Στην παρούσα εργασία γίνεται προσπάθεια να εντοπισθούν, καταγραφούν και ερμηνευθούν τα ορθογραφικά λάθη που παρατηρούνται σε γραπτά μαθητών που είναι χρήστες τής Κοινής Νεοελληνικής. Συγκεκριμένα ερευνάται ένα εκτεταμένο και αντιπροσωπευτικό corpus ορθογραφικών λαθών, που αντλείται από 108 γραπτά κείμενα μαθητών που φοιτούν ή φοίτησαν πρόσφατα στην Β΄ και την Γ΄ τάξη δύο λυκείων τής Πάτρας. Πριν από το καθαρώς ερευνητικό μέρος προηγείται το θεωρητικό, όπου συζητούνται η έννοια και τα όρια τού γλωσσικού λάθους γενικότερα, η σχέση του με την νόρμα (την Κοινή), την ποικιλία και την γλωσσική αλλαγή. Εν συνεχεία καθορίζεται τι είναι γραφή και ποια η σχέση τού γραπτού συστήματος με το γλωσσικό σύστημα, ενώ επισυνάπτονται ειδικότερα ορθογραφικά θέματα. Μετά το θεωρητικό μέρος ακολουθεί η έρευνα, γενικοί στόχοι τής οποίας είναι αφ’ ενός να διαπιστωθεί η σχέση των ορθογραφικών αποκλίσεων των μαθητών με τρεις ανεξάρτητες μεταβλητές (ηλικία – σχολικό περιβάλλον – φύλο) και αφ’ ετέρου η προσπάθεια περιγραφής και ερμηνείας αυτών των αποκλίσεων. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρούνται επίσης η ταξινόμηση των αποκλίσεων σε δύο βασικές κατηγορίες (λάθη σε λεξικό μόρφημα – λάθη σε πρόσφυμα) και η συσχέτιση αυτών των κατηγοριών, δηλαδή των εξαρτημένων ορθογραφικών μεταβλητών, με τις ανεξάρτητες. / In the present work we try to locate, record and interpret the orthographic errors that are observed in the written essays of the students who are users of Common Modern Greek Language. Particularly what is searched is an extensive and representative corpus of orthographic errors, which are drawn from 108 written texts of students who study or have recently studied in the 2nd and the 3d classes of two lycea of Patras. The inquiring part follows the theoretical one, in which what we discuss is the concept and the limits of linguistic error, its relation with the Norm (common), the variety and the linguistic change. Then we determine what writing is and which the relation of the writing system is with the linguistic system, whereas we also attach more specific orthographic subjects. Beyond the theoretical part there follows the research, general objectives of which are on the one hand the relation of orthographic divergences of students with three independent variables (age – school environment – sex) and on the other hand the effort of description and interpretation of these divergences. In this frame we also attempt the classification of divergences in two basic categories (errors in lexical morpheme – errors in affix) and the correlation of these categories, i.e. the depended and the independent orthographic variables.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται παγκοσμίως επιδείνωση των επιδη­μιο­λογικών δεικτών της φυματίωσης με αποτέλεσμα την αναζοπύρωση του διε­θνούς ενδιαφέροντος έρευνας που αφορά τη διακοπή μετάδοσης της αλυσί­δας των μυκοβακτηριδιακών λοιμώξεων. Κύριο στοιχείο ελέγχου και περιστολής της νόσου αποτελεί η αναζήτηση και θεραπεία των πασχόντων με θετικά πτύελα έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η διακοπή μετάδο­σης των μυκοβακτη­ριδίων. Τα μικρά ποσοστά της άμεσης μικροβιο­λο­γι­κής επιβεβαίω­σης μιας κλινικής διάγνωσης, η καθυστέρηση