141 |
Desarrollo de materiales de pre-mejora y herramientas biotecnológicas para la adaptación de la berenjena al cambio climáticoGarcía Fortea, Edgar 21 January 2021 (has links)
Tesis por compendio / [ES] La berenjena (Solanum melongena) es una hortaliza muy importante en muchas áreas tropicales y subtropicales del mundo. Es la tercera solanácea más producida a nivel mundial, pero a pesar de su importancia los recursos genéticos y las herramientas biotecnológicas para su investigación no han sido desarrollados lo suficiente. Con la actual situación de cambio climático, muchas de las áreas donde se produce este cultivo están sufriendo modificaciones dramáticas en el ambiente y la climatología. Esto está ocasionando una reducción de los rendimientos de este cultivo que cada vez se ven más afectados por la aparición de nuevas enfermedades, plagas, malezas, pérdida en la fertilidad de los suelos, mayor prevalencia de sequía y salinidad, así como el incremento de las temperaturas. La berenjena se encuentra en una situación de vulnerabilidad ante estos cambios debido a los efectos de cuello de botella genético acontecidos durante su domesticación y a la disponibilidad limitada de recursos genéticos accesibles para su mejora genética.
En un primer gran bloque de esta tesis, mediante el uso de especies silvestres relacionadas con la berenjena, se ha iniciado el desarrollo de una colección de líneas de introgresión (ILs). Utilizando tres especies representantes de los tres grupos de germoplasma de la berenjena (S. insanum del germoplasma primario, S. dasyphyllum del germoplasma secundario y S. elaeagnifolium del germoplasma terciario) se ha ampliado el fondo genético de este cultivo. Estas especies, han sido seleccionadas por sus extraordinarias capacidades de adaptación a climas áridos, suelos secos y tolerancia a plagas y enfermedades. Reintroduciendo estos genes en el genoma de la berenjena cultivada hemos desarrollado un conjunto de materiales élite, que ponen a disposición de los investigadores y mejoradores nuevos recursos genéticos para la mejora genética de este cultivo. También hemos desarrollado un modelo experimental (Micro-Mel) a partir de materiales de introgresión con la especie S. anguivi. Este modelo consiste en una berenjena de tipo compacto y crecimiento determinado con floración y cuajado múltiple y puede ayudar a desarrollar experimentos rápidos, así como acelerar los ciclos generacionales en los proyectos de mejora.
En otro segundo gran bloque de este trabajo, hemos desarrollado una serie de herramientas biotecnológicas que van a permitir desarrollar otro tipo de investigaciones para la adaptación al cambio climático en berenjena. En primer lugar, frente a la necesidad de un protocolo eficiente de regeneración in vitro para poder llevar a cabo experimentos de transformación y edición genética en la berenjena, se ha desarrollado con éxito un protocolo de alto rendimiento basado en el uso del ribósido de zeatina y que presenta una baja dependencia del factor genotipo. Como resultado derivado de este primer desarrollo, diseñamos otro protocolo para la obtención de organismos poliploides en berenjena sin la necesidad de utilizar agentes antimitóticos para la duplicación de su genoma. Empleando los distintos niveles de ploidía presente en algunos tejidos jóvenes (patrón polisomático) conseguimos desarrollar plantas tetraploides in vitro a través de la regeneración directa a partir de estas células, suponiendo una nueva vía hacia el desarrollo de plantas triploides sin semillas. Finalmente, la última herramienta de apoyo a la mejora de la berenjena que se ha desarrollado en esta tesis doctoral ha sido una herramienta basada en la inteligencia artificial para la identificación de estadios de desarrollo de las células precursoras del polen en retrocruces avanzados con especies silvestres. Con esto se ha conseguido optimizar los protocolos de androgénesis empleados para la producción de plantas dobles haploides, automatizando y haciendo más eficiente la selección de anteras con estadios inducibles y por tanto incrementando la tasa de plantas dobles haploid / [CA] L'albergínia (Solanum melongena) és una hortalissa molt important en moltes zones tropicals i subtropicals del món. És la tercera solanàcia més produïda en l'àmbit mundial, però malgrat la seua importància els recursos genètics i les ferramentes biotecnològiques per a la seua investigació no han sigut desenvolupades el suficient. Amb l'actual situació de canvi climàtic, moltes de les zones on es produeix aquest cultiu estan patint modificacions dramàtiques al seu ambient i climatologia. Açò ocasiona una reducció dels rendiments d'aquest cultiu que cada vegada es veu més afectat per l'aparició de noves malalties, plagues, males herbes, pèrdua de la fertilitat del sol, major prevalença de la sequera i salinitat, així com l'increment de les temperatures. L'albergínia es troba a una situació de vulnerabilitat davant aquests canvis debuts als efectes de l'erosió genètica ocasionats durant la seua domesticació i a la disponibilitat limitada de recursos genètics accessibles per a la seua millora genètica.
