Spelling suggestions: "subject:"etheses -- amedical physiology"" "subject:"etheses -- comedical physiology""
1 |
A proteomic analysis of the ventral and dorsal hippocampal brain areas of serotonin knockout ratsFairbairn, Lorren R. 03 1900 (has links)
Thesis (MScMedSc (Biomedical Sciences. Medical Physiology)--Stellenbosch University, 2008. / For many centuries, scientists have engaged in a theoretical debate concerning the etiology
of mood disorders, with very few ancient scholars speculating about the importance of
genetic factors and affective temperaments as factors in the etiology of depression. Mood,
emotion and cognition have been shown to be modulated by the serotonergic midbrain
raphe system; implicated in the pathogenesis of psychiatric disorders like those of the
affective spectrum. Evidence from neuroscience, genetics, and clinical investigation
demonstrate that depression is a disorder of the brain. Brain imaging research is revealing
that in depression, neural circuits responsible for moods, thinking, sleep, appetite, and
behavior fail to function properly, and that the regulation of critical neurotransmitters is
impaired. Genetics research, including studies of twins, indicates that genes play a role in
depression. Vulnerability to depression appears to result from the influence of multiple genes
acting together with environmental factors. Other research has shown that stressful life
events, particularly in the form of loss such as the death of a close family member, may
trigger major depression in susceptible individuals. Depression and anxiety have often been
successfully treated by means of selective serotonin reuptake inhibitors. However, selective
serotonin reuptake inhibitors do not solve all the problems inherent to the treatment of
depression, for approximately 30 % of depressed patients do not respond to treatment and
20 % experience relapses whilst on treatment. Of consideration is the fact that the majority
of drugs today are based on proteins, with 50 % of therapeutics on the market targeting cell
membrane proteins. Up to this day the precise pathophysiology of mood disorders remains
obscure, as does the neurobiology of normal mood regulation. Accordingly, there is a need
for methods to identify the structural and/or signaling components which lead to changes in
the brain, particularly the hippocampus, of subjects having mood disorders such as bipolar
depressive disorder, chronic major depressive disorder and the like. Similarly, there is a
need for the early detection, screening and diagnosis of individuals at risk for a mood
disorder. As the serotonin tranpsorter is the primary target for therapeutic intervention in the
treatment of numerous psychiatric disorders and considering the fact that at the structural
level this protein’s function as transporter in membranes remains incompletely understood,
investigating its function in psychiatric disorders are of importance . The objective of this
study was to determine the role of the serotonin transporter in wild type and serotonin
knockout rats, with regards to the hippocampus. Rat hippocampi were fractionated into
cytosolic and membrane components, which were run and further separated in two
dimensions. Firstly separation occurred by isoelectrical focusing (pI), follwed by gel
iii
electrophoresis (molecular weight). Gels were compared to see whether protein spots have
changed between animals that have been differentially bred. Differentially expressed protein
spots, as determined by PD Quest software, were excised, digested and analyzed by means
of mass spectrometry. Our results indicated that metabolic, structural and cell signaling
proteins were differentially expressed in both the ventral and dorsal hippocampus of the
serotonin knockout rat. Futhermore, cellular stress proteins were found to be only
differentially expressed in the ventral hippocampus. The majority of proteins identified in
both hippocampal areas as well as both fractions, were assigned to energy metabolism. The
cytosolic protein profile mirrored the pattern of the membrane protein profile. In conclusion,
this proteomic study identified various protein groups that interacted with one another, thus
establishing compensation for disrupted serotonin homeostasis.
|
2 |
The role of glycogen synthase kinase-3 (GSK-3) protein in the development of myocardial hypertrophy in a rat model of diet induced obesity and insulin resistanceLubelwana Hafver, Tandekile 03 1900 (has links)
Thesis (MScMedSc)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Introduction: The worldwide escalation in the incidence of obesity and its strong association
with insulin resistance, type 2 diabetes and the cardiovascular complications that accompany
these disease states have elicited interest in the underlying mechanisms of these pathologies.
Preliminary data generated in our laboratory showed that obesity is associated with
abnormalities in the insulin signalling pathway. Specifically, we found a down-regulation of
protein kinase B (PKB/Akt), which is known to mediate the metabolic effects of insulin. One
of the downstream targets of PKB/Akt is glycogen synthase kinase-3 (GSK-3), which is
inhibited by this phosphorylation. Detrimental effects of unopposed activity of GSK-3 have
recently been described. This may play a pivotal role in some of the adverse consequences of
insulin resistance in the heart.
Hypothesis: Chronic inhibition of GSK-3 will induce myocardial hypertrophy or exacerbate
the development of existing hypertrophy in a pre-diabetic model of diet induced obesity and
insulin resistance.
Objectives: (1) Assess the extent of the development of myocardial hypertrophy in a rat
model of diet induced obesity (DIO) and insulin resistance. (2) Assess the effect of inhibition
of GSK-3 protein on the development of myocardial hypertrophy.
Methods: Two groups of age-matched male Wistar rats were used. Control animals received
standard rat chow, while obese animals received a high caloric diet for 20 weeks. After 12
weeks, half of the animals in both groups received GSK-3 inhibitor treatment (CHIR118637,
30mg/kg/day, Novartis). At the end of 20 weeks, three series of experiments were conducted.
(i) The animals were subjected to echocardiography to determine in vivo myocardial function,
and biometric, metabolic and biochemical parameters were evaluated. (ii) The ability of the cardiomyocytes to accumulate deoxy-glucose after stimulation with
insulin was determined, and (iii) the localization of key proteins was monitored using
fluorescence microscopy and cell size was determined using light microscopy and flow
activated cell sorter analysis.
Results and discussion: The high caloric diet increased body weight (p<0.005) and intraperitoneal
fat mass (p<0.01) when compared to controls. Complications associated with
obesity, such as impaired glucose tolerance (p<0.05), hyperinsulinemia (p<0.0005) and an
increased HOMA-IR index (p<0.01) were observed. Additionally, cardiomyocytes from the
DIO animals had a significantly impaired response to insulin, specifically when 10nM
(p<0.05) and 100nM (p<0.05) of insulin were used as stimulus. We also found a
dysregulation in PKB/Akt, indicated by a down-regulation of phosphorylated PKB/Akt
(p<0.01). The diet promoted the development of myocardial hypertrophy, since the
ventricular weight (p<0.05) and ventricular weight to tibia length ratio were increased
(p<0.01). Echocardiography experiments showed an increase in end diastolic diameter in the
DIO animals (p<0.05). Additionally, there was an increase in the cardiomyocyte cell width in
the DIO rats (p<0.0001) and a tendency for peri-nuclear localization of NFATc3. GSK-3
inhibition promoted the development of insulin resistance in control animals, as indicated by
an increase in the body weight (p<0.05), serum insulin levels (p<0.01) and HOMA-IR index
(p<0.01). In the DIO animals, the GSK-3 inhibitor treatment improved insulin resistance, as a
decrease in serum insulin concentration (p<0.05) was observed. The cardiomyocytes from the
treated DIO animals also showed an increase in glucose uptake (p<0.05) when stimulated
with 100nM of insulin. The GSK-3 inhibitor promoted the development of myocardial
hypertrophy in the control animals, indicated by an increase in ventricular weight (p<0.05)
and cardiomyocyte cell width (p<0.0001), but did not exacerbate hypertrophy in the DIO animals. Conclusion: Both the high caloric diet and the GSK-3 inhibitor promoted the development of
insulin resistance and myocardial hypertrophy in the rats. In the DIO animals the GSK-3
inhibitor treatment ameliorated insulin resistance and did not promote the further
development of myocardial hypertrophy. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Inleiding: Die huidige styging in vetsugtigheid en die sterk assosiasie daarvan met insulien
weerstandigheid, tipe 2 diabetes en kardiovaskulêre komplikasies soos hipertrofie, het ‘n
belangstelling in die onderliggende meganismes van hierdie siektetoestande ontlok.
Voorlopige data uit ons laboratorium het getoon dat vetsug geassosieerd is met abnormaliteite
in die insulien seintransduksie-pad soos byvoorbeeld ‘n afregulering van miokardiale proteïen
kinase B (PKB/Akt), wat bekend is om die metaboliese effekte van insulien te medieer. Een
van die proteïene wat deur PKB/Akt gefosforileer en daardeur geïnhibeer word, is glikogeen
sintase kinase-3 (GSK-3). Negatiewe effekte van onge-opponeerde aktiwiteit van GSK-3 is
beskryf en dit mag ‘n sleutelrol speel in sommige van die nadelige gevolge van insulien
weerstandigheid in die hart.
Hipotese: Chroniese onderdrukking van GSK-3 sal miokardiale hipertrofie ontlok of die
bestaande hipertrofie in ‘n pre-diabetiese model van dieet-geïnduseerde vetsug en insulien
weerstandigheid vererger.
Doelstellings: (1) Om die omvang van die ontwikkeling van miokardiale hipertrofie in ‘n
rotmodel van dieet-geïnduseerde vetsug te ondersoek en (2) om die effek van inhibisie van
GSK-3 op die ontwikkeling van hipertrofie te ondersoek.
Metodes: Ouderdomsgepaarde manlike Wistarrotte is in hierdie studie gebruik. Die diere is
vir ‘n periode van 20 weke aan verskillende diëte onderwerp, naamlik standaard kommersiële
rotkos vir die kontrole diere en ‘n hoë kalorie dieet vir die eksperimenteel vet diere (DIO).
Helfte van elke groep diere is vir 8 weke met ‘n GSK-3 inhibitor behandel (CHIR118637,
30mg/kg/day, Novartis). Na die 20 weke is 3 eksperimentele reekse uitgevoer: (i) Die diere is
eggokardiografies ondersoek om in vivo miokardiale funksie te bepaal en biometriese,
metaboliese en biochemiese parameters is evalueer. (ii) Die vermoë van kardiomiosiete om de-oksiglukose na insulien stimulasie te akkumuleer,
is bepaal, en (iii) die lokalisering van sleutelproteïene is met behulp van fluoressensie
mikroskopie en die selgrootte met behulp van ligmikroskopie bepaal.
Resultate en bespreking: Die hoë kalorie dieet het gepaard gegaan met ‘n beduidende
toename in liggaamsgewig (p<0.005) en intraperitoneale vetmassa (p<0.01) in vergelyking
met diere op die kontrole dieet. Newe-effekte geassosieerd met vetsug nl. onderdrukte
glucose toleransie (p<0.05), hiperinsulinemie (p<0.0005) en ‘n verhoogde HOMA-IR index
(p<0.01) is ook waargeneem. Daar was ook ‘n beduidend ingekorte respons van glukose
opname deur kardiomiosiete van die vet diere na stimulasie met 10nM (p<0.05) en 100nM
(p<0.05) insulien. Disregulering van PKB/Akt is gevind in die vorm van ‘n afregulering van
die fosforilering van die proteïen (p<0.01). Die dieet het ook gelei tot die ontwikkeling van
miokardiale hipertrofie aangesien die ventrikulêre gewig (p<0.05) asook die verhouding van
die ventrikulêre gewig teenoor tibia lengte beduidend toegeneem het (p<0.01).
Eggokardiografie het ‘n toename in ventrikulêre end-diastoliese dimensie in die DIO diere
aangetoon (p<0.05). Tesame hiermee het die breedte van kardiomiosiete van die DIO diere
toegeneem (p<0.0001) en daar was ook ‘n peri-nukluêre lokalisering van NFATc3.
