Spelling suggestions: "subject:"dissertations -- medicine"" "subject:"dissertations -- edicine""
1 |
The transition from monastic to secular medicine in medieval England /Gaweda, Ginny L. January 2007 (has links) (PDF)
Thesis (M.A.)--University of North Carolina Wilmington, 2007. / Includes bibliographical references (leaves: 92-96)
|
2 |
The development of malignancies in renal allograft recipients with special emphasis on Kaposi's sarcomaMoosa, M. R. 03 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: Renal transplantation is undoubtedly the best treatment for patients with
irreversible renal failure. As a prelude to establishing the nature of
malignancies in renal transplant patients we sought to determine factors
influencing the outcome of renal transplantation. The survival of renal allografts and
of recipients is influenced by a number of demographic, clinical and therapeutic
factors. Some of these factors have been better studied than others, and we sought
to establish the influence of particular factors on our own patients and allografts.
The total number and nature of malignancies developing in these patients
subsequent to transplantation was also established.
All patients transplanted in our unit between April 1, 1976 and March 31, 1999 were
included in the study. In the study period, 542 patients received 623 renal allografts.
Demographic details were analysed. Patient and graft outcomes were assessed
using Kaplan-Meier survival analysis. The survival curves were compared using
univariate analysis; results that were significant were subjected to multivariate
analysis. The influence of a number of factors on graft and patient survival were
assessed and compared. The impact of a variety of variables on the number and
behaviour of malignancies was also established. Patient and graft survival were superior in recipients who were aged less than 40
years; cyclosporine improved graft survival but not patient survival. Early graft loss
was associated with a high patient mortality rate. Contrary to the experience
elsewhere, black and white patients had similar outcomes after renal transplantation.
Of the 542 recipients 41(8.1%) developed malignancies with Kaposi's sarcoma
occurring, in 21 patients and skin cancers in 13 patients. The relative risk for the
Kaposi's sarcoma development was 235. Kaposi's sarcoma was the most common
tumour in non-white patients (accounting for 79% of malignancies in this group) and
occurred less than 2 years after transplantation. Kaposi's sarcoma was equally
common in male and female recipients. Under cyclosporine the latent period to
malignancies was reduced but the frequency remained unaffected. Kaposi's
sarcoma skin lesions were present in all the affected patients, with the lower limbs
the most common site of involvement. Kaposi's sarcoma responded to reduction of
immunosuppression without the need for complete discontinuation, and with
preservation of renal function. Extracutaneous involvement occurred in over one
quarter of the patients and invariably proved fatal in all patients with visceral organ
involvement. The histopathology of posttransplant Kaposi's sarcoma was the same
as that described in the other epidemiological forms of the disease.
White male recipients were at the greatest risk of developing skin cancers after renal
transplantation. Squamous cell carcinomas were relatively more common and were
found in sun-exposed areas. The lesions were treated only by local excision and
none metastasized. Malignant lymphoma, breast cancer and lung cancer occurred
in individual patients but the relative risk of all these lesions were close to unity.
Patients with preexisting cancers did not develop recurrences following
transplantation.
SECTION 2
Both immunosuppression and immunostimulation are thought to play a role in the
development of Kaposi's sarcoma after renal transplantation. We investigated the
quantitative and qualitative aspects of the immune system of patients who had
developed Kaposi's sarcoma. The lymphocyte phenotypes were established using flow cytometry while
transformation studies were performed using mitogens. Pokeweed was used as the
B-cell mitogen, and concanavalin A and phytahaemagglutinin were the T-cell
mitogens. Cell mediated immunity was also tested using delayed type
hypersensitivity skin tests and the serum immunoglobulin levels were estimated.
Firstly, with regard to humoral immunity, 2/3 of the patients had normal serum
immunoglobulin levels, although the B-cell count was reduced in all the patients on
immunosuppression. B-cell transformation tests with pokeweed mitogen revealed
that B-cell function was not impaired in patients with Kaposi's sarcoma. The patients
with decreased immunoglobulin levels also appeared to be malnourished as
evidenced by low albumin levels. Secondly, CD3 and CD4, but not CD8, cell counts
were reduced in patients with Kaposi's sarcoma. The transformation analyses
revealed significant differences compared to controls, with reduced responses in
patients with Kaposi's sarcoma. Thirdly, natural killer (NK) cell numbers were also
reduced in patients with Kaposi's sarcoma. There were no significant differences in
delayed type hypersensitivity skin reactions that could not be accounted for by racial
differences.
Cellular immunity is impaired in patients with Kaposi's sarcoma with a reduction in
the number of NK cells. Both of these components of the immune system are
important in protection against malignant transformation.
SECTION 3
Kaposi's sarcoma is an important complication of renal transplantation. If the human
herpesvirus 8 (HHV-8) causes Kaposi's sarcoma, the virus should be present in all
Kaposi's sarcoma lesions and be drastically reduced or cleared from involved tissue
on remission of the Kaposi's sarcoma.
Fourteen renal transplant patients with cutaneous Kaposi's sarcoma, including
autopsy material from two cases, were investigated for the presence of HHV-8. A
second skin biopsy was taken from 11 survivors, after remission of Kaposi's
sarcoma, from normal skin in the same anatomical region as the first biopsy. Remission was induced by reduction or cessation of immunosuppression. A
peripheral blood sample was collected simultaneously with the repeat biopsy. A
nested polymerase chain reaction assay was used to detect HHV-8 DNA in the
biopsy tissue and peripheral blood mononuclear cells followed by direct sequencing
of polymerase chain reaction product to detect any nucleotide changes.
HHV-8 DNA was detected in all the cutaneous Kaposi's sarcoma and all the visceral
Kaposi's sarcoma samples, as well as a number of Kaposi's sarcoma-free organs
including the thyroid, salivary gland, and myocardium that have not been described
before. Mutations in the viral DNA could be demonstrated in all patients. The
mutations found were related more to that seen in AIDS-Kaposi's sarcoma cases
than that found in African endemic Kaposi's sarcoma cases. HHV-8 sequences
could be detected in follow-up frozen skin biopsies of five patients but were negative
in the equivalent formalin-fixed specimens. Viral DNA was also detected in 2 of 11
peripheral blood mononuclear cell samples collected at the time of the follow-up skin
biopsies.
Reduction or withdrawal of immunosuppression allows the immune system to
recover sufficiently to reduce viral replication with subsequent viral persistence and
low-grade viral replication that coincides with clinical remission of the Kaposi's
sarcoma lesions. This provides further evidence for the important etiological role
played by HHV-8 in the pathogenesis of posttransplant Kaposi's sarcoma.
SECTION 4
The recently discovered HHV-8 is an important factor in the aetiopathogenesis of
Kaposi’s sarcoma. The reason for the exceptionally high prevalence of Kaposi's
sarcoma in our area, as well as that of other developing countries, remains
unexplained. We investigated the seroprevalence of the virus in the different healthy
subjects as well as organ donor-recipient pairs.
All recipients were tested at the time of transplantation, as were the paired donors.
Control subjects tested were healthy blood donors, Renal Unit staff, and household
contacts of patients with Kaposi's sarcoma. An enzyme-linked immunoassay (ELISA) to the whole virus was used for screening and all positives were confirmed
using ELISA to the latent ORF 73 antigen.
The prevalence of HHV-8 was similar in all groups and averaged less than 6%. After
transplantation the seroprevalence increased to almost 20% but neither the
transplanted kidney nor blood transfused perioperatively could account for the
increase. Kaposi's sarcoma developed in 3 of the 116 patients transplanted. All
patients with Kaposi's sarcoma were proven to be HHV-8 seropositive before the
development of the disease. Two of the patients who developed Kaposi's sarcoma
were seropositive before transplantation. No patient who received a graft from a
seropositive donor developed Kaposi's sarcoma.
We refute the notion that a high prevalence of HHV-8 in the general population is
responsible for the high prevalence of Kaposi's sarcoma in our population or that the
donor organ is a major source of infection in renal transplant recipients.
Reactivation, rather than primary infection appears to be the source of the virus after
renal transplantation. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Nieroorplanting is ongetwyfeld die beste behandeling vir pasiente met
onomkeerbare nierversaking. As ‘n aanloop om die aard van maligniteite
in nierooorplantingspas'fente vas te stel het ons gepoog om die faktore wat
die uitkoms van nieroorplantings bemvloed te bepaal. Die oorlewing van
oorgeplante niere en van nierontvangers word deur ‘n aantal demografiese, kliniese
en terapeutiese faktore bemvloed. Sommige van hierdie faktore is beter ondersoek
as ander and ons het gepoog om die invloed van sekere faktore op ons eie pasiente
en oorgeplante niere te bepaal. Die getal en aard van maligniteite wat ontwikkel het
in hierdie pasiente na nieroorplanting is ook gedokumenteer.
Alle pasiente in ons eenheid in wie ‘n nier tussen 1 April 1976 en 31 Maart 1999
oorgeplant was, is in die studie ingesluit. Tydens die studieperiode het 542 pasiente
623 niere ontvang. Demografiese detail is ontleed. Pasient- en nieroorplantings
uitkomste is beraam deur gebruik te maak van Kaplan-Meier oorlewing analiese.
Die oorlewingskurwes is vergelyk deur gebruik te maak van enkelveranderlike
ontledings; noemenswardige resultate is onderwerp aan meerveranderlike
ontledings. Die invloed van ‘n aantal faktore op oorgeplante nier- en
pasientoorlewing is ondersoek en vergelyk. Die impak van ‘n verskeidenheid
veranderlikes op die getal en gedrag van maligniteite is ook ondersoek. Pasient oorlewing asook oorlewing van oorgeplante niere was beter in ontvangers
onder die ouderdom van veertig jaar. Vroee verlies van ‘n oorgeplante nier het
verband gehou met ‘n hoe pasientmortaliteit. Siklosporien het die oorlewing van
oorgeplante niere verbeter, maar nie die van pasiente nie. In teenstelling met die
ervaring elders, het swart en wit pasiente soortgelyke uitkomste uitkoms gehad na
‘n nieroorplanting.
