Thesis (Ph. D.)--University of Pennsylvania, 1903. / Includes bibliographical references (p. 54-59).

Thesis (MA)--University of Stellenbosch, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: In a globalizing world it follows that the identity of individuals will come under scrutiny as borders between states fade. It is exactly for this reason that so many people feel uncomfortable within themselves and become involved in a desperate search for new terms of reference and value systems. By virtue of this, history is utilized to explore the problem by tracing circumstances on a continent where the issue is currently very topical. Certain facets of Europe, which was the axis of the catastrophic Second World War but simultaneously the cradle of an Eurocentrism which has evolved gradually over centuries, is carefully scrutinized in order to determine what tendencies are becoming noticeable. This investigation cannot ignore the demise of the Soviet Empire and the burgeoning nation states of Eastern Europe since it represents an important divide in the European history of the twentieth century. A unifying Europe is embodied in various institutions which have sprung up since the Second World War, partially due to efforts of Europeans to organise themselves or alternatively, as a consequence of the Atlantic allies' attempts to present a united front to Soviet Russia. With the demise of the Soviet Republic in 1989, the concept underwent a further change when the Eastern European countries joined the institutional structures of a unifying nature such as the Council of Europe. It is exactly because of this that the identity issue came to the fore. The only realistic and pragmatic yardstick to measure national and cultural identity within the defined period is by employing the sovereignty of the nation state. Concurrently with this yardstick is the realisation that the protection or loss of sovereignty occurs within the upper constitutional or political levels where the public is seldom involved, but ultimately as a consequence affected. This reflects a democratic deficit. Seen from the angle of the early protagonists of Eurocentrism as well as the USA, there were conflicting views on the protection or loss of sovereignty, but an admission that greater unity could lead to the loss of some sovereignty. Britain, without publicly acknowledging it, had indeed surrendered some of its sovereignty during the 1970's when it became a member of the European Economic Community, by subjecting itself to the ruling that European Union legislation would be superior to that of Britain in the event of a conflict. Britain had thus, with regard to national and cultural identity, already proceeded to a new relationship. This new relationship was reinforced by Britain's under-writing of the principle of subsidiarity which ultimately promotes a dual identity of being British and European. The same tendency was noticeable in the institutional arrangements and programmes of the Council of Europe and the European Union. On investigating the viewpoints and role which Belgium, as one of the founder members of the European Economic Community, and simultaneously a small nation, this tendency also becomes very apparent, but possibly with greater emphasis of the regional role as a result of strong identity forming influences. In conclusion, it is thus apparent that being a European, and British or Flemish simultaneously, is currently becoming the vogue. However, being European is currently of a consumer-goods nature. It does not embrace a vibrant European identity particularly as a consequence of the language difference which limit the Europeanisation of national and cultural identities. Attempts to resolve the problem through adages such as "unity in diversity" has not produced the expected results. / AFRIKAANSE OPSOMMING: In 'n globaliserende wêreld volg dit dat die identiteit van individue onder druk sal kom omdat die grense tussen state neig om te vervaag. Dit is juis as gevolg hiervan dat soveel mense ongemaklik voel met hulself en betrokke raak by 'n desperate soeke na nuwe punte van verwysing en nuwe waardestelsels. Gedagtig hieraan word die geskiedenis ingespan om die problematiek te verken deur ondersoek in te stel na die verloop van omstandighede op 'n kontinent waar die kwessie inderdaad tans uiters aktueel is. Sekere aspekte van Europa, wat die spilpunt van die katastrofale Tweede Wêreld Oorlog was, maar terselfdertyd ook die bakermat van 'n Eurosentrisme wat geleidelik oor eeue ontluik het, word onder die vergrootglas geplaas ten einde te bepaal watter neigings te bespeur is. Hierdie ondersoek kon ook nie die val van die Sowjet-ryk en die opkomende nasiestate in Oos-Europa ignoreer nie, omdat dit 'n belangrike breuklyn in die Europese geskiedenis van die twintigste eeu verteenwoord ig. 