• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 85
  • Tagged with
  • 86
  • 86
  • 86
  • 85
  • 85
  • 85
  • 85
  • 53
  • 52
  • 29
  • 20
  • 20
  • 17
  • 15
  • 14
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
61

Exploring the possibility of the insurance industry as a solar water heater driver in South Africa

Kritzinger, Karin 03 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: South Africa is facing an energy crisis on two levels; the existing capacity to supply electricity is unable to support future growth in demand, and the electricity being produced comes mostly from coal-fired power stations with associated emission problems. The South African government has a target for renewable energy to service 23% of the country’s energy consumption by 2013. This could potentially be realised through achievement of another government target, the installation of one million Solar Water Heaters (SWHs). On a technical level, Solar Water Heaters (SWHs) represent a completely viable renewable energy alternative for South Africa. It is an established and proven technology which has the potential to have a big impact on the country’s electricity capacity problems. SWHs can be used in a variety of applications from industry to households. Most of the hot water in South African homes is heated by electric resistance heating in standard electric water heaters and there are no technical obstacles to replacing most of these with SWHs, thereby delivering a saving of up to 70% of the water heating energy bill. Water heating currently accounts for 40% of domestic electricity consumption within a residential sector that uses 20-30% of the national supply. At the macroscale, the roll out of SWH programmes is completely scalable. The benefits of SWH installation accrue to the consumer in the form of a financial saving in the long-term and to society in the form of reduced emissions. Awareness of the benefits is growing amongst the general public, commercial institutions and in government. Sales are starting to pick up due to, amongst other reasons, electricity price hikes and government subsidies for SWH installations offered through the national electricity supply company, Eskom. A national building regulation enforcing energy-efficient water heating in new buildings has been drafted and is expected to be in place by mid 2011. The rate of change from electric to solar water heaters remains disappointingly slow, however. The SWH industry in South Africa accounts for less than 10% of total hot water solutions sold. This study sought to establish the opportunities as well as possible barriers for the creation of SWH programmes within the insurance sector. Close to 50% of all standard electric water heaters installed in South Africa are procured and installed via the insurance industry due to the failure of units that have endured beyond the manufacturer’s guarantee period. This presents an opportunity for interventions that encourage policyholders to change to SWHs. Such interventions, if successful, would dramatically speed up the roll out of SWHs in South Africa. In addition the study sought to determine the barriers to the uptake of SWHs by policyholders in the case of the two insurance companies that currently have SWH programmes in operation. Data was collected through interviews with representatives in the insurance industry and a range of SWH industry stakeholders and consumers. The literature review focused on SWH policies and regulations and corporate and marketing theories. The material on transition in socio-technological systems proved especially useful in understanding the complex dynamics of the study topic. The conclusion drawn from the research is that the South African insurance industry has the capacity and opportunity to drive the penetration of SWH technology. The opportunity is, however not being exploited to anywhere near its potential. The entire system is geared towards providing a particular ‘business-as-usual’ solution. Analysis conducted in this study confirms that the system is in a “locked-in” state and extremely resistant to change. If the opportunity is to be acted on, to supplant the dominant technology for water heating installed by the insurance industry with what is currently a niche technology (SWHs), an external landscape shock is almost certainly needed. This shock to the system could be aided by interventions that target a change in the current system’s logic. The study provides some suggestions in this regard. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Suid-Afrika staar ‘n energie krisis in die gesig. Aan die een kant is die bestaande elektrisiteitsvoorsiening nie genoeg om plek te maak vir die toekomstige vraag na elektrisiteit nie en aan die ander kant word meeste van Suid-Afrika se elektrisiteit opgewek deur steenkoolaangedrewe kragstasies met gevolglike probleme as gevolg van vrylating van kweekhuis-gasse. Die Suid-Afrikaanse regering het ‘n teiken vir hernubare energie om 23% op te maak van die land se totale energie verbruik teen 2013. Hierdie teiken sou potensieel bereik kon word deur die bereiking van ‘n ander van die land se teikens, naamlik die instalering van een miljoen sonverhitters. Op ‘n tegniese vlak verteenwoordig sonverhitters ‘n lewensvatbare hernubare energie alternatief vir Suid-Afrika. Dit is ‘n beproefde tegnologie wat die potensiaal het om ‘n groot impak te hê op die elektrisiteit kapasiteitsprobleme van die land. Sonverhitters kan ‘n verskeidenheid van warm water behoeftes bevredig, van groot industrieë tot tuisverbruik. Meeste warm water in Suid-Afrikaanse huise word verhit deur standaard elektriese geisers. Daar bestaan geen tegniese hindernisse om hierdie geisers deur sonverhitters te vervang en tot 70% van die water verhittings energie rekening te bespaar nie. Water verhitting maak tans 40% van die totale huishoudelike elektrisiteits verbruik op. Die huishoudelike verbruik is 20-30% van die nasionale verbruik en selfs hoer gedurende piek. Op die makro skaal is die uitrol van sonverhitters heeltemal skaleerbaar. Die voordele van die installering van sonverhitters val die verbruiker toe in die vorm van finansiele besparing oor die lang termyn en vir die samelewing as geheel in die vorm van emissie besparings. Bewustheid van die voordele is aan die groei by die algemene publiek, kommersiele instansies en by die regering. Verkope het begin optel as gevolg van onder andere die elektrisiteits prysverhoging en die staatssubsidies vir sonverhitters aangebied via die nasionale elektrisiteits toevoer maatskappy, Eskom. A nasionale bouregulasie wat enegie doeltreffende waterverhitting sal afdwing op nuwe geboue is reeds opgestel en dit word verwag dat hierdie regulasie in plek sal wees teen middel 2011. Die koers van verandering van elektriese water verhitters na sonkrag bly egter teleurstellend laag. Die sonverhittings industrie in Suid-Afrika maak minder as 10% van die totale water verhittings mark uit. Hierdie studie het beoog om die geleenthede sowel as die moontlike versperrings tot die skepping van sonverhittings programme in die versekerings bedryf uit te wys. Die versekerings bedryf koop en installeer ongeveeer 50% van alle standaard elektriese geisers in Suid-Afrika as gevolg van elektriese geisers wat breek na die vervaardiger se waarborg verval het . As gevolg hiervan bestaan daar ‘n geleentheid vir intervensies wat polishouers aanmoedig om te verander na sonverhitters. Sulke intervensies, indien suksesvol, het die potensiaal om die uitrol van sonverhitters in die land dramaties te versnel. Verder het hierdie studie beoog om die versperrings tot die opname van sonverhitters uit te wys by twee versekerings maatskappye in Suid-Afrika wat wel sonverhittings programme het. Data is versamel deur onderhoude met verteenwoordigers van die versekeringsbedryf en ‘n reeks sonverhitting industrie belanghebbendes en verbruikers. Die literatuurstudie het gefokus op sonverhittings beleid en regulasies en korporatiese en bemarkings teorie. ‘n Literatuurstudie in oorgang in sosio-tegnologiese sisteme was veral nuttig om die komplekse dinamika van die sisteem te verstaan. Die gevolgtrekking van hierdie studie is dat die Suid-Afrikaanse versekeringsbedryf wel die kapasiteit en geleentleid het om die penetrasie van sonverhittings tegnologie te dryf. Hierdie geleentheid word egter nie gebruik tot sy volle potensiaal nie. Die ganse sisteem is gerat om ‘n spesifieke tegnologie op ‘n sekere manier te verskaf. Analise in hierdie studie bevestig dat die sisteem in ‘n geslote staat is en daar is uiterste teenkanting tot verandering. Indien hierdie geleentheid om die dominate tegnologie vir waterverhitting geinstaleer deur die versekerings bedryf te verplaas met wat op die oomblik nog ‘n niche tegnologie is (sonverhitters), is ‘n eksterne landskap skok nodig. Hierdie skok tot die sisteem kan aangehelp word deur intervensies wat ‘n verandering in die huidige sisteem logika teiken. Hierdie studie bied ‘n paar voorstelle in hierdie verband.
62

