Magnetic resonance imaging (MRI) reporter genes produce MRI signal in response to the molecular environment of the cells in which they are expressed. With an MRI scanner, the signal is detected and used to produce an image of the cells. We hypothesized that the magnetotactic bacterial gene mms6 has the potential to function as an MRI reporter gene. Magnetotactic bacteria produce magnetic iron oxide crystals in intracellular organelles called magnetosomes. mms6 encodes an iron-binding, magnetosome membrane protein Mms6, which plays a role in regulating the size and shape of the iron oxide crystals found within the magnetosomes. To test our hypothesis, several mammalian cell lines were transfected with mms6, and mms6-positive clones were genetically engineered. We then used MRI to image these clones in vitro. When the cells were incubated with iron-supplemented culture media, the mms6-positive clones produced more MRI image contrast than mms6-negative cells. Through a systematic process of elimination, the mms6-positive clone that generated the most in vitro MRI image contrast was identified. This clone, named 9L4S, was composed of mms6-positive rat glioma (9L) cells and was used for intracellular iron studies and in vivo imaging. The results of electron microscopy and optical emission spectrometry support the theory that mms6-positive clones enhance MRI image contrast due to an increase in intracellular iron. The main objective of this research was to assess the ability of mms6 to function as an in vivo MRI reporter gene, so a flank tumor animal model was created. Without any exogenous iron supplementation, tumors composed of mms6-positive cells produced greater negative contrast on an MRI image than mms6-negative cells. These results demonstrate that mms6 can be considered for use in studies requiring an MRI reporter gene.

Gliomas are a common type of brain tumour and for the treatment of a patient it is important to determine the tumour’s grade of malignancy. This is done today by a biopsy, a histopathological analysis of the tumourous tissue, that is classified by the World Health Organization on a malignancy scale from I to IV. Recent studies have shown that the local image variance (LIV) and the intratumoural susceptibility signal (ITSS) in susceptibility-weighted MR images correlate to the tumour grade. This thesis project aims to develop a software program as aid for the radiologists when grading a glioma. The software should by image analysis be able to separate the gliomas into low grade (I-II) and high grade (III-IV). The result is a graphical user interface written in Python 3.4.3. The user chooses an image, draws a region of interest and starts the analysis. The analyses implemented in the program are LIV and ITSS mentioned above, and the code can be extended to contain other types of analyses as research progresses. To validate the image analysis, 16 patients with glioma grades confirmed by biopsy are included in the study. Their susceptibility-weighted MR images were analysed with respect to LIV and ITSS, and the outcome of those image analyses was tested versus the known grades of the patients. No statistically significant difference could be seen between the high and the low grade group, in the case of LIV. This was probably due to hemorrhage and calcification, characteristic for some tumours and interpreted as blood vessels. Concerning ITSS a statistically significant difference could be seen between the high and the low grade group (p < 0.02). The sensitivity and specificity was 80% and 100% respec- tively. Among these 16 gliomas, 11 were astrocytic tumours and between low and high grade astrocytomas a statistically significant difference was shown. The degree of LIV was significantly different between the two groups (p < 0.03) and the sensitivity and specificity were 86% and 100% respectively. The degree of ITSS was significantly different between the two groups (p < 0.04) and the sensitivity and specificity were 86% and 100% respectively. Spearman correlation showed a correlation between LIV and tumour grade (for all gliomas r = 0.53 and p < 0.04, for astrocytomas r = 0.84 and p < 0.01). A correlation was also found between ITSS and tumour grade (for all gliomas r = 0.69 and p < 0.01, for astrocytomas r = 0.63 and p < 0.04). The results indicate that SWI is useful for distinguishing between high and low grade astrocytoma with 1.5T imaging within this cohort. It also seems possible to distinguish between high and low grade glioma with ITSS.

