ABSTRACT A CRITICAL ANALYSIS OF THE THEOLOGICAL METHOD OF F. LERON SHULTS Joshua Philip Boswell, Ph.D. The Southern Baptist Theological Seminary, 2012 Chair: Dr. Stephen J. Wellum This dissertation evaluates the theological method of F. LeRon Shults. Shults's attempt to develop theology in light of the postmodernism milieu is a legitimate and necessary enterprise for evangelical theologians. His emphasis on interdisciplinary dialogue may open opportunities to engage the secular academy. Despite his laudable motivation and the beneficial features of his project, it fails on at least two counts: biblical fidelity and internal consistency. Chapter 1 sets the cultural/theological context for Shults's project and briefly describes his proposed theological method. In his method the philosophical turn to relationality is a key theme. He proposes four sources for theological method--Scripture, tradition, philosophy, and culture--claiming that Scripture is the primary source. Shults's theology, however, is inconsistent with his proposal. He allows philosophy rather than Scripture to play the determinative role in his theological method. Chapters 2 and 3 describe Shults's theology. Chapter 2 describes Shults's use of Scripture in his theological method as well as his use of tradition. I show that both sources are used as secondary supports to Shults's use of philosophy. Chapter 3 describes the place of philosophy in Shults's theological method. He allows the philosophical turn to relationality to drive his theological project. For Shults, philosophy judges and forms the content of theology. Chapters 4 and 5 evaluate Shults's use of the four sources mentioned above, arguing that Shults affords too little authority to Scripture and too much authority to philosophy. Chapter 4 shows that, despite the authoritative place of Scripture in evangelical theology and the Bible's self-attestation to its authority, Shults does not give Scripture enough authority in his project. Chapter 5 shows that Shults allows philosophy and science to hold more authority than they warrant. Philosophy, for Shults, determines the limits of exegesis and theology. In his program, theology must conform to the philosophical turn to relationality and contemporary science rather than have philosophy and science stand under the evaluative judgment of the biblical text. In short, Shults's theology is unbiblical and inconsistent.

In hierdie navorsing word die toelating van vrouepredikante in die Nederduitse Gereformeerde Kerk vanuit ’n kerkhistoriese en prakties-teologiese hoek bestudeer. Die navorsingswaardes wat in die sosiaal-konstruksionisme geld, naamlik dat sodanige navorsing ’n deelnemende en verhalende proses is, dat die invloed van diskoerse bestudeer word en dat die belangrikheid van taal in ag geneem word, is in die navorsing verreken. Vanuit ’n post-fundamentele teologiese posisionering is van ’n paar van die bewegings in ’n postfundamentele prakties-teologiese metodologie gebruik gemaak om na die belewing van agt vroueproponente en -predikante deur die loop van die proses van toelating, én daarna, te luister en saam met hulle te interpreteer. Daar is van die volgende bewegings gebruik gemaak: Die beskrywing van die verskillende kontekste waarteen die roepingsverhale en loopbane van vrouepredikante afgespeel het; die aanhoor en beskrywing van die kontekstuele ervarings van die betrokke vroue; die interpretasie van en betekenisgewing aan die verhale in samewerking met die vroue wat as medenavorsers geag word en die beskrywing van en refleksie oor die ervaring van God se teenwoordigheid in hulle roepingsverhale en bedieninge as proponente en predikante. Hierdie postfundamentele prakties-teologiese metodologie is inherent narratief van aard en sluit ook nou aan by die denklyne wat in die sosiaal-konstruksionisme geld. Deur hierdie metodologie is daar probeer om ’n bydrae te lewer tot die ontwikkeling en uitbou van mondelinge geskiedenis. Die beskrywing van vroue se verhale is terselfdertyd ook vrouegeskiedenis wat poog om vroue meer hoor- en sigbaar in algemene geskiedenis, maar spesifiek ook kerkgeskiedenis te maak. Die metodologie pas ook binne ’n meer postmoderne benadering tot geskiedenis in. Aan die hand hiervan is die breër landkaart en historiese konteks waarteen die roepingsverhale van vrouepredikante en kerklike vergaderings oor ’n tydperk van bykans 107 jaar afgespeel is, in breë trekke en deur middel van tydlyne beskryf. Die ontwikkeling en uitbouing van die volksmoederdiskoers oor die dieselfde tydperk is van nader beskou. Daar is verder gekyk na die invloed wat die breër konteks en die volksmoederdiskoers op vroue gedurende die twintigste eeu gehad het, hoe vroue oor die algemeen hulleself in bepaalde vroueruimtes soos vroue-organisasies uitgeleef het en of Afrikanervroue se stemme in die openbaar gehoor is al dan nie. Teen hierdie agtergrond is die verloop van die kerklike debat oor die toelating van vroue tot die besondere ampte, naamlik diakens, ouderlinge en vrouepredikante, beskryf. Hierdie debat kan in drie tydperke opgedeel word. Die eerste tydperk wat van 1966-1978 strek kan as ’n tyd van nadenke beskryf word. Vanaf 1982 tot 1990 is die debat deur ’n sterk verskil in Skrifbeskouing gekenmerk. Die laaste tydperk wat vanaf 1991 tot 2007 strek, beskryf hoe die praktyk stadig pos gevat het en hoe die gesprek uiteindelik na gendersake uitgebrei het. Die vroueproponente en -predikante se roepingsverhale, hulle belewenis van God in die pad wat hulle moes loop en eerste treë in die bediening is weer deurgaans teen die agtergrond van die breër landkaart, volksmoederdiskoers en die NG Kerk se verskillende sinodes aangehoor, beskryf en in samewerking met hulle geïnterpreteer. Bykomend tot die groep persoonlike verhale is twee verhale van vroue wat reeds voor 1950 teologie studeer het en nie meer vandag leef nie, opgeteken. In al die gesprekke het die belangrikheid van vrouepredikante se roepingsverhale, hulle positiewe en negatiewe belewenisse in die kerk, die impak van oorwegend manlike kerktaal op vroue, die gemis en impak van rolmodelle, die frustrasies rondom proponentskap en hulle belewing van God onder andere na vore gekom. Dit is ook opmerklik dat vrouepredikante oor die algemeen nie aktief aan die debat deelgeneem nie en dat die meeste van die medenavorsers in hierdie studie ’n bepaalde stuk ongemak met gendersake en feminisme beleef. Hulle laat net soos in die volksmoederdiskoers die praatwerk aan ander oor. / Thesis (DD)--University of Pretoria, 2008. / Church History and Church Policy / unrestricted