των καλλιεργειών λόγω μεγάλου χρόνου επώασης καθώς και το χρονοβόρο και ανεπαρκές των κλασσικών μεθόδων ελέγχου ευαισθησίας στα διάφορα αντιφυματικά φάρμα­κα επιβάλ­λουν συνεχή έρευνα προς ανεύρεση γρήγορων και ευαίσθητων διαγνωστικών μεθόδων. Στην παρούσα μελέτη μελετήθηκαν 3.500 δείγματα προερχόμενα από ασθε­νείς της πενταετίας 1999-2003 που προσήλθαν στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών καθώς και στο Ειδικό Νοσοκομείο Νοσημάτων Θώ­­ρακος Δυτικής Ελλάδος με σκοπό την ανεύρεση μυκοβακτηριδίων (Myco­bacterium spp.). Η μελέτη περιελάμ­βα­νε: α) άμεσο έλεγχο σε παρασκεύα­σμα μετά από οξεάντο­χη χρώση Ziehl-Neelsen (ΖΝ) για ανεύρεση οξεά­ντοχων και αλκοολάντοχων βακτηρίων (Acid Fast Bacteria –AFB) σε ποι­κίλα δείγματα του αναπνευ­στικού, αλλά και από άλλα στείρα υγρά σώ­μα­τος, και β) τη μο­ριακή μέθοδο COBAS AMPLICOR αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης (CA PCR). Η ευαισθησία, η ειδικότητα, η θετική και αρνητική προγνωστική αξία της CA PCR καθο­ρίστηκε μεταξύ AFB-θετικών και AFB-αρνητικών δειγ­μάτων. Υψηλή ευαισθησία της CA PCR παρατηρήθηκε μεταξύ όλων των AFB-θετικών δειγμάτων, ενώ τα δείγματα πτυέλων που ελήφθησαν μετά από βρογχοσκό­πη­ση (ΜΤΒ-πτύελα) θεωρήθηκαν τα πλέον κατάλληλα δείγματα με ευαισθη­σία 70% και ειδικότητα 98,6% μεταξύ των AFB-αρνητικών δειγμάτων. Η αύξηση τα τελευταία χρόνια της ανθεκτικότητας στελεχών του Μ. tuberculosis καθιστά αναγκαία την καλλιέργεια και την ευαισθησία στα αντιφυ­μα­­τικά φάρ­μακα. Για το σκοπό αυτό, μετά από ειδική επεξεργασία των κλινι­κών δειγ­μά­των (ρευστοποίηση και εμπλουτισμό) σύμφωνα με το πρωτόκολλο της εται­ρείας Becton Dickinson BBL MycoPrep, ακολούθησε καλλιέργεια η οποία έγινε ταυτόχρονα με δυο μεθόδους: α) σε στερεό θρεπτικό υλικό Löwentein-Jensen (L-J BioMerieux, SA Lyon, France), και β) σε φιαλίδια BACTEC MYCO/F Becton-Dickinson για γρήγορη ανί­χνευση με το αυτόματο σύ­στημα BACTEC 9000 ΜΒ. Θετικές καλλιέργειες προερχόμενες και από τις δύο μεθό­δους επιβεβαιώθηκαν με τρεις τρόπους: α) χρώση (Ζ-Ν) του παρασκευά­σματος για οξεάντοχα και αλκοολάντοχα βακτηρίδια (AFB) β) ανακαλλιέργεια σε L-J και γ) CA PCR. Ακολούθησε ταυτο­ποίηση ειδών Mycobacterium spp: α) με βιο­χημικές δοκιμασίες (παραγωγή νιασίνης – παραγωγή θερμοανθεκ­τι­κής καταλάβης), και β) με μεθόδους μοριακής βιολογίας (PCR και υβριδισμό Genotype Mycobacteria). Σε 88 ΜΤΒ απομονωθέντα στελέχη από διαφο­ρε­τι­κούς ασθενείς τα οποία ταυτοποιήθηκαν με PCR και υβρι­δι­σμό, εφαρμό­στηκε δοκιμασία ευαισθησίας στα τέσσερα πρώτης επιλο­γής αντιφυματικά φάρμακα (INH, RIF, STR, EMB) με τρεις διαφορετικές μη αυτόματες μεθόδους: τη μέθοδο αναλογιών σε άγαρ (ΜΟΡ), την MGIT και το E-test. Καλή συμφωνία αποτελεσμάτων σημειώθηκε μεταξύ E-test και ΜΟΡ για την ΙΝΗ και RIF, ενώ μεταξύ των μεθόδων MGIT και ΜΟΡ παρατηρήθηκε καλή συμφωνία για την ΙΝΗ, RIF και STR. Έτσι, ενώ η ΜΟΡ παραμένει μέθοδος εκλογής, αν και χρο­νο­βόρα, εν τούτοις η MGIT παρουσιάζει μεγάλη ευαισθησία και είναι τα­χύ­τερη. Η εφαρμογή νέων αξιόπιστων τεχνικών μειώνει εντυπωσιακά το χρό­­νο έκδοσης αποτελεσμάτων όσον αφορά τις λοιμώξεις από Mycobacterium spp., την ταυτοποίηση και τον έλεγχο αντοχής στα αντιφυ­μα­τικά φάρμακα έτσι ώστε η πρόγνωση της νόσου όσον αφορά την εργα­στη­ριακή