Στην παρούσα διατριβή ερευνώ τη μορφολογική προσαρμογή λεξικών δανείων από τα Βενετσιάνικα και τα Ιταλικά στα Επτανησιακά, μια σύγχρονη νεοελληνική διάλεκτο. Υποστηρίζω ότι η προσαρμογή των λεξικών δανείων στα Επτανησιακά δεν είναι ένα ενιαίο, στατικό φαινόμενο αλλά συνιστά μια δυναμική διαδικασία, που αποτελείται από βαθμούς προσαρμογής/ενσωμάτωσης, όπως έχουν υποστηρίξει πολλοί ερευνητές γενικότερα για το δανεισμό μεταξύ διαφορετικών γλωσσικών συστημάτων, ανάμεσά τους, οι Bloomfield (1933), Haugen (1950: 213), Mackey (1970: 10), Jeffers & Lehiste (1979: 149), Filipović (1980,1981,1995), Poplack & Sankoff (1984: 106), Hock (1991: 397), Hoffmann (1991:102), McMahon (1994: 209), Αναστασιάδη - Συμεωνίδη (1994),Sočanac (1995), Hafez (1996: 3),Gorup (2000), Winford (2003: 59), Καραντζόλα & Φλιάτουρα (2004: 184), Katamba (2005: 164), Johanson (2002: 297), Gallova (2009: 26), Więcławska-Szymańska (2009: 39), Kayigema (2010: 104), Seidel (2010: 51), Creed (2012: 32), Galstyan (2012: 152) και Bogomolets (2014: 14). Οι βαθμοί ενσωμάτωσης των λεξικών δανείων που προτείνω είναι οι ακόλουθοι: α) Στοιχειώδης ενσωμάτωση με απλή μεταφορά των δανείων στη γλώσσα-στόχο, με θετικό μαρκάρισμα ως προς τη τιμή του γένους και τη γραμματική κατηγορία, αλλά χωρίς ένταξη στο κλιτικό σύστημα της γλώσσας-στόχου, χωρίς χρήση κάποιου παραγωγικού προσφύματος ως στοιχείου ενσωμάτωσης και χωρίς συμμετοχή των δανείων σε παράγωγους/σύνθετους σχηματισμούς, π.χ. καντσόνε (το) [Κεφ.] ‘το τραγούδι’ < ven. canzon (la) /it.canzone (la) ‘το τραγούδι’, β) Μερική ενσωμάτωση με προσαρμογή των δανείων στο κλιτικό σύστημα των Επτανησιακών και συχνά με χρήση ενός παραγωγικού προσφύματος ως στοιχείου ενσωμάτωσης, π.χ. κατζέλλο (το) [Ιθ.] ‘το συρτάρι’ < ven. scancello (il)/it. cancello (il) ‘το συρτάρι’, ατζαρδοσύνη (η) [Κεφ.] ‘το ρίσκο’ < it./ven.azzardo (il) ‘το ρίσκο’ + -οσύνη και γ) Πλήρης ενσωμάτωση με αφομοίωση των δανείων στο κλιτικό σύστημα της γλώσσας - στόχου και συμμετοχή σε παράγωγους αλλά και σύνθετους σχηματισμούς, π.χ. τυφλοκάντουνο (το) [Κεφ.] ‘ το αδιέξοδο’ < τυφλ(ός) + -ο- + καντούν(ι) (το) ‘ η πάροδος’ < it. cantone (il)/ ven. canton (il) ‘η πάροδος’. Προς επιβεβαίωση της παραπάνω υπόθεσης παραθέτω γλωσσικά δεδομένα από τα Επτανησιακά. / In this MA thesis I examine the morphological accommodation of lexical Venetian/Italian loanwords to Heptanesian, a Modern Greek dialect. Folowing Bloomfield (1933), Casagrande (1954/1955), Haugen (1950: 213), Filipović (1980, 1981, 1985), Clyne (2003: 144-145), Romaine (2010: 30-31), Creed (2012: 32) -among others- I assume that the morphological integration of lexical loanwords to Heptanesian is not a homogenous, fixed phenomenon, but it is a gradual process with levels of morphological integration. The levels of integration that I postulate are the following: a) Primary integration with simple transfer of the loanwords to the recipient-language. In primary integration, loanwords display gender assignment and assignment to a specific grammatical category. However, in this level loanwords do not demonstrate assignment to the inflectional system of Heptanesian. In addition, in this level loanwords do not exhibit participation to the productive morphological processes (e.g. compounding) of the recipient-language. b) Partial integration with accommodation of the loanwords to the inflectional system of the target-language. In this level, there is a usual use of a derivational affix as an integrator of the loanwords to the recipient-language, but loanwords do not function as a base for derivation and compounds. c) Total integration with absorption of the loanwords to all the morphological processes of Heptanesian. More particularly, loanwords exhibit gender assignment and assignment to a specific grammatical category. Furthermore, in this level almost all loanwords manifest inflectional adaptation to the inflectional system of Heptanesian. In total integration, loanwords participate to the productive schemas of Heptanesian (e.g. compounding). In confirmation of the above claim, I present data from Heptanesian.