<p>Despite decades worth of research, glioblastoma remains one of the most lethal cancers. The identification of <italic>IDH1</italic> as a major cancer gene in glioblastoma provides an exceptional opportunity for improving our understanding, diagnostics, and treatment of this disease. In addition to mutations in <italic>IDH1</italic>, recent studies from our laboratory have characterized the genetic landscape of gliomas and have shown the cooperation between IDH1 mutations and other oncogenic alterations such at TP53 mutations. Normally, IDH1 functions in the oxidative decarboxylation of isocitrate to &alpha;&ndash;ketoglutarate, however the mutant form confers neomorphic enzymatic activity by producing 2&ndash;hydroxyglutarate, an oncometabolite responsible for aberrant methylation in IDH1&ndash;mutated tumors, among other mutant <italic>IDH1</italic>&ndash;mediated phenotypes. To determine the role of mutant IDH1 <italic>in vivo</italic>, we generated a conditional knock&ndash;in mouse model. This genetically faithful system is both biologically and clinically relevant and will promote the understanding of mutant IDH1&ndash;mediated tumorigenesis while offering a route for therapeutic targeting.</p><p>We observed that broad expression of mutant IDH1 throughout the brain leads to hydrocephalus in 80% of animals. In assessing the earliest effects of mutant IDH1 on the brain, we determined mutant IDH1 confers a decrease in the proliferative cells of the subventricular zone of the lateral ventricle, the area which houses the neural stem cells in embryonic and adult animals. Additionally, a perturbation to the normal neural stem cell niche was observed in these animals. Combined, this data suggests that mutant IDH1 may be affecting the signaling pathways involved in differentiation in this population of cells. <italic>In vivo</italic> and <italic>in vitro</italic> studies will further elucidate mutant IDH1's effects on the differentiation patterns of neural stem cells expressing mutant IDH1.</p><p>To express mutant IDH1 in a more restricted manner and harness spatiotemporal control, we crossed mutant animals to a Nestin&ndash;CreER<super>T2</super> strain of mouse that permits expression of floxed alleles upon treatment with tamoxifen. Animals were sacrificed at the onset of symptoms or at 1&ndash;year of age. We observed the development of both low&ndash; and high&ndash;grade gliomas in approximately 15&ndash;percent of E18.5 tamoxifen&ndash;treated animals. All tumors were found in a TP53&ndash;deleted background with mutant IDH1 being detected in only those tumors with the mutant allele. Lastly, to decrease the latency and increase the penetrance of tumor formation, an orthotopic intracranial injection model was generated to allow for visualization of tumor formation and development, as well as investigation of therapeutic modalities. The models generated and the knowledge gained from these studies will offer an understanding of the biological effects of the most common mutations found in the astrocytic subset of gliomas, bringing us strides closer to determining mechanisms and therapeutic targets for <italic>IDH1</italic>&ndash;mutated cancers.</p> / Dissertation

Background: Gliomas are neuroepithelial tumours classified by cell type and grade. In adults, low-grade gliomas are comprised mainly of astrocytomas and oligodendrogliomas grade II. The aim was to non-invasively characterise suspected low-grade gliomas through use of 11C-methionine-PET and physiological MRI in order to facilitate treatment decisions. Materials and methods: Patients with suspected low-grade glioma were prospectively and consecutively included after referral to the Neurosurgical Department, Uppsala University Hospital, between February 2010 and February 2014. All patients underwent morphological MRI, perfusion MRI, diffusion MRI and 11C-methionine PET. The institutional review board approved the study, and written informed consent was obtained prior to participation from each patient. Results: 11C-methionine PET hot spot regions corresponded spatially with regions of maximum relative cerebral blood volume in dynamic susceptibility contrast (DSC) perfusion MRI. The skewness of the transfer constantin dynamic contrast-enhanced (DCE) perfusion MRI, and the standard deviation of relative cerebral blood flow in DSC perfusion MRI could most efficiently discriminate between glioma grades II and III. In diffusion MRI, tumour fractional anisotropy differed between suspected low-grade gliomas of different neuropathological types. Quantitative diffusion tensor tractography was applicable for the evaluation of tract segment infiltration. Conclusion: PET and physiological MRI are able to characterise low-grade gliomas and are promising tools for guiding therapy and clinical decisions before neuropathological diagnosis has been obtained.