Informal settlement upgrading in Cape Town's Hangberg : local government, urban governance and the 'Right to the City'

Fieuw, Walter Vincent Patrick 12 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--Stellenbosch University, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Integrating the poor into the fibre of the city is an important theme in housing and urban policies in post-apartheid South Africa. In other words, the need for making place for the ‘black’ majority in urban spaces previously reserved for ‘whites’ is premised on notions of equity and social change in a democratic political dispensation. However, these potentially transformative thrusts have been eclipsed by more conservative, neoliberal developmental trajectories. Failure to transform apartheid spatialities has worsened income distribution, intensified suburban sprawl, and increased the daily livelihood costs of the poor. After a decade of unintended consequences, new policy directives on informal settlements were initiated through Breaking New Ground (DoH 2004b). Local governments have nevertheless been slow to implement this new instrument despite more participatory, flexible, integrated and situational responsive policies contained therein. The City of Cape Town was one of the first applicants for Upgrading of Informal Settlements Programme (DoH 2004a, DHS 2009) funding in upgrading Hangberg’s informal settlement after effective lobbying by local civic Hout Bay Civic Association (HBCA) assisted by the Cape Town-based NGO, Development Action Group (DAG). However, in September 2010 the upgrading project came to a standstill when Metropolitan Police clashed violently with community members who allegedly broke a key agreement when building informal structures on the Sentinel Mountain firebreak. Using the case study research methodology, the study seeks to unravel the governance complexities elicited by this potentially progressive planning intervention. Four theoretical prisms are used to probe and investigate the primary case study (Hangberg) due to the different ways of ‘seeing and grappling’ and ‘narrating’ a complex tale. This is characterised by the dialectics of power and powerlessness; regime stabilisation and destabilisation; formalisation and informalisation; continuity and discontinuity. These prisms are: urban informality, urban governance, deepening democracy, and socio-spatial justice. By utilising these four theoretical prisms, the study found the Hangberg case to be atypical of development trajectories, on the one hand, and conforming to the enduring neoliberal governance logics, on the other. In the concluding chapter, the study critically engages prospects of realising post-apartheid spatialities by considering recent policy shifts and programmes with the potential of realising the poor’s ‘right to the city’. / AFRIKAANSE OPSOMMING: ‘n Belangrike tema in post-apartheid behuising- en stedelike beleide is die integrasie van arm mense in die weefsel van die stad. Anders gestel, die nodigheid om plek te maak vir die ‘swart’ meerderheid in stedelike spasies wat voorheen vir ‘wittes’ uitgesonder is, is gebaseer op die uitgangspunt van regverdigheid en sosiale verandering in ‘n demokratiese bedeling. Hierdie potensiële hervormings-nosies is egter verduister deur meer konserwatiewe, neo-liberale ontwikkelings-trajekte. Die mislukte pogings om apartheids-ruimtes te omvorm, beteken dat inkomsteverdeling vererger is, wydstrekkende verstedeliking in meer intensiewe vorms voorkom, en die daaglikse lewenskoste van die armes verhoog het. Na ‘n dekade van onopsetlike gevolge is nuwe beleids-riglyne vir informele nedersettings voorgestel deur Breaking New Ground (DoH 2004a). Plaaslike owerhede was egter tot dusver traag om hierdie nuwe instrument te implementeer, ten spyte daarvan dat meer deelnemende, buigsame, geïntegreerde en situasioneel-aanpasbare beleide daarin vervat is. Die Stad Kaapstad was een van die eerste applikante vir Upgrading of Informal Settlements Programme (DoH 2004b, DHS 2009) befondsing om Hangberg se informele nedersetting te opgradeer, nadat effektiewe druk uitgeoefen is deur die Hout Bay Civic Association (HBCA), met ondersteuning van die NRO, Development Action Group (DAG), wat in Kaapstad gebaseer is. Maar in September 2010 het die opgradering-projek tot stilstand gekom nadat die Metropolitaanse Polisie gewelddadig met gemeenskapslede gebots het, omdat die gemeenskap na bewering ‘n belangrike ooreenkoms gebreek het deur informele strukture op die brandstrook te bou. Deur van die gevalstudie navorsing-metodologie gebruik te maak, beoog hierdie studie om die bestuurskompleksiteite te ontrafel wat deur hierdie potensiële omvormde beplannings-intervensie uitgelok is. Vier teoretiese prismas word gebruik om die primêre geval (Hangberg) te ondersoek in die lig van die verskillende maniere waarop hierdie komplekse narratief gesien kan word. Dit word gekenmerk deur die dialekte van mag en magteloosheid; stabilisasie en destabilisasie van die staatsbestel; formalisering en deformalisering; samehangendheid en onsamehangendheid. Die prismas is: stedelike informaliteit, stedelike bestuur, verdieping van demokrasie en sosio-ruimtelike regverdigheid. Deur van hierdie vier prismas gebruik te maak, wys die studie tot watter mate die Hangberg geval aan die een kant atipies tot ontwikkelings-trajekte is, en aan die ander kant konformeer tot die voortdurende neo-liberale bestuurslogika. In die slothoofstuk, is die studie krities bemoei met die vooruitsig om die post-apartheid-stad te realiseer deur huidige beleidsveranderinge en programme te ondersoek met die vergrootglas op hul potensiaal vir transformasie en om die armes se ‘reg tot die stad’ te bevorder.
63

An evaluation of public participation in public meetings : the case of the Khayamandi community in the Municipality of Stellenbosch

