111 |
The influence of cluster-thinning and shoot-tip removal on 'Seyval' grapevines /Nonnecke, Gail Romberger January 1980 (has links)
No description available.
|
112 |
Changes in sugars, organic acids, and mineral nutrient composition of chelois (S.10878) grapes, at various stages of growth, in response to N and K treatments /Dharmadhikari, Murlidhar Radhakrishna January 1972 (has links)
No description available.
|
113 |
Adaptation experiment of grape (Vitis Vinifera L.) to environmental conditions of Quebec.Vo, Quang-Tu January 1973 (has links)
No description available.
|
114 |
Effects of packaging and postharvest cooling on quality of table grapes (Vitis vinifera L.)Du Plessis, S. F. (Stephanus Francois) 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2003. / ENGLISH ABSTRACT: The table grape industry uses rapid cooling and packaging to protect grapes from desiccation
and decay. Numerous packaging methods and combinations are used in the industry with
each having their own advantages and disadvantages.
Inferior postharvest grape quality can usually be ascribed to either deficient or excessive
moisture in the carton. Berry split, decay and S02 damage are all disorders that are either
caused or aggravated by wet berries in conjunction with elevated temperature. On the other
hand, grapes that are exposed to desiccating conditions will develop brown stems and cause
ineffective control by S02 gas generators. Moisture management is governed by perforated
or non-perforated liners and/or by placing moisture absorbing materials inside the liners. To
find the optimum liner perforation or moisture sheet combination, 'Thompson Seedless' and
'Red Globe' (Vitis vinifera Linnaeus) table grape quality was evaluated in various trials.
The investigation of non-perforated liners compared to liners with different degrees of
perforation concluded the following: Perforated liners benefit grape quality by decreasing
S02 damage and berry split due to less moisture in the carton. These benefits, however, also
lead to loss in quality due to increased stem desiccation and a lower S02 concentration in the
packaging. The lower moisture content in the carton compensates for the lower S02
concentration, creating an environment less favourable for decay development. S02 damage
and berry split decreased with an increase in degree of liner perforation, irrespective of the
cultivars sensitivity to the disorder. Optimum level of perforation depends on the specific
sensitivity of a cultivar to certain quality disorders and the characteristics of the quality
disorders associated with a cultivar. Additionally, packing conditions such as product
temperature and humidity should be considered. The specific costs associated with the
advantages and disadvantages influenced by the degree of liner perforation will be the
deciding factor in liner selection.
The investigation of a clay-containing, moisture absorbing sheet emphasized the benefits and
risks of absorbing large amounts of water within the packaging. Irrespective of using a
perforated or non-perforated liner the influence of the desiccant sheet was evident throughout
the trials. It benefited grape quality by lowering the incidence of berry split and S02 damage. However, decay control was impaired by the desiccant sheet, and stem desiccation was
aggravated.
The comparison of non-perforated liners with liners of various degrees of perforation showed
the benefit of faster cooling rates of perforated liners. The various perforated liners showed
little variation in airflow and cooling times.
Morphological studies of various cultivars could not ascribe differences in stem condition to
anatomical dissimilarities between various cultivars. It was found that 'Red Globe' had a
much larger berry volume to stem weight ratio contributing to a high rate of water loss and
stem dehydration. Stem visibility is high in 'Red Globe' due to the straggly, loose nature of
the bunches. This heightens the perception of dry, brown stems and overemphasizes the
actual severity of the disorder. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die tafeldruifbedryf gebruik versnelde verkoeling en verpakking om druiwe te beskerm teen
uitdroging en bederf. Verskeie verpakkingsmetodes word gebruik in die industrie waarvan
elkeen sy eie voor- en nadele het.
Ondergeskikte na-oes kwaliteit kan gewoonlik toegeskryf word aan óf te min óf te veel vog
in die karton. Korrelbars, S02 skade en bederf is almal kwaliteitsdefekte wat óf veroorsaak
word, óf vererger word deur nat korrels, saam met 'n verhoging in temperatuur. In
teenstelling hiermee sal druiwe wat blootgestel word aan droë toestande, bruin stingels
ontwikkel en S02 beheer salook ondoeltreffend wees. Vog in verpakking word beheer deur
geperforeerde of nie-geperforeerde binnesakke en/of deur vogabsorberende materiaal binne
die binnesak te plaas. Om die optimum binnesak perforasie of vogabsorberende vel
kombinasie te vind is 'Thompson Seedless' en 'Red Globe' (Vitis vinifera Linnaeus)
tafeldruif kwaliteit ge-evalueer in verskeie proewe.
Die bestudering van nie-geperforeerde binnesakke teenoor binnesakke met verskillende grade
van perforasies het die volgende resultate gelewer: Geperforeerde binnesakke bevoordeel
druif kwaliteit deur die vermindering van S02 skade en korrelbars weens minder vog in die
karton. Hierdie voordele sal egter lei tot verlies in kwaliteit weens die vinniger uitdroging
van stingels en die verlaging van S02 konsentrasie in die verpakking. Die laer vog inhoud in
die karton vergoed vir die vermindering van S02 konsentrasie, omdat minder gunstige
toestande vir die ontwikkeling van bederf geskep word. S02 skade en korrelbars het
verminder met 'n vermeerdering van perforasies, ongeag die kultivar se sensitiwiteit vir die
defekte. Optimum vlakke van perforasie is afhanklik van die spesifieke sensititiwiteit van 'n
kultivar tot sekere kwaliteitsdefekte, en eienskappe van die kwaliteitsdefekte wat geassosieer
word met die kultivar. Boonop moet verpakkingsomstandighede soos produktemperatuur en
humiditeit ook in gedagte gehou word. Die spesifieke koste verbonde aan die voor- en nadele
wat beïnvloed word deur die graad van perforasie sal die bepalende faktor wees wanneer 'n
binnesak gekies word.
Die bestudering van 'n klei-bevattende, vogabsorberende vel het bewys dat dit voordele en
risiko's inhou om groot hoeveelhede vog te absorbeer. Ongeag die gebruik van 'n geperforeerde of nie-geperforeerde binnesak, was die invloed van die desikkante vel duidelik
in al die proewe. Dit was voordelig vir druif kwaliteit deurdat dit korrelbars en S02 skade
verminder het. Bederfbeheer is egter verswak deur die desikkante vel, en stingel uitdroging
IS vererger.
Die vergelyking van nie-geperforeerde binnesakke met verskillende grade van geperforeerde
binnesakke het die voordeel bewys van vinniger verkoelinstempo's van die geperforeerde
binnesak. Verskille in die graad van perforasie het 'n klein invloed gehad op die lugvloei en
verkoelingstempo 's.
