• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 8
  • 8
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 26
  • 7
  • 5
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 4
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • 3
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
1

Caracterização de espécies de Trichogramma Westwood (Hymenoptera: Trichogrammatidae), parasitoides de ovos de Erinnyis ello (L.) (Lepidoptera: Sphingidae) / Characterization of the Trichogramma species Westwood (Hymenoptera: Trichogrammatidae), egg parasitoids of Erinnyis ello (L.) (Lepidoptera: Sphingidae)

Vieira, Jaci Mendes 13 October 2011 (has links)
Trichogramma demoraesi Nagaraja, 1983, T. manicobai Brun, Moraes e Soares, 1984 e T. marandobai Brun, Moraes e Soares, 1986 têm sido referidos como parasitoides de ovos do mandarová-da-mandioca, Erinnyis ello (L., 1758), em plantações de mandioca no Brasil. Entretanto, com base na a análise comparativa dos caracteres morfológicos do parátipo (macho) de T. demoraesi, depositado no The Natural History Museum, Londres, com os exemplares, obtidos de ovos do mandarová-da-mandioca, identificados anteriormente como T. demoraesi (coleção da ESALQ), verificou-se que esses exemplares não pertencem a T. demoraesi, mas são realmente espécimes de T. marandobai. Portanto, T. demoraesi não parasita ovos de E. ello no Brasil. Assim, apenas T. manicobai e T. marandobai foram caracterizadas e ilustradas detalhadamente, pois as descrições originais dessas espécies são sucintas e não foram adequadamente ilustradas. O processo intervolselar de T. marandobai apresenta variações no ápice (arredondado ou truncado). Entretanto, com base nas análises biológicas (cruzamentos), morfométricas e moleculares, comprovou-se que os espécimes com processo intervolselar truncado ou arredondado são variações intraespecíficas de T. marandobai. / Trichogramma demoraesi Nagaraja, 1983, T. manicobai Brun, Moraes e Soares, 1984 e T. marandobai Brun, Moraes e Soares, 1986 have been reported as egg parasitoids of Erinnyis ello (L.) on cassava in Brazil. However, the comparative analysis of the morphological characters of the paratype (male) of T. demoraesi, deposited at The Natural History Museum, London, with specimens from eggs of Erinnyis ello, previously identified as T. demoraesi (ESALQ collection), indicated, in fact, that these specimens do not belong T. demoraesi, but to T. marandobai. Therefore, T. demoraesi does not parasitize eggs of E. ello in Brazil. Then, only T. manicobai and T. marandobai were characterized and illustrated in detail, because original descriptions for both species are succinct and poorly depicted. The intervolsellar process (blunt or truncated apically) of T. marandobai was found to be plastic. However, based on biological (crossings), morphometric and molecular analyses, it was proved that specimens with blunt or truncated intervolsellar process are intraspecific variations of T. marandobai.
2

Evolucioni odnosi u rodu CheilosiaMeigen, 1822 (Diptera: Syrphidae) / Evolutionary relationships in the genus CheilosiaMeigen, 1822 (Diptera: Syrphidae)

Ludoški Jasmina 08 May 2008 (has links)
<p>U radu su analizirani nukleotidni diverzitet COI mtDNK i fenotipska varijabilnost &nbsp;veličinskih komponenti krila taksona roda&nbsp;<em> Cheilosia</em>. Dobijeni podaci su kori&scaron;ćeni u&nbsp;sagledavanju filogenetskih i&nbsp; evolucionih odnosa odabranih taksona. Amplificiran je i&nbsp;sekvenciran 3&#39; kraj gena COI mtDNK 119 jedinki 14 vrsta roda<em> Cheilosias</em>akupljenih na 8&nbsp;lokaliteta Balkanskog poluostrva i u Laponiji, Finska (vrsta C. albitarsis). Analizom su bile obuhvaćene i sekvence COI mtDNK devet vrsta C. melanuragrupe i tri vrste C. &nbsp;canicularis grupe preuzete iz Banke Gena. Geometrijsko morfometrijskom metodom analizirane su veličinske komponente desnog krila (oblik i veličina) 4717 jedinki 29 vrsta roda Cheilosia poreklom sa 21 područja Balkanskog poluostrva.</p><p>U radu su utvrđeni diferencijalni fenotipovi veličine i oblika krila i specijes-specifični&nbsp;haplotipovi COI mtDNK koji su omogućili identifikaciju i razdvajanje blisko srodnih vrsta&nbsp;roda Cheilosia. Analizom parametara krila kod većine analiziranih taksona utvrđene su&nbsp;značajne razlike između konspecifičkih populacija većine analiziranih taksona, kod je jasan&nbsp;&nbsp; polni dimorfizam u obliku krila uočen kod svih analiziranih vrsta.</p><p>Usagla&scaron;eno filogenetsko stablo na osnovu sekvenci 3&#39; COI mtDNK ukazuje na&nbsp;monofiletski rod <em>Cheilosiau</em> okviru kojeg se izdvajaju četiri jasno odvojene klade koje&nbsp;odgovaraju podrodovima <em>Convocheila,&nbsp; Taeniochilosia,&nbsp; Eucartosyrphusi Cheilosias</em>. str.&nbsp;definisanim na osnovu morfolo&scaron;kih karaktera tradicionalnom &nbsp;taksonomijom (((<em>Cheilosia </em>s.&nbsp; str. +<em> Eucartosyrphus</em>) + <em>Taeniochilosia</em>) + <em>Convocheila</em>). Unutar klade <em>Cheilosias.</em> str. sve analizirane vrste su formirale monofiletske klastere sa &nbsp;njima blisko srodnim vrstama. Fenogrami evolucionih odnosa konstruisani su UPGMA metodom na osnovu oblika krila su bili podudarni sa topologijom filogenetskih stabla analiziranih grupa vrsta.</p> / <p>Nucleotide COI mtDNA diversity and phenotypic variation of wing parameters (size&nbsp;and shape) of taxa of the genus <em>Cheilosiawere</em> analysed. Obtained data were used to solve phylogenetic and evolutionary relationships of these taxa. A total of 119 specimens from 14 <em>Cheilosiaspecies</em> collected from eight localities on the Balkan Peninsula and one from Finnish Lapland (specimens of <em>C. albitarsis</em>) were used for DNA sequencing. Amplification was attempted for 3&#39; end of COI mtDNA gene (and 5&#39; COI mtDNA and ITS2 rDNA in <em>C.&nbsp;laticornis&nbsp;</em>species group). COI mtDNA sequences from nine species of the <em>C. melanura </em>group and three species of the <em>C. canicularis</em> group were obtained from GenBank. Geometric morphometric analysis of wing size and shape was conducted on 4717 specimens from 29 species collected from 21 localities on the Balkan Peninsula.</p><p>Based on differential phenotypes of wing size and shape and species-specific COI&nbsp;mtDNA haplotypes it was possible to identify and delimitate closely related species of genus&nbsp; Cheilosia. It was estimated that size and shape variation occurred among conspecific populations. A consistent sexual wing shape dimorphism was revealed in all analyzed species.</p><p>Strict consensus cladogram based on COI mtDNA data revealed monophyletic genus <em>&nbsp;Cheilosia</em><i>&nbsp;</i>and subgeneric divisions that are congruent with subgenera described based on traditional morphological character (((<em>Cheilosia</em> s. str. +<em> Eucartosyrphus</em>) + <em>Taeniochilosia</em>) + <em>Convocheila</em>). Within the clade <em>Cheilosias</em>. str. closely related species group were supported as monophyletic. UPGMA phenograms of evolutionary relationships based od wing traits produced the same topology as the phylogenetictrees constructed using molecular data.</p>
3

