• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 147
  • 60
  • 23
  • 22
  • 19
  • 6
  • 4
  • 4
  • 3
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • Tagged with
  • 332
  • 332
  • 138
  • 132
  • 74
  • 41
  • 38
  • 37
  • 32
  • 32
  • 30
  • 28
  • 25
  • 22
  • 22
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
201

Phase transition studies in food systems during high pressure processing and its applications to pressure shift freezing and high pressure thawing

Zhu, Songming, 1961- January 2004 (has links)
No description available.
202

Selected skeletal alteration to improve beef tenderness

Cotroneo, Cathy Jean 04 September 2008 (has links)
A pre rigor cut was made through the 12th thoracic vertebrae of one side of a beef carcass, while the other side, processed conventionally, served as the control. The effect of this cut upon yield grade, sensory attributes and tenderness of Longissimus steaks was determined. The treatment caused no differences (P>0.05) in yield grade or in CIE L* a* b* values and oxymyoglobin, reduced myoglobin and metmyoglobin values measured on samples at the treatment site. Sensory panel ratings of visual attributes of color and overall appearance were less desirable (P<0.05) for the treated sides, while for visible texture ratings, there was no significant difference. Purge, cooking loss, percentage moisture, fat and protein, and total collagen were not affected by the treatment (P>0.05). Sarcomere length, and sensory panel ratings of myofibrillar tenderness, connective tissue, and overall tenderness were significantly more desirable for the treated sides. There was no significant difference in fragmentation index or peak force values between treatments, although these values tended to be lower for the treated sides than for the control sides. / Master of Science
203

ANÁLISIS GENÉTICO DE LA GRASA INTRAMUSCULAR EN CONEJO-GENETIC ANALISYS OF INTRAMUSCULAR FAT IN RABBITS

Zomeño, Cristina 15 July 2013 (has links)
En esta tesis se aborda el estudio de la grasa intramuscular como característica determinante de la calidad de la carne para ser utilizado en programas genéticos. El conejo se plantea no sólo por su interés como especie ganadera sino como modelo en otras especies. Este estudio se divide en tres experimentos, cada uno de ellos representa cada uno de los tres objetivos específicos de esta tesis: 1. Estudiar la variabilidad genética entre líneas de conejo de factores ligados directamente a la deposición de grasa tanto en músculo como en tejido adiposo, como son las enzimas que participan en la síntesis y degradación de la grasa y en la composición en ácidos grasos. 2. Puesta a punto de una calibración NIRS para estimar grasa intramuscular y la evaluación de su uso en programas de selección en conejo. 3. Selección divergente por grasa intramuscular. Estudio de las posibilidades de éxito de la selección por grasa intramuscular y conocer las relaciones genéticas entre caracteres examinando la respuesta correlacionada. Supone el inicio de una nueva línea de investigación en metabolismo lipídico, que puede servir tanto a la producción de conejo como animal de carne como al uso del conejo como modelo experimental. Es la primera vez que se propone un experimento de selección divergente por grasa intramuscular. Este experimento permitirá conocer mejor las relaciones genéticas entre la grasa intramuscular, la grasa de la canal, así como las relaciones con otros caracteres productivos. El conocimiento de estas relaciones genéticas va a ser fundamental para futuros programas de mejora genética en todas las especies ganaderas. / Zomeño Segado, C. (2013). ANÁLISIS GENÉTICO DE LA GRASA INTRAMUSCULAR EN CONEJO-GENETIC ANALISYS OF INTRAMUSCULAR FAT IN RABBITS [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/31121
204

Characterizing quality and composition of beef derived from cattle fed steam-flaked corn diets with combinations of dry-rolled corn and dried distiller’s grains with solubles

Black, Patricia Lynne January 1900 (has links)
Master of Science / Department of Animal Sciences and Industry / James S. Drouillard / A trial was conducted replacing portions of steam-flaked corn with either dry-rolled corn or dried distiller’s grains with solubles to evaluate effects on performance, carcass characteristics, carcass composition, meat color stability, and meat sensory attributes. Seven hundred crossbred yearling heifers (302 ± 65 kg initial BW) were used in a randomized complete block experiment with a 2 x 2 factorial arrangement of treatments. All diets contained steam-flaked corn (SFC), and factors consisted of the levels of dry-rolled corn (DRC; 0 or 25%) and dried corn distiller’s grains with solubles (DDGS; 0 or 25%). Results revealed no interactions between DRC and DDGS in terms of effects on feedlot performance, and only minor interactive effects were observed for carcass characteristics and meat quality attributes. Feedlot performance and carcass characteristics were not affected by the addition of DRC or DDGS (P > 0.05). Carcass composition and meat quality attributes were measured to determine if fat content of carcasses was altered by feeding DDGS. Diet had no significant effects, as carcasses from the four treatments contained similar amounts of separable portions of muscle, adipose, and bone; and similar percentages of protein, moisture, and ether extract. Compositions of both adipose and muscle tissue were evaluated to assess differences in fatty acid profile. Minimal effects were noted on the fatty acid profiles of the muscle and adipose tissue from cattle fed DDGS or DRC. Feeding cattle DDGS decreased alpha tocopherol (vitamin E) content of meat (P < 0.05). Meat quality attributes were largely unaffected by addition of DRC or DDGS to the diet, as retail color display life, lipid oxidation, sensory attributes, and heterocyclic amine concentrations were not different among treatments. Overall, DRC or DDGS can replace portions of SFC without negatively altering feedlot performance, carcass characteristics, meat composition, or meat quality attributes.
205

Meat quality of kudu (Tragelaphus strepsiceros) and impala (Aepyceros melampus)

