Debate persists on the timing, magnitude and style of crustal shortening, uplift and basin evolution in the Andes. Many studies suggest that the central Andes, including the Altiplano plateau, were gradually uplifted as a result of protracted Cenozoic retroarc shortening. However, recent isotopic studies conclude that the Andes instead rose in pulses, with the most significant event occurring at 10-6 Ma. Many researchers attribute these rapid pulses of uplift to lower lithosphere delamination events. A better understanding of the history of Cenozoic crustal shortening is essential for determination of the mechanism(s) of Andean uplift. The well-exposed Cenozoic San Jerónimo Group was studied in the Ayaviri basin of the northern Altiplano in southern Peru. The 3-5 km-thick succession is situated at 3900-4800 m elevation, between the Western Cordillera magmatic arc and the Eastern Cordillera fold-thrust-belt. New detrital zircon U-Pb geochronological results from four sandstones and one reworked tuff in the San Jerónimo succession show large age populations indicative of syndepositional volcanism between approximately 38 and 27 Ma. A 1600-m-thick magnetostratigraphic section further constrains the depositional timing and accumulation rate of the upper portion of the succession. Sedimentological observations show a rapid transition from cross-stratified braided-fluvial sandstones to proximal channel-fill and alluvial-fan conglomerates at ~30 Ma. Paleocurrent measurements show important temporal and spatial variations in sediment dispersal patterns while conglomerate clast counts show an upsection transition from almost exclusively volcanic input to increasing contributions of clastic, quartzite, and limestone detritus. The corresponding shifts in depositional environment and sediment provenance are attributed to the activation of new thrust structures in close proximity to the basin, namely the Pucapuca-Sorapata fault system, indicating the presence of an eastward advancing fold-thrust belt dating to at least 38 Ma and reaching the Ayaviri basin within the northern Altiplano plateau at ~30 Ma. / text

The southern Patagonian Andes record the Late Cretaceous closure and inversion of the Late Jurassic – Early Cretaceous Rocas Verdes marginal basin, subsequent development of the Patagonian retroarc fold-thrust belt and the Neogene to present tectonic superposition of a left-lateral strike-slip plate margin defined by the Magallanes- Fagnano fault zone. In this dissertation, I present new geologic maps, cross sections and detailed macro- and microscopic structural analyses that describe the geometry and kinematic evolution of the fold-thrust belt and superposed strike-slip deformation over ~200 km along-strike between 53° and 55° S latitude. Results are discussed in the context of the regional tectonic development of the southernmost Andes and are relevant to the understanding of important tectonic processes including the development of a retroarc fold-thrust belt, the formation of a basal décollement below and toward the hinterland of a fold-thrust belt and the spatial distribution of deformation along a strike-slip plate margin. New maps and balanced cross-sections of the Patagonian fold-thrust belt show that it developed during two main phases of Late Cretaceous to Paleogene shortening that were partly controlled by the antecedent geology and mechanical stratigraphy of the Rocas Verdes basin. During the Late Cretaceous, a thin-skinned thrust belt developed above a décollement that formed first in relatively weak shale deposits of the Rocas Verdes basin and later deepened to <1 km below the basement-cover contact. Ramps that cut mechanically rigid volcanic rocks of the marginal basin link the two décollements. Basement-involved reverse faults that cut the early décollements and probably reactivate Jurassic normal faults reflect Paleogene shortening. Shortening estimates increase northwest to southeast from 26 to 37% over 100 km along-strike and are consistent with regional models of the fold-thrust belt. Structural data, kinematic analyses, and microstructural observations from the lower décollement show that it is defined by transposition of several generations of northeast-vergent noncylindrical folds, shear bands, and a quartz stretching lineation that are kinematically compatible with first-generation structures of the fold-thrust belt. Quartz microstructural data from the décollement are consistent with deformation temperatures that decrease from ~500-650° C to ~400-550° C over ~75 km in the transport direction, indicating that the décollement dipped shallowly (~6°) toward the hinterland. The décollement decoupled the underthrust continental margin from the fold- thrust belt and exemplifies the kinematic relationship between shortening that occurs coevally in a retroarc fold thrust-belt and its polydeformed metamorphic ‘basement’. Fault kinematic data and crosscutting relationships show kinematic and temporal relationships between populations of thrust, strike-slip and normal faults that occur in the study area. Thrust faults form an internally compatible population that shows subhorizontal northeast-trending shortening of the fold-thrust belt and is kinematically distinct from populations of normal and strike-slip faults. Both strike-slip and normal faults crosscut the fold-thrust belt, are localized near segments of the Magallanes- Fagnano fault zone, have mutually compatible kinematic axes and are interpreted to be coeval. Strike-slip faults form Riedel and P-shear geometries that are compatible with left-lateral slip on the Magallanes-Fagnano fault-zone. Strike-slip and normal faults occur in a releasing step-over between two overlapping left-lateral, left-stepping segments of the Magallanes fault zone and record a tectonic event defined by sinistral transtension that probably reflects changing plate dynamics associated with the opening of the Drake Passage during the Early Miocene. / text

This Bachelor thesis is a part of a bachelor project which includes building, programming and controlling a 3DOF tandem helicopter. This particular report deals with the propulsion units, i.e. the motors and propellers of the helicopter. It covers the process of how to determine the most suitable propulsion units for the rig that eventually will enable it to run. To achieve this, different data have been processed. Torque and thrust are two important parameters that have been studied. The data have been acquired by different tests, e.g. thrust measurements from a thrust rig. Also more complex analysis such as Blade Element Theory and Actuator Disk Theory have been carried out in order to determine the behaviour of the propulsion units. Study data sheets and databases was also a part of the work. The result of this work was two equal propulsion units which were mounted in the helicopter. They proved to work satisfactory and provided wanted dynamics to the system. / Design & Implementation of a 3DOF Helicopter