Relações morfométricas e genética populacional de Culex quinquefasciatus (Diptera: Culicidae) / Morphometric relationships and population genetics of Culex quinquefasciatus

Morais, Sirlei Antunes de 01 March 2011 (has links)
Objetivo. Culex (Culex) quinquefasciatus Say 1823 tem distribuição expansiva em aglomerados humanos e é vetor em ciclos de transmissão de agentes patogênicos, como filarídeos e arbovírus. Taxonomicamente, essa espécie está dentro do subgrupo pipiens, cuja principal característica é a similaridade morfológica dos seus integrantes. Este estudo objetivou caracterizar genética e morfologicamente espécies Cx. quinquefasciatus de dez localidades brasileiras e da região da bacia do Prata, na Argentina. Métodos. Para análises morfológicas foram utilizados valores morfométricos das veias alares de fêmeas e a razão DV/D do edeago, na genitália de machos adultos. Para testes genéticos foram sequenciados os genes mitocondriais cox1 e nd4, clonados fragmentos do segundo espaçador ribossomal ITS2 e analisado o padrão de bandas eletroforéticas do segundo intron do lócus da Acetilcolinesterase (ace2). Resultados. A forma das veias alares de fêmeas agrega dois principais grupos, um com mosquitos do Brasil e outro de La Plata, tendo este último maior variança interna. Esses dados estão relacionados à distribuição encontrada no fragmento ace2, que indica La Plata como área de hibridação entre Cx. quinquefasciatus e Cx. pipiens. Os valores de tamanho da asa apresentam três principais agrupamentos. Um deles em áreas ao norte do Brasil, outro no sudeste e sul, e outro na Argentina. O mesmo ocorre com a razão DV/D da genitália masculina. Os dados de sequências de bases do gene cox1 apresentam polimorfismos, com baixa diversidade e agrupamento populacional na região Sul do Brasil. Os SNPs encontrados são silenciosos, pois não apresentam modificação na estrutura da proteína produzida. O gene nd4 é idêntico em todas as amostras. Esses fragmentos sugerem características de homoplasmia em Cx. quinquefasciatus. O espaçador ITS2 mostrou variedade de polimorfismos, por eventos intra-genômicos de inserção, deleção, translocação e transição de bases. Porém, esses eventos são sincrônicos em populações de diferentes áreas geográficas; assim como, mostra pouca variação nas estruturas dos transcritos RNAr. Por outro lado, os dados ITS2 apontam a segregação de um trinucleotídeo GTC, em mosquitos de La Plata, caracterizando essa área como de isolamento geográfico de mosquitos do complexo pipiens. Conclusão. A espécie Cx. quinquefasciatus possui baixa diversidade genética e morfológica, duas linhagens mitocondriais no Brasil e mosquitos de origem híbrida com Cx. pipiens na Bacia do Prata, na Argentina / Objective. The Culex (Culex) quinquefasciatus Say 1823 is widely distributed in human settlements, and is a vector in the transmission cycles of pathogens such as arboviruses and filarids. This species belongs to Cx pipiens complex, whose main characteristic is the morphologic similarity of their species. This study aimed to characterize genetic and morphological Cx quinquefasciatus species from different regions of Brazil and La Plata, Argentina. Methods. Were used morphometric values of wing veins of females and the DV/D ratio of aedeagus in adult male genitalia. For genetic testing were sequenced mitochondrial cox1 and nd4 genes, cloned fragments of ribosomal ITS2 spacer and examined the pattern of electrophoretic bands of the second intron of Acetylcholinesterase (ace2) locus. Results. The shape of the wing veins of female aggregates two main groups, one with mosquitoes of the Brazil and one from La Plata, the latter having greater internal variance. These data are related to the distribution found in ace2 fragment, which indicates La Plata as hybridization area between Cx. pipiens and Cx. quinquefasciatus. The values of wing size form a geographical cline, with three main groupings. One of these areas in the north of Brazil other in the southeast and south, and another in Argentina. The same happens with reason DV/D of the male genitalia. Sequence data bases have cox1 gene polymorphisms with low diversity and clustering of population in southern Brazil. The cox1 SNPs found are trace, because it does not show modification in the structure of the protein produced. The nd4 gene is identical in all samples. These fragments suggest homoplasmic features in Cx. quinquefasciatus. ITS2 showed polymorphisms and intragenomic events by insertion, deletion, translocation and transition bases. However, these events are synchronous in populations from different geographic areas and shows little variation in the structures of rRNA transcripts. Moreover, the data indicate ITS2 segregation of a trinucleotide GTC in mosquitoes from La Plata, featuring this area as the geographic isolation of the subgroup pipiens mosquitoes. Conclusion. Cx quinquefasciatus species has low genetic and morphological diversity, two mitochondrial lineages in Brazil and mosquitoes of hybrid origin with Cx pipiens in La Plata, Argentina
4