διάγνωση της φυμα­τίω­σης και την παρακολούθηση της θεραπείας βελτιώνεται σημαντικά. / Re-emergence of tuberculosis in combination with the appearance of multidrug-resistant strains in recent yearsintensifies the need for application of rapid methods for the identification of mycobacteria. Even though staining for acid-fast bacilli (AFB) to identify Mycobacterium tuberculosis complex (MTB) is usually performed in the first 24 h of specimen receipt, it is considered a method of low sensitivity. Although time consuming, the standard detection method remains the culture of specimens with optimum results obtained after application of both solid and liquid media.The use of nucleic acid amplification techniques provides a sensitive and specific approach for the identification of MTB directly in clinical specimens. The Cobas Amplicor polymerase chain reaction for MTB (CA PCR, Roche Diagnostic Systems, Inc., Branchburg, N.J., USA) is a system that combines specimen processing with automated amplification and detection, easily adopted by a clinical laboratory. In the present study, the sensitivity, specificity, positive and negative predictive values of CA PCR and culture results of AFB-positive and AFB-negative respiratory specimens obtained by different means (expectoration, bronchoscopy, expectoration after broncho­scopy, lavages and aspirations), as well as in samples from normally sterile body fluids, were evaluated. A total of 3414 specimens from 2365 patients (1 to 3 specimens/patient) with clinical suspicion of tuberculosis were processed during the study period (1999-2003) by the Microbiology Laboratory at the University Hospital of Patras. The respiratory specimens consisted of 684 sputa, 1473 bronchoalveolar lavages (BAL), 625 sputa expectorated after bronchoscopy (SAB), 296 tracheal aspirations (TA) and 189 pleural fluids. Furthermore,23 gastric aspirates and 124 samples ofsynovial, pericar­dial, peritoneal and cerebrospinal fluids (CSF) were also examined in the present study. All specimens were processed according to conventional procedures for identification of mycobacteria; cultures were performed by inoculation of sediments directly on Löwenstein-Jensen slants (L-J, bioMerieux, SA Lyon, France) and in BACTEC MYCO/F-Sputa and BACTEC MYCO/F LYTIC culture vials (Becton Dickinson). Statistical analysis was conducted using the SPSS v.12.0 software package for Windows (SPSS Inc.). Comparison of Z-N and PCR results were expressed by means of percent agreement and Kappa statistic. Highest sensitivity of CA PCR was observed among all positive AFB samples, whereas sputa collected after bronchoscopy were the most appropriate specimens, showing 70% sensitivity and 98.6% specificity, among the AFB-negative samples. The increase of M. tuberculosis infections is a global health problem in terms of both the disease and resistance to commonly used drugs. For the reason of continuing develop­ment of resistance and especially multidrug-resistance of M. tuberculosis (MDR), Microbiology Laboratories should provide reliable antibiotic suscep­tibility testing results in the minimum of time. In the present study, antimy­co­bacterial drug susceptibility testing (AST) was performed on 88 