclinaison des fonctions du metteur en scène dans le cabinet d’écriture et interroge sa possible influence sur la poétique des dramaturges et sur l’imprimé de théâtre. / The accounts given by writers and directors, widely reported by dramatic and academic critics, have given rise to legends concerning the theatrical work, and have reduced the partnerships between creators to one of either conflict or perfect harmony. By comparing the teachings of the Cartel school – from the foundation of the Vieux-Colombier (1913) to the achievements of its legacy – and the collaborations begun in the theatre and at the writer’s desk, we propose to bring to light the logic determining the balance of powers between creators and to explore its effect on the practice and the poetry of the theatrical.The first part of the study sheds light, from a historical perspective, on the relations between writers and directors in the first two-thirds of the century and shows the central role played by the Copeau school. It examines the way in which the collaborators perceive one another and the way they conceive their work within a collaborative setting.The second part is dedicated to the relationships of five heirs of the Cartel school (Barsacq, Meyer, Serreau, Barrault and Blin) with three generations of authors (Claudel, Gide, Anouilh, Couturier, Ionesco, Beckett, Schehadé and Keineg) and considers, from a genetic perspective, the role of the writers in the stage production. It highlights the efforts of dramatists to assert their legitimacy and questions the place of the text in the creators’ debates. The third part of the study examines the range of functions of the director during the writing process and explores the possible influence it has on the poetry of dramatists and on the printed work.