Caracterização de espécies de Trichogramma Westwood (Hymenoptera: Trichogrammatidae), parasitoides de ovos de Erinnyis ello (L.) (Lepidoptera: Sphingidae) / Characterization of the Trichogramma species Westwood (Hymenoptera: Trichogrammatidae), egg parasitoids of Erinnyis ello (L.) (Lepidoptera: Sphingidae)

Jaci Mendes Vieira 13 October 2011 (has links)
Trichogramma demoraesi Nagaraja, 1983, T. manicobai Brun, Moraes e Soares, 1984 e T. marandobai Brun, Moraes e Soares, 1986 têm sido referidos como parasitoides de ovos do mandarová-da-mandioca, Erinnyis ello (L., 1758), em plantações de mandioca no Brasil. Entretanto, com base na a análise comparativa dos caracteres morfológicos do parátipo (macho) de T. demoraesi, depositado no The Natural History Museum, Londres, com os exemplares, obtidos de ovos do mandarová-da-mandioca, identificados anteriormente como T. demoraesi (coleção da ESALQ), verificou-se que esses exemplares não pertencem a T. demoraesi, mas são realmente espécimes de T. marandobai. Portanto, T. demoraesi não parasita ovos de E. ello no Brasil. Assim, apenas T. manicobai e T. marandobai foram caracterizadas e ilustradas detalhadamente, pois as descrições originais dessas espécies são sucintas e não foram adequadamente ilustradas. O processo intervolselar de T. marandobai apresenta variações no ápice (arredondado ou truncado). Entretanto, com base nas análises biológicas (cruzamentos), morfométricas e moleculares, comprovou-se que os espécimes com processo intervolselar truncado ou arredondado são variações intraespecíficas de T. marandobai. / Trichogramma demoraesi Nagaraja, 1983, T. manicobai Brun, Moraes e Soares, 1984 e T. marandobai Brun, Moraes e Soares, 1986 have been reported as egg parasitoids of Erinnyis ello (L.) on cassava in Brazil. However, the comparative analysis of the morphological characters of the paratype (male) of T. demoraesi, deposited at The Natural History Museum, London, with specimens from eggs of Erinnyis ello, previously identified as T. demoraesi (ESALQ collection), indicated, in fact, that these specimens do not belong T. demoraesi, but to T. marandobai. Therefore, T. demoraesi does not parasitize eggs of E. ello in Brazil. Then, only T. manicobai and T. marandobai were characterized and illustrated in detail, because original descriptions for both species are succinct and poorly depicted. The intervolsellar process (blunt or truncated apically) of T. marandobai was found to be plastic. However, based on biological (crossings), morphometric and molecular analyses, it was proved that specimens with blunt or truncated intervolsellar process are intraspecific variations of T. marandobai.
5

Relações morfométricas e genética populacional de Culex quinquefasciatus (Diptera: Culicidae) / Morphometric relationships and population genetics of Culex quinquefasciatus