Behandeling van kontrole diere met ‘n GSK-3 inhibitor het insulienweerstandigheid ontlok
soos afgelei uit ‘n verhoging in liggaamsgewig (p<0.05), serum insulien-vlakke (p<0.01) en
die HOMA-IR waarde (p<0.01). In teenstelling het behandeling van die DIO diere met die
GSK-3 inhibitor tot ‘n verbetering van insulienweerstandigheid gelei aangesien ‘n verlaging
in serum insulien konsentrasies gevind is (p<0.05). Kardiomiosiete vanaf die behandelde DIO
diere het ook ‘n verhoogde insulien-gestimuleerde glukose opname met 100nM insulien
getoon (p<0.05). Behandeling met die GSK-3 inhibitor het die ontwikkeling van miokardiale hipertrofie in die
kontrole diere teweeggebring, soos aangetoon deur ‘n toename in die ventrikulêre gewig
(p<0.05) en ‘n groter selwydte in kardiomiosiete terwyl dit geen invloed op die bestaande
hipertrofie van die vet diere gehad het nie.
Gevolgtrekking: Die huidige studie het getoon dat die betrokke dieet asook behandeling met
‘n GSK-3 inhibitor insulienweerstandigheid sowel as die ontwikkelling van miokardiale
hipertrofie in rotte ontlok. In die DIO diere het die behandeling met die GSK-3 inhibitor
bloedglukose en insulien-vlakke verlaag en het nie hipertrofie vererger nie.
|
3 |
The efficacy of Diavite tm (Prosopis glandulosa) as anti-diabetic treatment in rat models of streptozotocin-induced type 1 diabetes and diet-induced-obese insulin resistanceHill, Cindy 03 1900 (has links)
Thesis (MScMedSc (Biomedical Sciences. Medical Physiology))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: Introduction: Obesity and its associated complications, such as the metabolic syndrome, hypertension and cardiovascular disease, are escalating worldwide. In recognition of this, untested remedies advertised as anti-diabetic agents are flooding the market. Many of these products have limited efficacy, limited tolerability and significant side-effects. One remedy, claiming to have anti-diabetic properties, is DiaviteTM. DiaviteTM, a herbal product, consisting solely of the dried and ground pods of the Prosopis glandulosa tree, which is currently marketed as a food supplement with blood glucose and blood pressure stabilizing properties, as well as having the ability to enhance glucose utilization. It is already freely available from agents as well as sold over the counter at pharmacies. The producers of DiaviteTM are now seeking registration for their product from the Medicines Control Council (MCC) and, therefore, require solid scientific evidence of its effects.
Aims: The aims of our study were, on request of the producing company, to determine the efficacy of DiaviteTM (P. glandulosa) as an anti-diabetic agent and possible mechanisms of action of this plant product.
Methology: We utilized rat models of streptozotocin (STZ)-induced type 1 diabetes and diet-induced obese (DIO) insulin resistance. Male Wistar rats were rendered (a) type 1 diabetic after a once-off intra-peritoneal injection of STZ at a dose of 40 mg/kg and (b) insulin resistant after being on a high caloric diet (DIO) for 16 weeks. Half the animals of the type 1 diabetes model as well as the insulin resistant model were placed on DiaviteTM treatment (25 mg/kg/day) for a period of 4 – 8 weeks, depending on the model. The STZ-induced type 1 diabetic rats were sacrificed and the pancreata harvested for histological analysis. Animals on the DIO diet were sacrificed and (i) intra-peritoneal fat weight determined (ii) isolated hearts subjected to ischaemia/reperfusion to determine infarct size and protein expression profiles and (iii) cardiomyocytes prepared to determine insulin sensitivity. At the time of sacrifice blood was collected for blood glucose and serum insulin level determination, for both models. In addition, a standard toxicology study was performed in Vervet monkeys over a 3 month period.
Results: In our type 1 diabetic model (blood glucose > 10 mmol/L) with a β-cell reserve, DiaviteTM treatment lead to increased serum insulin levels (p < 0.001) in both control and STZ groups as well as increased small β-cell (0 - 2500 μm2) formation (p < 0.001) in the pancreas of the STZ animals. Hearts from DiaviteTM treated control and DIO insulin resistant animals presented with smaller infarct sizes (p < 0.05) after ischaemia/reperfusion compared to their controls. DiaviteTM treatment lead to the increase of basal (p < 0.01) and insulin-stimulated (p < 0.05) glucose uptake in cardiomyocytes prepared from DIO insulin resistant animals. DiaviteTM treatment also led to significantly suppressed PTEN expression and activity (p < 0.01) in the DIO insulin resistant animals. In addition, DiaviteTM treatment had (i) no obvious detrimental effects in our rat models and (ii) no toxicity over a 3 month period in vervet monkeys.
Conclusion: Our present study has shown that DiaviteTM treatment lowers fasting blood glucose levels, stimulates insulin secretion and leads to the formation of β-cells. In addition, oral consumption of DiaviteTM elicits cardioprotection against an ischaemic incident. DiaviteTM treatment improves insulin sensitivity of cardiomyocytes. Furthermore, it has been established that DiaviteTM treatment has no obvious detrimental effects in either of our rat models and no short-term toxic effects over a 3 month period in Vervet monkeys (data not shown).
We thus conclude that in our models, DiaviteTM proved safe and it seems as if DiaviteTM, after short-term use, is beneficial as a dietary supplement. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Inleiding: Vetsug, en die gepaardgaande komplikasies, soos die metaboliese sindroom, hipertensie en kardiovaskulêre siektes, neem wêreldwyd toe. Daar is tans verskeie middels op die mark wat as anti-diabetiese middels geadverteer word. Baie van hierdie geadverteerde produkte het beperkte effektiwiteit en het verskeie newe-effekte. Een so ‘n middel, is DiaviteTM. DiaviteTM is 'n plantproduk, wat slegs uit die gedroogte en fyngemaakte peule van die P. glandulosa boom bestaan. Hierdie produk word tans bemark as 'n voedselaanvulling met beide bloedglukose en bloeddruk stabiliserende eienskappe, asook die vermoë om glukose gebruik te verbeter. DiaviteTM is reeds vrylik beskikbaar van agente sowel as verkrygbaar by verskeie apteke. Die produsente van DiaviteTM wil aansoek doen om registrasie vir hul produk by die Medisynebeheerraad (MCC) en hulle vereis daarom wetenskaplike bewyse van die gevolge van die gebruik van hierdie produk.
Doel: Die doel van ons studie was om op versoek van die produksie maatskappy, die doeltreffendheid van DiaviteTM (P. glandulosa) as 'n anti-diabetiese behandeling te evalueer, sowel as die moontlike meganismes van werking van hierdie plantproduk.
Metodes: Ons het gebruik gemaak van rot modelle van (i) streptozotocin (STZ)-geïnduseerde tipe 1 diabetes en (ii) dieet-geïnduseerde vetsugtig (DIO) insulienweerstandigheid. Manlike Wistar rotte was as (a) tipe 1 diabeties geklassifiseer na 'n eenmalige, intra-peritoneale inspuiting van STZ teen 'n dosis van 40 mg/kg en as (b) insulienweerstandig geklassifiseer, nadat hulle op 'n hoë kalorie dieet (DIO) vir 16 weke was. Die helfte van beide die tipe 1 diabetes en die insulienweerstandige groep diere was met DiaviteTM behandel (25 mg/kg/dag) vir 'n tydperk van 4 - 8 weke, afhangende van die model. Die STZ-geïnduseerde tipe 1 diabetes rotte is geslag en die pankreata geoes vir histologiese analise. Diere op die DIO dieet is geslag en (i) die intra-peritoneale vet gewig bepaal, (ii) die geïsoleerde harte blootgestel aan isgemie/herperfusie om die infarkt groottes vas te stel, sowel as die proteïenuitdrukkingsprofiele te bepaal en (iii) kardiomiosiete was berei om die insulien sensitiwiteit te bepaal. Ten tyde van die slagting is bloedmonsters geneem vir bloedglukose en serum insulien vlak bepaling, vir beide modelle. Additioneel, is 'n standaard toksologie studie met Vervet apies oor 'n 3 maande tydperk uitgevoer.
Resultate: In die model van tipe 1 diabetes (bloed glukose > 10 mmol/L), met 'n β-sel reserwe, is gevind dat DiaviteTM behandeling tot verhoogde serum insulien vlakke (p < 0.001) in beide kontrole en STZ groepe lei. DiaviteTM behandeling lei ook tot ‘n hoër vlak van klein β-sel (0 - 2500 μm2) vorming (p < 0.001) in die pankreas van die STZ diere. Die harte van die DiaviteTM behandele kontrole en DIO groep het kleiner infarkt groottes (p < 0.05) getoon na isgemie/herperfusie in vergelyking met hul kontrole groepe. DiaviteTM behandeling het ook gelei tot verhoogde basal (p < 0. 01) en insulin-gestimuleerde (p < 0. 05) glukose opname in kardiomiosiete wat berei was van DIO insulinweerstandige diere. DiaviteTM behandeling het PTEN uitdrukking en aktiwiteit aansienlik onderdruk (p < 0.01) in die DIO insulienweerstandige groep diere. Daar is dus gevind dat DiaviteTM behandeling (i) geen duidelike nadelige invloed in ons rot-modelle en (ii) geen toksisiteit oor 'n 3 maande tydperk in Vervet apies getoon nie.
Gevolgtrekking: Ons huidige studie toon dus dat DiaviteTM behandeling vastende bloedglukosevlakke verlaag, insulien sekresie stimuleer en die proses van β-sell vorming bevorder. Additioneel, is gewys dat wanneer DiaviteTM mondelings gebruik word, dit die hart beskerm teen isgemiese insidente. Ons het ook getoon dat DiaviteTM behandeling insuliensensitiwiteit van kardiomiosiete verhoog. Verder is daar vasgestel dat DiaviteTM behandeling geen ooglopende nadelige gevolge in beide ons rot-modelle getoon het nie en daar geen korttermyn-toksiese effekte oor 'n 3 maande tydperk in Vervet apies (data nie getoon) is nie.
Ons kan dus aflei dat Diavite TM in ons modelle veilig is en na kort termyn gebruik, voordelig is as 'n dieetaanvulling.
|
4 |
Proteomic analysis of human sperm proteins in relation to sperm motility, morphology and energy metabolismRapuling, Llewelen 12 1900 (has links)
Bibliography / Thesis (MScMedSc (Biomedical Sciences. Medical Physiology))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: Male infertility is often associated with impaired sperm motility and morphology
(asthenoteratozoospermia) for which there is no specific therapeutic treatment. It has
come to light that the modification and expression of human sperm proteins play a
crucial role in sperm function. In the present study, we present proteomic data of human
spermatozoa in the context of sperm dysfunction. Novel techniques have been used to
successfully isolate and identify differences in protein expression on a cellular level
associated with asthenoteratozoospermia.
In the first part of the study, differences in protein expression within the total sperm
proteome were investigated between immature and mature sperm populations. Semen
was collected from healthy donors (n=23) and separated into mature and immature
sperm populations by 3-layer Percoll gradient centrifugation. Cells were washed and
motility and morphology were measured by computer assisted sperm analysis (CASA).
For the proteomic investigation cells were lysed and proteins separated by means of
two-dimensional gel electrophoresis (2D electrophoresis). PD-Quest was used to
identify the differentially expressed proteins. The protein spots of interest were excised
and subjected to in-gel digestion. Peptides were separated by High Pressure Liquid
Chromatography (HPLC) analysis and amino acid sequences determined by mass
spectrophotometry. Proteins were identified by Mascot, using the Swiss Prot database.