'n Verenigende Europa word vergestalt in verskeie organisasies wat sedert die Tweede Wêreld Oorlog ontstaan het enersyds vanweë pogings van Europeërs om hulself te orden, of andersyds, vanweë pogings van die Atlantiese bondgenote om 'n verenigende front jeens Sowjet-Rusland te vorm. Met die val van die Sowjet-Republiek in 1989, het die begrip 'n verdere verandering ondergaan toe Oos-Europese lande aangesluit het by institusionele strukture van 'n verenigende aard soos die Raad van Europa. Juis as gevolg hiervan het die identiteitskwessie sterker na vore getree. Die enigste realistiese en pragmatiese norm om dit te meet binne die gegewe tydsgewrig was aan die hand van die soewereiniteit van die nasiestate. Die meting gaan egter gepaard met die wete dat soewereiniteitsbeskerming of -verlies plaasvind op hoë politieke of konstitusionele vlakke waarby die algemene publiek selde betrek, maar inderdaad as uitvloeisel, geaffekteer word. Dit lei dus tot 'n gebrekkige demokratiseringsproses. Gesien vanuit die oogpunt van die vroeër denkers van Europeanisering asook die VSA, was daar botsende menings oor die verlies of beskerming van soewereiniteit, maar 'n erkenning dat groter eenheid tog tot "n mate van soewereiniteitsverlies kon lei. Brittanje het inderdaad, sonder om dit openlik te erken, reeds met sy aansluiting in die 1970's afstand gedoen van "n gedeelte van haar soewereiniteit deur die aanvaarding van die toetredingsvoorwaarde dat, waar Britse en Europese Ekonomiese Gemeenskap wetgewing bots, laasgenoemde sou oorheers. Gedagtig hieraan, is dit dus duidelik dat wat nasionale en kulturele identiteit betref, Brittanje reeds haarself begeef het in "n nuwe verhouding. Die nuwe verhouding versterk deur Brittanje se onderskrywing van die beginsel van subsidiariteit, kom eintlik daarop neer dat "n persoon terselfdertyd Brits en Europeër kan wees. Dieselfde tendens is te bespeur in die institusionele reëlings en programme van die Raad van Europa asook die Europese Unie. Wanneer die standpunte en rol van België as een van die stigterlande van die Europese Ekonomiese Gemeenskap, maar terselfdertyd "n kleinstaat, ondersoek word, kom die verskynselook sterk na vore, moontlik egter met nog meer beklemtoning van die streeksrolle van gebiede as gevolg van sterk identiteitsvormende invloede. Ten laaste word dit dus duidelik dat "n gelyktydige Europees-wees asook Brits-wees, of Vlaams-wees, nou aan die orde van die dag begin kom. Die Europees-wees is egter nog van "n verbruikersgoedere aard. Dit omvat nog nie "n lewenskragtige Europese identiteit nie veral as gevolg van die taalverskille wat belemmerend inwerk op die Europeanisering van nasionale en kulturele identiteite. Pogings om die probleem op te los deur slagspreuke soos "eenheid in diversiteit" werp nog nie die nodige vrugte af nie.

Thesis (PhD) -- Universiteit van Stellenbosch, 2000. / ENGLISH ABSTRACT: The South African Military Academy was established on 1 April 1950 with a view to placing candidate officer training in the Union Defence Force on par with standards abroad and at the same time to elevating it to the level of a university degree. In addition, the Minister of Defence, F.C. Erasmus, wanted to use the Academy as an instrument enabling Afrikaners to take up their rightful place alongside English-speaking citizens in the officer corps. In so doing, he hoped, eventually, to replace the predominant British character of the Union Defence Force with a unique South African, and more particularly an Afrikaner, character. Despite strong resistance to change from within the officer corps, motivated by political sentiment and more so by opposition to the novel idea of degree studies for officers, the Academy developed into a viable training institution. Broadly based on the training systems of Sandhurst and West Point, and following the example of the Indian National Defence Academy, the Military Academy became a joint training institution for all four arms of the service. Yet financial constraints, a lack of suitable candidates, as well as the conflicting sentiments and training needs of the arms of the service, prevented the formative training of all candidate officers from being assigned to the Academy. The absence of formative training, together with the admittance of junior officers, instead of solely candidate officers, resulted in the Academy gaining the character of a military university rather than a traditional military academy. The Academy was deprived of a distinct function in the overall officers' development system, which put its survival in the balance and triggered a series of investigations into its role and function. The opposing subcultures that developed between the Dean and the Faculty of Military Science on the one hand, and the Officer Commanding and the Military Training Branch on the other, formed part of the debate. Also in dispute, was the location of the Academy at Saldanha, rather than in the military heart-land in Pretoria. By interpreting