En un primer gran bloc d'aquesta tesi, mitjançant l'ús d'espècies silvestres relacionades amb l'albergínia, s'ha iniciat el desenvolupament d'una col·lecció de línies de introgressió (ILs). Utilitzant tres espècies representants dels tres grups de germoplasma de l'albergínia (S. insanum del germoplasma primari, S. dasyphyllum del germoplasma secundari i S. elaeagnifolium del germoplasma terciari) s'ha ampliat el fons genètic d'aquest cultiu. Aquestes espècies, han sigut seleccionades per les seues extraordinàries capacitats d'adaptació a climes àrids, sòls secs i tolerància a plagues i malalties. Reintroduint aquests gens en el genoma de l'albergínia cultivada hem desenvolupat un conjunt de materials elit, que posen a la disposició dels investigadors i milloradors nous recursos genètics per a la millora genètica d'aquest cultiu. També hem desenvolupat un model experimental (Micro-Mel) a partir de materials de introgressió amb l'espècie S. anguivi. Aquest model consisteix en una albergínia de tipus compacte i creixement determinat amb floració i quallat múltiple i pot ajudar a desenvolupar experiments ràpids, així com accelerar els cicles generacionals en els projectes de millora.
En un altre segon gran bloc d'aquest treball, hem desenvolupat una sèrie d'eines biotecnològiques que permetran desenvolupar un altre tipus d'investigacions per a l'adaptació al canvi climàtic en albergínia. En primer lloc, enfront de la necessitat d'un protocol eficient de regeneració in vitro per a poder dur a terme experiments de transformació i edició genètica en l'albergínia, s'ha desenvolupat amb èxit un protocol d'alt rendiment basat en l'ús del ribòsid de zeatina i que presenta una baixa dependència del factor genotip. Com a resultat derivat d'aquest primer desenvolupament, dissenyem un altre protocol per a l'obtenció d'organismes poliploids en albergínia sense la necessitat d'utilitzar agents antimitòtics per a la duplicació del seu genoma. Emprant els diferents nivells de ploidía present en alguns teixits joves (patró polisomàtic) aconseguim desenvolupar plantes tetraploids in vitro a través de la regeneració directa a partir d'aquestes cèl·lules, suposant una nova via cap al desenvolupament de plantes triploids sense llavors. Finalment, l'última eina de suport a la millora de l'albergínia que s'ha desenvolupat en aquesta tesi doctoral ha sigut una eina basada en la intel·ligència artificial per a la identificació d'estadis de desenvolupament de les cèl·lules precursores del pol·len en retrocreuaments avançats amb espècies silvestres. Amb això s'ha aconseguit optimitzar els protocols d'androgènesi emprats per a la producció de plantes dobles haploids, automatitzant i fent més eficient la selecció d'anteres amb estadis induïbles i per tant incrementant la taxa de plantes dobles haploids produïdes. / [EN] Eggplant (Solanum melongena) is a very important vegetable in many tropical and subtropical areas of the world. It is the third most produced Solanaceae in the world, but despite its importance, genetic resources and biotechnological tools for research have not been sufficiently developed. With the current climate change situation, many of the areas where this crop is produced are undergoing dramatic changes in the environment and the weather. This is causing a reduction in the yields of this crop that are increasingly affected by the appearance of new diseases, pests, weeds, loss of soil fertility, greater prevalence of drought and salinity, as well as the increase in temperatures. The eggplant is in a situation of vulnerability to these changes due to the genetic bottleneck effects that occurred during its domestication and the limited availability of accessible genetic resources for its genetic improvement.
In a first large block of this thesis, using wild species related to eggplant, the development of a collection of introgression lines (ILs) has been started. Using three species representing the three groups of eggplant germplasm (S. insanum from primary germplasm, S. dasyphyllum from secondary germplasm and S. elaeagnifolium from tertiary germplasm) the genetic background of this crop has been expanded. These species have been selected for their extraordinary capacities to adapt to arid climates, dry soils and tolerance to pests and diseases. By reintroducing these genes into the genome of cultivated eggplant, we have developed a set of elite materials that make new genetic resources available to researchers and breeders for the genetic improvement of this crop. We have also developed an experimental model (Micro-Mel) from introgression materials with the species S. anguivi. This model consists of an eggplant of compact type and determined growth with multiple flowering and fruit set and can help to develop rapid experiments, as well as accelerate generational cycles in improvement projects.