The results show that the motility (immature; 26.1±1.75% total motile cells vs. mature;
60.93±3.24% total motile cells; p<0.001) and morphology parameters (immature;
64.1±2.75% normal head morphology vs. mature; 87.63±3.24% normal head
morphology; p<0.001) of the two populations differed significantly. After 2D
electrophoresis, 16 differentially expressed protein spots were identified within the total
sperm proteome between the immature and mature sperm populations. 56% of the
differentially expressed proteins were more abundant in the immature sperm population
compared to the mature sperm population. Functions have been ascribed to these
proteins of which only four proteins, namely Tubulin -3C/D chain, Tubulin -2C chain,
Outer dense fibre protein 2 and A-Kinase anchoring protein 4 precursor, were directly
related to sperm motility and morphology.
In the second part of the study the expression of nuclear proteins in human
spermatozoa was investigated between immature and mature sperm populations.
Semen was collected from healthy donors (n=156) and further separated from the
seminal plasma by PureSperm® gradient centrifugation. The immature and mature
sperm populations were retrieved and used during further analysis. For the proteomic
analysis of nuclear proteins, cells were fractionated into four different subcellular protein
fractions, instead of analyzing the whole sperm proteome. The results show that the
motility (immature; 32.33±0.51% total motile cells vs. mature; 88.67±0.85% total motile
cells; p<0.0001) and morphology parameters (immature; 13.51±0.87% normal head
morphology vs. mature; 20.89±1.20% normal head morphology; p<0.0001) of the two
populations differ significantly. After 2D electrophoresis, 21 differentially expressed
nuclear proteins were identified between the immature and mature sperm populations.
95% of the differentially expressed nuclear proteins were less abundant in the immature
population compared to the mature population. Only one nuclear protein namely 78kDa
Glucose regulated protein was more abundant in the immature population compared to
the mature population. Functions ascribed to these individual proteins were directly
related to sperm motility, morphology and energy metabolism.
In conclusion,In conclusion, in the current study novel techniques have been employed to investigate
protein differences between immature and mature sperm populations. From these
results it is evident that protein expression in the total sperm proteome and nuclear
protein fraction is significantly different and incomplete in the immature population,
compared to mature population. Based on these findings, it is recommended that further
studies should be done on human spermatozoa to validate the role of the individual
proteins in sperm function. Proteomics is an ideal tool to identify idiopathic causes of
male infertility, as it can help to identify novel receptors (and signal transduction
pathways) that can be used in the screening of drugs to alleviate sperm dysfunction. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Manlike infertiliteit word dikwels geassosieer met verlaagde sperm motiliteit en
morfologie (asthenoteratozoospermia) waarvoor daar tot dusver nog geen spesifieke
terapeutiese behandeling is nie. Dit het aan die lig gekom dat die modifisering en
uitdrukking van menslike sperm proteïene ‘n belangrike rol speel in spermfunksie. In die
huidige studie stel ons data voor van proteiene in menslike sperme in die konteks van
abnormale spermfunksie. Unieke tegnieke was gebruik om verskille in proteïen
uitdrukking op sellulêre vlak suksesvol te isoleer en identifiseer wat verband hou met
asthenoteratozoospermia.
Tydens die eerste deel van die studie was verskille in proteïen uitdrukking binne die
totale spermproteoom tussen onvolwasse en volwasse spermpopulasies ondersoek.
Sperme van gesonde skenkers (n=23) is geskei in twee spermpopulasies (onvolwasse
en volwasse sperme) deur middel van ‘n 3-laag Percoll gradiënt sentrifugasie tegniek.
Selle is gewas en sperm motiliteit en morfologie is gemeet deur rekenaar geassisteerde
sperm analise (CASA). Vir proteomiese analise is selle geliseer en proteïene geskei
deur twee dimensionele gel elektroforese (2D-elektroforese). PD-Quest sagteware is
gebruik om statisties beduidende proteïen verskille aan te dui. Die proteïene van belang
is uitgesny en onderwerp aan in-gel vertering. Peptiede is geskei met behulp van hoë
druk vloeistof chromatografie (HPLC) analise en aminosuurvolgordes is bepaal deur
massa spektrofotometrie. Proteïene is geïdentifiseer met behulp van Mascot deur van
die Swiss Prot databasis gebruik te maak.
Die resultate toon dat die sperm motiliteit (onvolwasse; 26.1±1.75% totale motiele selle
vs. volwasse; 60.93±3.24% totale motiele selle; p <0,001) en morfologiese parameters
(onvolwasse; 64.1±2.75% normale kop morfologie vs. volwasse; 87.63±3.24% normale
kop morfologie; p <0,001) tussen die twee populasies beduidend verskil. Na 2Delektroforese
is 16 proteïen kolle geïdentifiseer wat beduidend verskil het, tussen die
totale sperm proteoom van onvolwasse spermpopulasies en volwasse
spermpopulasies. 56% van die proteïene wat beduidend verskil het, was meer uitgedruk
in die onvolwasse spermpopulasie ten opsigte van die volwasse sperm populasie.
Funksies is toegeskryf aan hierdie proteïene waarvan net vier proteïene naamlik
Tubulin -3C/D ketting, Tubulin -2C ketting, Buite digte vesel proteïen 2 en A-Kinase
anker proteïen 4 voorloper direk verband hou met sperm motiliteit en morfologie.
In die tweede deel van die studie is die uitdrukking van nukluêre proteïene in menslike
spermatozoa tussen onvolwasse en volwasse spermpopulasies ondersoek. Sperme
was van gesonde skenkers (n=156) versamel en verder geskei van seminale plasma
deur middel van ‘n PureSperm® gradiënt sentrifugasie tegniek. Vir die proteomiese
analise van nukluêre proteïene is selle gefraksioneer in vier verskillende sub-sellulêre
proteïen fraksies, in plaas van analise van die totale spermproteoom. Die resultate toon
aan dat die sperm motiliteit (onvolwasse; 32.33±0.51% totale motiele selle vs.
volwasse; 88.67±0.85% totale motiele selle; p <0,001) en morfologiese parameters
(onvolwasse; 13.51±0.87% normale kop morfologie vs. volwasse; 20.89±1.20%
normale kop morfologie; p <0,001) tussen die twee populasies beduidend verskil. Na
2D-elektroforese is 21 kern proteïen kolle geïdentifiseer wat betekenisvol uitgedruk was
tussen onvolwasse en volwasse spermpopulasies. 95% van die nukluêre proteïene wat
beduidend verskil het, was minder uitgedruk in die onvolwasse spermpopulasie ten
opsigte van die volwasse spermpopulasie. Slegs een kern proteïen naamlik 78kDa
Glukose gereguleerde proteïen was meer uitgedruk in die onvolwasse spermpopulasie
in vergelyking met die volwasse spermpopulasie. Funksies is toegeskryf aan hierdie
proteïene wat direk verband hou met sperm motiliteit, morfologie en energie
metabolisme.
Ten slotte, in die huidige studie is unieke tegnieke geïmplementeer om proteïen
verskille tussen onvolwasse en volwasse spermpopulasies te ondersoek. Uit hierdie
resultate is dit duidelik dat proteïen uitdrukking in die totale sperm proteoom en in die
kern proteïen fraksie beduidend verskil en onvolledig is in die onvolwasse
spermpopulasie ten opsigte van die volwasse spermpopulasie. Op grond van hierdie
bevindinge word aanbeveel dat verdere studies op menslike sperme gedoen moet word
ten einde die rol van individuele proteïene in sperm funksie te kan bepaal. Proteomika is
‘n ideale tegniek om die iodiopatiese oorsake van manlike infertiliteit te identifiseer,
aangesien dit kan help in die identifisering van unieke reseptore (en seintransduksie
paaie) wat gebruik kan word om sperm disfunksie te verbeter deur farmaseutiese behandeling.
|
5 |
Nitric oxide and the endothelium : characterisation of in vitro nitric oxide detection techniques and an ex vivo method of measuring endothelial functionLoubser, Dirk Jacobus 04 1900 (has links)
Thesis (MScMedSc)--Stellenbosch University, 2014. / ENGLISH ABSTRACT: Introduction: Nitric oxide (NO) is an important chemical messenger in the cardiovascular
system. Despite considerable progress in this field, there remains an on-going need for
affordable and user-friendly NO measurement techniques. Therefore, in this study we
aimed to develop and characterise NO-detection techniques not previously used in our
laboratory, and, in addition, characterise an ex vivo method to measure the functional
effects of the endothelium and NO production in the vasculature.
Methods: Three different NO-detection techniques were compared: (i) Amperometric
NO sensors. Here, NO-increasing effects of known NO synthase (NOS) activators
were investigated (insulin, acetylcholine and biosynthetic human insulin). Three different
NO sensors were evaluated on cultured endothelial cells and aortic tissue. Putative NOincreasing
effects of shear stress were also investigated; (ii) Nitrite (NO2
-) + nitrate
(NO3
-) sensors. Here, I aimed to measure NO release from cultured endothelial cells;
(iii) Colorimetric NO2
- measurement assay with the Griess reagent. Here, NO2
-
production by endothelial cells was measured with a plate reader.
In the second part of the study an organ bath - isometric tension technique was
established to measure endothelium-dependent function of aortic rings. Functional
differences in aortic rings isolated from diet-induced obese rats compared to lean rats
were investigated. Ring contraction was induced with phenylephrine and relaxation with
acetylcholine. These investigations were further supported by western blot analyses of
selected critical proteins. Lastly, the effects of perivascular adipose tissue (PVAT) on
contraction and relaxation were investigated in endothelium-containing or denuded
aortic ring segments.
Results: Although some success was achieved with the amperometric sensors
regarding calibration, any experimental results obtained were difficult to repeat due to
instability of the sensors. With the NO2
-/NO3
- sensor we were not able to carry out any
planned experiments due to failure to properly calibrate and standardise the sensors.
Success was achieved with the Griess method. All the drugs used as positive controls
(DEA/NO, fenofibrate, oleanolic acid and IL-1ß) proved to be potent inducers of NO2
-
release from endothelial cells.
Interestingly, the isometric tension studies showed a higher % relaxation in high fat (HF)
diet aortic rings compared to those from lean animals. Western blot data showed
downregulation of eNOS activation and iNOS expression in obese groups, which was
suggestive of endothelial dysfunction. Interestingly, proteins associated with oxidative
stress (p22phox and nitrotyrosine) were downregulated in obese groups. The presence
of PVAT exerted anti-contractile effects on the rings from HF rats, however in denuded
aortic rings, PVAT showed a significant pro-contractile response in both lean and HF
groups. PVAT also exerted anti-relaxation effects in aortic rings from both lean and HF
rats.
Conclusion: We managed to successfully establish two new techniques for our
laboratory (Griess method and the organ bath – isometric tension method) which can
complement the more established techniques in our laboratory in order to aid us in
future vascular research. Finally, the isometric tension technique used in the obese rat
studies generated interesting data, which further assisted in characterising the dietinduced
obesity rat model in our laboratory. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Inleiding: Stikstofoksied (NO) is ‘n belangrike chemiese boodskapper in die
kardiovaskulêre sisteem. Ondanks vordering in die veld, bestaan daar ‘n aangaande
behoefte aan bekostigbare en gebruikersvriendelike NO-metingstegnieke. Gevolglik het
ons in hierdie studie daarna gemik om NO-metingstegnieke wat nie vantevore in ons
laboratorium beskikbaar was nie, te ontwikkel en karakteriseer. Verder het ons ten doel
gehad om ‘n ex vivo model te karakteriseer om die funksionele effekte van vaskulêre
endoteel en NO produksie te meet.