the academic training needs of the Defence Force correctly and positioning itself accordingly, the Academy survived that crisis. Thereafter, the Academy time and again adapted to the changing military and socio-political environment and strove towards ever increasing relevance to the Defence Force. In this way female and non-European students were admitted to the Military Academy, whilst the way was also paved for the admittance of students from other African states. In anticipation of the new political dispensation in South Africa, a concerted effort was launched in 1990 to make the student body more representative of the South Africa population in terms of race and sex. The Military Academy has through the years established itself as a credible militaryacademic institution and has made a significant contribution towards military professionalism in South Africa. By 1990 it favourably positioned itself to continue that role in future. Though forming only a small percentage of the total officer corps, the Academy graduates have gradually been distributed at all levels of the officer corps and have dominated the top posts in the SA Defence Force since the early 1970's. They were consequently well placed in 1990 to playa significant role in preparing the Defence Force for the so-called "New South Africa". / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die Suid-Afrikaanse Militêre Akademie is op 1 April 1950 gestig met die doelom die militêrakademiese . opleiding van kandidaatoffisiere hier te lande op dieselfde peil as in die buiteland te bring en dit terselfdertyd tot universiteitsvlak te verhef. Die Minister van Verdediging, F.e. Erasmus, wou egter ook die Akademie gebruik as instrument om die Afrikaner sy regmatige plek, naas Engelssprekendes, in die offisierskorps te laat inneem en sodoende die oorwegend Britse karakter van die Unieverdedigingsmag met 'n eie, Suid- Afrikaanse karakter, en meer bepaald 'n Afrikaner-karakter, te vervang. Ondanks sterk weerstand teen verandering vanuit die offisierskorps, hetsy vanweë politieke sentimente, of, meer bepaald, teenkanting teen die idee van graadstudie vir offisiere, het die Akademie tot 'n lewensvatbare opleidingsinrigting ontwikkel. Breedweg geskoei op die opleidingsmodelle van Sand hurst en West Point, het die Militêre Akademie, na die voorbeeld van die Indiese National Defence Academy, 'n gesamentlike opleidingsinrigting vir al vier weermagsdele geword. Finansiële beperkings, 'n gebrek aan geskikte kandidate, asook die botsende opleidingsbehoeftes en sentimente van die onderskeie weermagsdele, het egter verhoed dat die vormingsopleiding van alle kandidaatoffisiere, met die uitsondering van die vroeë sewentigerjare, aan die Akademie toevertrou is. Die afwesigheid van vormingsopleiding, tesame met die toelating van junior offisiere, in stede van kandidaatoffisiere alleen, het daartoe gelei dat die Akademie mettertyd die karakter van 'n militêre universiteit, eerder as 'n tradisionele militêre akademie, aangeneem het. Die Akademie is in dié proses 'n duidelike rol in die totale offisiersontwikkelingsproses ontneem, wat sy voortbestaan ernstig in die weegskaal geplaas het en tot verskeie ondersoeke na sy rol en funksie gelei het. Deel van die debat, was die botsende subkulture wat deur die jare tussen die Dekaan en die Fakulteit Krygskunde aan die een kant, en die Bevelvoerder en die Tak Militêre Opleiding aan die ander kant, ontstaan het, asook die moontlike verskuiwing van die Akademie van Saldanha na die militêre hartland in Pretoria. Deur die akademiese opleidingsbehoeftes van die Weermag korrek te vertolk en hom dienooreenkomstig te posisioneer, het die Akademie egter dié krisis afgeweer. Hy het daarna telkens by die veranderende militêre en sosio-politieke omstandighede aangepas en immer groter diensbaarheid in die militêr-akademiese milieu nagestreef. Só het dames en anderskleuriges mettertyd hul pad na die Akademie gevind en is die weg ook vir die toelating van studente uit ander Afrikastate gebaan. In 1990, in afwagting van die nuwe politieke bedeling in Suid-Afrika, het die Akademie 'n doelgerigte poging van stapel gestuur om die studentekorps meer verteenwoordigend van die bevolkingsamestelling ten opsigte van ras en geslag te maak. Die Militêre Akademie het hom deur die jare as 'n geloofwaardige militêr-akademiese instelling gevestig en 'n betekenisvolle bydrae tot militêre professionalisme in Suid-Afrika gelewer. Teen 1990 was hy reeds besig om hom gunstig te posisioneer om ook in die toekoms dié rol te kon speel. Hoewel 'n klein persentasie van die totale offisiersterkte, het die Akademie-graduandi geleidelik alle vlakke van die offisierskorps deurspek en sedert die vroeg-sewentigerjare die topposte in die SA Weermag gedomineer. Teen 1990 was hulle dus goed geplaas om 'n betekenisvolle rol in die voorbereiding van die Weermag vir die sogenaamde "Nuwe Suid-Afrika" te speel.