Η πλειοτροπίνη αποτελεί έναν αυξητικό παράγοντα με ποικίλες δράσεις και σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των όγκων και την αγγειογένεση. Η ερευνητική μας ομάδα έχει δείξει σε προηγούμενη μελέτη ότι η πλειοτροπίνη επάγει τη μετανάστευση ενδοθηλιακών κυττάρων, μέσω πρόσδεσής της στον υποδοχέα της RPTPβ/ζ. Στην παρούσα μελέτη δείξαμε ότι μονοκλωνικό αντίσωμα έναντι της ιντεγκρίνης ανβ3, αλλά όχι έναντι της α5β1, ανέστειλε την επαγόμενη από την πλειοτροπίνη μετανάστευση ανθρώπινων ενδοθηλιακών κυττάρων με δοσο-εξαρτώμενο τρόπο. Η πλειοτροπίνη βρέθηκε να αλληλεπιδρά με την ιντεγκρίνη ανβ3 και η αλληλεπίδραση αυτή είναι ανεξάρτητη από τη θέση δέσμευσης της αλληλουχίας RGD της ιντεγκρίνης. Αντίθετα, ένα συνθετικό πεπτίδιο το οποίο αντιστοιχεί στην κυστεϊνική θηλιά (177CYDMKTTC184) στο εξωκυτταρικό τμήμα της υπομονάδας β3 ανέστειλε την αλληλεπίδραση της πλειοτροπίνης με την ιντεγκρίνη ανβ3 και την επαγόμενη από την πλειοτροπίνη μετανάστευση των ενδοθηλιακών κυττάρων. Επιπλέον, η ιντεγκρίνη ανβ3 βρέθηκε να αλληλεπιδρά και με τον υποδοχέα RPTPβ/ζ, ενώ η επαγόμενη από την πλειοτροπίνη φωσφορυλίωση της τυροσίνης 773 της ιντεγκρίνης β3 διαμεσολαβείται μέσω του RPTPβ/ζ και της καθοδικής αυτού κινάσης c-Src, η οποία επιπλέον αλληλεπιδρά και με την ιντεγκρίνη β3. Η midkine βρέθηκε ότι αλληλεπιδρά με τον υποδοχέα RPTPβ/ζ, αλλά όχι με την ιντεγκρίνη ανβ3, ενώ προκάλεσε μια μικρή, αλλά στατιστικά σημαντική αναστολή στη μετανάστευση των ενδοθηλιακών κυττάρων. Στο ίδιο πλαίσιο, η πλειοτροπίνη ανέστειλε τη μετανάστευση διαφορετικών κυτταρικών σειρών γλοιώματος τα οποία εκφράζουν τον RPTPβ/ζ, αλλά όχι την ιντεγκρίνη ανβ3¬, ενώ προκάλεσε επαγωγή της μετανάστευσης στα κύτταρα U87MG, που εκφράζουν την ιντεγκρίνη ανβ3 στην κυτταρική τους μεμβράνη. Υπερέκφραση της ιντεγκρίνης β3 σε κύτταρα γλοιώματος είχε ως αποτέλεσμα την επαγωγική δράση της πλειοτροπίνης στην κυτταρική μετανάστευση. Παρόμοια, η πλειοτροπίνη δεν είχε καμία δράση στη μετανάστευση κυττάρων CHO που δεν εκφράζουν την ιντεγκρίνη β3, ενώ προκάλεσε σημαντική επαγωγή στη μετανάστευση των ίδιων κυττάρων σταθερά διαμολυσμένων ώστε να υπερεκφράζουν την ιντεγκρίνη β3. Σε κύτταρα CHO σταθερά διαμολυσμένα ώστε να υπερεκφράζουν μία μεταλλαγμένη μορφή της ιντεγκρίνης β3, στην οποία οι τυροσίνες 773 και 785 έχουν αντικατασταθεί με φαινυλαλανίνη, η πλειοτροπίνη δεν είχε καμία δράση, γεγονός που υποδηλώνει ότι η φωσφορυλίωση της τυροσίνης 773 είναι απαραίτητη για τη μεταγωγή του σήματος της πλειοτροπίνης που οδηγεί σε κυτταρική μετανάστευση. Το γεγονός ότι και η midkine προκάλεσε επαγωγή της φωσφορυλίωσης της τυροσίνης 773 δείχνει επιπλέον ότι η φωσφορυλίωση αυτή από μόνη της δεν είναι ικανή να οδηγήσει σε επαγωγή της κυτταρικής μετανάστευσης. Συνοπτικά, τα αποτελέσματα αυτά δείχνουν ότι η ιντεγκρίνη ανβ3 είναι ένα μόριο που καθορίζει την επαγωγική ή ανασταλτική δράση της πλειοτροπίνης στην κυτταρική μετανάστευση. Επιπλέον, στα πλαίσια της παρούσας εργασίας εξιχνιάσθηκε ο μηχανισμός δράσης ενός πεπτιδίου που αντιστοιχεί στα 26 τελευταία αμινοξέα του καρβοξυτελικού άκρου της πλειοτροπίνης (πεπτίδιο S1), και το οποίο έχει βρεθεί να αναστέλλει την αγγειογένεση in vivo και την επαγωγική δράση της πλειοτροπίνης στη μετανάστευση και το σχηματισμό αυλών των ενδοθηλιακών κυττάρων in vitro. Το πεπτίδιο S1 βρέθηκε ότι αναστέλλει την