In an attempt to identify agents that specifically target neuroblastoma (NB) tumour-initiating cells (TIC) we performed drug screens using libraries of bioactive compounds. Cardiac glycosides (CGs) were the largest class of drugs identified with antitumour activity. At high CG doses inhibitory effects on the Na+/K+-ATPase induce cardiotoxicity; therefore, CG analogues were designed in an attempt to separate the effects on NB cells from cardiotoxicity. We identified RIDK34 as our lead compound from a structure-activity-relationship analysis (IC50 8 nM). RIDK34 contains a unique oxime group and shows increasing potency against NB TICs. The Na+/K+-ATPase is a target for the apoptotic activity of digoxin and RIDK34, whereby a signaling cascade involving Src and ERK may induce apoptosis. Furthermore, we predict that signaling activation does not require inactivation of the Na+/K+-ATPase and subsequent deregulation of [Na+]i and [K+]I gradients. Thus CGs and particularly RIDK34 may be expected to display diminished cardiotoxicity and greater therapeutic potential.

Neuropilin (Nrp) overexpression is correlated with increased invasion and metastasis in many epithelial carcinomas including breast cancer. The exact molecular mechanism of how Nrp promotes cancer cell tumourigenicity is unknown. Nrp is a coreceptor for VEGF, hepatocyte growth factor (HGF), and also shown to activate TGF-beta on tumour cells. We hypothesize that binding of Nrp potentiates growth factor (GF) signalling and results in GF-dependent aggressive phenotype in breast cancer. In the current study, Nrp was shown to potentiate HGF signalling in vitro in MCF-7 cells by increasing phosphorylation of the MET receptor. However MDA-MB-231 cell line failed to show any differences after Nrp knockdown, due to constitutively activated MET. Nrp is also shown to increase the number and size of cancer stem cell (CSC) enriched mammospheres through NF-kB pathway activation. These results suggest a novel function of Nrp in CSCs and identify it as a potential target for effective cancer therapy.

Multiple myeloma (MM) is an incurable plasma cell malignancy. NK cells have demonstrated anti-MM activity in allogeneic transplants and donor lymphocyte infusions, and may provide a more effective therapy for MM. This work demonstrates cytotoxicity of NK-92 and KHYG-1 against MM cells in chromium release and flow cytometry cytotoxicity assays. At a 10:1 effector to target ratio, the cytotoxicity of NK cell lines against MM cells is 50-90%. Blocking NKp30 significantly reduces the cytotoxicity of NK-92 and KHYG-1, while blocking NKG2D and DNAM-1 only reduces the cytotoxicity of NK-92. Notably, NK-92 and KHYG-1 have shown preferential cytotoxicity against the clonogenic population, killing 89-99% in a methylcellulose cytotoxicity assay. Preliminary results in a xenograft bioluminescent mouse model show that NK-92, but not KHYG-1, reduces the tumor burden detected by bioluminescence imaging and bone marrow engraftment by flow cytometry. Therefore, NK cell lines may offer a more effective therapy for MM.

In an attempt to identify agents that specifically target neuroblastoma (NB) tumour-initiating cells (TIC) we performed drug screens using libraries of bioactive compounds. Cardiac glycosides (CGs) were the largest class of drugs identified with antitumour activity. At high CG doses inhibitory effects on the Na+/K+-ATPase induce cardiotoxicity; therefore, CG analogues were designed in an attempt to separate the effects on NB cells from cardiotoxicity. We identified RIDK34 as our lead compound from a structure-activity-relationship analysis (IC50 8 nM). RIDK34 contains a unique oxime group and shows increasing potency against NB TICs. The Na+/K+-ATPase is a target for the apoptotic activity of digoxin and RIDK34, whereby a signaling cascade involving Src and ERK may induce apoptosis. Furthermore, we predict that signaling activation does not require inactivation of the Na+/K+-ATPase and subsequent deregulation of [Na+]i and [K+]I gradients. Thus CGs and particularly RIDK34 may be expected to display diminished cardiotoxicity and greater therapeutic potential.