Bestudering van verskeie kultivars kon geen morfologiese verskille uitwys wat variasie in
stingelkwaliteit tussen kultivars kan verklaar nie. Dit is bevind dat 'Red Globe' 'n baie groter
korrelvolume tot stingelgewig verhouding het. Stingels is meer sigbaar by 'Red Globe'
weens die yl, los aard van die trosse. Dit verhoog die persepsie van droë, bruin stingels en dit
oorbeklemtoon die voorkoms van die defek.
|
115 |
Resistance to Botrytis cinerea in parts of leaves and bunches of grapevineGutschow, Minique 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2001. / ENGLISH ABSTRACT: Knowledge of the presence of Botrytis cinerea in morphological parts of bunches
and leaves of grapevine would help to find a reliable, sensitive, and specific assay to verify
the actual occurrence of latent infection, and to plan strategies for the effective control of B.
cinerea bunch rot. The aim of this study was (i) to determine natural B. cinerea infection at
specific sites in leaves and bunches of grapevine at different phenological stages, and (ii) to
determine resistance in the morphological parts to disease expression.
Bunches and leaves of the wine grape cultivar Merlot and the table grape cultivar
Dauphine, were collected at pea size, bunch closure and harvest from five vineyards in the
Stellenbosch and De Dooms regions respectively. The material was divided into two groups
and sealed in polythene bags. The bags were lined with wet paper towels to establish high
relative humidity. Leaves and bunches incubated in one group of bags were first treated with
paraquat in order to terminate active host responses. These treatments provided conditions
that facilitated disease expression under two host resistance levels by different inocula during
the period of moist incubation. Disease expression was positively identified by lesion
development, and the formation of sporulating colonies of B. cinerea at a potential infection
site. Sites in leaves were the blades and petioles. Sites in bunch parts were rachises, laterals
and pedicels, and on berries sites were the pedicel-end, cheek and style-end. In Dauphine,
the various sites were at all stages classified as resistant to moderately resistant. However, at
pea size and bunch closure, in spite of their resistance, nearly all the sites carried high to very
high inoculum levels. The only exception was the berry cheek, which carried intermediate
inoculum levels at pea size, and low inoculum levels at bunch closure. In nearly all sites,
inoculum levels were lower at harvest. The decrease was the most prominent in petioles,
rachises, laterals, pedicels and the pedicel-end of the berry. All these sites carried
intermediate to low inoculum levels at harvest. In Merlot, sites constantly exibited a resistant
reaction, except for the pedicel and pedicel-end of the berry, which changed from resistant at
the early developmental stages to susceptible at harvest. Inoculum levels decreased during the season in the rachises and laterals, but were constantly high during the season in the
pedicel and pedicel-end of the berry. According to this pattern of natural occurrence, B.
cinerea fruit rot in these vineyards was not caused by colonisation of the pistil, and
subsequent latency in the style end of grape berries. However, fruit rot was primarily caused
by colonisation of the pedicel, and subsequent latency in the pedicel or pedicel-end of the
berry. These findings furthermore support the hypothesis of increased host resistance during
development, but also indicate that in the Western Cape province, inoculum in vineyards is
abundant during the early part of the season, and less abundant later in the season. More
information is therefore needed on the behaviour of the different types of B. cinerea inocula
on the different morphological parts of grapevine to validate the pathway described for
natural B. cinerea infection in vineyards. The penetration and disease expression at the
different morphological parts of bunches of two grape cultivars (Dauphine and Merlot) under
conditions simulating natural infection by airborne conidia was therefore investigated.
The two cultivars did not differ in resistance of the berry cheek, which was at all
stages classified as resistant. However, in Dauphine, latent inoculum levels in berry cheeks
declined from intermediate at pea size to low at the following stages, whereas in Merlot,
levels were intermediate during pea size and at harvest. Some differences between cultivars
were found in the resistance of the structural bunch parts, and of their latent inoculum levels.
In Dauphine, the rachis reacted susceptible at pea size, and was classified moderately
resistant later in the season. Laterals and pedicels were moderate resistant at pea size, and
resistant at later stages. Inoculum levels in rachises, laterals and pedicels were high at pea
size, but intermediate at bunch closure and at harvest. The finding that B. cinerea infected
and naturally occurred more commonly in the tissues of immature than mature bunches, that
the structural parts of the bunch carried more B. cinerea than the berry cheek, and that these
infections may be more important in B. cinerea bunch rot than infection of the cheek or the
style end, suggest that emphasis should be placed on the disease reaction of the pedicel and
related parts of immature bunches rather than on the berry.
The resistanc-e reaction of leaf blades, petioles, internodes and inflorescences on
cuttings, compared to those on older shoots from the vineyard were therefore investigated. In
the case of vinelets, leaf blades, petioles, internodes and inflorescences were all classified
susceptible to highly susceptible. The different parts furthermore all carried very high latent
inoculum levels. In vineyard shoots the petioles and inflorescences showed resistance, and carried intermediate to latent inoculum levels. This finding suggests that leaf blades are not
appropriate parts for studying the behaviour of inoculum of B. cinerea and host responses in
grape bunches. In stead, petioles and inflorescences of vineyard shoots should be used for
this purpose. / AFRIKAANSE OPSOMMING: WEERSTAND TEEN BOTRYTIS CINEREA IN MORFOLOGIESE DELE VAN
BLARE EN TROSSE VAN WINGERD
Kennis oor die teenwoordigheid van Botrytis cinerea in morfologiese dele van
wingerd word benodig vir die ontwerp van 'n betroubare, sensitiewe en spesifieke toets vir
die bevestiging van latente infeksies, en vir die implementering van strategieë vir die
effektiewe beheer van B. cinerea-vrot. Die doel van hierdie studie was om (i) natuurlike B.
cinerea infeksie by spesifieke areas in blare en trosse van wingerd te bepaal, en (ii) om
weerstand teen siekte-uitdrukking in hierdie morfologiese dele vas te stel.
