No description available.

No description available.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή ασχολείται με την εφαρμογή της υπολογιστικής νοημοσύνης στη μουσική, επιχειρώντας ταπεινά να συνεισφέρει, έστω και κατ' ελάχιστο, στην μακραίωνη πορεία της σύζευξης των μουσικών εννοιών με τα μαθηματικά. Οι τρεις πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται αυτή η διατριβή αφορούν τη χρήση μεθόδων υπολογιστικής νοημοσύνης για α) την εξέταση των μαθηματικών μουσικών χαρακτηριστικών με στόχο την επιτυχή κατηγοριοποίηση, αναγνώριση και χαρακτηρισμό περιεχομένου σε μουσικά κομμάτια, β) την ευφυή αυτόματη σύνθεση μουσικής βάσει μαθηματικών μουσικών χαρακτηριστικών και γ) τη διαδραστική ευφυή σύνθεση μουσικής και τις επεκτάσεις της. Ενώ οι τρεις αυτοί πυλώνες φαίνονται επιφανειακά ασύνδετοι, το κοινό τους θεμέλιο είναι τα μαθηματικά μουσικά χαρακτηριστικά και ο ρόλος που αυτά διαδραματίζουν έτσι ώστε να αναπτυχθούν μοντέλα υπολογιστικής νοημοσύνης που τελικά προσομοιάζουν τον τρόπο που οι άνθρωποι ``αντιλαμβάνονται'' τη μουσική. Το γεγονός ότι όλοι οι δίαυλοι έρευνας που παρουσιάζονται σε αυτή τη διατριβή διοχετεύονται στο ίδιο κανάλι, γίνεται φανερό στο τελευταίο κεφάλαιο (Κεφάλαιο 9) όπου τα μαθηματικά μουσικά χαρακτηριστικά, η ευφυής σύνθεση μουσικής και η διαδραστική ευφυής σύνθεση μουσικής, ενσωματώνονται σε ένα καινοτόμο σύστημα που περιγράφεται λεπτομερώς στο εν λόγω κεφάλαιο. Επίσης, βασική μέριμνα των μελετών που παρουσιάζονται στης έρευνες που αποτελούν την παρούσα διατριβή ήταν η απόδοση αντικειμενικών, λεπτομερών και αμερόληπτων αποτελεσμάτων, μέσα από εξαντλητικές πειραματικές διαδικασίες, πολλές από τις οποίες περιείχαν και καθεαυτές νεοτερισμούς. Η επισήμανση της παραπάνω πρότασης θέλει να καταδείξει τη διαφοροποίηση της παρούσας διατριβής από την εν πολλοίς καθεστηκυία αντίληψη για τον τρόπο παρουσίασης των αποτελεσμάτων για τις μεθόδους αυτόματης σύνθεσης μουσικής, μέσα από την εμφάνιση τμημάτων από συνθέσεις (σε μορφή παρτιτούρας ή ήχου). Το πρώτο μέρος της διατριβής περιλαμβάνει τα Κεφάλαια 2 και 3, όπου μελετάται η κατηγοριοποίηση μουσικών κομματιών σε συμβολική μορφή, καθώς και η αναγνώριση και ο χαρακτηρισμός περιεχομένου από ηχογραφήσεις. Στόχος του μέρους αυτού είναι η παρουσίαση της καθοριστικότητας αφενός του χώρου του προφίλ τονικής τάξης για την ανάπτυξη μαθηματικών μουσικών χαρακτηριστικών που ενσωματώνουν την ανθρώπινη μουσική αντίληψη μέχρι ενός βαθμού, και αφετέρου η ανάδειξη της αποτελεσματικότητας των μεθόδων υπολογιστικής νοημοσύνης ως εργαλεία αποτελεσματικού εντοπισμού αυτής της ιδιότητας των προαναφερθέντων χαρακτηριστικών. Η συνεισφορά του πρώτου μέρους αφορά κυρίως την πρόταση νέων μεθοδολογιών που επιτελούν αποτελεσματικά προσομοιώσεις κατηγοριοποίησης κομματιών ανά συνθέτη ή είδος, αναγνώρισης περιεχομένου ηχογράφησης τυμπάνων και χαρακτηρισμού μουσικού ηχητικού υλικού με τμηματοποίηση σε περιοχές με διαφορετικό κλειδί σύνθεσης. Επίσης, στη συνεισφορά του μέρους αυτού μπορεί να ενταχθεί και η εισαγωγή και ανάλυση του πρωτεύοντος χρωματικού ιδιοχώρου. Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει τα Κεφάλαια 4, 5, 6 και 7, στα οποία αναλύεται η συνεισφορά της διατριβής στον τομέα της ευφυούς αυτόματης σύνθεσης μουσικής. Συγκεκριμένα, η συνεισφορά του Κεφαλαίου 4 είναι η πρόταση μιας κατηγοριοποίησης των ευφυών μεθόδων σύνθεσης σύμφωνα με το αποτέλεσμα που επιδιώκουν, προτείνοντας δηλαδή τις κατηγορίες των μη επιβλεπόμενων, των επιβλεπόμενων και των διαδραστικών συστημάτων ευφυούς σύνθεσης. Με αυτή την κατηγοριοποίηση ο αναγνώστης εισάγεται στα επόμενα κεφάλαια όπου περιγράφονται τα καινοτόμα συστήματα που προτάθηκαν, κυρίως για επιβλεπόμενη σύνθεση βάσει χαρακτηριστικών, για την ευφυή παραγωγή ρυθμών (Κεφάλαιο 5), τόνων (Κεφάλαιο 6), καθώς και για την ολοκλήρωση των συνθέσεων μέσω της έννοιας της οριζόντιας αντιγραφής ενορχήστρωσης και την ευφυή συνοδεία αυτοσχεδιαστή (Κεφάλαιο 7). Τα αποτελέσματα που παρέχονται για όλα τα συστήματα αυτού του μέρους εξετάζουν ενδελεχώς πολλές πτυχές των συνθετικών τους ιδιοτήτων, αποκαλύπτοντας τα σημεία υπεροχής τους αλλά και τις αδυναμίες τους. Στο τρίτο μέρος γίνεται η περιγραφή των διαδραστικών συστημάτων που μελετήθηκαν στη διατριβή, αναλύοντας όχι μόνο την ανάπτυξη των αλγόριθμων πίσω από τα συστήματα αυτά, αλλά εστιάζοντας κυρίως στα ουσιώδη ζητήματα που άπτονται της αντίληψης της ανθρώπινης μουσικής και της σύνδεσής της με την ευφυή-αυτόματη σύνθεση. Συγκεκριμένα, στο Κεφάλαιο 8 γίνεται αρχικά η παρουσίαση ενός καινοτόμου υπολογιστικού συστήματος που εξελίσσει διαδραστικά (με βαθμολογίες παρεχόμενες από τον χρήστη) συναρτήσεις με τη μέθοδο του γενετικού προγραμματισμού. Σκοπός του συστήματος αυτού είναι η παραγωγή κυματομορφών που ακούγονται γενιά με τη γενιά όλο και πιο ευχάριστες για την προσωπική του αισθητική του χρήστη. Μέσω αυτού του συστήματος προτάθηκε το ενδεχόμενο της άντλησης πληροφοριών για τα ηχητικά χαρακτηριστικά των μελωδιών σε διαφορετικά εξελικτικά στάδια - από τις μη εξελιγμένες και χαμηλά βαθμολογημένες στις εξελιγμένες και υψηλά βαθμολογημένες μελωδίες - έτσι ώστε να μελετηθεί το κατά πόσο τα ηχητικά χαρακτηριστικά αυτά μπορεί να παρέχουν ενδείξεις για την αισθητική αρτιότητα μιας μελωδίας. Αυτό το σύστημα επίσης αξιοποιήθηκε για την ανάπτυξη των γενετικών τελεστών προσαρμοσμένου βάθους, οι οποίοι, συνδυαζόμενοι με την παράμετρο ``παράγοντα ρίσκου'', δίνουν στον χρήστη έναν επιπλέον έλεγχο στην εξελικτική διαδικασία, απαλλάσσοντάς τον από ένα μέρος του φαινομένου της κόπωσης του χρήστη. Το τρίτο μέρος, και η ερευνητική διαδρομή αυτής της διατριβής, κλείνει με το Κεφάλαιο 9, όπου παρουσιάζεται ένα διαδραστικό σύστημα εξελικτικής σύνθεσης μουσικής σε δύο επίπεδα, το οποίο πέρα από το ότι συνδυάζει την έρευνα που έγινε σχεδόν σε ολόκληρη τη διατριβή, περιέχει επίσης νεοτερισμούς σε πολλά επίπεδα: από την κεντρική σύλληψη, την υλοποίηση, ως και τη διαδικασία εξαγωγής αποτελεσμάτων. Η κεντρική σύλληψη αφορά την εξέλιξη των μαθηματικών μουσικών χαρακτηριστικών που περιγράφουν μια μελωδία αντί για τη μελωδία καθεαυτή (ή το μοντέλο που την παράγει). Η υλοποίηση έγινε σε δύο επίπεδα, τον πάνω επίπεδο εξέλιξης χαρακτηριστικών και το κάτω επίπεδο ευφυούς επιβλεπόμενης σύνθεσης μουσικής με καινοτόμους αλγόριθμους και στα δύο επίπεδα. Τέλος, η πειραματική διαδικασία που ακολουθήθηκε, στην οποία προτάθηκε και υλοποιήθηκε η χρήση αυτόματων βαθμολογητών που προσομοιάζουν τη βαθμολογική συμπεριφορά των ανθρώπων, επέτρεψε την πλήρως αντικειμενική εξέταση των δυνατοτήτων του συστήματος να συγκλίνει στις βέλτιστες μελωδίες του χρήστη. / The PhD thesis at hand discusses the employment of computational intelligence in music, attempting to humbly commit a minimal contribution to the deep history of studies that relate music to mathematics. The three cornerstones upon which the thesis at hand is founded, discuss the employment of computational intelligence methods for a) the examination of musical-mathematical features towards classifying, identifying and characterising music content, b) intelligent music composition based on musical-mathematical features and c) interactive intelligent music composition and further developments. While at a first glance these three parts seem unrelated, their common keystone is the music-mathematical features and the role that these features play towards developing computational intelligence models which at some extent simulate the human ``perception’’ of music. The fact that all the research channels that are presented in this thesis, are finally led to a single stream, becomes evident in the final chapter of the thesis (Chapter 9) where the music-mathematical features, the intelligent music composition and the interactive music composition are embodied in an innovative system that is thoroughly described. Additionally, a