Neuropilin (Nrp) overexpression is correlated with increased invasion and metastasis in many epithelial carcinomas including breast cancer. The exact molecular mechanism of how Nrp promotes cancer cell tumourigenicity is unknown. Nrp is a coreceptor for VEGF, hepatocyte growth factor (HGF), and also shown to activate TGF-beta on tumour cells. We hypothesize that binding of Nrp potentiates growth factor (GF) signalling and results in GF-dependent aggressive phenotype in breast cancer. In the current study, Nrp was shown to potentiate HGF signalling in vitro in MCF-7 cells by increasing phosphorylation of the MET receptor. However MDA-MB-231 cell line failed to show any differences after Nrp knockdown, due to constitutively activated MET. Nrp is also shown to increase the number and size of cancer stem cell (CSC) enriched mammospheres through NF-kB pathway activation. These results suggest a novel function of Nrp in CSCs and identify it as a potential target for effective cancer therapy.

Multiple myeloma (MM) is an incurable plasma cell malignancy. NK cells have demonstrated anti-MM activity in allogeneic transplants and donor lymphocyte infusions, and may provide a more effective therapy for MM. This work demonstrates cytotoxicity of NK-92 and KHYG-1 against MM cells in chromium release and flow cytometry cytotoxicity assays. At a 10:1 effector to target ratio, the cytotoxicity of NK cell lines against MM cells is 50-90%. Blocking NKp30 significantly reduces the cytotoxicity of NK-92 and KHYG-1, while blocking NKG2D and DNAM-1 only reduces the cytotoxicity of NK-92. Notably, NK-92 and KHYG-1 have shown preferential cytotoxicity against the clonogenic population, killing 89-99% in a methylcellulose cytotoxicity assay. Preliminary results in a xenograft bioluminescent mouse model show that NK-92, but not KHYG-1, reduces the tumor burden detected by bioluminescence imaging and bone marrow engraftment by flow cytometry. Therefore, NK cell lines may offer a more effective therapy for MM.

Glioblastoma multiforme (GBM) is one of the most common and aggressive primary brain tumours, with a median patient survival time of 6-12 months in adults. It has been recently suggested that a typically small sub-population of brain tumour cells, in possession of certain defining properties of stem cells, is responsible for initiating and maintaining the tumour. More recent experiments have studied the interactions between this subpopulation of brain cancer cells and tumour microenvironmental factors such as hypoxia and high acidity. In this thesis a computational approach (based on Gillespie’s algorithm and cellular automata) is proposed to investigate the tumour heterogeneities that develop when exposed to various microenvironmental conditions of the cancerous tissue. The results suggest that microenvironmental conditions highly affect the characterization of cancer cells, including the self-renewal, differentiation and dedifferentiation properties of cancer cells.

Most of tumor consists of a heterogeneous population of tumor cells among a tumor initiating and chemo or radiation resistant subpopulation, called cancer stem cells (CSCs), which have become increasingly important new anticancer targets. CD133 has been recently identified as a prominent marker for CSCs in pancreatic and other tumors; however, the signaling cascade of this cancer stem cell marker has not been fully explored. This study shows increased cell proliferation, colony formation, adhesion, and migration following CD133 overexpression in pancreatic ductal adenocarcinoma (PDAC) cells. Signaling studies have indicated that CD133 overexpression increases the epidermal growth factor receptor (EGFR) activation and phosphorylation of PI3K/Akt and MAPK/ ERK pathways. An in vivo xenograft study confirmed that overexpression of CD133 has higher tumorgentic ability than control mice. Molecular studies have found that CD133 physically associates with EGFR and promotes EGFR protein level and its phosphorlyation, which might be critical for PDAC tumor progression and chemoresistance. The data also showed that CD133 overexpression suppresses the EGF mRNA expression, which may imply that CD133 induces EGFR activation through an EGF ligand-independent process. The findings here point to an important mechanism of action for CD133 in PDAC. The EGFR inhibitor has potent anti-CD133 activity, and the current results have important implications for developing targeting CD133 activity as a novel cancer therapy strategy and the inhibitor approach presented here identifies the inhibition of CD133 activity by the EGFR inhibitor and sheds light on developing a new cancer therapeutic that functions by targeting CD133 activity in human cancer.