This master's thesis deals with problematics of loanwords from French language in today's Czech media and it is divided in two parts: theoretical and practical part. First part, dedicated to theoretical explanation of the problematics on one hand, describes history of the development of the Czech language with regards to borrowing of foreign lexemes, especially focusing on French loanwords. On the other hand, it defines essential terms and provides linguistic basis for research that follows. Practical part first introduces detailed results of the research, which was lexical and semantic analysis of loanwords excerpted from three of this year's issues of Gurmet, a gastronomical magazine. Concerning methodology, a variety of lexicological and semantical publications or web tools were used to compose this thesis. Analysis attests that more than a half of given loanwords come from 19th century. Also, in the text material, there were found 17 borrowed lexical units with significant foreign traits and those were later lexicographically elaborated into a dictionary of neologisms. Furthermore, research and analysis that followed imply that from all of 207 excerpted lemmas only a small number of the examined Gallicisms adapted semantically into the system of Czech language, and on the opposite, all lexemes...

El presente estudio analiza por qué estudiantes de educación secundaria del colegio Hideyo Noguchi que no tienen ascendencia japonesa empezaron a utilizar los préstamos del japonés en el día a día, y si es resultado del proceso de aprendizaje del japonés. Para ello se exploró tanto los préstamos adaptados, que son aquellos que sufren cambios morfológicos, fonológicos y ortográficos, como los préstamos no adaptados, que son los que no sufren ningún cambio al integrarse a la otra lengua. Se exploró el uso de estos préstamos mediante grupos focales de jóvenes estudiantes que no tienen ascendencia japonesa de 4to y 5to de secundaria del colegio peruano-japonés Hideyo Noguchi en Lima Metropolitana. El enfoque cualitativo utilizado en este estudio permitió recolectar información sobre los motivos del uso de los préstamos léxicos. Además, nos permitió clasificar las situaciones comunicativas en las que se utilizaban y con esto se descubrió casos de mezcla y cambio de código. Con la información recopilada, se pudo concluir que la cantidad de años de aprendizaje del japonés como lengua extranjera no era el motivo principal del uso de los préstamos léxicos. / The current paper analyses why the Hideyo Noguchi School non-descendant students started to use Japanese loanwords, and if it is the result of the Japanese learning process of secondary school students. Therefore, we explored adapted loanwords, the ones that suffer morphological, phonological or orthographic changes; and non-adapted loanwords, the ones that do not suffer any change when settling into another language. We explored the usage of these loanwords through focus groups of young, non-descendant, 4th and 5th grade students of the Japanese-Peruvian secondary school Hideyo Noguchi in Metropolitan Lima. We were able to collect information about the students’ reasons for using Japanese loanwords by using a qualitative approach. Also, we classified the communicative situations of the use of loanwords. Due to this, we discovered cases of code-mixing and code-switching. With all this information, we concluded that the amount of years they had spent learning Japanese as a foreign language was not the main reason of the use of Japanese loanwords. / Tesis