Thesis (MA)-- Stellenbosch University, 1966. / INHOUD: Die inheemse bosse van die teenswoordige Kaapkolonie was die beste ontwikkel gedurende die prehistoriese tyd. Die primitiewe lewenswyse van die Hottentotte en ander inheemse bevolkingsgroepe hat min eise aan die bosse gestel. Die bevolking was ook in verhouding klein. Die enigste skade wat aangerig is, was deur bosbrande veroorsaak. In vergelyking met hierdie eenvoudige behoeftes, het 'n snelle en onoordeelkundige ontginning sedert 1652 plaasgevind.

Thesis (MA)--Stellenbosch University, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Throughout South Africa there has been a greater emphasis on township history in recent years. However little has been written about the townships of the Western Cape. This research about the history of Kaya Mandi is subsequently one of the first of its kind and provides unique insights into a world that has not garnered much attention. Due to the fact that there has been little research done on the subject, a considerable amount of information was gathered through archival research. Additionally, oral testimonies of individuals who, in some cases, have lived their entire lives in Kaya Mandi have been invaluable. Books, theses and articles were primarily used as guidelines to provide additional context and understanding within the greater picture of South African history. The only exception was the use of the master.s thesis, Bantoegesinne in Kaya Mandi, done by Cornelia Drotske in 1956 which provided information from that period. As a result of this research the history of Kaya Mandi may be regarded as much more complex then had previously been assumed. Kaya Mandi has not just been a passive location in the Western Cape subject to the whims of those in power. Instead, they struggled to maintain their culture and often their very existence. At times this meant a battle between the people and the local government and other times it meant a battle from within, between the different segments of Kaya Mandi itself. Researching the history of Kaya Mandi provided an understanding of how it came to be what it is today. It also gave a deeper comprehension of the current issues and situations facing the people. This is especially important for making informed decisions regarding necessary development and expansion. Overall Kaya Mandi is a microcosm of township life in the Western Cape and the current research has highlighted the complexity of these communities and the necessity for further research. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Oor die afgelope paar jaar is daar regoor Suid-Afrika groter klem op die geskiedenis van townships. Daar is egter min geskryf oor die townships van die Wes-Kaap. Hierdie tesis oor die geskiedenis van Kaya Mandi is gevolglik een van die eerstes van sy soort en bied 'n unieke insig in 'n wêreld wat nie voorheen veel aandag gekry het nie. As gevolg van die min navorsing oor die onderwerp, is 'n groot deel van die inligting ingesamel deur argivale navorsing. Daarbenewens was die mondelinge getuienisse van individue wat, in sommige gevalle, feitlik vanaf die begin van Kaya Mandi daar geleef het van onskatbare waarde. Boeke, tesisse, en artikels is hoofsaaklik gebruik as riglyne om bykomende konteks en begrip binne die groter prentjie van die Suid-Afrikaanse geskiedenis te verskaf. Die enigste uitsondering is die gebruik van die M-tesis van 1956, Bantoegesinne in Kaya Mandi deur Cornelia Drotské, wat 'n groot hoeveelheid inligting uit daardie tydperk verskaf het. Uit die navorsing het dit geblyk dat die geskiedenis van Kaya Mandi baie meer kompleks is as wat voorheen veronderstel is. Kaya Mandi was nie net 'n passiewe lokasie in die Wes-Kaap, onderdanig aan die grille van diegene in beheer nie. In teendeel, hulle het gesukkel om hulle manier van lewe, hul kultuur en, in sommige gevalle, hul voortbestaan in stand te hou. Soms was dit 'n stryd tussen die inwoners en die plaaslike regering en ander kere was dit ' n stryd tussen die verskillende segmente van binne Kaya Mandi. Hierdie ondersoek oor die geskiedenis van Kaya Mandi bied meer insig oor hoe dit ontwikkel tot wat dit vandag is. Dit gee ook 'n dieper begrip van die huidige probleme en situasies wat die mense in die gesig staar. Dit is veral belangrik om ingeligte besluite te neem met betrekking tot noodsaaklike ontwikkeling en uitbreiding. Grootliks is Kaya Mandi in baie opsigte 'n mikrokosmos van die township-lewe in die Wes-Kaap. Die huidige ondersoek belig die kompleksiteit van hierdie gemeenskappe en die noodsaaklikheid van verdere navorsing.