Medulloblastomas represent a heterogeneous group of cerebellar tumors that constitute the most frequent primary pediatric solid malignancy. Molecular characterization of these tumors have led to the understanding that distinctsubtypes possess characteristic properties such as gene expression profile, histological classification, and degree of dissemination that are predictive of disease progression and prognosis. Fractionation of primary medulloblastomas has led to the appreciation of brain tumor stem cells (BTSC) that may be driving the more aggressive and malignant disease. However, the developmental origins of these cells as well as the influences of early mutations in tumor suppressors on development and tumorigenesisremain unclear. My work is geared towards understanding the impact of mutations in the key tumor suppressor genes Ptc1 and p53 on medulloblastoma formation. I first identified key differences in neural stem cell marker expression that distinguish between Ptc1 and Ptc1;p53 medulloblastomas, demonstrating that the Ptc1;p53 genotype may pre-dispose to a more malignant, stem-like tumor. Through the use of a somatic mosaic model, we describe a synergistic interaction between Ptc1 haploinsufficiency and p53 deficiency leading to developmental seeding of the cerebellar field by pre-malignant cells and term this phenomenon “developmental field cancerization.” Interestingly, we observed this premalignant colonization in the cerebellarstem cell compartment as well, resulting in an aberrant population of self-renewing cells. Upon loss-of-heterozygosity at the Ptc1 locus, the Ptc;p53 animals alone develop robust cerebellar tumorsthat possess a definable stem-like population of cells that can re-initiate metastatic secondary tumors. These findings demonstrate how early mutationsin the tumor suppressor genes, such as Ptc1 and p53, may lead to stem cell field cancerization and play an important role in determining future tumor character and prognosis.

Το κακόηθες μελάνωμα του δέρματος είναι το αποτέλεσμα της κακοήθους εξαλλαγής των μελανοκυττάρων της επιδερμίδας και χαρακτηρίζεται απο συνεχώς αυξανόμενη επίπτωση και θνησιμότητα παγκοσμίως. Η αξιοσημείωτη δε ανθεκτικότητα που επιδεικνύει το προχωρημένο μεταστατικό μελάνωμα στα χημειοθεραπευτικά σχήματα και στην ακτινοθεραπεία κάνει επιτακτική την ανάγκη για νέους, πιο αποτελεσματικούς θεραπευτικούς παράγοντες. Ένας αυξανόμενος όγκος δεδομένων υποστηρίζει τη παρουσία και ενεργό συμμετοχή καρκινικών κυττάρων με ιδιότητες stem κυττάρων (cancer stem cells, CSCs) στην ανάπτυξη και μετάσταση του μελανώματος. Οι μεταγραφικοί παράγοντες EZH2, SOX2 και Oct4 αποτελούν μόρια – κλειδιά στον έλεγχο του ρυθμιστικού δικτύου του stemness των εμβρυϊκών stem κυττάρων (ESCs). Είναι πλέον γνωστό ότι η χρωματίνη στα ESCs περιλαμβάνει περιοχές με «αντιμαχόμενες» τροποποιήσεις ιστονών (bivalent domain), οι οποίες φυσιολογικά σχετίζονται είτε με ενεργή (Η3Κ4me3) ή με ανενεργή κατάσταση της χρωματίνης (H3K27me3), ενώ η απορρύθμιση των επιγενετικών μηχανισμών ελέγχου σε συγκεκριμένους γονιδιακούς τόπους έχει συσχετισθεί με τη καρκινογένεση στον άνθρωπο. Σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση αυτών των bivalent domain φαίνεται να έχουν οι πρωτεΐνες της