main concern of the studies that comprise this thesis was the presentation of objective, detailed and unbiased results, achieved through exhaustive experimental processes, many of which were by themselves innovative. The latter comment intents to highlight the different approach that the research in this thesis follows, in comparison to the most common approaches concerning the presentation of experimental results for automatic music composition methods - which simply include small score or audio parts of automatically composed music. The first part of the thesis includes the Chapters 2 and 3, where the categorisation of music pieces in symbolic form is examined, as well as the identification and characterisation of music recordings. Aim of this part is on the hand to present the rich quality of information that can be extracted by several pitch class space-related features regarding human perception of music, while on the other hand to pinpoint the effectiveness of computational intelligence methods as tools to extract the aforementioned rich information. The first part’s contribution is primarily the presentation of novel methodologies that achieve effective categorisation of music pieces per composer or style, identify the content of drums recordings and characterise the content of recorded pieces by recognising locations of composition key changes. An additionally contribution of this part is the presentation and study of the principal chroma eigenspace. The second part encompasses Chapters 4, 5, 6 and 7, which discuss the contribution of this thesis in intelligent music composition. Specifically, the contribution of Chapter 4 includes a proposed categorisation of intelligent music composition methods based on their intended result, proposing their segregation to unsupervised, supervised and interactive intelligent music composition methodologies. Through this categorisation, an introduction to the subsequent chapters is achieved, which mainly discuss supervised intelligent music composition based on music-mathematical features for the generation of rhythmic sequences (Chapter 5), tonal sequences (Chapter 6), as well as integrated synthesis through the concept of horizontal orchestration replication and intelligent improviser accompaniment (Chapter 7). The results of the presented studies in this part constitute of exhausted research processes that examine different compositional aspects of the proposed methodologies, revealing their strengths and weaknesses over other methodologies presented in the literature. In the third part the interactive systems that were studied in the thesis are presented, not only by analysing the algorithmic development of the underlying methodologies, but mostly focussing on matters that pertain to the human perception and intelligent music composition. Specifically, in the beginning of Chapter 8 an innovative system is presented that evolves mathematical functions interactively (through user ratings), through genetic programming. Aim of this system is the generation and evolution of waveforms that sound more pleasant to the user, according to hers/his subjective criteria. This system allowed the proposition to obtain information about several audio features of the melodies in different evolutionary stages - from non evolved and low rated melodies to evolved and highly rated ones - in order to study whether these features incorporate indications about the aesthetic integrity of a melody. This system was also utilised towards the development of fitness-adaptive genetic operators, which, combined with the ``risk factor’’ parameter, gave the user additional control over the evolutionary process, alleviating user fatigue at a considerable extent. The third part, along with the research conducted in the context of this thesis, concludes with Chapter 9, where an interactive evolutionary