Thesis (MA)--Stellenbosch University, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: This thesis analyses corporate social responsibility (CSR) in Belgium in the late nineteenth and early twentieth century by making use of a case study on the history of the biscuit company De Beukelaer’s Fabrieken between 1885 and 1929. During this period De Beukelaer’s Fabrieken managed to establish itself and its brand firmly in the international food industry and, besides its reputation for its products, also became known for its extensive CSR policy. The thesis analyses and determines the character of the CSR policy implemented at De Beukelaer’s Fabrieken by examining the various forms of CSR the company practiced during this period, and which rested on three distinct pillars, namely welfare services, leisure, and educational initiatives. Both in terms of implementation and characteristics the company’s policy was certainly not unique. In addition, the thesis also establishes some of the motives for the implementation of the De Beukelaer’s Fabrieken’s CSR policy by its owners and management. It is difficult to determine, however, what the exact reasons were for the implementation and development of De Beukelaer’s Fabrieken’s CSR. The company’s policy was influenced by both the changes and developments that were occurring in its wider environment as well as the changes and developments that occurred within the company, its owners and its management; the company’s CSR policy was thus a product of action and reaction, driven by both conscious as well as subconscious motivations that were influenced by various causes, both internal as well as external. By determining the character, nature and influence of the company’s CSR policy, as well as the motivation behind it, the thesis attempts to gain a better understanding of this particular aspect of the company’s history, an aspect that formed a significantly defining feature of De Beukelaer’s Fabrieken between 1885 and 1929. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die tesis fokus op korporatiewe sosiale verantwoordelikheid (KSV) in België in die laat 19de en vroeg 20ste eeu deur `n gevalle studie van die geskiedenis van die Belgiese beskuitjie maatskappy De Beukelaer’s Fabrieken 1885-1929. Die maatskappy het in die betrokke periode daaringeslaag om homself en sy handelsmerk in die internasionale voedsel industrie te vestig en afgesien van sy reputasie vir sy produkte ook vir sy uitgebreide inisiatiewe ten opsigte van KSV bekend geword. Die tesis is ‘n studie van die aard, karakter en eienskappe van De Beukelaar’s Fabrieken se KSV deur ‘n analise van die verskeie vorms waarin dit neerslag gevind het. Die maatskappy se KSV-beleid het op drie elemente, naamlik welsyns dienste, vryetydsbesteding/ontspanning en opvoedkundige inisiatiewe berus. Dit is `n bevinding van die studie dat ten opsigte van bo genoemde aspekte die maatskappy se beleid nie uniek vir die periode was nie. Die tesis poog ook om die motivering of motiewe van die maatskappy se eienaars en bestuur vir die implementering van hul KSV vas te stel. Dit is egter moeilik om te bepaal aangesien die maatskappy se KSV-beleid beinvloed is deur beide die veranderinge en ontwikkelinge in die breȅr gemeenskap sowel as die in die maatskappy self, sy eienaars en bestuur. Die maatskappy se beleid was dus die produk van aksie en reaksie wat gedryf is deur beide bewustelike as onbewustelike motiverings wat deur `n verskeidenheid intern en ekstern faktore teweeggebring is. Die fokus op die motivering vir sowel as aard, karakter en invloed van die maatskappy se KSV is `n poging om tot groter begrip van diè bepalende aspek van die maatskappy se geskiedenis in die periode tekom.