οικογένειας Polycomb, και ιδιαίτερα ο EZH2 που δρα σαν μεθυλοτρανσφεράση στην επιγενετική τροποποίηση H3K27. Πρόσφατα, μια σειρά από μελέτες έδειξαν ότι CScs στη διηθητική παρυφή του όγκου ενδέχεται να συμμετέχουν ενεργά στη καρκινογένεση. Επιπλέον, η ανακάλυψη ότι η βιολογική διαδικασία της επιθηλιο-μεσεγχυματικής μετάβασης (EMT) οδηγεί υποπληθυσμούς καρκινικών κυττάρων εντός του όγκου να αποκτήσουν ιδιότητες stem κυττάρων, φαίνεται να αποτελεί τον σύνδεσμο μεταξύ μετάστασης και κατάστασης πολυδυναμίας (stemness). Σύμφωνα λοιπόν με τη θεώρηση αυτή, είναι πιθανό τα CSCs να εντοπίζονται κυρίως στη διηθητική παρυφή ενός όγκου, ενώ επιπλέον οι ιδιότητες stem κυττάρων που έχουν αποκτήσει είναι το αποτέλεσμα κυρίως της ΕΜΤ. Σε αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζει επομένως εξαιρετικό ενδιαφέρον η προσεκτική και στοχευμένη εκτίμηση της ανοσοϊστοχημικής έκφρασης παραγόντων που σχετίζονται με τα stem κύτταρα στην διηθητική παρυφή του μελανώματος, και αυτός ήταν ένας από τους στόχους της παρούσας διαδακτορικής διατριβής. Σκοπός. Ο σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής είναι η μελέτη της έκφρασης των μεταγραφικών παραγόντων EZH2, Oct4, SOX2 όπως επίσης και την παρουσία των επιγενετικών τροποποιήσεων H3K4me2 and H3K27me3 (bivalent domain) στο κακόηθες μελάνωμα του δέρματος. Παράλληλα, μελετήθηκε η πιθανότητα αναγνώρισης και στοχοποίησης καρκινικών κυττάρων με ιδιότητες stem κυττάρων, με ιδιαίτερη έμφαση στη διηθητική παρυφή του όγκου. Υλικό και μέθοδος. Το ποσοστό κυττάρων με ανοσοθετικότητα για τα αντισώματα έναντι των μεταγραφικών παραγόντων EZH2, SOX2 και Oct4 όπως επίσης και των επιγενετικών τροποποιήσεων H3K4me2 and H3K27me3 εκτιμήθηκε σε 89 δείγματα ιστών από 79 ασθενείς με κακόηθες μελάνωμα 250 του δέρματος, εφαρμόζοντας τη μέθοδο της ανοσοϊστοχημείας. Για την επιλογή των κατάλληλων δειγμάτων έγινε ανασκόπηση των αρχείων του εργαστηρίου Παθολογικής Ανατομικής του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών των ετών 2001 έως 2010. Από αυτό το σύνολο των 89 δειγμάτων τα 70 αφορούν πρωτοπαθές μελάνωμα δέρματος, ενώ τα υπόλοιπα 19 προέρχονται από υλικό που εξαιρέθηκε κατά τη χειρουργική εκτομή του μεταστατικού μελανώματος. Επιπλέον 14 δείγματα περιείχαν εκτός από καρκινικά κύτταρα μελανώματος και κύτταρα σπίλων. Στην παρούσα μελέτη χρησιμοποιήθηκε το σύστημα ανίχνευσης EnVision (Envision, Dako, USA) ή MACH4 Universal HRP-Polymer Detection (Biocare Medical, USA) και πρωτογενή αντισώματα έναντι των EZH2 (Novocastra Laboratories Ltd, UK), SOX2 (R&D Systems, Inc.), Oct4 (Santa Cruz Biotechnology, Inc), H3K4me2 (Cell Signaling Technology, USA) και H3K27me3 (Cell Signaling Technology, USA). Σε κάθε περιστατικό και για κάθε δείκτη εκτιμήθηκε το ποσοστό των καρκινικών κυττάρων που εμφάνιζαν θετική ανοσοχρώση (Labeling Index, LI). Η καταμέτρηση των θετικών κυττάρων πραγματοποιήθηκε σε μεγάλης μεγέθυνσης πεδίο (400X). Η στατιστική ανάλυση έγινε με τη χρήση του SPSS στατιστικού πακέτου (SPSS©, Release 19.0). Τιμές p<0.05 θεωρήθηκαν ως στατιστικά σημαντικές. Αποτελέσματα. Πυρηνική χρώση ανιχνεύθηκε για τα αντισώματα έναντι των EZH2, H3K4me2 και H3K27me3, ενώ αντίθετα βρέθηκε πυρηνική και κυτταροπλασματική έκφραση για τους παράγοντες SOX2 και Oct4. Παρατηρήθηκε ανομοιογενές