A detailed structural analysis was conducted of the Warwick Hills at the northeast tip of the doubly-plunging Dagger Flat anticlinorium, Marathon Basin, west Texas. Field work delineated a folded duplex structure composed of three horses. Thrust transport was towards the northwest and resulted in a hinterland-dipping duplex. Initial thrusting In the Warwick Hills shortened the area by 2.2:1 (54%). Post-thrusting, the duplex underwent nearly isoclinal folding creating two anticlines and a syncline, second-order folds to the Dagger Flat anticlinoium. Folding combined with thrusting brought the total shortening of the rock package to 6.5:1 (85%). Earlier estimates gave a shortening for the Warwick Hills of 3:1. Finally, the folded duplex was extended by oblique tear faulting that offset the folded thrusts accommodating extension of the major folds in a northeast direction. These tear faults occurred post-plunging of the folds and were the last deformational movements that affected the Warwick Hills. The Ordovician Maravillas and Devonian Caballos Formations acted in the Warwick Hills as a structurally competent couplet. Addition or subtraction of this couplet, or units in this couplet, controlled the location of the major and minor thrusts, the style and shape of folds, and the location of the fold hinges. Bounding the couplet are incompetent shales of the Ordovician Woods Hollow and the Mississippian Tesnus Formations. Thrusts in the Warwick Hills duplex have a basal décollement in the Woods Hollow shale and ramp up through the Maravillas/Caballos couplet with an upper décollement in the Tesnus shale. The entire duplex was primarily folded by flexural slip (i.e. concentric folds) as evidenced by slickensides oriented parallel to bedding and perpendicular to fold axes, the constant thickness of the competent layers and the change in fold shape with depth. Fold wavelength, as determined from the couplet in the lowest thrust sheet, averages ~1,300 m and the average fold axis for the Warwick Hills, as determined stereographically, plunges ~54° N90°E. Shale in the Woods Hollow and Tesnus Formations bounding the couplet, flowed passively during folding into the cavities that were created by the bending of the more competent units. Lower and upper boundaries of disharmonic folding developed in the Woods Hollow and Tesnus Formations respectively. Unique to this area when compared to the rest of the anticlinorium are the presence of tightly folded thrusts and steep east-trending fold axes. The anticlinorium plunges in the Warwick Hills because it drapes off a down-to-the-northeast basement fault. Folds were "dragged" or diverted to the east during thrusting of the duplex over this transversely-oriented paleotopographic fault scarp, or were diverted subsequent to thrusting of the duplex by strike-slip movements at depth along the basement fault. / text

Current submerged science projects such as VENUS and NEPTUNE have revealed the need for small, low-cost and easily deployed underwater remotely operated vehiclemanipulator (ROVM) systems. Unfortunately, existing small remotely operated underwater vehicles (ROV) are not equipped to complete the complex and interactive submerged tasks required for these projects. Therefore, this thesis is aimed at adapting a popular small ROV into a ROVM that is capable of low-cost and time-efficient underwater manipulation. To realize this objective, the coordinated control of ROVM systems is required, which, in the context of this research, is defined as the collection of hardware and software that provides advanced functionalities to small ROVM systems. In light of this, the primary focus of this dissertation is to propose various technical building blocks that ultimately lead to the realization of such a coordinated control system for small ROVMs. To develop such a coordinated control of ROVM systems, it is proposed that ROV and manipulator motion be coordinated optimally and intelligently. With coordination, the system becomes redundant: there are more degrees of freedom (DOF) than required. Hence, the extra DOFs can be used to achieve secondary objectives in addition to the primary end-effector following task with a redundancy resolution scheme. This eliminates the standard practice of holding the ROV stationary during a task and uncovers significant potential in the small ROVM platform. In the proposed scheme, the ROV and manipulator motion is first coordinated such that singular configurations of the manipulator are avoided, and hence dexterous manipulation is ensured. This is done by using the ROV's mobility in an optimal, coordinated manner. Later, to accommodate a more comprehensive set of secondary objectives, a fuzzy based approach is proposed. The method considers the human pilot as the main operator and the fuzzy machine as an artificial assistant pilot that dynamically prioritizes the secondary objectives and then determines the optimal motion. Several model-based control methodologies are proposed for small ROV/ROVM systems to realize the desired motion produced by the redundancy resolution, including an adaptive sliding-mode control, an upper bound adaptive sliding-mode control with adaptive PID layer, and an H∞ sliding-mode control. For the unified system (redundancy resolution and controller), a new human-machine interface (HMI) is designed that can facilitate the coordinated control of ROVM systems. This HMI involves a 6-DOF parallel joystick, and a 3-D visual display and a graphical user interface (GUI) that enables a human pilot to smoothly interact with the ROVM systems. Hardware-in-theloop simulations are carried out to evaluate the performance of the coordination schemes. On the thrust allocation side, a novel fault-tolerant thrust allocation scheme is proposed to distribute forces and moments commanded by the controller over the thrusters. The method utilizes the redundancy in the thruster layout of ROVM systems. The proposed scheme minimizes the largest component of the thrust vector instead of the two-norm, and hence provides better manoeuvrability. In the first phase of implementation, a small inspection-class ROV, a Saab-Seaeye Falcon™ ROV, is adopted. To improve the navigation, a navigation skid is designed that contains a Doppler Velocity Log, a compass, an inertial measurement unit, and acoustic position data. The sensor data is blended using an Extended Kalman Filter. The developed ROV system uses the upper bound adaptive sliding-mode control with adaptive PID layer. The theoretical and practical results illustrate that the proposed tools can transform, a small, low-cost ROVM system into a highly capable, time-efficient system that can complete complex subsea tasks. / Graduate

A model study on laterally braced sheet pile walls retaining cohesionless soil was conducted using 1-g shaking table. Lateral dynamic earth pressures, backfill accelerations and dynamic displacement of walls were measured. Input accelerations were kept between 0.03g to 0.27g. A data acquisition system consisting of dynamic pressure transducers, accelerometers, displacement transducer, signal conditioning board and a data acquisition card compatible with a personal computer was used during the study. Three different walls with thicknesses of 6.6, 3.2 and 2.0 mm were used in order to investigate the effects of changing wall stiffness value on lateral seismic pressures developed on the wall. In addition to that, steel blocks were placed on top of the backfill in order to simulate a surcharge effect of 1.57 kPa to 3.14 kPa during shaking. Amplification of input acceleration, incremental seismic lateral thrusts and corresponding maximum dynamic pressures, application point of the resultant, effect of stiffness and surcharge on maximum seismic lateral thrust and dynamic wall deflections were calculated by processing raw data stored. The results were compared to previous model studies and some analytical methods available.