αλληλεπίδραση της πλειοτροπίνης με την ιντεγκρίνη ανβ3, ενώ δεν επηρεάζει την αλληλεπίδρασή της με τον RPTPβ/ζ στα ενδοθηλιακά κύτταρα. Η ανταγωνιστική δράση μεταξύ της πλειοτροπίνης και του πεπτιδίου S1 για πρόσδεση στην ιντεγκρίνη ανβ3 θα μπορούσε να εξηγήσει την ανασταλτική δράση του πεπτιδίου στις επαγόμενες από την πλειοτροπίνη βιολογικές δράσεις, αλλά το κυριότερο, δείχνει ότι η το καρβοξυτελικό άκρο της πλειοτροπίνης είναι υπεύθυνο τμήμα για τη δέσμευσή της στην ιντεγκρίνη ανβ3. Επιπλέον, ανοίγει το δρόμο για την ανάπτυξη μορίων που θα αναστέλλουν τις δράσεις της πλειοτροπίνης μέσω της ιντεγκρίνης ανβ3 και θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν θεραπευτικά σε καταστάσεις, στις οποίες η αλληλεπίδραση αυτή παίζει σημαντικό ρόλο. / Pleiotrophin is a growth factor that among other functions, plays a significant role on tumor growth and angiogenesis. Our group has previously shown that pleiotrophin is able to induce migration of endothelial cells through binding to its receptor protein tyrosine phosphatase β/ζ (RPTPβ/ζ). In the present study we show that a monoclonal antibody against ανβ3 but not α5β1 integrin abolished pleiotrophin-induced human endothelial cell migration in a concentration-dependent manner. Integrin ανβ3 was found to directly interact with pleiotrophin in an RGD-independent manner, whereas a synthetic peptide corresponding to the specificity loop of the β3 integrin extracellular domain (177CYDMKTTC184) inhibited pleiotrophin-ανβ3 interaction and totally abolished pleiotrophin-induced endothelial cell migration. Interestingly, ανβ3 was also found to directly interact with RPTPβ/ζ, and pleiotrophin-induced Y773 phosphorylation of β3 integrin was dependent on both RPTPβ/ζ and the downstream c-Src kinase activation, which furthermore interacts with β3 integrin. Midkine was found to interact with RPTPβ/ζ, but not with ανβ3, and caused a small but statistically significant decrease in cell migration. In the same line, pleiotrophin decreased migration of different glioma cell lines that express RPTPβ/ζ but do not express ανβ3, while it stimulated migration of U87MG cells that express ανβ3 on their cell membrane. Overexpression of β3 in glioma cells stimulated the effect of pleiotrophin on cell migration. In the same line, pleiotrophin had no effect on migration of CHO cells that do not express β3, while it induced proliferation of the same cells, stably transfected to over-express wild-type β3. In cells over-expressing mutant β3 with replacement of cytoplasmic tyrosines 773 and 785 to phenylalanines, PTN had no effect on migration, suggesting that PTN-induced phosphorylation of tyrosine 773 is required for PTN-induced cell migration. However, the fact that midkine also induces phosphorylation of tyrosine 773 suggests that it is not sufficient by itself to transducer the stimulatory effect of PTN. Collectively, these data suggest that ανβ3 is a key molecule that determines the stimulatory or inhibitory effect of pleiotrophin on cell migration. Furthermore, the mode of action of a synthetic peptide that corresponds to the last 26 aminoacids of the C-terminal region of pleiotrophin (S1 peptide) and has inhibitory effects on angiogenesis in vivo and on pleiotrophin-induced endothelial cell migration and tube formation in vitro was further clarified. The