In another second large block of this work, we have developed a series of biotechnological tools that will allow the development of other types of research for adaptation to climate change in eggplant. In the first place, in view of the need for an efficient in vitro regeneration protocol to be able to carry out transformation and gene editing experiments in eggplant, a high-throughput protocol based on the use of zeatin riboside and which presents a low dependence on the genotype factor was developed. As a result, derived from this first development, we designed another protocol to obtain polyploid organisms in eggplant without the need to use antimitotic agents for the duplication of their genome. Using the different levels of ploidy present in some young tissues (polysomatic pattern) we managed to develop tetraploid plants in vitro through direct regeneration from these cells, assuming a new path towards the development of triploid seedless plants. Finally, the last tool to support the breeding of eggplant that has been developed in this doctoral thesis has been a tool based on artificial intelligence for the identification of stages of development of pollen precursor cells in advanced backcrosses with wild species. With this it has been possible to optimize the androgenesis protocols used to produce double haploid plants, automating, and making the selection of anthers with inducible stages more efficient and therefore increasing the rate of double haploid plants produced. / García Fortea, E. (2020). Desarrollo de materiales de pre-mejora y herramientas biotecnológicas para la adaptación de la berenjena al cambio climático [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/160059 / Compendio
|
142 |
Activation tagging in Solanum tuberosum: Innate immune activation affects potato tuber periderm developmentFrank, Daniel 13 October 2012 (has links)
Activation-tagging is a functional genomics technique where strong enhancers are inserted randomly into target genomes to over-activate endogenous genes. Phenotypes of interest can be selected for investigation of genetic factors contributing to the mutant phenotype. From initial screens of a population of activation-tagged potato, a mutant with chocolate-coloured tuber skin has been identified. In this thesis, a novel sequence capture method for identifying T-DNA loci in activation tagged potato was used to characterize chocolate’s single T-DNA insertion locus. Transcriptome analysis of tuber periderm tissue was used to identify major processes occurring in the chocolate mutant. Our data suggest activation of a chitin-binding receptor-like kinase located 65 kb from T-DNA insert may cause activation of immune signaling pathways in chocolate. The present work explores a putative model of transcriptional and cellular responses involved in gain-of-function immune receptor activation. Selectively, these findings illustrate the periderm tissue as an important area of defense charged against biotic and abiotic stresses. Periderm development and anatomy are highly important for tuber storage. Further characterization of potato tuber periderm may contribute knowledge to model periderm systems and have implications for molecular breeding strategies to improve tuber storage quality. / Thesis (Master, Biology) -- Queen's University, 2012-09-27 11:45:16.478
|
143 |
Yield response of African leafy vegetables to nitrogen, phosphorus and potassium: The case of Brassica rapa L. subsp. chinensis and Solanum retroflexum Dun.Van Averbeke, W, Juma, KA, Tshikalange, TE 05 June 2007 (has links)
In this study the growth and yield response of Solanum retroflexum Dun. (nightshade) and Brassica rapa L. subsp. chinensis
(non-heading Chinese cabbage) to N, P and K availability in the soil and the interaction effects of these three nutrients were
determined by means of pot experiments in a greenhouse. S. retroflexum was most sensitive to the availability of nitrogen
in the soil. Sufficient nitrogen needed to be available to achieve optimum growth but adding too much adversely affected
biomass production, suggesting a fairly narrow optimum range for nitrogen availability. The production of the crop was also
dependent on the adequate availability of phosphorus and potassium but any adverse effects due to excess availability were less distinct than for nitrogen. In the case of B. rapa subsp. chinensis, an optimum availability range was identified for N and K and a critical level of availability for P. The decline in biomass production caused by adding N in excess of the optimum
was reversed by applying both P and K at rates that were in excess of the respective optima.