Gwala, Mzonzima 12 1900 (has links)
Thesis (MPA)--Stellenbosch University, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: A public meeting is one of the strategies for public participation outlined by the International Association for Public Participation (IAP2). It is a strategy that is commonly used, but tends to yield poor outcomes. Its purpose is often misunderstood and it is therefore used as a “soft” public participation option that hastens the project at hand. However, it can be a most effective strategy if it is used correctly. Its intended outcome should be to create an interest in public participation within the community, especially when it comes to community-based development. The public should be left empowered and be given scope to influence, direct and own each and every development within its community. In this study the Khayamandi community has been used as a case study. It became apparent that at Khayamandi public meetings are not used correctly as a public participation strategy, and hence the public often felt left out of developments that took place in the community. Even though there are clear constitutional/legislative guidelines on public participation, Khayamandi has not yet achieved the required level of authentic and empowering public participation. In the light of the model developed in this study for public participation that empowers communities, it is evident that public participation at Khayamandi is at a level of tokenism, where information is shared with the public but the public is not expected to participate fully in the developmental agenda. The Khayamandi community, the local municipality and the developers will have to take steps jointly in order to meet the constitutional/legislative requirement on public participation. The ideal level at which the Khayamandi community needs to be is that of citizen power, where the public becomes a change agent and assumes the role of influencing, directing and taking ownership of its own development. This study has adopted a qualitative research paradigm. Interviews and rating-scale questionnaires (on the basis of a probability sampling), focus group and observation are the tools used to collect primary data. This study follows an evaluative research design, which aims at answering the question of whether an intervention, a programme or a strategy has been successful or effective. One of the major recommendations is that the public participation model which has been developed be used by the Khayamandi community in order for the public to be empowered and have the scope to influence, direct and own community-based development and decision-making processes. The public should make use of this model for optimal results. If the public participation strategy is used correctly, Khayamandi can be in a position to achieve the appropriate level of citizen power. Once that happens, the impact on integrated community-based development and decision-making processes will be positive, with improved service delivery as a consequence. / AFRIKAANSE OPSOMMING: ’n Publieke vergadering is een van die strategieë vir publieke deelname soos omlyn deur die Internasionale Assosiasie vir Publieke Deelname (IAP2). Dit is ’n strategie wat algemeen gebruik word, maar dit neig om ‘n swak uitkoms te lewer. Die doel daarvan word dikwels verkeerd verstaan, en gevolglik word dit gebruik as ’n niksseggende openbare deelname-opsie wat die gang van die voorgenome projek versnel. Dit kan egter een van die mees doeltreffende strategieë wees as dit korrek toegepas word. Die beoogde uitkoms behoort te wees om belangstelling in publieke deelname binne die gemeenskap aan te wakker, veral waar dit gemeenskapsgebaseerde ontwikkeling betref. Die publiek behoort daardeur bemagtig gelaat en geleentheid gegee te word om ieder en elke ontwikkeling binne die gemeenskap te beïnvloed, te bestuur en te eien. In hierdie studie is die gemeenskap van Khayamandi as studie-onderwerp gebruik. Dit het geblyk dat publieke vergaderings in Khayamandi nie korrek as ’n openbare deelnamestrategie gebruik word nie, daarom voel die publiek dikwels uitgesluit uit ontwikkelings wat in die gemeenskap plaasgevind het. Alhoewel daar duidelike grondwetlike/wetgewende riglyne oor publieke deelname is, het Khayamandi nog nie die gewensde vlak van egte en bemagtigende openbare deelname bereik nie. Beoordeel volgens die model wat in hierdie studie ontwikkel is vir openbare deelname wat gemeenskappe bemagtig, is dit duidelik dat openbare deelname in Khayamandi op ‘n simboliese vlak is waar inligting aan die gemeenskap gegee word, maar die publiek word nie verwag om ten volle aan die ontwikkelingsagenda deel te neem nie. Die gemeenskap van Khayamandi, die plaaslike munisipaliteit en die ontwikkelaars sal gesamentlik stappe moet neem om die grondwetlike/wetgewende voorskrifte omtrent publieke deelname na te kom. Die ideale vlak waarop die gemeenskap van Khayamandi behoort te wees, is dié van burgerlike mag, waar die publiek die agent van verandering word en die rol aanvaar om sy eie ontwikkeling te beïnvloed, te bestuur en te eien. Hierdie studie het ’n kwalitatiewe navorsingsparadigma nagevolg. Onderhoude en vraelyste met ‘n assesseringskaal (volgens ‘n waarkynlikheidsteekproef), ’n fokusgroep en waarneming is metodes wat gevolg is om primêre data in te samel. Hierdie studie volg ’n evalueringsnavorsingsplan, wat ten doel het om die vraag te beantwoord of ’n ingryping, ’n program of ’n strategie suksesvol of effektief was. Een van die hoofaanbevelings is dat die publiekedeelnamemodel wat ontwikkel is, deur die gemeenskap van Khayamandi gebruik word, sodat die publiek bemagtig word en geleentheid het om gemeenskapsgebaseerde ontwikkelings- en besluitnemingsprosesse te bestuur, te eien en te beïnvoeld. Die publiek behoort hierdie model vir optimale resultate te gebruik. As die publiekedeelnamestrategie korrek gebruik word, kan Khayamandi in staat wees om die gepaste vlak van burgerlike mag te bereik. Sodra dit gebeur, sal die impak op geïntegreerde gemeenskapsgebaseerde ontwikkeling en besluitnemings-prosesse positief wees, met verbeterde dienslewering as gevolg.
64

The implementation of a time and attendance system at Stellenbosch Municipality : a change management perspective

Cupido, Ulrich Oscar 12 1900 (has links)
Thesis (MPA)--Stellenbosch University, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Human beings are constantly confronted with change because their current situation is continually being questioned. In order to change the way humans behave, it is necessary to change the mindset of those who will be influenced by new ideas. Stellenbosch Municipality faces a dilemma because the current management of its employee attendance is having a negative impact on its daily operations – service delivery is becoming an increasingly serious concern because the inability to manage employees’ daily attendance results in inefficient and ineffective rendering of services to citizens. This research addresses the question of whether the change from a manual attendance register to a biometric time and attendance system would more effectively ensure the availability of Municipal employees to improve basic service delivery. Moreover, the dilemma Stellenbosch Municipality faces concerns the monitoring of employees on a daily basis, including the availability of an attendance register for audit purposes. A questionnaire was used to examine the situation and obtain responses from employees who make use of both the manual attendance register and the biometric time and attendance device. It was established that the use of the manual attendance register caused certain problems, although it has served a monitoring purpose for more than 30 years. At the time of answering the questionnaire, some respondents requested the implementation of an electronic system with real-time capability to remove any doubt concerning the confirmation of employee attendance. The feedback from the questionnaire confirms: - the unreliability of a human-dependent employee attendance register; - that delivery of basic services can only be done on condition of the availability of employees who report for duty; and - that the use of the manual attendance system creates unrecoverable losses. The inability of employees to maintain their manual attendance registers led to the recommendation that: - a mechanised system needs to be implemented to reduce administration procedures and to secure compliance and an unqualified audit. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Mense word voortdurend met verandering gekonfronteer omdat hul huidige situasie gedurig bevraagteken word. Ten einde die manier waarop mense optree te verander, is dit nodig om die geestesingesteldheid van diegene wat deur nuwe idees beïnvloed sal word te verander. Die Munisipaliteit Stellenbosch staan voor ’n dilemma omdat die huidige bestuur van sy werknemerbywoning ’n negatiewe uitwerking op sy daaglikse werksaamhede het – dienslewering word ’n al ernstiger saak weens die onvermoë om werknemers se daaglikse bywoningsresultate by onbekwame en ondoeltreffende lewering van dienste aan dorpsbewoners te bestuur. Hierdie navorsing ondersoek die vraagstuk of die omskakeling van ’n bywoningsregister per hand na ’n biometriese tyd- en bywoningstelsel die beskikbaarheid van munisipale werknemers meer effektief sal verseker om basiese dienslewering te verbeter. Hierbenewens het die dilemma van die Munisipaliteit Stellenbosch te doen met die daaglikse monitering van werknemers, waaronder die beskikbaarheid van ’n bywoningsregister vir ouditeringsdoeleindes. ’n Vraelys is gebruik om die situasie te ondersoek en reaksies te verkry van werknemers wat van die bywoningsregister per hand sowel as die biometriese tyd- en bywoningsinstrument gebruik maak. Daar is vasgestel dat die bywoningsregister per hand sekere probleme veroorsaak het, hoewel dit langer as 30 jaar ’n moniteringsdoel gedien het. Met die beantwoording van die vraelys het party respondente die implementering van ’n elektroniese stelsel met intydse vermoë versoek om enige twyfel omtrent die bevestiging van werknemerbywoning te verwyder. Die terugvoering van die vraelys bevestig: - die onbetroubaarheid van ’n menslik afhanklike werknemerbywoningsregister; - dat lewering van basiese dienste slegs kan plaasvind op voorwaarde van die beskikbaarheid van werknemers wat vir diens aanmeld; en - dat die gebruik van die bywoningstelsel per hand onverhaalbare verliese skep. Die onvermoë van werknemers om hul bywoningsregisters per hand by te hou het gelei tot die aanbeveling dat: - ’n gemeganiseerde stelsel geïmplementeer moet word om administratiewe prosedures te verminder; en om ’n ongekwalifiseerde ouditering te verseker.
65