Van die 542 ontvangers, het 41 (8.1%) maligniteite ontwikkel; Kaposi se sarkoom het
in 21 pasiente voorgekom en velkanker in 13 pasiente. Die relatiewe risiko (“relative
risk") vir die ontwikkeling van Kaposi se sarkoom was 235. Kaposi se sarkoom was
die algemeenste tumor in swart en gekleurde pasiente (verantwoordelik vir 79% van
maligniteite in die groep) en het binne twee jaar voorgekom. Kaposi se sarkoom
was ewe algemeen in manlike en vroulike ontvangers. Met behandeling deur middel
van siklosporien het die latente periode totdat maligniteite ontwikkel het verkort,
maar die insidensie daarvan het onveranderd gebly. Velletsels geassosieer met
Kaposi se sarkoom was teenwoordig in alle pasiente met die vel van die onderste
ledemate die mees algemeen betrokke ligging. Die sarkoom het gereageer op
vermindering van immuunonderdrukking, sonder die nodigheid vir volkome
onttrekking, en met die bewaring van nierfunksie. Ekstrakutane betrokkenheid het
in meer as ‘n kwart van die pasiente voorgekom en was altyd noodlottig in pasiente
met viserale aantasting. Die histopatologie van postoorplanting Kaposi se sarkoom
was dieselfde as die wat beskryf is vir die ander epidemiologiese vorms van die
siekte.
Wit mans het die hoogste risiko vir die ontwikkeling van velkankers na
nieroorplanting gehad. Plaveiselsel karsinoom was betreklik meer algemeen en het
in son-blootgestelde areas voorgekom. Die letsels was uitsluitlik met lokale eksisie
behandel en geen pasiente het metastases ontwikkel nie. Maligne limfoom,
borskanker, en longkanker het in enkele pasiente voorgekom maar die relatiewe
risiko van al die letsels was om en by een gewees. Nie een van die pasiente met
vorige maligniteite het herhaling van die tumore na oorplanting ontwikkel nie. AFDELING 2
Die vermoede is dat beide immuunonderdrukking en immuunstimulasie ‘n rol speel
in die ontwikkeling van Kaposi se sarkoom na ‘n nieroorplanting. Ons het die
kwantitiewe en kwalitatiewe aspekte van die immuunsisteem van pasiente wat
Kaposi se sarkoom ontwikkel het na ‘n nieroorplanting, ondersoek .
Limfosiet fenotipes is met behulp van vloeisitometrie bepaal, terwyl
transformasiestudies uitgevoer is deur gebruik te maak van mitogene. “Pokeweed”
is gebruik as die B-sel mitogeen, en konkanavalien A en fitaheemagglutinien was die
T-sel mitogene. Sel-gemedieerde immuniteit was ook getoets deur die gebruik van
vertraagde tipe hipersensitiwiteit veltoetse. Die serum immunoglobulien vlakke was
ook bepaal.
Eerstens, met betrekking tot humorale immuniteit, het 2/3 van die pasiente normale
serum immunoglobulienvlakke gehad, alhoewel die B-seltelling verminder was in al
die pasiente op immuunonderdrukking. B-seltransformasie-toetse met “pokeweed”
mitogeen het getoon dat B-sel funksie nie ingekort was in pasiente met Kaposi se
sarkoom nie. Die pasiente met verminderde serum immunoglobulinvlakke het ook
wangevoed voorgekom soos die verlaagde serum albumienvlakke uitgewys het.
Tweedens was CD3 en CD4 seltellings, maar nie CD8 nie, verlaag in pasiente met
Kaposi se sarkoom. Betekenisvolle verskille is ook aangetoon met T-sel
transformasietoetse in vergelyking met kontroles, met verminderde response in
Kaposi se sarkoom pasiente. Derdens was natuurlike dodersel (NK) getalle ook
minder in pasiente met Kaposi se sarkoom. Daar was geen noemenswaardige
verskille in vetraagde tipe hipersensitiwiteit velreaksies wat nie deur rasseverskille
kon verklaar word nie.
Sellulere immuniteit is ingekort in pasiente met Kaposi se sarkoom met ‘n verlaging
in die aantal NK selle. Beide die komponente van die immuunstelsel is belangrik vir
beskerming teen maligne transformasie. AFDELING 3
Kaposi se sarkoom is ‘n belangrike komplikasie van nieroorplanting. As die menslike
herpesvirus-8 (HHV-8) Kaposi se sarkoom veroorsaak, behoort die virus
teenwoordig te wees in alle letsels en as Kaposi se sarkoom remissie ondergaan
behoort dit drasties te verminder of te verdwyn in weefsel waarin dit voorkom.
Veertien nieroorplantingspasiente met Kaposi se sarkoom van die vel, insluitend
outopsiemateriaal van twee gevalle, is ondersoek vir die teenwoordigheid van HHV-
8. ‘n Tweede velbiopsie van dieselfde anatomiese area as die eerste is uitgevoer op
11 oorlewende pasiente na remissie van die sarkoom. Remissie was deur die
vermindering of onttrekking van immuunonderdrukking bewerkstellig. ‘n Perifere
bloedmonster is by dieselfde geleentheid as die tweede biopsie geneem. ‘n Geneste
polimerase kettingreaksietoets (“nested polymerase chain reaction”) is gebruik om
die teenwoordigheid van HHV-8 DNA in die biopsieweefsel en perifere bloed
mononukluere selle te bepaal, gevolg deur direkte volgordebepaling (“sequencing”)
van die polimerase kettingreaksieproduk om enige nukleotiedveranderings te
dokumenteer.
HHV-8 DNA is waargeneem in al die kutane Kaposi se sarkoom en al die viserale
Kaposi se sarkoom monsters, sowel as in weefsel waar die Kaposi se sarkoom nie
voorgekom het nie en waar die teenwoordigheid van die virus nie tevore beskryf is
nie, soos die skilklier, speekselklier, en hartspier. Mutasies in die virale DNA kon in
alle pasiente aangetoon word. Die mutasies wat gevind is, was nader verwant aan
die wat in VIGS-Kaposi se sarkoom beskryf is as die wat in endemiese Kaposi se
sarkoom in Afrika gevind word. HHV-8 volgordes kon waargeneem word in bevrore
opvolg-velbiopsies van vyf pasiente, maar was afwesig in die ekwivalente formaliengefikseerde
monsters. Virus DNA is ook waargeneem in 2 van 11 perifere bloed
mononukluere selmonsters wat versamel is tydens die opvolg velbiopsies.
Vermindering of onttrekking van immuunonderdrukking laat die immuunsisteem toe
om genoegsaam te herstel om virale replikasie te verminder met daaropvolgende
teenwoordigheid en laegraadse virale replikasie wat ooreenstem met kliniese
remissie van letsels van Kaposi se sarkoom. Dit verskaf verdere bewyse van die belangrike oorsaaklike rol wat deur HHV-8 gespeel word in die patogenese van
postoorplanting Kaposi se sarkoom.
AFDELING 4
Die onlangs-ontdekte HHV-8 is ‘n belangrike faktor in die etiopatogenese van Kaposi
se sarkoom. Die rede vir die buitengewone hoe prevalensie in ons gebied, sowel as
die van ander ontwikkelende lande, is nie voor die hand liggend nie. Ons het die
seroprevalensie van die virus in verskillende gesonde persone, sowel as orgaan
donor-ontvanger pare ondersoek.
Alle nierontvangers en hul gepaarde donors is getoets ten tye van die
nieroorplanting. Getoetste kontrole persone was gesonde bloedskenkers,
niereenheid personeel en huishoudlike kontakte van pasiente met vorige Kaposi se
sarkoom. ‘n Ensiemgekoppelde immuuntoets (enzyme-linked immnoassay; ELISA)
vir die volledige virus was gebruik vir sifting en bevestiging is verkry vir alle positiewe
toetse deur gebruik te maak van van ‘n ELISA vir die latente ORF 73 antigeen.
Die prevalensie van HHV-8 was vergelykbaar in alle groepe en was gemiddeld
minder as 6%. Na oorplanting het die prevalensie gestyg tot byna 20%, maar nog
die oorgeplante nier nog perioperatiewe bloedoortappings kom die styging verklaar.
Kaposi se sarkoom het in 3 van 116 van die pasiente wat ‘n oorplanting ondergaan
het, ontwikkel. Al die pasiente met Kaposi se sarkoom was HHV-8 seropositief voor
die ontwikkeling van die Kaposi se sarkoom. Twee van die pasiente wat Kaposi se
sarkoom ontwikkel het was seropositief voor die oorplanting. Geen pasient wat ‘n
nier van ‘n seropositiewe donor ontvang het, het Kaposi se sarkoom ontwikkel nie.
Ons weerle die stelling dat ‘n hoe prevalensie van HHV-8 in die algemene bevolking
verantwoordelik is vir die hoe prevalensie van Kaposi se sarkoom onder ons
nieroorplantingspasiente of dat die donornier ’n belangrike bron van infeksie is. Dit
wil voorkom of heraktivering, eerder as primere infeksie, ‘n bron van die virus is na
nieroorplanting.
|
3 |
An investigation into the role of collectins in tuberculosis infectionLundwall-Roos, Theresa Anne 03 1900 (has links)
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2005. / ENGLISH ABSTRACT:
Please see fulltext for abstract. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Tuberkulose (TB) affekteer die hele wêreld, maar dit is veral in ontwikkelende lande 'n groot
probleem. In Suid-Afrika, soos in baie ander lande, veroorsaak die immuun-paraliserende
uitwerking van HIV -koïnfeksie dat die TB-epidemie voortwoeker. Daar is bewyse dat
genetiese faktore in die gasheer die uitkoms van die siekte bepaal, aangesien slegs 10% van
die individue wat deur Mycobacterium tuberculosis (M tuberculosis) geïnfekteer word,
uiteindelik die aktiewe siekte ontwikkel.