Οι Ελληνίδες αποτελούν τμήμα της ορογενετικής ζώνης Άλπεων-Ιμαλαΐων στην ανατολική Μεσόγειο και σχηματίζουν ένα οροκλινές που συνδέει τις Διναρίδες στο βορρά με τις Ανατολίδες/Ταυρίδες στα νοτιοανατολικά. Περιλαμβάνουν αρκετά ηπειρωτικά τεμάχη τα οποία συνενώθηκαν κατά τη σύγκρουση των πλακών της Ευρασίας και της Απούλιας στη διάρκεια του Ανώτερου Μεσοζωικού−Καινοζωικού. Η σύγκρουση αυτή ακολούθησε του κλεισίματος μιας σειράς παρεμβαλλόμενων Μεσοζωικών ωκεάνειων λεκανών. Τα υπολείμματα αυτών των ωκεάνειων λεκανών αντιπροσωπεύονται κυρίως από δύο στενές οφιολιθικές ζώνες γνωστές ως ζώνες ραφής της Πίνδου και του Βαρδάρη, οι οποίες διαιρούν τις Ελληνίδες στις: (1) Εξωτερικές Ζώνες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το συμπιεσμένο βόρειο περιθώριο της Απούλιας μικροπλάκας, (2) Εσωτερικές Ζώνες, που περιλαμβάνουν την Πελαγονική ζώνη και την Κυκλαδική μάζα και (3) την Οπισθοχώρα, η οποία αποτελείται από τη Σερβομακεδονική και τη Ροδοπική μάζα. Η παρούσα διατριβή εστιάζει στην περιοχή του νότιου και κεντρικού/ανατολικού Αιγαίου με σκοπό να μελετηθεί ο μηχανισμός εκταφιασμού των μεταμορφωμένων πετρωμάτων υψηλής πίεσης, ο ρόλος της συμπίεσης και του εφελκυσμού στην ορογενετική εξέλιξη των Ελληνίδων, η επίδραση των προϋπαρχόντων Μεσοζωικών δομών στην Καινοζωική παραμόρφωση καθώς και να κατανοηθεί καλύτερα η συσχέτιση μεταξύ Ελληνίδων και Ανατολίδων. Για να επιτευχθεί αυτό, η γεωλογική και τεκτονική χαρτογράφηση που πραγματοποιήθηκε, συνδυάστηκε με κινηματική και δομική ανάλυση, ανάλυση του πεδίου της παλαιοτάσης (ανάλυση των διδυμιών του ασβεστίτη, ανάλυση δεδομένων επίπεδου ρήγματος-γράμμωσης ολίσθησης), προσδιορισμό του ποσού της παραμόρφωσης, ανάλυση των κρυσταλλογραφικών c-αξόνων χαλαζία και προσδιορισμό του μέτρου της στροβίλισης. Οι παραπάνω αναλύσεις πραγματοποιήθηκαν στην κεντρική και δυτική Κρήτη καθώς και στα νησιά της Αμοργού και της Αστυπάλαιας. Στην κεντρική Κρήτη, η εξέλιξη των τεκτονικών παραθύρων ελέγχθηκε από δύο κύριες φάσεις συμπιεστικής παραμόρφωσης. Η πρώτη φάση (D1) σχετίζεται με το στάδιο του εκταφιασμού των πετρωμάτων υψηλής πίεσης που πραγματοποιήθηκε σε πλαστικές συνθήκες. ΒΒΔ-ΝΝΑ συμπίεση κατά τη διάρκεια της D1 προκάλεσε στις ανώτερες τεκτονικές ενότητες (ενότητες Τρίπολης, Πίνδου και Ανώτερη ενότητα) βράχυνση παράλληλη στη στρώση και στη φορά κίνησης και οδήγησε στην επάλληλη τοποθέτηση των καλυμμάτων μέσω επωθήσεων χαμηλής κλίσης. Συγχρόνως, ενδοηπειρωτική καταβύθιση οδήγησε σε μεταμόρφωση των κατώτερων τεκτονικών ενοτήτων (ενότητες Πλακωδών ασβεστόλιθων και Φυλλιτών-Χαλαζιτών) σε συνθήκες υψηλών πιέσεων, η οποία όμως δεν επηρέασε τα πιο εξωτερικά τμήματα των νότιων Ελληνίδων. Επακόλουθη πλαστική διαφυγή των πετρωμάτων υψηλής πίεσης προς την επιφάνεια χαρακτηριζόταν από προς τα κάτω αύξηση της παραμόρφωσης και προς τα επάνω αύξηση της συνιστώσας καθαρής διάτμησης. Η δεύτερη φάση (D2) σχετίζεται με εκταφιασμό υπό συνθήκες εύθραυστης παραμόρφωσης. Η D2 ελεγχόταν από μια ΒΒΑ-ΝΝΔ συμπίεση και περιελάμβανε πτύχωση σχετιζόμενη με επωθήσεις, σημαντική τεκτονική λεπίωση και σχηματισμό μιας μεσο-Μειοκαινικής λεκάνης. Η μεγαλύτερη από τις D2 επωθήσεις, η επώθηση Ψηλορείτη, κόβει όλη την επαλληλία των καλυμμάτων και το ίχνος της ακολουθεί μερικώς και επαναδραστηριοποιεί την D1 επαφή μεταξύ των ανώτερων και κατώτερων τεκτονικών ενοτήτων. Η ανύψωση του παραθύρου των Ταλαίων, συνοδεύτηκε από βαρυτικές ολισθήσεις των ανώτερων τεκτονικών ενοτήτων και από το σχηματισμό μιας επώθησης αναδυόμενης από σύγκλινο. Η κατάρρευση που έλαβε χώρα στα τελευταία στάδια της ορογένεσης συνέβαλε επίσης στη διεργασία του εκταφιασμού. Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι τα πετρώματα υψηλής πίεσης της κεντρικής Κρήτης εκταφιάστηκαν υπό συνεχή συμπίεση και ότι ο ρόλος της διαστολής έχει υπερεκτιμηθεί. Η δομική διάρθρωση της δυτικής Κρήτης οφείλεται σε δύο συμπιεστικές φάσεις παραμόρφωσης τις οποίες ακολούθησε μια φάση διαστολής. Από το Ολιγόκαινο έως το Κατώτερο Μειόκαινο (D1 φάση), επωθήσεις με φορά κίνησης προς ΝΝΔ οδήγησαν στην επάλληλη τοποθέτηση σε εύθραυστες συνθήκες των ανώτερων τεκτονικών ενοτήτων (ενότητες Τρίπολης και Πίνδου) και σύγχρονη πλαστική λεπίωση σχετιζόμενη με τον εκταφιασμό των κατώτερων ενοτήτων υψηλών πιέσεων (ενότητες Πλακωδών ασβεστόλιθων, Τρυπαλίου και Φυλλιτών-Χαλαζιτών). Η κινηματική ανάλυση στη Φυλλιτική-Χαλαζιτική ενότητα φανερώνει μια προς νότο πλαστική φορά κίνησης που ακολουθήθηκε από μια γενικά ομοαξονική παραμόρφωση. Τα ίχνη στο χάρτη των D1 επωθήσεων ορίζουν μια προεκβολή η οποία περιορίζεται στα ανατολικά από μια εγκάρσια ζώνη (εγκάρσια ζώνη Ομαλού) ΒΑ-ΝΔ διεύθυνσης που βρίσκεται στο δυτικό περιθώριο του παραθύρου των Λευκών Ορέων. Στο ανατολικό σκέλος της προεκβολής, οι γραμμές ροής της L1 γράμμωσης που αναπτύσσεται επί μιας ήπιας κλίσης φολίωση στη Φυλλιτική-Χαλαζιτική ενότητα, χαρακτηρίζονται από μια δεξιόστροφη στροφή πλησίον της εγκάρσιας ζώνης. Αυτό υποδηλώνει ότι η εγκάρσια ζώνη είναι δυνατό να λειτούργησε ως ένα πλάγιο εμπόδιο στην προς νότο διαφυγή των πετρωμάτων της Φυλλιτικής-Χαλαζιτικής ενότητας. Η D2 φάση