Mostert, Analene C. 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2007. / ENGLISH ABSTRACT: Although kudu (Tragelaphus strepsiceros) and impala (Aepyceros melampus) are found in the same geographical area, there is variation in their diets as kudu are predominantly browsers, feeding on tree and shrub leaves, while impala are known as mixed feeders as they graze and browse. Therefore this poses the question whether the diet would influence their meat quality. The objective of this investigation was to evaluate the physical measurements and chemical composition of M. longissimus dorsi, M. biceps femoris, M. semimembranosus, M. semitendinosus and M. supraspinatus for kudu and impala, two southern African antelope species. The effects of age (adult and sub-adult) and gender (male and female) were also determined. The sensory characteristics of the M. longissimus dorsi muscle for sub-adult kudu and impala were investigated. Correlations between the various physical measurements and chemical composition of the meat were verified. Physical measurements and chemical composition of the M. longissimus dorsi muscle were tested for correlations with the sensory ratings of the meat. Dressing percentage of impala (59.88%) (n=28) was higher than that of kudu (57.60%) (n=35). The main effects (species, gender and age) showed no differences for drip loss and cooking loss. However, muscles differed in terms of cooking loss with impala M. semitendinosus having the highest (38.28%) value and kudu M. longissimus dorsi having the lowest value (30.77%). For impala, the highest Warner–Bratzler shear (WBS) values were measured for M. semimembranosus (5.90 kg/1.27cmø), followed by M. biceps femoris, M. longissimus dorsi, and M. semitendinosus with the lowest WBS values measured for M. supraspinatus (3.61 kg/1.27cmø). All impala muscles had lower L* values and appeared darker in colour than kudu muscles, except for M. supraspinatus. Adult animals also had lower L* values than the sub-adult group. Kudu had significantly higher a* and b* values (more red) than impala. Chroma values were higher for kudu, thus appearing brighter in colour. The respective muscles of kudu and impala investigated differed significantly in terms of physical characteristics. However, gender and age did not have an effect on the physical measurements. Moisture content was higher in kudu meat (76.46%) than in impala meat (75.28%). Muscles differed for both moisture and fat content. The highest fat was found in M. supraspinatus followed by M. biceps femoris, M. semitendinosus, M. semimembranosus and M. longissimus dorsi. Protein content did not differ between species (kudu: 21.66%; impala: 22.26%), gender (male: 21.98%; female: 21.95%) and age groups (adult: 21.74%; sub-adult: 22.18%). Kudu M. longissimus dorsi (1.62%) had lower fat content than impala M. longissimus dorsi (2.22%) and female animals had a higher fat content than male animals. Sub-adults (1.20 ± 0.02%) had higher ash content than adults (1.10 ± 0.03%). The M. supraspinatus had the lowest protein and also the highest fat content, with M. semimembranosus having the lowest fat content but the highest value for protein. Myoglobin content did not differ between species, although females had higher (6.58 ± 0.20 mg/g) myoglobin content than males (5.11 ± 0.25 mg/g). Glycolitic muscles had the lowest myoglobin content with the highest values found in M. supraspinatus, an oxidative muscle. An interaction was noted between species and muscle for myoglobin content. Myoglobin content in impala M. longissimus dorsi was higher than that in kudu M. longissimus dorsi; however for all other muscles the myoglobin content was lower in impala. Gender did not affect mineral content. Potassium levels were highest for kudu while phosphorus was more prevalent in impala meat. Adult and sub-adult groups differed in terms of potassium, calcium and zinc content. Potassium and calcium content were higher for subadult animals while zinc content was higher in adult animals. In impala meat, stearic acid (22.67%) was the major fatty acid, followed by palmitic acid (16.66%). In contrast, oleic acid (24.35%) was the most profuse fatty acid in kudu, followed by linoleic acid (22.95%). The SFA’s as a percentage of the total fatty acids differed between impala (51.12%) and kudu meat (34.87%). Kudu meat had a higher concentration of total PUFA (38.88%) than impala (34.06%) meat. The PUFA: SFA ratio for kudu meat (1.22) was more favourable than that for impala meat (0.73). The ratio of n-6 PUFA’s to n-3 PUFA’s for kudu and impala were determined as 2.22 and 3.76 respectively. From the current findings it is evident that kudu and impala meat have advantageous fatty acid profiles and can be a healthy substitute for other red meats. Kudu meat (72.62 ± 1.86 mg/100g) had higher cholesterol than impala meat (55.35 ± 1.84 mg/100g). It is recommended that further studies be done in order to confirm the cholesterol content of kudu meat. Within species, no gender differences for any of the sensory characteristics tested were noted. The impala meat had a more intense game aroma than the kudu meat, while kudu meat was found to be more juicy than impala meat. It can therefore be concluded that the marketing of game meat should be species-specific as there are distinct flavour and aroma differences between kudu and impala meat. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Alhoewel koedoes (Tragelaphus strepsiceros) en rooibokke (Aepyceros melampus) in dieselfde geografiese area voorkom, is daar variasie in hulle diëte. Koedoes is hoofsaaklik blaarvreters, terwyl rooibokke bekend staan as gemengde vreters aangesien hulle grassowel as blaarvreters is. Die vraag ontstaan dus of die verskil in diëet die kwaliteit van hulle vleis sal beϊnvloed. Die doel van hierdie ondersoek was dus om die fisiese metings en chemiese samestelling van die M. longissimus dorsi, M. biceps femoris, M. semimembranosus, M. semitendinosus en M. supraspinatus vir koedoes en rooibokke te bepaal. Die invloed van ouderdom (volwasse en onvolwasse) en geslag (manlik en vroulik) op hierdie eienskappe is ook geëvalueer. Die sensoriese eienskappe van die M. longissimus dorsi van onvolwasse koedoes en rooibokke is ook ondersoek. Korrelasies tussen die fisiese metings en chemiese samestelling van die vleis is ondersoek. Die fisiese metings en chemiese samestelling van die M. longissimus dorsi is getoets vir korrelasies met die resultate van die sintuiglike evaluering van die vleis. Die gemiddelde uitslagpersentasie van rooibokke (59.88%) (n=28) was hoër as die van koedoes (57.60%) (n=35). Daar was geen verskille in drupverlies en kookverlies vir die hoofeffekte (spesie, geslag en ouderdom) nie. Spiere het wel verskil in terme van kookverlies, met die hoogste waarde gemeet vir rooibok M. semitendinosus (38.28%) en die laagste waarde vir koedoe M. longissimus dorsi (30.77%). In rooibokke was die hoogste Warner- Bratzler skeurkrag waardes gemeet vir M. semimembranosus (5.76 kg/1.27cmø), gevolg deur M. biceps femoris, M. longissimus dorsi, en M. semitendinosus met die laagste Warner- Bratzler skeurkrag waardes gemeet vir M. supraspinatus (3.78 kg/1.27cmø). Alle rooibokspiere het laer L* waardes gehad en was donkerder van kleur as koedoespiere, behalwe vir M. supraspinatus. Laer L* waardes is ook verkry vir volwasse diere in vergelyking met onvolwasse diere. Die a* en b* waardes was hoër in koedoe- as in rooibokvleis, m.a.w. koedoevleis het rooier vertoon. Die onderskeie koedoe- en rooibokspiere het betekenisvol verskil in terme van fisiese eienskappe, terwyl geslag en ouderdom geen effek op die fisiese eienskappe gehad het nie. Voginhoud was hoër in koedoe- (75.52%) as in rooibokvleis (74.52%). Verkille tussen spiere is opgemerk vir beide vog- en vetinhoud. M. supraspinatus het die hoogste vetinhoud gehad, gevolg deur M. biceps femoris, M. semitendinosus, M. semimembranosus en M. longissimus dorsi. Geen verskille is opgemerk tussen spesies (koedoe: 21.66%; rooibok: 22.26%), geslagte (manlik: 21.98%; vroulik: 21.95%) en ouderdomme (volwasse: 21.74%; onvolwasse: 22.18%) in terme van proteϊeninhoud nie. Die vetinhoud van koedoe M. longissimus dorsi (1.62%) was laer as dié van rooibok M. longissimus dorsi (2.22%) en die vetinhoud van vroulike diere was hoër as dié van manlike diere. Onvolwasse diere (1.20 ± 0.02%) het ‘n hoër asinhoud as dié van volwasse diere (1.10 ± 0.03%) getoon. In terme van die onderskeie spiere het M. supraspinatus die laagste proteϊen- en die hoogste vetinhoud gehad, terwyl M. semimembranosus die laagste vet- en die hoogste proteϊeninhoud gehad het. Die mioglobieninhoud was nie beϊnvloed deur spesie nie, terwyl vroulike diere ‘n hoër (6.58 ± 0.20 mg/g) mioglobieninhoud as manlike diere (5.11 ± 0.25 mg/g) gehad het. Die M. supraspinatus, ‘n oksidatiewe spier het die hoogste mioglobieninhoud gehad, terwyl glikolitiese spiere die laagste mioglobieninhoud gehad het. ’n Interaksie tussen spesie en spier was opgemerk vir mioglobieninhoud. Rooibok M. longissimus dorsi het ‘n hoër mioglobieninhoud as koedoe M. longissimus dorsi gehad, terwyl die mioglobieninhoud vir al die ander spiere laer was in rooibokke. Mineraalinhoud was nie deur geslag beϊnvloed nie. Kaliumvlakke was hoër in koedoevleis, terwyl fosforvlakke hoër was in rooibokvleis. Kalium- en kalsiuminhoud was hoër in onvolwasse diere terwyl die sinkinhoud hoër was in volwasse diere. Steariensuur (22.67%), gevolg deur palmitiensuur (16.66%) was die mees algemene vetsure in rooibokvleis. In teenstelling hiermee was oleϊensuur (24.35%), gevolg deur linoleϊensuur (22.95%) die mees algemene vetsure in koedoevleis. Die totale versadigde vetsure was laer in koedoevleis (34.87%) in vergelyking met rooibokvleis (51.12%), terwyl die totale polionversadigde vetsure in koedoevleis (38.88%) hoër was as dié van rooibokvleis (34.06%). Die verhouding van n-6 tot n-3 poli-onversadigde vetsure vir koedoe en rooibok was 2.22 en 3.76 onderskeidelik. Hierdie resultate bevestig dat koedoe- en rooibokvleis oor ‘n vetsuurprofiel beskik wat ’n gesonde alternatief bied tot ander rooivleise. Die cholesterolinhoud van koedoevleis (72.62 ± 1.86 mg/100g) was hoër as dié van rooibokvleis (55.35 ± 1.84 mg/100g). Dit word egter aanbeveel dat verdere studies gedoen word om die cholesterolinhoud van koedoevleis te bevestig. Binne spesies was daar geen geslagsverkille vir enige van die sensoriese eienskappe nie. Rooibokvleis het ‘n meer intense wildsvleis aroma as koedoevleis gehad, terwyl koedoevleis meer sappig was as rooibokvleis. Hierdie resultate dui daarop dat die bemarking van wildsvleis spesie-spesifiiek moet wees aangesien daar defnitiewe geur en aroma verskille tussen koedoe- en rooibokvleis is.
206