Die aangebore immuunsisteem is die liggaam se eerste verdedigingslinie, waarna die
verworwe immuunreaksie geïnisieer word. Die bakterium se lotgevalle word moontlik bepaal
in hierdie vroeë stadium pas nadat dit ingeasem is. Die kollektien-molekule is veral in die
long 'n belangrike deel van die aangebore immuunrespons en sluit die mannose-bindende
lektien en die surfaktantproteïene A (SP-A) en D (SP-D) in. Dit is al aangetoon dat hierdie
drie kollektien-molekule in die gasheer 'n rol speel in die verdediging teen M tuberculosis.
In hierdie ondersoek is veral klem gelê op die surfaktantproteïene, wat voorkom asof dit
belangrike en kenmerkende rolle speel in die reaksie teen die ingeasemde bakterieë. SP-A
versterk die aanhegting van M tuberculosis aan die alveolêre makrofage en verhoog
fagositose, terwyl SP-D die bakterieë agglutineer en so verhoed dat dit deur die makrofage
gefagositeer word.
Gekontroleerde assosiasiestudies in pasiënte is gedoen deur polimorfismes in hierdie gene,
wat geassosieer is met TB in ander bevolkings as ons eie, te bestudeer. 'n Polimorfisme in
die amino-terminaal area van die SP-D-geen is positief geassosieer met vatbaarheid vir TB.
'n Familie-gebaseerde studie is ook gedoen om die resultate van die gekontroleerde
assosiasiestudie te repliseer. Verskillende resultate is verkry en word moontlik bepaal deur
die familiestruktuur wat gebruik is. Die aantal families wat bestudeer is, was relatief min en
daarom kan daar nie afgelei word dat die assosiasie wat voorheen waargeneem is vals is nie.
'n Groter studie sal gedoen moet word. Die impak van hierdie polimorfisme is verder
ondersoek om te bepaal of dit die totale struktuur van die proteïen beïnvloed. Die effekte van
hierdie polimorfisme op die konsentrasie van SP-D in die serum van aktiewe TB-pasiënte is
ondersoek en vergelyk met die van kontroles. Ons kon nie vasstel watter rol, indien enige, die
polimorfisme in die totale struktuur van die SP-D-molekule speel nie, maar ons het bewys dat
die serumkonsentrasie van SP-D beduidend verhoog was in aktiewe TB-pasiënte in vergelyking met kontroles (p < 0.0001). Verder het ons ook gedemonstreer dat die
konsentrasie van SP-D beduidend verhoog was in die IT-genotipe van die aktiewe TB pasiënte
vergeleke met die kontroles (p < 0.0001). Die IT-genotipe is al voorheen positief
geassosieer met vatbaarheid vir TB (T. Roos, ongepubliseerde inligting).
Verskeie alleliese variante is geïdentifiseer in die SP-A-gene (SP-A1 en SP-A2) wat saam die
volle funksionele SP-A-proteïen vorm. Polimorfismes wat onlangs in die kollageen-agtige
area van SP-A 1 en SP-A2 gevind is (Madan et al., 2002) en een nuwe polimorfisme wat in
hierdie studie geïdentifiseer is, is ondersoek in 'n Suid-Afrikaanse bevolking. Ons het
beduidende positiewe assosiasie tussen 'n polimorfisme in die kollageen-agtige area van die
SP-A2 geen en vatbaarheid vir TB (p = 0.007) aangetoon.
Ons bevindinge bewys die belangrikheid van die bestudering van mensgenetika, wat die
immuunkompetensie rig, om vatbaarheid vir infektiewe siektes te verstaan.
|
4 |
Mutational analysis of the solute carrier family 11 member 1 gene (SLC11A1) implicated in iron transportZaahl, Monique G. (Monique Glenda) 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--University of Stellenbosch, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: The solute carrier family 11 member 1 gene (SLC11A 1) is a divalent metal ion
transporter with various pleiotropic effects on macrophage function. This gene that
regulates iron, and is also regulated by cellular iron levels, has previously been linked
to many infectious and autoimmune diseases. In this analysis, in vitro studies using
the luciferase reporter system as well as case-control association studies were
applied to investigate the significance of SLC11 A1 allelic variation in patients with
diverse disease phenotypes.
For in vitro studies, five different SLC11A 1 promoter constructs were generated,
followed by transfection into U937 and THP-1 cells. The inserted fragments included
two previously described alleles (alleles 2 and 3), two novel alleles identified in this
study (alleles 8 and 9) and a C to T point mutation at nucleotide position -237 in the
presence of allele 3. The most striking finding was the opposite effect observed for
allele 3 in the presence of the -237C~ T polymorphism, similar to that of allele 2.
Although the SLC11A 1 gene has previously been implicated in iron transport, we
have demonstrated, for the first time, that the various alleles investigated cause
differential expression of the gene upon iron loading.
Association studies were performed by investigating diseases including oesophageal
cancer (DC), inflammatory bowel disease (lBO) and hereditary haemochromatosis
(HH) (or primary iron overload). Significant associations (P<O.05) were observed with
allele 3 for all three conditions investigated only after stratification according to the
presence of the -237C~ T polymorphism. Re-assessment of the promoter alleles
according to expression profiles determined by the in vitro studies, showed
statistically significant associations for allele 3 with DC and primary iron overload,
compared with the respective population-matched control groups. Additionally,
several novel variants were identified in exon 2 (112G~A, 148deIGACCAGCCC,
157insGACCAGCCCAG) and intron 1 (IVS1-28C~T), with variant IVS1-28C~T
occurring at a significantly increased frequency in patients with DC compared with
population-matched controls (P<O.05). Investigation of the SLC11A 1 gene in
individuals presenting with iron overload in the absence of homozygosity for the HFE
C282Y mutation, provided further support for the importance of sequence variation in the promoter region of the SLC11A 1 gene in modified risk of iron-related disorders.
Genes related to iron homeostasis, including HFE, SLC11A3, HAMP and DCYTB,
were investigated in individuals with similar criteria and potential disease-causing
mutations were identified in 11% White and 45% Black South African patients. The
possible significance of the SLC11A3 and DCYTB genes in iron overload in the Black
South African population, and the possible involvement of the DCYTB gene in iron
overload in general, are demonstrated for the first time.
This study contributed to a better understanding of the function of the SLC11A 1 gene
in relation to iron metabolism. The involvement of SLC11A 1 in a range of disease
phenotypes including cancer and inflammatory conditions that may involve iron
dysregulation, can probably be explained by interaction with external factors such as
infectious agents that may affect cellular iron status. Our findings provide both in vivo
and in vitro evidence that iron dysregulation mediated by allelic effects of SLC11A 1
may underlie disease susceptibility to infectious and autoimmune conditions. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die opgeloste stof draer familie 11 deel 1 geen (SLC11 A 1) is 'n divalente metaal ioon
vervoerder met verskeie pleiotropiese effekte op makrofaagfunksie. Die geen, wat
yster reguleer en ook deur sellulêre ystervlakke gereguleer word, is voorheen verbind
met verskeie infektiewe en outo-immune siektes. In hierdie studie is in vitro analises,
deur middel van die lusiferase verklikker sisteem, asook gevalle-kontrole assosiasie
studies gebruik om die rol van SLC11A 1 alleel variasie in pasiënte met diverse
siektefenotipes te ondersoek.
Vyf verskillende SLC11A 1 promotor variante is geskep vir in vitro studies en gevolg
deur transfeksie in U937 en THP-1 sellyne. Die ingevoegde fragmente het twee
voorheen beskryfde allele (allele 2 en 3), twee nuwe allele wat in hierdie studie
geïdentifiseer is (allele 8 en 9) en In C na T puntmutasie by nukleotied posisie -237
in die teenwoordigheid van alleel 3 ingesluit. Die opvallendste bevinding was die
teenoorgestelde effek wat waargeneem is wanneer alleel 3 in die teenwoordigheid
van die -237C~ T polimorfisme voorkom, soortgelyk aan alleel 2 uitdrukking.
Alhoewel die SLC11A1 geen voorheen geïmpliseer is in yster vervoer, is daar vir die
eerste keer aangetoon dat na yster lading, die verskillende allele differensiële
uitdrukking van die geen veroorsaak.
Verskeie siektes, insluitend slukderm kanker (OC), inflammatoriese dermsiekte (lBO)
en oorerflike hemochromatose (HH) (of primêre ysteroorlading), is ondersoek deur
middel van assosiasie studies. Betekenisvolle verskille (P<O.05) is waargeneem vir
alleel 3 tussen die kontrole- en pasiëntgroepe in al drie siektes wat ondersoek is,
maar slegs na stratifikasie volgens die teenwoordigheid van die -237C~ T
polimorfisme. Na hersiening van die promotor allele volgens ekspressie profiele
verkry met in vitro studies is statisties betekenisvolle assosiasie ook verkry vir alleel 3
met OC en primêre ysteroorlading in vergelyking met die onderskeie populasie
kontrolegroepe. Verder is verskeie nuwe variante ook geïdentifiseer in ekson 2
(112G~A, 148deIGACCAGCCC, 157insGACCAGCCCAG) en intron 1 (IVS1-
28C~ T) en 'n statisties betekenisvolle verhoogde frekwensie van variant IVS1-
28C~ T is waargeneem in pasiënte met OC in vergelyking met die populasie
kontrolegroep (P<O.05). Die belangrikheid van variasie in die promotor area van die SLC11A 1 geen as 'n modifiserende faktor in ysterverwante siektes, is verder
ondersteun deur die SLC11A 1 geen in individue met ysteroorlading in die
afwesigheid van homosigositeit vir die HFE C282Y mutasie te ondersoek. Ander
gene geassosieerd met yster homeostase, insluitend HFE, SLC11A3, HAMP and
DCYTB, is ondersoek in individue met soortgelyke seleksie kriteria en potensiële
siekte-verwante mutasies is geïdentifiseer in 11% Wit en 45% Swart Suid-Afrikaanse
pasiënte. Die moontlike belang van die SLC11A3 en DCYTB gene in ysteroorlading
in die Swart Suid-Afrikaanse populasie en die moontlike betrokkenheid van die
DCYTB geen in yster oorlading oor die algemeen, is vir die eerste keer aangetoon.