προφίλ ανοσοθετικότητας στα κύτταρα μελανώματος με σημαντικά αυξημένο ποσοστό καρκινικών κυττάρων με θετική ανοσοχρώση H3K4me2 και H3K27me3 στη διηθητική παρυφή του όγκου. Αντίστοιχη τάση για αυξημένη έκφραση έδειξε και ο μεταγραφικός παράγοντας EZH2, χωρίς όμως η διαφορά να είναι στατιστικά σημαντικά, ενώ παρατηρήθηκε και σε ορισμένες μεμονωμένες περιπτώσεις με τον SOX2. Όσον αφορά τον ΕΖΗ2, βρέθηκε σημαντική αύξηση των επιπέδων του παράγοντα στα κύτταρα μελανώματος σε σχεση με τα σπιλοκύτταρα (p=0.02). H πυρηνική έκφραση SOX2 ήταν σημαντικά υψηλότερη στα κύτταρα μελανώματος σε σχέση με τα κερατινοκύτταρα της βασική στιβάδας (p=0.02), όπως επίσης και στα σπιλοκύτταρα συγκριτικά με τα κερατινοκύτταρα της βασικής (p=0.0016) και της υπερβασικής στιβάδας (p=0.027). Η συσχέτιση της πυρηνικής έκφρασης με διάφορες παραμέτρους των ασθενών έδεξε υψηλότερα επίπεδα SOX2 στα πρωτοπαθή σε σχέση με τα μεταστατικά μελανώματα (p=0.045), στα κύτταρα μελανώματος με πάχος όγκου κατά Breslow <1mm (p=0.023), χωρίς εξέλκωση (p=0.009) και με αριθμό μιτώσεων ≤6 μιτ/mm2 (p=0.016). Τα επίπεδα πυρηνικής έκφρασης Oct4 βρέθηκαν υψηλότερα στα σπιλοκύτταρα σε σχέση με τα κερατινοκύτταρα (p<0.001) αλλά και με τα κύτταρα μελανώματος (p=0.004). Η μελέτη ωστόσο της κυτταροπλασματικής ανοσοθετικότητας έδειξε σημαντική μείωση των επιπέδων Oct στα κύτταρα μελανώματος σε σχέση με τα κερατινοκύτταρα της υπερβασικής στιβάδας (p<0.001), όπως επίσης στα μεταστατικά σε σχέση με τα πρωτοπαθή μελανώματα (p=0.025). Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι το προφίλ έκφρασης του Oct4 βρέθηκε σε ορισμένες περιπτώσεις να αυξάνεται τοπικά στα ενδοθηλιακά κύτταρα αγγείων εντός των μελανωμάτων. Τα μελανώματα με υψηλό επίπεδο διήθησης κατά Clark (IV-V) (p=0.038) ή μεγάλο 251 πάχος όγκου κατά Breslow (>1mm) (p<0.001) εμφάνισαν χαμηλότερο ποσοστό καρκινικών κυττάρων με ανοσοθετικότητα για το αντίσωμα H3K4me2 σε σχέση με τους όγκους με μικρότερο βαθμό διήθησης. Επιπλέον, παρατηρήσαμε ότι οι μεταστατικοί όγκοι είχαν χαμηλότερα ποσοστά θετικής ανοσοχρώσης και για τις δύο επιγενετικές τροποποιήσεις, H3K4me2 και H3K27me3, συγκριτικά με τους πρωτοπαθείς όγκους (p=0.0065 και p=0.027 αντίστοιχα). Τέλος, η ανάλυση της παράλληλης ανοσοϊστοχημικής έκφρασης στα κύτταρα μελανώματος έδειξε θετική συσχέτιση των δύο επιγενετικών τροποποιήσεων (p<0.01), όπως επίσης και μεταξύ του EZH2 και της επιγενετικής τροποποίησης H3K27me3 (p=0.03). Ισχυρή συσχέτιση βρέθηκε παρομοίως μεταξύ των επιπέδων έκφρασης Oct4 και SOX2, τόσο για την πυρηνική όσο και την κυτταροπλασματική εντόπιση (p<0.001 και p<0.001 αντίστοιχα). Συμπεράσματα. Λαμβάνοντας υπόψη τη λειτουργική σημασία των τριών υπό μελέτη μεταγραφικών παραγόντων και του ρόλου των επιγενετικών μηχανισμών στην καρκινογένεση, τα ευρήματα μας εισηγούνται ότι οι ΕΖΗ2, SOX2, Oct4 όπως επίσης και οι επιγενετικές τροποποιήσεις Η3Κ4me3 και H3K27me3 αποτελούν εν δυνάμει δείκτες καρκινικών stem κυττάρων στο κακόηθες μελάνωμα, και ιδιαίτερα στη διηθητική παρυφή του όγκου. Η υπόθεση αυτή πρέπει να διεριευνηθεί περαιτέρω, καθώς θα μπορούσε να αποτελέσει, σε συνδυασμό και με άλλες μελέτες, ένα μικρό βήμα προς τη κατεύθυνση της στοχευμένης αντικαρκινικής θεραπείας του μελανώματος στα πλαίσια της Ιατρικής του μέλλοντος. / Cutaneous