ελεγχόταν από μια γενική ΒΒΑ έως ΒΒΔ συμπίεση σε ένα καθεστώς παλαιοτάσης καθαρής έως διαγώνιας συμπίεσης. Η D2a φάση σχετίζεται με τον εκταφιασμό υπό εύθραυστες συνθήκες των ενοτήτων υψηλών πιέσεων και διαρκεί από το Μέσο έως το Ανώτερο Μειόκαινο. Η D2a παραμόρφωση περιελάμβανε πτύχωση σχετιζόμενη με επωθήσεις, λεπίωση και σχηματισμό μιας μέσο Μειοκαινικής λεκάνης επί επώθησης, η οποία προηγουμένως είχε περιγραφεί ως μια λεκάνη υπερκείμενη κανονικού ρήγματος αποκόλλησης. Οι F2a πτυχές χαρακτηρίζονται από μια κύρια ροπή προς Ν(ΝΑ) και ο προσανατολισμός των αρθρώσεών τους παρουσιάζει μια έντονη καμπύλωση από μια γενική Α-Δ διεύθυνση σε μια τοπική ΒΑ-ΝΔ διεύθυνση, η οποία απαντάται μόνο πλησίον της εγκάρσιας ζώνης. Στην τελευταία, η σύγχρονη δράση επωθητικών κινήσεων προς την προχώρα και ανάδρομων επωθήσεων, οδήγησαν στο σχηματισμό μιας pop-up δομής καθώς και μιας τριγωνικής ζώνης, στον πυρήνα της οποίας αναπτύσσεται μια άνω Μειοκαινική λεκάνη. Επιπλέον, η διεύθυνση των συμπιεστικών αξόνων (σ1) μέσα στην εγκάρσια ζώνη εκτρέπεται από τη γενική ΒΒΑ έως ΒΒΔ διεύθυνση προς μια τοπική (Δ)ΒΔ διεύθυνση, η οποία είναι κάθετη στην εγκάρσια ζώνη. Τα παραπάνω υποδηλώνουν ότι η εγκάρσια ζώνη Ομαλού θα πρέπει να έδρασε ως μια πλάγια επωθητική ράμπα στη διάρκεια της προς νότο κίνησης των πετρωμάτων υψηλής πίεσης, ενώ η μεγάλη κλίση της ράμπας ίσως αποτέλεσε εμπόδιο στην προς την προχώρα μεταφορά των πετρωμάτων της Φυλλιτικής-Χαλαζιτικής ενότητας. Η D2b φάση διήρκεσε από το Ανώτερο Μειόκαινο έως το Κατώτερο Πλειστόκαινο και περιελάμβανε πτύχωση σχετιζόμενη με επωθήσεις με ροπή προς ΝΔ και σύγχρονη αριστερόστροφη ρηγμάτωση με σημαντική συνιστώσα οριζόντιας μετατόπισης. Το πεδίο της παλαιοτάσης κατά τη D2b παραμόρφωση χαρακτηρίζεται από μια ΒΑ συτολή σε ένα καθεστώς καθαρής έως διαγώνιας συμπίεσης. Κατά τη διάρκεια του Πλειστόκαινου, η συμπίεση έδωσε τη θέση της σε (Δ)ΒΔ διαγώνιο έως καθαρό εφελκυσμό. Η κινηματική εξέλιξη των νότιων Ελληνίδων που περιγράφτηκε στη δυτική Κρήτη, φανερώνει ότι η ΒΑ διεύθυνσης εγκάρσια ζώνη η οποία σχετίζεται πιθανά με ένα προϋπάρχων Μεσοζωικό ρήγμα, είχε σημαντική επίδραση στην παραμόρφωση σε σταδιακά ανώτερα δομικά επίπεδα του φλοιού. Τα πετρώματα της Φυλλιτικής-Χαλαζιτικής ενότητας αποτελούν το σώμα μιας φλοιϊκής κλίμακας ζώνης διάτμησης που περιορίζεται στη βάση της από μια πλαστική επώθηση, την επώθηση Βάσης. Νέα δεδομένα του ποσού της παραμόρφωσης από την επωθητική ζώνη διάτμησης χρησιμοποιήθηκαν για να περιγραφεί η μεταβολή του ποσού της πλαστικής παραμόρφωσης ως προς τη δομική απόσταση (D) από την επώθηση Βάσης. Η δειγματοληψία πραγματοποιήθηκε κατά μήκος τριών τομών που διασχίζουν την κεντρική και δυτική Κρήτη. Η ελλειπτικότητα της παραμόρφωσης στις ΧΖ τομές (RXZ) υπολογίστηκε χρησιμοποιώντας τις μεθόδους θ-καμπύλης, μέσης έλλειψης αντικειμένου και μέσου ακτινικού μήκους. Όλες οι μέθοδοι έδωσαν παρόμοια αποτελέσματα. Βάσει των αποτελεσμάτων αυτών κατασκευάστηκαν τρία προφίλ του ποσού της παραμόρφωσης, τα οποία δείχνουν μια μη γραμμική αύξηση των RXZ τιμών προσεγγίζοντας την επώθηση Βάσης. Βάσει αυτών των προφίλ, εξήχθη μια εμπειρική λογαριθμική συνάρτηση της μορφής RXZ=α−βlnD, η οποία περιγράφει τη σχέση μεταξύ του RXZ και του D. Η παραμόρφωση τόσο στην κεντρική όσο και στη δυτική Κρήτη πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες που προσεγγίζουν την επίπεδη παραμόρφωση αν και καταγράφονται και αποκλίσεις προς τα πεδία της σύσφιξης και της πλάτυνσης. Τα προφίλ της στροβίλισης πάνω από το επίπεδο της επώθησης Βάσης δείχνουν για τη δυτική Κρήτη μια προς τα κάτω αύξηση του κινηματικού αριθμού της στροβίλισης (Wm) από 0.5 σε 1 και για την κεντρική Κρήτη μια παραμόρφωση που κυριαρχείται από απλή διάτμηση με την παρουσία περιοχών μεγαλύτερης συνιστώσας καθαρής διάτμησης. Για τη Φυλλιτική-Χαλαζιτική ενότητα, υπολογίστηκε μια επιμήκυνση παράλληλα στη διεύθυνση κίνησης της τάξης του 20−110%, υποδηλώνοντας ότι ο σχηματισμός και εκταφιασμός της ελέγχθηκε από την προς νότο πλαστική διαφυγή. Στο κεντρικό Αιγαίο, το νησί της Αμοργού αποτελείται από δύο ενότητες πετρωμάτων υψηλής πίεσης, την πλούσια σε μάρμαρα ενότητα Αμοργού, η οποία συσχετίζεται με την ακολουθία του Μεσοζωικού επικαλύμματος της μάζας Menderes, και από την Κυκλαδική Κυανοσχιστολιθική ενότητα. Η τεκτονική έρευνα έδειξε ότι η παραμορφωτική ιστορία των πετρωμάτων υψηλής πίεσης της Αμοργού ελέγχθηκε κυρίως από άνω Ηωκαινικές−κάτω Μειοκαινικές πλαστικές έως εύθραυστες επωθητικές κινήσεις (D1−D3) που ακολουθήθηκαν από μέσο−άνω Μειοκαινικές διαγώνιες συμπιεστικές κινήσεις (D4−D5). Η D1 φάση προκάλεσε επώθηση σε πλαστικές συνθήκες της Κυκλαδικής Κυανοσχιστολιθικής ενότητας επί της ενότητας Αμοργού με αβέβαιη κινηματική, σύγχρονα με μεταμόρφωση στην κυανοσχιστολιθική φάση. Η προοδευτική παραμόρφωση υπό συνεχή ΒΔ-ΝΑ συμπίεση οδήγησε στο σχηματισμό μιας ακολουθίας επάλληλων επωθήσεων (D2/3) με φορά κίνησης προς ΒΔ. Αυτές χαρακτηρίζονται από μια στρωμάτωση των ρηξιγενών πετρωμάτων τους, με μυλωνιτικές ζώνες (D2) που δίνουν τη θέση τους προς τα κάτω σε κατακλαστικές ζώνες (D3). Ο παραλληλισμός μεταξύ των γραμμώσεων ολίσθησης και των μυλωνιτικών L2 γραμμώσεων στις D2/3 επωθητικές ζώνες, δείχνει μια σταθερή κινηματική από πλαστικές έως εύθραυστες συνθήκες. Οι πλαστικές D2 επωθητικές κινήσεις που ήταν σύγχρονες με την ανάδρομη μεταμόρφωση στην πρασινοσχιστολιθική φάση, συνοδεύτηκαν από μεγάλης κλίμακας θηκόσχημη πτύχωση κατά τη διάρκεια παραμόρφωσης που κυριαρχείται από σύσφιξη και καθαρή διάτμηση. Οι εύθραυστες D3 επωθήσεις σχετίζονταν με το σχηματισμό F3 πτυχών με ροπή προς ΒΔ και οι οποίες διευθύνονται σε μεγάλη γωνία ως προς τη φορά κίνησης. Η ορθογώνια συστολή έδωσε τη θέση της σε διαγώνια συμπίεση κατά τη διάρκεια της οποίας η διεύθυνση συμπίεσης άλλαξε από ΒΔ-ΝΑ (D4) σε BA-NΔ (D5). ΒΔ-ΝΑ καθαρή διαστολή που έλαβε χώρα πίσω από το τόξο (D6) φαίνεται να εδραιώθηκε μετά το Ανώτερο Μειόκαινο ενώ τα μεγάλης κλίσης κανονικά ρήγματα που σχηματίστηκαν σε αυτή επηρέασαν τα πετρώματα υψηλής πίεσης αφού αυτά είχαν ήδη φτάσει στα ανώτερα δομικά επίπεδα του φλοιού. Έτσι, προτείνεται ένας συν-συμπιεστικός εκταφιασμός για τα πετρώματα υψηλής πίεσης της Αμοργού. Στο ανατολικό Αιγαίο, το νησί της Αστυπάλαιας αποτελείται από Κρητιδικά έως Ηωκαινικά ανθρακικά πετρώματα των οποίων υπέρκειται άνω Ηωκαινικός φλύσχης, η ενότητα Αστυπάλαιας που συσχετίζεται με την ακολουθία του Μεσοζωικού επικαλύμματος της μάζας Menderes και από τεκτονικά υπερκείμενα Ιουρασικά μάρμαρα, τα οποία θεωρούνται ως πλευρικό ισοδύναμο τμήματος των καλυμμάτων της Λυκίας. Η παραμορφωτική ιστορία της Αστυπάλαιας περιελάμβανε Ολιγοκαινικές−κάτω Μειοκαινικές επωθητικές κινήσεις (D1) που ακολουθήθηκαν από μέσο−άνω Μειοκαινικές πλάγιες συμπιεστικές κινήσεις (D2) η οποίες με τη σειρά τους έδωσαν τη θέση τους σε μετα-άνω Μειοκαινική διαστολή (D3,4). Η D1 φάση προκάλεσε επωθήση από πλαστικές έως εύθραυστες συνθήκες των Ιουρασικών μαρμάρων επί της ενότητας Αστυπάλαιας με φορά κίνησης προς ΒΔ, υπό συνεχή ΒΔ-ΝΑ συμπίεση. Η στρωμάτωση των ρηξιγενών πετρωμάτων με ένα μυλωνιτικό (D1a) ανώτερο και ένα κατακλαστικό (D1b) κατώτερο τμήμα, καθώς και ο παραλληλισμός μεταξύ των γραμμώσεων ολίσθησης και των μυλωνιτικών L1a γραμμώσεων στη ζώνη της D1 επώθησης, δείχνει μια σταθερή κινηματική από πλαστικές έως ευθραυστες συνθήκες. Στη βάση της επώθησης, οι εύθραυστες D1b επωθήσεις σχετίζονται με ΒΔ ροπής F1b πτυχές οι οποίες επαναπτυχώνουν τις ισοκλινείς F1a πτυχές. Η ορθογώνια συστολή έδωσε τη θέση της σε ΔΒΔ τρικλινική διαγώνια συμπίεση (D2) κατά τη διάρκεια της οποίας η παραμόρφωση διαμερίστηκε σε περιοχές που κυριαρχούνταν από ΒΑ συστολή και σε περιοχές με σημαντική συνιστώσα οριζόντιας μετατόπισης (ΒΔ φορά διάτμησης) κάθετα στη διεύθυνση συστολής. Διαγώνιος έως καθαρός εφελκυσμός διεύθυνσης Β-Ν (D3) φαίνεται να επηρέασε την περιοχή από το Πλειόκαινο και ακολουθήθηκε μετά το Μέσο Πλειστόκαινο από ΔΒΔ διαγώνιο εφελκυσμό που είναι πιθανά ενεργός έως σήμερα. Συνοψίζοντας, τα πετρώματα υψηλής πίεσης του νότιου και κεντρικού Αιγαίου εκταφιάστηκαν υπό συνεχή συστολή και χαρακτηρίζονταν από αντίθετη φορά κίνησης. Η παραμόρφωση πραγματοποιήθηκε υπό συμπίεση από το Ολιγόκαινο έως το Κατώτερο Πλειόκαινο (Αμοργός Αστυπάλαια) ή το Κατώτερο Πλειστόκαινο (Κρήτη) και η περιοχή επηρεάστηκε από διαγώνιο/καθαρό εφελκυσμό από το Πλειο-Πλειστόκαινο και μετά. Από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι ο ρόλος της διαστολής στον εκταφιασμό των πετρωμάτων υψηλής πίεσης και στην ορογενετική εξέλιξη του νότιου και κεντρικού/ανατολικού Αιγαίου φαίνεται να είναι υπερεκτιμημένος. / The Hellenides are part of the Alpine–Himalayan mountain chain in the eastern Mediterranean and form an orocline connecting the Dinarides to the north with the Anatolides/Taurides to the southeast. They comprise several continental fragments that were amalgamated by continent-continent collision between the Eurasian and Apulian plates during Late Mesozoic–Cenozoic times, following the obliteration of a series of intervening and interconnected Mesozoic ocean basins (Neo-Tethyan). The remnants of these ancient ocean basins are mainly represented by two narrow ophiolitic belts known as the Pindos and the Vardar sutures that divide the Hellenides into: (1) the External Zones, which represent the telescoped northern margin of the Apulia microcontinent; (2) the Internal Zones, which are built up by the Pelagonian zone and the Cycladic massif and (3) the Hellenic Hinterland, which is defined by the Serbomacedonian and the Rhodope massif. This dissertation concentrates in the area of southern and central/eastern Aegean in order to study the exhumation mechanism of high-pressure (HP) rocks, the role of compression and extension in the orogenic evolution of the Hellenides, the influence of pre-existing Mesozoic structures on the Cenozoic deformation pattern and to better understand the connection between the Hellenides and the Anatolides. To do so, geological and structural mapping were combined with kinematic, structural, paleostress (calcite twinning, fault-slip data), strain, petrofabric and vorticity analyses, carried out on central and western Crete island as well as on Amorgos