A critical review of the development of sustainability indicators for the City of Cape Town : a focus on environmental and socio-economic sustainability

Ndeke, Eunice Ngina 12 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--Stellenbosch University, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: Sustainable development has gained great interest at global, national and local community levels. For instance, governments, civil societies, the commercial sector as well as local communities have responded to the agreed framework of UNCED known as Agenda 21, developed at the „Earth Summit‟ held at Rio de Janeiro in 1992, inter alia through the development of indicators aimed at monitoring and evaluating the achievement of sustainable development. As a result, different tools to measure the level of sustainability have been developed and applied in many cities globally. These include different types of indicators, namely environmental, social, and economic performance monitoring indicators, as well as combined indices. Since cities are dynamic complex open systems with interrelated social, economic and environmental systems, and sustainable development cannot be absolutely achieved, integrated sustainable development indicators that concurrently address social, economic and environmental dimensions are crucial to aid in monitoring sustainable development particularly in any given urban system. This study gives an overview of these indicators and indices. The South Africa government has acknowledged in both its National Framework for Sustainable Development of September 2006 and the Draft National Strategy for Sustainable Development and Action Plan of May 2010 that like other cities globally, cities in this country face similar challenges particularly due to urbanisation. In this study, the focus is on evaluating the sustainability challenges of the City of Cape Town and the role sustainability indicators could play in helping to achieve sustainable development objectives. This is supported by a review of the so called „sustainable cities‟ and in particular how the Cities of Seattle (USA), Santa Monica (USA) and Curitiba (Brazil) have tried to address urban challenges. To meet the study objective of recommending the type and a process of developing indicators that will aid in improving sustainability in the City of Cape Town, selected indicators and indexes developed globally, nationally and for other cities are critically reviewed. Selected policies, plans and indicators developed by the South African national government, the Western Cape provincial government, and the City of Cape Town are reviewed. The review aims at investigating whether the existing policies and indicators were useful in addressing sustainability challenges particularly in the City of Cape Town. The review focuses on the policy objectives to assess whether the policies contradicted or were supportive of each other, the existence or lack thereof of gaps in the policies, and whether local communities and other stakeholders were involved in decision making processes. The findings suggests that although sustainable development is addressed in the policy documents of all three spheres of government in South Africa, the implementation has not yet been effective – and the City of Cape Town is no exception based on published reports such as the State of Cape Town Report. On the basis of the lessons derived from the success stories of cities like Seattle, Santa Monica, and Curitiba towards achieving sustainability, several recommendations are suggested to assist the City of Cape Town in developing, implementing, and reporting on sustainability indicators. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Op internasionale, nasionale asook plaaslike gemeenskapsvlakke het volhoubare ontwikkeling groot belangstelling gelok. In reaksie op die ooreengekome raamwerk van UNCED, Agenda 21, ontwikkel by die “Earth Summit” (Rio de Janeiro, 1992), is aanwysers gemik op die monitering en implementering van volhoubare ontwikkeling deur regerings, burgerlike samelewings, die kommersiële sektor asook plaaslike gemeenskappe ontwikkel. Dit het gelei tot die ontwikkeling en implementering van verskillende instrumente vir die meet van volhoubaarheid in verskeie stede wêreldwyd. Hierdie instrumente sluit in verskillende aanwysers, ondermeer omgewings-, sosiale-, ekonomiese- en prestasie aanwysers asook gekombineerde indekse. Omdat stede dinamies komplekse ope sisteme met interafhanklike sosiale, ekonomiese en omgewingssisteme is, en volhoubare ontwikkeling nie absoluut bereikbaar is nie, is geintegreerde volhoubare ontwikkelings aanwysers wat sosiale, ekonomiese en omgewings dimensies gelyktydig aanspreek van kritieke belang in die monitering van volhoubare ontwikkeling, spesifiek in enige gegewe stedelike sisteem. In beide sy nasionale raamwerk vir volhoubare ontwikkeling (Julie 2008) en nasionale strategie vir volhoubare ontwikkeling en Aksie plan (weergawe van 20 Mei 2010) het die Suid Afrikaanse regering erken dat plaaslike stede, soos ander wêreldwyd, dieselfde uitdagings in die gesig staar veral as gevolg van verstedeliking. Die fokus van hierdie studie was die evaluering van die volhoubaarheids-uitdagings van die Stad Kaapstad en die moontlike rol wat volhoubaarheids-aanwysers kan speel in ʼn poging om volhoubare ontwikkelings doelwitte te bereik. Hierdie word ondersteun deur ʼn oorsig van die sogenaamde “volhoubare stede” en spesifiek hoe stede soos Seattle (VSA), Santa Monica (VSA), en Curitiba (Brasilië) stedelike uitdagings probeer aanspreek het. Ten einde die studie doelwit aangaande die aanbeveling van die ontwikkelingsproses van aanwysers en indekse vir die verbetering van volhoubaarheid in die Stad Kaapstad te bereik, is verskeie internasionale, nasionale sowel as stedelike volhoubare ontwikkelings indekse krities geëvalueer. Geselekteerde beleid, planne en aanwysers wat deur die Suid Afrikaanse Nasionale regering, die Wes Kaapse provinsiale regering en die Stad Kaapstad ontwikkel is, is ondersoek. Die doel van hierdie evaluasie was om vas te stel of bestaande beleid en aanwysers nuttig is, in die aanspreek van volhoubaarheids-uitdagings spesifiek in die Stad Kaapstad. Die fokus van die evaluasie was op beleidsdoelwitte ten einde te bepaal of: verskeie beleid teenstrydigheid toon of andersins ondersteunend is, die bestaan of gebrek aan leemtes in beleid en of plaaslike gemeenskappe en of ander belange groepe in die besluitnemingsproses betrokke is. Die bevindinge dui daarop dat alhoewel volhoubare ontwikkeling in beleidsdokumente van al drie sfere van die Suid Afrikaanse regering aangespreek word, die implementering daarvan nog nie so doeltreffend is nie - en gebaseer op gepubliseerde verslae soos die stand van Kaapstad, is die Stad van Kaapstad nie ʼn uitsondering nie. Na aanleiding van lesse geleer uit die sukses verhale van stede soos Seattle, Santa Monica en Curitiba in die bereiking van volhoubare ontwikkeling is verskeie aanbevelings gemaak om die Stad Kaapstad by te staan in die ontwikkeling, implementering, en rapportering van volhoubaarheids-aanwysers.
66

