Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2002 / ENGLISH ABSTRACT: JOHN CALVIN is said to have played a significant role not only in the shaping of Western Christianity, but also in the shaping of Western culture. An adequate appreciation of his thought therefore remains of ongoing significance. In the history of Calvin scholarship, varied interpretations of him have been presented, though in the recent past there has been a growing disinclination towards presenting a coherent exposition of his thought. In the context of these disintegrative proposals, a counter-argument is presented for the viability and desirability of a comprehensive construal of Calvin's thought along historical-theological lines. The argument primarily takes shape by locating Calvin within the sixteenth century intellectual milieu, and particularly by means of uncovering the epistemological consciousness of the Reformation period in reaction to the Renaissance revival of scepticism. The nature of human knowledge, particularly of God, was at the forefront of the sixteenth-century intellectual debate. Calvin, reformer and humanist, was particularly sensitive to this climate, as is illustrated by the Institutia which took the form of a discourse on knowing. However, the theme of knowing God on the basis of Scriptural revelation alone is prevalent in all his work, as an investigation into his neglected writings confirms. It also emerges that the kind of knowledge that Calvin advanced was experimental in nature and Trinitarian in foundation. Experientia and certitude disclosed the dynamic and proof of knowing God on an economic-Trinitarian and soteriological basis. This aspect of Calvin's thought has been overlooked in spite of its relevance to the contemporary post-Kantian crisis of knowing. Having sketched the epistemological background, Calvin's Trinitarian doctrina is examined. A historical-theological orientation to the doctrine provides the framework for appreciating Calvin's axiomatic exposition of the Trinity in the history of doctrinal formulation. Calvin's Trinitarian doctrina is unpacked by means of a historical review in relation to his Trinitarian debates, and by means of its definitive exposition in the 1559 Institutio. Through these, it becomes apparent that he displayed a hitherto mostly unrecognised theological acumen in assimilating Western (Augustinian) and Eastern (Cappadocian) aspects of Trinitarian doctrine due to his exegetical priority. What emerges is a Trinitarian doctrine that affirms God's Triunuy and translates into God's Person-al knowability. This thesis is confirmed by a discussion of Calvin's Trinitarian explication of the Christian life, and is shown to complement the previously highlighted emphasis on knowing. Recovering Calvin's Trinitarian doctrina is therefore of great consequence to post-Enlightenment and contemporary theological debates on God and the Trinity. It naturally follows that both Trinity and certitude were woven into the fabric of Calvin's God-centred hermeneutics. All of his exegetical labour, from Commentary to Instiuaio to Preaching, was focused on hearing the voice of the Triune God speaking in the Word under the sure guidance of the Holy Spirit. The final presentation of a comprehensive interpretation of Calvin is viewed in the light of the transmission of Reformed theology. Knowing the Triune God has the power to confirm and rejuvenate Calvin's theological vision amongst those who view him as their progenitor. / AFRIKAANSE OPSOMMING: DIT IS al van Calvyn gese dat hy 'n beduidende rol gespeel het, nie aileen met bettekking tot die vorming van die Westerse Christendom nie, maar ook wat betref die hele Westerse kultuur. 'n Toereikende evaluering van sy denke is dus steeds van belang. Binne die omvang van Calvyn navorsing is daar alreeds 'n verskeidenheid van interpretasies van Calvyn aangebied, hoewel daar 'n toenemende teensin teen die voorlegging van 'n samehangende uiteensetting van Calvyn in die onlangse verlede na vore gekom het. In die konteks van hierdie laasgenoemde standpunte word 'n teenargument aangebied vir die uitvoerbaarheid en ook die wenslikheid van 'n omvattende uitlegging van Calvyn se denke, in ooreenstemming met 'n histories-teologiese grondslag. Calvyn word binne die sestiende-eeuse intellektuele mileu geplaas deur die epis temologiese denke van die Reformasie as reaksie teen die Renaissance oplewing van skeptisisme bloot te Ie. Die aard van menslike kennis, veral die mens se kennis van God, was op die voorpunt van die sestiende-eeuse intellektuele debat, en Calvyn as, hervormer en humanis was baie bewus van hierdie debat. Dit blyk o.m. duidelik uit die lnstitutio wat die vorm van 'n diskoers oor kennis tentoonstel. Die tema van Godskennis, vanuit 'n Skriftuurlike openbaring as enigste grondslag, tree na vore rue net in die Instiuaio nie, maar in al sy werke. Dit blyk ook uit 'n ondersoek van selfs sy minder bekende werke. Uit die ondersoek kom dit ook na vore dat die tipe kennis wat Calvyn bevorder het, eksperimenteel en Triniter van aard was. Experientia en sekerheid word die bevestiging van Godskennis op 'n ekonomies-Trinitere en soteriologiese basis. Hierdie aspek van Calvyn se denke is misken ten spyte van die belangrikheid daarvan vir die post- Kantiese kennis-krisis. Nadat die epistemologiese agtergrond geskets is, word Calvyn se Triniteitsleer [doctrina} ontleed. 'n Histories-teologiese grondslag vir hierdie leers telling verskaf die raamwerk waarbinne Calvyn se unieke uiteensetting van die Drie-Eenheid in die historiese verloop van dogmatiese formulering waardeer kan word. Calvyn se Triniteitsleer (doctrina) word uiteengesit na aanleiding van sy Triniteits-debatvoering, en na aanleiding van die bepalende uitleg daarvan in die 1559 Insiiuaio. Op hierdie wyse word dit duidelik dat Calvyn as gevolg van sy eksegetiese prioriteit 'n tot op hede grootliks onvermelde insig getoon het in die vereniging van die Westerse (Augustiniese) en Oosterse (Kappadosiese) Triniteits-leerstellinge. Wat aan die lig kom is 'n Triniteits-leerstelling wat God se Drie-Eenbaarheid bevestig, en wat voortvloei in 'n weergawe van God se Persoon-like kenbaarheid. Hierdie tesis word gestaaf deur 'n naspeuring van Calvyn se Triniteits-uiteensetting van die Christelike lewe. Daar word ook aangetoon hoe hierdie standpunte die voorvermelde nadruk op kennis bevestig. Die herontdekking van Calvyn se Triniteitsleer (doctTina) is dus van groot belang vir die post-Verligting en konternporere teologiese debatte oor God en die Drie-Eenheid. Beide Drie-Eenbeid en seeerbeid is ten nouste verweef met Calvyn se God-gesentreerde hermeneutiek. Die somtotaal van sy eksegetiese werk, van Kommentaar na Institutio na Prediking, was daarop gefokus om die stem van die Drie-Enige God onder leiding van die Heilige Gees te hoor. Die poging tot 'n omvattende interpretasie van Calvyn word uiteindelik in die lig van die voortgang van Gereformeerde Teologie beskou. "Om die Drie-enige God te ken" is dus 'n integrerende motief wat Calvyn se teologie bevestig en ook sy werk besonder aktueel maak vir die hedendaagse teologiese debat.

Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2003 / ENGLISH ABSTRACT: The aim of this research is neither to compare the theologies of Augustine and Calvin, nor to establish a theory that reveals Augustine's influence on Calvin's theology. This research, rather, endeavours to set up a bridge between two types of study on Calvin, namely studies on Calvin's use of Augustine and of Augustine's influence on Calvin's writings. In other words, our main purpose is to suggest a basic tool (or information) for further studies. Three related questions are asked: I. What comprises Augustine's uniqueness in Calvin's writings? 2. Who is Calvin's Augustine? 3. What is the relevance of this study to current research on Calvin? In Chapter 2, a brief history of earlier research regarding discussion on Calvin and Augustine from the beginning of the zo" century is presented. Then critical conversations follow. These conversations concerning our theme involve three important scholars, namely L Smits, R J Mooi and J M J Lange van Ravenswaay. Finally, a need for a converging method which has the possibility of overcoming some methodological problems that arise in studies on Calvin and Augustine is expressed. In the third chapter, the use that Calvin makes of Augustine in his own works from the first period of his writing career to the last, fifth, period is thoroughly studied (1532- 1565). Chapter 4 deals with data analyses. In between the analysis of static data and the analysis of dynamic data, Smits's study of Augustinian citations in Calvin's writings is dealt with critically to provide a basic understanding of Augustinian citations. Finally, the answers to the three related questions that are suggested in the introduction are pursued: What comprises Augustine's uniqueness in Calvin's writings? Who is Calvin's Augustine? And what is the relevance of this study to current research on Calvin. The answers will function as a bridge between the two related studies of Calvin's use of Augustine and Augustine's influence on Calvin. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van hierdie navorsing is nie om die teologie van Augustinus en die van Calvyn te vergelyk nie en ook nie om 'n teorie daar te stel wat die invloed wat Augustinus op Calvyn se teologie uitgeoefen het, sal ontbloot nie. Die navorsing poog eerder om 'n brug op te rig tussen twee soorte studies oor Calvyn, naamlik studies oor Calvyn se gebruik van Augustinus en oor Augustinus se invloed op die skryfwerk van Calvyn. Ons hoof doel is met ander woorde om 'n basiese werktuig (of inligting) vir verdere studie voor te stel. Drie fundamentele vrae word gevra: I. Waarin Ie die uniekheid van Augustinus in Calvin se geskrifte? 2. Wie is Calvyn se Augustinus? 3. Op hoe 'n manier is hierdie studie relevant ten opsigte van huidige navorsing oor Calvyn? In Hoofstuk 2 word 'n kort geskiedenis van vroeer navorsmg aangaande bespreking oor Calvyn en Augustinus, vanaf die begin van die 20ste eeu, aangebied. Dan volg kritiese gesprekke. Hierdie gesprekke ten opsigte van ons tema betrek drie belangrike geleerdes, naamlik L Smits, R J Mooi en J M J Lange van Ravenswaay. Aan die einde word 'n behoefte uitgespreek vir 'n samevloeiende metode wat moontlik sommige metodologiese probleme wat in die bestudering van Calvyn en Augustinus na yore kom, sal oorbrug. In die derde hoofstuk word Calvyn se gebruikmaking van Augustinus in sy eie werk vanaf die eerste tydperk van sy skryfloopbaan tot die laaste, vyfde, deeglik bestudeer (1532-1565). Hoofstuk 4 behandel data-analise. Tussen die analise van statiese data en die analise van dinamiese data word Smits se studie van Augustiniaanse aanhalings in Calvyn se geskrifte krities behandel om 'n basiese begrip van Augustiniaanse aanhalings te verskaf. Uiteindelik word die antwoorde op die drie verwante vrae wat in die inleiding voorgestel word, nagespeur: I. Waarin Ie die uniekheid van Augustinus in Calvin se geskrifte? 2. Wie is Calvyn se Augustinus? 3. Op hoe 'n manier is hierdie studie relevant ten opsigte van huidige navorsing oor Calvyn? Die antwoorde sal as 'n brug tussen die twee verwante studies oor Calvyn se gebruikmaking van Augustinus en Augustinus se invloed op Calvyn dien.

Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2004 / ENGLISH ABSTRACT: This research investigates the problem: do contemporary African Christologies reflect the portrayal of the personhood and the significance of the Cross of Christ in the New Testament? It explores the Christo logical views of African theologians in Black Theology, African Theology and African Women's Theology, and the fundamental presuppositions of these forms of Christologies rather than providing a detailed treatment of the individual Christo logical views of these theologians. The research argues that the methodological assumptions of African theologians, specifically, their hermeneutical starting point and convictions, deeply influence their Christological thoughts and constructions. Therefore, this research examines contemporary African hermeneutical methods, particularly searching for their congruence with the original and characteristic Protestant hermeneutical conviction of Sola Scriptura. As a comparative study, this research deliberately compares these contemporary and representative African Christologies with Paul's view of Jesus Christ and the significance of his Cross, thereby inquiring specifically after the role of Christian Soteriology in these African Christo logical approaches and comparing them with Paul. The research argues that, looking at dominant contemporary African Christologies from the perspective of Pauline Protology and Soteriology, they do not always fully reflect the New Testament portrayal of the personhood and the Cross of Christ in the New Testament. For future work on African Christologies, the research concludes and suggests that African Christologies be critically evaluated based on their congruence with the Protestant hermeneutical principle of Sola Scriptura. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studie stel ondersoek in na die vraag: Hoe reflekteer hedendaagse Afrika- Christologiee die persoonskap en betekenis van die Kruis van Christus soos voorgestel in die Nuwe Testament? Dit bestudeer die Christologiese sienings van Afrika-teoloe in Swart Teologie, Afrika Teologie en Afrika Vroue- Teologie. Die klem val op die grondliggende voorveronderstellings van hierdie Christologiee eerder as op 'n gedetailleerde hantering van die onderskeie Christologiese sieninge van hierdie teoloe. Die navorsing voer aan dat die metodologiese aannames van Afrika-teoloe, spesifiek in hul hermeneutiese vertrekpunt en oortuigings, 'n diepgaande invloed uitoefen op hul Christologiese denke en konstruksies. Derhalwe bestudeer hierdie navorsing hedendaagse hermeneutiese metodes in Afrika, in besonder wat betref hulle ooreenkoms met die oorspronklike en kenmerkende Protestantse hermeneutiese oortuiging van Sola Scriptura. As 'n vergelykende studie word hierdie hedendaagse en verteenwoordigende Afrika- Christologiee gemeet teen Paulus se sieninge van Jesus Christus en die betekenis van die Kruis. Die ondersoek gaan dus veral in op die rol van Christelike soteriologie in hierdie Afrika-Christologiese benaderings, en vergelyk dit dan met Paulus. Die navorsing voer aan dat dominante hedendaagse Afrika-Christologiee, bestudeer vanuit die oogpunt van Christelike soteriologie, nie altyd die Nuwe Testamentiese voorstelling van die persoonskap en die Kruis van Christus voldoende reflekteer nie. Dit blyk veral uit 'n ondersoek van die Briewe van Paulus. Ter afsluiting doen die studie aan die hand dat toekomstige werk oor Afrika- Christologiee krities geevalueer word ooreenkomstig hul ooreenstemming met die Protestantste hermeneutiese beginsel van Sola Scriptura.

Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2005 / ENGLISH ABSTRACT: This study considers the doctrine of the forensic imputation of Christ's righteousness in both the Great Awakening and the Korean revivals through the six revivalists from the view of the Reformation doctrine oiforensic justification: Jonathan Edwards, Timothy Dwight, Sun-Ju Kil, Ik-Doo Kim, Yong-Do Lee, and Sung-Bong Lee. The key question is whether they maintain the Reformation doctrine of the forensic imputation of Christ's righteousness, affirming the sola fide-sola gratia language of the Reformers such as Martin Luther and John Calvin. The prime concern facing the six revivalists is the question of the status of humanity and the necessity of Christ's righteousness for forensic justification. It is of the utmost importance to see that justification by faith alone is fully embedded in the understanding of union with Christ. Jonathan Edwards stood firmly against any attempt to shrink God's free grace down to the size of human works in justification, following closely the Reformation doctrine of the forensic imputation of Christ's righteousness. Edwards elucidated Adamic and Christologicalforensic union in terms of divine constitution. He firmly held that through union with Christ Christ's alien righteousness is legally transferred or reckoned to the believers. Timothy Dwight, standing in a quite different tradition, rejected Edwards's notion of justification that justification is an absolute unmerited gift of God, apart from human works. Dwight affirmed neither prevenient grace nor justification in the Reformation terms of solajide, sola gratia, sola scriptura, solus Christus, sola Deo Gloria, a iustitia aliena (an alien righteousness), and a iustitia extra nos (a righteousness apart from us). By stressing the power of the human will, Sun-Ju Kil clearly thought that justification is exclusively an act of human beings. Kil's view of the act of faith alone made all the difference in imputation, connecting the wicked to the righteousness of Christ. Ik-Doo Kim also departed from the Reformation doctrine ofJorensic justification in failing to present the implications of Christ's imputed righteousness. Kim's doctrine of the power of prayer determined his view of justification. Kim's notion of repentance centered on the act of faith through prayer, which made Luther's solajide a human work or accomplishment in the imputation of Christ's righteousness. Yong-Do Lee placed his understanding of the justification of the wicked within the setting of the principle of oneness with Christ, with which he laid the foundation for the double exchange of life in his theology. Lee did not recognize a necessary connection between justification and the free grace of the sovereign God. Although Sung-Bong Lee found considerable depth in the imputation of Christ's righteousness in comparison with the three Korean revivalists, he failed effectively to distinguish between justification and sanctification. Lee's decisive proposal of union with Christ cannot be identified as the Reformation doctrine offorensic imputation. This study suggested that the five revivalists except Jonathan Edwards were unwilling to favor the Reformation doctrine offorensic justification regarding original sin, alien righteousness, union with Christ, and the forensic imputation of Christ's righteousness to the wicked. / AFRIKAANSE OPSOMMING: In hierdie studie word die forensiese siening van die leer van die regverdiging tydens die Amerikaanse Great Awakening en die Koreaanse revivals, in die teologie van Jonathan Edwards en Timothy Dwight enersyds, en Sun-Jul Kil, Ik-Doo Kim, Young- Do Lee en Sung-Bong Lee andersyds, ondersoek. 'n Kemkwessie is die vraag of hierdie opwekkingspredikers en teoloe getrou bly aan die Reformatoriese leer van die toerekening van Christus se geregtigheid soos dit tot uitdrukking kom in die aksent op solajide - sola gratia by Maartin Luther en Johannes Calvyn. Sentraal is die vraag na die staat van die mens en die noodsaaklikheid van Christus se geregtigheid vir forensiese regverdiging. Dit is van die grootste belang om te verstaan dat regverdiging deur die geloof aileen, onlosmaaklik verbonde is met die verstaan van ons eenheid met Christus. In aansluiting by die Reformatoriese leer van die forensiese toerekening van Christus se geregtigheid, verset Jonathan Edwards hom teen enige poging om deur goeie werke God se vrye genade te kompromiteer. Edwards verstaan Adamitiese en Christologiese forensiese eenheid in terme van goddelike konstitusie. Hy hou vas aan die oortuiging dat op grond van die gelowiges se eenheid met Christus, laasgenoemde se geregtigheid juridies oorgedra en toegereken word aan eersgenoemde. Timothy Dwight staan binne 'n heeltemal ander tradisie en verwerp Edward se opvatting van regverdiging as 'n totaal onverdiende gawe van God onafhanklik van menslike werke. Dwight onderskryf nog die leer van die voorafgaande genade, nog die Reformatoriese leer van die regverdiging in terme van sola jide, sola gratia, sola scriptura, solus Christus, soli Deo Gloria. Ook aanvaar hy nie die iustitia aliena (vreemde geregtigheid) en die iustitia extra nos ('n geregtigheid buite ons) me. As gevolg van sy aksent op die krag van die menslike wil is dit duidelik dat Sun-Ju-Kil regverdiging eksklusiefverstaan as 'n menslike daad. Sy siening van die daad van geloof aIleen maak 'n groot verskil deurdat die goddelose daardeur verbind word met Christus se geregtigheid. Doo-Kim wyk ook afvan die Reformatoriese leer van forensiese regverdiging aangesien hy nie daarin slaag om die implikasies van Christus se toegerekende geregtigheid uit te spel nie. Sy leer van die krag van gebed bepaal sy siening van die regverdiging. Sy opvatting van berou word gedra deur sy aksent op geloof-deur-gebed waardeur die sola fide soos geleer deur Luther, verander word in 'n menslike prestasie wat die imputasie van Christus se geregtigheid tot gevolg het. Yong-Do Lee verstaan die regverdiging van die goddelose binnne die beginsel van ons eenheid met Christus wat as basis dien vir die "dubbele ruil" in sy teologie. Hy sien nie 'n noodsaaklike relasie tussen regverdiging en die soewereine, vrye genade van God nie. Hoewel Sung-Bong Lee in vergelyking met die ander drie, heelwat diepte vind in die toerekening van Christus se geregtigheid, slaag hy nie daarin om duidelik te onderskei tussen regverdiging en heiliging nie. Sy deurslaggewende voorstel ten opsigte van die gelowiges se eenheid met Christus, kan nie vereenselwig word met die Reformatoriese leer van forensiese imputasie nie. Die gevolgtrekking van hierdie studie is dat, met die uitsondering van Jonathan Edwards, hierdie opwekkingspredikers en teoloe onwillig was om die Reformatoriese leer van die forensiese regverdiging met betrekking tot erfsonde, eenheid met Christus, en die forensiese toerekening van Christus se geregtigheid aan die sondaars, te onderskryf.

Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2000 / ENGLISH ABSTRACT: Christian faith knows and worships one God known in the Son and in the Holy Spirit. In his revelation, the Father is depicted as being from Himself, the Son as eternally begotten from the Father and the Holy Spirit as eternally proceeding from the Father and the Son. This is what Christian thought means by the doctrine of the Trinity. Although Christian orthodoxy holds the doctrine of the Trinity, the intellectual tools used to capture and convey it vary depending on the epoch, cultural context as well as availability of alternative intellectual images. This point is demonstrated well in Western Christianity. Western theologies exhibit three models of the doctrine of the Trinity: 'God as Essence', 'God as an absolute Subject', and 'God as Community in Unity'. These models can be explained by the influence of specific philosophical presuppositions preferred in certain contexts and at certain times. 'God as Essence' is constructed from the point of view of neo-Platonism, 'God as an absolute Subject' uses the infrastructure of German Idealism, while 'God as Community in Unity' recovers and applies the conceptual tools of the second-century Greeks. Taking note of the theological methodology of Western Christianity and recognising the intellectual resources in the African heritage, African inculturation theology has argued for the use of the conceptual framework of African peoples in the development of theology for African audiences. In an attempt to make a statement to the effect that African Negroes are not neo-Platonists, German Idealists or the Greeks of the second century, and to demonstrate that the African Negroes do have a different ontology that can be deciphered, interpreted, and systematized in one common way, African inculturation theology has posited a simple identity between the African notions of God and God known in the Christian faith. This research assesses and finds inadequate the notion of a simple identity between the African concepts of God and the Christian understanding of God. In view of this it appeals to African inculturation theology to critically and creatively deal with the African Christians' understanding of God. This call means at least two things. Firstly, Nyasaye, Mulungu, Modimo and so on are to function as the conceptual gates for the Christian view of God. This calls for 'Christianisation' of the African notions of God. Secondly, a 'Christianised' Nyasaye, for example, must for the Luo people mean God known in the Son and the Holy Spirit. The 'Christianised' Nyasaye must then make use of native metaphysics for the purpose of indigenising or grounding it in the cultural milieu of the situation of reception. To achieve this goal, this research has located and proposed the NTU metaphysics, which is used widely by African Negroes. According to this metaphysics, God is not just a static 'substance', an authoritarian 'absolute Subject', or a mere relationship; God is 'Great Muntu'. The Son is God because he derives wholly from the whole NTU of the only 'Great Muntu'. The Holy Spirit is God because he has the NTU shared by both the 'Great Muntu' and the Son. The Father, the Son and the Holy Spirit are persons because the 'genuine muntu' in them is the 'Great Muntu', who alone is the ultimate person. Thus the Father, the Son and the Holy Spirit are persons in the ultimate sense. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die Christelike geloof ken en aanbid een God in die Seun deur die Heilige Gees. In sy openbaring leer ons die Vader ken as synde uit Homself, die Seun as van ewigheidheid verwek deur Vader, en die Heilige Gees as van ewigheid uitgaande van die Vader en die Seun. Dit is wat die Christelike geloof bedoel met die leer van die Triniteit. Alhoewel die Christlike ortodoksie gekenmerk word deur die leer van die Triniteit, varieer die intellectuele vorm wat dit aanneem en waarin dit oorgedra word afhangende van die tydperk, kulturele konteks sowel as die beskikbaarheid van altematiewe intellektuele aparatuur. Laasgenoemde kom duidelik na vore in die geskiedenis van die Westerse Christenheid. In die geskiedenis van die Westerse teologie vertoon die leer van die Triniteit drie gestaltes nl. 'God as Essensie', 'God as absolute Subjek', en 'God as Gemeenskaap in Eenheid'. Dit hou verband met die voorkeur vir spesifieke filisofiese voorverondersellings in sekere kontekste en tye. 'God as Essensie' is die resultaat van neo-Platoniese voorveronderstellings, 'God as absolute Subjek' dra die kenmerke van die Duitse Idealisme, terwyl 'God as Gemeenskap in Eenheid' terggryp op en gebruikmaak van die konseptuele aparatuur uit die Griekse denke van tweede eeu. Na aanleiding van die teologiese metode van die Westerse Christendom en met erkenning van die intellectuele moontlikhede van die Afrika erfenis, argurnenteer die Afrika inkulturasie teologie ten gunste van die gebruik van Afrika konsepte vir die ontwikkeling van 'n teologie vir Afrika. In 'n poging om die eie en gemeenskaplike aard van die ontologie van Afrika in onderskeid van die neo-Platoniste, Duitse Idealiste en Griekse filosofie van die tweede eeu, aan te toon, het die Afrika inkulturasie teologie op 'n simplistiese wyse 'n identeit tussen Afrika Godsbeelde en die God van die Christelike geloof geponeer. In hierde navorsing word hierde identifikasie beoordeel en van die hand gewys. Derhalwe word 'n appel gemaak op die Afrika inkulturasie teologie om krities-kreatief om te gaan met die Afrika Christene se verstaan van God. Hierde oproep het ten minste twee implikasies. In die eerste plek moet Nyasaye, Mulungu, Modimo, ens. dien as konseptuele poorte vir die Christlike Godsverstaan. Dit impliseer 'n 'Christianisering' van die Afrika Godsbeelde. Tweedens bring dit mee dat 'n 'gechristianiseerde' Nyasaye by voorbeeld, vir Luo volk impliseer dat God geken word in die Seun en die Heilige Gees. Vervolgens moet gebruik gemaak word van inheemse metafisika met die oop op die verinheemsing of fundering van hierdie 'gechristianiseerde' Nyasaye in die kulturele milieu van die resepsie gemeenskap. Om hierdie doel te bereik, word in hierde studie gebruik gemaak van die NTU metafisika, wat algemen in Afrika voorkom. Volgens hierde metafisika is God nie net 'n statiese 'substansie', n' outoritere 'absolute Subject' of 'n blote relasie nie, maar God is die 'Groot Muntu'. Die Seun is God omdat Hy volkome uitgaan uit die totale NTU van die enigste 'Groot Muntu'. Die Heilige Gees is God omdat Hy die NTU het wat die 'Groot Muntu' en die Seun gemeenskaplik besit. Die Vader, die Seun en die Heilige Gees is persone omdat die 'egte muntu' in hulle die 'Groot Muntu' is, wat allen die absolute persoon is. Derhalwe is Vader, Seun en Heilige Gees persone in absolute sin.

Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2002 / ENGLISH ABSTRACT: The aim of this study is to determine if the current church order (section 67, 1998) of the Dutch Reformed Church meet the needs of the changing multireligious society in South Africa. Education has always been an instrument to guide and teach people. The Bible is clear about the important role of teaching and education of young people. It is therefore imperative for the Church to have clear guidelines about its role in providing Christian education and religious studies in schools. From the earliest days the Reformed Churches have been involved in education and had described the relationship between the Church and Education in its church orders. The comparatives research is reflected in this study. The implications of the constitutional principles dealing with "Freedom of Religion" within a multi-religious society are explored. A model for religious education is recommended. Within the constitutional provision for "freedom of association" parents have the right to choose in which religion their children be educated. It is suggested that the State should only provide the infrastructure for the education, whereas the different religious communities should have the freedom to determine the content of religious studies. No religious community should have preference/advantage over the other. There are four main roleplayers in the education arena, namely the State as infrastructure provider, the teachers as facilitators of the educational process, the Church as the proclaimer of the Word, and the parents as the primary decisionmakers and educators. In accordance with the new Constitution each roleplayer should have the freedom to express their unique input in the educational process. For the Dutch Reformed Church the ultimate authority lies in the Word of God. Therefore the implications of the Constitution and the Bill of Rights must be tested in the light of the Word of God. If there is not sufficient opportunity to proclaim the Word of God in public. schools, the Church will be obliged to assist their members to establish independent Christian schools. In the light of the changing multi-cultured and relious society, suggestions for the reformulation of church order section 67, 1998, are made. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studie fokus op die vraag of die huidige Kerkordelike bewoording wat die verhouding tussen Kerk en Onderwys beskryf (Kerkorde artikel 67, 1998) aan die vereistes van die tyd voldoen. Die onderwys was nog altyd 'n instrument waarmee menselewens grootliks beinvloed is. 'n Kerk wat nie daarmee rekening hou nie, bewys 'n onguns aan die samelewing, en aan die Koninkryk van God. Daar word heelwat in die Skrif gepraat oor die verantwoordelikheid van opvoeding en onderwys teenoor jongmense. 'n Kerkordelike vergestalting van Skriftuurlike konfessionele en teologiese uitgangspunte aangaande die jeug se opvoeding kan 'n bate wees in die debat oor die verhouding tussen die Kerk en Onderwys. Vir die Kerk as draer van die Woord, bepaalde waardes, etos en norme is dit belangrik om 'n spesifieke kerkorde artikel te he wat riglyne vir godsdiensonderrig en Christelike onderwys in skole bied. In die studie word aangetoon dat die Gereformeerde kerke van die vroegste tye af sterk uitsprake oor die onderwys gemaak het, en dit ook kerkordelik verwoord het. Die grondwetlike beginsel van "Vryheid van Godsdiens" binne 'n multigodsdienstige samelewing soos Suid-Afrika word ook ondersoek. Die slotsom waartoe gekom word, is dat daar in 'n diverse samelewing soos Suid-Afrika 'n veelkantige model van godsdiensonderrig ingestel behoort te word. Die grondwet maak voorsiening vir religieuse studies, maar ook vir die dogmatiese bestudering en beoefening van godsdiens in staatsondersteunde opvoedingsinstansies. Binne die "reg van vrye assosiasie" kan ouers self kies in watter godsdiens sy kind onderrig mag ontvang. Die staat behoort alleenlik die ruimte/geleentheid in staatskole te skep vir sy burgers om in vryheid godsdiens te mag beoefen. Die inhoud en wyse van aanbieding behoort aan die verskillende godsdienstige gemeenskappe oorgelaat te word. Omdat dit die Kerk se taak is om die Woord te verkondig, behoort die kerk te bepaal wat die kurrikulum van godsdiensonderrig is, en watter dogmas/waarheid verkondig moet word. In 'n sekere sin is dit 'n terugkeer na die ou gereformeerde tradisie van die sestiende eeu toe die kategetiese dogmatiese beginsels van die kerk in dagskole geleer is. Die verskil h§ egter daarin dat een godsdiens nie vandag bevoordeel word bo die ander nie, maar dat daar ruimte gemaak word vir aile godsdienste onder die "Vryheid van Godsdiens" beginsel in die grandwet van Suid-Afrika. Die rol van die Staat as ruimte-skepper vir die onderwys, die opvoedkundiges as die fasiliteerders van die onderwysgebeure, die kerk as Woordverkondiger en die ouers as prirnere opvoeders en besluitnemers lewer elkeen In unieke bydrae om die leerder op te voed in sy totale menswees. Die interpretasie van "Vryheid van Godsdiens" in die grondwet mag nie daartoe lei dat bogenoemde vier rolspelers se bydrae op enige manier aan bande gele word nie, maar moet juis aan hulle oorgelaat word. Die insette van elke ralspeler in die onderwysgebeure moet erken en gerespekteer word. Die uitdaging Ie in die hantering en bestuur van In diverse samelewing in een gemeenskaplike opvoedings- of skoolstelsel. As elkeen se rol en bydrae gesamentlik en afsonderlik helder qedefineer word, kan dit net tot voordeel van die religieuse ontwikkeling van die leerders wees. Die Nederduitse Gereformeerde Kerk buig aileen onder die gesag van Jesus Christus as die Hoof van die Kerk en Koninkryk. Die Bybel is deurslaggewend in sy lewens- en wereldsbeskouinq. Daaram behoort die implikasies van die "Grandwet van Suid-Afrika" en die "Handves van Menseregte" altyd getoets en geweeg te word in die lig van die Woord. Indien dit sou blyk dat daar nie voldoende ruimte vir Christelike opvoeding en onderwys by staatskole bestaan nie, sal dit die kerk noodsaak om sy lidmate by te staan om eie "Christelike skole" op te rig. Op hierdie wyse bly die Nederduits Gereformeerde Kerk getrau aan sy tradisie om In belydende standpunt jeens opvoeding en onderwys te handhaaf. Riglyne word gegee vir die daarstelling van In moontlike hergeformuleerde kerkorde. Sodoende word die kerk en skool se verhouding binne die multireligieuse samelewing nuut beskryf in die lig van die Woord.

Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2002 / ENGLISH ABSTRACT: The problem investigated in this thesis entails ordinance articles of the Dutch Reformed Church (1998) pertaining to the relevance of offices in the church in the modern world, and more specifically the office of the minister of the Gospel. During the past 30 years several authors doubted and questioned the authenticity of these offices as far as relevance, origin and content are concerned. Questions concerning the offices and especially the office of the minister of the Gospel, are posed because the Dutch Reformed Church ordinance is, allegedly, not based on the Scriptures and the ordinance also is accused of not providing explicit answers to these problems. The literature review clearly reveals that this questioning of the offices and more specifically the office of the minister of the Gospel, is not new in overseas literature.This tendency is also lately encountered in South Africa. The literature review also reveals that these questions are mainly driven by the authority crisis and ideologies such as pragmatism, functionalism, secularism, and post-modernism that leads to secularisation and democratisation. This fact emphasises the urgent need for the Church offices to be accounted for and investigated afresh in order to measure (test) its relation to the Biblical principles as found in the Scriptures, in the articles of faith and as they are formulated in the Dutch Reformed Church Ordinance. A large part of the study is dedicated to the investigation of the principles underlying the Church Ordinance and in chapter two an account is also given of the Scripture readings that are relevant to and justify the institution of the church offices according to the New and Old Testament. The ordinance articles pertaining to church offices, are analysed and evaluated in historical context to establish validity and to account for the natural historical development of the ordinance articles. The articles of faith to which the Dutch Reformed Church subscribes, are also scrutunized for evidence of basic Biblical principles in order to determine the extent to which these articles of faith support and are reflected in the rulings contained in the Church Ordinance. A critical, analytical, theological and historical investigation of the ordinance articles and the articles of faith reveals that they abundantly account for Christian principles and that the Dutch Reformed Church ordinance is based solidly on the Scriptures. in accepting and declaring that Jesus Christ is the Lord and Master of his church on earth, that He instituted and still maintains the church offices as instruments through which he, himself rules. Attention is also given to the need for reformulation of redundant or ambiguous articles on the order in the church regarding the clergymen preaching the Word of God. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die navorsingsprobleem van hierdie proefskrif is die vraag na die Skrifmatige, belydenismatige en historiese agtergronde van daardie artikels in die Kerl<orde(1998) van die Nederduitse Gereformeerde Kerk wat handel oor die bedienaar van die Woord. Die probleem het aanleiding gegee daartoe dat tersaaklike kerkorde artikels in die verband Skrifmatig, belydenismatig en histories nagegaan en geevalueer is. In die afgelope meer as dertig jaar het daar verskeie werke verskyn wat vrae vra oor die ampte in die algemeen en in die besonder oor die van bedienaar van die Woord. In die Nederduitse Gereformeerde Kerk het ook vrae ontstaan as gevolg van die Kerkorde wat sogenaamd nie voldoende uitsluitsel oor die amp van bedienaar van die Woord gee nie. Uit die literatuur oor die saak is dit duidelik dat die bevraagtekening van die ampte nie 'n nuwe tendens in die teologiese wereld is nie. Hierdie tendens het ook na Suid-Afrika versprei. Die literatuurstudie wat in hoofstuk een gedoen word, toon verder dat die vrae met betrekking tot die ampte nie geIsoleerd staan van die gesagskrisis en van ideoloqiee SOOS, pragmatisme, funksionalisme, sekularisme, sekularisering, demokratisering, en postmodernisme nie. Dit het dus noodsaaklik g8\Nord dat die ampte en in besonder die amp van bedienaar van die Woord, teen In historiese agtergrond opnuut vanuit die beginsels van die Skrif, belydenis en Kerl<ordebekyk en beoordeel word om sodoende ook rekening te hou met natuurlike historiese ontwikkeling. In hoofstuk twee word aan Skrifduidinge oor ampte in die kerk vanuit teologiese en kerl<regtelike vertrekpunte aandag gegee. In Eksegetiese studie van die Skrifgedeeltes wat betrekking het op die amp van bedienaar van die Woord, word onder meer in hoofstuk twee gedoen. Veral qeqewens uit die Nuwe Testament word bestudeer. Die Ou Testament word egter nie buite rekening gelaat nie. Die belydenisskrifte, veral die Nederlandse Geloofsbelydenis, word in hoofstuk drie ondersoek om te bepaal wat die belydenisskrifte oor die oorsprong en inhoud van die amp van bedienaar van die Woord, en ook oor die amp in die algemeen 58. In hoofstuk vier word 'n beskrywing gegee van hoe die amp histories in Gereformeerde Kerkordes verwoord is en ontwikkel het. In hoofstuk vyf volg dan 'n kritiese evaluering van die voorafgaande werk ten einde te kan beoordeel of dit wat tans in die Kerkorde van die Nederduitse Gereformeerde Kerk staan voldoen aan Skrif en belydenis, en in Iyn is met die historiese ontwikkeling van gereformeerde kerl<regeringen of dit voldoende is om antwoorde te kan bied op kontekstuele vrae. Voorts word aandag gegee aan herformulering van artikels in die Kerkorde (1998) wat betrekking het op die bedienaar van die Woord. Aspekte vir verdere navorsing word ge'identifiseeren 'n samevatting word gegee.

Thesis (DTh)--Stellenbosch University, 2002 / ENGLISH ABSTRACT: This dissertation examines the relationship of ontology and soteriology - the classic problem of nature and grace. Paul Tillich and Arnold van Ruler have been chosen as the best representatives of the classical tradition of the reformation. It is seen that although there is a significant formal difference between the theologies of these two theologians, there is a material identity. The combination of these two perspectives, Tillich's philosophical theology with Van Ruler's more traditional Calvinistic theology, helps to shed more light on the subject. The first subject to be considered is the ontological background for understanding reality as a whole. This is discussed as the trinitarian-predestinarian-eschatological framework of ontology. Everything finds its possibility in the trinitarian being of God, its reality in the eternal decrees and its purpose in the eschatological will of God. Creation has become (morally, not ontologically) separated from God in the fall and therefore salvation is needed. Christology is a function of soteriology and is to be understood in terms of substitution. This salvation, gained in Christ, is expressed in us by the outpoured Holy Spirit according to the eschatological will of God. Pneumatology is to be related to, and distinguished from christology. We are not replaced by the Spirit, but taken into a relationship with God. This is to be understood in terms of the struggle of the Spirit with the flesh. The presence of the Spirit is kerygmatic, paradoxical, anticipatory and miraculous. There is an ambiguous and fragmentary realization of salvation in the Spirit. Proto logically and eschatologically there is an identity between culture (i.e. creation and history) and the kingdom of God. But in time and space there is a duality (not a dualism). This finds expression in the duality of church and state. The state is the kernel of culture and the church is the representative of the kingdom. The state is essentially the servant of God, and insofar as it orders life it is serving God. But it is separated from God and needs the church to call it back to its proper function. Where there is the duality of church and state in a nation, there is a theocratic situation. This leads to the Bible. That is a state where the Word is proclaimed and the state, because of its essential relationship to God, can understand this proclamation. In a theocracy there is a partial union of creation and salvation. Theocracy is a Spiritual reality. It is kerygmatic and paradoxical. It is not an ideal or an ethical system imposed on life. It has a conservative character as it stands in opposition to the demonic. As the document of God's struggle with the religious nationalism oflsrael, the Old Testament provides the paradigm for a theocracy. In this sense a christianized state is an incidental repetition - mutatis mutandis - of the nation ofIsrael. Eschatologically, the particularity of salvation is completely done away with. The incarnation and the outpouring are undone. Then there is only the triune God and the naked existence of creation. / AFRIKAANSE OPSOMMING: In hierdie proefskrif word ondersoek ingestel na die relasie tussen ontologie en soteriologie (respektiewelik: natuur en genade) met behulp van Paul Tillich en Arnold van Ruler as verteenwoordigers van die klassieke Reformatoriese tradisie. Dit blyk dat ten spyte van fonnele verskille tussen die teologiee van hierdie twee teolce, daar materieel groot ooreenstemming bestaan. 'n Kombinasie van Tillich se filosofiese teologie met Van Ruler se meer tradisioneel Calvinistiese benadering, werk verhelderend ten opsigte van die betrokke problematiek. Eers word die ontologiese agtergrond van die werklikheid as sodanig ondersoek. Dit word bestempel as die trinitaries-predestiaans-eskatologiese raamwerk van die ontologie. Die moontlikheid van alle bestaan rus in die trinitariese wese, die werklikheid daarvan in die ewige raad, en die doel daarvan in die eskatologiese wil van God. Die skepping het as gevolg van die val (moreel, nie ontologies nie) verwyder geraak van God en gevolglik is redding noodsaaklik. Christologie is 'n funksie van soteriologie en moet verstaan word in terme van plaasbekleding. Hierdie heil wat Christus bewerk het, kom tot gestalte in ons deur die uitstorting van die Heilige Gees in ooreenstemming met die eskatologiese wil van God. Pneumatologie staan in relasie tot christologie, maar moet terselfdertyd onderskei word van laasgenoemde. Ons word nie deur die Gees vervang nie, maar opgeneem in 'n verhouding met God. Dit moet verstaan word in terme van die stryd van die Gees teen die vlees. Die teenwoordigheid van die Gees is kerugmaties, paradoksaal, antisiperend en wonderbaar. Daar is 'n dubbelsinnige en fragmentariese realisering van die heil in die Gees. Hoewel protologies en eskatologies 'n identiteit bestaan tussen kultuur (d w s skepping en geskiedenis) en die koninkryk van God, vorm dit binne ruimte en tyd 'n dualiteit (nie dualisme nie). Dit kom tot uitdrukking in die dualiteit van kerk en staat. Die staat is die kern van die kultuur en die kerk die verteenwoordiger van die koninkryk. In wese is die staat die dienskneg van God en in soverre dit die lewe orden, staan dit in diens van God. Dit is egter vervreem van God en het die kerk nodig om dit terug te roep tot sy eintlike funksie. Waar daar 'n dualiteit bestaan van kerk en staat in 'n nasie, vind ons 'n teokratiese situasie. Dit is 'n staat met die Bybel, waar die Woord verkondig word en die staat a g v sy wesenlike verbouding tot God, die verkondiging kan verstaan. 'n Teokrasie is 'n Geestelike realiteit waarin daar reeds 'n gedeeltelike vereniging van skepping en heil plaasvind. Dit is kerugmaties en paradoksaal. Dit is nie 'n ideaal of 'n etiese sisteem wat die lewe opgele word nie. Dit het 'n konserverende karakter wat staan in opposisie tot die demoniese. Synde die dokument van God se worsteling met die religieuse nasionalisme van Israel, bied die Ou Testament die paradigma vir 'n teokrasie. In hierdie sin is die gekerstende staat 'n insidentele herhaling - mutatis mutandis - van Israel as nasie. Eskatologies verdwyn die besonderheid van die verlossing. Die inkamasie en die uitstorting van die Gees word ongedaan gemaak. Dan is daar aileen maar die drie-enige God en die naakte eksistensie.

Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2012. / ENGLISH ABSTRACT: This dissertation has been motivated by the prevailing trends of violence in Nigeria and the detrimental effects on human dignity as understood from a theological perspective. The call for peace building by the Decade to Overcome Violence (DOV) programme of the World Council of Churches (WCC) is an important attempt to address the issue of violence which should be taken seriously by the Christian church in Nigeria in its own efforts to address this problem. The increasing deteriorating relations and persistent inter-religious, socio-economic, political and cultural violent strife constitute primary contributing factors that threaten peace in Nigeria. For a long time, this concern has necessitated careful, honest and sincere revisiting. This research which is based on the DOV is motivated by the framework of the global human community which has been marked by numerous structures of violence, injustice, oppression and discrimination causing suffering to millions of men, women and children. Violence, whether physical, structural, psychological or in other forms, is shown to be a denial and abuse of life. Affirming human dignity, the basic rights of people and their integrity, shows that justice is vital to lasting peace and that the denial of the dignity of others serves as motivation for and usually also constitutes the first casualty of any form of violence. Violence, therefore, reaches beyond physical harm to the violation of the personhood of the other. Victims of violence referred to in this study are mostly the innocent and the powerless whose dignity is being violated by religious, social, economic and political structures. Nigerian history testifies to such denials of human dignity through the deplorable and persistent violence in the country. Furthermore, the world is responding to this situation, and similar situations elsewhere, with growing concern and determination. Since 2001, the World Council of Churches has been addressing violence in many different ways. It has generated significant alliances and measures to prevent violence and educate people on peacemaking, by declaring 2001-2010, the Decade to Overcome Violence. Through the DOV, the WCC has declared prevention of violence a public and organisational priority, thus, requesting all member states to establish violence prevention programmes within their ministries. One of the questions posed at the onset of the programme is whether it is possible to eradicate violence completely and establish world peace within a decade. However, the initiative does not actually claim that it would overcome all forms of violence. At the end of the Decade, violence might still be witnessed, but by participating in this global movement for peace, the churches would have become sensitised to situations of violence within and around them and would have been sufficiently motivated to participate in the task of healing the brokenness around them. The desire and aspiration to overcome the spirit, logic and practice of violence in a Christian and ecumenical spirit, however, is rooted in the gift and promise that Christ made to his disciples: “My peace I give you”, and “blessed are the peacemakers…” (Matthew 5:9). Against this background, engaging Hans Küng’s work becomes consequential, since a number of key implications for the Nigerian church and society have emerged in the attempt to consider Küng’s Christology of peace as a framework. Küng’s work is employed as the basic framework of this research as he provides us with a Christology of active non-violence and an ideology of peace. He presents us with a historical Jesus who demonstrated peace building and reconciliation in his ministry. Therefore, if the Christian tradition wants to contribute to peace in the contemporary world, then it needs to rediscover the radical non-violence of its founder and take seriously his disclosure of God. For Küng, peace can only have its root in the world (and that includes Nigeria), if it is established through radical humanism, transcendence, love and obedience. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die motivering vir hierdie tesis het ontstaan in die heersende tendens van geweld in Nigerië en die nadelige impak wat dit het op menswaardigheid, soos verstaan vanuit `n teologiese perspektief. Die oproep vir vrede deur die Dekade om Geweld te Oorkom (DGO) programme van die Wêreldraad van Kerke (WVK) is `n belangrike stap in die poging om die kwessie van geweld aan te spreek. Dit moet ernstig opgeneem word deur die Christelike Kerk in Nigerië en deel vorm van die kerk se pogings om hierdie probleem aan te spreek. Die toenemend verslegtende verhoudings en volgehoue inter-religieuse, sosio-ekonomiese, politiese en kulturele geweldadige worstelinge vorm deel uit van die bydraende faktore wat vrede in Nigerië bedreig. Hierdie bekommernis is al vir `n geruime tyd een wat versigtige, eerlike en opregte aandag nodig het. Hierdie navorsing is gebaseer op die DGO en is geinspireer deur die raamwerk van die globale menslike gemeenskap wat gekenmerk word deur verskeie strukture van geweld, onreg, onderdrukking en diskriminasie – wat lei tot die lyding van miljoene mans vroue en kinders. Geweld, of dit nou fisies, struktureel, sielkundig of in ander vorme gepleeg word, kan gereken word as `n miskenning en mishandeling van lewe. Deur menswaardigheid te bevestig, die basiese regte van mense en hulle integriteit, word daar gewys dat geregtigheid van kardinale belang is om volhoubare vrede te vestig. Die ontneming van hierdie waardigheid gewoonlik as `n motivering en eerste stap in die ontstaan van enige vorm van geweld beskou. Geweld strek daarom verder as fisiese skade en sluit ook in die skending van die menslikheid van ander. Slagoffers van geweld in hierdie studie is meestal die onskuldiges en magteloses wie se waardigheid aangetas is deur religieuse, sosiale, ekonomiese en politieke strukture. Nigeriese geskiedenis wys dat hierdie ontneming van menswaardigheid uit in die betreurenswaardige en aanhoudende geweld in die land. Die wêreld reageer op hierdie situasie, en soortgelyke situasies in ander lande, met groeiende bekommernis en vasberadenheid. Die Wêreldraad van Kerke het sedert 2001 geweld op verskeie maniere aangespreek. Dit het betekenisvolle alliansies en maatstawwe in plek gesit om geweld te voorkom en om mense op te lei in die sluit van vrede, onder meer deur 2001 – 2010 as die Dekade om Geweld te Oorkom te verklaar. Deur die DGO het die Wêreldraad van Kerke die voorkoming van geweld as `n openbare en organisatoriese prioriteit verklaar, en daardeur alle lidstate