peptide was found to inhibit pleiotrophin binding to ανβ3 integrin whereas it did not affect pleiotrophin binding to RPTPβ/ζ in human endothelial cells. These data explain the inhibitory effects of peptide S1 on pleiotrophin-induced biological activities and clarify that the C-terminal region of pleiotrophin is the domain responsible for the interaction with ανβ3 integrin. Finally, peptide S1 can be used to develop effective molecules in inhibiting actions of pleiotrophin through integrin ανβ3, in order to be used for treating pathologies where pleiotrophin seems to have significant role.

Η ΒΥΠ διαθέτει αντίτυπο της διατριβής σε έντυπη μορφή στο βιβλιοστάσιο διδακτορικών διατριβών που βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου της. / Τα κακοήθη γλοιώματα συνιστούν τον πιο κοινό τύπο καρκίνου του κεντρικού νευρικού συστήματος στους ενήλικες και χαρακτηρίζονται από υψηλό βαθμό αγγειογένεσης και διήθησης στον παρακείμενο φυσιολογικό ιστό. Αν και οι θεραπευτικές προσεγγίσεις που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν χειρουργική επέμβαση, ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία, ποσοστό μεγαλύτερο του 90% των ασθενών εμφανίζουν υποτροπή της νόσου και η συνολική επιβίωση είναι εξαιρετικά χαμηλή. Τα παραπάνω γεγονότα εντείνουν την ανάγκη για την εφαρμογή πιο αποτελεσματικών θεραπευτικών σχημάτων, καθώς και την ανακάλυψη νέων μορίων-στόχων για τη θεραπεία του συγκεκριμένου τύπου καρκίνου. Η HARP είναι ένας εκκρινόμενος αυξητικός παράγοντας με μοριακό βάρος 18 kDa που έχει ισχυρή συγγένεια με την ηπαρίνη. Η HARP εκφράζεται κυρίως κατά την εμβρυϊκή ανάπτυξη και απομονώθηκε για πρώτη φορά ως πρωτεΐνη που προάγει την επέκταση των νευριτών στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο. Στην HARP έχει αποδοθεί ένας σημαντικός αριθμός βιολογικών δράσεων, όπως η συμμετοχή της στον πολλαπλασιασμό, στη μετανάστευση και στη διαφοροποίηση των κυττάρων, στο σχηματισμό οστών, στη χονδρογένεση, στη σπερματογένεση, στην ογκογένεση και στην αγγειογένεση. Η HARP εκφράζεται σε διάφορες καρκινικές σειρές από μηνιγγίωμα, νευροβλάστωμα, αστροκυττάρωμα, μελάνωμα, μικροκυτταρικό τύπο καρκίνου του πνεύμονα και γλοιοβλάστωμα. Κλινικές μελέτες έχουν αναφέρει αυξημένα επίπεδα της HARP στον ορό αίματος ασθενών με καρκίνο του κόλον του εντέρου, με καρκίνο του παγκρέατος και με καρκίνο του μαστού. Στην παρούσα μελέτη, προσπαθήσαμε να διερευνήσουμε το ρόλο της HARP στην ανάπτυξη όγκου και στην αγγειογένεση που προκαλούν τα κύτταρα C6, μετασχηματίζοντας τα κύτταρα αυτά με την αντινοηματική αλληλουχία για το cDNA της HARP και καταστέλλοντας την έκφρασή της στα κύτταρα C6. Μείωση της ενδογενούς έκφρασης της πρωτεΐνης της HARP στα κύτταρα C6 (κύτταρα AS-C6) προκάλεσε στατιστικά σημαντική αύξηση στον πολλαπλασιασμό, στην ανάπτυξη των κυττάρων σε τρισδιάστατο περιβάλλον και στη μετανάστευση. Όταν κύτταρα AS-C6 εμβολιάστηκαν σε χοριοαλλαντοϊκή μεμβράνη εμβρύου όρνιθας, οδήγησαν σε σημαντική αύξηση της καρκινικής αγγειογένεσης, σε σύγκριση με τις μεμβράνες που είχαν εμβολιαστεί με μη μετασχηματισμένα κύτταρα C6 ή με κύτταρα C6 που είχαν μετασχηματιστεί μόνο με το πλασμίδιο-φορέα (κύτταρα ΡC-C6). Με παρόμοιο τρόπο, θρεπτικό μέσο καλλιέργειας των κυττάρων AS-C6 προκάλεσε στατιστικά σημαντική αύξηση στον πολλαπλασιασμό, στη μετανάστευση και στο σχηματισμό ψευδαγγείων