The meanings of sustainable community wellness in Grabouw : exploring intersections of sustainability and wellness from a complexity thinking perspective

Van Den Berg, Wessel Jan 03 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: An exploration of the integrated nature of sustainable development planning and health care was done in the context of people living and working in the town of Grabouw in the Western Cape. The problem that was investigated was that people working within local government and community health networks treated sustainable development planning and health care as separate issues. The notion of wellness, as different from health, was used as a central theme in the study. It allowed for an acknowledgement of the multidimensionality and contextual nature of human well-being. The notion of sustainable community wellness was used to guide the research, and was viewed as a complex phenomenon. The meanings of sustainable community wellness to people who work and live within local government and community health networks in Grabouw were observed and documented. Complexity theory was then used to discuss the observed perspectives on sustainable community wellness. Two factors informed the selection of Grabouw as a research site: Firstly, a comprehensive sustainable development programme was being carried out in the town of Grabouw during the research. Secondly, a few community health care initiatives were also being implemented at the time. Community care workers who worked in one of the community health organisations participated as primary research participants. The research combined conceptual and empirical research. The conceptual research consisted of a literature review of perspectives on wellness in Grabouw. The empirical research methods that were used combined ethnography in the form of participant observation, and participatory action research in the form of participatory photography. The researcher accompanied community care workers on their daily visits to patients. The care workers took photographs of aspects of their surroundings that represented sustainable community wellness, or the lack thereof, to them. Photographs were analysed through focus group discussions and pertinent themes were subsequently identified. Three meanings of sustainable community wellness were discovered. The first was the structural, governmental meaning that gave importance to health and socio-economic statistics, based on the mortality profile of the area. Wellness was seen from this perspective as a challenge that could be met with strategic planning. The second meaning was the community-based experience of environmental factors in Grabouw that had an impact on wellness, such as water, community forums and living spaces. In this case, wellness was experienced as a rich and diverse set of factors, both social and environmental. The third meaning was observed as instances where the apparent separate entities of local government, the community, and the physical environment were seen as one socio-ecological system, of which sustainable community wellness was an emergent property. These instances demonstrated the importance of managing the quality of relationships within the system, the need to enhance the autonomy of people working in the system and the potential of community care workers to be agents of sustainable community wellness. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Ondersoek is gedoen na die geïntegreerde aard van volhoubare ontwikkelingsbeplanning en gesondheidsorg in die konteks van mense wat in die dorp Grabouw in die Wes-Kaap woon en werk. Die probleem wat ondersoek is, is dat mense wat in plaaslike regerings- en gemeenskapsgesondsheidnetwerke werk, volhoubare ontwikkelingsbeplanning en gesondheidsorg as afsonderlike sake beskou. Die begrip ‘welstand’, wat in betekenis van ‘gesondheid’ verskil, is as 'n sentrale tema in die studie gebruik, en is soortgelyk aan die begrip ‘welwees’. Dit het erkenning verleen aan die meerdimensionele en kontekstuele aard van menslike welwees. Die begrip volhoubare gemeenskapswelstand wat as 'n komplekse verskynsel beskou is, het die ondersoek gerig. Die betekenis van volhoubare gemeenskaps-welstand vir mense wat in plaaslike regerings- en gemeenskapsgesondheidnetwerke in Grabouw woon en werk, is waargeneem en gedokumenteer. Kompleksiteitsteorie is voorts gebruik om die waargenome perspektiewe op die volhoubare gemeenskaps-welstand te bespreek. Twee faktore het die besluit om Grabouw as 'n navorsingsgebied te gebruik, beïnvloed: Eerstens was daar tydens die navorsingstydperk reeds 'n omvattende volhoubare ontwikkeling program in Grabouw aan die gang. Tweedens was 'n paar gemeenskapsgesondheidsorg-inisiatiewe ook in dié tydperk aktief. Gemeenskapgesondheidswerkers wat in een van die gemeenskapsgesondheidsorganisasies gewerk het, was primêre deelnemers aan die navorsing. In hierdie ondersoek is konseptuele en empiriese navorsing gekombineer. Die konseptuele navorsing het uit 'n literatuuroorsig van perspektiewe op welwees in Grabouw bestaan. Die empiriese navorsingsmetodes wat gebruik is, het etnografie in die vorm van deelnemende waarneming, asook deelnemende-aksie-navorsing in die vorm van deelnemende fotografie, behels. Die navorser het gemeenskapsgesondheidswerkers op hul daaglikse besoeke aan pasiënte vergesel. Hierdie werkers het foto's geneem van die aspekte van hul omgewing wat na hulle mening die volhoubare gemeenskaps-welstand, of die gebrek daaraan, verteenwoordig. Foto's is tydens fokusgroepbesprekings ontleed en relevante temas is daardeur geïdentifiseer. Drie betekenisse van die volhoubare gemeenskaps-welstand het tydens die ondersoek na vore gekom. Die eerste is die strukturele, regeringsverwante betekenis wat bestaan het uit gesondheidsen sosio-ekonomiese statistiek, gebaseer op die sterftesyferprofiel van die gebied. Welstand is vanuit hierdie perspektief gesien as 'n uitdaging wat deur middel van strategiese beplanning aangepak kon word. Die tweede betekenis is die gemeenskapsgebaseerde ervaring van omgewingsfaktore wat 'n uitwerking op welstand het, soos water, gemeenskapsforums en leefareas in Grabouw. Welstand is in hierdie geval ervaar as bestaande uit 'n reeks ryke en diverse faktore wat beide sosiaal en omgewingsverwant is. Die derde betekenis is waargeneem deur die identifisering van die gevalle wat die kompleksiteit van die stelsel wat bestudeer is, verteenwoordig het. In hierdie gevalle is die oënskynlike aparte entiteite van plaaslike regering, die gemeenskap, en die fisiese omgewing gesien as 'n sosio-ekologiese sisteem waarvan volhoubare gemeenskaps-welstand 'n ontluikende element is. Deur hierdie gevalle is daar aangetoon dat dit belangrik is om die gehalte van die verhoudings binne die stelsel te bestuur en om die outonomie van die mense wat binne die stelsel werk te ondersteun. Ten slotte is die potensiaal van gemeenskapsgesondheidswerkers om as agente van die volhoubare gemeenskaps-welstand op te tree, uitgelig.
67

Assessing employee turnover in the Language Services Section of Parliament of the Republic of South Africa

