Η καρδιαγγειακή νοσηρότητα είναι πολύ υψηλή στους ασθενείς με Χρόνια Νεφρική Νόσο (ΧΝΝ) τελικού σταδίου οι οποίοι υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση και πολλοί ασθενείς έχουν ένδειξη χορήγησης αντι-αιμοπεταλικής αγωγής. Παρόλα αυτά, η αυξημένη αντιδραστικότητα των αιμοπεταλίων είναι συχνή σε ασθενείς που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση. Σκοπός: Σκοπός της μελέτης είναι η σύγκριση της αποτελεσματικότητας της πρασουγρέλης σε σχέση με υψηλή δόση κλοπιδογρέλης σε ασθενείς οι οποίοι υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση και παρουσιάζουν υψηλή αντιδραστικότητα αιμοπεταλίων. Υλικό/Μέθοδος: Προοπτική, τυχαιοποιημένη, διασταυρούμενη (cross-over) μελέτη που περιέλαβε 25 αιμοκαθαιρόμενους ασθενείς που λάμβαναν κλοπιδογρέλην σε δόση 75 mg/ημέρα. Οι 21 (84%) εξ αυτών παρουσίαζαν αυξημένη αντιδραστικότητα αιμοπεταλίων και τυχαιοποιήθηκαν σε πρασουγρέλη 10 mg/ημέρα ή κλοπιδογρέλη 150 mg/ημέρα. Οι μετρήσεις της αντιδραστικότητας έγιναν με τη συσκευή VerifyNow© (Accumetrics, San Diego, USA). Ως αυξημένη αντιδραστικότητα των αιμοπεταλίων καθορίστηκε η τιμή PRU (P2Y12 reaction units) ≥235. Επίσης μελετήθηκε η παρουσία του CYP2C19*2 loss-of-function αλληλίου ως πιθανού παράγοντα που σχετίζεται με την αντιδραστικότητα των αιμοπεταλίων. Αποτελέσματα: Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο της αντιδραστικότητας των αιμοπεταλίων ήταν χαμηλότερο στους ασθενείς που έλαβαν πρασουγρέλη (least square 156,7, 95% CI 132,2-181,1) σε σχέση με όσους έλαβαν διπλή δόση κλοπιδογρέλης (least square 279,9, 95% CI 255,5-304,4, p<0,001). Η διαφορά ελαχίστων τετραγώνων μεταξύ των δύο ομάδων ήταν -113,4, 95% CI -152,9 έως -73,8, p<0,001 και -163,8, 95% CI -218,1 έως -109,2, p<0,001 σε μη φορείς και σε φορείς τουλάχιστον ενός CYP2C19*2 αλληλίου αντίστοιχα. Η αυξημένη αντιδραστικότητα ήταν χαμηλότερη στην πρασουγρέλη σε σχέση με την κλοπιδογρέλη σε όλους τους ασθενείς (19% έναντι 85,7%, p<0,001) και στους μη φορείς (25,7% έναντι 80%, p=0,003). Όλοι οι φορείς του αλληλίου που ήταν σε θεραπεία με διπλάσια δόση κλοπιδογρέλης συνέχιζαν να εμφανίζουν υψηλή αντιδραστικότητα των αιμοπεταλίων αλλά κανείς από τους λαμβάνοντες πρασουγρέλη (p=0,07). Συμπεράσματα: Σε ασθενείς που υποβάλλονται σε αιμοκάθαρση και εμφανίζουν αυξημένη αντιδραστικότητα αιμοπεταλίων στη συνήθη δόση κλοπιδογρέλης, ο διπλασιασμός της δόσης είναι ιδιαίτερα αναποτελεσματικός. Αντιθέτως, η πρασουγρέλη σε δόση 10 mg ημερησίως οδηγεί σε επαρκή αναστολή. Η παρουσία ή όχι του αλληλίου του γονιδίου CYP2C19*2 δεν επηρεάζει αυτή την απάντηση. / High on treatment platelet reactivity (HTPR) during clopidogrel administration is frequent in patients undergoing chronic maintenance hemodialysis (HD). Objectives: The primary aim of the study was to determine the antiplatelet effects of prasugrel (10 mg/day) versus high-dose clopidogrel (150 mg/day) in HD patients who present HTPR (“High on-Treatment Platelet Reactivity”) under standard dose of clopidogrel (75 mg/day). Patients/Methods: We performed a prospective, single-center, single-blinded, investigator-initiated, randomized, cross-over study to compare platelet inhibition by prasugrel 10 mg/day versus high-dose 150 mg/day clopidogrel in 21 chronic HD patients with HTPR. Platelet function was assessed by the VerifyNow assay and genotyping was performed for CYP2C19*2 carriage. Results: The primary end point of platelet reactivity (PR, measured in PRU) was lower in patients receiving prasugrel (least squares estimates (LS) 156.6, 95% CI 132.2-181.1) compared with high dose clopidogrel (LS 279.9, 95% CI 255.4-304.3), p<0.001). The LS mean difference between the two treatments was -113.4 PRU (95% CI -152.9 to -73.8, p<0.001) and -163.8 PRU (95% CI -218.1 to -109.2, p<0.001) in non-carriers and carriers of at least one CYP2C19*2 allele, respectively. HTPR rates were lower for prasugrel than clopidogrel, in all patients (19% vs 85.7%%, p<0.001) and in non-carriers (25.7% vs 80%, p=0.003). All carriers continued to demonstrate HTPR on high clopidogrel, but none while on prasugrel. Conclusions: In HD patients exhibiting HTPR following standard clopidogrel treatment, prasugrel 10 mg/d is significantly more efficient than doubling the clopidogrel dosage, in achieving adequate platelet inhibition. Both effects seem not to be influenced by the presence of the loss-of-function CYP2C19*2 allele carriage.