Hierdie studie dra by tot 'n beter insig in die funksie van die SLC11A 1 geen ten
opsigte van ystermetabolisme. Die betrokkenheid van SLC11A 1 in 'n reeks siekte
fenotipes, wat insluit kanker en inflammatoriese toestande wat verband kan hou met
'n yster wanbalans, kan moontlik verklaar word deur interaksie met eksterne faktore
soos infektiewe agente wat die sellulêre yster status kan beïnvloed. Ons bevindinge
verskaf beide in vivo en in vitro getuienis dat yster wanbalans, wat bemiddel word
deur alleliese effekte van SLC11A1, verantwoordelik mag wees vir vatbaarheid vir
infektiewe en outoimmune siekte toestande.
|
5 |
Immune responses in a community with a high incidence of tuberculosisAdams, Joanita Frances Ann 03 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2004 / ENGLISH ABSTRACT: It is estimated that about one third of the world's population is infected with
Mycobacterium tuberculosis (M. tuberculosis). Of those infected, only 10 % will develop
disease of which 3-5 % will relapse after completion of treatment. Susceptibility to M
tuberculosis or relapse following treatment, may be due to environmental influences such
as poverty-related factors including intestinal parasites (helminths), and/or genetic
factors, all of which can influence the immune response to M. tuberculosis. In the current
study, the epidemiology of mycobacterial infection and helminths was studied in two
adjacent suburbs of Cape Town, South Africa. These communities had a tuberculosis
notification rate of over 1 000/100 000 population with rampant infestations by helminths
such as Ascaris lumbricoides and Trichuris trichiura. M. tuberculosis infection and
Bacille Calmette Guerin (BCG) vaccination induce a Thl (type 1) immune response,
while a Th2 (type 2) immune response is required for expulsion of intestinal parasites.
Type 1 and type 2 responses negatively cross regulate each other in vitro and in
experimental models. The interaction of these two immune responses in the study
community, were investigated. It was hypothesised that susceptibility to M. tuberculosis
and progression to disease may be increased in individuals mounting prominent type 2
immune responses, manifested by high serum IgE levels. Furthermore it is proposed that
that poverty-related factors and intestinal parasites, specifically those trafficking through
the lungs, could further augment the type 2 dominance in the study community.
Results presented show that serum IgE concentrations, surrogate marker for type 2
activation, were high among healthy adults, confirming the dominance of type 2
responses. When characterised in census blocks or enumerator sub-districts (ESDs), IgE
levels correlated with the tuberculosis notification rate per ESD. The notification rate of
tuberculosis also correlated with the socio-economic status, female literacy and
population density of the study population. Although these correlations do not necessarily
imply a causal relationship, these factors are associated with susceptibility to M.
tuberculosis. It was also shown that IgE concentrations decreased significantly after
successful treatment of tuberculosis, showing that IgE concentrations in humans can be
down-regulated under these circumstances, presumably due to enhancement of a type 1 response. Furthermore, as a reason for the high serum IgE concentrations in the study
population, the helminth burden was subsequently measured in all primary school
children in the study community. Results show that more than 50 % of the children
recruited were infected with A. lumbricoides and/or T. trichiura. Schools situated in the
poorest areas with the highest tuberculosis notification rates, presented with the highest
prevalences of helminths. All the children, irrespective of their helminth status or their
participation in the study, subsequently received ant-helminthic treatment.
The BCG vaccination scar status and Mantoux skin test responses were available on a
sub-sample of the above-mentioned school children. Although it is assumed that most
children receive BCG vaccination in the neonatal period, only two thirds of the children
had evidence of a BCG scar. The results show that the prevalence of BCG scar positivity,
while independent of age, was lower in children around 11 years of age. In contrast to the
broad constancy of BCG scar expression, the percentage of children showing Mantoux
reactivity increased with age, from 13 % at 6 years to 65 % at mid teenage. The time
course of Mantoux conversion with age indicated that any tuberculin sensitivity, induced
by the BCG, waned within the first few years of life and that PPD responsiveness
thereafter was induced by environmental exposure to M. tuberculosis. Contrary to the
ThllTh2 paradigm, the prevalence of helminth infection in children with a BCG scar was
marginally lower than in those without one. A relatively weak positive correlation was
found between tuberculin responsiveness and helminth infection and this correlation was
most marked in children without a BCG scar. In this subgroup, children who were
infected with helminths were more likely to be PPD responsive than those who were not
infected. The data showed that conversion to PPD sensitivity predisposed to helminth
infection. The results suggest that the effect of helminth infection on the development of
clinical tuberculosis is such that those with large worm burdens and who make good PPD
responses are likely to be resistant whereas those who deal very effectively with these
parasites and who make weaker PPD responses are more likely to be susceptible. The
data also indicate that the BCG vaccine used in this study does not give rise to a latent
infection whereas the pathogenic M. tuberculosis does so and repeatedly stimulates an
immune response to it. In a separate study, it was demonstrated how the host response to M. tuberculosis differs
in patients at risk for developing tuberculosis after successful completion of treatment,
compared to those who have protective immunity. Individuals participating in the study
were also interviewed to understand their social and economic background and how it
relates to the disease. Purified protein derivative (PPD) and M. tuberculosis-induced
cytokine responses were determined in the study groups. The results show that single
immunological marker of susceptibility could not be distinguished, but rather
immunological patterns of susceptibility were observéd. Individuals who have had
tuberculosis once before and who had been cured, presented with an immuno-suppressive
profile, which included high concentrations of IL-lO, TGF-13 as well as high IgE levels.
This type of profile suggests that although these individuals have had tuberculosis once
before, they have not acquired protective immunity and would be susceptible to reinfection
and progression to disease. Furthermore, the interviews conducted showed that
most of the people included in this study were poor, unemployed, undernourished and
lived in overcrowded conditions. It seems inevitable that those individuals with the
immuno-suppressed profile living in poverty would present with a second episode of
tuberculosis in the near future.
We conclude that in the study community, which has a typical third world setting,
poverty-related factors including helminths, could contribute to a dominant type 2
immune response which in tum, would down-regulate the protective type I response,
resulting in an enhanced susceptibility to M. tuberculosis and progression to disease. / AFRIKAANSE OPSOMMING:
Dit word beraam dat ongeveer een derde van die wêreld se populasie geïnfekteer is met
Mycobacterium tuberculosis (M. tuberculosis). Van diegene wat wel geïnfekteer is, sal
slegs 10 % siekte ontwikkel met 3-5 % wat 'n relaps episode sal ervaar na voltooiing van
behandeling. Vatbaarheid vir M. tuberculosis of 'n relaps episode gevolg na behandeling,
mag toegeken word aan armoede-verwante faktore wat intestinale parasiete (helminte)
asook genetiese faktore, insluit. Hierdie faktore het die vermoë om die immuun respons
teen M. tuberculosis te beïnvloed. In die huidige studie, is die epidemiologie van die
mikobakteriele infeksie en helminte bestudeer in twee aangrensende voorstede van
Kaapstad, Suid Afrika. Hierdie gemeenskappe het 'n tuberkulose aanmeldings koers van
1 000/1 00 000 populasie met verpreide infestasies met helminte soos Ascaris
lumbricoides and Trichuris trichiura. Infeksie met M tuberculosis en vaksinasie met
Bacille Calmette Guerin (BeG), induseer 'n Th1 (tipe 1) immuun respons, terwyl 'n Th2
immuun respons benodig word vir die eliminasie van intestinale parasiete. Die interaksie
tussen die twee immuun response was in die huidige studie populasie bestudeer. Dit word
gepostuleer dat persone met 'n sterk tipe 2 immuun respons, gemanifesteer deur hoë
serum IgE vlakke, vatbaar is vir infeksie met M. tuberculosis en progressie tot siekte.
Verder was dit voorgestel dat armoede-verwante faktore en intestinal parasiete, veral
parasiete wat deur die longe beweeg, 'n dominante tipe 2 respons verder kan versterk.
Die resultate voorgestel, wys daarop dat serum IgE konsentrasies, 'n surrogaat merker vir
tipe 2 aktivering, hoog was in gesonde volwassenenes. Dit het die siening van 'n
dominante tipe 2 respons bevestig. IgE vlakke was bereken vir elke sensus blok of
enumerator sub-distrik (ESD) en het gekorreleer met die tuberkulose annmeldings koers
per ESD. Die aanmeldings koers het ook gekorreleer met die sosio-ekonomiese status,
vroulike geletterdheid en populasie digtheid. Alhoewel hierdie korrelasies nie
noodwending dui op 'n oorsaak en gevolg verhouding nie, is dit duidelik dat hierdie
faktore kan bydra tot vatbaarheid vir M. tuberculosis. Dit was ook getoon dat IgE
konsentrasies beduidend afneem na suksesvolle behandeling van tuberkulose. Dit wys
daarop dat IgE konsentrasies in mense afgeruleer kan an waarskynlik dui op 'n
verhoogde tipe 1 respons. Verder, as 'n rede vir die hoë IgE konsentrasies in die studie populasie, is die helmint ladings gevolglik in alle prim ere skool kinders in die studie
populasie, gemeet. Die resultate dui daarop dat meer as 50 % van die kinders ingesluit,
geïnfekteer was met A. lumbricoides en/of T. trichiura. Skole in areas met die hoogste
armoede syfer en tuberkulose annmeldings koers, het ook die hoogste prevalensie van
helminte gehad. Alle kinders, ongeag hulle helmint status of hulle deelname in die studie,
het gevolglik anti-helmintiese behandeling ontvang.