Trosse en blare van die wyndruif kultivar Merlot en die tafeldruif kultivar Dauphine,
is by ertjiekorrel, tros-toemaak en oes in vyf wingerde in die Stellenbosch- en De Doomsomgewing,
onderskeidelik, versamel. Die materiaal is in twee groepe verdeel en in polietileen
sakkies verseël. Die sakkies is met klam papierdoekies uitgevoer om sodoende hoë
relatiewe humiditeit te verseker. Blare en trosse wat in die een groep geïnkubeer is, is eers
met paraquat behandel om aktiewe gasheerreaksies te beëindig. Hierdie behandelings het
toestande geskep wat gedurende die periode van vogtige inkubasie gunstig was vir siekteontwikkeling
deur verskillende inokula by twee gasheer-weerstandsvlakke. Siekteuitdrukking
is positief geïdentifiseer deur letsel-ontwikkeling en die vorming van
sporuierende kolonies van B. cinerea by 'n potensiële infeksie-area. Dele waarop in die blare
gekonsentreer is, was die blaarskyf en -steel. In die trosse was die dele die rachis, lateraal en
korrelsteel, en op korrels was dit die korrelsteel-end, wang en styl-end. In Dauphine is die
verskillende dele tydens al die fenologiese stadia as weerstandbiedend tot matig
weerstandbiedend geklassifiseer. Die verskillende dele her egter, ten spyte van hul
weerstandbiedendheid, hoë tot baie hoë inokulumvlakke by ertjiekorrel- en tros-toemaakstadium
gedra. Die enigste uitsondering was die korrelwang, wat 'n middelmatige
inokulumvlak by ertjiekorrel, en 'n lae inokulumvlak by tros-toemaak, gedra het. Die
inokulumvlakke was in byna al die dele laer by oes. Die afname in inokulumvlakke was die
prominentste in die blaarstele, rachi, laterale, korreisteie en die korrelsteel-end van die korrel.
Al hierdie dele het 'n middelmatige tot lae inokulumvlak by oes gehad. In Merlot was die dele konstant weerstandbiedend, behalwe vir die korrelsteel en die korrelsteel-end van die
korrel, wat gewissel het van weerstandbiedend by die vroeë ontwikkelingstadia, tot vatbaar
by oes. lnokulumvlakke in die rachis en lateraal het gedurende die seisoen afgeneem; maar
was deur die seisoen konstant hoog in die korrelsteel en korrelsteel-end van die korrel.
Volgens die patroon van natuurlike voorkoms, word B. cinerea-vrot in hierdie wingerde nie
deur kolonisasie van die stamper, en die daaropvolgende latensie in die styl-end van die
korrels, veroorsaak nie. Vrot word egter primêr deur kolonisasie van die korrelsteel, en die
daaropvolgende latensie in die korrelsteel of korrelsteel-end van die korrel, veroorsaak.
Hierdie bevindinge ondersteun die hipotese van toenemende gasheerweerstand gedurende
ontwikkeling, en dui ook daarop dat inokulumvlakke in wingerde in die Wes-Kaap provinsie
volop is gedurende die eerste deel van die seisoen, en minder volop is later in die seisoen.
Meer inligting word dus benodig aangaande die gedrag van die verskillende inokulum tipes
van B. cinerea op die verskillende morfologiese dele van wingerd, ten einde die infeksieweg
vir natuurlike B. cinerea infeksie in wingerde te bevestig. Die vestiging van latente infeksies
in die verskillende morfologiese dele van trosse van twee kultivars (Dauphine en Merlot),
onder toestande wat natuurlike infeksie deur luggedraagde konidia simuleer, is dus
ondersoek.
Die twee kultivars se weerstand in die korrelwang het nie verskil nie en is by alle
fenologiese stadia as weerstandbiedend geklassifiseer. Die latente inokulumvlakke in die
korrelwang van Dauphine het egter van middelmatig by ertjiekorrel, tot laag in die
daaropvolgende stadia afgeneem, terwyl die vlakke in Merlot middelmatig by ertjiekorrel en
oes was. Verskille tussen die twee kultivars is gevind ten opsigte van die weerstand in die
trosdele, asook hulle latente inokulumvlakke. Die rachis van Dauphine was by ertjiekorrel
vatbaar, en matig weerstandbiedend later in die seisoen. Die lateraal en korrelsteel was matig
weerstandbiedend by ertjiekorrel en weerstandbiedend by latere stadia. lnokulumvlakke in
rachi, laterale en korreisteie was hoog by ertjiekorrel, maar middelmatig by tros-toemaak en
oes. Die bevindinge dat B. cinerea natuurlik meer algemeen in die weefsel van onvolwasse
trosse voorgekom en laasgenoemde meer algemeen geïnfekteer het, dat B. cinerea se
voorkoms hoër was in die morfologiese dele van die tros as in die korrelwang, en dat hierdie
infeksies van groter belang in B. cinerea-vrot mag wees as infeksie van die wang of styl-end,
dui daarop dat klem gelê moet word op die siektereaksie van die strukturele dele van
onvolwasse trosse, eerder as van die korrel. Die weerstand van blaarskywe, blaarstele, internodes en blomtrossies van steggies, in
vergelyking met die op ouer lote in wingerde, is dus ondersoek. Blaarskywe, blaarstele,
internodes en blomtrossies van steggies is almal as vatbaar tot hoogs vatbaar geklassifiseer.
Die verskillende dele het verder ook almal baie hoë latente inokulumvlakke gedra. By die
ouer lote van wingerde het die blaarstele en blomtrossies weerstandbiedend vertoon, en
middelmatige latente inokulumvlakke gedra. Hierdie bevindinge dui daarop dat blaarskywe
nie die ideale morfologiese deel is vir gedragstudies van B. cinerea in druiwetrosse nie.
Blaarstele en blomtrossies van ouer lote moet eerder vir die doel gebruik word.
|
116 |
Geology, particle size distribution and clay fraction mineralogy of selected vineyard soils in South Africa and the possible relationship with grapevine performanceVan Schoor, Lourens H. 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2001. / ENGLISH ABSTRACT: This study is an integral part of a multidisciplinary research project concerning the effects of
soil and climate on wine quality. The motive, which led to the setting up of this project, was
that producers could not determine beforehand whether a specific location would yield wines
of high or low quality. If a specific cultivar were to be planted at the wrong location, then it
was likely that wine of table quality would result, rather than the export quality wine that was
intended. The long term objectives of this multidisciplinary project were the compilation of
guidelines by means of which different sites may be classified according to their potential for
the production of high quality wines, and the identification of the most important climatic and
soil factors responsible for differences in wine quality and character. In this multidisciplinary
project, measurements (soil water, leaf water potential, cane mass and yield) were made
under dry land conditions in Sauvignon blanc vineyards at six different localities: five in the
Stellenbosch district (Simonsberg, Kuils River, Helshoogte, Papegaaiberg and Devon Valley)
and one in Durbanville. Each vineyard was owned by a private commercial producer. The
vines were approximately 10 years old in all cases, and were trained on a hedge system.
Measurements were made in plots, each of which contained 20 vines. Two different soil
types were identified at each locality. Vine growth and wine quality differed markedly on
these contrasting soils, even though they were located in close physical proximity. The
measurements that were made at high and low production plots at each locality during this
study were obtained from points which were not more than 60 m metres apart. An automatic
weather station was erected halfway between the two, contrasting, experimental plots.