Metodes: Drie verskillende NO-metingstegnieke was ondersoek: (i) Amperometriese
NO sensors. Hier het ons die verhogende effekte op NO van bekende aktiveerders van
NO sintetase (NOS) ondersoek (Insulien, asetielcholien en biosintetiese menslike
insulien). Drie verskillende NO-sensors was ge-evalueer in gekultuurde endoteelselle
en aortaweefsel. Die vermeende NO verhogende effekte van die wrywingskragte
opgewek deur laminere vloei (“shear stress”) is ook ondersoek. (ii) Nitriet (NO2
-) +
nitraat (NO3
-) sensors. Hier het ons beplan om NO-vrystelling deur gekultuurde
endoteelselle te meet. (iii) Kolorimetriese meting van NO2
- met die Griess reagens.
Hier het ons m.b.v. ‘n mikroplaat leser die NO2
- - vrystelling deur endoteelselle gemeet.
In die tweede deel van die studie het ons ‘n orgaan bad–isometriese spanningstegniek
opgestel om endoteelafhanklike funksie van aortaringe te meet. Funksionele verskille in
aortaringe van vetsugtige rotte is vergelyk met kontrole rotte. Ringkontraksie is met
fenielefrien geïnduseer en verslapping met asetielcholien. Hierdie ondersoeke is verder
ondersteun deur Western blot analises van sleutelproteïene in die aortaweefsel.
Laastens het ons die effekte van perivaskulêre vetweefsel (PVAT) op kontraksie en
verslapping in aortaringe met of sonder intakte endoteel ondersoek.
Resultate: Alhoewel ‘n mate van sukses behaal was met die kalibrasie van die
amperometriese sensors, was eksperimentele resultate moeilik om te herhaal a.g.v.
sensor-onstabiliteit. Geen eksperimente kon met die NO2
-/NO3
- sensors uitgevoer word
nie weens ‘n onvermoë om ordentlike kalibrasie en standardisering uit te voer. Ons het
egter wel sukses behaal met die Griess-metode. Al die middels wat as positiewe
kontroles gebruik was (DEA/NO, fenofibraat, oleanoliese suur and IL-1ß) het geblyk
kragtige induseerders van NO2
- produksie vanaf endoteelselle te wees.
Die isometriese spanningsstudies het ‘n hoer % verslapping getoon in die hoë vet (HF)
dieet aortaringe in vergelyking met die kontroles. Western blot data het ‘n afregulering
van eNOS en iNOS getoon in die HF diere, wat aanduidend is van endoteel disfunksie,
terwyl proteïene geassosieer met oksidatiewe stress (p22phox en nitrotirosien)
afgereguleer was in die HF groep. Die aanwesigheid van PVAT het ‘n anti-kontraktiele
effek gehad op die ringe van die HF groep. Toe die endoteel egter verwyder was, het
PVAT in beide kontrole en HF ringe ‘n beduidende pro-kontraktiele effek gehad. Verder
het PVAT ook anti-verslappingseffekte op aortaringe beide kontrole en HF rotte
uitgeoefen.
Gevolgtrekking: Ons het daarin geslaag om twee nuwe tegnieke vir ons laboratorium
suksesvol te vestig (Griess metode en die orgaanbad-isometriese spanningstegniek)
wat in die toekoms die meer gevestigde tegnieke in ons laboratorium kan
komplementeer. Laastens het die isometriese spanningstegniek wat in die dieetstudies gebruik is, data opgelewer wat ons verder sal help om die vetsug model in ons
laboratorium te karakteriseer.
|
6 |
Hypoxia and the heart : the role of nitric oxide in cardiac myocytes and endothelial cellsStrijdom, Hans 03 1900 (has links)
Thesis (PhD (Biomedical Sciences. Medical Physiology))--University of Stellenbosch, 2007. / Nitric oxide (NO) is a major signaling molecule in the heart with various biological
effects. The putative role of NO as a cardioprotective agent against ischaemiareperfusion
injury and in ischaemic preconditioning (IP) has made it one of the fastest
growing fields in basic cardiovascular research. However, NO may also be
associated with harmful effects, especially when released in excessive amounts.
Little is known about the relative contributions to NO-production by the cardiac
microvascular endothelial cells (CMECs) and the adjacent cardiomyocytes.
Furthermore, the respective roles of endothelial NOS (eNOS) and inducible NOS
(iNOS) are not well characterized in these cell types, particularly in hypoxia. In order
to gain a better understanding of the role of NO in the hypoxic/ischaemic heart, the
aims of this study were to: (1) develop an isolated cardiomyocyte model in which
hypoxia and early IP can be induced and the role of NO assessed; (2) measure NOproduction
in cardiomyocytes and CMECs under baseline and hypoxic conditions;
and (3) evaluate the expression, regulation and activation of eNOS and iNOS in
cardiomyocytes and CMECs (baseline and hypoxia) and establish the relationship
with NO-production under these conditions. Cardiomyocytes isolated from adult rat
hearts and commercially purchased rat CMECs were used as cell models.
|
7 |
The impact of obesity and chronic PPAR Alpha agonist treatment on cardiac function, metabolism and ischaemic toleranceSmith, Wayne 03 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: Background: Myocardial oxidative fuel supply is increased in obese conditions. How
this metabolic environment and altered cardiometabolic phenotype associated with prediabetic
obesity impacts on cardiac function and tolerance to ischaemia/reperfusion
injury remains uncertain. While obese individuals are likely to be treated with PPARα
agonists, controversy exists as to how activation of the PPARα receptor influences
cardiovascular function and post-ischaemic recovery. Aims: To determine in a model of
hyperphagia-induced obesity 1) whether protracted obesity is associated with left
ventricular (LV) mechanical dysfunction; 2) the responsiveness of these hearts to insulin
stimulation; 3) whether insulin can afford cardioprotection against ischaemia/reperfusion
damage; and 4) how obesity and chronic PPARα agonist (K-111) treatment influences
myocardial function, substrate metabolism, mitochondrial function and post-ischaemic
outcomes.
Methods: Male Wistar rats were fed standard rat chow or a high caloric diet. 1) In vivo
LV mechanical function was assessed echocardiographically in 32 week fed animals. Ex
vivo LV function was measured in the presence of glucose, insulin and/or fatty acid (FA);
2) Ex vivo myocardial insulin sensitivity was assessed by measuring insulin stimulated
glycolytic flux in 16 week fed rats. Insulin was also administered prior to and during
regional ischaemia to determine its effect on post-ischaemic function and infarct size; 3)
K-111 was added to the drinking water during the last 10 weeks of feeding (feeding
period of 18 weeks); a) Ventricular mitochondrial function was determined
polarographically in the presence of either glutamate or palmitoyl-L-carnitine as
substrates; b) Myocardial carbohydrate and lipid metabolism, and in a separate series of perfusions, myocardial infarct size were determined in the presence of physiological or
high insulin (30 or 50μIU/ml) and FA (0.7 or 1.5mM) concentrations.
Results: 1) Obese animals maintained normal in vivo LV mechanical function. Glucose
perfused hearts from obese animals had depressed aortic outputs compared to the
control group (32.58±1.2 vs. 46.17±0.91 ml/min; p<0.001) which was abolished by the
presence of FA; 2) Hearts from obese animals had reduced insulin stimulated glycolytic
flux rates (1.54±0.42 vs. 2.16±0.57 μmol/g ww/min, p<0.01). Although insulin reduced
infarct size in the obese group (20.94±1.60 vs. 41.67±2.09 %, p<0.001), its
cardioprotective effect was attenuated in the presence of FA; 3) By simulating the in vivo
metabolic environment of control and obese animals in ex vivo perfusions, elevated
insulin and FA levels associated with obesity increased infarct sizes in the obese group
compared to the control group (47.44±3.13 vs. 37.17±2.63 %, p<0.05); 4) While chronic
K-111 treatment reversed systemic metabolic abnormalities associated with obesity,
neither obesity nor the drug influenced myocardial and mitochondrial function or postischaemic
outcomes. K-111 was able to reduce palmitate oxidation in the obese group.
Conclusion: Elevated levels of circulating FFA may be important in maintaining normal
LV mechanical function in the obese condition. While obesity had no impact on
myocardial mitochondrial function and post-ischaemic outcomes during comparable
perfusion conditions, the specific metabolic environment associated with obesity may
augment post-ischaemic injury. K-111 is effective in reducing obesity related metabolic
abnormalities, but has no effects on myocardial function, mitochondrial function or
ischaemic tolerance. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Agtergrond: Miokardiale oksidatiewe substraat voorsiening is verhoog in vetsug. Hoe
hierdie metaboliese omgewing en veranderde miokardiale metaboliese fenotipe in prediabetiese
vetsug miokardiale funksie en iskemie/herperfusie skade beïnvloed, is
onseker. Alhoewel vetsugtige individue met PPARα agoniste behandel kan word, is die
resultate verkry van hierdie reseptor aktivering op miokardiale funksie en iskemiese
skade teenstrydig.
Doelwitte: Om te bepaal of 1) verlengde vetsug linker ventrikulêre (LV) funksie
beïnvloed; 2) hierdie harte sensitief vir insulien stimulasie is; 3) insulien die hart teen
iskemie/herperfusie beskadiging beskerm; en of 4) vetsug en chroniese K-111
behandeling miokardiale funksie, substraat metabolisme, mitochondriale funksie en
post-iskemiese herstel in vetsugtige, insulienweerstandige rotte beïnvloed.
Metodes: Manlike Wistar rotte is met gewone rotkos, of ʼn hoé kalorie dieet gevoer. 1) In
vivo LV funksie in 32 week gevoerde rotte is met behulp van eggokardiografie bepaal.
Ex vivo LV funksie is met of sonder insulien en/of vetsure in die perfusaat bepaal; 2) Die
ex vivo insuliensensitiwiteit is in 16 weke gevoerde rotte bepaal deur miokardiale
glikolise te meet. Insulien is ook voor en tydens streeksiskemie toegedien, ten einde sy
effek op miokardiale beskerming te bepaal; 3) K-111 is in die drink water van rotte
toegedien vir die laaste 10 weke van hul dieet (voedingsperiode van 18 weke); a)
Ventrikulêre mitochondriale funksie is polarografies bepaal in die aanwesigheid van
glutamaat of palmitiel-L-karnitien; b) Miokardiale koolhidraat- en lipied metabolisme, en
in ʼn aparte groep rotte, infarktgrootte, is bepaal in die teenwoordigheid van fisiologiese
of hoë insulien- (30 of 50μIU/ml) en vetsuurvlakke (0.7 of 1.5mM).
Resultate: 1) Vetsugtige rotte het normale in vivo LV funksie gehandhaaf. Glukose
geperfuseerde harte van vet rotte se LV funksie was laer as die van kontroles (Aorta
omset: 32.58±1.2 vs. 46.17±0.91 ml/min; p<0.001), maar dit het verbeter in
teenwoordigheid van vetsure; 2) Harte van vetsugtige rotte het verlaagde insuliengestimuleerde
glikolise getoon (1.54±0.42 vs. 2.16±0.57 μmol/g ww/min, p<0.01).
Alhoewel insulien infarktgrootte in die vetsugtige groep verlaag het (20.94±1.60 vs.