Sirlei Antunes de Morais 01 March 2011 (has links)
Objetivo. Culex (Culex) quinquefasciatus Say 1823 tem distribuição expansiva em aglomerados humanos e é vetor em ciclos de transmissão de agentes patogênicos, como filarídeos e arbovírus. Taxonomicamente, essa espécie está dentro do subgrupo pipiens, cuja principal característica é a similaridade morfológica dos seus integrantes. Este estudo objetivou caracterizar genética e morfologicamente espécies Cx. quinquefasciatus de dez localidades brasileiras e da região da bacia do Prata, na Argentina. Métodos. Para análises morfológicas foram utilizados valores morfométricos das veias alares de fêmeas e a razão DV/D do edeago, na genitália de machos adultos. Para testes genéticos foram sequenciados os genes mitocondriais cox1 e nd4, clonados fragmentos do segundo espaçador ribossomal ITS2 e analisado o padrão de bandas eletroforéticas do segundo intron do lócus da Acetilcolinesterase (ace2). Resultados. A forma das veias alares de fêmeas agrega dois principais grupos, um com mosquitos do Brasil e outro de La Plata, tendo este último maior variança interna. Esses dados estão relacionados à distribuição encontrada no fragmento ace2, que indica La Plata como área de hibridação entre Cx. quinquefasciatus e Cx. pipiens. Os valores de tamanho da asa apresentam três principais agrupamentos. Um deles em áreas ao norte do Brasil, outro no sudeste e sul, e outro na Argentina. O mesmo ocorre com a razão DV/D da genitália masculina. Os dados de sequências de bases do gene cox1 apresentam polimorfismos, com baixa diversidade e agrupamento populacional na região Sul do Brasil. Os SNPs encontrados são silenciosos, pois não apresentam modificação na estrutura da proteína produzida. O gene nd4 é idêntico em todas as amostras. Esses fragmentos sugerem características de homoplasmia em Cx. quinquefasciatus. O espaçador ITS2 mostrou variedade de polimorfismos, por eventos intra-genômicos de inserção, deleção, translocação e transição de bases. Porém, esses eventos são sincrônicos em populações de diferentes áreas geográficas; assim como, mostra pouca variação nas estruturas dos transcritos RNAr. Por outro lado, os dados ITS2 apontam a segregação de um trinucleotídeo GTC, em mosquitos de La Plata, caracterizando essa área como de isolamento geográfico de mosquitos do complexo pipiens. Conclusão. A espécie Cx. quinquefasciatus possui baixa diversidade genética e morfológica, duas linhagens mitocondriais no Brasil e mosquitos de origem híbrida com Cx. pipiens na Bacia do Prata, na Argentina / Objective. The Culex (Culex) quinquefasciatus Say 1823 is widely distributed in human settlements, and is a vector in the transmission cycles of pathogens such as arboviruses and filarids. This species belongs to Cx pipiens complex, whose main characteristic is the morphologic similarity of their species. This study aimed to characterize genetic and morphological Cx quinquefasciatus species from different regions of Brazil and La Plata, Argentina. Methods. Were used morphometric values of wing veins of females and the DV/D ratio of aedeagus in adult male genitalia. For genetic testing were sequenced mitochondrial cox1 and nd4 genes, cloned fragments of ribosomal ITS2 spacer and examined the pattern of electrophoretic bands of the second intron of Acetylcholinesterase (ace2) locus. Results. The shape of the wing veins of female aggregates two main groups, one with mosquitoes of the Brazil and one from La Plata, the latter having greater internal variance. These data are related to the distribution found in ace2 fragment, which indicates La Plata as hybridization area between Cx. pipiens and Cx. quinquefasciatus. The values of wing size form a geographical cline, with three main groupings. One of these areas in the north of Brazil other in the southeast and south, and another in Argentina. The same happens with reason DV/D of the male genitalia. Sequence data bases have cox1 gene polymorphisms with low diversity and clustering of population in southern Brazil. The cox1 SNPs found are trace, because it does not show modification in the structure of the protein produced. The nd4 gene is identical in all samples. These fragments suggest homoplasmic features in Cx. quinquefasciatus. ITS2 showed polymorphisms and intragenomic events by insertion, deletion, translocation and transition bases. However, these events are synchronous in populations from different geographic areas and shows little variation in the structures of rRNA transcripts. Moreover, the data indicate ITS2 segregation of a trinucleotide GTC in mosquitoes from La Plata, featuring this area as the geographic isolation of the subgroup pipiens mosquitoes. Conclusion. Cx quinquefasciatus species has low genetic and morphological diversity, two mitochondrial lineages in Brazil and mosquitoes of hybrid origin with Cx pipiens in La Plata, Argentina
6

Conserving the biodiversity of Kuwait through DNA barcoding the flora

Abdullah, Mansour Taleb January 2017 (has links)
Biodiversity across the globe is threatened. Rapid surveying and monitoring techniques are required to understand the origin of the threats to biodiversity and to enable conservation actions to be undertaken. Kuwait is an arid desert country with a small flora of only 402 species. This flora is endangered by environmental factors, overgrazing, and human activities. DNA barcoding the flora and using Next Generation Sequencing (NGS) technologies allowed us to identify plants to species level, conduct a molecular taxonomic revision, and distinguish plant diversity found in soil environmental DNA samples. After investigating the discriminatory power of five commonly used DNA markers from plastid (matK, rbcL, trnH-psbA, trnL) and a nuclear genome (ITS2) on four largest genera of the flora using phylogenetics reconstruction tree based methods, two barcoding markers (rbcL and ITS2) were assigned to build a DNA reference library of the flora. Furthermore, the DNA reference library was tested to identify the plant diversity found below-ground level and comparing it with that above-ground, using environmental soil samples collected from both species rich and poor habitats in Kuwait by applying high-throughput sequencing methods. The DNA database provided in this study could be used as a reference library for the identification process and contribute towards the future of molecular taxonomy, biodiversity and ecological research in Kuwait.
7

Variation of the Symbiodinium Community Composition in Scleractinian Corals along a Cross-shelf and Depth Gradient