and Astypalea islands. In central Crete, the evolution of windows was controlled by two main contractional phases of deformation. The first phase (D1) was related to the ductile-stage of exhumation. NNW-SSE compression during D1 caused layer- and transport-parallel shortening in the upper thrust sheets (Tripolitsa, Pindos and Uppermost units), resulting in nappe stacking via low-angle thrusting. Synchronously, intracontinental subduction led to HP metamorphism of the lower tectonic units (Plattenkalk and Phyllite-Quartzite units), which, however, did not affect the most external parts of the southern Hellenides. Subsequent upward ductile extrusion of HP-rocks was characterized by both down-section increase of strain and up-section increase of the pure shear component. The second phase (D2) was associated with the brittle-stage of exhumation. D2 was governed by NNE-SSW compression and involved conspicuous thrust-related folding, considerable tectonic imbrication and formation of a Middle Miocene basin. The major D2-related Psiloritis thrust, crosscuts the entire nappe pile and its trajectory partially follows and reworks the D1-related contact between upper and lower (HP) tectonic units. Eduction and doming of the Talea window, was accompanied by gravity sliding of the upper thrust sheets and by out-of-the syncline thrusting. Late-orogenic collapse also contributed to the exhumation process. Therefore, it seems that the HP-rocks of central Crete were exhumed under continuous compression and that the role of extension was previously overestimated. The structural architecture of western Crete was mainly established by two contractional deformation phases followed by an extensional phase. SSW-directed thrusting from Oligocene to Lower Miocene times (D1 phase) led to brittle stacking of the upper thrust sheets (Tripolitsa and Pindos units) and concomitant ductile exhumation-related imbrication of the lower HP tectonic units (Phyllite-Quartzite, Tripali and Plattenkalk units). Kinematic analysis in the Phyllite-Quartzite unit reveals a main southward ductile transport followed by late bulk coaxial deformation. Structural trends of ductile D1 thrusts define a salient bounded to the east by a NE-trending transverse zone (Omalos transverse zone) situated in the western margin of the Lefka Ori window. At the eastern limb of the salient, the trajectories of L1 stretching lineation formed on a gently dipping S1 foliation in the Phyllite-Quartzite unit, show a clockwise rotation with proximity to the transverse zone. This suggests that the latter might have acted as an oblique buttress against the southward extruding Phyllite-Quartzite unit rocks. D2 phase was governed by regional NNE to NNW compression related to a pure compressive to transpressive paleostress regime and involved significant folding and out-of-sequence with respect to D1 thrusting. The early D2a phase is related to the brittle-stage of exhumation of the HP-units and spans from Middle to Upper Miocene. D2a deformation involved thrust-related folding, tectonic imbrication and the formation of a Middle Miocene thrust-top basin, previously described as a supradetachment basin. The F2a folds are characterized by a predominant S(SE)-vergence and show a pronounced curvature of their hinge orientations from a regional E-W to a local NE-SW trend only present close to the transverse zone. In the latter, combined forward-directed imbricate thrusting and backthrusting led to the development of a major pop-up structure and a triangle zone, the latter cored by an Upper Miocene basin. Moreover, the trend of compression axes within the transverse zone are deflected from the regional NNE to NNW orientation to a local (W)NW orientation, which is perpendicular to the transverse zone. These findings suggest that the Omalos transverse zone should have served as an oblique ramp to the southward transport of HP-rocks, while the steep dip of the ramp may has impeded displacement of the Phyllite-Quartzite unit rocks up the ramp acting as a buttress to their foreland propagation. The D2b phase lasted from Upper Miocene to Lower Pleistocene and involved SW-directed thrust-related folding and synchronous sinistral strike-slip faulting. The D2b-related paleostress field is characterized by a NE compression orientation defining a pure compressive to transpressive regime. During Pleistocene, compression gave its place to (W)NW transtension/pure extension. The described kinematic evolution of southern Hellenides in western Crete reveals that the NE-trending transverse zone, which is possibly aligned with an inherited rift-related Mesozoic fault system, exerted significant control on the deformation pattern at progressively shallower crustal levels. The Phyllite-Quartzite unit rocks comprise the body of an extruded crustal scale shear zone confined at its base by a major ductile thrust, the Basal thrust. New finite strain data from the thrust-sense shear zone were used to describe the variation of ductile strain with structural distance (D) from