41.67±2.09 %, p<0.001), is sy beskermende effekte in die teenwoordigheid van vetsure
verlaag; 3) deur die in vivo metaboliese omgewing van kontrole en vetsugtige rotte in die
perfusaat van die harte ex vivo te simuleer, is dit aangetoon dat die verhoogde vlakke
van insulien en vetsure, geassosieer met vetsugtigheid, infarktgroottes in die vetsugtige
groep teenoor die kontrole groep verhoog het (47.44±3.13 vs 37.17±2.63 %, p<0.05); 4)
Hoewel chroniese gebruik van K-111 die metaboliese abnormaliteite gepaardgaande
met vetsug normaliseer het, het beide vetsug en die middel geen invloed op miokardiale
of mitochondriale funksie of vatbaarheid vir iskemiese beskadiging gehad nie. K-111 het
miokardiale palmitaatoksidasie in die vetsugtige behandelde groep verlaag.
Gevolgtrekking: Verhoogde bloed vetsuurvlakke in vetsug mag n belangrike rol in die
handhawing van sistoliese funksie speel. Dit blyk dat die spesifieke in vivo omgewing
geassosieer met vetsug wel tot verhoogte vatbaarheid vir iskemie/herperfusie skade
mag lei. K-111 is effektief om die sistemiese metaboliese abnormaliteite gepaard met
vetsugtigheid te verbeter, maar het geen effek op miokardiale funksie, mitochondriale
funksie of vatbaarheid vir iskemie gehad nie.
|
8 |
A proteomic and neurochemical analysis of the effects of early life stress on drug addiction and post abuse therapeutic interventions : an animal studyFaure, Jacqueline Jeanette 03 1900 (has links)
Thesis (PhD (Biomedical Sciences. Medical Physiology))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: Psychosocial stressors have frequently been associated with an increased risk for developing The contributions of the cholinergic (Lobeline) and opioid (Naltrexone) systems in place
preference behaviour were determined by employing a post-methamphetamine
pharmacological treatment strategy. These two treatments failed to reverse the
methamphetamine-induced place preference. However, administration of the drugs did lead to
alterations in striatal dopamine and serotonin levels which may infer beneficial effects against
the biochemical alterations induced by methamphetamine.
We used both 2-D gel-based proteomics and isobaric tagging for relative and absolute
quantitation (iTRAQ) to identify proteins in the frontal cortex, and nucleus accumbens shell
and core of rats that were subjected to maternal separation, methamphetamine or both
regimes. The proteins were associated with cytoskeletal modifications, altered energy
metabolism, degenerative processes, interruptions in normal neurotransmission and enhanced
intracellular signalling. We found that more proteins were quantitatively expressed in rats that
were exposed to maternal separation followed by methamphetamine treatment than those
animals subjected to the individual interventions independently. Additional proteins recruited
by the combination of MS followed by MA which remained unchanged with independent
treatments included malate dehydrogenase, V-type proton ATPase subunit E1, beta-synuclein,
brevican core protein, eukaryotic translation initiation factor 4H, histidine triad nucleotide
binding protein 1 and stress-induced phosphoprotein in the nucleus accumbens shell subregion.
Additional proteins recruited in the core subregion with the combination treatment
included thymosin beta-4, calretinin, Arpp-21 protein, alpha-synuclein, ubiquitin carboxylterminal
hydrolase isozyme L1, cytochrome c, brain acid soluble protein 1, prosaposin and
stress-induced phosphoprotein 1. Although, on a behavioural level via the use of CPP we
found that MS did not exacerbate the rewarding effects of MA, the proteomic data does infer
a role played by early life stress by the recruitment of additional proteins. We therefore
propose that the molecular mechanisms by which early adverse events predispose animals to
the addictive state may involve a complex assembly of cellular processes within the brain.
depression, anxiety or substance abuse in adult life. Animal studies have also suggested that
stressful experiences may result in altered behavioural responses to drugs of abuse as
evidenced by enhanced cocaine self-administration and psychostimulant-induced
hyperlocomotor activity.
The main aim of our study was to establish whether adversity early in life would render
individuals more vulnerable to later drug usage. We adopted maternal separation as our
animal model of early life adversity and treated these animals with methamphetamine during
the adolescent stage of their life. A conditioned place preference (CPP) paradigm was
subsequently used to determine the rewarding effects of methamphetamine. To obtain an
understanding of the underlying molecular mechanisms of methamphetamine-induced
behaviour, we measured neurochemical changes on a neuroendocrine, neurotrophic,
neurotransmitter and proteome level.
Firstly, we established that methamphetamine-induced place preference behaviour lasted for
at least 2 weeks after the last methamphetamine administration. Contrary to expectation, this
behaviour was not affected by prior exposure to maternal separation. However, rats subjected
to maternal separation caused a decrease in apomorphine-induced locomotor behaviour in
methamphetamine-treated rats. Maternal separation therefore preferentially affected the
behavioural repertoire of the dorsal striatum rather than that of the ventral striatum.
A general down regulation of neuroendocrine activity (ACTH and corticosterone levels) was
observed in animals subjected to maternal separation or methamphetamine treatment, as well
as those subjected to the combination of the two interventions. Increased concentrations of
plasma prolactin levels in maternally separated as well as normally reared animals subjected
to methamphetamine-CPP were found which suggested a reduction in dopamine inhibition.
Maternal separation resulted in increased NGF levels in the ventral hippocampus of
methamphetamine treated rats. This suggested that the ventral hippocampus may particularly
be vulnerable to the effects of early life stress. The increased neurotrophin concentrations may reflect a compensatory response to stress and drug exposure. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Psigososiale stressors word gereeld geassosieer met ‘n verhoogde risiko vir die ontwikkeling
van depressie, angs en dwelm misbruik in volwassenheid. Diere studies het ook al bewys dat
vroeë lewensstres in die vorm van moederlike skeiding lei tot veranderde gedrag teenoor
dwelm misbruik. Hierdie veranderde gedrag veroorsaak deur moederlike skeiding sluit die
verhoodge kokaïne toediening en psigostimulant geinduseerde verhoging in lokomotoriese
aktiwiteit in.
Die hoofdoel van die studie was om vas te stel of vroeë lewensstres mense meer vatbaar laat
vir latere dwelm misbruik. ‘n Moederlike skeidings diere model was gebruik om vroeë
lewensstres voor te stel and het verder hierdie diere behandel met metamfetamiene gedurende
adolesensie. Die gekondisioneerde plek voorkeur model was gebruik om die euforiese /
verslawende effekte van metamfetamiene te bepaal. Om die onderliggende molekulêre
meganismes van metamfetamien geinduseerde gedrag te verstaan het ons neurochemiese
veranderinge op ‘n neuroendokriene, neurotrofiese, neurotransmissie en proteinvlak vasgestel.
Eerstens het ons was gestel dat metamfetamien geinduseerde plek voorkeur vir ten minste
twee weke na die laaste metafetamien toediening voortduur. In teenoorstelling met
verwagting, het moederlike skeiding nie metamfetamien geinduseerde plek voorkeur
beinvloed nie, maar eerder apo-morfien geinduseerde lokomotoriese aktiwiteit geaffekteer.
Moederlike skeiding stres het by voorkeur die gedrags funksie van die dorsale striatum
beinvloed eerder as die ventrale gedragsfunksie.
‘n Algemene afregulering van neuroendokriene aktiwiteit was waargeneem
(adrenokortikotrofiene en kortikosteroon vlakke) in diere wat aan moederlike skeiding of
metafetamien behandeling sowel as die kombinasie behandeling blootgestel was. Verhoogde
plasma prolaktien vlakke was gevind in moederlike skeidings rotte sowel as kontrole diere
wat verder blootgestel is aan metamfetamien behandeling wat ‘n inhibisie van die dopamiene
sisteem toon.
Moederlike skeiding het ook ‘n verhooging in neurotrofiene (NGF) in die ventrale
hippokampus van metamfetamien behandelde rotte veroorsaak. Hierdie bevinding stel voor
dat die ventrale hippokampus veral vatbaar is vir die effekte van vroeë lewensstres. ‘n Verhoging in neurotrofien konsentrasies mag ‘n kompenserende teenslag van die brein wees
teen stres en dwelm blootstelling.
Die bydrae van die cholinergiese (Lobeline) en opiaat (Naltrexone) sisteme in plek voorkeur
gedrag was bepaal deur farmaseutiese behandeling te volg na metamftemien toediening.
Lobeline en naltrexone was egter nie suksesvol om die metamfetamien geinduseerde plek
voorkeur te wysig nie. Alhoewel die toediening van die twee behandelings het tot
veranderinge in neurotransmissie (dopamiene en serotoniene) gelei wat moontlik tot
voordelige effekte teen die biochemiese veranderinge van metamfetamien kan lei.
Om veranderinge op proteinvlak in die frontale korteks en nukleus akkumbens middel en
buitenste subareas vas te stel het ons gebruik gemaak van twee-dimensie gel elektroforese en
isobariese merkers vir relatiewe en absolute kwantifisering (iTRAQ) gevolg deur massa
spektrofotometrie. Geindentifiseerde proteine was geassosieer met sitoskeletale modifikasies,
veranderde energie metabolisme, afbrekende prosesse, onderbrekings met normale
neurotransmissie en intrasellulêre seintransduksie. Meer proteine was beduidend in die diere
wat aan beide moederlike skeiding en metamfetamien behandeling blootgestel was.
Addisionele proteine wat deur die kombinasie behandeling geaffekteer is in die buitenste
subarea van die nukleus akkumbens sluit ‘malate dehydrogenase’, ‘V-type proton ATPase
subunit E1’, ‘beta-synuclein’, ‘brevican core protein’, ‘eukaryotic translation initiation factor
4H’, ‘histidine triad nucleotide binding protein 1’ en ‘stress-induced phosphoprotein’ in.
Additionele proteine geaffekteer in die middelste subarea van die nukleus akkumbens sluit
‘thymosin beta-4’, ‘calretinin’, ‘Arpp-21 protein’, ‘alpha-synuclein’, ‘ubiquitin carboxylterminal
hydrolase isozyme L1’, ‘cytochrome c’, ‘brain acid soluble protein 1’, ‘prosaposin’
en ‘stress-induced phosphoprotein 1’ in. Vanuit ‘n gedrags benadering deur die gebruik van
metamfetamien geinduseerde plek voorkeur het moederlike skeiding nie diere meer vatbaar
gemaak vir die effekte van metamfetamien nie, maar die protein data wys wel dat vroeë
lewens stres ‘n rol speel deur dat meer proteine geaffekteer word deur die kombinasie van
moederlike skeiding gevolg deur later metamfetamien toediening. Ons stel voor dat die
molekulêre meganismes waardeur vroeë lewensstres diere meer vatbaar maak vir die
verslawende effekte van stimulante behels ‘n komplekse samestelling van sellulêre prosesse in die brein.
|
9 |
The effect of Cyclopia maculata extract on β-cell function, protection against oxidative stress and cell survivalChellan, Nireshni 12 1900 (has links)
Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2014. / ENGLISH ABSTRACT: Insights into the role of oxidative stress and pancreatic β-cell dysfunction in the pathogenesis of type 2 diabetes (T2D) reveals an opportunity for the development of novel therapeutics that directly protect and preserve β-cells. The protective role of dietary antioxidants, such as plant polyphenols, against oxidative stress induced diseases, including T2D, is increasingly under scrutiny. Polyphenol-rich extracts of Cyclopia spp, containing mangiferin, may provide novel therapeutics. An aqueous extract of unfermented Cyclopia maculata, containing more than 6 % mangiferin, was assessed for its protective effect in pancreatic β-cells in vitro, ex vivo and in vivo under conditions characteristic of T2D. The effect of mangiferin was also evaluated in vitro and ex vivo, with N-acetyl cysteine (NAC) as an antioxidant control.