non-replicate M. tuberculosis clinical isolates, using the Mycobacterium Growth Indicator Tube (MGIT) System and Etest as compared to the method of proportion (MOP), in order to evaluate the potential application of these manual methods in the routine diagnostic laboratory. Obtained results among four antituberculous agents, isoniazid (INH), rifampin (RIF), ethambutol (EMB) and streptomycin (STR) were compared. Isolates were recovered from different patients and were identified at species level by PCR and hybridization. Resistance to INH was detected in 20.5%, 29.5% and 12.5% of the isolates, followed by STR resistance (19.3% 26.1% and 1.1%), RIF (9.1%, 4.5% and 5.7%) and EMB (2.3%, 11.4% and 2.3%) as showed by the MOP, MGIT and Etest, respe­ctively. Sensitivity of the manual MGIT ranged from 37.5% for RIF resistance to 100% for EMB, while sensitivity of Etest ranged from 5.9% for STR to 62.5% for RIF. In conclusion, whilesputum samples and BAL are the preferable clinical specimens for MTB recovery, sputa expectorated after bronchoscop are those showing the highest sensitivity by PCR, both among Z-N-positive and negative specimens. The combination of Z-N and CA PCR including internal control of collected after bronchoscopy from a patient with clinical signs of infectionundoubtedly contribute to the early diagnosis of tuberculosis. According to our data, the sensitivity of the manual MGIT is higher in testing resistant isolates compared to Etest, with the exception of rifampin. On the other hand, Etest shows higher specificity as well as higher positive predictive values and it may be used for testing rifampin resistance. However, for a routine Clinical Microbiology Laboratory, among the manual methods tested, the method of proportion remains the “gold standard” even though a longer incubation period is needed.

Εισαγωγή: Οι υπερκοιλιακές ταχυκαρδίες (ΥΤ) αποτελούν σημαντική αιτία νοσηρότητας στα παιδιά. Λόγω της χρονιότητας των συμπτωμάτων, η αντιαρρυθμική φαρμακευτική αγωγή δεν είναι ιδεώδης λύση. Η κατάλυση με ρεύμα ραδιοσυχνότητας (ΡΡ) μπορεί να προσφέρει ριζική θεραπεία. Στόχος: Η μελέτη αυτή είχε ως στόχο την ανάλυση των αποτελεσμάτων κατάλυσης υπερκοιλιακής ταχυκαρδίας (ΥΤ) στα παιδιά με ρεύμα ραδιοσυχνότητας (ΡΡ). Μεθοδολογία: Εξετάσαμε αναδρομικά τα στοιχεία 140 παιδιών ηλικίας 4-18 (12,8±3,5) ετών με ΥΤ που υπεβλήθησαν σε πλήρη ηλεκτροφυσιολογικό έλεγχο και κατάλυση με ΡΡ, είτε υπό γενική αναισθησία (84), είτε υπό καταστολή (56). Αποτελέσματα: Η τελική επιτυχία της κατάλυσης με ΡΡ μετά από τυχόν υποτροπές, ήταν 90/94 (95,7%) για ασθενείς (Α) με παραπληρωματικά δεμάτια (ΠΔ), 36/37 (97,3%) για Α με κομβική ταχυκαρδία επανεισόδου (ΚΤΕ), 10/10 για Α με έκτοπη κολπική ταχυκαρδία (ΕΚΤ), 3/3 για Α με κολπική ταχυκαρδία επανεισόδου και 1/1 για Α έκτοπη κομβική ταχυκαρδία. Σε Α με πρόσθια/διάμεσα διαφραγματικά ΠΔ παρατηρήθηκε υψηλότερος χρόνος ακτινοσκόπησης (p=0,05) και χαμηλότερη τελική επιτυχία (p=0,02). Οι υπόλοιπες κατηγορίες είχαν παρόμοια μεταξύ τους αποτελέσματα. Τα δεξιά πλάγια ΠΔ είχαν υψηλότερο ποσοστό συγγενών καρδιοπαθειών (p<0,001). Οι υποτροπές ήταν συχνότερες σε Α με πολλαπλά ΠΔ (p=0,007). Το ποσοστό μόνιμων σοβαρών επιπλοκών ήταν 1,4% (1 Α με ανεπάρκεια αορτής μετά από