|
144 |
Evaluación de la actividad citotóxica y antimicrobiana de glicoalcaloides esteroidales de las hojas de Solanum albidum Dunal y Solanum oblongifolium DunalOlórtegui Quiroz, Jhonny Smit, Brañez Espinoza, Mary Carmen January 2009 (has links)
El presente estudio tuvo como objetivo aislar, identificar glicoalcaloides esteroidales de las hojas de Solanum albidum Dunal y Solanum oblongifolium Dunal y evaluar su actividad citotóxica y antimicrobiana; las especies mencionadas fueron colectadas en el departamento de Cajamarca, provincia de San Ignacio. Los glicoalcaloides fueron identificados por el método cromatográfico y espectrofotometría infrarroja; y la cuantificación por titulación potenciométrica automática por punto de inflexión. Para evaluar la actividad citotóxica se empleó el método de desarrollo embrionario en huevos fértiles de erizo de mar (Tetrapigus níger) donde los glicoalcaloides de Solanum albidum Dunal y Solanum oblongifolium Dunal presentaron actividad citotóxica, La evaluación de la actividad antimicrobiana se llevó a cabo mediante el método de recuento en placa con las siguientes cepas Escherichia coli ATCC® 8739, Pseudomonas aeruginosa ATCC® 9027, Salmonella enterica ATCC® 14028, Staphylococcus aureus ATCC® 6538, Aspergillus brasiliensis ATCC® 16404, Candida albicans ATCC® 10231, donde se demostró dicha actividad. / -- The purpose of the present study was to isolate, identify, and assess the content of steroidal glycoalkaloids (SGAs) from leafs of Solanum albidum Dunal and Solanum oblongifolium Dunal belonging to province San Ignacio, Cajamarca. Also, it was determined their citotoxicity and antimicrobial activity. The steroidal glycoalkaloids were identified by means of chromatography and infrared spectrophotometric analyses. The content of steroidal glycoalcaloids was quantified by automatic potentiometric titulation using the inflection point. The citotoxic activity of SGAs was observed in sea urchin embryos Tetrapygus niger. The antimicrobial and antifungal activities were evaluated by using the plate counting method, including the following type strains respectively: Escherichia coli (ATCC 8739), Pseudomonas aeruginosa (ATCC 9027), Salmonella enterica (ATCC 14028), Staphylococcus aureus (ATCC 6538), Aspergillus brasiliensis (ATCC 16404), and Candida albicans (ATCC 10231), which showed that activity
|
145 |
Génération et caractérisation de racines transgéniques de pomme de terre Solanum tuberosum avec des niveaux altérés de pyruvate kinase cytosoliqueBuisson, Stéphanie January 2006 (has links)
Mémoire numérisé par la Direction des bibliothèques de l'Université de Montréal.
|
146 |
Detecção de begomovírus e ipomovírus em batata-doce nos estados de Pernambuco e Paraíba e fontes de resistência a Tomato chlorotic mottle virus e Potato virus Y em berinjelaSOUZA, Caroline do Amaral 22 August 2013 (has links)
Submitted by (lucia.rodrigues@ufrpe.br) on 2017-02-17T14:19:46Z
No. of bitstreams: 1
Caroline do Amaral Souza.pdf: 1337716 bytes, checksum: 624a7ddab95714b58f4203e1e20d7165 (MD5) / Made available in DSpace on 2017-02-17T14:19:46Z (GMT). No. of bitstreams: 1
Caroline do Amaral Souza.pdf: 1337716 bytes, checksum: 624a7ddab95714b58f4203e1e20d7165 (MD5)
Previous issue date: 2013-08-22 / Coordenação de Aperfeiçoamento de Pessoal de Nível Superior - CAPES / The cultivation of sweet potato [Ipomoea batatas L. (Lam.)] is quite broad in Brazil, being the species present in most parts of the country where the largest producers are: Rio Grande do Sul, Minas Gerais, Paraná, Paraíba e São Paulo. This crop is very important, especially for the low-income population, due to the rusticity of the plant, which is easy to grow with low production cost, besides being a good source of energy and various nutrients. Among the pathogens that affect sweet potato, the viruses are noteworthy, especially some species classified in the genus Potyvirus, Begomovirus and Ipomovirus. This plant is host of a wide range of viral species that often form complexes and act in synergism, enhancing disease and causing considerable reduction in yield. One of the goals of this work was to detect the presence of Begomovirus species and Sweet potato mild mottle virus (SPMMV), of the genus Ipomovirus in 55 samples of sweet potato from Pernambuco and Paraíba, being 