In this study, we established in vitro toxicity models in RIN-5F insulinoma cells based on conditions β-cells are exposed to in T2D; i.e. lipotoxicity, inflammation and oxidative stress conditions. To achieve this, cells were exposed to the following stressors: palmitic acid (PA), a pro-inflammatory cytokine combination and streptozotocin (STZ), respectively. Thereafter, the ability of the C. maculata extract, mangiferin and NAC to protect RIN-5F cells from the effects of these stressors was assessed by measuring β-cell viability, function and oxidative stress. Cell viability was assessed using the 3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide, adenosine triphosphate and annexin-V and propidium iodide assays. Cell function was evaluated by measuring glucose stimulated insulin secretion, cell proliferation and cellular calcium. To assess oxidative stress in the RIN-5F cells, diaminofluorescein-FM and dihydroethidium fluorescence, and superoxide dismutase enzyme activity were measured. The in vitro findings were then verified in isolated pancreatic rat islets using methods and models established in the RIN-5F experiments. The protective effect of the extract, NAC and metformin was assessed in STZ induced diabetic Wistar rats, using two treatment regimes, i.e. by treating rats with established diabetes and by pretreating rats prior to induction of diabetes by STZ. Glucose metabolism, oxidative stress and pancreatic morphology were assessed by performing an oral glucose tolerance test, measuring serum insulin, triglycerides, nitrites, catalase and glutathione. Hepatic thiobarbituric acid reactive substances and nitrotyrosine were also assessed. Immunohistochemical labelling of pancreata with insulin, glucagon and MIB-5 was used for morphological assessment. The extract improved β-cell viability, function and attenuated oxidative stress, most apparently in STZ and PA induced toxicity models comparable with NAC both in vitro and in isolated islets. Mangiferin was not as effective, showing only marginal improvement in RIN-5F cell and islet function, and oxidative stress. Pretreatment of STZ induced diabetic Wistar rats with extract was as effective as, if not better than, metformin in improving glucose tolerance, hypertriglyceridaemia and pancreatic islet morphology related to improved β-cell function.
This study demonstrated that the aqueous extract of unfermented C. maculata was able to protect pancreatic β-cells from STZ and PA induced toxicity in vitro and ex vivo. In vivo, pretreatment with the extract improved glucose metabolism and pancreatic islet morphology in STZ induced diabetic Wistar rats. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Insigte oor die rol wat oksidatiewe stres en pankreas β-sel disfunksie in die patogenese van tipe 2-diabetes (T2D) speel, bied 'n geleentheid vir die ontwikkeling van nuwe terapeutiese middels wat β-selle direk daarteen beskerm. Die beskermende rol van antioksidante in die dieët soos plantaardige polifenole teen oksidatiewe stres geinduseerde siektes soos T2D, is toenemend onder die soeklig. Polifenolryk ekstrakte van Cyclopia spp wat mangiferin bevat mag nuwe terapeutiese middels lewer. ‘n Waterekstrak van ongefermenteerde Cyclopia maculata wat meer as 6% mangiferin bevat, is ondersoek vir sy beskermende effek op pankreas ß-selle in vitro, ex vivo en in vivo teen kondisies kenmerkend aan T2D. Die effek van mangiferin is ook in vitro en ex vivo geëvalueer, met N-asetielsistien (NAC) as 'n antioksidant kontrole.
In hierdie studie is in vitro toksisiteitsmodelle in RIN-5F insulinoomselle gevestig. Die modelle is gebaseer op toestande waaraan β-selle blootgestel word tydens T2D; d.w.s. lipotoksisiteit, inflammasie en oksidatiewe stres. Hiervoor is die selle aan die volgende stressors blootgestel: palmitiensuur (PA), ‘n pro-inflammatoriese sitokien mengsel en streptozotosien (STZ). Vervolgens is die vermoë van die C. maculata ekstrak, mangiferin en NAC om die RIN-5Fselle teen hierdie stressors te beskerm, beoordeel deur die meting van β-sellewensvatbaarheid, funksie en oksidatiewe stres. Sellewensvatbaarheid is bepaal met 3-(4,5-dimetielthiazol-2-yl)-2,5-difenieltetrazolium bromied, adenosientrifosfaat en anneksien-V and propidium jodied toetse. Selfunksie is geëvalueer d.m.v. glukose gestimuleerde insuliensekresie, selproliferasie en sellulêre kalsium bepaling. Oksidatiewe stres in die RIN-5Fselle is geëvalueer d.m.v. diaminofluorescein-FM en dihidroethidium fluoressensie bepalings, asook meting van superoksied dismutase ensiemaktiwiteit. Die in vitro bevindings is daarna in geїsoleerde rot pankreaseilande bevestig deur die metodes en modelle wat in die RIN-5F eksperimente gebruik is. Die antidiabetiese effekte van die ekstrak, NAC en metformien in STZ-geїnduseerde diabetiese Wistar rotte is bepaal d.m.v. twee behandlingsregimes, d.w.s. die behandeling van rotte met gevestigde diabetes of deur die behandeling voor die induksie van diabetes te begin. Glukose metabolisme, oksidatiewe stres en veranderinge in die pankreasmorfologie is ondersoek d.m.v. orale glukose toleransie toetse en die bepaling van serum insulien, trigliseriedes, nitriete, katalase en glutationien. Hepatiese tiobarbituursuur reaktiewe stowwe en nitrotirosien is ook geëvalueer. Immunohistochemiese kleuring van pankreas snitte is gebruik vir morfologiese assessering van insulien, glukagon en MIB-5. Die ekstrak het mees opvallend β-sel lewensvatbaarheid en funksie verbeter, terwyl oksidatiewe stres verminder is in die STZ- en PA-geїnduseerde toksisiteitmodelle. Bogenoemde effekte van die ekstrak in vitro en in die geїsoleerde eilande was vergelykbaar met die van NAC. Mangiferin was minder effektief, met slegs ‘n marginale verbetering in die funksie van RIN-5Fselle en eilande, asook t.o.v. oksidatiewe stres. Behandeling van die Wistar rotte met die ekstrak voor induksie van diabetes met STZ was net so effektief, of selfs beter as metformien in terme van verbeterde glukosetoleransie, trigliseriedvlakke en die morfologie van pankreas eilande wat verband gehou het met β-sel funksie.
Hierdie studie het getoon dat die waterekstrak van ongefermenteerde C. maculata pankreas β-selle teen veral STZ- en PA-geїnduseerde toksisiteit in vitro en ex vivo beskerm het. In vivo het behandeling met die ekstrak voor en na induksie van diabetes, glukosemetabolisme en die morfologie van pankreas eilande in STZ-geїnduseerde diabetiese Wistar rotte verbeter.
|
10 |
The role of p38 MAPK activation in preconditioning mediated protection against ischaemia/reperfusion injuryHartley, Shahiem 12 1900 (has links)
Thesis (MSc)--Stellenbosch University, 2002. / ENGLISH ABSTRACT: The ultimate consequence of the interruption of blood flow to the myocardium is
necrosis. In view of the prevalence of coronary artery disease in the general
population, and the deleterious effects of myocardial ischaemia on myocardial
tissue, it is important to develop new strategies to protect the myocardium against
ischaemia. Necrosis of myocardial tissue has for a long time been considered to be
the main component of the damage incurred by myocardial infarction. Recently the
importance of the contribution of apoptotic cell death in the context of myocardial
ischaemia/reperfusion injury has become apparent.
There is a general agreement that early reperfusion is necessary to salvage
myocardial tissue from cell death. Preconditioning is the phenomenon whereby
brief episodes of ischaemia and reperfusion protect the heart against a subsequent
longer period of ischaemia. This endogenous mechanism is the strongest form of
protection against myocardial infarction that has yet been described. Apart from
ischaemie preconditioning (IPC), protection can also be elicited with pharmacologic
agents, such as activation of the beta-adrenergic receptor with isoproterenol.
Ischaemie preconditioning protects the myocardium against necrosis, arrhythmias
and apoptosis, and increases functional recovery upon reperfusion. Betaadrenergic
receptor stimulated preconditioning (PPC) has been shown to improve
post-ischaemie functional recovery, but it is not known whether it also protects
against myocardial infarction and apoptosis.
The signaling pathways involved in preconditioning have been extensively studied.
A distinction is usually made between factors that act as triggers, or as mediators
of protection. Triggers activate cellular responses before the onset of sustained
ischaemia, and its involvement is demonstrated by showing that inhibitors of the
trigger bracketing the preconditioning protocol can block its protective effect, or that
transient administration with washout before sustained ischaemia can activate a
protective effect. A mediator operates during sustained ischaemia, and its
involvement is demonstrated by showing that infusion of an inhibitor of its action
immediately prior to sustained ischaemia (without washout) can block its protective
effect. Another approach to demonstrate a mediator role is to attempt to activate
signal transduction pathways during sustained ischaemia. As it is not possible to
infuse substances during ischaemia, activators are infused immediately prior to
ischaemia without washout of the agent and subsequently its effect on protection is
observed.
It is clear that the evolutionary conserved stress activated pathways are involved in
preconditioning. There are three pathways i.e., the extracellular receptor activated
pathways (ERK), c-jun terminal activated kinases (JNK) and p38 mitogen-activated
protein kinases (MAPK). The precise role of the p38 MAPK pathway has not been
elucidated. Experimental evidence has suggested a role for the activation of p38
MAPK as a trigger, as well as a mediator of the protective effect of preconditioning.
There is however also strong evidence that the attenuation of p38 MAPK activation
during sustained ischaemia, rather than its activation, is responsible for the protection that is observed. Furthermore, the role of p38 MAPK has only been
investigated in relation to its protection against necrosis, but not apoptosis.
AIMS:
The aim of this study was to:
(I) Establish a model of preconditioning in neonatal cardiomyocyte cell culture.
The reason was that such a model could potentially enable one to rapidly
elucidate the signal transduction pathways in an environment without the
influence of non-cardiac cells.
(II) Investigate whether IPC and ~PC protect against necrosis and apoptosis.
(III) Elucidate the role of the stress-activated kinase, p38 MAPK, in
preconditioning.
METHODS:
1. Neonatal rat cardiomyocyte cell culture model
A viability assay with 3-[4,5- Dimethylthaizol-2-yl]-2,5-diphenyl-tetrazolium bromide
(MTT) was first developed using different concentrations - a concentration of
0.25% was found to be optimal to determine viability. Neonatal cardiomyocyte cell
cultures were subjected to sustained simulated "ischaemia" by using either 5 mM
KCN plus deoxyglucose (DOG) for 5 min or potassium cyanide (KCN) for 45 min.
Some cell cultures were preconditioned with either chemical ischaemia (5 mM KCN
for 5 min) or isoproterenol (10-7 M) for 5 min and 60 min reoxygenation before
being exposed to sustained simulated ischaemia.
2. Isolated adult rat cardiomyocyte model
Isolated cardiac myocytes were exposed to 2 hours of hypoxia, which was induced
by pelletting the cells by centrifugation, and covering them with a thin layer of
mineral oil. Some groups were preconditioned with either hypoxia for 10 min at
37° C or isoproterenol (10-7 M) for 5 min, followed by reoxygenation for 20 minutes.