Within the overall scope of the multidisciplinary project, the study which forms the subject of
this thesis, concentrated on the effects of soil parent material as a soil forming parameter and
as a possible predetermining character with regard to vine growth and wine character. From
literature it was clear at the outset of this work that the geology of the coastal wine region is
very complex and varies over short distances. The geological history indicates different types
of rock formation and rock forming process (sedimentary, igneous as well as metamorphic),
plate tectonic activity, mountain building, erosion and weathering, over a period of
approximately 1 000 million years. The present landscape includes a coastal plane, hills, and
eroding mountains.
Statistical analyses indicated that the soils from the different localities could mainly be
characterised in terms of differences in their sand size fractions. Soils from Durbanville are
dominated by fine sand and correlates with the underlying phyllitic shales. Soils from Kuils
River contain significantly more coarse sand when compared with the other sites. This
appears to be a reflection of the underlying coarse granitic material, and implies that in situ
weathering played an important role in soil development. .The data did not, however, prove
that the Kuils River soils formed solely from underlying rocks. The gravel and stone fraction for the Kuils River soils were nevertheless correlated with those of the underlying parent
material. Soils from Helshoogte and Simonsberg (both of which are underlain by granites),
Papegaaiberg and Devon Valley (both underlain by hornfels) were not significantly dominated
by any particular sand fraction. Soils from these localities therefore did not only reflect the
underlying material as a source of soil parent material. This implied mixing of parent material
and/or the incursion of eolian sand at Helshoogte, Simonsberg and Devon Valley. A marine
incursion may have affected the soil parent material at Papegaaiberg.
In order to obtain more information concerning the origins and possible mixing of parent
materials prior to and during soil formation, samples from the different soil horizons in each
profile were subjected to a chemical analysis. Particular emphasis was placed on potassium,
which is an extremely important nutrient mineral element, from the viewpoints of vine growth
and wine quality. Because the soils used in this study were all located in production
vineyards, the probability that fertiliser residues would have contaminated the soils was high.
The lower soil horizons were considered to be least affected by this contamination and
therefore most likely to be indicative of the natural soil chemical composition. However, the
lower horizon K content of the soils in this study could not be reliably correlated with any
known or predicted characteristic that might link the soil parent material with local rock types.
At Durbanville, both soils contained small quantities of K in the lower horizons, reflecting the
underlying phyllitic shales, but at Devon Valley and Papegaaiberg, the lower horizons
contained more K than expected. The soils at these localities are situated on hornfels,
containing low quantities of K. The large quantities of K in the soils may have indicated that
these soils are situated close to a granite/Malmesbury contact zone. Soils from Kuils River,
Simonsberg and Helshoogte are situated on K-rich porhyritic granites and it was expected
that these soils would contain relatively large quantities of K in the lower horizons. This,
however, was not the case. It was therefore concluded that dilution with K-poor material had
taken place. Such material could have been derived from higher-lying sandstones, or from
eolian processes during the Cenozoic. Alternatively, the K content of the soil might have
been depleted by long continued leaching.
A semi-quantitative analysis of the minerals in the soil clay fractions was also carried out.
The objective was to identify the clay minerals that were present in the different soil horizons
and to relate the minerals to weathering conditions. Evidence linking the minerals in the clay
fractions of the soil samples with the mineralogical composition of the soil parent materials
was sought. The clay fraction mineralogy data indicated that all soils in the study area are in
an advanced stage of weathering and are dominated by kaolinite, and in certain soils quartz.
It was difficult to relate these minerals directly with soil parent material because the primary
minerals originating from the soil parent materials have been extensively broken down. The
simultaneous presence of quartz and gibbsite in the clay fraction of both soils at Simonsberg,
Helshoogte and Durbanville as well as one soil form from bath Kuils River and Simonsberg, indicated non-uniform distribution of clay fraction minerals, indicating that different stages of
weathering were present during soil formation. This could have been a result of mixing of
parent materials, but may also reflect different periods of weathering of the same material.
Both soils at Papegaaiberg, both soils at Devon Valley and other soils at Simonsberg and
Kuils River indicated uniform clay fraction mineralogy distribution, mainly because the
absence of gibbsite is related to the presence of quartz in the clay fraction.
The soil characteristics, as determined in this study, were also compared with vine growth,
wine quality and wine character, as obtained in the broader multidisciplinary research project.
For most soils in this study, an increase in clay fraction kaolinite was associated with a
reduction in vegetative growth, overall wine quality, and fresh vegetative character. An
increase in clay fraction quartz was associated with higher overall wine quality. Increased
shoot growth also affected fresh vegetative character positively. Better growth occurred on
higher altitudes and this resulted, for Sauvignon blanc, in higher wine quality. Wines
produced from vines situated on both phyllitic shales and porhyritic granites showed high
quality (Durbanville and Helshoogte), but both were related to low clay fraction kaolinite
content and high altitude. It was not possible to relate parent material directly with vine
growth, wine quality and/or wine character. The lowest quality wines, however, were
produced from vines situated on hornfels (Papegaaiberg and Devon Valley), both containing
high quantities of clay fraction kaolinite and situated on low altitudes. High levels of K in soils
containing high levels of clay fraction kaolinite may have been partly responsible for low wine
quality obtained on such soils. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Hierdie studie vorm 'n integrale deel van 'n multi-dissiplinêre navorsingsprojek oor die effek
van grond en klimaat op wynkwaliteit. Die motivering wat gelei het tot die beplanning van
hierdie projek, was dat produsente nie vooraf kon bepaal of 'n spesifieke lokaliteit wyne kan
produseer van hoë of lae kwaliteit nie. Indien 'n spesifieke kultivar op die verkeerde lokaliteit
geplant word, sou dit waarskynlik tot In gewone tafelwyn lei, instede van 'n wyn van
uitvoergehalte. Die langtermyn doelwitte van die multi-dissiplinêre projek was om riglyne te
ontwikkel om verskillende lokaliteite te klassifiseer na aanleiding van·hul potensiaal om hoë
kwaliteit wyne te produseer, asook om die belangrikste klimaats- en grondfaktore
verantwoordelik vir die produksie van hoê kwalitiet wyne te identifiseer. In hierdie multidissiplinêre
projek was metings (plant beskikbare water, blaarwater potensiaal, lootmassa en
oes) onder droêland toestande bepaal in Sauvignon blanc wingerde by ses verskillende
lokaliteite: vyf in die Stellenbosch distrik (Simonsberg, Kuilsrivier, Helshoogte, Papegaaiberg
and Devon Valley) en een in Durbanville. Elke wingerd is besit deur 'n kommersiêle
privaatprodusent. Die stokke was ongeveer 10 jaar oud in alle gevalle en opgelei op 'n
heining sisteem. Metings was in eksperimentele blokke van 20 stokke elk uitgevoer. Twee
verskillende grondtipes is by elke lokaliteit identifiseer. Lootgroei en wynkwaliteit het
merkbaar verskilop die kontrasterende gronde, selfs waar gronde nabyaanmekaar was. Die
metings is Liitgevoer op hoë- en lae produksie eksperimentele blokke waar gronde by
spesifieke lokaliteite nie verder as 60 meter was nie. 'n Outomatiese weerstasie was halfpad
tussen die twee kontrasterende grondtipes by elk van die ses lokaliteite opgerig.