Mejia Restrepo, Alejandro 12 1900 (has links)
Corals form a symbiotic relationship with photosynthetic zooxanthellae from the genus Symbiodinium; the breakdown of this symbiosis results in the phenomenon known as coral bleaching. This relationship is especially vulnerable to high temperature stress, although corals may survive if they have resistant types of symbionts, or switch their community composition towards them. To assess the variation of the symbiont community in different environmental conditions, I recorded the temperature and collected samples from six scleractinian coral species and one calcifying hydrozoan, in two inshore, two mid-shelf, and two offshore reefs at 1, 15, and 30m depth, analyzing Symbiodinium diversity using Next Generation Sequencing with the SymPortal profile typing approach. The temperature was very similar for all points in winter, when coral samples were collected, but variation between points increased until a maximum at summer, with the shallower parts of the inshore reefs showing higher temperatures and the points at 30m depth showing the lowest. The Symbiodinium composition was more similar between samples of the same host species than among samples of the same reefs or depths. Coral species from the Pocilloporidae family and Millepora dichotoma showed specific association with different profile types, specifically, intragenomic variants of Symbiodinium type A1, which appears to be dominant in the Red Sea although it has not been reported for these species in other regions. The other species showed specific associations with types previously reported in other regions, mostly from clade C and D, although also having different types and intragenomic variants. For most cases, certain profile types, which can reflect different species or populations, appeared to be dominant in particular environmental conditions, following a distribution related with depth, reef type, or both. In conclusion, this study showed that the Symbiodinium composition depends more on the host species than on the environmental conditions, and within each species the adaptation to environmental gradients can rely on tolerant symbiont species or populations characteristic of the Red Sea, or association with different types and clades that are common also in other regions.
8

Anopheles oswaldoi (Diptera, Culicidae): análise do segundo espaçador interno transcrito (ITS2) do DNA ribossômico e da susceptibilidade à infecção com Plasmodium vivax. / Anopheles oswaldoi (Diptera, Culicidae): analysis of the second internal transcribed spacer (ITS2) of the ribosomal DNA and the susceptibility to infection by Plasmodium vivax.