The trypan blue exclusion method and MTT method developed in the neonatal
cardiomyocytes were used to assess viability.
3. Isolated perfused rat heart model
3.1 Infarct size was determined in a model of regional ischaemia by using
tetrazolium staining and determining the area of necrosis (exclusion of
tetrazolium) as a percentage of area at risk. These hearts were subjected to
35 min global ischaemia and 30 min reperfusion. Some groups were
preconditioned by three cycles of 5 min global ischaemia or addition of
isoproterenol (10-7 M) for 5 min, followed by 5 min reperfusion before the
onset of sustained regional ischaemia.
3.2 p38 MAPK activation and markers of apoptosis: p38 MAPK activation was
determined using antibodies against dual phosphorylated p38 MAPK (i.e.
activated p38 MAPK). Apoptosis was measured by using antibodies against
activated caspase-3, and against a fragment of PARP (PARP cleavage). For
these experiments isolated rat hearts were exposed to global ischaemia for
25 min followed by 30 min reperfusion. Some groups were preconditioned
with three cycles of 5 min global ischaemia. A global ischaemia model was
used in order to have sufficient tissue available for the Western blot
determinations. This necessitated a shorter period of sustained ischaemia,
as the globally ischaemie heart does not recover sufficiently after a longer
period of ischaemia such as is necessary in regional ischaemia
experiments.
3.3 The role of p38 MAPK in ischaemie preconditioning was investigated by
administration of SB 203580 (1IJM),a selective inhibitor of p38 MAPK, either
bracketing the preconditioning (i.e. to determine its role as a trigger) or for
10 min immediately prior to sustained ischaemia (i.e. to determine its role as
a mediator). The second approach was to use anisomycin, an activator of
p38 MAPK, as a trigger (infusion for 10 min followed by wash out) or as a
mediator (10 min immediately prior to sustained ischaemia) in the same
model as used for determination of p38 MAPK activity. The infusion of
anisomycin for 10 min has been shown to elicit activation of p38 MAPK to a
similar extent as has been observed with an ischaemie preconditioning
protocol. The endpoints used were infarct size and markers of apoptosis.
RESULTS:
1. Neonatal rat cardiomyocyte cell culture model
It was not possible to establish a model of preconditioning of neonatal
cardiomyocytes that was consistently successful. It was therefore decided to
abandon the attempts and to use a different cell model.
2. Isolated adult rat cardiomyocyte model
Isolated adult cardiomyocytes were preconditioned successfully, but produced too
little material to perform simultaneous determinations of cell viability and Western
blots (p38 MAPK activation and markers of apoptosis). It was therefore decided to
use the isolated perfused adult rat heart.
3. Isolated perfused adult rat heart model
3.1 Both IPC and PPCprotect against infarction and apoptosis:
Using two models of preconditioning i.e., IPC and PPC, the protective effects of
preconditioning were demonstrated convincingly against infarction (necrosis). IPC
and PPC both caused a significant reduction in infarct size (12.2±1.4 and
15.2±2.6%) versus Non-PC hearts (29.6±2.9%) (p < 0.001). Both forms of
preconditioning also protected against apoptosis, by significantly reducing the
markers of apoptosis, caspase-3 activation and PARP cleavage. The protection
afforded by both forms of preconditioning was accompanied by a marked decrease
in activation of p38 MAPK upon reperfusion. The relationship between p38 MAPK
and the protection that was elicited by preconditioning was then investigated, namely whether p38 MAPK acted as a trigger, or as a mediator of protection. To
investigate the role of p38 MAPK as a mediator or a trigger in preconditioning, use
was made of (i) a specific inhibitor of p38 MAPK activation i.e., SB 203580 and (ii)
a known activator of p38 MAPK i.e., anisomycin.
3.2 p38 MAPK as a trigger of protection:
Administration of SB 203580 during the IPC protocol and washed out before
sustained ischaemia did not abolish the protective effect of ischaemie
preconditioning, and resulted in a small, but significant increase in caspase-3
activation and PARP cleavage. On the other hand, activation of p38 MAPK with
anisomycin for 10 min followed by washout also resulted in a significant reduction
in necrosis (infarct size 14.9±2.2 versus 29.6±2.9% in Non-PC hearts) (p < 0.001)
and both markers of apoptosis. The latter results suggested that p38 MAPK was a
trigger of preconditioning. If this was the case, why didn't SB 203580 abolish the
protection of IPC? The most likely explanation was that multiple protective
mechanisms were activated during a multi-cycle protocol of ischaemic
preconditioning, of which activation of p38 MAPK was only one. Inhibition of p38
MAPK with SB 203580 would therefore not be expected to block the activation of
those mechanisms that were independent of p38 MAPK, but were still capable of
protecting against necrosis or apoptosis. It is very interesting that a small increase
in apoptosis was observed when SB 203580 was used in this situation, as it may
indicate that the protection against apoptosis was more dependent on the
activation of p38 MAPK than the protection against necrosis, as no effect was seen on infarct size. Another explanation could be that infarct size determination was not
sensitive enough to detect such small effects.
3.3 p38 MAPK as a mediator of protection:
Inhibition of p38 MAPK activation with SB 203580 administered 10 min before
sustained ischaemia caused a significant decrease in infarct size compared to
Non-PC hearts (12.6±1.9 vs 29.6±2.9%) (p < 0.001) equivalent to that of hearts
preconditioned with ischaemia. This was accompanied by a similar pattern of
protection against apoptosis, with significantly reduced activation of caspase-3
activation and PARP cleavage.
These results strongly supported a role for the attenuation of p38 MAPK activation
as a mediator of preconditioning against ischaemia/reperfusion-mediated necrosis
and apoptosis. However, the results of the experiments with anisomycin were at
first glance not compatible with such a conclusion. The administration of the
activator of p38 MAPK, anisomycin, for 10 min immediately prior to sustained
ischaemia resulted in significant protection against necrosis (infarct size 16.6±2.4%
vs 29.6±2.9% in Non-PC hearts) (p < 0.01) and reduced caspase-3 activation and
PARP cleavage indicating less apoptosis. The reason for these findings were
probably that this method of administration of anisomycin did in fact not activate
p38 MAPK during sustained ischaemia, but actually served as a trigger to protect
against ischaemia - similarly as if it had been infused with washout of the drug.
Support for this notion was found in the fact that p38 MAPK activation was decreased upon reperfusion. These results suggested that the logistical problem of
not being able to infuse a drug into the myocardium during ischaemia could not be
overcome by immediate prior infusion, and that the administration of anisomycin in
this way had activated downstream effectors of the p38 MAPK signal transduction
pathway. An important contender for such an effector would be heat shock protein
27 (HSP27), which has been shown to play an important role in protection against
apoptosis, and stabilisation of actin, and thus the cytoskeleton. Another possibility
was that anisomycin had activated the JNK stress activated kinases. The
elucidation of a role of this signal transduction pathway would necessitate the use
of anisomycin in the presence of an agent such as curcumin, an inhibitor of JNK.
Final conclusion:
The work in this thesis showed that the stress activated kinase, p38 MAPK, was
involved in the protective effect of ischaemie preconditioning. The results
suggested a role for the activation of p38 MAPK as a trigger of protection, and the
attenuation of p38 MAPK as a mediator of protection, which was observed in the
reduction of both necrosis (infarct size) and apoptosis as determined with caspase-
3 activation and PARP cleavage. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die afsluiting van bloedvloei na die miokardium gee aanleiding tot nekrose. In die
lig van die voorkoms van koronêre bloedvatsiekte onder die algemene populasie,
en die nadelige effekte van miokardiale isgemie op miokardiale weefsel, is dit
belangrik om nuwe strategieë te ontwikkel wat die miokardium teen isgemie
beskerm. Nekrose van miokardiale weefsel word tradisioneel as die belangrikste
komponent van die skade aangerig deur miokardiale infarksie beskou. Die belang
van apoptotiese seldood in die konteks van miokardiale isgemie/herperfusie (I/R)
het onlangs na vore getree.
Dit word algeneem aanvaar dat vroeë vroegtydige herperfusie noodsaaklik is om
miokardiale weefsel te beskerm teen seldood. Prekondisionering is 'n verskynsel
waartydens kort episodes van IIR die hart teen 'n daaropvolgende langer periode
van isgemie beskerm. Hierdie endogene meganisme is die kragtigste vorm van
beskerming teen miokardiale infarksie tot dusver beskryf. Afgesien van isgemiese
prekondisionering (IPC), kan beskerming ook deur farmakologiese middels, soos
byvoorbeeld die aktivering van die beta-adrenerge reseptore met isoproterenol,
ontlok word. IPC beskerm die miokardium teen nekrose, arritmieë en apoptose, en
verhoog funksionele herstel na herperfusie. Daar is reeds aangetoon dat betaadrenerge
prekonsionering (~PC) post-isgemiese funksionele herstel verbeter,
maar dit is nog onbekend of beskerming ook teen miokardiale infarksie en
apoptose verleen word.
Die seintransduksie paaie betrokke tydens prekondisionering is reeds in detail
bestudeer. Daar word gewoonlik tussen faktore wat optree as snellers, of as
mediators van beskerming, onderskei. Snellers aktiveer sellulêre response voor die
aanvang van volgehoue isgemie, en hul betrokkenheid word aangetoon deurdat
inhibisie van snellers tydens die prekondisionering protokol, beskerming ophef.
Snellers se effekete kan ook ontlok word deur hulle tydelike toe te dien en dan net
voor volgehoue isgemie weer uit te was. Mediators oefen hulle effek tydens
volgehoue isgemie uit, en hulle betrokkenheid word gedemonstreer deurdat
toediening van inhibitors net voor volgehoue isgemie (sonder uitwas) hulle
beskermende effekte ophef. Mediators se rol kan ook aangetoon word deur te
poog om seintransduksie paaie tydens volgehoue isgemie te aktiveer. Aangesien
dit ontmoontlik is om middels tydens isgemie te infuseer, word aktiveerders
onmiddelik voor die aanvang van isgemie toegedien sonder om hulle uit te was,
sodat hulle effekte op beskerming vervolgens bestudeer kan word.
Dit is duidelik dat die evolusionêr-behoue stres geaktiveerde paaie tydens
prekondisionering betrokke is. Daar is drie paaie nl. die ekstrasellulêre reseptor
geaktiveerde pad (ERK), c-jun terminaal geaktiveerde kinases (JNK) en p38
mitogeen geaktiveerde proteïen kinases (MAPK). Die spesifieke rol van die p38
MAPK pad is nog nie ontrafel nie. Eksperimentele bewyse stel 'n rol vir die
aktivering van p38 MAPK as 'n sneller, sowel as 'n mediator van die beskermende
effek van prekondisionering, voor. Daar is egter ook sterk bewyse dat 'n afname in
p38 MAPK aktivering tydens volgehoue isgemie, eerder as sy aktivering, verantwoordelik is vir die waargenome beskermende effek. Verder is die rol van
p38 MAPK slegs in die konteks van beskerming teen nekrose, maar nie teen
apoptose nie, bestudeer.
DOELWITTE:
Die doelwit van hierdie studie was:
(I) Die vestiging van 'n prekondisionering model in neonatale kardiomiosiet in
selkultuur. Hierdie model sou potensieel 'n spoedige ontrafeling van die
seintransduksie paaie sonder die invloed van nie-kardiale selle bewerkstellig.
(II Om ondersoek in te stelof IPC en PPCteen nekrose en apoptose beskerm.