The effect of agricultural production system on the meat quality of Dorper lambs

Claasen, Claasen 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--Stellenbosch University, 2008. / ENGLISH ABSTRACT: The aim of this study was to investigate the effect of South African production system (feedlot {FL-} or free-range {FR-}) and gender (ewes, rams or castrates) on growth and carcass characteristics of Dorper sheep. Male lambs (castrates and rams) grew twice as fast as ewes (P<0.05) under FL-conditions while much smaller differences were observed between gender groups in FR-lambs. FL-lambs produced heavier carcasses (P=0.0003) with higher dressing percentages (P<0.05) and greater carcass fatness levels (P<0.052) than FR- lambs. No differences attributable to production system were found on meat tenderness (as indicated by Warner Bratzler shear force strength) and on the intramuscular lipid concentration. In contrast, sensory evaluation results suggested that meat from FL-lambs was juicier and more tender than meat from FR-lambs. The sensory panel could not distinguish between FL and FR meat as far as the attributes of aroma and flavour were concerned. Cholesterol results indicated that for intermuscular fat, higher cholesterol levels were observed for FL-lambs than for FR-lambs. The level of palmitic acid (C16:0) was significantly higher (P=0.0375) in the Longissimus dorsi (LD) muscles of FL-lambs. For intramuscular fat from the Biceps femoris (BF) muscle, g-linolenic acid (C18:3n-6) was higher (P<0.0001) in FL- lambs. Results for intramuscular BF further indicated that ram lambs had the highest (P=0.0019) palmitic acid (C16:0) and sum of TUFA (P=0.0014), castrates had the highest (P=0.0260) α-linolenic acid (C18:3n-3) and g-linolenic acid (C18:3n-6), while ewe lambs had the highest (P=0.0014) SFA concentrations. Linoleic acid (C18:2n-6c) was significantly higher (P=0.0067) in the subcutaneous fat of FL-lambs while FR-lambs had more linolenic acid (C18:3n-3). For the kidney fat, FR-feeding increased (P < 0.05) stearic (C18:0), linolelaidic (C18:2n-6t), α-linolenic (C18:3n-3) and homo-g-linolenic acid (C20:3n-6) percentages. Conversely, linoleic acid (C18:2n-6c) was increased (P=0.0372) by FL-feeding. For the intermuscular fat, FR-lambs had higher linolenic acid (C18:3n-3) and SFA (P=0.0113 and P=0.0341) compared to FL-lambs. On the other hand, the sum of TUFA for the intermuscular fat was higher (P=0.0341) in FL-lambs compared to FR-lambs. Results from the study imply that the consumer may not necessarily be able to discern between meat from FR- or FL-lambs, although they may possibly discriminate against the increase in visible fatness of FL-lambs. No clear advantage of production system in terms of human health could be demonstrated as far as the proximate chemical composition and the fatty acid composition of the meat was concerned. The faster growth and the associated shorter production cycle of FL-lambs could be an advantage under certain production systems. However, it needs to be weighed against the cost of concentrate feeding and the preference consumers are likely to develop for lamb produced in natural environments. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van die studie was om Suid Afrikaanse produksiestelsel (voerkraal {VK-} of veld {VD}) en geslag (ooie, hamels of ramme) op die groeivermoë en karkaseienskappe van die Dorperskape te bepaal. Manlike lammers (ramme and hamels) het twee keer vinniger (P<0.05) as ooilammers onder VK-toestande gegroei, terwyl kleiner verskille tussen geslagsgroepe by VD-diere waargeneem is. VK-lammers het swaarder karkasse (P=0.0003), hoër uitslagpersentasies (P<0.05) en meer karkas vet (P<0.052) as VD -lammers vertoon. Geen verskille as gevolg van produksiestelsel is op die sagtheid van vleis (soos aangedui deur Warner-Bratzler skeurkragwaardes) en die binnespierse vetinhoud gevind nie. Daarenteen het sensoriese analises aangedui dat vleis van VK-lammers sappiger en sagter as vleis van VD- lammers was. Die sensoriese paneel kon nie verskille aangaande die aroma en geur van vleis tussen VK- en VD-vleis onderskei nie. Cholesterolvlakke was hoër vir VK-lammers as by VD-lammers. Die vlak van palmitiese suur (C16:0) was hoër (P=0.0375) in die Longissimus dorsi (LD) spier van VK-lammers. Vir binnespierse vet van die Biceps femoris (BF) spier was g-linoleniese suur (C18:3n-6) hoër (P<0.0001) in VK-lammers. Resultate vir binnespierse vet van die BF spier het verder bewys dat ramlammers die hoogste (P=0.0019) palmitiese suur (C16:0) and totale onversadigde vetsure (P = 0.0014) getoon het, hamels die hoogste (P=0.0260) α-linoleniese suur (C18:3n-3) en g-linolenese suur (C18:3n-6) getoon het terwyl ooilammers die hoogste (P=0.0014) versadigde vetsuurvlakke getoon het. Linoliese suur (C18:2n-6c) was hoër (P=0.0067) in die onderhuidse vet van VK-lammers terwyl VD-lammers meer linoliese suur (C18:3n-3) gehad het. Resultate vir niervet het getoon dat VD-voeding die persentasies van steariese (C18:0), linoleladiese (C18:2n-6t), α-linoleniese (C18:3n-3) and homo-g-linoleniese suur (C20:3n-6) verhoog (P<0.05) het relatief tot VK-voeding. Linoliese suur (C18:2n-6c) is deur VK-voeding verhoog (P=0.0372). Vir intermuskulêre vet het VD-lammers hoër linoleniese suur (C18:3n-3) en versadigde vetsure (P=0.0113 en P=0.0341) as VK-lammers gehad. Die totale onversadigde vetsure vir tussenspiere vet was hoër (P=0.0341) in VK-lammers in vergelyking met VD-lammers. Resultate van hierdie studie dui daarop dat verbruikers nie noodwendig tussen vleis van VD- en VK-lammers sal onderskei nie, alhoewel hulle dalk teen die sigbaar vetter vleis van VK-lammers kan diskrimineer. Geen definitiewe voordeel in terme van menslike gesondheid kon op grond van die chemiese samestelling van die vleis bevestig word nie. Vinniger groei van VK-lammers, en die korter produksiesiklus wat daarmee verband hou, mag onder sekere produksie stelsels ʼn voordeel wees. Die voordeel moet teen die hoër koste van VK-voeding en die voorkeur van verbruikers vir lam produksie in natuurlike omgewing opgeweeg word.
207