the Basal thrust. Sampling was carried out along three traverses across central and western Crete. The strain ratio in XZ sections (RXZ) was obtained using the theta-curve, the mean object ellipse and the mean radial length methods. All methods give very consistent results. Based on these results, three strain profiles were constructed depicting a non-linear increase of RXZ values with proximity to the Basal thrust. Based on these profiles, an empirical logarithmic function of equation type RXZ=α−βlnD was obtained, describing the relationship between RXZ and D. Deformation in both central and western Crete occurred under approximately plane strain conditions, although deviations towards the fields of constriction and flattening have also been recorded. The vorticity profiles above the Basal thrust plane show a down section increase in the kinematic vorticity number (Wm) from 0.5 to 1 in western Crete and a simple shear-dominated deformation with the presence of local domains with a higher pure shear component in central Crete. A transport-parallel elongation of 20−110% has been estimated for the Phyllite-Quartzite unit, implying that S-directed extrusive flow controlled the formation and exhumation of the Phyllite-Quartzite thrust-sense shear zone. In central Aegean, the Cycladic island of Amorgos consists of two HP-units, the marble-rich Amorgos unit, which is correlated to the Mesozoic cover sequence of the Menderes massif, and the Cycladic Blueschist unit. The field-based structural study shows that the deformation history of the Amorgos HP-rocks was principally governed by Upper Eocene−Lower Miocene ductile to brittle thrusting (D1−D3) followed by Middle−Upper Miocene oblique contractional movements (D4−D5). The D1 phase caused syn-blueschist-facies ductile thrusting of the Cycladic Blueschist unit over the Amorgos unit, with ambiguous kinematics. Progressive deformation under continuous NW-SE compression produced a sequence of imbricate NW-directed thrusts (D2/3) characterized by a stratification of fault-related rocks, with mylonitic zones (D2) giving way downwards to cataclastic zones (D3). Parallelism between slickenside lineations and mylonitic L2 lineations in the D2/3 thrust zones, indicates a continuum of kinematics from ductile to brittle conditions. Ductile D2 thrusting synchronous to greenschist-facies retrogression, was accompanied by mega-sheath folding during constrictional and pure-shear dominated deformation. Brittle D3 thrusting was associated with NW-verging F3 folds trending at high-angle to the transport direction. Orthogonal contraction gave its place to transpression during which the compression orientation changed from NW-SE (D4) to NE-SW (D5). Back-arc related NW-SE pure extension (D6) seems to have been established in post-Upper Miocene times and related high-angle normal faulting affected HP-rocks only after they had already reached the uppermost crustal levels. Therefore, a syn-compressional exhumation process is favored for the HP-rocks of Amorgos island. In eastern Aegean, the island of Astypalea consists of Cretaceous to Eocene carbonate rocks capped by an Upper Eocene flysch, the Astypalea unit, which is correlated to the Mesozoic cover sequence of the Menderes massif and of tectonically overlying Jurassic marbles, which are considered as lateral equivalent of part the Lycian nappes. The deformation history of Astypalea was governed by Oligocene−Lower Miocene thrusting (D1) followed by Middle−Upper Miocene oblique contractional movements (D2) that in turn gave their place to post-Upper Miocene extension (D3, D4). The D1 phase caused NW-directed ductile to brittle thrusting of the Jurassic marbles over the Astypalea unit under continuous NW-SE compression. The stratification of fault-related rocks, with a mylonitic (D1a) upper and a cataclastic (D1b) lower part, as well as the parallelism between slickenside lineations and mylonitic L1a lineations in the D1 thrust zone, indicates a continuum of kinematics from ductile to brittle conditions. In the thrust zone footwall, brittle D1b thrusting was associated with NW-verging F1b folds that refold isoclinal F1a folds. Orthogonal contraction gave its place to WNW triclinic transpression (D2) during which deformation was partitioned in contraction-dominated (NE contraction) and wrench-dominated (NW-directed shearing) domains. N-S transtension to pure extension (D3) seems to have been established in Pliocene times and was followed by WNW transtension possibly active from post-Middle Pleistocene till present. Summarizing, the HP-rocks of southern and central Aegean were exhumed under continuous compression, albeit with opposite kinematics. Compression governed deformation throughout Oligocene to Lower Pliocene (Amorgos, Astypalea) or Lower Pleistocene (Crete) and the area was subjected to transtension/pure extension from Plio-Pleistocene onwards. Therefore, the role of extension in the exhumation of HP-rocks and the orogenic evolution of southern and central/eastern Aegean seems to be overestimated.