Binne die algemene omvang van die multi-clissiplinêre projek, het die studie wat die
onderwerp van hierdie tesis is, gekonsentreer op die effek van moedermateriaal as
grondvormende parameter asook as moontlike voorspeller van wingerdgroei en wynkarakter.
Dit was duidelik uit die literatuur dat die geologie van die Wynkusstreek baie kompleks is en
oor kort afstande varieer. Die geologiese geskiedenis dui daarop dat verskillende tipes
gesteentes en verskillende prosesse van gesteente-vorming (sedimentêr, stollings- en
metamorfe), plaattektoniese aktiwiteit, orogenese, erosie en verwering, oor 'n periode van
ongeveer 1 000 miljoen jaar plaasgevind het. Die huidige landskap sluit kusvlaktes, heuwels
en geêrodeerde berge in.
Statistiese analises het aangetoon dat die gronde van die verskillende lokaliteite hoofsaaklik
in terme van verskille in sandgrootte fraksies onderskei kon word. Gronde van Durbanville is
gedomineer deur fyn sand en korreleer met onderliggende fillietiese skalies. Gronde van
Kuilsrivier bevat betekenisvol meer growwe sand wanneer dit vergelyk word met die ander
lokaliteite. Dit is waarskynlik afkomstig vanaf die onderliggende growwe granitiese materiaal
en impliseer dat in situ verwering 'n belangrike rol gespeel het in grondontwikkeling. Die data
het egter nie bewys dat die gronde van Kuilsrivier slegs uit die onderliggende graniete gevorm het nie. Die gruisfraksies in die gronde by Kuilsrivier was tog vergelykbaar met die
onderliggende materiaal. Gronde vanaf Helshoogte and Simonsberg (beide onderlê deur
graniete), Papegaaiberg and Devon Valley (beide onderlê deur hornfels) was nie betekenisvol
gedomineer deur 'n spesifieke sandfraksie nie. Gronde vanaf hierdie lokaliteite het dus nie
slegs die onderliggende gesteentes verteenwoordig nie. Dit dui op vermenging van
moedermateriaal en/of eoliese prosesse by Helshoogte, Simonsberg and Devon Valley. 'n
Styging in seevlak kon die moedermateriaal by Papegaaiberg beïnvloed het.
Om meer inligting omtrent die oorsprong en moontlike vermening van moedermateriaal voor
grondvorming te verkry, is die verskillende grondmonsters chemies ontleed. Kalium is In
uiters belangrike voedingselement wat lootgroei en wynkwaliteit kan beïnvloed. Aangesien
die gronde in hierdie studie in bestaande produksieblokke voorkom, was daar 'n goeie kans
dat bemestingstowwe die chemiese samestelling kon beïnvloed. Die C horisonte van die
verskillende gronde was beskou as dié wat die minste deur bemesting beYnvloedsou word en
die naaste aanduiding van natuurlike grondchemiese samestelling. Die C horison K-inhoude
van die gronde in die studie het egter nie gekorreleer met enige eienskap wat die
moedermateriaal van die gronde met die lokale gesteentetipe kon verbind nie. By
Durbanville, het beide gronde klein hoeveelhede K in die C horisonte bevat, wat die
onderliggende fillietiese skalies reflekteer, maar by Devon Valley en Papegaaiberg, het die C
horisonte meer K bevat as wat verwag is. Die gronde by hierdie lokaliteite word onderlê deur
hornfels, wat lae hoeveelhede K bevat. Die groot hoeveelhede K in hierdie gronde dui
moontlik op 'n kontaksone tussen graniet en Malmesbury gesteentes in die area. Gronde
vanaf Kuilsrivier, Simonsberg en Helshoogte word onderlê deur K-ryke porfiritiese graniete
wat groot hoeveelhede K in die ondergronde sou bevat. Dit was egter nie die geval nie en dit
was aanvaar dat verdunning van K-arme materiaal plaasgevind het. Die oorsprong van Karme
materiaal was waarskynlik vanaf hoêr-liggende sandstene, of vanaf eoliese prosesse
gedurende die Cenozoikum. Alternatiewelik is K inhoude van die gronde verlaag deur lang
en aanhoudende loging.
'n Semi-kwantitatiewe analise van minerale in die kleifraksie was uitgevoer om te bepaal
watter minerale in die kleifraksie van die verskillende gronde teenwoordig is en om die
minerale met stadia van verwering te vergelyk. Dan kon die mineralogiese samestelling in
verband met moedermateriaal gebring word. Resultate het aangetoon dat al die gronde in die
studie in 'n gevorderde stadium van verwering is en gedomineer word deur kaoliniet, en in
sekere gronde, klei fraksie kwarts. Aangesien die primêre minerale in 'n groot mate
afgebreek is, was dit moeilik om die minerale in die kleifraksie direk in verband met
moedermateriaal te bring. Die voorkoms van kwarts en gibbsiet in die kleifraksie in beide
gronde van Simonsberg, Helshoogte en Durbanville asook een grondvorm vanaf beide
Kuilsrivier en Simonsberg, het aangetoon dat verskillende stadia van verwering gedurende
grondvorming in hierdie gronde voorgekom het. Dit kan die gevolg wees van vermenging van verskillende moedermateriaal, maar kan ook verskillende periodes van verwering van
dieselfde materiaal aandui. Beide gronde by Papegaaiberg, beide gronde van Devon Valley
die ander gronde by Simonsberg en Kuilsrivier het slegs een fase van verwering tydens
grondvorming aangedui, hoofsaaklik as gevolg van die afwesigheid van gibbsiet wanneer
kwarts voorkom.