The effect of electrical input during beef processing on resultant meat quality

Lombard, Anthonie Christoffel 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric) -- Stellenbosch University, 2009. / ENGLISH ABSTRACT: The two main determinants of post-slaughter processing outcomes are rates of pH and temperature decline. Muscle pH and temperature interact continuously during rigor development to affect both the muscle contracture and proteolytic enzyme activity. The pH, however, can be manipulated independently of temperature by electrical inputs applied to the carcass. Electrical inputs that should be considered range from electrical stunning to the various forms of electrical immobilisation (EI) and stimulation (ES) that occur during and after the dressing procedures. EI is used to suppress convulsions that occur after electrical stunning to ensure operator safety to maintain high throughputs speeds while ES is used to induce rapid tenderisation, although having other biochemical and biophysical effects on meat. The objective of the study was to supply information on the effect of different EI and ES treatments, frequencies and pulse widths on the meat quality of beef. There are very little data on the effect of EI when it is combined with ES on meat quality. This study used two different EI frequencies (high – 800 Hz; HFI and low – 15 Hz; LFI) combined with either high (1040 V; HVS) or medium (300 V; MVS) voltage ES to study the effect of these treatments on meat quality. In the following experiment the EI waveform and ES was standardised using HFI with MVS with the frequency being changed to either 5, 15 or 50 Hz. Then the pulse width of the waveform was changed to 0.1, 0.5, 1 and 10 ms to optimise the ES system. Meat quality measurements were made from the Longisimmus dorsi (LD) and Semimembranosus (SM) after 1, 5 and 9 days of chilled storage at 0 C. The LD (shear force = 94.3±2.2; cooking loss = 26.85±0.29; retail drip = 0.996±0.037; storage drip = 2.78±0.155; WBC (water binding capacity) = 45.4±0.36) had significantly lower shear force and higher water binding capacity than the SM (shear force = 103.7±2.5; cooking loss = 34.63±0.25; retail drip = 2.12±0.103; storage drip = 3.63±0.245; WBC = 59.3±0.57). Day of assessment (Day 1 = 122.7±2.9; Day 5 = 87.7±2.2; Day 9 = 81.0±2.4) had a significant effect on tenderness of the LD as shear force declined with an increase of day of assessment. The LFI HVS (storage drip = 3.30±0.223; shear force = 102.9±4.5) produced significantly greater drip during storage and shear force values when compared to the HFI followed by either HVS (storage drip = 2.45±0.261; shear force = 85.2±4.0) or MVS (storage drip = 2.60±0.178; shear force = 94.2±4.2) in the LD, probably attributable to different rates of pH decline post mortem. LFI HVS (a* = 20.79±0.31; chroma = 22.92) and LFI MVS (a* = 20.24±0.27; chroma = 22.23±0.30) had a redder and more vivid bloomed colour than HFI HVS (a* = 19.71±0.33; chroma = 21.49±0.37) and HFI MVS (a* = 20.00±0.27; chroma = 21.98±0.31), while LFI HVS (a* = 15.27±0.40) and HFI MVS (a* = 14.64±0.29) had a redder colour compared to HFI HVS (13.85±0.35) at day 9 for the LD. The oxygen consumption rate (MTT assay) correlated inversely linear (r = -0.63 and -0.73) with the a* values 24 hrs post mortem allowing for 3 hrs of bloom. Stimulation with 15 Hz (0.47±0.040) and 5 Hz (0.41±0.045) had a higher pH decline (ΔpH) during stimulation than 50 Hz (0.29±0.027). Shear force measurements and cooking loss percentage were obtained from the LD after 24 hrs of chilled storage at 0 C. There were no difference between the stimulation treatments for shear force (15 Hz = 121.3±3.3; 5 Hz = 123.8±7.6; 50 Hz =114.8±7.94), while cooking loss was higher in 15 Hz (28.8±0.47) than 50 Hz (25.9±0.71) which correlated (r = 0.43; p = 0.01) with ΔpH. There were no differences between 10 ms (0.46±0.020), 1 ms (0.43±0.020) and 0.5 ms (0.44±0.019) pulse widths on the ΔpH while 0.1 ms (0.33±0.020) had a lower decline. Stimulation with a 1 ms (94.6±5.6) pulse width had the lowest shear force that varied from 10 (111.3±3.8) and 0.1 ms (111.3±5.8). While cooking loss (0.1 = 25.3±0.48; 0.5 = 26.9±0.67; 1 = 25.9±0.63; 10 = 25.5±0.66) and water-holding capacity (0.1 = 36.1±1.60; 0.5 = 37.3±1.42; 1 = 37.5±1.15; 10 = 36.9±1.45) was not affected in the LD after 24 hrs of chilled storage at 0 C. Colour measurements on the SM indicated that a 0.1(a* = 19.38±0.50; chroma = 22.70±0.51), 0.5 (a* = 20.89±0.49; chroma = 24.34±0.56) and 10 ms (a* = 19.69±0.46; chroma = 22.98±0.58) pulse width had a deeper red and a more vivid colour than 1 ms (a* = 16.66±0.37; chroma = 19.99±0.32) at day nine of retail display. In conclusion, HFI improves meat quality when combined with either HVS or MVS and that MVS either improves (colour stability) or has no adverse effects on meat quality (tenderness and WBC) in relation to HVS when combined HFI. In addition, it shows that there are alternative electrical parameters to voltage that can be used to change the pH decline and by changing frequency and pulse width, subtle changes can be made to an ES system. Since every abattoir is different due to layout, chiller space and cooling regime these electrical parameters can be modulated to optimise an electrical stimulation system without expensive modification to the whole system. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die tempo van pH en temperatuur daling is die twee hoof bepalings van na-slag prosseserings uitkomste. Spier pH en temperatuur het ’n gedurige interaksie tydens rigor ontwikkeling en beïvloed die spier sametrekking en proteolitiese ensiem aktiwiteit. Die spier pH kan onafhanklik van temperatuur gemanipuleer word, deur elektriese golfvorms deur die karkas te stuur. Die elektriese golfvorms wat in ag geneem moet word varieer van elektriese impulse tydens bedwelming tot die verskeie golfvorms van elektriese immobilisasie (EI) en stimulasie (ES) wat gebruik kan word gedurende en na die slagproses. EI word gebruik om konvulsies te beheer wat onstaan na elektriese bedwelming om werker veiligheid en hoë deurvloei tempos te verseker, terwyl ES die verouderings proses versnel, alhoewel dit ander biochemiese en biofisiese uitwerkings het op vleis. Die studie het verneem om inligting te verskaf oor die effek van verskillende EI en ES kombinasies, frekwensie en puls wydtes op die kwaliteit van beesvleis. Daar is baie min inligting van EI in kombinasie met ES se effek op vleis kwaliteit. Die studie het gebruik gemaak van twee verskillende (EI) frekwensies (hoog – 800 Hz; HFI and laag – 15 Hz; LFI) wat gekombineer is met of hoë (1040 V; HVS) of medium (300 V; MVS) spanning ES se effek op vleis kwaliteit. In die volgende eksperiment was die EI golfvorm en die ES gestandardiseer en HFI met MVS was gebruik met die frekwensie wat verander is tussen 5, 15 en 50 Hz. Daarna was die pulse wydte van die golfvorm verander tussen 0.1, 0.5, 1en 10 ms om die ES sisteem te optimiseer. Vleis kwaliteit van die Longisimmus dorsi (LD) en Semimembranosus (SM) spiere was bepaal na 1, 5 en 9 dae van verkoelde storing teen 0°C. Die LD (skeurkrag = 94.3±2.2; kookverlies = 26.85±0.29; kleinhandel drup verlies = 0.996±0.037; storing drip verlies = 2.78±0.155; WBV (water bindings vermoë) = 45.4±0.36) het ‘n betekenisvolle laer skeurkrag waardes en hoër water bindings vermoë gehad in vergelyking met die SM (skeurkrag = 103.7±2.5; kookverlies = 34.63±0.25; kleinhandel drupverlies = 2.12±0.103; bergings drupverlies = 3.63±0.245; WBV = 59.3±0.57). Die dag van assesering (Dag 1 = 122.7±2.9; Dag 5 = 87.7±2.2; Dag 9 = 81.0±2.4) het ’n betekenisvolle effek gehad op die skeur krag waardes en het afgeneem met ’n toename in die dag van assesering. LFI HVS (storing drupverlies = 3.30±0.223; skeurkrag = 102.9±4.5) het betekenisvolle hoër vog verliese gehad tydens verkoelde storing en skeur krag wanneer dit vergelyk word met HFI gevolg deur of HVS (storing drupverlies = 2.45±0.261; skeurkrag = 85.2±4.0) of MVS (storing drupverlies = 2.60±0.178; skeurkrag = 94.2±4.2). LFI HVS (a* = 20.79±0.31; chroma = 22.92) en LFI MVS (a* = 20.24±0.27; chroma = 22.23±0.30) het ‘n helder en dieper rooi kleur gehad in vergelyking met HFI HVS (a* = 19.71±0.33; chroma = 21.49±0.37) en HFI MVS (a* = 20.00±0.27; chroma = 21.98±0.31), terwyl LFI HVS (a* = 15.27±0.40) en HFI MVS (a* = 14.64±0.29) ’n rooier en helderer kleur as HFI HVS (13.85±0.35) gehad het in die LD. Die suurstof verbruik tempo (MTT analise) korreleer omgekeerd (r = -0.63 en -0.73) met die a* waardes 24 hr post mortem na 3 hr van blootstelling van lug. Stimulasie met 15 (0.47±0.040) en 5 Hz (0.41±0.045) het ’n hoër pH daling (ΔpH) tydens stimulasie as 50 Hz (0.29±0.027). Skeurkrag waardes en kookverliese is verkry vanaf die LD na 1 dag van verkoelde storing teen 0 C. Daar was geen verskil tussen stimulasie frekwensie se effek of skeurkrag (15 Hz = 121.3±3.3; 5 Hz = 123.8±7.6; 50 Hz =114.8±7.94) nie, terwyl die kookverliese hoër was in die 15 Hz (28.8±0.47) as 50 Hz (25.9±0.71) behandeling wat gekorreleer (r = 0.43; p = 0.01) het met ΔpH. Daar was geen verskill tussen 10 (0.46±0.020), 1 (0.43±0.020) en 0.5 ms (0.44±0.019) puls wydtes se effek op ΔpH nie, terwyl 0.1 (0.33±0.020) ms ‘n kleiner afname tot gevolg gehad het. Stimulasie met ‘n 1 ms (94.6±5.6) puls wydte het die laagste skeurkrag gehad wat verskil het van die 10 (111.3±3.8) and 0.1 ms (111.3±5.8) puls wydtes, terwyl kookverliese (0.1 = 25.3±0.48; 0.5 = 26.9±0.67; 1 = 25.9±0.63; 10 = 25.5±0.66) en waterbindingsvermoë (0.1 = 36.1±1.60; 0.5 = 37.3±1.42; 1 = 37.5±1.15; 10 = 36.9±1.45) nie beïvloed was nie. Kleur metings van die SM het getoon dat ‘n 0.1 (a* = 19.38±0.50; chroma = 22.70±0.51), 0.5 (a* = 20.89±0.49; chroma = 24.34±0.56) en 10 ms (a* = 19.69±0.46; chroma = 22.98±0.58 puls wydtes die helder en dieper rooi kleur gehad het as 1 ms (a* = 16.66±0.37; chroma = 19.99±0.32) teen dag 9 van kleinhandel vertoning. Ter opsomming, lei HFI tot beter vleis kwaliteit wanneer dit gekombineer word met of HVS of MVS. Verder lei MVS tot of ’n verbetering (kleur stabiliteit) of geen nadelige effek op vleis kwaliteit (sagtheid en WBV) in vergelyking met HVS wanneer dit gekombineer word met HFI. Die studie bewys ook dat daar ander elektriese parameters bestaan as spanning, wat verander kan word om die pH daling te beïvloed. Deur die frekwensie en pulswydte te verander, kan klein veranderinge aangebring word aan ’n ES sisteem. Elke abattoir is verskillend as gevolg van uitleg, koelkamer spasie en verkoelings tempo en hierdie elektriese parameters kan verander word om ’n ES sisteem te optimiseer sonder enige duur veranderinge aan die hele sisteem.
208