των ενδοθηλιακών κυττάρων in vitro σε σύγκριση με την επίδραση του θρεπτικού μέσου καλλιέργειας των κυττάρων C6 και ΡC-C6. Η έκφραση της HARP φαίνεται να είναι απαραίτητη για την ανασταλτική δράση αυξημένων ενδοκυτταρικών επιπέδων cAMP στον πολλαπλασιασμό και τη μετανάστευση των κυττάρων C6 και αύξηση των ενδοκυτταρικών επιπέδων cAMP οδήγησε σε αύξηση της έκφρασης και έκκρισης HARP, πιθανά μέσω ενεργοποίησης του μεταγραφικού παράγοντα AP-1. Τέλος, παρατηρήθηκε σημαντική αύξηση των επιπέδων του mRNA και της πρωτεΐνης του αυξητικού παράγοντα των ενδοθηλιακών κυττάρων (vascular endothelial growth factor, VEGF) σε καλλιέργειες των κυττάρων AS-C6 σε σχέση με τα κύτταρα C6 και PC-C6. H HARP βρέθηκε να συν-ανοσοκατακρημνίζεται με τον VEGF σε θρεπτικό μέσο καλλιέργειας των κυττάρων C6 και pC-C6, το οποίο υποδηλώνει μια άμεση αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο αυτών αυξητικών παραγόντων. Συνοψίζοντας, τα αποτελέσματα της παρούσας εργασίας προτείνουν ότι ο αυξητικός παράγοντας HARP έχει αρνητικό ρόλο στη ρύθμιση της ανάπτυξη όγκου και της αγγειογένεση που επάγουν τα κύτταρα C6, πιθανά ρυθμίζοντας την έκφραση ή/και τη διαθεσιμότητα άλλων αυξητικών παραγόντων. / Malignant gliomas, the most common type of brain tumors in adults, present a remarkable degree of neovascularisation and invasiveness into surrounding tissues. Although combinations of surgery, radiotherapy and chemotherapy are used, more than 90% of the patients experience local recurrence and their survival is extremely low. These facts stress the need for more effective therapeutic strategies and new targets for tumour therapy. Heparin affin regulatory peptide (HARP), also known as pleiotrophin or heparin-binding growth-associated molecule, is an 18-kDa secreted growth factor that has high affinity for heparin. HARP is mainly expressed during embryonic development, in early postnatal rat and bovine brain and was first isolated as a major neurite outgrowth-promoting protein of developing brain. Since then, a number of biological activities have been well established for HARP, such as its role in cellular proliferation, migration and differentiation and its involvement in bone formation, chondrogenesis, spermatogenesis, tumor growth and angiogenesis. HARP is expressed in various cancer cell lines, derived from meningiomas, neuroblastomas, astrocytomas, melanomas, small cell lung cancer (SCLC) cell lines and glioblastomas. Clinical studies have shown elevated serum levels and tumor expression of HARP in patients with colon, stomach, pancreatic and breast cancer. Ιn the present study, we tried to elucidate the role of HARP in the growth and angiogenicity of C6 glioma cells by using an antisense strategy for inhibition of HARP expression in rat C6 glioma cells. Decrease of the expression of endogenous HARP protein in C6 cells (AS-C6 cells) significantly increased proliferation rate and anchorage-independent growth of cells. Implantation of AS-C6 cells onto chicken embryo chorioallantoic membranes resulted in a significant increase of tumor-induced angiogenesis, compared with those induced by non transfected or C6 cells transfected with the plasmid alone (PC-C6 cells). In the same line, conditioned medium from AS-C6 cells significantly increased endothelial cell proliferation, migration and tube formation