Grondeienskappe, soos bepaal in hierdie studie, was ook vergelyk met lootgroei, wynkwaliteit
en wynkarakter, soos verkry uit die resultate van die multi-dissiplinêre projek. Vir die meeste
gronde in die studie was 'n toename in kleifraksie kaoliniet geassosieer met afname in
vegetatiewe groei, algemene wynkwaliteit, asook vars vegetatiewe wynkarakter. 'n Toename
in kleifraksie kwarts was geassosieer met hoër algehele wynkwaliteit. 'n Toeneme in
vegetatiewe groei het ook die vars vegetatiewe karakter van die wyn positief beïnvloed. Beter
vegetatiewe groei het op hoër hoogtes voorgekom en dit het gelei tot hoër wynkwaliteit vir
Sauvignon blanc. Wyne afkomstig van wingerde op beide fillietiese skalies en porfiritiese
graniete, was van hoër kwaliteit (Durbanville and Helshoogte), maar beide was geassosieer
met lae kleifraksie kaoliniet en hoë ligging. Dit was nie moontlik om moedermateriaal direk
met vegetatiewe groei, wynkwaliteit en/of wynkarakter te vergelyk nie. Wyne met die laagste
kwaliteit kom egter voor op hornfels (Papegaaiberg and Devon Valley), wat beide groot
hoeveelhede kleifraksie kaoliniet bevat en geleê is op lae hoogtes. Hoê vlakke van K in
gronde wat groot hoeveelhede kleifraksie kaoliniet bevat kan gedeeltelik verantwoordelik
wees vir lae kwaliteit wyne op sulke gronde.
|
117 |
The isolation and characterisation of a developmentally-regulated gene from Vitis vinifera L. berriesBurger, Anita L. 12 1900 (has links)
Dissertation (PhD)--University of Stellenbosch, 2004. / 152 Leaves printed single pages, preliminary pages i-xiv and 129 numberd pages. Includes bibliography. List of abbreviations. / ENGLISH ABSTRACT: Despite increased focus on ripening-related gene transcription in grapevine, and the large number of
ripening-related cDNAs identified from grapes in recent years, the molecular basis of processes
involved in grape berry ripening is still poorly understood. Moreover, little is known about the
mechanisms involved in the ripening-related regulation of fruit-specific genes, since the isolation
and characterisation of no ripening-related, fruit-specific promoter elements has been reported to
date. This study was aimed at the isolation and characterisation of a fruit-specific, ripeningregulated
gene from Vitis vinifera L.
In the first phase of the work, gene transcription in ripening berries of Cabernet Sauvignon (a good
quality wine cultivar) and Clairette blanche (a poor quality wine cultivar) were studied by Amplified
Fragment Length Polymorphism analysis of complementary DNA (cDNA-AFLP analysis). Total
RNA from immature (14-weeks post flowering, wpf) and mature (18-wpf) berries was used for the
analysis. A total of 1 276 cDNA fragments were visualised, of which 175 appeared to be ripening
related. Average pairwise difference of the fragments amplified from immature and mature
Clairette and Cabernet berries, suggested that ripening-related gene transcription in these two
phenotypically different cultivars is remarkably similar. Nevertheless, it was shown that seventy
percent of the 175 ripening-related cDNA fragments were cultivar-specific. It was suggested that
these differences should be targeted to identify genes related to the phenotypical differences
between the two cultivars, but also to identify genes possibly involved berry quality. Moreover, the
analysis illustrated the usefulness of cDNA-AFLPs for the analysis of ripening-related gene
transcription during grape berry ripening.
In the second phase of the work, one of the ripening-related cDNAs identified by the cDNA-AFLP
analysis, was selected for further characterisation. This work highlighted the limitation placed on
the isolation of a single specific sequence from a cDNA-AFLP gel, indicating the presence of
multiple ripening-related genes in a single band excised from a cDNA-AFLP gel. Steps to
overcome this limitation of cDNA-AFLP analysis to identify and clone a specific ripening-related
gene, were implemented. In short, the band corresponding to the particular ripening-related cDNA
was band was excised from the cDNA-AFLP polyacrylamide gel and re-amplified. Northern blot
analysis using the re-amplified, uncloned product confirmed the ripening-related transcription
demonstrated by cDNA-AFLP analysis. The re-amplified, uncloned product was then cloned.
Sequence analysis of two randomly selected candidate clones revealed two distinctly different
sequences, of which neither hybridised to messenger RNA from ripening grape berries. Furtheranalysis revealed an additional five cDNAs with terminal sequences corresponding to the selective
nucleotides of the primers used for selective amplification, in the re-amplified, uncloned product.
Of these, only two were abundantly expressed in ripening grape berries, accounting for the ripeningrelated
transcription visualised by cDNA-AFLP analysis. All seven cDNAs identified from the
particular excised band were shown to be ripening-regulated during berry development, although
most were characterised by low levels of transcription during berry ripening. One of the clones,
based on the relative high levels of the transcript and the initiation of gene transcription at the onset
of véraison (10- to 12-wpf), was identified for isolation and characterisation of the full length
coding sequence.
In the third phase of the work, it was shown that this cloned sequence corresponded to a gene
encoding a proline-rich protein (PRP) associated with ripening in Merlot and Chardonnay (mrip1,
Merlot ripening-induced protein 1). It was shown that the gene is specifically transcribed in the fruit
tissue, seed and bunchstems of grapes, from 10-wpf (véraison) to the final stages of berry ripening.
The results showed that mrip1 encodes a distinct member of the plant PRP family. Most obvious is
the central region of mrip1, which is comprised of eight consecutive repeats of 19 amino acid
residues each. In comparison with other grapevine PRPs, mrip1 revealed single amino acid
differences and deletion of one of the 19 amino acid residues repeats, all in the central region of
mrip1. In situ hybridisation studies showed that accumulation of the mrip1 transcript in the ripening
berry is limited to the mesocarp and exocarp cells of the ripening grape berry. No transcript with
high sequences similarity to mrip1 could be detected in ripening strawberry or tomato fruit. Based
on the properties and proposed function of PRPs, and the results obtained in this study, potential
applications for the use of this gene in the control of cell wall architecture in fruits, were proposed.
Furthermore, as manipulation of fruit properties in grape berries would be most important in the
later stages of ripening, mrip1 was proposed an ideal candidate gene for the isolation of a fruit- and
late-ripening-specific promoter to achieve transgene transcription in genetically modified grapevine.
The final phase of the work was dedicated to the isolation and characterisation of the mrip1
promoter element. A 5.5 kb sequence corresponding to the mrip1 5’ untranslated (UTR) flanking
region was isolated and characterised by sequence analysis. In the 2.8 kb sequence directly
upstream of the mrip1 transcription initiation site, several putative cis-acting regulatory elements
were identified. These include a spectrum of hormone-, light-, phytochrome-, sugar-and stressresponsive
elements, as well as elements implicated in tissue-specific transcription. Analysis of the
sequence further upstream (3.6 – 5.5 kb) of the mrip1 transcription initiation site (TIS), revealed the
presence of another proline-rich protein directly upstream of mrip1. Sequence identity of this
sequence (mprp2) to the mrip1 coding sequence was 88%. This information provided the first insight into the chromosomal organisation of grapevine PRPs. For functional analysis of the mrip1
promoter element, the 2.2 kb sequence directly upstream of the mrip1 TIS, was translationally fused
to the sgfpS65T reporter gene. Functionality of the mrip1:sgfpS65T fusion was verified by transient
expression in green pepper pericarp tissue, before introduction into tobacco by Agrobacteriummediated
transformation. In transgenic tobacco, transcription of the mrip1:sgfpS65T fusion was
developmentally-regulated and specific to the ovary and nectary-tissue of the developing flower.