The effect of slaughter age on the lamb characteristics of Merino, South African Mutton Merino and Dorper lambs

Van der Westhuizen, E. J. 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2010. / ENGLISH ABSTRACT: The aim of this study was to investigate the effect of feedlot production on the growth and carcass characteristics, as well as the distribution of the main tissues (muscle, fat and bone) and meat quality of Merino, South African Mutton Merino (SAMM) and Dorper lambs. The Merino and SAMM 2008 outperformed (P<0.05) the 2007 SAMM and both Dorper production groups in terms of average daily gain, while the Merino and both SAMM production groups achieved the best feed conversion ratio (P<0.05). The highest percentage A2 graded carcasses was achieved after 42 days under feedlot conditions by the Merino and both Dorper production groups, but it took only 21 days in the feedlot for the SAMM lambs to achieve the same result. Slaughter weight, carcass weight and dressing percentage all increased significantly with an increase in the number of days under feedlot conditions for all three breeds, while a decrease in the percentage head, trotters and red offal was also documented. The fatter retail cuts (thick rib, flank, prime rib and loin) increased (P<0.05) in percentage with an increase in the number of days under feedlot conditions. A significant decrease in the percentage leaner retail cuts (raised shoulder and hind-quarters) was found when the amount of days under feedlot conditions increased. The highest profit is obtained by the prime rib, loin and hind-quarters in a lamb carcass. For the Merino and Dorper lambs these three cuts, or a combination of the three showed the highest combined percentages after 42 and 63 days under feedlot conditions, respectively. The late maturing SAMM lambs achieved the highest percentages for these three cuts after 63 and 84 days under feedlot conditions in 2007 and 2008 respectively. Visceral and renal fat deposition increased throughout the production period for all breeds. The Dorper lambs attained the highest subcutaneous fat depth, and also produced the heaviest, but fattest carcasses. For A2-graded carcasses, Dorper lambs had the highest dressing percentage and lowest subcutaneous fat depth, followed by the SAMM and then Merino breed. A decrease in the percentage muscle and bone was found with an increase in the number of days under feedlot conditions, whilst an increase in the percentage fat was found under the same conditions. Meat quality was mostly affected by the 48h post mortem pH. This pH value is affected by the cooling rate of the carcasses, which in turn is affected by the level of carcass fatness. Carcass fatness increased with an increase in the number of days under feedlot conditions, resulting in a low 48h post mortem pH. A low 48h post mortem pH is accompanied by higher percentages of cooking and drip loss, as well as a high a*-colour reading for all three breeds. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die doel van hierdie studie was om die effek van voerkraalproduksie op die groeivermoë, karkaseienskappe, verspreiding van spier, been en vet, en vleiskwaliteit van Merino, Suid-Afrikaanse Vleismerino (SAVM) en Dorperlammers te bepaal. Die Merino en SAVM 2008 produksiegroepe het hoër (P<0.05) gemiddelde daaglikse toenames getoon as die SAVM 2007 en beide Dorper groepe, terwyl die Merino en beide SAVM produksiegroepe die beste voeromset verhoudings bereik het (P<0.05). Die hoogste persentasie A2 gegradeerde karkasse is na 42 dae in die voerkraal deur die Merino en beide Dorper produksiegroepe geproduseer, terwyl dit slegs 21 dae onder dieselfde toestande vir die SAVM groepe geneem het om dieselfde resultaat te lewer. Daar is ‘n betekenisvolle verhoging in slagmassa, karkasmassa en uitslagpersentasie vir al drie die rasse gevind met ‘n toename in die aantal dae in die voerkraal, terwyl ‘n afname in die persentasie kop, pote en haarslag gevind was. Die persentasie vetter groothandelsnitte (dikrib, dunrib, ribtjop en lendesnit) het toegeneem (P<0.05) met ‘n toename in die aantal dae in die voerkraal. ‘n Betekenisvolle afname in die persentasie van die maerder groothandelsnitte (blad en boude) is gevind met ‘n toename in die aantal produksie dae in die voerkraal. Die hoogste inkomste van ‘n lamkarkas is afkomstige van die ribtjop, lende snit en boude. ‘n Kombinasie van hierdie drie snitte was die hoogste vir die lammers van die Merino en beide Dorper groepe na 42 en 63 dae in die voerkraal onderskeidelik. Die laat volwasse SAVM lammers het die hoogste persentasie van hierdie drie snitte bereik na 63 en 84 dae in die voerkraal vir die SAVM 2007 en SAVM 2008 onderskeidelik. Die neerlegging van pensvet en niervet het voortdurend toegeneem deur die produksieperiode vir al drie rasse. Die Dorperlammers het die hoogste onderhuidse vetneerlegging getoon, maar het ook die swaarste en vetste karkasse geproduseer. Dorperlammers het die hoogste uitslagpersentasie en laagste onderhuidse vetneerlegging vir A2 gegradeerde karkasse gehad, gevolg deur die SAVM en Merino. ‘n Afname in die persentasie spier en been in karkasse is waargeneem namate die lammers langer in die voerkraal was, terwyl ‘n toename in die persentasie vet onder dieselfde omstandighede waargeneem is. Die 48h post mortem karkas pH affekteer die meeste vleiskwaliteit eienskappe. Hierdie pH waarde word weer deur die tempo van karkasafkoeling beϊnvloed, wat op sy beurt deur die vetheidsgraad van die karkas bepaal word. Die vetheid van karkasse het toegeneem met ‘n toename in die aantal dae in die voerkraal, wat ‘n lae pH waarde 48h post mortem tot gevolg gehad het. ‘n Lae 48h post mortem pH waarde het gelei tot hoër persentasies kook- en dripverliese en hoë a* kleurlesings vir al drie rasse.
209