BeG vaksinasie littekens en Mantoux vel toets response was beskikbaar op 'n subpopulasie
van die bogenoemde skool kinders. Alhoewel dit aanvaar word dat die
meerderheid van kinders BeG vaksinasie in die neonatale periode ontvang het, het slegs
twee derdes van die kinders 'n BeG litteken getoon. Die resulatate dui daarop dat die
prevalensie van BeG litteken positiwiteit, onafhanklik van ouderdom, laer was in kinders
rondom die ouderdom van 11 jaar. In kontras met die konstante uitdrukking van BeG
littekens, het die persentasie van Mantoux reaktiwiteit verhoog met ouderdom vanaf 13
% by 6 jaar tot 65 % teen 15 jarige ouderdom. Die tyd koers van Mantoux omskakeling
met ouderdom dui daarop dat tuberkulin sensitiwiteit, geïnduseer deur BeG, afneem
binne die eerste paar jaar van lewe en dat PPD responsiwiteit daarna deinduseer word
deur omgewings blootstelling aan M. tuberculosis. In kontras met die ThllTh2
paradigma, was die prevalensie van helmint infeksies in kinders met 'n BeG litteken
marginaal laer teenoor hulle sonder 'n litteken. 'n Relatiewe swak posititiewe korrelasie
was gevind tussen tuberkulin responsiwiteit en helmint infeksie. Hierdie korrelasie was
meer beduidend in kinders sonder 'n litteken. In hierdie sub-groep, was die helmintgeïnfekteerde
kinders meer geneig om PPD responsief te wees teenoor hulle wat nie
geïnfekteer was nie. Die data wys daarop dat omskakeling na PPD sensiwiteit kan lei tot
infeksie met helminte. Die resultate stel voor dat die effek van helmint infeksie op die
ontwikkeling van kliniese tuberkulose van so 'n aard is dat diegene met groot wurm
ladings en wat goeie PPD response toon, meer geneig sal wees om weerstandig te wees.
Diegene egter wat die parasiete beter kan beheer and wat goeie PPD response toon, sal
meer geneig wees om vatbaar te wees vir tuberkulose. Die data dui ook daarop dat die
BeG vaksien wat in die studie gebruik was, nie lei tot latente infeksie nie, terwyl
patogene M tuberculosis dit wel doen en herhaardelik die immuun respons sal stimuleer.
In 'n aparte studie, was dit gedemonstreer dat die gasheer-respons teen M. tuberculosis in
pasiënte wat die gevaar loop om na suksesvolle voltooiing van behandeling, weer
tuberkulose te ontwikkel, verskil van diegene wat beskermende immuniteit het.
Onderhoude was ook gevoer met indiwidue wat deelgeneem het aan die studie, om ten
einde hul sosiale en ekonomiese agtergrond te verstaan en hoe dit gekoppel is aan die
siekte. Purified protein derivative (PPD) en M. tuberculosis-geinduseerde sitokien
response was in die studie groepe bepaal. Die resultate wys daarop dat alhoewel 'n enkele
immunologiese merker nie geidentifiseer kon word nie, was immunologiese patrone vir
vatbaarheid welopgemerk. Indiwidue wat reeds een episode van tuberkulose gehad het
en suksesvolle behandeling ontvang het, het 'n onderdrukte immuun profiel getoon. Dit
het ingesluit hoë vlakke van die sitokiene, IL-lO en TGF-J3 asook hoë vlakke van serum
IgE. Hierdie tipe profiel stel voor dat ten spyte van die vorige tuberkulose episode,
hierdie persone nie beskermende immunitiet ontwikkel nie en dus vatbaar is vir herinfeksie
en progressie tot siekte. Die onderhoude het getoon dat die meerderheid van
mense in die studie populasie onder armoedige oorbevolkte omstandighede lewe, wat
werkloosheid en ondervoeding insluit. Die studie het verder getoon dat hierdie indiwidue
met die onderdrukte immuun profiel en wat in armoede lewe, in die nabye toekoms
vatbaar is vir 'n tweede episode van tuberkulose.
In die studie gemeenskap, met 'n tipiese derde wêreld opset, is daar gewys dat armoedeverwante
faktore en helminte, mag bydra tot 'n dominante tipe 2 immuun respons wat op
sy beurt, die beskermende tipe 1 response sal af-reguleer. Dit sal uiteindelik lei tot
verhoogde vatbaarheid vir M. tuberculosis en uiteindelik progressie tot siekte
(tuberkulose).
|
6 |
Identification of candidate genes and testing for association with tuberculosis in humansBabb, Chantal Louiza 12 1900 (has links)
Dissertation (PhD)--Stellenbosch University, 2007. / ENGLISH ABSTRACT: This research investigated human candidate genes for susceptibility to tuberculosis and the effect
of various factors on time to sputum conversion in the admixed South African Coloured (SAC)
population. Population stratification was formally tested and excluded. Population based casecontrol
studies were the primary analysis method with a variety of genotyping methods.
Candidate polymorphisms in RANTES, CCR5, CCR2 and SDF1, were not associated with
tuberculosis susceptibility. Initially the RANTES polymorphism -403 was found to be associated
with tuberculosis susceptibility but after the testing of additional samples the association was lost,
illustrating the challenges with association studies.
The C-type lectins DC-SIGN, encoded by the gene CD209, and L-SIGN are important
pathogen-recognition receptors of the human innate immune response. Both lectins have been
shown to interact with Mycobacterium tuberculosis. CD209 promoter polymorphisms, -336 and -
871, were both found to be associated with tuberculosis susceptibility. The haplotype containing
CD209 -871G and -336A was strongly associated with the control group. The CD209 -336A
allele has been found to be associated with increased DC-SIGN expression, which may be the
underlying reason for an increased efficiency of host phagocytes.
Susceptibility to tuberculosis in mice has recently been attributed to the Ipr1 gene. Eight
polymorphisms in the human homologue, SP110, were investigated, including two novel
polymorphisms. No significant associations were found with any of the polymorphisms
investigated, including two polymorphisms that were previously found to be associated with
tuberculosis susceptibility in West African populations.
A cohort of 249 cases from a longitudinal study of first time pulmonary tuberculosis patients was
available. The cohort was used to investigate if the vitamin D receptor gene (VDR)
polymorphisms FokI, ApaI and TaqI were associated with tuberculosis susceptibility or time to
sputum conversion, and to investigate other clinical and demographic factors affecting the rate of
response to treatment. No association between the VDR genotype and tuberculosis was found in
the case-control study. The cohort allowed for a reliable conversion time to be determined for
smear (n=220) and culture (n=222). Analysis was carried out to determine which factors,
including VDR FokI, ApaI, and TaqI genotypes, contribute to faster mycobacterial resolution in
sputum. This was done by survival curves and Cox regression models. The results indicate that
the extent of disease at diagnosis was predictive of both smear and culture conversion times in
the final models. Smoking status and VDR genotype contributed independently to smear
conversion time, with ApaI ‘AA’ and TaqI ‘T’ containing genotypes being predictive of a faster
response to tuberculosis therapy. We can conclude that the time taken for an individual to
convert to sputum negativity while on DOTS therapy, can be independently predicted by the
VDR genotype. This may have implications for future immunomodulatory therapies.
Identifying what contributes to susceptibility to tuberculosis will provide us with a better
understanding of the human immune response to tuberculosis which may lead to the
development of accurately targeted therapeutics and vaccines. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Kandidaatgene vir die vatbaarheid vir tuberkulose en die effek van verskeie faktore op sputum
oorgangstyd was in hierdie navorsingsstudie ondersoek in die Suid-Afrikaanse Kleurlingbevolking
(SAC). Dié bevolking was ook getoets vir populasie-stratifikasie, waarvan daar geen bewyse
gevind is nie. Populasiegebaseerde pasiënt-kontrole studies was die primêre metode van analise
en verskeie genotipering metodes was gebruik.
Polimorfismes in kandidaatgene soos RANTES, CCR5, CCR2 en SDF1 was nie met die
vatbaarheid van tuberkulose geassosieer nie. Oorspronklik was daar ‘n assosiasie met die
RANTES -403 polimorfisme, maar met die genotipering van addisionele individue het die
assosiasie verdwyn. Resultate verkry vir die polimorfisme illustreer die uitdagings waaraan
assosiasie studies onderworpe is.
Die C-tipe lektiene DC-SIGN, wat gekodeer word deur CD209, en L-SIGN is belangrike
patogeen herkenningsreseptore in die aangebore immuunreaksie. Interaksies tussen beide lektiene
en Mycobacterium tuberculosis is voorheen gerapporteer. Die CD209 promoter polimorfismes, -336
en -871, was met die vatbaarheid van tuberkulose geassosieer. ‘n Haplotipe bestaande uit die
CD209 -871G en -336A allele was sterk met die kontrole groep geassosieer. Die CD209 -336A
alleel was geassosieer met ‘n toename in die DC-SIGN proteïen vlakke, wat moontlik ‘n
onderliggende rede is vir die toename in die effektiwiteit van die gasheer se fagosiete.
Vatbaarheid vir tuberkulose is onlangs toegeskryf aan die Ipr1 geen in muise. Agt polimorfismes,
insluitend 2 voorheen onbekendes, was in die mens homoloog SP110 bestudeer. Geen positiewe
beduidende assosiasie was met enige van die polimorfismes gevind nie ten spyte van die feit dat
twee van hierdie polimorfismes voorheen met tuberkulose vatbaarheid geassosieer was in
bevolkings van Wes-Afrika.
‘n Versameling van 249 TB pasiënte van ‘n longitudinale studie was beskikbaar. Dié groep was
gebruik om polimorfismes FokI, ApaI and TaqI in die vitamien D reseptor geen (VDR) te
bestudeer ten opsigte van vatbaarheid vir tuberkulose of sputum oorgangstyd sowel as ander
kliniese en demografiese faktore wat die tempo van respons op behandeling kan affekteer. In
hierdie studie was daar geen assosiasie gevind tussen die ontwikkeling van tuberkulose en die
VDR genotipes nie. Die bepaling van ‘n betroubare oorgangstyd vir beide smeer en kultuur van
die groep was moontlik. Analises was uitgevoer om te bepaal watter faktore bydrae tot vinniger
resolusie van Mycobacteria in sputum. Resultate verkry het aangedui dat die aard van die siekte
tydens diagnose voorspelbaar was van die oorgangstye van beide smeer en kultuur in die finale
modelle. Die rookstatus van individue sowel as die VDR genotipes het onafhanklik bygedrae tot
die oorgangstyd van die smeer, met ApaI ‘AA’ en TaqI ‘T’ bevattende genotipes wat ‘n vinniger
reaksie op tuberkulose behandeling voorspel het. Ter opsomming, die tyd wat dit ‘n individu op
DOTS terapie neem om na sputum negatief oor te gaan kan onafhanklik deur die VDR genotipe
voorspel word. Dit kan moontlik implikasies hê vir ander immunomodulerende terapië in die
toekoms.