in vitro compared with the effect of C6 or PC-C6 cells. HARP expression is required for cAMP-induced inhibition of C6 cell proliferation and migration and cAMP increased the expression and secretion of HARP by C6 cells, possibly through activation of Activator Protein 1. Finally, a significant increase in vascular endothelial growth factor (VEGF) mRNA and protein levels were observed in cultures of AS-C6 cells compared with C6 or PC-C6 cells. HARP was co-immunoprecipitated with VEGF from the conditioned medium of C6 and PC-C6 cells, which indicates a direct interaction between the two factors. Collectively, these data suggest that HARP negatively regulates tumor growth and angiogenesis induced by C6, possibly through regulation of the expression or/and activation of other growth factors.

No description available.

Fortschritte in der molekulargenetischen Charakterisierung von Tumorerkrankungen haben in den letzten Jahren die klinische Praxis zunehmend beeinflusst. Das Ziel dieser Arbeit war die Untersuchung von astrozytären Tumoren der WHO-Grade II bis IV und ihre Subtypisierung anhand der gefundenen chromosomalen Aberrationen. Ferner sollte der Einfluss der gefundenen Aberrationen auf klinische Parameter wie das Gesamtüberleben oder die rezidivfreie Zeit untersucht werden. Dazu wurden paraffinfixierte Proben von insgesamt 184 primären astrozytären Tumoren (28 low-grade Astrozytome, 6 low-grade Oligoastrozytome, 50 anaplastische Astrozytome, 4 anaplastische Oligoastrozytome, 96 Glioblastoma multiforme) mit der Comparativen Genomischen Hybridisierung (CGH) untersucht. Häufige Aberrationen in allen Malignitätsgruppen stellten chromosomale Zugewinne auf Chromosom 7 sowie Verluste von Chromosom 10 und 9p dar. High-grade Astrozytome zeigten ferner häufig Zugewinne von Chromosom 19 und 20 sowie Verluste von 13q, 14q und 15q. WHO-Grad-II-Astrozytome wiesen häufig Zugewinne auf Chromosom 8 sowie Verluste von Chromosom 4q und 6q auf. Eine kürzeres Gesamtüberleben zeigten high-grade Gliome mit Verlusten von Chromosom 10q und Zugewinnen auf 7p. In Glioblastomen verursachten zusätzlich Zugewinne auf 7q sowie Verluste von 14q, in anaplastischen Astrozytomen zusätzlich Verluste von 10p ein verringertes Gesamtüberleben. WHO-Grad-II-Astrozytome zeigten bei Verlusten von 3p ein schlechteres Gesamtüberleben. Chromosomale Aberrationen, die zu einem verlängerten Gesamtüberleben führten, waren Verluste von 1p und Zugewinne von 10p in WHO-Grad-III-Tumoren. Die rezidivfreie Zeit wurde in high-grade Gliomen durch Zugewinne auf 7p und Verluste von 10p verringert. Eine Verkürzung der rezidivfreien Zeit in Glioblastomen zeigten außerdem Tumoren mit Verlusten von 7q, 10q und 14q. In anaplastischen Astrozytomen führten Verluste von 1p und 19q sowie Zugewinne auf 8q und 10p, in WHO-Grad-II-Astrozytomen Verluste von Chromosom 6 zu einer verlängerten Zeit bis zum Rezidiv. Die Anfertigung onkogenetischer Baummodelle stellte verschiedene genetische Wege der Tumorgenese dar. Ein Cluster war gekennzeichnet durch einen Verlust von 6q, ein weiterer wurde initialisiert durch den Verlust von 13q, der dritte durch den Verlust von 9p. Der vierte Cluster wurde charakterisiert durch Zugewinne auf Chromosom 7 und Verluste von Chromosom 10, während der fünfte Cluster Zugewinne auf 8q sowie Verluste von 4q aufwies.