Thesis (MA (History))--University of Stellenbosch, 1988. / Die doel met hierdie studie is tweeledig. Eerstens word gepoog om die Kaapse burgermag-mediese eenhede se rol binne die verdedigingstelsels waarvan hulle op sekere stadia van hul bestaan deel was te ondersoek, hetsy as deel van die Kaapse Koloniale Magte vir die tydperk 1889 - 1913 of as deel van die burgermag-element van die Unieverdedigingsmag, 1913 - 1939. Tweedens word hierdie eenhede se ontwikkelingsgang nagegaan : van die stigting van die Volunteer Medical Staff Corps (VMSC) in 1889 af tot met die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog in 1939. As 'n titel vir hierdie onderwerp is besluit op Die Geskiedenis van die Kaapse Burgermag-mediese eenhede, 1889 - 1939. Die rede daarvoor is dat dit die hele tydperk onder bespreking volledig omskryf die aanloop tot die stigting van die VMSC, sy stigting in 1889, sy rol as 'n vrywilligereenheid, sy omskakeling na twee burgermag-mediese eenhede in 1913 asook hul rol en ontwikkeling in daardie verband tot met die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog in 1939. Aangesien hierdie tydperk van vyftig jaar 'n duidelike beeld rakende hierdie eenhede se rol en ontwikkeling gee, het die keuse daarom geval op 1889 en 1939 as onderskeidelik die begin- en einddatum vir hierdie onderwerp. Met die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog in 1939 het daar in die Kaapprovinsie twee burgermag-mediese eenhede binne die Unieverdedigingsmag gefunksioneer, naamlik 2 Veldambulans en 3 Veldambulans. Beide kan egter hul ontstaansgeskiedenis terugvoer na 21 Oktober 1889, toe. soos hierbo aangedui, die VMSC as die eerste selfstandige mediese eenheid in die Kaapkolonie gestig is. Met sy stigting het die eenheid uit twee kompanies bestaan. te wete A-kompanie en B-kompanie wat onderskeidelik in King William's Town en Kaapstad gesetel was. Daarna het die VMSC by twee verdere geleenthede naamsveranderinge ondergaan. In 1889 is sy naam na die Cape Medical Staff Corps (CMSC) verander en van 1903 af het dit as die Cape Medical Corps (CMC) bekend gestaan. Met die totstandkoming van die Suid-Afrikaanse Geneeskundige Diens (SAGD) in 1913, is die twee kompanies in twee afsonderlike burgermag-mediese eenhede omgeskakel en in die SAGD opgeneem. Dit het eweneens 'n naamsverandering tot gevolg gehad. A-kompanie sou voortaan as 1 Berede Brigade Veldambulans (1 BBVA) bekend staan terwy1 B-kompanie tot No. 1 Kompanie herdoop is. tn 1935 het die twee eenhede weer eens 'n naamsverandering ondergaan toe 1 BBVA tot 2 Veldambulans en No. 1 Kompanie tot 3 Veldambulans herdoop is. Die doel van hierdie studie in ag genome, word die rol en ontwikkeling van hierdie eenhede oor die tydperk van vyftig jaar bespreek. In die eerste hoofstuk word daar, as inleiding, kortliks verwys na die onderskeie militê re organisasies in die Kaapkolonie gedurende die neëntiende eeu waarvan die vrywilliger-mag een was. Daar het egter 'n behoefte bestaan aan voldoende mediese steun vir sy lede waaruit voortgevloei het die stigting van die St John's Ambulance Association en die ambulansafdeling van die King William's Town Volunteer Artillery om hierdie leemte te vul. Vervolgens word gekonsentreer op die stigtingsproses van die VMSC in 1889 asook die groei en ontwikkeling van die eenheid in die jare onmiddellik daarna...