Curran, Sandra Revona 03 1900 (has links)
Thesis (MPA)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: A high employee turnover rate, where talented employees leave the institution to join other legislatures and government departments, has been experienced by the Language Services Section (LSS) of Parliament SA which is part of the Legislative and Oversight Division (LOD). This thesis evaluates why talented employees leave the LSS and explores possible retention strategies to retain talented employees. This was firstly done by reviewing literature on the concept of employee turnover. Secondly, the study evaluated possible factors that impact on employee turnover. Thirdly, the legislative environment of employee turnover within the South African context was discussed. Furthermore, the causes of employee turnover in the LSS of Parliament SA were assessed. Lastly, recommendations were made on how to retain employees in the LSS of Parliament South Africa. The research design used to conduct the study is a qualitative case study. Unstructured interviews, a survey questionnaire and documentation were used for this study. Deductions were made by comparing the theory from the literature review with the practice in LSS in order to gain a better understanding of why talented employees leave the institution and what retention strategies can be implemented to retain them. This study presents various reasons why employees are leaving the institution. These reasons include non-competitive salaries, ineffective recruitment and selection processes, inadequate training, a lack of career pathing and the fact that many language practitioners (LPs) reside in provinces other than the Western Cape. Many of these reasons were identified previously through an LOD Retention Strategy Project but strategies to address problems were not implemented due to the lack of a people-centred approach to talent management. Recommendations were made that retention strategies should be implemented and that more emphasis should be placed on human resources and the development of people in order to reach the core objectives of parliament through happy and well-developed employees. / AFRIKAANSE OPSOMMING: ’n Hoë omsetkoers van werknemers waar talentvolle werknemers die instelling verlaat om by ander wetgewers en staatsdepartemente aan te sluit, is deur die Afdeling Taaldienste van die Parlement van Suid-Afrika, wat deel vorm van die Wetgewing en Oorsig Afdeling, ervaar. Hierdie tesis evalueer die redes waarom talentvolle werknemers die Afdeling Taaldienste verlaat en verken moontlike retensiestrategieë om talentvolle werknemers te behou. Eerstens is literatuur oor die konsep van werknemersomset hersien. Tweedens het die studie moontlike faktore wat werknemersomset beïnvloed, evalueer. Derdens is die wetgewende omgewing van werknemersomset binne die Suid-Afrikaanse konteks, bespreek. Verder was die oorsake van werknemersomset binne die Afdeling Taaldienste van Suid-Afrika, geassesseer. Laastens is aanbevelings gemaak oor hoe om werknemers in die Afdeling Taaldienste van die Parlement van Suid-Afrika te behou. Die navorsingsontwerp wat vir die uitvoer van die ondersoek gebruik is, is ’n kwalitatiewe gevallestudie. Ongestruktureerde onderhoude, ’n opnamevraelys en dokumentasie is vir die studie gebruik. Afleidings is gemaak deur die teorie van die literatuuroorsig met die praktyk in die Afdeling Taaldienste van die Parlement van Suid-Afrika te vergelyk om ’n beter begrip te kry van waarom talentvolle werknemers die instelling verlaat en watter retensiestrategieë in werking gestel kan word om hulle te behou. Die studie verskaf verskeie redes waarom werknemers die instelling verlaat. Hierdie redes sluit in nie-mededingende salarisse, ondoeltreffende werwings- en seleksiesprosesse, onvoldoende opleiding, ’n gebrek aan loopbaanbeplanning en die feit dat talle taalpraktisyns in ander provinsies as die Wes-Kaap woon. Baie van hierdie redes is voorheen deur ’n Wetgewing en Oorsig Afdeling Retensiestrategieprojek geïdentifiseer, maar strategieë om die probleme aan te spreek is nie geïmplementeer nie as gevolg van die gebrek aan ’n mens-gesentreerde benadering tot talentbestuur. Aanbevelings is gemaak dat die retensiestrategieë geïmplementeer word en ’n groter klem op menslike hulpbronne en die ontwikkeling van mense geplaas word sodat die kerndoelwitte van die Parlement deur gelukkige en goedontwikkelde mense behaal kan word.
68

The role of civil society organisations/non-governmental organisations (CSOs/NGOs) in building human capability : the case of Africa Community Publishing Development Trust (Zimbabwe)

Manyuchi, Raymond Freddy 03 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: The study represents an analysis of the role of civil society organisations/non‐governmental organisations (CSOs/NGOs) in building human capabilities through knowledge construction. It assesses the effectiveness of community publishing in building human capabilities under challenges they face in the environment they are operating in. The complex environment CSOs/NGOs are operating in is dealt with. It will be demonstrated that CSOs/NGOs give marginalised communities, especially women, children and the disabled, a platform where they can organise themselves and give them an opportunity to influence policy and development of their community. Community development has many interpretations. This study focuses on communities as central agents responsible for their own development. When communities participate in their own development, they are engaging in an educational process which is both formal and informal in nature. The education process helps them to understand their situations better. This type of education called ‘popular education’, is based on the belief that people involved in the process have important knowledge that they have acquired from their experiences in life and the education they receive mainly consists of dialogue between different knowledge sets that they possess. In the process, when people participate actively in the development of their communities, a sense of ownership is developed. For the purpose of designing the study, observation of the direct involvement of staff from local government, Africa Community Publishing Development Trust and partner organisations as well as working with communities from Shamva, Umzingwane and Buhera provided the basis. It is noted that party politics affects the development of a CSO/NGO sector that is capable of building human capabilities. It is, therefore, clear that government should create an enabling environment that is free from violence and rule of law should be respected as this helps CSOs/ NGOs to implement capability building programmes conducive for all communities to participate in the development of their areas. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die studie ontleed die rol van burgerlike organisasies/nie‐regeringsorganisasies (BOs/NRO's) in die bou van menslike vermoëns deur middel van kennis konstruksie. Die studie beoordeel die effektiwiteit van die gemeenskap uitgewery in die bou van die menslike vermoëns en die uitdagings wat hulle in die gesig staar in die omgewing waar hulle hul bevind. Die komplekse omgewing waarin BOs / NRO’s hul bevind word inmiddels behandel. BOs/NRO's gee gemarginaliseerde gemeenskappe veral vroue, kinders en gestremdes 'n platform waar hulle hul self kan organiseer en gee hulle ' n geleentheid om beleid te beïnvloed en hul gemeenskap te ontwikkel. Ontwikkeling van die gemeenskap het baie interpretasies. Die studie fokus op die gemeenskappe as sentrale agente wat verantwoordelik is vir hul eie ontwikkeling. Wanneer gemeenskappe betrokke is in hul eie ontwikkelings proses, neem hulled deel aan ’ n opvoedkundige proses wat van nature beide formeel en informeel is. Die opvoedkundige proses help hulle om hul situasies beter te verstaan. Hierdie tipe van Onderwys genaamd "gewilde onderwys", is gebaseer op die oortuiging dat mense wat betrokke is in ‘n proses belangrike kennis besit as gevolg van persoonlike lewenservaringe, die opvoeding wat hulle ontvang bestaan hoofsaaklik uit dialoog tussen die verskillende kennis stel dat hulle besit. Wanneer mense aktief deelneem in die ontwikkeling van hul gemeenskappe, word 'n gevoel van eienaarskap ontwikkel. In terme van die ontwikkeling van die studie het die direkte betrokkenheid van die personeel van plaaslike regering, ACPDT en vennoot organisasies asook die werk met die gemeenskappe van Shamva, Umzingwane en Buhera die basis gevorm van die studie. Politieke partye beinvloed die ontwikkeling van die BO/NRO‐sektor en dit stel hulle in staat om menslike vermoëns op te bou. Die regering moet 'n instaatstellende omgewing skep wat vry is van geweld en waar die oppergesag van die reg gerespekteer word. Dit sal BO’s/NRO's help om vermoëns bouende programme te implementeer wat gemeenskappe die geleentheid sal gee om deel te hê aan die ontwikkeling van hul gemeenskap.
69