malignant melanoma originates from melanocytes and is characterized by constantly growing incidence and mortality rates world-wide. The substantial unresponsiveness of advanced metastatic melanomas to most forms of chemotherapy and radiation indicates an urgent need for more effective agents to overcome chemoresistance. Accumulating evidence strongly suggests the presence and involvement of cancer cells with properties of stem cells (CSCs) in the initiation, progression and metastasis of malignant melanoma. EZH2, SOX2 and Oct4 represent crucial components of the reciprocal regulatory circuit that controls stemness. Genome-wide analyses of chromatin states of embryonic stem and progenitor cells suggest a ‘bivalent’ colocalization of the activating H3K4 methylation and the repressive H3K27me3 in development-associated genes, while the misregulation of histone modifications on specific residues actively contributes to human cancer. PcG proteins and mainly EZH2 are responsible for maintaining the balance of the bivalent chromatin domain through the methylation of H3K27. Recently a number of studies have shown that cancer cells with properties of stem cells at the tumor invasion front might be involved in the development of metastasis. The discovery that the epithelial to mesenchymal transition (EMT) generates cells with properties of stem cells and a more invasive and metastatic phenotype, brings a connection between metastasis and stem-cell state. According to this model, cells with stem cell properties are located predominantly at the invasion front of the tumor and can derive through the acquisition of transient EMT phenotype. In this context, a comparative analysis of the expression profile of putative CSC markers between the invasion front and the inner tumor mass could test this hypothesis in the case of cutaneous melanoma as well. Purpose. Taking these data into account, we performed the current study in order to evaluate the immunohistochemical expression of EZH2, SOX2 and Oct4 as well as H3K4me2 and H3K27me3, which constitute stem cell-like "bivalent"domains, in cutaneous malignant melanoma, investigating besides the potential identification of cancer cells with stem cells properties at the invasion front of the tumor. Materials and methods. Expression of EZH2, SOX2, Oct4, H3K4me2 and H3K27me3 was evaluated in 89 malignant melanoma (MM) lesions, deriving from 79 patients, using immunohistochemistry, on formalin-fixed paraffin-embedded tissue sections. The analyzed cases were accessioned over the time interval 2001-2010 and retrieved from an electronic database maintained by the Department of Pathology of the University General Hospital of Patras (Rion, Greece). The sample consists of 70 primary and 19 metastatic specimens. 