(III) Die ontrafeling van die rol van die stres geaktiveerde kinase, p38 MAPK,
tydens prekondisionering.
METODES:
1. Neonatale rot kardiomiosiet weefselkultuur model
'n Lewensvatbaarheids essai is ontwikkel deur van verskillende konsentrasies van
3-[4,5-dimetielthiazol-2-yl]-2,5-difeniel-tetrazolium bromied (MTT) gebruik te maak
- 'n konsentrasie van 0.25% was optimaalom lewensvatbaarheid te bepaal.
Neonatale kardiomiosiet weefselkulture is onderwerp aan volgehoue gesimuleerde
"isgemie" deur gebruik te maak van 5 mM KCN plus deoksiglukose (DOG) vir 5
minute of 45 min KCN. Sommige weefselkulture is geprekondisioneer deur middel
van chemiese isgemie (5 mM KCN vir 5 min) of van isoproterenol (10-7 M) vir 5 minute en 60 minute reoksigenasie alvorens dit bloot gestel is aan volgehoue
gesimuleerde isgemie.
2. Geïsoleerde volwasse rot kardiomiosiet model
Geïsoleerde kardiomiosiete is aan twee uur hipoksie blootgestel deur selle in 'n
pellet te sentrifugeer en met 'n dun lagie mineraalolie te bedek. Sommige groepe is
geprekondisioneer deur middel van 10 minute hipoksie by 37°C, of toediening van
isoproterenol (10-7 M) vir 5 minute gevolg deur 20 minute reoksigenasie. Die
tripaanblou uitsluitings metode en MTT metode soos ontwikkel in die neonatale
kardiomiosiet model is gebruik om lewensvatbaarheid te bepaal.
3. Geïsoleerde geperfuseerde volwasse rot hart model
3.1 Infarkgrootte is bepaal met 'n model van streeks isgemie deur van
tetrazolium kleuring gebruik te maak, waarna die area van nekrose (uitsluiting van
tetrazolium) as 'n presentasie van die risiko area bepaal is. Hierdie harte was
onderwerp aan 35 minute globale isgemie en 30 minute herperfusie. Sommige
groepe is geprekondisioneer met 3 siklusse van 5 minute globale isgemie, of die
toevoeging van isoproterenol (10-7 M) vir 5 minute, gevolg deur 5 minute
herperfusie voor die aanvang van volgehoue streeks isgemie.
3.2 p38 MAPK aktivering en merkers van apoptose: p38 MAPK aktivering is
bepaal deur gebruik te maak van anti-liggame teen tweeledige gefosforileerde p38
MAPK (d.w.s. geaktiveerde p38 MAPK). Apoptose is bepaal deur gebruik te maak van anti-liggame teen geaktiveerde kaspase-3, en teen 'n fragment van PARP
(PARP kliewing). Tydens hierdie eksperimente is geïsoleerde rotharte bloot gestel
aan 25 minute globale isgemie gevolg deur 30 minute herperfusie. Sommige
groepe is geprekondisioneer met drie siklusse van 5 minute globale isgemie. Om
voldoende weefsel vir Westerse klad tegnieke te verkry, is gebruik gemaak van 'n
globale isgemie model. As gevolg hiervan was 'n kort periode van volgehoue
isgemie genoodsaak, aangesien die globale isgemiese hart nie voldoende herstel
na 'n langer periode van isgemie nie, soos wat benodig word in streeks isgemiese
eksperimente.
3.3 Die rol van p38 MAPK tydens IPC is bepaal deur die toediening van 'n 1IJM
konsentrasie van SB 203580, 'n selektiewe inhibitor van p38 MAPK, hetsy tydens
prekondisionering (d.w.s. om die rol as 'n sneller te bepaal), óf vir 10 minute direk
voor die aanvang van volgehoue isgemie (d.w.s. om dus sy rol as mediator te
bepaal). Die tweede benadering was om anisomisien, 'n aktiveerder van p38
MAPK, as sneller (toediening vir 10 minute gevolg deur uitwassing) of as mediator
(10 minute direk voor aanvang van volgehoue isgemie) in dieselfde model as in die
geval van p38 MAPK aktiviteit bepaling, te gebuik. Die toediening van anisomisien
vir 10 minute het aangetoon dat dit p38 MAPK aktivering kan ontlok tot dieselfde
maate as die IPC protokol. Die eindpunte was infarkgrootte en merkers van
apoptose.
RESULTATE:
1. Neonatale rot kardiomiosiet weefselkultuur model
Dit was nie moontlik om 'n suksesvolle model met konsekwente resultate vir die
prekondisionering van neonatale kardiomiosiete te vestig nie. Daar is dus besluit
om af te sien van hierdie pogings en eerder 'n alternatiewe selmodel te gebruik.
2. Geïsoleerde volwasse rot kardiomiosiet model
Geïsoleerde volwasse kardiomiosiete is suksesvol geprekondisioneer, maar het te
min materiaalopgelewer vir die gelyktydige bepaling van sellewensvatbaarheid,
p38 MAPK aktivering en merkers vir apoptose. Daar is dus besluit om die
geïsoleerde geperfuseerde volwasse rothart te gebruik.
3. Geïsoleerde geperfuseerde volwasse rothart model
3.1 Beide IPC en PPCbeskerm teen infarksie en apoptose:
Deur gebruik te maak van twee prekondisionering modelle d.w.s. IPC en PPC, is
die beskermende effekte van prekondisionering teen infraksie (nekrose) oortuigend
gedemonstreer. Beide IPC en PPC het In betekenisvolle afname in infarkgrootle
veroorsaak (12.2 ± 1.4 en 15.2 ± 2.6% respektiewelik), vs Nie-PC harte (29.6 ±
2.9%)(p < 0.001). Beide vorme van prekondisionering het ook teen apoptose
beskerm deur die apoptose merkers, kaspase-3 aktivering en PARP kliewing te
verlaag. Die beskerming verkry deur beide vorms van prekondisionering is
geassosieer met In merkbare afname in die aktivering van p38 MAPK na
herperfusie. Die verband tussen p38 MAPK en die beskerming ontlok deur prekondisionering is gevolglik ondersoek, naamlik of p38 MAPK optree as 'n
sneller of as 'n mediator van beskerming. Om die rol van p38 MAPK as 'n mediator
of sneller tydens prekondisionering te ondersoek is daar gebruik gemaak van (I) 'n
spesifieke inhibitor van p38 MAPK aktivering nl. SB 203580 en (II) 'n bekende
aktiveerder van p38 MAPK nl. anisomisien.
3.2 p38 MAPK as 'n sneller vir beskerming:
Toediening van SB 203580 tydens die IPC protokol en uitwassing daarvan voor die
aanvang van volgehoue isgemie het nie die beskermende effek van IPC opgehef
nie, en het gelei tot 'n klein maar betekenisvolle verhoging in kaspase-3 aktivering
en PARP kliewing. Andersins het die aktivering van p38 MAPK met anisomisien vir
10 minute gevolg deur In uitwas ook tot In betekenisvolle afname in nekrose
(infarkgrootte 14.9 ± 2.2 vs 29.6 ± 2.9% in Nie-PC harte) (p < 0.001) in beide
merkers van apoptose gelei. Laasgenoemde resultate dui daarop dat p38 MAPK
inderdaad 'n mediator van prekondisionering is. Indien dit die geval is, waarom het
SB 203580 nie die beskermende effek van IPC opgehef nie? Die mees
waarskynlike verklaring is dat veelvuldige beskermingsmeganismes tydens 'n
multi-siklus protokol van IPC geaktiveer word, waarvan p38 MAPK aktivering slegs
een is. Dit is dus onwaarskynlik dat die inhibisie van p38 MAPK met SB 203580 die
aktivering van daardie meganismes onafhanklik van p38 MAPK sal blokkeer en
steeds in staat sal wees tot beskerming teen nekrose en apoptose. Dit is
interessant dat In klein verhoging in apoptose waargeneem is toe SB 203580
gebruik is onder hierdie toestande, aangesien dit daarop kan dui dat die beskerming teen apoptose meer afhanklik was van die aktivering van p38 MAPK
as die beskerming teen nekrose, siende dat geen effek op infarkgrootte
waargeneem is nie. 'n Verdere verklaring kan wees dat die bepaling van
infarkgrootte nie sensitief genoeg is om sulke klein effekte waar te neem nie.
3.3 p38 MAPK as 'n mediator vir beskerming:
Inhibisie van p38 MAPK aktivering deur SB 203580 toediening 10 minute voor
volgehoue isgemie het 'n betekenisvolle verlaging in infarkgrootte in vergelyking
met Nie-PC harte veroorsaak (12.6 ± 1.9 vs 29.6 ± 2.9%) (p < 0.001) soortgelyk
aan dié van harte geprekondisioneer met isgemie. Dit is geassosieer met In
soortgelyke patroon van beskerming teen apoptose, met betekenisvolle verlaagde
kaspase-3 aktivering en PARP kliewing.
Hierdie resultate ondersteun die rol van die afname van p38 MAPK aktivering as 'n
mediator van prekondisionering teen I/R-gemedieerde nekrose en apoptose. Die
resultate van die anisomisien eksperimente was met die eerste oogopslag nie in
oorstemming met hierdie gevolgtrekking nie. Die toedienning van die p38 MAPK
aktiveerder, anisomisien, vir 10 minute voor volgehoue isgemie het tot 'n
betekenisvolle beskerming teen nekrose aanleiding gegee (infarkgrootte 16.6 ± 2.4
vs 29.6 ± 2.9% in Nie-PC harte) (p < 0.01) en verlaagde kaspase-3 aktivering en
PARP kliewing wat dui op verlaagde apoptose. Die rede vir hierdie bevindings is
moontlik dat die metode van anisomisien toediening nie p38 MAPK geaktiveer het
tydens volgehoue isgemie nie, maar eintlik gedien het as 'n sneller vir beskerming teen isgemie - amper asof dit toegedien sou word sonder om uitgewas te word.
Ondersteuning vir hierdie aanname word gevind in die feit dat p38 MAPK
aktivering verlaag is na herperfusie. Hierdie resultate stel voor dat die logistiese
probleem dat In middel nie tydens isgemie toegedien kan word nie, nie oorkom kan
word deur onmiddelike voortydige infusie nie, en dat die toediening van
anisomisien op hierdie manier gelei het tot die aktivering van stroom-af effektors
van die p38 MAPK seintransduksie pad. 'n Belangrike kandidaat vir so 'n effektor is
"heat shock protein 27" (HSP27), wat reeds aangetoon is om 'n belangrike rol in
die beskerming teen apoptose en destabilisering, en dus die sitoskelet, te speel. 'n
Ander moontlikheid is dat anisomisien die JNK stres geaktiveerde kinases
geaktiveer het. Die ontrafeling van die rol van hierdie seintransduksie pad
noodsaak die gebruik van anisomisien in die teenwoordigheid van 'n agent soos
curcumin, 'n JNK inhibitor.
Finale gevolgtrekking:
Die werk soos vervat in hierdie tesis toon aan dat die stres geaktiveerde kinase,
p38 MAPK, betrokke is in die beskermings effek van isgemiese prekondisionering.
Die resultate dui op 'n rol vir die aktivering van p38 MAPK as 'n sneller vir
beskerming, en die afname in p38 MAPK as 'n mediator vir beskerming, soos
waargeneem in die vermindering van veranderlikes van beide nekrose
(infarkgrootte) en apoptose soos bepaal deur kaspase-3 aktivering en PARP
kliewing.
|
Page generated in 0.0961 seconds