Towards zero-waste to landfill : the case of CSIR's framework

Ginindza, Mpendulo Tozi 03 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Organisations are beginning to take responsibility for the impacts made by their operations/activities on the environment. The sustainability of organisations can not only be measured by their economic performance, but also by their social and environmental performance. Good governance as recommended in the King III report (Institute of directors in South Africa, 2009) requires reporting to be integrated with the organisation’s social and environmental performance. Organisations inevitably use natural resources and generate waste. Agenda 21 states that organisations should use natural resources efficiently (UNCED, 1992). The challenge according to UNDP (1998:1) is not to stop growth, but to “change the patterns of consumption and production, using new technologies to achieve greater efficiency and reduce waste and pollution”. Waste management is not only an internal concern for the Council for Scientific and Industrial Research (CSIR), but also for the national and international institutions. In South Africa, waste management previously only involved the disposal of waste aspects of it; leaving out important components of waste management such as its treatment and the principles of waste reduction, reuse and recycling. South Africa has in the past ten years changed and has instead developed sustainability plans. For example, The Polokwane Declaration on waste management outlines what the government, civil society and the business community will do to ensure the reduction of waste generation and disposal (South Africa, 2001). The National Environmental Management: Waste Act (Act 59 of 2008) states that waste must be reduced, reused, recycled and treated before it is disposed. To this effect, South African municipalities are trying to identify ways to ensure that residents and industry adhere to these requirements. The CSIR is a scientific and technological research, development and implementation organisation which has a long-standing commitment to environmental protection. It has been accredited for adherence with ISO14001 Environmental Management System requirements for over ten years. Development of the Zero-Waste to Landfill Framework builds on the strengths of the organisation’s Environmental Management System and enhances sustainable practices throughout the organisation; and also responds to national imperatives such as the Polokwane Declaration. Typical waste streams generated at the CSIR sites include general business waste (paper, cans, plastics, glass etc), general industrial waste (oils, greases, metals, plastics etc), and hazardous waste (chemical, laboratory, bio hazardous). The Zero-Waste to Landfill Framework assists, and gives guidance to the organisation in order to achieve Zero-Waste to Landfill. It informs the CSIR in planning for initiatives and systems that need to be in place in order to achieve the Zero-Waste to Landfill goal. The framework is developed to provide sustainable solutions for waste management which result in economic, social and environmental benefits for an organisation such as the CSIR. This research was done to look into the factors that ensure that an effective waste minimisation process and programme is implemented at the CSIR, and the recommendations are that; a) The CSIR participates in sustainability reporting. b) The CSIR implements green procurement. c) The CSIR explores different innovative methods, technologies and materials that can be used to minimise waste. d) The CSIR runs intensive awareness raising campaigns. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Dit blyk dat sekere Suid-Afrikaanse organisasies uiteindelik besig is om verantwoordelikheid te neem ten opsigte van die impak wat hul produksieprosesse op die omgewing het. Die volhoubaarheid van organisasies word nie net deur ekonomies uitsette gemeet nie, maar sluit ook die monitoring van organisatories-ekonomiese in. Effektiewe bestuur soos aanbeveel deur die King III verslag (Institute of directors in South Africa, 2009) vereis dat organisatoriese rapportering sosiale en omgewingsuitsette insluit. Dit is onafwendbaar dat organisasies natuurlike bronne sal gebruik en afval daardeur genereer. Agenda 21 (UNCED, 1992) vereis egter dat organisasies natuurlike hulpbronne op ‘n effektiewe en verantwoordelike manier sal gebruik. Volgens die UNDP (1998:1) is die uitdaging aan organisasies nie om vooruitgang te stuit nie, maar “to change the patterns of consumption and production, using new technologies to achieve greater efficiency and reduce waste and pollution”. Effektiewe afvalbestuur is nie net van toepassing op die “Council of Scientific and Industrial Research (CSIR) nie, maar geld ook vir ander nasionale organisasies. In die verlede was afvalbestuurmetodes in Suid-Afrika hoofsaaklik gemik op die wegdoening van afval, terwyl metodes soos hergebruik, afvalvermindering en herwinning nie eers oorweeg is nie. Suid-Afrika het gedurende die afgelope tien jaar vooruitgang gemaak op hierdie terrein deur planne te ontwikkel wat volhoubaarheid sal bewerkstellig, byvoorbeeld the Polokwane Verklaring insake Afvalbestuur wat bepaal watter metodes die regering, gemeenskap en besigheidsgemeenskap sal implementeer om die vermindering en wegdoening van vaste afval te verseker. Die “National Environmental Management Waste Act” van 2008 vereis dat metodes vir die vermindering, hergebruik en herwinning oorweeg moet word alvorens blote wegdoening plaasvind. Die munisipaliteite in Suid-Afrika is tans besig om maniere te identifiseer wat sal verseker dat inwoners en industrieë hierdie vereistes nakom. The CSIR is gemik op tegnologiese navorsing, ontwikkeling en implementering en het ‘n langtermyn verbintenis om die omgewing te beskerm. Dit het die afgelope tien jaar die ISO 14 001 akkreditasie bekom en behou. Die ontwikkeling van die “Zero-waste to landfill”-Beleid bou op die positiewe aspek van die Organisasie se omgewingsbestuursisteem en bevorder volhoubare praktyke regdeur die Organisasie. Die Beleid spreek ook tot nasionale imperatiewe soos die Polokwane Verklaring. Die CSIR genereer afvalstrome ten opsigte van algemene kantoorafval (papier, blikkies, plastiek, glas, ens.), industriele afval (olie, ghries, metale, plastiek, ens.), sowel as gevaarlike afvalstowwe afkomstig van laboratoriums wat chemikalieë en biologies-gevaarlike materiaal insluit. Die “Zero-waste to Landfill”-Beleid fasiliteer en gee gestalte aan die Organisasie om hierdie doelwitte in die praktyk te bereik deur die ontwikkeling van inisiatiewe en sisteme. Die Beleid is ontwikkel met die doel om volhoubare oplossings te verskaf aan ‘n Organisasie soos die CSIR wat uiteindelik ekonomiese, sosiale en omgewingsvoordele sal inhou. Hierdie navorsing is gedoen om faktore wat die suksesvolle implementering van effektiewe afvalverminderings prosesse en programme by die CSIR beinvloed te ondersoek. Die aanbevelings sluit die volgende in: a) Die CSIR moet betrokke wees by volhoubare rapporteringsmetodes. b) Die CSIR moet aankoopmetodes implementeer wat volhoubaarheid ondersteun. c) Die CSIR moet verskeie innoverende metodes, tegnologie en materiale ondersoek wat gebruik kan word om die generering van afval te minimaliseer. d) Die CSIR moet intensiewe bewusmakingsveldtogte van stapel stuur.
70