28 from commercial fields and 27 from a germplasm bank (GB). For detecting begomovirus, DNA extracted from the 55 samples was submitted to RCA and PCR using primers MA292 and MA293. Amplicons generated from 17 GB samples and three field samples were selected, purified and sequenced. After analysis, it was confirmed the presence of of Sweet potato golden vein associated virus - SPGVaV in five samples from GB and two from field and Sweet potato leaf curl virus - SPLCV in 12 samples from GB and one from field. The SPMMV was detected by the serological test Dot-ELISA using specific antibodies in 24 out of 27 BG samples and 25 out 28 field samples. Another focus species of the present study was the eggplant (Solanum melongena L.), economically important food crop available worldwide with approximately 2 million hectares devoted to its cultivation annually. In Brazil, regarding to virus presence in this plant there are only a few reports for species of the genus Tospovirus. In addition, in eggplant fields, practically, no viral symptoms are observed, indicating a possible occurrence of resistance to virus. Thus, another objective of this study was to evaluate the behavior of eggplant genotypes as a possible source of gene(s) for resistance to virus that normally infect plants of the Solanaceae family. Assays were performed using the species Tomato chlorotic mottle virus - ToCMoV, inoculated by the vector Bemisia tabaci and Potato virus Y by mechanical inoculation. The biological evaluation for the two viral species was undertaken by observing symptoms. The detections of ToCMoV and PVY were done using radioactive probes and by Dot-ELISA, respectively. The genotypes were also evaluated for resistance to the vector. The tested materials were considered promising for use in breeding programs because they remained symptomless and no viral accumulation was observed. / O cultivo da batata-doce [Ipomoea batatas L. (Lam.)] é bastante amplo no Brasil, sendo praticado em grande parte do país onde os maiores produtores são: Rio Grande do Sul, Minas Gerais, Paraná, Paraíba e São Paulo. Esta hortaliça apresenta elevada importância, sobretudo para a população de baixa renda, especialmente pela rusticidade da planta, o fácil cultivo e o baixo custo de produção, além de ser uma boa fonte de energia e diversos nutrientes. Dentre os patógenos que acometem a cultura, os vírus merecem destaque, principalmente algumas espécies classificadas nos gêneros Potyvirus, Begomovirus e Ipomovirus. A batata-doce é hospedeira de uma ampla gama de espécies virais que, muitas vezes, formam complexos e atuam em sinergismo, potencializando a doença e causando considerável redução da produtividade. Um dos objetivos deste trabalho foi verificar a possível presença das espécies do gênero Begomovirus, e Sweet potato mild mottle virus (SPMMV), do gênero Ipomovirus em 55 amostras de batata-doce, provenientes de Pernambuco e Paraíba, sendo 28 de campos comerciais e 27 de um Banco Ativo de Germoplasma (BAG). Para detecção de begomovírus, o DNA das 55 amostras foi extraído, submetido à RCA e PCR usando os primers MA292 e MA293. Amplicóns gerados de 17 amostras do BAG e três amostras de campo foram selecionados, purificados e sequenciados. Após análise confirmou-se a presença de Sweet potato golden vein associated virus - SPGVaV em cinco amostras do BAG e duas de campo e Sweet potato leaf curl virus – SLCV em 12 amostras do BAG e uma de campo. O SPMMV foi detectado pelo teste Dot-ELISA através da utilização de anticorpo específico em 24 das 27 amostras do BAG e 25 das 28 amostras de campo. Outra espécie foco de estudo neste trabalho foi a berinjela (Solanum melongena L.), cultura alimentar economicamente importante disponível em todo o mundo e com aproximadamente dois milhões de hectares dedicados anualmente para o cultivo. No Brasil, em relação à ocorrência viral nesta solanácea, existem relatos apenas de espécies do gênero Tospovirus. Além disto, em plantações de berinjela, praticamente, não se observam sintomas virais, o que pode ser indicativo de ocorrência de resistência a vírus. Dessa forma, outro objetivo deste trabalho foi avaliar o comportamento de genótipos de berinjela como possível fonte de gene(s) de resistência a vírus que normalmente infectam espécies da família Solanaceae. Ensaios foram realizados utilizando-se as espécies Tomato chlorotic mottle virus (ToCMoV), com inoculação via vetor Bemisia tabaci, e Potato virus Y (PVY) por inoculação mecânica. A avaliação biológica para as duas espécies virais foi feita mediante observação de sintomas. As detecções de ToCMoV e PVY foram feitas usando-se sondas radioativas e teste Dot-ELISA, respectivamente. Os genótipos foram avaliados também quanto à resistência ao vetor. Os materiais testados mostraram-se promissores para uso em programas de melhoramento tendo em vista a ausência de sintomas e acumulação viral