Marrelli, Mauro Toledo 28 March 2000 (has links)
Resultados anteriores sugerem que existem diferenças biológicas entre espécimens de Anopheles oswaldoi capturados no Estado do Acre e os do Estado de Rondônia, Brasil. Esta espécie tem sido apontada como um importante vetor de malária em localidades do Peru e Acre. Entretanto, em Rondônia, somente um número pequeno de A. oswaldoi alimentados em pacientes com malária desenvolveram infecção nas glândulas salivares. Além disso, há suspeita de que espécimens identificados como A. oswaldoi, capturados em áreas abertas em Costa Marques, Rondônia, são na verdade A. konderi, e que A. oswaldoi sensu stricto estaria restrito a áreas de florestas. Estes dados, juntamente com as dificuldades encontradas na identificação de anofelinos do grupo Oswaldoi, baseadas em critérios morfológicos, sugerem que espécimens de A. oswaldoi são membros de um complexo de espécies crípticas. A distinção de espécies crípticas de insetos vetores é de grande importância, já que diferentes membros em um complexo podem exibir diferenças na ecologia, capacidade vetorial e resposta a medidas de controle. Análise de sequências de DNA, particularmente da região do ITS2 do cistron do DNA ribossômico, tem sido usada como um caracter diagnóstico em alguns grupos de espécies crípticas, tornando-se um instrumento para estudos taxonômicos e filogenéticos. A primeira parte deste estudo teve o objetivo de determinar as diferenças encontradas nas sequências de ITS2 de espécimens de A. oswaldoi capturados em várias localidades da América do Sul. As regiões dos ITS2 destes anofelinos foram amplificadas usando oligonucleotídeos iniciadores conservados das regiões 5.8S e 28S e os produtos de PCR foram clonados e sequenciados. Os ITS2 de todos os mosquitos capturados tiveram tamanho aproximado de 350 nucleotídeos, com aproximadamente 53% de conteúdo de GC. Análise do alinhamento destas sequências, mostrou similaridade variando entre 87% e 100%, e a análise de uma árvore de similaridade, neighbor-joining, produzida com p-distance usando as diferenças nas sequências de ITS2, separou estes espécimens em quatro grupos. Um deles está provavelmente relacionado ao A. oswaldoi sensu stricto, e um outro pode estar relacionado à espécie A. konderi. Os outros dois grupos podem corresponder a espécies cuja identificação morfológica permanece para ser esclarecida no complexo A. oswaldoi. Estes dados são evidências de que espécimens de A. oswaldoi estão incluídos em um complexo de espécies crípticas e que identificação por DNA pode resolver estas questões taxonômicas. A. konderi tem sido considerado uma sinonímia de A. oswaldoi. Embora estágios adultos e imaturos destas espécies de anofelinos apresentem características morfológicas idênticas, aspectos encontrados na genitália masculina podem distinguir estes taxa. A segunda parte deste estudo foi conduzida com o objetivo de comparar a susceptibilidade de A. oswaldoi s.s. e de A. konderi à infecção com Plasmodium vivax. A susceptibilidade foi baseada na proporção de mosquitos com oocistos e esporozoítos. Os anofelinos foram capturados no Acre e em Rondônia para obtenção de progênies F1. Após a emergência dos adultos, as genitálias masculinas dos mosquitos de cada progênie foram dissecadas e examinadas. Todas progênies originadas dos mosquitos capturados em Rondônia corresponderam a A. konderi, enquanto que cerca de 85,0% das progênies do Acre eram A. oswaldoi s.s.. Estas progênies F1 de A. oswaldoi s.s., A. konderi e A. darlingi foram alimentadas simultaneamente com sangue infectado com P. vivax. Estes mosquitos foram dissecados 10-12 dias após infecção e examinados para verificação da presença de oocistos e esporozoítos. Tanto A. oswaldoi s.s. como A. konderi apresentaram oocistos nos tratos digestivos, entretanto, a porcentagem de tratos digestivos positivos para oocistos foi maior em A. oswaldoi s.s. (13,8%) do que em A. konderi (3,3%). Esporozoítos foram encontrados somente nas glândulas salivares de A. oswaldoi s.s., com 6,9% de positividade. As taxas de infecção nos controles A. darlingi foram de 22,5% a 30,0%, para ambos oocistos e esporozoítos. Estes resultados indicam que A. oswaldoi s.s. pode transmitir P. vivax e sugerem que esta espécie é mais susceptível que A. konderi. Embora A. oswaldoi s.s. seja uma espécie exofílica e zoofílica, este anofelino pode estar envolvido na transmissão da malária humana como parece estar ocorrendo no Estado do Acre. / Previous results have suggested that biological differences could exist between specimens of Anopheles oswaldoi captured in the State of Acre and those from the State of Rondônia, Brazil. This species has been appointed as an important malaria vector in localities of Peru and Acre. However, in Rondônia, only a very low percentage of A. oswaldoi fed on malaria patients developed salivary gland infections. In addition, it was suspected that specimens identified as A. oswaldoi captured in open clearings in Costa Marques, Rondônia, were actually A. konderi, and that A. oswaldoi sensu stricto would be restricted to forested areas. These data, together with the difficulties found to identify anophelines of the Oswaldoi group based on morphologic criteria suggest that specimens of A. oswaldoi are members of a complex of cryptic species. The distinction of cryptic species of insects is of critical importance, since different members in a Complex could exhibit differences in ecology, vectorial capacity and response to control measures. DNA sequence analysis and particularly that of the ITS2 region of the rDNA cistron has provided diagnostic characters in some groups of cryptic species becoming a general tool for taxonomic and phylogenetic studies. The first part of the present study was undertaken to determine the extent of differences over the ITS2 sequence of specimens of A. oswaldoi s.l. captured in several localities of South America. The ITS2 of these anophelines were amplified using conserved primers of the 5.8S and 28S regions, cloned and sequenced. The lengths of ITS2 of all mosquitoes captured were about 350 nucleotides, with about 53% GC content. Analysis of the alignment of the sequences, which showed that the similarity varied between 87% and 100%, and analysis of a neighbor-joining tree produced with p-distance using the ITS2 sequences, separated these specimens in four groups. One of them is probably related to A. oswaldoi sensu stricto, and another one can possibly be related to A. konderi. The other two groups may correspond to species the morphologycal identification of which remains to be clarified in the A. oswaldoi complex. These data are evidences that specimens of A. oswaldoi are included in a complex of cryptic species and that the DNA identification could solve some taxonomic questions. A. konderi has been currently considered to be a synonym of A. oswaldoi. Although adults and immature stages of both these anopheline species have identical morphological characters, features of the male genitalia can distinguish these taxa. The second part of this study was conducted in order to compare the susceptibility of A. oswaldoi s.s. and of A. konderi to infection by Plasmodium vivax. The susceptibility was based on the proportion of mosquitoes with oocysts and sporozoites. Anophelines were captured in the State of Acre and Rondônia and used to obtain F1 progenies. After emergency of adults, male genitalia of mosquitoes of each family were dissected. All families originated from mosquitoes captured in Rondônia corresponded to A. konderi, while about 85.0% of the families from Acre were A. oswaldoi s.s.. F1 progeny of field-captured A. oswaldoi s.s., A. konderi and A. darlingi were fed simultaneously on P. vivax infected blood. Mosquitoes were dissected on day 10-12 after infection and examined for the presence of oocysts and sporozoites. Both A. oswaldoi s.s. and A. konderi developed oocysts in midguts, however, the percentage of oocyst-positives in A. oswaldoi s.s. (13.8%) was higher than in A. konderi (3.3%), and only A. oswaldoi s.s. developed salivary infection with sporozoites (6.9% of positivity). Infection rates in A. darlingi ranged from 22.5% to 30.0% for both oocysts and sporozoites. These results indicate that A. oswaldoi s.s. can transmit P. vivax and suggest that it is more susceptible than A. konderi. Although A. oswaldoi s.s. is an exophilic and zoophilic species, it may be involved in human malaria transmission as it seems to be occuring in the State of Acre.
9

Ocorrência de Pseudomerulius curtisii, Gelatoporia subvermispora e Sarcoporia polyspora no sul do BRASIL / Ocorrence of Pseudomerulius curtisii, Gelatoporia subvermispora and Sarcoporia polyspora on southern Brasil