intelligent music composition system is presented, that combines almost all research presented in the thesis up to that point. This chapter includes also several innovative research propositions in many levels: the core concept, the implementation and the experimental process. The core concept discusses the evolution of music-mathematical features that describe a melody, rather than evolving the melody per se (or the model that generates it). The implementation incorporated two levels of serial evolution: the upper level of feature evolution and the lower level of supervised intelligent music composition, with novel algorithms in both levels. Finally, the experimental process that was developed - in the context of which the utilisation of automatic raters that simulate human behaviour was proposed - allowed a completely subjective evaluation of the systems capabilities, regarding its convergence to the optimal melodies of the user’s subjective preference.

No description available.

Mémoire en recherche-création / Creative dissertation / Cette thèse de maîtrise traite du processus créatif et de la recherche qui y est associée afin de produire deux performances en direct dans le domaine de la musique électroacoustique. À l’aide de ces deux œuvres, mon intention était de concevoir une pratique artistique qui réunit plusieurs modes autour de la gestuelle et du son, influencée par des algorithmes. Une tentative approfondie d’extraire un processus de composition à partir des réactions de la matière en vibration englobe une grande partie de la recherche. Cette recherche découle de ma transition d’une pratique artistique basée sur la représentation (soucieuse des haut-parleurs, manettes et boutons) vers une pratique imprégnée par la performance (soucieuse de la transformation continuelle du son en relation avec les modulations de la matière). Tout au long de cette recherche, j’ai mené un examen approfondi des rythmes au-delà de la pure mesure de leurs expressions musicales, pour considérer les nombreuses notions du rythme qui se dévoilent dans les interactions quotidiennes de l’expérience vécue. Les micro-rythmes perçus par l’oreille comme des textures, les gestes répétitifs perçus par l’œil comme un mouvement linéaire et les rythmes observés lors de circonstances sociales communes, comme la cadence de la conversation sont, parmi les caractéristiques du rythme qui ont suscité mon intérêt. Le tout se situe dans un récit historique éclairé qui étudie l’influence de l’algorithme et de la matière tout au long de la musique et de l’art sonore du XXe siècle. La recherche conceptuelle est enrichie par des expériences exhaustives en composition algorithmique, analyse gestuelle et modélisation gestuelle. Dans chacun de ces domaines, bien que soutenue par des lectures fondamentales en philosophie et en art, une approche primaire de la création s’est faite dans un processus « réfléchir-en-faisant » qui ont généré de nombreuses ex- périences tant avec la matière physique qu’avec la conception d’instruments numériques. Au- delà de la création des performances qui constituent la base des résultats de cette recherche, un vaste ensemble d’outils interopérables d’analyse gestuelle en temps réel, de modélisation, de composition algorithmique et de traitement du son a été développé et publié pour l’environnement Max/MSP. / This master’s thesis concerns the creative process and related research for the production of two live performances in the domain of electroacoustic music. Across the creation of the two works, my intention has been to develop a unified multi-modal gesture, sound, and algorithm influenced performance practise. Encompassing the largest portion of the research is an earnest attempt to derive compositional process from the behavior of vibrating matter. This research is precipitated by my movement from an artistic practice based on