|
147 |
Variação nos tricomas de Solanum sisymbriifolium (Solanaceae) e herbivoria por larvas de Gratiana spadicea (Coleoptera, Chrysomelidae)Boligon, Danessa Schardong January 2007 (has links)
A grande diversidade de plantas e de insetos herbívoros reflete na diversidade de interações entre os mesmos. Dentre estas interações, destacamos o papel dos tricomas na defesa mecânica e química das plantas contra o ataque de insetos herbívoros. As folhas de Solanum sisymbriifolium (Solanaceae) apresentam uma variedade de tricomas que atuam como barreira, mesmo para insetos especialistas como Gratiana spadicea (Coleoptera, Chrysomelidae). Tais estruturas dificultam o acesso ao alimento das larvas, principalmente nos ínstares iniciais, ocasião em que as larvas sofrem alta mortalidade quando alimentadas de folhas de alta densidade de tricomas. Não se sabe se as causas destes índices estão relacionadas com as barreiras físicas ou químicas impostas pela presença de tricomas. Neste trabalho, verificamos se a dificuldade em acessar o alimento, causada pela presença de tricomas, reflete ou não alterações na utilização da planta e no comportamento das larvas de G. spadicea. Para tanto, cultivamos plantas de S. sisymbriifolium no sol e na sombra para induzir variações na densidade de tricomas foliares. As folhas correspondentes foram caracterizadas quanto ao tipo de tricomas existentes, densidade dos mesmos e histoquímica dos glandulares. Foi qualificado o comportamento alimentar das larvas, bem como a taxa de remoção e ingestão de tricomas frente a tal variação. As folhas de S. sisymbriifolium apresentaram quatro tipos de tricomas: tector unicelular, tector estrelado com quatro ou mais raios laterais, glandular longo-pedicelado pluricelular com cabeça clavada unicelular e glandular curto-pedicelado com cabeça globosa pluricelular, os quais variaram significativamente entre as folhas de sol e de sombra. Os tricomas tector estrelado e glandular longo-pedicelado foram mais numerosos nas plantas mantidas no sol, enquanto o tector unicelular, nas plantas de sombra. O número de tricomas glandular curto-pedicelado não diferiu significativamente entre os dois tipos de planta. Os testes histoquímicos foram positivos para fenóis, alcalóides e lipídios nos dois tipos de tricomas glandulares. As larvas removeram os tricomas das folhas para atingir o alimento (mesofilo foliar) e a alta densidade de tricomas, principalmente dos estrelados, interferiu no tempo dedicado à alimentação, já que o maior tempo dedicado à remoção destas estruturas diminuiu o tempo empregado na ingestão de alimento. O tempo dedicado as demais atividades (repouso, prova do alimento e deslocamento) não apresentou diferenças significativas entre as folhas de alta e baixa densidade de tricomas. Os ritmos de alimentação das larvas de G. spadicea foram de curta duração, sendo o tempo de assimilação do alimento ingerido menor que uma hora, principalmente em larvas de quinto ínstar. A ingestão de fragmentos de tricomas de S. sisymbriifolium ocorreu em todos os ínstares larvais, mas, a retenção destes fragmentos no intestino anterior das larvas deu-se, principalmente nos iniciais, quando as larvas são menores e o diâmetro do tubo digestivo também, o que dificulta a passagem de fragmentos. Para a liberação dos fragmentos retidos sugerimos duas possibilidades: podem ser regurgitados de uma estrutura anterior ao papo que teria a função de armazená-los até o momento de regurgitar, ou ainda, de liberá-los com a exúvia na ocasião da muda. A ingestão de tricomas e a passagem de alguns fragmentos através do canal alimentar podem estar relacionados com a alta mortalidade observada para estas larvas, principalmente nos ínstares iniciais.