κατάλυση αριστερού ΠΔ με διαορτική τεχνική και 1 Α με πλήρη κολποκοιλιακό αποκλεισμό μετά από κατάλυση ΚΤΕ). Η τελική επιτυχία της επέμβασης, και τα ποσοστά υποτροπών και επιπλοκών ήταν ανεξάρτητα της ηλικίας. Συμπεράσματα: Η κατάλυση με ΡΡ μπορεί να αποτελέσει ριζική θεραπεία των ΥΤ στα παιδιά, χωρίς διαφορές στα αποτελέσματα σε ηλικίες >4 ετών. / Background: Supraventricular tachycardia (SVT) represents a significant cause of morbidity in children. Because of the chronic course, long-term treatment with antiarrythmic drugs is not an ideal solution. Radiofrequency ablation (RFA) may offer curative treatment. Purpose: The purpose of this study was to analyze the outcome of radiofrequency ablation (RFA) of supraventricular tachycardia (SVT) in children. Methodology: We reviewed retrospectively the charts of 140 patients (pts) 4-18 (12,8±3,5) years of age, who underwent complete electrophysiologic study and RFA., either under general anesthesia (84), or conscious sedation (56). Results: The final success of RFA, after possible recurrences, was 90/94 (95,7%) for pts with accessory pathways (AP), 36/37 (97,3%) for pts with AV nodal reentry tachycardia (AVNRT), 10/10 for pts with ectopic atrial tachycardia, 3/3 for pts with atrial reentry tachycardia, and 1/1 for a pt with junctional ectopic tachycardia. Longer fluoroscopy time (p=0,05) and lower final success (p=0,02) was observed in pts with anterior/mid-septal AP. The remaining categories had comparable results. Patients with right lateral AP had a higher prevalence of congenital heart disease (p<0,001). Recurrences were more frequent in pts with multiple AP (p=0,007). The incidence of severe permanent complications was 1,4% (1 pt with aortic insufficiency after retrograde RFA of left lateral AP, and 1 pt with complete AV block after RFA of AVNRT). The final success, recurrence rates and complication rates were independent of age. Conclusions: Treatment of SVT in children with RFA may offer permanent cure, without differences in outcomes in pts older than 4 years of age.

Η προληπτική μαστογραφία στα πλαίσια προγραμμάτων πληθυσμιακού ελέγχου έχει αυξήσει τον αριθμό ων μη-ψηλαφητών καρκινωμάτων μαστού που διαγιγνώσκονται σε ασυμπτωματικές γυναίκες. Οι μικρο-αποτιτανώσεις με κακοήθεις χαρακτήρες αποτελούν ένα από τα πιο πρώϊμα μαστογραφικά ευρήματα των μη-ψηλαφητών καρκινωμάτων μαστού. Προηγούμενες κλινικές μελέτες προσπάθησαν να συσχετίσουν τα ακτινολογικά με τα ιστολογικά χαρακτηριστικά των κακοήθων μικρο-αποτιτανώσεων. Στην παρούσα μελέτη αξιολογήθηκε μορφολογικά η έκφραση συγκεκριμένων μοριακών δεικτών σε μη-ψηλαφητά καρκινώματα μαστού και η πιθανή συσχέτισή της με τις μαστογραφικά εντοπιζόμενες κακοήθεις μικρο-αποτιτανώσεις. Μελετήθηκαν συνολικά τριακόσιοι πενήντα ασθενείς με μη-ψηλαφητές ύποπτες βλάβες μαστού οι οποίες εντοπίστηκαν κατά τη διάρκεια προληπτικής μαστογραφίας τα έτη 1994 έως 2004. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε κατευθυνόμενη από μαστογραφία βιοψία με λεπτή βελόνα. Η ιστολογική εξέταση ανέδειξε 95 (27.2%) καρκινώματα [50 (52.3%) πορογενή διηθητικά, 35 (37.3%) πορογενή in situ και 10 (10.4%) λοβιακά διηθητικά]. Ανοσοϊστοχημεία πραγματοποιήθηκε σε τομές παραφίνης σε 75 από τα 95 καρκινώματα χρησιμοποιώντας μία ποικιλία μονοκλωνικών και πολυκλωνικών αντισωμάτων ενάντια στις εξής πρωτεϊνες: ER, PR, p53, Bcl-2, Bax, FasL, DFF, HER-1, HER-2, HER-3 and HER-4. Οι κακοήθεις μικρο-αποτιτανώσεις ήσαν το κύριο μαστογραφικό εύρημα σε 60 από τους 75 (80%) ασθενείς. Η ανίχνευση πυρηνικής θετικότητας για τους οιστρογονικούς (ER) και τους προγεστερονικούς υποδοχείς (PR) βρέθηκε να σχετίζεται στατιστικά σημαντικά με την ύπαρξη μικρο-αποτιτανώσεων (P=0.04). Η ER(+) βρέθηκε να σχετίζεται στατιστικά σημαντικά με την ανίχνευση ανοσοθετικότητας για τις πρωτεϊνες HER-2 (P=0.011) και ΗER-4 (P=0.016), αλλά όχι για τα άλλα μέλη της οικογένειας των EGFR πρωτεϊνών. Η PR(+) αντίθετα δε βρέθηκε να σχετίζεται στατιστικά σημαντικά με καμία πρωτεϊνη της οικογένειας του EGRF. Θετική στατιστικά σημαντική συσχέτιση διαπιστώθηκε επίσης μεταξύ ER(+) και Bax (P=0.016), Fas (P=0.022) και DFF ανοσοϊστοχημικής θετικότητας (P=0.001), ενώ αρνητική σχέση βρέθηκε με την ύπαρξη θετικότητας για την πρωτεϊνη Bcl-2 (P=0.013). Η PR(+) επίσης βρέθηκε να σχετίζεται θετικά με την έκφραση των πρωτεϊνών Fas (P=0.013) και DFF (P=0.026), ενώ αρνητική σχέση διαπιστώθηκε με την έκφραση των πρωτεϊνών Bcl-2 (P=0.025) και p53 (P=0.009). Οι σχετιζόμενες με την απόπτωση πρωτεϊνες που μελετήθηκαν στην παρούσα διατριβή περιελάμβαναν τις p53, Bax, FasL, Bcl-2 και DFF. Η έκφραση των πρωτεϊνών Bcl-2 και p53 δε βρέθηκε να σχετίζεται με την έκφραση καμία άλλης σχετιζόμενης με την απόπτωση πρωτεϊνης. Αντίθετα, η ανοσοθετικότητα για την πρωτεϊνη Bax βρέθηκε να σχετίζεται στατιστικά σημαντικά με την έκφραση της DFF (P=0.006), ενώ παρόμοια αποτελέσματα διαπιστώθηκαν για τις πρωτεϊνες Fas και DFF (P<0.001). Στατιστικά σημαντικές συσχετίσεις διαπιστώθηκαν επίσης μεταξύ των κακοήθων μικρο-αποτιτανώσεων και της έκφρασης των πρωτεϊνών Bax (P=0.03), Fas (P=0.03) και DNA fragmentation factor (P=0.03), ενώ καμία στατιστικά συσχέτιση δε βρέθηκε με την έκφραση των πρωτεϊνών Bcl-2 και p53 (P>0.05). Η έκφραση της οικογένειας των πρωτεϊνων του EGFR ανιχνεύθηκε σε 78.7% των περιστατικών για τον HER-1, 45% για τον HER-2, 32% για τον HER-3 και 74.7% για τον HER-4. Στατιστικά σημαντικές συσχετίσεις διαπιστώθηκαν μεταξύ της έκφρασης όλων αυτών των πρωτεϊνών μεταξύ τους. Στατιστικά σημαντικές συσχετίσεις βρέθηκαν επίσης μεταξύ κακοήθων μικρο-αποτιτανώσεων και της ύπαρξης ανοσοθετικότητας για τις πρωτεϊνες HER-1 (P=0.001), HER-2 (P=0.015) και HER-4 (P=0.034), αλλά όχι για τον HER-3 (P>0.05). Στη συνέχεια ακολούθησε αξιολόγηση της συνδυασμένης έκφρασης όλων των πρωτεϊνών της οικογένειας του EGFR. Δεν ανιχνεύθηκε κανένα ομοδιμερές, ενώ η πιο έντονη συνδυασμένη έκφραση αυτών των πρωτεϊνών ήσαν HER-1/HER-2/HER-4 και HER-1/HER-4 σε 16 (21.4%) περιστατικά, ακολουθούμενη από HER-1/HER-2/HER-3/HER-4 σε 14 (18.6%) καρκινώματα. Δεκαπέντε (20%) καρκινώματα ήσαν αρνητικά για όλες τις πρωτεϊνες της οικογένειας του EGFR, ενώ άλλοι συνδυασμοί έκφρασης που ανιχνεύθηκαν ήταν HER-1/HER-2 και HER-1/HER-3/HER-4 σε 2 (2.7%) και 10 (13.3%) περιστατικά, αντίστοιχα. Η συνδυασμένη πρωτεϊνική έκφραση HER-1/HER-4 και HER-1/HER- 2/HER-4 βρέθηκε να σχετίζεται στατιστικά σημαντικά αφενός με ER(+) (P=0.002 και P=0.001, αντίστοιχα) και αφετέρου PR(+) (P=0.019 και P=0.004, αντίστοιχα), αλλά δε