representation (concerned with speakers, knobs, and buttons) towards a practice steeped in performance (concerned with the continuous transformation of sound correlated to material modulation). Across this research, an in-depth investigation was conducted into rhythms beyond their purely metric musical manifestations, and into the numerous alternative notions of rhythm which are revealed through daily interactions and lived experience. Rhythmic artifacts of interest have included micro-rhythms perceived by the ear as textures, repetitive gestures perceived by the eye as linear motion, and rhythms observed in ordinary social situations such as the cadence of conversation. This is all situated within an informed historical narrative which considers the influence of the algorithm and material primarily across 20th century music and sound art. The conceptual research is augmented by extensive experiments in algorithmic composition, gesture analysis, and gesture mapping. In each of these areas, though tied to fundamental readings in philosophy and art, a primary approach to creation has been thinking-through-making, which has led to extensive experimentation with both physical materials and digital instrument design. Beyond the performance creations which form the basis of this research output, a large set of interoperable tools for real-time gesture analysis, mapping, algorithmic composition, and sound processing was developed and published for the Max/MSP environment.

This dissertation explores the analysis and creation of compositions from the standpoint of texture and momentum. It is comprised of four chapters. The first presents a number of concepts as tools for analysis, including textural typography and transformation, perception of time and psychological engagement of an audience, and respiration as a metaphor for musical momentum. The second and third chapters apply these tools to Gerard Grisey's "Periodes" and "Partiels," and Brian Ferneyhough's "Lemma-Icon-Epigram." The fourth explores specific methodologies used in composing my dissertation piece, "Phase," including the application of number systems ranging from formal to local levels.

Bei der vierstimmigen Chanson En venant de Lyon von Jean Mouton ist nur die unterste Stimme notiert; die restlichen drei Stimmen ergeben sich durch einen sukzessiven Strettakanon (einen sogenannten stacked canon) in der Oberquart im Semibrevis-Abstand. Die Dux-Fortschreitungsregeln für diesen Kanontyp (und andere Engführungskanons mit beliebiger Stimmenzahl und beliebigen Einsatzintervallen) können algorithmisch hergeleitet werden. Anhand dieser Fortschreitungsregeln kann ein anderer Algorithmus mit Hilfe eines Zufallsgenerators Kanons erzeugen. In diesem Aufsatz wird der Frage nachgegangen, ob man die für stacked canons in der Oberquart algorithmisch generierten Fortschreitungsregeln zu einem für die Improvisation praxistauglichen Regelsystem reduzieren kann. Außerdem wird untersucht, inwiefern stacked canons in der Oberquart mit mehr als vier Stimmen möglich und ästhetisch sinnvoll sind. / In the four-part chanson En venant de Lyon by Jean Mouton, only the lowest part is notated; the other three parts arise via a so-called stacked canon, with each successive voice entering a semibreve later and a fourth above. The progression rules for the dux voice in this canon type (and in other stretto canons with any number of parts and any interval between the parts) can be derived by an algorithm. Using these progression rules, another algorithm can produce randomly generated canons. For stacked canons at the upper fourth, this paper investigates whether one can streamline the algorithmically generated rules into practical rules suitable for improvisation. Furthermore it is examined whether it is possible to generate aesthetically pleasing stacked canons at the fourth with more than four voices.