Baldoni, Daiana Bortoluzzi 20 July 2012 (has links)
Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior / The Pampa is the newest Brazilian biomes. It is one of the lest studied and the one of the most economically exploited. Among these forms of exploitation, there is the cultivation of great dominated grassy fields with exotic forest species. Researches involving animal and plant species have revealed great biodiversity, however, they are still rare for microorganisms. The aim of the study was to collect, to isolate and to analyze morphologically and molecularly three wood-decaying fungi growing on Pinus sp. in Pampa biome: Pseudomerulius curtisii (Berk.) Redhead & Ginns, Gelatoporia subvermispora (Pilat) Niemelä and Sarcoporia polyspora P. Karsten. It was conducted the morphological characterization and the sequencing of ITS1-5.8S-ITS2 of species allowing their identification and phylogenetic comparisons with the literature. P. curtisii calls attention to the rarity and beauty of the basidiome and morphological similarities with specimens of the Northern Hemisphere and Oceania, but with a genetic distance, and may show the geographic isolation and the new taxon to be described. G. subvermispora, widely studied by the high biotechnology and industrial potential. It has high similarity with morphogenetic U.S. specimens, but with genetic divergence of Eurasian specimens. S. polyspora shows high morphological similarity with the specimens of the northern hemisphere, but there is a lack of sequences available for phylogenetic comparison. These species were registered for the first time in South America. P. curtisii, G. subvermispora and S. polyspora, fungi Basidiomycota show high potential for nutrient cycling and soil formation by the capacity or lignin and cellulose degradation. / O Pampa é o mais novo dos biomas brasileiros, sendo o menos estudado e um dos mais explorados comercialmente. Dentre estas formas de exploração, destaca-se o plantio de grandes áreas com espécies florestais exóticas. Os estudos envolvendo espécies animais e vegetais têm revelado grande biodiversidade, mas ainda são escassos para microrganismos. O objetivo deste trabalho foi coletar, isolar e analisar morfológica e molecularmente três fungos decompositores de madeira de Pinus sp. no bioma Pampa: Pseudomerulius curtisii (Berk.) Redhead & Ginns, Gelatoporia subvermispora (Pilát) Niemelä e Sarcoporia polyspora P. Karsten. Efetuou-se a caracterização morfológica e o sequenciamento da região ITS1-5.8S-ITS2 das espécies, permitindo suas identificações e comparações filogenéticas com a literatura. P. curtisii chama atenção pela raridade e beleza dos basidiomas e similaridade morfológica com os espécimes do Hemisfério Norte e Oceania, mas com uma distância genética, podendo mostrar o isolamento geográfico e novo taxon a ser descrito. G. subvermispora, amplamente estudado pelo elevado potencial biotecnológico e industrial, apresenta alta similaridade morfogenética com espécimes dos EUA, porém com divergência genética dos espécimes da Eurásia. S. polyspora apresenta alta similaridade morfológica com os espécimes do hemisfério Norte, mas há falta de sequências disponíveis para comparação filogenética. Essas espécies foram registradas pela primeira vez na América do Sul. P. curtisii, G. subvermispora and S. polyspora (Basidiomycota) apresentam grande potencial para estudos de ciclagem de nutrientes e formação do solo pela capacidade de degradação de lignina e/ou celulose.
10

Anopheles oswaldoi (Diptera, Culicidae): análise do segundo espaçador interno transcrito (ITS2) do DNA ribossômico e da susceptibilidade à infecção com Plasmodium vivax. / Anopheles oswaldoi (Diptera, Culicidae): analysis of the second internal transcribed spacer (ITS2) of the ribosomal DNA and the susceptibility to infection by Plasmodium vivax.