A comparative analysis of nutrient utilisation and meat quality parameters of boer goats and South African mutton merinos

Sheridan, Rouxlene 12 1900 (has links)
Thesis (MScAgric)--University of Stellenbosch, 2001. / ENGLISH ABSTRACT: One of the reasons why meat supply does not meet human demand is that man has concentrated on utilising relatively few animal species as a source of meat. Development of unconventional livestock, such as goats, is advocated as a means of increasing global meat production and consumption. Although South Africa possesses large numbers of domestic ruminants, meat consumption has been limited mainly to sheep and cattle. Goats are used to a lesser extent. This is partly attributed to a general belief that goat meat is inferior to mutton and beef. Numerous contradictions regarding comparative goat and sheep growth, carcass characteristics and meat composition exist in literature. Concepts involved with most of the contradictions includes average daHy gain (ADG), dressing percentage, carcass weight distribution and organoleptic characteristics, especially tenderness, juiciness and flavour, particularly as pertaining to animals reared/grown under intensive/feedlot conditions. Therefore this project was undertaken to obtain more information on the growth, carcass and organoleptic characteristics, as well as meat chemical compositions of Boer goat (BG) kids in comparison with South African Mutton merino (MM) lambs, reared under feedlot conditions. Thirty-two BG kids and 32 MM lambs were used for this investigation. All the animals were castrated and weaned before entering the feedlot. Two pelleted diets (fed to 16 animals/species) with either a low (LE; 8.9 MJ/kg OM) or a high (HE, 10.9 MJ/kg OM) metabolisabie energy level were fed individually, ad lib for either 28 or 56 days. Feed and water intake, ADG and feed conversion efficiencies (FCE) were monitored. During the last week of the feeding trial, 12 BG kids and 12 MM lambs were used to evaluate the digestibility of the two diets. After either 28 or 56 days, the animals were slaughtered and the carcasses dissected into South African commercial cuts. The m. semimembranosus and 8-9-10-rib cut of each carcass was dissected for determination of chemical composition, drip loss, cooking loss, shear force values and colour measurement. The m. gracilis was dissected from the hind leg of the carcass and used for sensory evaluation. MM's had significantly higher AOG's than BG's (e.g. MMHE56: 0.281; BGHE56: 0.162 kg/day). Within a diet there was no difference (P>0.05) in FCE between BG's and MM's and only the MM's FCE differed between the LE and HE diet (e.g. BGLE28: 7.65; BGHE28: 6.37; MMLE28: 8.73; MMHE28: 5.56 kg feed/kg weight gain). BGLE digested dry matter (OM), crude protein (CP) and energy more efficiently and had a higher energy retention than MMLE. The two diets had the same ME-value for the goats, which confirms that goats perform equally well on a lower quality feed as their contemporaries on a higher quality feed. Neither species, nor diet affected nitrogen retention. The BG had a 49 % lower (P<0.01) water intake per kg weight gain than the MM on both the high and low energy diets. Both species had a lower (P<0.01) water intake on the high than on the low energy diet. Furthermore, the BG had a daily water intake of only 171 ml/kgo.75 compared to the 302 ml/kgo.75 of the MM. The weight of the liver, empty stomach, head and feet (as a percentage of empty body weight) were higher in goats than in sheep. The MM's had significantly heavier skins, probably due to wool growth. Both kidney fat and gastro-intestinal tract (GIT) fat increased with age. The animals slaughtered after 56 days in the feedlot had significantly longer and deeper carcasses than their contemporaries slaughtered after 28 days. Within a diet and slaughter age, the MM had significantly broader and deeper carcasses than the BG's. BG's had significantly less weight per unit carcass length, and thus more slender carcasses than MM's. Diet had no significant influence on the carcass weight distribution of the goats. However, MM's had heavier carcasses (LE: 19.87 vs. 15.28 kg; HE: 24.01 vs. 17.05 kg) and proportionally heavier ribs and buttocks than BG's. Neither diet nor slaughter age influenced the proximate analysis of the m. semimembranosus, but MM's had significantly lower moisture values than BG's. In the 8-9-10-rib cuts BG's had significantly more moisture and protein and lower fat and energy values than MM's. OM, fat and energy values increased with an increase in slaughter age in both species. BG's had significantly higher concentrations of 11 of the 18 measured essential amino acids in their 8-9- 10-rib cuts than the MM's. Gaat carcasses had higher Ca, K, Mg, Na and P-Ievels than sheep carcasses, regardless of the diet fed. There was a tendency for goat's m. semimembranosus to have a lower Fe-content than that of sheep. BG carcasses had a lower carcass cholesterol content than that of lamb (66.77 vs. 99.28 mg/100g, respectively). Palmitic (C16:0), stearic (C18:0) and oleic (C18:1 n9) acid comprised the greatest proportions of fatty acids in both the m. semimembranosus and 8-9-10-rib cut for both species. On a LE-diet there was no significant difference between the saturated fatty acid (SFA) to unsaturated fatty acid (UFA) ratio of goat meat and lamb. However, on the HEdiet, lamb had a significantly higher SFA:UFA ratio than chevon (m. semimembranosus: 0.842 vs. 0.689; 8-9-10-rib cut: 1.407 vs. 0.892). Organoleptically, a difference was noted between chevon and lamb. Each has a specific species flavour, which was not influenced by energy level of the diet. BG meat was perceived to be stringier than that of the MM, but there was no significant difference in Warner-Bratzler shear force values. Tenderness declined with age in both species and there was also a tendency for goat meat to be less juicy than lamb. Chevon had a more pronounced aftertaste than lamb. No objective differences could be distinguished between the colour of the cooked chevon and lamb. There was a tendency for fresh lamb to have a higher a*-value (redness) than chevon. Although diet did not influence drip loss, drip loss increased with an increase in slaughter age. Only after 56 days did the MM's m. semimembranosus have a significantly higher drip loss than the BG's (LE: 4.84 vs. 3.43%; HE: 4.72 vs. 3.32%). In the m. semimembranosus of both species, cooking loss increased with an increase in slaughter age. Since diet did not influence the growth, carcass weight distribution, water holding capacity, colour, shear force values or organoleptic qualities of chevon, BG's may be finished on a diet with a lower ME-value than that usually formulated for sheep, without a reduction in performance. This may render a direct economic advantage for BG feedlot finishing. Meat from young feedlot goats is not inferior to that of lamb and it has a higher protein percentage and lower fat percentage. Therefore, it can be considered as a healthy food commodity, especially among low-income groups or people wishing to consume a low calorie diet. / AFRIKAANSE OPSOMMING: 'n Vergelykende analise van nutriëntverbruik