With a lineage originating in the days of silent films, visual music, in its current incarnation, is a relatively recent phenomenon when compared to an historically broad field of creative expression. Today it is a time-based audio/visual territory explored and mined by a handful of visual and musical artists. However, an extensive examination of the literature indicates that few of these composers have delved into the associable areas of merging virtual holography and holophony toward visual music composition. It is posited here that such an approach is extremely rich with novel expressive potential and simultaneously with numerous novel challenges. The goal of this study is, through praxis, to instantiate and document an initial exploration into the implementation of holochory toward the creation of visual music compositions. Obviously, engaging holochoric visual music as a means of artistic expression requires an interdisciplinary pipeline. Certainly, this is demonstrated in merging music and visual art into a cohesive form, which is the basis of visual music composition. However, in this study is revealed another form of interdisciplinarity. A major challenge resides with the development of the means to efficiently render the high-resolution stereoscopic images intrinsic to the animation of virtual holograms. Though rendering is a challenge consistent with creating digital animations in general, here the challenge is further exacerbated by the extensive use of multiple reflections and refractions to create complexity from relatively simple geometric objects. This reveals that, with the level of computational technology currently available, the implementation of high-performance computing is the optimal approach. Unifying such diverse areas as music, visual art, and computer science toward a common artistic medium necessitates a methodological approach in which the interdependency between each facet is recognized and engaged. Ultimately, a quadrilateral reciprocative feedback loop, involving the composer's sensibilities in addition to each of the other facets of the compositional process, must be realized in order to facilitate a cohesive methodology leading toward viability. This dissertation provides documentation of methodologies and ideologies undertaken in an initial foray into creating holochoric visual music compositions. Interlaced matrices of contextualization are intended to disseminate the processes involved in deference to composers who will inevitably follow in the wake of this research. Accomplishing such a goal is a quintessential aspect of practice-based research, through which new knowledge is gained during the act of creating. Rather than formulating theoretical perspectives, it is through the praxis of composing holochoric visual music that the constantly arising challenges are recognized, analyzed, and subsequently addressed and resolved in order to ensure progression in the compositional process. Though measuring the success of the resultant compositions is indeed a subjective endeavor, as is the case with all art, the means by which they are achieved is not. The development of such pipelines and processes, and their implementation in practice, are the basic building blocks of further exploration, discovery, and artistic expression. This is the impetus for this document and for my constantly evolving and progressing trajectory as a scholar, artist, composer, and computer scientist. / Doctor of Philosophy / In this paper the author explores the idea that, owing to their shared three-dimensional nature, holophons and holograms are well suited as mediums for visual music composition. This union is ripe with creative opportunity and fraught with challenges in the areas of aesthetics and technical implementation. Squarely situated upon the bleeding edge of phenomenological research and creative practice, this novel medium is nonetheless within reach. Here, one methodological pipeline is delineated that employs the convergence of holography, holophony, and super-computing toward the creation of visual music compositions intended for head mounted displays or large scale 3D/360 projection screens and high-density loudspeaker arrays.