Mauro Toledo Marrelli 28 March 2000 (has links)
Resultados anteriores sugerem que existem diferenças biológicas entre espécimens de Anopheles oswaldoi capturados no Estado do Acre e os do Estado de Rondônia, Brasil. Esta espécie tem sido apontada como um importante vetor de malária em localidades do Peru e Acre. Entretanto, em Rondônia, somente um número pequeno de A. oswaldoi alimentados em pacientes com malária desenvolveram infecção nas glândulas salivares. Além disso, há suspeita de que espécimens identificados como A. oswaldoi, capturados em áreas abertas em Costa Marques, Rondônia, são na verdade A. konderi, e que A. oswaldoi sensu stricto estaria restrito a áreas de florestas. Estes dados, juntamente com as dificuldades encontradas na identificação de anofelinos do grupo Oswaldoi, baseadas em critérios morfológicos, sugerem que espécimens de A. oswaldoi são membros de um complexo de espécies crípticas. A distinção de espécies crípticas de insetos vetores é de grande importância, já que diferentes membros em um complexo podem exibir diferenças na ecologia, capacidade vetorial e resposta a medidas de controle. Análise de sequências de DNA, particularmente da região do ITS2 do cistron do DNA ribossômico, tem sido usada como um caracter diagnóstico em alguns grupos de espécies crípticas, tornando-se um instrumento para estudos taxonômicos e filogenéticos. A primeira parte deste estudo teve o objetivo de determinar as diferenças encontradas nas sequências de ITS2 de espécimens de A. oswaldoi capturados em várias localidades da América do Sul. As regiões dos ITS2 destes anofelinos foram amplificadas usando oligonucleotídeos iniciadores conservados das regiões 5.8S e 28S e os produtos de PCR foram clonados e sequenciados. Os ITS2 de todos os mosquitos capturados tiveram tamanho aproximado de 350 nucleotídeos, com aproximadamente 53% de conteúdo de GC. Análise do alinhamento destas sequências, mostrou similaridade variando entre 87% e 100%, e a análise de uma árvore de similaridade, neighbor-joining, produzida com p-distance usando as diferenças nas sequências de ITS2, separou estes espécimens em quatro grupos. Um deles está provavelmente relacionado ao A. oswaldoi sensu stricto, e um outro pode estar relacionado à espécie A. konderi. Os outros dois grupos podem corresponder a espécies cuja identificação morfológica permanece para ser esclarecida no complexo A. oswaldoi. Estes dados são evidências de que espécimens de A. oswaldoi estão incluídos em um complexo de espécies crípticas e que identificação por DNA pode resolver estas questões taxonômicas. A. konderi tem sido considerado uma sinonímia de A. oswaldoi. Embora estágios adultos e imaturos destas espécies de anofelinos apresentem características morfológicas idênticas, aspectos encontrados na genitália masculina podem distinguir estes taxa. A segunda parte deste estudo foi conduzida com o objetivo de comparar a susceptibilidade de A. oswaldoi s.s. e de A. konderi à infecção com Plasmodium vivax. A susceptibilidade foi baseada na proporção de mosquitos com oocistos e esporozoítos. Os anofelinos foram capturados no Acre e em Rondônia para obtenção de progênies F1. Após a emergência dos adultos, as genitálias masculinas dos mosquitos de cada progênie foram dissecadas e examinadas. Todas progênies originadas dos mosquitos capturados em Rondônia corresponderam a A. konderi, enquanto que cerca de 85,0% das progênies do Acre eram A. oswaldoi s.s.. Estas progênies F1 de A. oswaldoi s.s., A. konderi e A. darlingi foram alimentadas simultaneamente com sangue infectado com P. vivax. Estes mosquitos foram dissecados 10-12 dias após infecção e examinados para verificação da presença de oocistos e esporozoítos. Tanto A. oswaldoi s.s. como A. konderi apresentaram oocistos nos tratos digestivos, entretanto, a porcentagem de tratos digestivos positivos para oocistos foi maior em A. oswaldoi s.s. (13,8%) do que em A. konderi (3,3%). Esporozoítos foram encontrados somente nas glândulas salivares de A. oswaldoi s.s., com 6,9% de positividade. As taxas de infecção nos controles A. darlingi foram de 22,5% a 30,0%, para ambos oocistos e esporozoítos. Estes resultados indicam que A. oswaldoi s.s. pode transmitir P. vivax e sugerem que esta espécie é mais susceptível que A. konderi. Embora A. oswaldoi s.s. seja uma espécie exofílica e zoofílica, este anofelino pode estar envolvido na transmissão da malária humana como parece estar ocorrendo no Estado do Acre. / Previous results have suggested that biological differences could exist between specimens of Anopheles oswaldoi captured in the State of Acre and those from the State of Rondônia, Brazil. This species has been appointed as an important malaria vector in localities of Peru and Acre. However, in Rondônia, only a very low percentage of A. oswaldoi fed on malaria patients developed salivary gland infections. In addition, it was suspected that specimens identified as A. oswaldoi captured in open clearings in Costa Marques, Rondônia, were actually A. konderi, and that A. oswaldoi sensu stricto would be restricted to forested areas. These data, together with the difficulties found to identify anophelines of the Oswaldoi group based on morphologic criteria suggest that specimens of A. oswaldoi are members of a complex of cryptic species. The distinction of cryptic species of insects is of critical importance, since different members in a Complex could exhibit differences in ecology, vectorial capacity and response to control measures. DNA sequence analysis and particularly that of the ITS2 region of the rDNA cistron has provided diagnostic characters in some groups of cryptic species becoming a general tool for taxonomic and phylogenetic studies. The first part of the present study was undertaken to determine the extent of differences over the ITS2 sequence of specimens of A. oswaldoi s.l. captured in several localities of South America. The ITS2 of these anophelines were amplified using conserved primers of the 5.8S and 28S regions, cloned and sequenced. The lengths of ITS2 of all mosquitoes captured were about 350 nucleotides, with about 53% GC content. Analysis of the alignment of the sequences, which showed that the similarity varied between 87% and 100%, and analysis of a neighbor-joining tree produced with p-distance using the ITS2 sequences, separated these specimens in four groups. One of them is probably related to A. oswaldoi sensu stricto, and another one can possibly be related to A. konderi. The other two groups may correspond to species the morphologycal identification of which remains to be clarified in the A. oswaldoi complex. These data are evidences that specimens of A. oswaldoi are included in a complex of cryptic species and that the DNA identification could solve some taxonomic questions. A. konderi has been currently considered to be a synonym of A. oswaldoi. Although adults and immature stages of both these anopheline species have identical morphological characters, features of the male genitalia can distinguish these taxa. The second part of this study was conducted in order to compare the susceptibility of A. oswaldoi s.s. and of A. konderi to infection by Plasmodium vivax. The susceptibility was based on the proportion of mosquitoes with oocysts and sporozoites. Anophelines were captured in the State of Acre and Rondônia and used to obtain F1 progenies. After emergency of adults, male genitalia of mosquitoes of each family were dissected. All families originated from mosquitoes captured in Rondônia corresponded to A. konderi, while about 85.0% of the families from Acre were A. oswaldoi s.s.. F1 progeny of field-captured A. oswaldoi s.s., A. konderi and A. darlingi were fed simultaneously on P. vivax infected blood. Mosquitoes were dissected on day 10-12 after infection and examined for the presence of oocysts and sporozoites. Both A. oswaldoi s.s. and A. konderi developed oocysts in midguts, however, the percentage of oocyst-positives in A. oswaldoi s.s. (13.8%) was higher than in A. konderi (3.3%), and only A. oswaldoi s.s. developed salivary infection with sporozoites (6.9% of positivity). Infection rates in A. darlingi ranged from 22.5% to 30.0% for both oocysts and sporozoites. These results indicate that A. oswaldoi s.s. can transmit P. vivax and suggest that it is more susceptible than A. konderi. Although A. oswaldoi s.s. is an exophilic and zoophilic species, it may be involved in human malaria transmission as it seems to be occuring in the State of Acre.

Page generated in 0.4143 seconds