βρέθηκε στατιστικά σημαντική σχέση με την παρουσία κακοήθων μικρο-αποτιτανώσεων. Η συνδυασμένη αρνητική έκφραση όλων των πρωτεϊνών της οικογένειας του EGFR βρέθηκε να σχετίζεται στατιστικά σημαντικά με ER(+) (P=0.006) και με την παρουσία κακοήθων μικρο-αποτιτανώσεων (P=0.03). Οι κακοήθεις μικρο-αποτιτανώσεις που διαπιστώνονται κατά τη διάρκεια προληπτικής μαστογραφίας αποτελούν μία διαγνωστική, προγνωστική και θεραπευτική πρόκληση. Τα ευρήματα της μελέτης μας ενδυναμώνουν την ήδη διατυπωθείσα ιδέα ότι η εξέλιξη του καρκινώματος του μαστού συμβαίνει αργά στην προκλινική φάση της φυσικής ιστορίας του και οφείλεται κυρίως σε διαταραχή της ευαίσθητης ισορροπίας μεταξύ των μοριακών μηχανισμών που ρυθμίζουν τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό και των μονοπατιών που καθορίζουν την απόπτωση, η οποία μπορεί να αντανακλά στη μαστογραφική απεικόνιση. Επιπλέον, φαίνεται ότι η έκφραση των πρωτεϊνών της οικογένειας του EGFR ανιχνεύεται από την προκλινική φάση των καρκινωμάτων του μαστού και σχετίζεται πολύ σημαντικά (με εξαίρεση τον HER-3) με τη μαστογραφική εμφάνιση μικρο-αποτιτανώσεων με κακοήθεις χαρακτήρες. Τα μοντέλα συνδυασμένης έκφρασης των τεσσάρων μελών της οικογένειας του EGFR συνδυαζόμενα με το μοντέλο έκφρασης άλλων σημαντικών μοριακών παραγόντων και σε συνάρτηση με τη μαστογραφική απεικόνιση μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την πρόβλεψη της φυσικής ιστορίας των μη-ψηλαφητών καρκινωμάτων του μαστού. / Screening mammography has greatly increased the number of non-palpable breast carcinomas diagnosed in asymptomatic women. Malignant-appearing microcalcifications represent one of the earliest mammographic findings of nonpalpable breast carcinomas. Previous studies have attempted to correlate radiological with histological features of malignant appearing microcalcifications. In the present study, we have evaluated the expression of selected molecular markers in nonpalpable breast carcinomas and its possible association with mammographically detected malignant-appearing microcalcifications. Three hundred fifty patients with non-palpable suspicious breast lesions that were detected during screening mammography between 1994 and 2004 were studied. All patients underwent msmmographically-guided needle localization breast excision biopsy. Histological examination revealed 95 (27.2%) carcinomas [50 (52.3%) ductal invasive, 35 (37.3%) ductal in situ and 10 (10.4%) lobular invasive]. Immunohistochemistry was performed on formalin-fixed paraffin-embedded sections in 75 out of 95 carcinomas by using a panel of monoclonal and polyclonal antibodies for ER, PR, p53, Bcl-2, Bax, FasL, DFF, HER-1, HER-2, HER-3 and HER-4. Malignant-appearing microcalcifications were the major mammographic finding in 60 out of 75 (80%) patients. Nuclear ER(+) and PR(+) positivity were statistically correlated with malignant-appearing microcalcifications (P=0.04). ER(+) was found to be statistically significantly correlated with HER-2 (P=0.011) and HER-4 immunopositivity (P=0.016), but not with the other EGFR family members. PR(+) was not found to be associated with the expression of any EGRF family protein. Positive statistically significant association was detected between ER(+) and