This thesis deals with psychological issues concerning patients with malignant gliomas, and their spouses. There is no known medical cure, and the patients have a limited survival expectancy. Therefore studies evaluating new treatment modes, an overall supportive atmosphere, and attempts to avoid imposing unnessesary strain are necessary. Thirty consecutive patients with astrocytomas, grade III-IV, were included in a clinical trial with estramustine phosphate in addition to conventional treatment with surgery and radiotherapy. Both the patients and their spouses participated in the present study which aimed at a deeper understanding of the psychological processes relevant to their situation. By means of repeated thematically structured interviews, patients and spouses were followed separately during the entire course of the disease process. In addition to these interviews, all patients were assessed with a mini-mental examination, and five-month survivors were tested with a comprehensive neuropsychological battery. Questionnaires on reaction to the diagnosis and assessing psychosocial well-being were also administered to the patients. The interviews were analysed with grounded theory methodology and the findings were juxtaposed to concepts in psychoanalysis and coping theory. The main finding was that the patients, despite or owing to their severe medical situations, showed a marked capacity to create protection and hope. By means of biased perception they created an 'illusion' that palliated their strain. This finding is related to object-relational psychoanalysis with obvious implications for the crucial discussion on telling bad news. Another finding was that the spouses displayed different crisis trajectories depending on the overall status of their partners. Different senses of the relationship were related to different modes of coping. Especially spouses to patients with personality changes were put under severe strain and ought to be acknowledged by medical staff. Patients with no obvious deficits five months after termination of primary treatment nevertheless evidenced, at neuropsychological testing, a pronounced deficiancy in long-term memory, but no clear impairment in global intellectual capacities. Estramustine phosphate was found to have a negative impact on sexuality and might be one causative agent behind the decline in long-term memory, but these adversive effects did not seem to affect psychosocial well-being. The selective reminding technique proved to be sensitive in detecting deficits and is recommended in future clinical trials affecting the CNS. / <p>Diss. (sammanfattning) Umeå : Umeå universitet, 1996, härtill 5 uppsatser.</p> / digitalisering@umu

Background: A compilation of high quality systematic reviews (SRs) on lifestyle factors associated with adult glioma and meningioma was developed. Methods and Materials: Phase 1 consisted of a systematic overview of existing SRs. For Phase 2, high quality SRs were incorporated in an update. Moderate or low quality SRs which had not been considered in a high quality review were eligible for a de-novo synthesis. Results: Phase 1 resulted in seven moderate to low quality reviews. From this, in Phase 2, smoking, mobile phone and hair dye use were subjected to de-novo reviews. For smoking, it was suggestive that past smokers had an increased risk. For mobile phone use, there was no overall association, however it was suggestive that ipsilateral and high cumulative call time were associated with slight increased risk. No association was observed for personal hair dye use. Conclusions: Despite these null associations, rigorous SR methods were used providing confidence in conveying these results.