en vleiskwaliteisparameters van Boerbokke en Suid-Afrikaanse Vleismerino's: Een van die hoofredes waarom die vraag na vleis die aanbod oorskrei, is die feit dat die mens tot op hede net op 'n paar dierspesies as bron van vleis gekonsentreer het. Benutting van niekonvensionele spesies, soos bokke, kan aanbeveel word ten einde die globale vleisproduksie en -verbruik te verhoog. Ten spyte van die feit dat Suid-Afrika oor baie gedomestikeerde herkouerspesies beskik, is vleisverbruik in die verlede tot hoofsaaklik skape en beeste beperk. Bokke is tot 'n mindere mate gebruik. Dit kan gedeeltelik toegeskryf word aan die algemene siening dat bokvleis ondergeskik aan skaap- en beesvleis is. Verskeie teenstrydighede ten opsigte van vergelykings tussen bokke en skape se groei, karkaseienskappe en vleissamestelling bestaan in die literatuur. Teenstrydige resultate ten bpsigte van gemiddelde daaglikse toename (GOT), uitslagpersentasie, karkasgewigverspreiding en organoleptiese eienskappe (veral taaiheid, sappigheid en geur) van diere afgerond onder intensiewe/voerkraal-toestande, kom veral voor. Hierdie projek is vervolgens uitgevoer ten einde meer inligting ten opsigte van die groei, karkas- en organoleptiese eienskappe, sowel as die chemiese samestelling van die vleis van Boerbok (BB) lammers in vergelyking met Suid-Afrikaanse Vleismerino (VM) lammers, onder voerkraal-toestande grootgemaak, te verkry. Twee-en-dertig BB lammers en 32 VM lammers is vir hierdie studie gebruik. AI die diere is gekastreer en gespeen voor hulle in die voerkraal geplaas is. Twee verpilde diëte (gevoer aan 16 diere/spesie) met óf 'n lae (LE, 8.9 MJ/kg DM) óf 'n hoë (HE, 10.9 MJ/kg DM) metaboliseerbare energievlak is individueel, ad lib, vir óf 28 óf 56 dae aan die diere gevoer. Voer- en waterinname, GOT en voeromsettingsdoeltreffendheid (VOD) is gemonitor. Gedurende die laaste week van die voedingsproef is 12 BB'e en 12 VM's gebruik ten einde die verteerbaarheid van die twee diëte te bepaal. Na 28 of 56 dae is die diere geslag en die karkasse in Suid-Afrikaanse kommersiële snitte verdeel. Die m. semimembranosus en 8-9-10-rib snit van elke karkas is verwyder vir bepaling van chemiese samestelling, drupverlies, kookverlies, skeurwaardes en kleurbepaling. Die m. gracilis is uit die agterbeen uitgehaal en vir sensoriese evaluering gebruik. VM's het betekenisvolle hoër GOT's as BB'e (bv. VMHE56: 0.281; BBHE56: 0.162 kg/dag) gehad. Binne 'n dieet was daar geen verskille (P>0.05) in VOD tussen BB'e en VM's nie en net die VM's se VOD het tussen die LE- en HE-dieet verskil (bv. BBLE28: 7.65; BBHE28: 6.37; VMLE28: 8.73; VMHE28: 5.56 kg voer/kg gewigstoename). BBLE het die droë materiaal (DM), ruproteïen (RP) en energie meer effektief verteer en het 'n hoër energieretensie as VMLE gehad. Die twee diëte het dieselfde ME-waarde vir die bokke gehad, wat bevestig dat bokke net so goed op 'n laer kwaliteit voer presteer as op 'n dieet van 'n hoër kwaliteit. Stikstofretensie is nie deur spesie of dieet beïnvloed nie. Die BB het 'n 49% laer (P<0.01) waterinname per kg massatoename op beide die HE- en LE-dieet gehad. Beide spesies het 'n laer (P<0.01) waterinname op die hoë as die lae energie dieet gehad. Verder het die BB ook 'n daaglikse waterinname van slegs 171 ml/kg075 gehad in vergelyking met die 302 ml/kgO.75van die VM. Die gewig van die lewer, leë pens, kop en pote (as persentasie van leë liggaamsgewig) was hoër vir bokke as vir skape. Die VM's se velle was betekenisvol swaarder, waarskynlik as gevolg van wolgroei. Beide niervet en kanaalvet het toegeneem met 'n toename in slagouderdom. Die diere wat na 56 dae in die voerkraal geslag is, het betekensivol langer en dieper karkasse gehad as dié na 28 dae. Binne 'n dieet en slagouderdom, het die skape breër en dieper (P<0.05) karkasse as die bokke gehad. BB'e het betekenisvol minder gewig per eenheid karkaslengte en dus maerder karkasse as VM's gehad. Dieet-energievlak het geen betekenisvolle effek op die verspreiding van karkasgewig by bokke gehad nie. VM's het egter swaarder karkasse (LE: 19.87 vs. 15.28 kg; HE: 24.01 vs. 17.05 kg) en proporsioneel swaarder ribbes en boude as BB'e gehad. Dieet of slagouderdom het nie 'n betekenisvolle effek op die chemiese samestelling (vog, vet, proteïen en as) van die m. semimembransous gehad nie, maar VM's het laer (P<0.05) vogwaardes as BB'e gehad. In die 8-9-10-rib snit het BB'e betekenisvolle hoër vog en proteïen, maar laer vet- en energiewaardes as VM's gehad. In beide spesies het DM, vet en energiewaardes toegeneem met 'n toename in slagouderdom. BG'e het 'n betekenisvolle hoër konsentrasie in 11 van die 18 gemete essensiële aminosure in hul 8-9-10-rib snitte gehad in vergelyking met VM's. Bokkarkasse het ook hoër Ca, K, Mg, N en P-vlakke as skaapkarkasse gehad, ongeag die dieet. Daar was 'n neiging vir die bok m. semimembranosus om 'n laer Fe-inhoud as dié van die skaap te hê. BB-karkasse het 'n laer cholesterol-inhoud as skaapkarkasse (66.77 vs. 99.28 mg/100g, onderskeidelik) gehad. Palmitiensuur (C16:0), steariensuur (C18:0) en oleïensuur (C18:1n9) het die grootste proporsies van die vetsure in beide die m. semimembranosus en 8-9-10-rib snit van beide spesies uitgemaak. Op 'n LE-dieet was daar geen verskil tussen die versadigde (SFA) tot onversadigde (UFA) vetsuur-verhouding van bok- en skaapvleis nie. Op 'n HE-dieet het skaapvleis egter 'n betekenisvol hoër SFA:UFA-verhouding as bokvleis gehad (m. semimembranosus: 0.842 vs. 0.689; 8-9-10-rib snit: 1.40 vs. 0.892, onderskeidelik). Organolepties is 'n verskil tussen bok- en skaapvleis gevind. Elkeen het 'n spesifieke spesiegeur, wat onafhanklik van die dieet was. Bokvleis is waargeneem as meer veselrig as skaapvleis, maar daar was geen verskil in Warner-Bratzler skeurwaardes nie. In beide spesies het sagtheid afgeneem met 'n toename in ouderdom en daar was 'n neiging vir bokvleis om minder sappig as lamsvleis te wees. Bokvleis het ook 'n meer pertinente nasmaak as lam gehad. Geen objektiewe verskil kon tussen die kleur van gekookte skaapen bokvleis onderskei word nie. Daar was egter 'n tendens vir vars lamsvleis om 'n hoër a*- waarde (rooiheid) as bokvleis te hê. Alhoewel dieet nie 'n invloed op drupverlies gehad het nie, het drupverlies toegeneem met 'n toename in slagouderdom. Slegs na 56 dae het die VM se m. semimembranosus 'n hoër (P>0.05) drupverlies as dié van die BB getoon (LE: 4.84 vs. 3.43%; HE: 4.72 vs. 3.32%, onderskeidelik). In die m. semimembranosus van beide spesies het kookverlies toegeneem met 'n toename in slagouderdom. Aangesien dieet nie 'n effek op die groei, karkasgewig-verspreiding, waterhouvermoë, kleur, skeurwaardes of organoleptiese eienskappe van bokvleis gehad het nie, kan BB'e op 'n dieet met 'n laer ME-waarde as wat normaalweg vir skape geformuleer word, afgerond word, sonder om 'n verlaging in produksie te verwag. Dit mag 'n direkte ekonomiese voordeel vir afronding van BB'e in die voerkraal inhou. Vleis van jong voerkraalbokke is nie minderwaardig teenoor die van skape nie e-n dit het 'n hoër proteren- en laer vetpersentasie. Dus kan bokvleis as 'n gesonde voedselbron gesien word, veralonder lae-inkomste groepe of mense wat 'n lae kalorie-dieet wil inneem.
210