Die identifisering van faktore wat bydra tot die vatbaarheid van turberkulose sal ons in staat stel
om ‘n beter begrip te hê van die immuunrespons teen tuberkulose wat moontlik kan lei tot die
ontwikkeling van akkurate behandelings en inentings.
|
7 |
Treatment and prevention of trichuriasis : efficacy of albendazole in disadvantaged children at Rawsonville Primary School, Western Cape Province, South AfricaArendse, Vera Jane 12 1900 (has links)
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2000. / ENGLISH ABSTRACT: Children in socioeconomically disadvantaged communities in the Western Cape and elsewhere in South
Africa are frequently infected by Trichuris trichiura. Although albendazole and mebendazole are listed
as essential drugs for treatment of humans, it is well known that trichuriasis is relatively refractory to
anthelmintic treatment. There are some reports that mebendazole is more effective against Trichuris and
it is available as generics that are relatively cheap. On the other hand, albendazole is better for
hookworm and may have some effect against Giardia duodenalis, which is common in the same
communities. Moreover, albendazole is used in a deworming programme in KwaZulu-Natal, at a dose
o f400 mg stat, given once or twice a year depending on the health region in that province.
In terms of diagnosis, infection by intestinal helminthiasis can be determined and monitored by simple,
non-invasive, sustainable and cost effective methods. The epidemiological significance of high
prevalence extends far beyond the worms per se because they are an index of environmental conditions
that pose a risk of several other diseases. These include infection by organisms that can cause epidemics
of enteric disease. These facts pertain within a deteriorating milieu in terms of human ecology, because
the informal sector of the population is burgeoning under dynamic forces that include urbanisation,
migration, poverty and disease.
The study reported in this thesis had three main objectives within the context and concepts of the
realities described in the previous two paragraphs. The first was to review and consider all information
on trichuriasis that could be detected in the literature, and to relate the result to South African needs.
The second was to test efficacy of albendazole against trichuriasis in children from a community where
it is the predominant worm infection, by means of a well designed and controlled study. Finally, it was necessary to consider other results associated with treatment. These included possible drug resistance
and effects on growth, eosinophilia, iron status and toxicity.
The literature survey established that South Africa lags behind many other developing countries in
defining and addressing the problem of helminthiasis as a whole. The conventional epidemiology of
trichuriasis as described in the literature is based mainly on studies in the West Indies. Surveys
completed recently in the Western Cape Province of South Africa confirm some of the epidemiological
concepts, with two notable exceptions. First, the age-related prevalence peaked in children who were
14 years old in a suburb of Cape Town. This is older that in West Indian children. The second
difference is probably more important and was detected in children at schools serving the informal sector
o f Khayelitsha. This is densely populated and the sanitation is often not effective and is sometimes
totally lacking. The distribution of egg counts in 316 Khayelitsha children was not overdispersed to low
counts, which is perceived as invariably the situation in the West Indies. In the Khayelitsha survey,
approximately 25% of children had more than 10 000 eggs per g of faeces.
The randomised controlled treatment trial tested a series of four albendazole treatments, at doses of400,
800 and 1200 mg (given as 400 mg/day), repeated at intervals of approximately four months in matched
groups of children. Results indicate that mass deworming programmes in South Africa should not use
albendazole at a dose o f400 mg stat for control of infection by Trichuris trichiura. The package insert
of the product tested (Zentel®, SmithKline Beecham) recommends that "in heavy mixed infestation
involving Trichuris, a single daily dose may be inadequate and the dose may be given for three
consecutive days". This statement is not accurate because even when infection by Trichuris was not
intense, as defined internationally in terms of egg counts per g of faeces, and it was the only helminth
present, the cure rate achieved by repeated doses of 400 mg of albendazole was not satisfactory.
Moreover, 48% (15/31) of treated children remained continuously infected, although egg counts were clearly reduced. This result demonstrates that continuous use of a dose of 400 mg which is the
maximum stat dose permitted in South Africa, is likely to facilitate development of true genetic
resistance to albendazole by T. trichiura. Doses of 800 and 1200 mg were more efficacious and
continuous infection reduced to 21% (9/43) and 2.5% (1/39), respectively. A dose of 800 mg for
routine use in mass deworming programmes, as 400 mg/day, can be recommended on the basis of
sufficiently efficacious treatment, simplification of compliance, and reduction of cost. The frequency
of treatment within such programmes should probably be three times per year when prevalence of severe
infection exceeds 10% ("severe infection" is defined internationally as an egg count of more that 10 000
per g of faeces). When severe infection is less frequent, treatment could be less often, but more
definitive research of this aspect is necessary under local conditions. There was some evidence that
incidence increased seasonally during summer and autumn in the community concerned.
A range of other results was recorded. The possibility of genetic resistance to albendazole by Trichuris
trichiura was not excluded. There was significant reduction of eosinophiha during treatment with
albendazole. This may have immunological implications for incidence, prevention and progression of
other diseases. Treatment appeared to be beneficial in terms of growth and iron status, but there was
not sufficient statistical power to confirm this. No evidence of toxicity at the highest dose (1200 mg
given as 400 mg/day for three days) was detected. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Kinders in sosio-ekonomiese agterblewe gemeenskappe in die Wes-Kaap en ook elders in Suid-Afrika
toon gereelde infeksies met Trichuris trichiura. Albendazool en mebendazool word gelys as
noodsaaklike medikasie vir menslike behandeling, maar dit is wel bekend dat Trichuris relatief moeilik
is omte behandel. Daar word gerapporteer dat mebendazool meer effektief is teen Trichuris en maklik
beskikbaar is as goedkoper generiese medikasie. Albendazool, aan die ander kant, is effektief teen
haakwurm en kan ook ‘n effek het teen Giardia duodenalis, wat voorkom in dieselfde gemeenskappe.
‘n Dosis van 400 mg albendazool, een of twee keer per jaar, word huidelik gebruik in ‘n
onwurmingsprogram in KwaZulu-Natal. Die frekwensie van behandeling word bepaal deur die
gesondheids streek binne die provinsie.
In terme van diagnose, kan infeksie deur intestinale helminte bepaal en gemonitor word deur eenvoudige,
nie-invallende, koste effektiewe maniere. Die epidemiologiese betekenis van ‘n hoe voorkoms strek
verder as net die wurms omdat hulle ‘n indeks is van omgewings besoedeling wat kan dui op die risiko
van verskeie ander siektes. Dit sluit in infeksies deur organismes wat epidemies van enteriese siektes
veroorsaak. Hierdie feite pas binne die agteruitgang in terme van menslike ekologie, want die informele
sektor van die bevolking is onder dinamiese druk wat verstedeliking, migrasie armoede en siektes insluit.
Die studie, waarvan verslag gegee word in hierdie tesis, het drie vemame objektiewe binne die konteks
en konsepte van die realiteite soos beskryf in die vorige twee paragrawe. Die eerste objektief was om
alle informasie aangaande trichuriase in die literatuur in oorsig te neem en dit in verband te bring met
Suid-Afrikaanse behoeftes. Die tweede was om die werksaamheid van albendazool teen trichuriase te
toets in kinders van ‘n gemeenskap waar wurm infeksies oorheers, deur middel van ‘n goed beplande
en gekontroleerde studie. Laastens was dit nodig om ander resultate, geassosieer met behandeling, in ag te neem. Dit sluit in moontlike weerstand teen die medikasie en die effek op groei, ysterstatus en
toksisiteit.
Die literatuur oorsig toon dat Suid-Afrika ‘n agterstand het met baie ander ontwikkelende lande om die
omslag van die probleem van helminte te bepaal en ook om dit aan te pak. Die konvensionele
epidemiologie van trichuriase, soos beskryf in die literatuur, is gegrond op studies in die Wes-Indies.
Opnames wat onlangs in die Wes-Kaap gedoen is, bevestig sekere epidemiologiese konsepte met twee
vemame uitsonderings. Die eerste is die ouderdoms verwante voorkoms wat ‘n hoogtepunt bereik in
14 jarige kinders in ‘n voorstad van Kaapstad. Dit is ouer as in die Wes-Indiese kinders. Die tweede
verskil is miskien meer belangrik en was vasgestel in skool kinders in ‘n informele sektor van
Khayelitsha. Dit is ‘n dig bewoonde area met oneffektiewe of ‘n totale gebrek aan sanitasie. Die
verspreiding van eier tellings in 316 Khayelitsha kinders was nie oor-versprei tot lae tellings nie, wat
andersins die geval in die Wes-Indies was. In die Khayelitsha studie het ongeveer 25% van kinders meer
as 10 000 epg stoelgang.
Die gekontrolleerde ewekansigheidstoets soos bespreek in hierdie tesis het ‘n reeks van vier albendazool
behandelings, by dosisse van 400, 800 en 1200 mg (gegee as 400 mg/dag), herhaal by pouses van
ongeveer vier maande in gelyke groepe van kinders, ge-evalueer. Die resultate toon dat massa
ontwurmings programme in Suid-Afrika nie die 400 mg dosis vir kontrole van Trichuris trichiura moet
gebruik nie. Die pakkie insetsel van die produk wat getoets was (Zentel®, SmithKline Beecham) dui
aan dat in swaar gemengde infeksies waar Trichuris betrokke is, ‘n enkele dosis onvoldoende is en dat
die dosis vir drie agtereenvolgende dae gegee mag word. Hierdie stelling is onakkuraat want al is die
infeksie deur Trichuris nie swaar nie, soos intemasionaal gedefinieer in terme van eier telling per gram
stoelgang, en al is dit die enigste intestinale wurm teenwoordig, is die genesingsyfer wat behaal is met
herhaalde dossise van 400 mg albendazool nie bevredigend nie. Inteendeel, 48% (15/31) van behandelde kinders was aanhoudend besmet, al was eier tellings duidelik verminder.