14 specimens contained both melanoma cells and nevus cells. Analysis and comparative studies were carried out on the expression of the proteins tested in nevus cells (where existed), melanoma cells, melanoma cells at the invasion front, basal and suprabasal 253 keratinocytes as well. Polymer based technique (Envision, Dako, USA) or MACH4 Universal HRPPolymer Detection (Biocare Medical, USA) and primary antibodies against EZH2 (Novocastra Laboratories Ltd, UK), SOX2 (R&D Systems, Inc.), Oct4 (Santa Cruz Biotechnology, Inc), H3K4me2 (Cell Signaling Technology, USA) and H3K27me3 (Cell Signaling Technology, USA) were used. In each case, the percentage of cells exhibiting positive staining was determined. Cell counts were performed at a 400X magnification. Data were analyzed using the SPSS statistical package (SPSS©, Release 19.0). The level of significance was set at p-value <0.05. Results. The three markers studied, EZH2, H3K4me2 and H3K27me3, were identified in the cell nuclei of melanoma cells, nevus cells and normal epidermal keratinocytes, while SOX2 και Oct4 showed nuclear as well as cytoplastik expression. A specific distribution pattern of H3K4me2 and H3K27me3 was found, as stronger levels were localized at the invasion front of the tumor (p=0.034 and p<0.01 respectively). A similar trend was also observed for EZH2, whithout achieving however statistical significance (p=0.08), and similarly for SOX2 in a few sporadic cases. Significantly increased EZH2 immunohistochemical expression was observed in melanoma cells with respect to nevus cells (p=0.02). Nuclear SOX2 levels were also higher in melanoma cells than basal keratinocytes (p=0.02) and in nevus cells than basal keratinocytes (p=0.0016) and suprabasal keratinocytes (p=0.027). Furthermore LIs in melanoma cells presented significantly higher values in primary with respect to metastatic malignant melanoma lesions (p=0.045) as well as in melanoma cells with low Breslow’s depth (≤1mm) (p=0.023), under the absence of ulceration (p=0.009) and with low (≤6/mm2) mitotic rate (p=0.016). As well as nuclear expression of Oct4 is concerned, it was found increased in nevus cells with compared to keratinocytes (p<0.001) and melanoma cells (p=0.004). Cytoplastic expression of Oct4 followed an opposite trend, with decreasing levels in melanoma cells with respekt to suprabasal keratinocytes (p<0.001) and in metastic compared to to primary melanoma cases (p=0.025). Remarkably occasionally increased Oct4 expression in endothelial cells of the tumor microvasculature in melanoma tissues was observed. Furthermore, H3K4me2 and H3K27me3 levels were lower in metastatic with respect to primary melanoma cases (p=0.0065 and p=0.027 respectively). Advanced melanoma demonstrated significantly lower H3K4 immunohistochemical expression than cases of lowest Clark’s level (I) (p=0.038) or low Breslow’s depth (≤1 mm) (p<0.001). Moreover, EZH2 expression in melanoma cells was higher compared to nevus cells (p=0.02). Finally statistical analysis further revealed a positive correlation in melanoma cells betwenn EZH2 and H3K27me3 (p=0.03), H3K4me2 and H3K27me3 (p<0.01), as well as between Oct4 and SOX2 for both nuclear and cytoplastik expression (p<0.001 and p<0.001 respektively). Conclusions. Our results suggest the possibility that combined immunohistochemical expression of EZH2, SOX2, Oct4, H3K4me2 and H3K27me3 might identify cancer cells with potential stem cell properties, particularly at the invasion front of this malignancy. This hypothesis should be further investigated, as many of the epigenetic changes are reversible via pharmacologic manipulations and new CSC-directed therapies, overpassing the resistance of advanced melanoma, may be developed.