Whilst low in immature flowers, the green fluorescent protein (GFP) rapidly accumulated to the
high level of expression visualised in the flower in full-bloom, followed by a decrease in the final
stages of ovary development. These observations suggested that the 2.2 kb mrip1 promoter is
functional and that this promoter region harbours cis-elements necessary for tissue- and
developmental-specific regulation of GFP accumulation. It furthermore suggested that the
transcriptional activation of mrip1 is mediated by developmental signals present in both grapevine
berries and tobacco flowers. Results presented, suggest that the use of tobacco as heterologous
system for the analysis of ripening-related promoters, can be more generally applied. Evidently,
characterisation of the mrip1 promoter region contributes towards a better understanding of the
regulatory mechanisms involved in non-climacteric fruit ripening, and forms a basis for future
experiments defining the cis-acting elements necessary for tissue- and cell-specific gene regulation
in fruit, more specifically in grapevine. Moreover, the mrip1 promoter is an ideal candidate for the
ripening-related, tissue-specific regulation of transgene transcription in genetically modified
grapevine. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Ten spyte van toenemende fokus op rypwordings-verwante geentranskripsie in druiwe, en die groot
aantal rypwordings-verwante komplimentere DNA (cDNA) fragmente wat gedurende die laaste paar
jaar in druiwe geïdentifiseer is, word die molekulêre basis van prosesse betrokke by die rypwording
van die druif, steeds swak begryp. Nog te meer, is baie min bekend oor die meganismes betrokke in
the rypwordings-verwante regulering van vrugspesifieke gene, aangesien die isolering en
karakterisering van nie een rypwordings-verwante, vrugspesifieke promoter tot dusver gerapporteer
is nie. Die doel van hierdie studie was die isolering en karakterisering van ‘n vrugspesifieke,
rypwordings-verwante geen uit druiwe (Vitis vinifera L).
In die eerste fase van die werk, is geentranskripsie in rypwordende druiwekorrels van Cabernet
Sauvignon (‘n goeie kwaliteit wyn kultivar) en Clairette blanche (‘n swak kwaliteit wyn kultivar)
bestudeer deur middel van cDNA-AFLP vingerafdrukke. Totale RNA van onvolwasse (14-weke na
blom vorming) en volwasse (18-weke na blom vorming) druiwekorrels was gebruik vir die analise.
‘n Totaal van 1 276 cDNA fragmente is gevisualiseer, waarvan 175 as rypwordings-verwant
voorgekom het. Gemiddelde paarsgewyse verskille van die fragmente wat vanaf onvolwasse en
volwasse Clairette en Cabernet druiwekorrels geamplifiseer is, het aangedui dat rypwordingverwante
geentranskripsie in die twee kultivars, wat fenotipies baie van mekaar verskil,
merkwaardig soortgelyk is. Nieteenstaande, is daar gewys dat sewentig persent van die 175
rypwordings-verwante cDNA fragmente, kultivar-spesifiek is. Daar is voorgestel dat hierdie
spesifieke cDNAs verder geanaliseer word om gene betrokke by die fenotipiese verskille tussen die
twee kultivars te identifiseer; maar ook om gene te identifiseer wat moontlik by die kwaliteit van die
druiwekorrel betrokke is. Voorts, het die analise die bruikbaarheid van die cDNA-AFLP tegniek vir
die karakterisering van rypwordings-verwante geentranskripsie in rypwordende druiwekorrels,
geïllustreer.
In die tweede fase van die werk, is een van die rypwordings-verwante cDNAs wat met die cDNAAFLP
analise geïdentifiseer is, geselekteer vir verdere karakterisering. ‘n Aantal rypwordingsverwante
cDNAs is in die enkele band wat uit die cDNA-AFLP gel gesny is, geïdentfiseer. Dit het
die beperking wat geplaas word op die isolering van ‘n enkel, spesifieke cDNA uit die cDNA-AFLP
gel, beklemtoon. Stappe om hierdie beperking te oorkom, en ‘n spesifieke rypwordings-verwante
cDNA te identfiseer en te kloneer, is beskryf. In kort, die band oorstemmend met die spesifieke
rypwordings-verwante cDNA, is uit die cDNA-AFLP poli-akrielamied gel gesny en gereamplifiseer.
Noordelike klad analise waarin die ge-reamplifiseerde, ongekloneerde produk aspeiler gebruik is, het die rypwordings-verwante transkripsie soos deur cDNA-AFLP analise
aangedui, bevestig. Die ge-reamplifiseerde, ongekloneerde produk is daarna gekloneer. Nukleotied
volgorde bepaling van twee ewekansig geselekteerde kandidaat klone, het twee duidelik
verskillende cDNAs aangetoon, waarvan nie een enige hibridisering met boodskapper RNA van
rypwordende druiwekorrels getoon het nie. Verder analise het die teenwoordigheid van ‘n verder
vyf cDNAs met terminale nukleotied volgordes ooreenstemmend met die selektiewe nukleotiede
van die voorlopers wat gebruik is vir selektiewe amplifisering, aangetoon. Van hierdie, het slegs
twee hoë vlakke van geentranskripsie in rypwordende druiwekorrels getoon; heel moontlik
verteenwoordigend van die rypwordings-verwante geentranskripsie wat met die cDNA-AFLP
analise gevisualiseer is. Die studie het gewys dat al sewe cDNAs rypwordings-verwant is, alhoewel
die meeste van hierdie cDNAs baie lae vlakke van geentranskripsie tydens duiwekorrel rypwording
getoon het. Gebaseer op relatief hoë vlakke van die transkrip, en die inisiering van geen transkripsie
met die aanvang van vrugrypwording (véraison, 10- tot 12-weke na blomvorming), is een van die
cDNAs geselekteer vir isolering en karakterisering van die vollengte koderings volgorde.
In die derde fase van die werk, is dit aangetoon dat hierdie cDNA ooreenstem met ‘n geen wat vir ‘n
proline-ryke proteïen (PRP), geassosieerd met vrugrypwording in Merlot en Chardonnay, kodeer.