versoek om voorkomingsprogramme vir geweld binne hulle bedienings in plek te stel. Een van die vrae wat aan die begin van die programme gevra word, is of dit moontlik is om binne `n dekade geweld geheel en al uit te wis en wêreldvrede te vestig, alhoewel die inisiatief nie aanspraak maak daarop dat dit alle vorme van geweld sal oorkom nie. Aan die einde van die dekade mag daar moontlik steeds’ geweld voorkom, maar deur deelname aan hierdie globale beweging vir vrede, word kerke gesensitiseer oor situasies van geweld binne en rondom hulle en word hulle genoegsaam gemotiveer om deel te neem aan die taak om die gebrokenes rondom hulle te genees. Die begeerte en aspirasies om die gees, logika en praktyk van geweld te oorkom in `n Christelike en ekumeniese gees, is gegrond op die gawe en belofte wat Christus aan sy dissipels gemaak het: “My vrede gee ek vir julle” en “geseend is die vredemakers....” (Matteus 5:9). Die bestudering van Hans Küng se werk, veral sy Christologie van vrede, is gevolglik belangrik, aangesien dit `n aantal sleutel implikasies inhou vir die Nigeriese kerk en samelewing en `n raamwerk bied vir vrede. Küng se werk word aangebied as die basiese raamwerk vir hierdie navorsing, aangesien hy `n Christologie bied van aktiewe nie-geweldadigheid en `n ideologie van vrede. Hy bied `n historiese Jesus aan wat vredemaking en versoening in sy bediening gedemonstreer het. Daarom, as die Christelike tradisie iets wil bydra tot die bereiking van vrede in die kontemporêre wêreld, dan moet dit die radikale nie-geweldadigheid van sy stigter herbesoek en sy openbarings van God ernstig opneem. Volgens Küng kan vrede slegs in die wêreld bewerkstellig word (en dit sluit Nigerie in) as dit gevestig word deur radikale humanisme, voortreflikheid, liefde en gehoorsaamheid.

Thesis (PhD)--Stellenbosch University, 2013. / ENGLISH ABSTRACT: This study is a historical-theological inquiry into the social thought of John Calvin through the lens of the “Calvin” of the church struggle with the purpose of recovering his doctrines of two kingdoms and natural law for Christianity and culture discourse in South Africa today. This thesis enters into conversation with a body of scholarship in North America that has sought to recover and refine these early Reformed theological categories, which is suggestive of their promise in other contexts. Is there perhaps a compelling alternative to the apartheid and antiapartheid “transformationist” reading of Calvin, which might provide some resolution to his contested legacy as well as more adequately equip the church as it engages the challenges of life in South Africa’s young democracy? In order to answer such questions, this thesis sets out on the road back to Calvin through the lens of his appropriation in the church struggle, with the hope of gaining instruction in cultivating a more faithful historical hermeneutic. Once in sixteenth-century Geneva, both the theology and practice of Calvin’s social thought are examined for evidence of substantive doctrines of two kingdoms and natural law. The findings of this historical inquiry generate the claims of this thesis. Central among them is that Calvin did make constructive and meaningful use of the doctrines of two kingdoms and natural law in relating Christianity and culture, church and civil magistrate. Herein lies a different portrait of Calvin, which challenges his previous appropriations in the South African context and offers fresh theological resources for critical reflection in ongoing Christianity and culture discourse. To provide a sense of their ongoing promise, this thesis outlines the major contours of North American theologian and ethicist, David VanDrunen’s, development of the Calvin-informed and early Reformed two kingdoms and natural doctrines as a normative paradigm for Christians living in South Africa today. When considered against the backdrop of Calvin’s contested legacy and the challenges presented by South Africa’s young liberal democracy, this paradigm offers liberating trajectories for the Reformed churches today, and therefore potential for reformation and renewal by “goods” already constituting its broader historic tradition. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie is ’n histories-teologiese ondersoek na die sosiale denke van Johannes Calvyn deur die lens van die “Calvyn” van die strydende kerk, met die doel om sy twee doktrines van twee koninkryke en natuurwet vir die Christendom te herwin asook vir die kultuur-diskoers in Suid- Afrika, vandag. Hierdie tesis tree in gesprek met ’n groep vakkundiges in Noord-Amerika wat streef om hierdie vroeë Gereformeerde teologiese kategorieë te herwin en te verfyn, wat op sigself belowend is in ander kontekste. Is daar dalk ‘n aangrypende alternatief vir die apartheid en anti-apartheid “transformatoriese” lees van Calvyn, wat dalk ’n mate van oplossing vir sy betwiste nalatenskap kan bied, asook om die kerk meer doelmatig toe te rus waar dit betrokke raak by die uitdagings van die lewe in die jong demokrasie van Suid-Afrika? Om hierdie vrae te beantwoord, hebesoek die tesis Calvyn se erfenis deur die lens van sy resepsie tydens die kerklike strud teen apartheid, met die hoop om sodoende ‘n meer getroue historiese hermeneutiek te ontwikkel. Eens terug in sestiende eeuse Genève, word sowel Calvyn se teologie as die praktiese uitvoering van sy sosiale denke ondersoek vir bewyse van die substantiewe doktrines van twee koninkryke en natuurwet. Die bevindings van hierdie historiese ondersoek genereer die bewerings van hierdie tesis. Sentraal in hierdie bewerings is dat Calvyn konstruktief en betekenisvol gebruik gemaak het van die doktrines van twee koninkryke en natuurwet in sover dit relevant is tot die Christendom en kultuur, kerk en burgerlike wetgewing. Hierin lê ’n ander beeld van Calvyn, wat sy vorige toe-eiening in die Suid-Afrikaanse konteks uitdaag, asook om vars teologiese middele vir kritiese refleksie in die voortdurende Christelike en kultuur diskoers aan te bied. Om ’n smakie van die volgehoue belofte te gee, bied hierdie tesis ’n oorsig van die hooflyne van die Noord-Amerikaanse teoloog en etikus, David VanDrunen se ontwikkeling van die Calvyn-invloed en vroeë Gereformeerde twee koninkryke en natuur doktrines as ’n normatiewe paradigma vir Christene wat vandag in Suid-Afrika woon. Wanneer hierdie paradigma teen die agtergrond van Calvyn se betwiste nalatenskap en die uitdagings wat Suid-Afrika se jong demokrasie bied, gestel word, dui dit ’n bevrydende rigting vir die Gereformeerde kerke van vandag aan en daarom potensiaal vir reformasie en hernuwing deur ‘goedere’ wat reeds die breë geskiedkundige tradisie onderskryf.