L'aspirine est l'anti-plaquettaire le plus largement prescrit à la phase aiguë de l'accident vasculaire cérébral (AVC) ischémique. Cependant, la survenue de récidives, malgré cette prescription, est fréquente. La description de l'effet de l'aspirine sur l'activité plaquettaire durant cette phase n'a jamais été réalisée. Elle pourrait mettre en évidence une moindre réponse plaquettaire et aider à établir de nouvelles stratégies thérapeutiques. Cinquante patients, ont reçu par voie orale 300 mg d'aspirine, suite à un AVC ischémique. Ensuite, des prélèvements sanguins ont été réalisés : entre 2 et 3 heures (T1), entre 23 et 24 heures (T2) après la prise d'aspirine et, pour des patients déjà traités quotidiennement par une dose inférieure, avant la prise d'aspirine (T0). Les concentrations sériques de thromboxane (TX) B2 ont été mesurées, ainsi que les agrégations induites par l'acide arachidonique, par le collagène à la concentration de 2µg/L (Col2) et 20 µg/L (Col20). Afin de diminuer l'effet des variations de condition d'expérience, les résultats pour Col2 ont été rapportés à ceux pour Col20 (Col2/20). Tous les patients ont présenté une réponse à l?aspirine visible à T1 avec de plus, des concentrations de TXB2 abaissées en comparaison à T0. Il existe une récupération de l'activité plaquettaire à T2 comparée à T1, montrée par les concentrations de TXB2 et le rapport Col2/20. La dose orale de 300 mg d'aspirine, donnée à la phase aiguë de l'AVC, entraîne une inhibition plaquettaire, mais avec une récupération visible sur 24 heures. Pour les patients déjà traités quotidiennement par une dose inférieure, elle permet de compléter l'inhibition de la voie TXA2 dépendante / Aspirin is the most commonly used antiplatelet treatment during the acute phase of cerebral ischemic events. But, despite this protection, early ischemic recurrences are frequent, and considered as clinical failures of this therapy. We studied laboratory parameters of the first 300 mg oral dose of aspirin given, within 48 hours, after ischemic cerebral event. Fifty patients were included. For all patients, two blood sampling were performed, the first, during the third hour after aspirin intake (T1) and the second during the twenty-fourth hour (T2). For patients already treated with a daily dose of aspirin, a supplementary withdrawn was done before aspirin intake (T0). Platelet reactivity was studied on the basis of serum thromboxane (TX) B2 levels and light transmission aggregometry after stimulation of platelet-rich plasma by acid arachidonic and collagen 2µg/mL reported to results with collagen 20 µg/mL (ratio Col2/20). Inhibition of platelet activity was observed, at T1, for all patients. There is a significant increase of TXB2 values, and of relative values of the ratio Col2/20, at T2 as compared to T1. For already aspirin treated patients, there is a significant decrease of TXB2 levels at T1 as compared to T0. There is a platelet reactivity recovery within 24 hours, following the first 300 mg oral dose of aspirin, during the acute phase of a cerebral ischemic event, and demonstrated by TXB2 levels and ratio Col2/20. This fact would favour early ischemic recurrences. However, this dose is able to complete the inhibition of the TXA2 pathway for already aspirin treated patients