|
148 |
Controle da mancha-de-estenf?lio do tomateiro com produtos de a??o fungicida: efici?ncia e teores de metais / Control of gray leaf spot tomato with fungicide products: efficiency and metal levelsMELO, Jessica Coelho 21 August 2015 (has links)
Submitted by Jorge Silva (jorgelmsilva@ufrrj.br) on 2018-04-27T18:09:30Z
No. of bitstreams: 1
2015 - Jessica Coelho Melo.pdf: 1651769 bytes, checksum: 37df9227b9a25c24297ba5364064be27 (MD5) / Made available in DSpace on 2018-04-27T18:09:30Z (GMT). No. of bitstreams: 1
2015 - Jessica Coelho Melo.pdf: 1651769 bytes, checksum: 37df9227b9a25c24297ba5364064be27 (MD5)
Previous issue date: 2015-08-21 / CNPq / The gray leaf spot caused by Stemphylium solani, has occasioned losses in the tomato crop (Solanum lycopersicum L.) in several regions of Brazil. Although there are resistant cultivars, the control has been made, essentially, with application of fungicides. These, despite the practicality and efficiency can lead to the accumulation of polluting substances in the air and in the fruits. This study aimed to evaluate: 1) the chemical control efficiency of the disease with commercial fungicides registered for crop and with alternative products such as syrups and plant extracts; 2) the influence of these treatments on the development and production of tomato; 3) the contribution of metals in the system and its contents in leaves and fruits; 4) to compare the contents of metals in the fresh mass of the fruits with the limits allowed by the legislation. Three trials were carried out, one in the greenhouse and two in the field, and different products were compared: mancozebe, tebuconazole, copper oxychloride, vi?osa mixture, bordeaux mixture, lime sulfur, garlic extract and water. Were evaluated the progress of the disease, the production and the supply of metals in the soil, plants and fruits (Cd, Co, Cr, Cu, Fe, Mn, Pb, Ni and Zn). The disease occurred on average at low intensity and did not affect the fruit production, which did not allow an adequate evaluation of the efficiency of the treatments. Among all the products tested, bordeaux and vi?osa mixtures and mancozebe were the most efficient in controlling the disease, however, without affecting the accumulation of fresh and dry mass of the plants and productivity. Bordeaux and vi?osa mixtures were the products that contributed the most to the incorporation of metals to the agrosystem followed by mancozebe and copper oxychloride. The concentration of metals in the fruits was below the maximum limit allowed by the MERCOSUL Technical Regulation, however, it deserves attention in view of fact that the Cd values found in the fruits are very close to the allowed limit, especially in the treatments with vi?osa mixture, oxychloride copper and bordeaux mixture. The continuous use of fungicides and vi?osa and bordeaux mixtures can contribute to the accumulation of heavy metals in the agrosystem. New studies addressing this topic should be made. / A mancha-de-estenf?lio, causada por Stemphylium solani, tem ocasionado perdas na cultura do tomateiro (Solanum lycopersicum L.) em v?rias regi?es do Brasil. Apesar de existirem cultivares resistentes, o controle tem sido feito, essencialmente, com aplica??o de fungicidas. Estes, apesar da praticidade e efici?ncia podem levar ao ac?mulo de subst?ncias poluentes no ar e nos frutos. O presente trabalho teve como objetivos avaliar: 1) a efici?ncia do controle qu?mico da doen?a com fungicidas comerciais registrados para a cultura e com produtos alternativos como caldas e extratos de plantas; 2) a influ?ncia destes tratamentos no desenvolvimento e produ??o do tomateiro; 3) o aporte de metais no sistema e os seus teores nas folhas e frutos; 4) comparar os teores de metais na massa fresca dos frutos com os limites permitidos pela legisla??o. Realizaram-se tr?s ensaios, um em casa-de-vegeta??o e dois no campo e compararam-se diferentes produtos: mancozebe, tebuconazole, oxicloreto de cobre, calda vi?osa, calda bordalesa, calda sulfoc?lcica, extrato de alho e ?gua. Avaliaram-se o progresso da doen?a, a produ??o e o aporte de metais no solo, plantas e frutos (Cd, Co, Cr, Cu, Fe, Mn, Pb, Ni e Zn). A doen?a ocorreu em m?dia a baixa intensidade e n?o afetou a produ??o de frutos, o que n?o permitiu uma adequada avalia??o da efici?ncia dos tratamentos. Dentre todos os produtos testados, as caldas bordalesa e vi?osa e o mancozebe foram os mais eficientes no controle da doen?a, por?m, sem afetar o ac?mulo de massa fresca e seca das plantas e a produtividade. As caldas bordalesa e vi?osa foram os produtos que mais contribu?ram para a incorpora??o de metais ao agrossistema seguido do mancozebe e do oxicloreto de cobre. A concentra??o de metais nos frutos esteve abaixo do limite m?ximo permitido pelo Regulamento T?cnico MERCOSUL, no entanto, merece aten??o tendo em vista o fato dos valores de Cd encontrados nos frutos estarem muio pr?ximo do limite permitido, especialmente nos tratamentos com calda vi?osa, oxicloreto de cobre e calda bordalesa. O uso cont?nuo de fungicidas e das caldas vi?osa e bordalesa podem contribuir para o ac?mulo de metais pesados no agrossistema. Novos estudos abordando este tema devem ser feitos.