Thesis (MA)--Stellenbosch University, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: This study deals with the history of a branch of the Swanepoel family in South Africa over the past 300 years and was conducted by means of genealogical and cultural historical research methods. Pieter Jansz Swanepoel, progenitor of the Swanepoel family in South Africa, came from Nieuwmunster in the present day municipality (gemeente) of Zuienkerke in the city of Brugge in West Flanders. He came to South Africa in 1699 as a soldier of the Dutch East India Company. He became a free burgher in 1700. Between 1709 and 1747 he made a living as a farmer on the farm Nieuwmunster close to where the town of Wolseley is now. In 1712 Pieter Jansz Swanepoel married Maria Sibella Sachs, the widow of Jan Christoffel Haak, and seven sons and one daughter were born out of this union. Hereafter six successive generations of Swanepoels made a living as stock-farmers, of which the last five resided in the districts of Graaff-Reinet, Beaufort-West and Prince Albert. As a result of droughts, a world wide economic depression and the after effects of the Second World War this tradition came to an end. Consequently the members of this family today find themselves all over South Africa. Therefore family ties are not as strong as they used to be and the tradition of naming became less important. Traditionally genealogical research concentrates on the male line. This study, however, attempts to research the descent of the progenitress in each generation as well and the findings are reflected in an ancestral chart. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studie is die familiegeskiedenis van 'n tak van die Swanepoel-familie oor die afgelope 300 jaar wat deur middel van genealogiese en kultuurhistoriese navorsingsmetodes opgestel is. Die stamvader, Pieter Jansz Swanepoel, was afkomstig van Nieuwmunster in die teenswoordige munisipaliteit (gemeente) Zuienkerke in die stad Brugge in WesVlaandere en het in 1699 as soldaat in diens van die VOC na die Kaap gekom. Reeds in die jaar 1700 word hy 'n vryburger en vanaf 1709 tot 1747 boer hy op die plaas Nieuwmunster digby die huidige Wolseley. In 1712 tree hy in die huwelik met Maria Sibella Sachs, die weduwee van Jan Christoffel Haak. Uit die huwelik word sewe seuns en een dogter gebore. Hierna volg ses opeenvolgende geslagte veeboere waarvan die laaste vyf hulle in die distrikte Graaff-Reinet, Beaufort-Wes en Prins Albert bevind. Droogtes, 'n wereldwye ekonomiese depressie en die nagevolge van die Tweede Wereldoorlog maak 'n einde aan hierdie tradisie en lei daartoe dat die lede van hierdie betrokke tak van die Swanepoel-familie oor die lengte en die breedte van Suid-Afrika versprei. Dit het onder andere tot gevolg dat familiebande baie losser word en dat naamgewinggebruike nie meer so slaafs nagevolg word nie. Tradisioneel is genealogiese navorsing toegespits op die manlike lyn. In hierdie studie is daar gepoog om ook die herkoms van die stammoeders in elke geslag so ver as moontlik na te vors en in 'n kwartierstaat te reflekteer.

Thesis (MA) -- Stellenbosch University, 1994. / ENGLISH ABSTRACT:Since the beginning ot the eighteenth century white cattle farmers passed regularly through the Langkloof. At the time they appeared on the scene native hunters and stock-farmers had already settled in the valley. By taking twenty farms on loan from the Dutch East India Colllpany the entire Langkloof was occupied by whites between the years 1760 to 1765. They were predominantly members d the second and third generation of the settlers who originally ca;ne to the Cape cl Good Hope. The community which evolved during the last four decades ot the eighteenth century in the Langkloof as a result or the influx cl whites, consisted of a small number of families. The majority oC these families were related to one another. Except for a few leading figures and persons notorious for their unconventional conduct, there were no other outstanding characters in the Langkloof. The first white inhabitants were pioneers who, living in isolation, had to struggle for survival. They were mainly stock-farmers, but as the result of the climate and vegetation, the large distances fn:Ma the market place, and the detrimental economic policy or the govern nent oC the Dutch East India Company, they could not prosper. Culturally they were deprived. There is only scanty evidence of formal education in the Langkloof, but the majority of white adults could at least sign their names. The only contact they had with the outside world was with expeditions travelling through the valley, and with the officials of the Company, especially those stationed at the drostdy at Swellendam. The churches closest to them, in Tulbagh and cape Town, were as a result of the distances, almost exclusively