Hierdie geen is genoem Merlot rypwording-geïnduseerde proteïen 1 (mrip1). Die studie het verder
aangetoon dat hierdie geen spesifiek in die weefsel van druiwekorrels, saad and stammetjies van die
druiwetros getranskribeer word, vanaf 10-weke na blomvorming (véraison) tot 16-weke na
blomvorming. Resultate het aangetoon dat mrip1 vir ‘n unieke lid van die plant PRP familie kodeer.
Mees opvallend, is die sentrale gedeelte van mrip1, wat uit agt opeenvolgende herhalings van
negentien aminosure elk bestaan. In vergelyking met ander druif PRPs, toon mrip1 enkel aminosuur
verskille en ‘n delesie van een van die negentien aminosuur herhalings, alles in die sentrale gedeelte
van mrip1. In situ hibridisering het getoon dat akkumulering van die mrip1 transkrip net in selle van
die mesocarp en eksokarp van die rypwordende druif plaasvind. Geen transkip met hoë nukleotied
gelyksoortigheid aan mrip1 kon in rypwordende aarbeie of tamatie vrugte aangetoon word nie.
Gebaseer op die eienskappe en funksie van PRPs soos voorgestel in die literatuur, en die bevindinge
van hierdie studie, is potensiële toepassings vir die gebruik van die geen in die beheer van selwand
argitektuur in vrugte, voorgestel. Verder, aangesien die manipulering van vrugkwaliteit in die druif
veral belangrik is vanaf die aanvang van vrugrypwording (véraison), is daar voorgestel dat mrip1 ‘n
ideale kandidaat is vir die isolering van ‘n vrugspesifieke en rypwording-verwante promoter vir
gebruik in geneties gemodifiseerde druiwe.
Die laaste fase van die studie was gewy aan die isolering en karakterisering van die mrip1 promotor
element. ‘n 5.5 kb fragment ooreenstemmend met die mrip1 5’ ongetransleerde area is geisoleer en gekarakteriseer deur middel van nukleotied volgorde bepaling. In die 2.8 kb area direk stroomop
van die mrip1 transkripsie inisiasie punt (TIS), is verskeie moontlike cis-beherende regulatoriese
elemente geïdentifiseer. Hierdie sluit in ‘n spektrum van hormoon-, lig-, fitochroom-, suiker- en
stress-reagerende elemente, asook elemente geïmpliseer in weefselspesifieke geentranskripsie.
Analise van die area verder stroomop (3.6 – 5.5 kb) van die mrip1 TIS, het die teenwoordigheid van
‘n ander PRP direk stroomop van mrip1 getoon. Nukleotied gelyksoortigheid van hierdie geen
(MPRP2) aan die mrip1 koderingsgebied was slegs 88%. Hierdie inligting verskaf die eerste insig
in die chromosomale organisasie van druif PRPs. Vir funksionele analise van die mrip1 promotor
element, is die 2.2 kb area direk stroomop van die mrip1 TIS transkripsioneel verenig met die
sgfpS65T merker geen. Funksionaliteit van die mrip1: sgfpS65T fusie is bevestig deur middel van
kortstondige (transient) geenuitdrukking in die perikarp van groenrissie, voordat dit ingevoer is in
tabak met Agrobacterium-bemiddelde genetiese transformasie. In transgeniese tabak was
transkripsie van die mrip1:sgfpS65T fusie ontwikkelingsstadium-gereguleerd, en spesifiek in die
ovarium en heuningsakkie (nektarium) van die ontwikkelende blomme. Terwyl die vlak van
geenuitdrukking laag was in die jong blomme, het GFP baie vinnig akkumuleer tot die hoë vlakke
wat in die blomme in volle-blom gevisualiseer is. Daarna het dit weer vinnig afgeneem tydens die
finale stadiums van ovarium ontwikkeling. Hierdie waarnemings dui daarop dat die 2.2 kb mrip1
promotor element funksioneel is en dit al die nodige cis-beherende regulatoriese element bevat wat
nodig is vir weefsel- en ontwikkelingsstadium-spesifieke regulering van GFP akkumulering. Dit dui
verder daarop dat transkripsionele aktivering van mrip1 beheer word deur ontwikkelingsstadium
seine teenwoordig in beide die druif en tabakblomme. Hierdie resultate stel voor dat tabak meer
algemeen gebruik kan word as heteroloë sisteem vir die analise van rypwording-verwante
promotors. Duidelik dra die karakterisering van die mrip1 promoter element by tot ‘n beter begrip
van die regulatoriese meganismes betrokke by die rypwordingsproses van nie-klimateriese vrugte,
en vorm die basis vir toekomstige eksperimente waarin die cis-beherende regulatoriese elemente vir
vrug- en sel-spesifieke geen regulering, meer spesifiek die druif, bepaal sal word. Meer nog, is die
mrip1 promotor ‘n ideale kandidaat vir weefsel-spefieke en rypwording-verwante regulering van
transkripsie van die transgeen in geneties gemodifiseerde druiwe.
|
118 |
PHYSIOLOGICAL AND MORPHOLOGICAL VARIATION AMONG ECOTYPES OF WILD GRAPEVINES (VITIS ARIZONICA ENGELM.).Meyer, Vicki Lynn. January 1984 (has links)
No description available.
|
119 |
Chemical regulation of growth and fruit maturity of Vitis vinifera 'Flame Seedless' using hydrogen cyanamideMayles, Karen Marie, 1957- January 1987 (has links)
The effect of hydrogen cyanamide (H₂CN₂) on budbreak and fruit maturity of 2-year old 'Flame Seedless' table grapes was investigated in a low desert climate in central Arizona. Dormant sprays of H₂CN₂ applied at 2.5 and 5.0% (v/v) concentrations hastened budbreak by at least 16 days with subsequent advancement of fruit maturity by 5 to 10 days. A 5.0% (v/v) dormant application of H₂CN₂ to whole vine, buds only or pruning cuts only advanced budbreak by at least 16 days and advanced fruit maturity by 1 to 5 days, regardless of application site. A more uniform budbreak was observed on H₂CN₂ treated vines, regardless of concentration or site of application when compared to control vines.
|
120 |
Growing Grapes in ArizonaTate, Harvey F., Milne, Ray L. 07 1900 (has links)
This item was digitized as part of the Million Books Project led by Carnegie Mellon University and supported by grants from the National Science Foundation (NSF). Cornell University coordinated the participation of land-grant and agricultural libraries in providing historical agricultural information for the digitization project; the University of Arizona Libraries, the College of Agriculture and Life Sciences, and the Office of Arid Lands Studies collaborated in the selection and provision of material for the digitization project.
|
Page generated in 0.2207 seconds