A dual-axis fluidic thrust vectoring (FTV) system is proposed where the supersonic propulsive jet of an aircraft is exhausted over a scarfed (swept), curved surface to produce flight control moments in both the pitch and yaw axes. This work contributes towards practical dual-axis FTV through expansion of fundamental curved-wall jet (CWJ) understanding, development of the novel Superimposed Characteristics technique for supersonic nozzle design, and performance evaluation of an experimental scarfed curved wall FTV configuration. Previous work has suggested that the use of a sheared exhaust velocity profile improves the attachment of supersonic jets to curved surfaces; however, evidence to support this is limited. To address this, an inviscid numerical CWJ model was developed using the two-dimensional method of characteristics. A major outcome is improved understanding of the effect of exhaust velocity profile on CWJ wave structure and subsequent jet attachment. A sheared velocity exhaust is shown to generate a wave structure that diminishes adverse streamwise pressure gradients within a supersonic curved-wall jet. This reduces the likelihood of boundary layer separation and as a result, a sheared exhaust velocity CWJ is expected to be less readily separated compared to other exhaust velocity profiles. A novel method termed Superimposed Characteristics was developed for the low-order design of supersonic nozzles with rectangular exits. The technique is capable of generating 3D nozzle geometries based on independent exit plane orientation and exhaust velocity distribution requirements. The Superimposed Characteristics method was used to design scarfed rectangular exit nozzles with sheared velocity exhaust profiles. These nozzles were then evaluated using finite volume computational methods and experimental methods. From the analysis, the Superimposed Characteristics method is shown to be valid for preliminary nozzle design. Experimental methods were used to study the on- and off-design attachment qualities of uniform and sheared velocity exhaust jets for a FTV configuration with an external curved wall termination angle of 90 degrees and scarf angle of 30 degrees. Experiments at the on-design nozzle pressure ratio (NPR) of 3.3 demonstrated pitch and yaw jet deflection angles of 78 degrees and 23 degrees respectively for the uniform exhaust velocity CWJ. The sheared exhaust velocity CWJ achieved lower pitch and yaw deflection angles of 34 degrees and 14 degrees respectively at the same on-design NPR. The lower jet deflection angles observed for sheared exhaust velocity jets is inconsistent with the CWJ model prediction of reduced adverse streamwise pressure gradients; however, there was insufficient experimental instrumentation to identify the cause. In the off-design experiments, the uniform exhaust velocity CWJ was observed to detach at an NPR of 3.6, whilst the sheared exhaust velocity CWJ remained attached at NPRs in excess of 4. The capability of sheared exhaust velocity CWJs to remain attached at higher NPRs is consistent with the analytical theory and the CWJ model predictions. An actuation study was carried out to achieve controlled jet detachment using secondary blowing injected normal to the curved wall. Full separation of the wall jets was achieved downstream of the injection point. This provided vectoring angles of more than 20 degrees in pitch and 10 degrees in yaw, exceeding expected vectoring requirements for practical aircraft control. At the on-design NPR, the uniform and sheared exhaust velocity jets required secondary blowing mass flow rates of 2.1% and 3.8% of the primary mass flow respectively to achieve full separation.

La vectorisation de la poussée d'une tuyère propulsive supersonique axisymétrique est étudiée par le biais d'une injection fluidique transversale dans sa partie divergente. Cette étude menée dans le cadre du programme PERSEUS du CNES a été motivée par la recherche d'une solution alternative au pilotage conventionnel de la poussée par actionneurs mécaniques. Le travail de la thèse, tout en s'appuyant sur des approches expérimentale et numérique, comprend essentiellement une large étude paramétrique concernant principalement la position de l'injection, la forme de la tuyère, la nature et le débit du fluide injecté. L'analyse des résultats montre que pour certaines configurations optimales, des angles de déviation pertinents peuvent être obtenus pour des taux d'injections modérés. L'analyse numérique étendue aux écoulements chauds multi-espèces, plus proches des applications réelles, a montré que la vectorisation fluidique reste très performante lors de l'injection de produits de combustion dans le divergent. / Secondary injection into the divergent section of a supersonic rocket nozzle is investigated for the fluidic thrust vectoring effects. The study was conducted in the framework of CNES PERSEUS program and was motivated by the need for an alternative vectoring solution aimed for a small space launcher. The thesis work, based on the combined experimental and numerical approaches, essentially comprises of a wide parametric study mainly concerning the position of the injection, the shape of the primary and injection nozzles, flow regime, gas thermophysical properties and injected fluid mass-flow-rate. The analysis shows that for some optimal configurations, pertinent deflection angles can be obtained using the moderate injection rates. Furthermore, the study was extended to the hot flow multi-species investigation, simulating a case closer to the real applications. This numerical analysis indicated that the fluidic vectoring method remains effective with injection of combustion products into the divergent section of a propulsive rocket nozzle.

This thesis presents the development of a triaxial cell and a proposal for methodology for estimating horizontal tension edometric condition by conducting laboratory tests on samples unsaturated compacted soil in OMC. The development of triaxial cell permits the use of voltages or controlled deformation. Moreover, the machine allows independent application increments of axial and radial stresses, thereby facilitating implementation assay in any way triaxial stresses. The proposed methodology simplifies estimate lateral tension through comparison of axial stress-strain curves of the test edomÃtrico conventional triaxial and consolidation tests under different paths tensions with the constant relationship between the axial and radial increments. In this case, the value of K0 would be corresponding to the constant trajectory in which the triaxial test curve edomÃtrico overlaps the curve of the test in terms of stress and axial deformations. They were tests performed with different soil types and the results were- roughly consistent with estimates from correlations empirical, thus allowing validate the proposal presented in this research. also It was studied the change of horizontal stress during the collapse flood conditions in edomÃtricas. In these tests it was found that during the breakdown voltage can horizontal remain virtually constant or even decreasing. / Esta dissertaÃÃo apresenta o desenvolvimento de uma cÃlula triaxial e uma proposta de metodologia para estimativa de tensÃo horizontal em condiÃÃo edomÃtrica, atravÃs da realizaÃÃo de ensaios de laboratÃrio em amostras nÃo saturadas de solo compactadas na umidade Ãtima. O desenvolvimento da cÃlula triaxial possibilita a aplicaÃÃo de tensÃes ou deformaÃÃes controladas. AlÃm disso, o equipamento permite a aplicaÃÃo independente de incrementos de tensÃes axiais e radiais, facilitando dessa forma a execuÃÃo de ensaio triaxial sob qualquer caminho de tensÃes. A metodologia proposta simplifica a estimativa da tensÃo lateral atravÃs da comparaÃÃo das curvas tensÃo-deformaÃÃo axial entre o ensaio edomÃtrico convencional e ensaios de adensamento triaxiais sob diferentes caminhos de tensÃes com a relaÃÃo constante entre os incrementos axial e radial. Nesse caso, o valor de K0 seria o correspondente à trajetÃria constante na qual a curva do ensaio triaxial se sobrepÃe a curva do ensaio edomÃtrico em termos de tensÃes e deformaÃÃes axiais. Foram realizados ensaios com diferentes tipos de solo e os resultados mostraram-se aproximadamente concordantes com as estimativas realizadas a partir de correlaÃÃes empÃricas, permitindo dessa forma validar a proposta apresentada nessa pesquisa. TambÃm foi estudada a variaÃÃo da tensÃo horizontal durante o colapso por inundaÃÃo em condiÃÃes edomÃtricas. Nesses ensaios verificou-se que, durante o colapso, a tensÃo horizontal pode permanecer praticamente constante ou atà mesmo diminuir.