visited on occasions of baptism and weddings. During approximately the last two decades of the rule ot the Dutch East India Company, lite In the Langkloot gained an additional dimension as a result of the political turbulence surrounding the rebellion against the authorities at Swellendam, and the threat the Bantu east of the valley posed to the survival of the whites. Up to 1795 there were no significant dramatic happenings in the Langkloof. Without being in the centre of attention the community in the valley was developing an own unique identity. / AFRIKAANSE OPSOMMING:Toe blanke veeboere die Langkloof vanaf die begin van die agtiende eeu op 'n gereelde basis begin betree het, was daar alreeds inheemse jagters en veeboere, naamlik die Khwe en Boesmans, woonagtig. Tussen 1760 en 1765 is die hele Langkloof' deur blankes beset deurdat twintig plase volgens die leningsplaasstelsel deur bJanke kolonfste, wat hoofsaaklik van die tweede en derde geslag van die Suid-Mrikaanse stamvaders was, bekom is. Die gemeenskap wat as gevolg daarvan gedurende die laaste vier dekades van die agtiende eeu in die Langkloof ontstaan bet, het uit 'n paar families bestaan wat, .aet weinige uitsonderings na, aan mekaar verwant was. Behalwe vir enkele leiersfigure en persone wat berugtheid weens hul robuuste optrede verwerf het, was daar nie ander uitstaande persoonlikhede nie. Die eerste blanke Langklowers was pioniers wat in omstandighede van isolasie 'n worstelstryd om oorlewing gevoer het. Die hoofbedryf was veeboerdery. maar faktore soos bodemgesteldheid, afstand van die markte en die wurgende ekonomiese beleid van die Kompanjiesregering bet die Langklowers ekonomles agterlik gehou. Op kulturele gebied was daar weinig beskawingsinvloede. Van formele opvoeding in die Langkloof kon weinig spore gevind word, maar daar is bewyse dat die meeste volwasse blanke inwoners ten minste kon skryf. Die enigste aanraking met die buitewereld was met die reisgeselskappe en die amptenary van die Kompanjie, veral van die drosdy op Swellendam. Met die naaste kerke in die Land van Waveren (Tulbagh) en Kaapstad, is 'n kerk byna uitsluitlik net met doop- en huweliksgeleenthede besoek. Vir ongeveer die laaste twee dekades van die V.O.C.-bewind bet die alledaagse lewe in die Langkloof 'n nuwe dlmensle bygekry as gevoll van die polltlek woellnge, aangestlg deur ontevredenheid met die owerhede, wat op 'n opstand teen die regeringsgesag op Swellendam uitgeloop het, en die bedrelglng wat die Bantu oos van die vallel vir die blankes se voortbestaan ingehou bet. Tot 1795 bet daar in die Langkloof geen groat dramatiese gebeurtenlsse plaasgevind nie. Die gemeenskap daar was besig om sander opspraak 'n eie unieke identiteit te ontwikkel.

Thesis (MA)-- Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: This is a historiographical study of popular rugby history covering the years 1948 to 1995. The aim of this study is to show how this sport is portrayed in popular history writing. This research will focus on the two forms of popular history during this time, namely general rugby history books and biographical works. In order to fulfil its goals, this thesis will identify tendencies and thematology in popular rugby history, as well as explore its development over the years. This work lies on the edge between a study of history and that of literature. By studying the content and literary aspects of the popular works, light will be shed on its ever changing tendencies and thematology. Throughout this thesis, there will be constant use of quotations in order to explain the development of popular rugby historiography over time. By exploring the aforementioned complexities, this study aims to make a contribution to the developing domain of South African sports history. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studie is ’n historiografiese studie van populêre rugby geskiedskrywing, en dek die jare 1948 tot 1995. Die doel is om te dui op hoe dié sport in populêre skrywes uitgebeeld is. Die fokus gaan val op die twee vorme van populêre geskiedskrywing in hierdie tydperk, naamlik algemene rugbygeskiedenisboeke en biografiese werke. Die manier hoe hierdie verhandeling te werk gaan, is om tendense en tematologie in hierdie werke te identifiseer en die verandering daarvan oor die jare, na te volg. Hierdie werk lê op die breekvlak tussen ’n studie van die geskiedenis en die letterkunde. Deur die gewilde rugby skrywes inhoudelik en letterkundig in fyn detail te bestudeer, gaan lig op die veranderende tendense en tematologie gewerp word. Aanhalings word deurgans ingesluit en bespreek om die ontwikkeling van die populêre rugby geskiedskrywing oor die jare te verduidelik. Deur op hierdie kompleksiteite klem te lê, poog die studie om ’n bydrae te lewer tot die steeds ontwikkelende veld van Suid- Afrikaanse sportgeskiedenis.