The effect of transport on live weight loss, meat quality and blood haematology in slaughter ostriches

Wolmarans, Wilhelm J. 03 1900 (has links)
Thesis (MScAgric (Animal Sciences))--University of Stellenbosch, 2011. / ENGLISH ABSTRACT: The production and export of ostrich meat from southern Africa, to especially the European Union, are increasing rapidly due to the healthy nature of ostrich meat. The European Union has very high standards when importing food products, and it is inevitable that more emphasis is being placed on the production of high quality ostrich meat. Another aspect also of concern to consumers, is the welfare of animals prior to slaughter, and this forces producers to look at ways to decrease stress of animals during the ante-mortem period. Research regarding the effect of stress during the ante-mortem period, and as a result, on meat quality, haematology and weight loss in ostriches, is lacking and thus the purpose of this study was to investigate the effect of various transport distances, travel conditions and different birds on these factors. Ante-mortem stress was measured using serum corticosterone levels (ng/ml), heterophil: lymphocyte (H:L) ratio, white blood cell (WBC) count, aspartate aminotransferase (AST) and creatine kinase (CK), as well as the rate and extent of pH decline in the M. gastrocnemius. Special emphasis was also placed on the meat quality parameters drip loss, cooking loss, colour and Warner-Bratzler shear force (kg/1.27 cm diameter). Live weight losses, as well as carcass weight and weight of bruises cut off from each bird were also recorded during various stages of the trials. The effect of transport distance on the meat quality of ostriches was investigated. Ultimate pHu measurements were taken at 24 hours post-mortem. The muscles of the ostriches from the control group (i.e. birds that were not transported prior to slaughter) had a lower mean pHu (5.77 ± 0.053) than birds that travelled 60 (5.93 ± 0.053) and 600 km (6.11 ± 0.053), respectively. Differences in meat drip loss percentage were also observed between the three treatments. The birds in the control group (0.40 ± 0.07 %) had the lowest meat drip loss percentage compared to the birds that travelled 60 km (treatment C) (1.36 ± 0.07 %) and 600 km (treatment B) (0.97 ± 0.07 %), respectively, to a commcerical ostrich abattoir. Ostriches that were transported for 600 km (8.13 ± 1.16 %) had a greater percentage live weight loss during the antemortem period than birds that travelled a distance of 60 km (2.4 ± 2.185 %) to the abattoir, although both groups were deprived of feed for the same period. When the haematology of the groups that travelled different distances was compared at various time intervals in the ante-mortem period, both groups of birds experienced significant increases in WBC, s-AST and s-CK. An increased H:L ratio from pre-transport to post-transport was only evident in the birds that travelled 600 km (treatment B). However, the birds that travelled 60 km were the only group of birds that had significant elevated serum corticosterone levels during the ante-mortem period. The increase in the various blood parameters indicates severe physical stress, which negatively affected meat quality. Another trial also investigated the effect of various farming systems and transport on meat quality and bruising of ostrich carcasses. Ostriches were raised in three different farming systems, i.e. feedlot -, semiintensive - and free range conditions. Other factors that could maybe impact on stress susceptibility, such as road conditions, floorspace and floor type were also investigated. A significant difference in meat pHu was found between ostriches that were raised in a feedlot (5.95 ± 0.018) and semi-intensive (6.04 ± 0.033) environment. The feedlot birds also had the greatest percentage of carcass weight removed due to bruising. The free range birds were the birds that had the lowest floor density per birds and also had the least amount of bruising on their carcasses. Incidently the other two groups (feedlot and semi intensive) were the birds that travelled on the same type of road (mountain pass) in a truck with rubber flooring whilst the free range birds travelled on a straight road in trucks with metal grid floors.The results indicate that the type of farming system didn’t have a significant influence on meat quality of ostriches, but that factors such as road conditions, flooring and bird density did play a significant role in the incidence of bruises and injuries obtained during transport. / AFRIKAANSE OPSOMMING: Die produksie en uitvoer van volstruisvleis vanuit suidelike Afrika, na veral die Europese Unie, is gedurig aan die toeneem as gevolg van die gesonde aard van volstruisvleis. Die Europese Unie het baie hoë standaarde wanneer dit kom by die invoer van voedselprodukte en dit is onvermydelik dat meer klem op die produksie van hoë gehalte volstruisvleis gelê word. ʼn Ander aspek wat ook kommer wek by verbruikers is die welstand van diere voor slagting en hierdie aspek noodsaak produsente om te kyk na maniere om stres te beperk tydens die periode voor slagting. Navorsing rakende die effek van stres tydens die ante-mortem periode, asook vleiskwaliteit, hematologie en gewigsverlies in volstruise as gevolg van vervoer, ontbreek. Die doel van die studie was dus om die invloed van verskillende vervoerafstande, vervoersomstandighede en tipe produksiesisteme op volstruise se stresrespons te ondersoek. Die omvang van ante-mortem stres is bepaal deur die serum-kortikosteroon vlakke (ng/ml), heterofiel: limfosiet (H:L) ratio, witbloedsel (WBS) telling, aspartaat aminotransferase AST en creatien kinase CK, asook die tempo en vlak van pH-daling in die M. gastrocnemius, te meet. Spesiale klem is gelê op die vleisgehalte parameters kookverlies, drupverlies, kleur en Warner-Bratzler-skeurwaardes (kg/1.27 cm deursnee). Gewigsverlies is aangeteken op verskillende stadiums tydens die proewe. Karkasgewigte en die hoeveelheid gewig afgesny van elke volstruiskarkas a.g.v. kneusings is ook bepaal. Die eerste studie het die invloed van vervoerafstand op vleiskwaliteit van slagvolstruise ondersoek. Vleis kwaliteit parameters soos pH, drip verlies, kook verlies, taaiheid en kleur is ondersoek. Die pHu metings is op 24 uur post-mortem geneem. Slagvolstruise in die kontrole groep (d.i. -volstruise wat nie voor slagting vervoer is nie) het ’n laer vleis pHu (5.77 ± 0.05) gehad as voëls wat onderskeidelik 60 km (5.93 ± 0.05) en 600 km (6.11 ± 0.05) ver vervoer is. Verskille in persentasie dripverlies is gesien tussen die vleis van die voëls wat nie vervoer is nie (0.40 ± 0.07 %) en die voëls wat 60 km (1.36 ± 0.07 %) en 600 km ver (0.97 ± 0.07 %) onderskeidelik vervoer is. Volstruise wat vir 600 km (8.13 ± 1.16 %) vervoer is, het ‘n groter persentasie lewende gewig tydens die ante-mortem periode as voëls wat 60 km (2.4 ± 2.19 %) ver vervoer is na die abattoir, verloor, al was beide groepe weerhou van voer vir dieselfde tydperk. Beide groepe wat vervoer is (60 en 600 km) het merkbare toenames in witbloedsel (WBS) tellings, s-AST’s en s-CK’s getoon tydens die ante-mortem periode. Daar is slegs ʼn toename in H:L ratio (ʼn indikator van stres) van voor vervoer tot na vervoer gesien in die voëls wat 600 km vervoer is. Daarteenoor was die voëls wat slegs 60 km vervoer is die enigste voëls wat ʼn toename in korticosteroon vlakke getoon het gedurende die ante-mortem periode. Die toenames is heel moontlik ‘n aanduiding van erge fisiese stres wat ‘n negatiewe effek op vleiskwaliteit het. Die tweede studie het die effek van verskillende produksiesisteme en die stress respons van die verskillende groepe slagvolstuise op vervoer ondersoek. Vleis kwaliteit parameters soos pH, drip verlies, kook verlies en taaiheid is ondersoek. Die hoeveelheid kneusings per volstruis is ook gemeet. Daar was ‘n beduidende verskil (P = 0.009) tussen die pHu van die voerkraal (5.95 ± 0.018) en semi- intensiewe (6.04 ± 0.033) volstruise. Die voerkraal volstruise se vleis het die grootste drip- en kookverliese gehad in vergelyking met die ander twee groepe (semi-intensiewe en ekstensiewe) terwyl die ekstensiewe volstruise die taaiste vleis gehad het. Die voerkraalvoëls het ook die grootste persentasie karkasgewig verloor a.g.v. kneusings wat afgesny is. Die ekstensiewe voëls het die laagste vloer digtheid per volstruis gehad asook die minste kneusings. Die ander twee groepe (voerkraal en semi intensief) was die groepe wat op dieselfde pad vervoer is (bergpas) in vragmotors wat rubber vloere gehad het terwyl die ekstensiewe voêls op ‘n reguit pad vervoer is in ‘n vragmotor met ‘n metaal oppervlakte. Die resultate van die studie is ‘n aanduiding dat die tipe plaassisteem nie ‘n groot impak op die hoeveelheid akute stres ervaar deur die voëls tydens vervoer gehad het of gevolglik op die vleiskwaliteit van die volstruise nie, maar dat faktore soos pad toestand, tipe vloer en voëldigtheid wel ‘n wesenlike rol speel in die voorkoms van kneusings en beserings opgedoen tydens vervoer.

Page generated in 0.0746 seconds