Testing an alternative measure of progress : the case of the Bakgatla-ba- Kgafela Nation

Hamilton, Gillian Kay 03 1900 (has links)
Thesis (MPhil)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: An alternative measure of progress to GDP was evaluated in the Bakgatla-Ba-Kgafela tribe (in total N = 119) using subjective wellbeing or happiness. The major dimensions of happiness were assumed to be physical, mental, social, spiritual, educational, environmental, occupational, and financial wellbeing or income and governance. Amongst the Bakgatla, correlation testing identified two clusters or core sub-sets of relationships, based on the strength of relationships, which appear to work in parallel to one another, with divergent outcomes of either increased happiness or income. The first cluster is related to traditional economic rationality and consists of Education Level, Income and Employment Security. The second cluster, more closely related to principles of sustainable development, consists of Social Wellbeing, Environmental Wellbeing and Happiness. An insignificant correlation between Income and Happiness exists. A multiple regression analysis was conducted with Happiness as the dependent variable and the major wellbeing dimensions as the independent variables (R² = .286). Statistically significant Standardized Beta’s calculated in the regression analysis are Social wellbeing (0.464), Educational level (-0.226), Governance (0.205) and Physical wellbeing (0.194). Although a cause-and-effect relationship can’t be assumed, the supposition is that ceteris paribus: • Happy people tend to have higher levels of social wellbeing or social capital; • The more educated people are, the less happy they are; • The more trust people have in public institutions and the state, the happier they are; and • Happy people tend to be healthier. Therefore, holding all other explanatory variables constant, it can be assumed that income has no bearing on subjective wellbeing. Therefore we reject the Null Hypothesis that the Bakgatla’s progress is purely determined by their annual per capita income. The relationship between income and subjective wellbeing for the Bakgatla follows global patterns - an initial increase in happiness as income increases is pronounced but ‘flattens’ somewhat as a higher level of income is reached and diminishes as very high levels of income are achieved. The critical turning point where income has a diminishing rate of return on satisfaction is around R20 000 per annum per person. This corroborates the human needs theories which proposes that a hierarchy of needs for human beings exist and until the basic needs are met, higher needs cannot be met. The present findings have implications for the Bakgatla: in order to increase happiness and promote development, the Bakgatla should focus on four key aspects: meeting basic needs; increasing social capital; increasing trust in the Tribal Authorities; and improving physical health. In addition, education and environmental wellbeing should also be focal points but changes need to be made to the education curriculum so that there is a strong focus on sustainable development. An important policy implication that the Bakgatla need to consider, is balancing the needs of the current generation with the needs of future generations. Economic growth or income may bring a certain amount of happiness; environmental destruction, crime and human health implications may outweigh these benefits and happiness in both the current and future generations. / AFRIKAANSE OPSOMMING: In hierdie studie is subjektiewe welstand of geluk as alternatief vir bruto binnelandse produk (BBP) as vooruitgangsmaatstaf by die Bakgatla-Ba-Kgafela-stam (altesaam N = 119) ondersoek. Die veronderstelde hoofaspekte van geluk wat in die studie getoets is, is fisiese welstand, geesteswelstand, maatskaplike welstand, spirituele welstand, opvoedkundige welstand, omgewingswelstand, beroepswelstand, finansiële welstand of inkomste, en bestuur. Korrelasietoetse onder die Bakgatla het twee beduidende groepe of kernsubstelle verwantskappe uitgewys, welke groepe oënskynlik gelyklopend funksioneer, met uiteenlopende dog nieverwante uitkomste van hetsy verhoogde geluk of verhoogde inkomste. Die eerste groep hou verband met tradisionele ekonomiese rasionaliteit, en bestaan uit onderrigvlak, inkomste en werksekerheid. Die tweede groep, wat eerder met beginsels van volhoubare ontwikkeling saamhang, bestaan uit maatskaplike welstand, omgewingswelstand en geluk. Die studie toon onbeduidende verband tussen inkomste en geluk. Meervoudige regressieontleding is met geluk as afhanklike veranderlike en die hoofwelstandsaspekte as onafhanklike veranderlikes uitgevoer (R² = 0,286). Statisties beduidende gestandaardiseerde betakoëffisiënte wat in die regressieontleding bereken is, is maatskaplike welstand (0,464), opvoedingsvlak (-0,226), bestuur (0,205) en fisiese welstand (0,194). Hoewel oorsaak-en-gevolg-verwantskap nie aanvaar kan word nie, word daar vermoed dat, met alle ander faktore gelyk: • gelukkige mense geneig is om hoër vlakke van maatskaplike welstand of maatskaplike kapitaal te geniet; • hoe meer opgevoed mense is, hoe ongelukkiger is hulle; • hoe meer vertroue mense in openbare instellings en die staat het, hoe gelukkiger is hulle; en • gelukkige mense geneig is om gesonder te wees. Indien alle ander verklarende veranderlikes konstant gehou word, word daar dus aanvaar dat inkomste geen verband met subjektiewe welstand toon nie. Daarom word die nulhipotese dat die Bakgatla se vooruitgang alleenlik deur hul jaarlikse inkomste per capita bepaal word, verwerp. Die verwantskap tussen inkomste en subjektiewe welstand vir die Bakgatla volg internasionale patrone: Aanvanklik neem geluk duidelik toe namate inkomste verhoog, plat dan effens af namate hoër inkomstevlak bereik word, en verminder aansienlik wanneer baie hoë inkomstevlakke bereik word. Die kritiese draaipunt waar inkomste verlaagde opbrengskoers op tevredenheid toon, is sowat R20 000 per jaar per persoon. Dít staaf die menslikebehoefte-teorie wat aan die hand doen dat mense oor hiërargie van behoeftes beskik en dat daar eers in basiese behoeftes voorsien moet word voordat behoeftes hoër op in die hiërargie aan die beurt kan kom. Hierdie bevindinge het bepaalde implikasies vir die Bakgatla: Ten einde geluk te verhoog en ontwikkeling aan te moedig, behoort die Bakgatla op vier kernaspekte te konsentreer, naamlik voorsiening in basiese behoeftes, die vermeerdering van maatskaplike kapitaal, die verhoging van vertroue in die stamowerhede, en verbetering van liggaamlike gesondheid. Voorts behoort opvoedkundige en omgewingswelstand ook fokuspunte te wees, maar moet die onderrigkurrikulum aangepas word om sterker klem op volhoubare ontwikkeling te plaas. Belangrike beleidsimplikasie wat die Bakgatla moet oorweeg, is om ewewig te vind tussen die behoeftes van die huidige geslag en die behoeftes van toekomstige geslagte. Ekonomiese groei of inkomste kan inderdaad sekere hoeveelheid geluk skep. Tog kan omgewingsvernietiging, misdaad en swak menslike gesondheid hierdie voordele en geluk in sowel die huidige as toekomstige geslagte oorskadu. Bykomende navorsing word vir die toekoms aanbeveel.

Page generated in 0.0579 seconds