Hierdie resultaat wys dat herhaaldelike gebruik van ‘n 400 mg dosis, wat die maksimim dosis toelaatbaar
in Suid-Afrika is, genetiese weerstand van albendazool deur Trichuris trichiura kan fasiliteer. Die 800
mg en 1200 mg dosis was meer doeltreffend en het herhaalde infeksie verminder tot 21 % (9/43) en 2.5%
(1/39) onderskeidelik. Die 800 mg dosis as 400 mg/dag word aanbeveel vir roetine gebruik in massa
ontwurmings programme. Dit is meer doeltreffend, behandeling word vereenvoudig en koste word
verminder. Die frekwensie van behandeling binne sulke programme moet waarskynlik drie keer per jaar
wees wanneer die prevalensie van swaar infeksies meer as 10% is (“swaar infeksie” word intemasionaal
gedefinieer, wanneer eier tellings meer as 10 000 eiers per g stoelgang is). As swaar infeksies minder
voorkom, kan behandeling minder gereeld wees, maar meer bepaalde navorsing onder plaaslike kondisies
is nodig. Daar is sekere bewysse dat insidensie seisoenaal verminder, tydens somer en herfs, in hierdie
gemeenskap.
‘n Reeks van ander resultate was ook aangeteken. Die moontlikheid van genetiese weerstand van
Trichuris trichiura teen albendazool word nie uitgesluit nie. Daar was ‘n aanmerklike vermindering van
eosinophillia tydens behandeling met albendazool. Dit mag immunologiese implikasies vir insidensie,
voorkoming en voortgang van ander siektes voorspel. Dit blyk of behandeling groei en yster status
bevoordeel het, maar daar was nie genoegsame statistiese mag om dit te bevestig nie. Geen bewys van
vergiftiging by die hoogste dosis (1200 mg gegee as 400 mg/dag vir drie dae) is waargeneem nie.
|
8 |
Genetic analysis of the role of androgen metabolism in the pathogenesis of prostate cancerHendricks, Roshan 12 1900 (has links)
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2004. / ENGLISH ABSTRACT: Prostate cancer (CaP) has the highest incidence of any malignancy affecting
South African males. The aetiology of prostate carcinoma indicate that ethnicity
is one of the most important risk factors. The causes of these ethnic differences
are unknown but presumably involve both environmental and genetic factors.
Carcinoma of the prostate is androgen dependent, and it has been suggested
that variations in androgen metabolism and synthesis may affect an individuals'
risk. Therefore, genes involved in these pathways are candidates for
determining CaP susceptibility.
In this study two candidate genes in the androgen biosynthetic and metabolic
pathway were analysed, viz., the androgen receptor gene (AR), involved in
androgen transport and transcriptional activation, and the cytochrome p450c17a
gene (CYP17), important for testosterone biosynthesis. Comprehensive
mutation detection assays were designed (appropriate for analysis of archival
paraffin-embedded material) for almost the entire coding region (excluding
polymorphic repeat sequences), and including all splice site junctions of the AR
gene, as well as the entire coding region of CYP17. The aim of this study was
thus to determine the type and frequencies of genetic variants of these androgen
metabolism genes within the diverse South African population, and to determine
if the observed ethnic variation in the incidence and progression of CaP can be
explained by ethnic-based genetic differences.
For high sensitivity mutation detection, the most powerful of the pre-screening
methods was used, namely denaturing gradient gel electrophoresis (DGGE). 20
CaP and 25 control benign prostatic hyperplasia (BPH) tissue samples were
screened in order to identify possible mutations. Blood samples from the same
patients were analysed in order to determine whether mutations are germline and
therefore present in all cells of the body. Additional blood samples from the
Western Province Blood Transfusion Service (WPBTS) (Refer to section 2.1.2,
Table) were also analysed in order to determine the frequency of identified
polymorphisms within the general population. Certain polymorphisms were
further analysed in paraffin-embedded wax material (exclusively from Blacks) to
determine the distribution of these polymorphisms in the Black population. Direct
sequencing of mutant-containing DNA fragments was performed to determine the
exact location and nature of mutation.
Using the AR- DGGE assay 4 novel mutations were identified as well as a
previously reported codon 211 (E211) polymorphism. With the CYP17- DGGE
assay, 3 novel single nucleotide polymorphisms (SNPs) were detected. Three
base variants occured, in codons 36 (L36), 46 (H46) and 65 (S65), as well as
intronic substitutions in intron 4 (IVS+58G4C) and intron 6 (IVS-25C7A).
Frequencies of SNPs were measured in the CaP and BPH samples.
In conclusion, the identified polymorphisms could be used as markers in
determining CaP susceptibility and may thus facilitate the identification of
individuals with a high- or low-risk of developing carcinoma of the prostate. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Prostaatkanker vertoon die hoogste voorkoms van enige kwaardaardigheid wat
Suid-Afrikaanse mans aantas. Die etiologie van prostaatkarsinoom dui aan dat
etnisiteit een van die mees belangrike risikofaktore is. Oorsake van hierdie
etniese verskille is onbekend, maar vermoedelik is omgewing en genetiese
faktore albei betrokke. Karsinoom van die prostaat is androgeenafhanklik en
daar is voorgestel dat variasies in androgeenmetabolisme en androgeensintese
'n persoon se risiko mag affekteer. Gevolglik, is gene betrokke in hierdie paaie
kandidate vir die bepaling van prostaatkanker vatbaarheid.
In hierdie studie het ons twee kandidaat gene in die androgeen biosintetiese en
metaboliese pad geanaliseer, naamlik, die androgeen reseptor geen (AR),
betrokke in androgeen vervoer en aktivering van transkripsie, en die sitokroom
p450c17a geen (CYP17), belangrik vir testosteroon biosintese. Ons het
omvattende mutasie-bespeurings-essai-sisteme ontwikkel (ook uitvoerbaar op
argivale paraffien-bewaarde materiaal), wat amper vir die hele koderende streek
van die AR geen gebruik kan word (uitsluitend herhalende polimorfiese reekse)
en wat alle splytpunt-aansluitings van die AR geen insluit, asook vir die hele
koderende streek van CYP17. Die doel van hierdie studie was dus om die tipe
en frekwensies van genetiese variante van androgeen metabolisme gene in ons
diverse Suid-Afrikaanse bevolking te bepaal, en om vas te stel of die
waarneembare etniese wisseling in die insidensie en vordering van
prostaatkanker verstaan kan word deur etnies gebaseerde genetiese verskille.
Die mees sensitiewe tegniek wat tans beskikbaar is vir vooraf-sifting vir
onbekende mutasies is gekies, naamlik denaturerende gradiënt gel elektroforese
(DGGE). Om moontlike mutasies op te spoor, het ons 20 prostaatkanker en 25
benijne prostaathiperplasie (BPH) monsters geanaliseer. Analise was gedoen op
bloedmonsters van dieselfde pasiënte om vas te stel of kiemlyn mutasies (in alle
liggaamselle) teenwoordig is. Bykomstige bloedmonsters (van die Westelike
Provinsie Bloedoortappingsdiens) is ook geanaliseer om die frekwensie van
bespeurde polimorfismes in die algemene bevolking te bepaal. Argivale
paraffien-bewaarde materiaal (eksklusief van Swartes) is ook geanaliseer om die
verspreiding van sekere polimorfismes in die Swart bevolking te bepaal. Direkte
DNA volgorde bepaling van mutante DNA fragmente is uitgevoer om die ligging
en tipe van mutasies te bepaal.
Met die toepassing van ons AR-DGGE mutasiesisteem het ons 4 nuwe mutasies
ontdek asook 'n kodon 211 (E211) polimorfisme wat voorheen gevind is. Vyf
enkel nukleotied polimorfismes is met die CYP17-DGGE mutasiesisteem
opgespoor. Die polimorfismes sluit in: drie basis veranderinge wat voorkom in
kodons 36 (L36), 46 (H46) en 65 (S65), asook introniese substitutisies in intron 4
(IVS+58G4C) en intron 6 (IVS-25C7 A). Frekwensies van die polimorfismes was
bereken in die prostaatkanker en BPH monsters.
Die resultate aangebied in hierdie tesis dui aan dat die gevonde polimorfismes as
merkers gebruik kan word om prostaatkanker vatbaarheid te bepaal en daardeur individue te identifiseer met 'n hoë of lae risiko vir prostaatkarsinoom
ontwikkeling.
|
9 |
Investigation of Mycobacterium tuberculosis protein expression and analysis of humoral immune responses of TB patientsPheiffer, Carmen 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2004. / ENGLISH ABSTRACT: New agents for the diagnosis, prevention and treatment of tuberculosis are urgently
required. Yet, despite extensive tuberculosis research over recent years, no new drugs,
vaccines or diagnostics have been identified to date. It is widely speculated that the major
obstacle to the identification of new therapies is the lack of understanding of the hostpathogen
interaction.
This study has investigated whether patterns of antigen expression correlate with
molecular epidemiological data and strain virulence through the analysis of protein expression
and antigen recognition profiles of different M tuberculosis clinical isolates. Using
polyacrylamide gel electrophoresis, enzyme-linked immunosorbent assay, and Western
blotting, protein expression and antigen recognition by two genotypically different clinical
strains that differed in their frequency in the study population have been compared. In
addition to differences in protein expression and antigen recognition between the clinical
strains and the reference strain H37Rv, protein expression differences between the clinical
strains themselves were observed which may relate to strain frequency and virulence.
Differential protein expression by M tuberculosis strains, may explain the
heterogeneous host humoral immune response and why no fully effective serodiagnostic test
has been developed to date. To explore this hypothesis, the potential of serodiagnosis in this
community, where patients are infected with a wide variety of genotypically distinct strains,
was investigated. IgG levels to three mycobacterial antigens showed that serodiagnosis of TB
is possible in this community, despite infection by a wide variety of genotypically different
M tuberculosis strains. Disease episode affected antibody levels, suggesting that care should
be taken when evaluating serological diagnosis for repeat episode patients. This study has shown that M tuberculosis protein expression is dynamic and that the
bacillus presents a hypervariabie array of antigens to the host immune system. It is likely that
different antigens become immunodominant as antituberculosis chemotherapy progresses, and
that these differentially expressed antigens may be tracked as predictors of treatment outcome.