|
149 |
Caracterización de 47 accesiones de tomate del banco de germoplasma hortícola de la Universidad de Chile / Characterization of 47 accessions of tomatoes from the horticultural germplasm bank of the University of ChileMenares Madrid, María Soledad January 2018 (has links)
Memoria para optar al título profesional de Ingeniero Agrónomo / A partir del siglo XX se han estado produciendo nuevas variantes genéticas mediante cruzas, lo anterior para buscar solucionar algunos problemas de producción. Esto ha ocasionado el incremento del interés por la protección de los recursos genéticos. La colecta y conservación de estos recursos sin que esté acompañada de la información sobre sus características convierte a las colecciones en simples depósitos de materiales, sin mayor utilidad. Las características morfológicas se utilizan para estudiar la variabilidad genética. Toda la variabilidad es almacenada en el genoma de los miembros de la población y puede expresarse en características visibles o fenotípicas. Por lo tanto, la caracterización es el primer paso en el mejoramiento de los cultivos y programas de conservación. En el presente estudio se evalúo la variabilidad morfoagronómica de 47 accesiones y segregantes de tomate (Solanum lycopersicum L.). El ensayo se realizó durante la temporada de primavera-verano de 2014-2015. Las accesiones fueron obtenidas del banco de germoplasma hortícola de la Universidad de Chile. Se establecieron un mínimo de 15 plantas por accesión, las que representaron la unidad experimental para cada accesión. Se evaluaron 14 descriptores 7 cuantitativos y 7 cualitativos, de acuerdo al manual de descriptores morfológico para tomate propuesto por el IPGRI (1996). Los descriptores cuantitativos del fruto, fueron los que presentaron mayor variabilidad con coeficientes de variación mayores al 30%. El descriptor más homogéneo fue el periodo de cultivo, obteniendo un coeficiente de variación de 6,7%. Un Análisis de Componentes Principales indicó que los dos primeros componentes explicaron un 73,8% de la variabilidad, asociada a los descriptores del fruto. En tanto un Análisis de Conglomerados permitió la formación de cinco grupos basados en descriptores cuantitativos y cualitativos. La caracterización morfoagronómica permitió confirmar la presencia de variabilidad en el germoplasma de Solanum lycopersicum L. para los descriptores asociados al fruto.
Palabras
|
150 |
Seedling recruitment of hairy nightshade and other summer annual weeds in irrigated row cropsPeachey, Ronald Edward 20 July 2004 (has links)
This study evaluated the effects of tillage system, rotational tillage sequences, and
winter seed burial depth on weed seedling recruitment in irrigated cropping systems.
Notill (NT) planting of vegetable crops reduced emergence of hairy nightshade by 77 to
99% and Powell amaranth emergence from 50 to 87% compared to conventional tillage
(CT) and planting of crops. Cover crops suppressed weed emergence if soils were
undisturbed but not if soils were tilled in the spring. Four years of NT vegetable crops
reduced summer annual weed density by 48 to 79% at two sites. Rotational tillage
sequences that alternated between NT and CT only reduced summer annual weed density
if the shorter season crop of snap beans was paired with CT and sweet corn was paired
with NT. Hairy nightshade density decreased by 83 to 90% if NT was paired with the
longer season crop of sweet corn. Hairy nightshade seedling recruitment at 30.7 C was
more than 15 times greater for seeds buried at 6, 13 and 25 cm than when buried at 1 cm
in simulated NT. Recruitment potential was low in March and April but increased to a
maximum in May and June. Germination rates for seeds buried at 1 cm were lower and
mortality and dormancy greater than for seeds buried from 6 to 25 cm during the winter.
Protecting the seeds buried at 1 cm from rainfall during the winter increased seedling
recruitment from 0 to 2 of 10 buried seeds, but had a negligible effect on seed mortality
and dormancy. Treatment of seeds buried at 25 cm with 1 cm soil temperature reduced
recruitment from 4.8 to 2.3 of 10 buried seeds at 33.3 C, but did not significantly increase
seed mortality or dormancy. Estimates of seed drift using electronic transponders found
that 16% of the seeds at 5 cm moved to within the emergence zone for hairy nightshade.
Seed drift coupled with the faster germination rate and lower mortality of seeds buried at
12 cm or below predicts that hairy nightshade recruitment will be optimized when soil is
tilled in the spring. / Graduation date: 2005
|
Page generated in 0.0449 seconds