Note sequence morphing is the combination of two note sequences to create a ‘hybrid transition’, or ‘morph’. The morph is a ‘hybrid’ in the sense that it exhibits properties of both sequences. The morph is also a ‘transition’, in that it can segue between them. An automated and interactive approach allows manipulation in realtime by users who may control the relative influence of source or target and the transition length. The techniques that were developed through this research were designed particularly for popular genres of predominantly instrumental electronic music which I will refer to collectively as Mainstream Electronic Music (MEM). The research has potential for application within contexts such as computer games, multimedia, live electronic music, interactive installations and accessible music or “music therapy”. Musical themes in computer games and multimedia can morph adaptively in response to parameters in realtime. Morphing can be used by electronic music producers as an alternative to mixing in live performance. Interactive installations and accessible music devices can utilise morphing algorithms to enable expressive control over the music through simple interface components. I have developed a software application called LEMorpheus which consists of software infrastructure for morphing and three alternative note sequence morphing algorithms: parametric morphing, probabilistic morphing and evolutionary morphing. Parametric morphing involves converting the source and target into continuous envelopes, interpolation, and converting the interpolated envelopes back into note sequences. Probabilistic morphing involves converting the source and target into probability matrices and seeding them on recent output to generate the next note. Evolutionary morphing involves iteratively mutating the source into multiple possible candidates and selecting those which are judged as more similar to the target, until the target is reached. I formally evaluated the probabilistic morphing algorithm by extracting qualitative feedback from participants in a live electronic music situation, benchmarked against a live, professional DJ. The probabilistic algorithm was competitive, being favoured particularly for long morphs. The evolutionary morphing algorithm was formally evaluated using an online questionnaire, benchmarked against a human composer/producer. For particular samples, the morphing algorithm was competitive and occasionally seen as innovative; however, the morphs created by the human composer typically received more positive feedback, due to coherent, large scale structural changes, as opposed to the forced continuity of the morphing software.

Submitted by Renata Lopes (renatasil82@gmail.com) on 2015-12-07T16:46:12Z No. of bitstreams: 1 guilhermerafaelsoares.pdf: 5619162 bytes, checksum: 75fa907e315795bd1f893ed8c941e9bd (MD5) / Approved for entry into archive by Adriana Oliveira (adriana.oliveira@ufjf.edu.br) on 2015-12-07T21:41:38Z (GMT) No. of bitstreams: 1 guilhermerafaelsoares.pdf: 5619162 bytes, checksum: 75fa907e315795bd1f893ed8c941e9bd (MD5) / Made available in DSpace on 2015-12-07T21:41:38Z (GMT). No. of bitstreams: 1 guilhermerafaelsoares.pdf: 5619162 bytes, checksum: 75fa907e315795bd1f893ed8c941e9bd (MD5) Previous issue date: 2015-03-30 / FAPEMIG - Fundação de Amparo à Pesquisa do Estado de Minas Gerais / Esta pesquisa sistematiza um catálogo de experimentos constituído de estudos musicais e seus algoritmos geradores, organizando procedimentos para composição assistida por computador orientados por regras derivadas de análises musicais de contexto pós-tonal. Os procedimentos são inspirados em apontamentos de estudos sobre pós-tonalidade no compositor Béla Bartók, encontrados nas obras de Lendvai (1971), Antokoletz (1984), Cohn (1991) e Suchoff (2004). Problematizam-se aqui os conceitos de ciclos intervalares, eixos de simetria, polimodalismo e peculiaridades de coleções referenciais de classes de altura - conforme sugestões de Forte (1973), Straus (2004) e Susanni e Antokoletz (2012). São detalhadas questões computacionais para esta implementação, utilizando como base as ferramentas OpenMusic e biblioteca Python Music21. Um legado em código aberto fica disponível para continuidades possíveis deste trabalho. / This research produces a catalog of experiments in musical studies and its related generative algorithms, organizing procedures for computer aided composition oriented by constraints extracted from post-tonal musical analyses. The procedures are inspired by post-tonality studies of Béla Bartók’s music, found in the works of Lendvai (1971), Antokoletz (1984), Cohn (1991) and Suchoff (2004). Main focus on problematization of interval cycles, symmetry axis, polymodalism and peculiarity of referencial collections from pitch-class set theory - as sugested by Forte (1973), Straus (2004) and Susanni e Antokoletz (2012). Details of computational issues for the implementation, using the open source tools OpenMusic and Music21 (python library) as base.