This hypothesis was tested by correlating Ag85-specific IgG with treatment response, as
assessed by sputum smear conversion after two months of antimycobacterial chemotherapy.
No significant correlation between antibody levels and treatment responses was observed,
suggesting that antibodies may not be useful surrogate markers or that the incorrect antibody
type or mycobacterial antigen were selected. Results were consistent with previous findings
where patient-to-patient variation dictated the host humoral response.
The results obtained in this study have demonstrated that although bacteriological
factors may influence strain prevalence due to antigen variation and immune evasion, both
bacteriological and host factors affect humoral immunity. Differential protein expression by
M tuberculosis strains has potentially important implications for serodiagnosis and the
development of subunit or DNA vaccines, by suggesting that multi-antigen cocktails should
be used. Differential protein expression may also explain why patients do not develop
adequate protective immunity and are susceptible to reinfection. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Daar is 'n dringende behoefte vir nuwe middels vir die diagnosering, voorkoming en
behandeling van tuberkulose. Ondanks intense tuberkulose navorsing gedurende die afgelope
paar jaar, is daar geen nuwe tuberkulose medikasie, vaksines of diagnostiese metodes
geïdentifiseer nie. Daar word gespekuleer dat die hoof struikelblok vir die identifisering van
nuwe medikasie die onkunde oor die tuberkulose patogeen is.
Deur die analise van proteien-uitdrukking en antigeen-erkenning profiele van
verskillende M. tuberculosis kliniese isolate is daar tydens hierdie studie ondersoek ingestel
of die patroon van antigeen uitdrukking korreleer met molekulêre epidemiologiese data and
stam-virulensie. Proteien-uitdrukking en antigeen-erkenning deur twee genotipies
verskillende kliniese stamme wat verskil in hul frekwensie in die bestudeerde populasie, is
vergelyk deur middel van poli-akrielamied gel elektroforese, ensiem-gekoppelde
immuunabsorberende analise en Westelike oordrag. Addisoneel tot die verskille in proteienuitdrukking
en antigeen-ekenning tussen kliniese stamme en die verwysingstam H37Rv, is
daar ook verskille aangedui tussen die kliniese stamme self wat kan dui op stam frekwensie
en virulensie.
Differensiële proteien-uitdrukking deur M. tuberculosis stamme, kan moontlik die
heterogene gasheer se humorale immuunreaksie verduidelik en daarmee saam die rede
waarom daar nie tot op hede 'n effektiewe sero-diagnostiese toets ontwikkel is nie. Daar is
dus ondersoek ingestel na die potensiaal van sero-diagnose in 'n gemeenskap waar pasiënte
geïnfekteer is met 'n wye verskeidenheid genotipiese stamme. Die IgG vlakke van drie
mikobakteriële antigene het aangedui dat sero-diagnose van tuberkulose moontlik is in hierdie
gemeenskap, ten spyte van infektering deur 'n wye verskeidenheid genotipies-verskillende M.
tuberculosis stamme. Die tussenspel van die siekte het teenliggaampie-vlakke beïnvloed wat daarop dui dat daar versigtig moet gelet word tydens die evaluering van serologiese diagnose
van geïnfekteerde pasiënte wat voorheen siek was.
Hierdie studie toon dat M. tuberculosis proteïen-uitdrukking dinamies is en dat die
bacillus 'n groot variëteit van antigene tot die immuun sisteem bied. Dit is moontlik dat
verskillende antigene immuun dominant kan word soos wat antituberkulose chemoterapie
toeneem, en dat hierdie verskillend-uitgedrukte antigene as 'n gevolg daarvan gebruik kan
word as voorspellers vir behandeling. Hierdie hipotese is getoets deur die korrelering van
Ag85-spesifieke IgG met die reaksie op behandeling soos geëvalueer deur speeksel-monster
verandering na twee maande se anti-mikobakteriële chemoterapie. Daar was geen
noemenswaardige korrelasie tussen teenliggaampie vlakke en die reaksie op behandeling nie,
wat daarop dui dat die teenliggaampies nie toepaslike surrogaat merkers is nie of dat die
verkeerde teenliggaampie-tipe of mikobakteriële antigeen geselekteer is. Hierdie resultate
bevestig vorige bevindinge waar pasiënt-tot-pasiënt verskille die gasheer se humorale
immuunreaksie gedikteer het.
Die resultate wat uit hierdie studie volg dui dat alhoewel bakteriologiese faktore die
stam-frekwensie kan beïnvloed as gevolg van antigeen-variasie en immuun-ontduiking, kan
beide bakteriologiese en gasheer faktore die humorale immuunreaksie beïnvloed.
Differensiële proteiën uitdrukking deur 'n verskeidenheid M. tuberculosis stamme het
potensieël belangrike toepassings vir sero-diagnose en die ontwikkeling van subeenheid of
DNS vaksines wat impliseer dat multi-antigeen mengsels gebruik moet word. Differensiële
proteiën uitdrukking mag ook verduidelik waarom pasiënte nie 'n voldoende beskermende
immuniteit opbou nie en sodoende ontvanklik is vir her-infeksie.
|
10 |
Molecular genetic analysis of the neurokinin B (TAC3) and neurokinin B receptor (TAC3) genes as candidates for pre-eclampsiaCarelse Tofa, Kashefa 12 1900 (has links)
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2004. / ENGLISH ABSTRACT: Hypertensive conditions of pregnancy, such as pre-eclampsia, are the principal direct
cause of maternal morbidity and mortality and affect up to 10% of first pregnancies
worldwide. The placenta is vital in the pathogenesis of pre-eclampsia since the
condition only occurs in the presence of placental tissue and the only cure is delivery
of the placenta and the fetus. It has been hypothesised that the placenta may be the
source of a circulating factor(s), which transports freely in the maternal system,
resulting in the multi-systemic and immunological responses that are characteristic of
pre-eclampsia. Among the potential "circulating" candidates currently being
investigated worldwide, is the tachykinin member, neurokinin B (NKB).
The aim of this project was to use a novel approach and investigate the role of
Neurokinin B in pre-eclampsia on a genetic level. This would be achieved by
bioinformatie characterisation of the neurokinin B (TAC3) and neurokinin B receptor
(TACR3) genes. Samples from thirty pre-eclampsia patients (of whom 10 also had
abruptio placentae) and twenty control individuals were used for mutation detection
analysis involving Multiphor gel electrophoresis and automated sequencing.
Three sequence variants were identified in the TAC3 gene and include: (i) 5' UTR
variant (-25 c-t); (ii) intronic variant IVS3-53 (t-g) and (iii) 3' UTR variant exon 7
(479, t-c). Only the -25 c-t variant had been reported before (SNP database). A
further two variants were identified in the TACR3 gene: (i) exon 3 variant (nt 857, a-t)
and (ii) 3' UTR variant, amplicon 5b (nt 1471, t-c), of which the latter had previously
been reported in the SNP database. In the analysis of allele and genotype frequencies,
only variant homozygosity for TAC3 -25 c-t could be associated with increased risk
of pre-eclampsia (RR 3.33, p=0.03). Follow-up work will include extended
genotyping in further stratified and larger patient cohorts and transfection studies to
assess splicing potential and functional consequences of the mutant alleles.
These data represent the first documented mutation screen of the TAC3 and TACR3
genes and report novel variants in patients with pre-eclampsia. This study contributes
to the knowledge of neurokinin B as a circulatory molecule and confirms the
heterogeneity of pre-eclampsia. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die belangrikste direkte oorsaak van moedersterftes is hipertensiewe toestande in
swangerskap, insluitende pre-eklampsie. Hierdie toestande kompliseer wêreldwyd
10% van alle swangerskappe. Die plasenta is kardinaal in die ontwikkeling van die
siekte aangesien dit slegs voorkom terwyl die plasenta in-situ is en die simptome
opklaar na verlossing van die plasenta. 'n Moontlike hipotese is dat die plasenta 'n
sirkulerende agens afskei wat in die moederlike sisteem beland en die uiteenlopende
multi-sistemiese simptome en tekens van die siekte veroorsaak, asook aktivering van
die immuunsisteem. Een van die moontlike kandidate wat tans wêreldwyd ondersoek
word as moontlike sirkulerende agens, is Neurokinien B (NKB), 'n lid van die
Tachikinien familie.
Die unieke benadering van hierdie projek was om die rol van Neurokinien B in pre-eklampsie
te ondersoek op 'n genetiese grondslag. Dit is bereik deur bio-informatiewe
karakterisering van die neurokinien B (TAC3) en neurokinien B reseptor (TACR3) en
deur mutasie sifting op DNA monsters van 30 pasiënte met pre-eklampsie (waarvan
10 ook abruptio placentae gehad het) en twintig kontrole individue met behulp van
Multiphor gel elektroforese en ge-outomatiseerde volgorde bepaling.
Drie volgorde variasies is geïdentifiseer in die TAC3 geen en sluit in: (i) 5' UTR
variant (-25 c-t); (ii) introniese variant IVS3-53 (t-g) en (iii) 3' UTR variant in ekson
7 (479, t-e). Slegs die -25 c-t variasie is voorheen raporteer (SNP databasis). Nog
twee variante is ook gevind in die TACR3 geen: (i) ekson 3 variant (nt 857, a-t) en (ii)
3' UTR variant, amplikon 5b (nt 1471, t-e); hierdie laaste een is al in die SNP
databasis raporteer. In 'n analise van genotipe en allele frekwensies is slegs
homosigositeit vir variant TAC3 -25 c-t geassosieër met 'n verhoogde risiko vir preeklampsie
(RR 3.33, p=0.03). Verdere werk sal nou fokus op die genotipering van
groter en gestratifiseerde pasiënt kohorte en transfeksie studies om splitsing potensiaal
en funksionele gevolge van mutante allele te ondersoek.
Hierdie data is die eerste gedokumenteerde mutasie sifting van die TAC3 en TACR3
gene en verslag word gelewer van unieke variasies in pasiënte met pre-eklampsie.
|
Page generated in 0.1426 seconds