Bax (P=0.016), Fas (P=0.022) and DFF expression (P=0.001), while an inverse correlation was found with Bcl-2 positivity (P=0.013). PR(+) was also found to be positively associated with Fas (P=0.013) and DFF (P=0.026) expression, while an inverse correlation was detected with Bcl-2 (P=0.025) and p53 positivity (P=0.009). Apoptosis-related proteins that were studied consisted of p53, Bax, FasL, Bcl-2 and DFF. Bcl-2 and p53 protein expression was not associated with any of the others proteins. Instead, Bax immunopositivity was found to be statistically significant correlated with DFF expression (P=0.006), while similar results were detected regarding Fas and DFF expression (P<0.001). Statistical significant associations were also found between malignant-appearing microcalcifications and Bax (P=0.03), Fas (P=0.03) and DNA fragmentation factor positivity (P=0.03) while no statistical correlation was found with Bcl-2 and p53 positivity (P>0.05). EGFR family proteins immunopositivity was detected in 78.7% cases for HER-1, 45% for HER-2, 32% for HER-3 and 74.7% for HER-4. Statistically significant associations were found between all EGFR proteins’ expression. Statistical significant associations were also found between malignant-appearing microcalcifications and HER-1 (P=0.001), HER-2 (P=0.015) and HER-4 positivity (P=0.034), but not with HER-3 (P>0.05). We then evaluated the co-expression of all EGFR proteins. No homodimer was detected, whilst the most prominent HER-protein co-expression was HER-1/HER-2/HER-4 in 21.4% cases, followed by HER-2/HER-4 and HER-1/HER- 2/HER-3/HER-4 in 21.4% and 18.6% carcinomas, respectively. Fifteen (20%) cases displayed no immunoreactivity for all EGFR proteins, while HER-1/HER-3/HER-4 and HER-1/HER-2 co-expression was found in 13.3% and 2.7% cases, respectively. HER-1/HER-4 and HER-1/HER-2/HER-4 protein co-expression was found to be statistically correlated with ER (P=0.002 and P=0.001, respectively) and PR(+) (P=0.019 and P=0.004, respectively), but no association was found with MAMCs. The combined negative immunoreactivity of all EGFR proteins was associated with ER(+) (P=0.006) and MAMCs (P=0.03). Malignant-appearing microcalcifications detected during screeningmammography represent a diagnostic, prognostic and therapeutic challenge. The findings of our study consolidate the already adopted idea that tumor progression occurs late in the preclinical phase of the disease due to a failure of equilibrium between proliferation controlling mechanisms and programmed cell death pathways which can be reflected upon mammographic appearance. EGFR family proteins’ expression is present since the preclinical phase of breast carcinomas and is strongly correlated (except HER-3) with the mammographic finding of malignant-appearing microcalcifications. The co-expression pattern of the four EGFR family members combined with the expression profile of other molecular prognostic factors and the mammographic appearance might predict the natural history of non-palpable breast carcinomas.

Στο πλαίσιο αυτής της εργασίας μελετήθηκαν οι διατάξεις επεξεργαστών και πιο συγκεκριμένα οι συστολικές διατάξεις επεξεργαστών. Επίσης αναπτύχθηκε CAD εργαλείο για την αυτόματη VLSI σχεδίαση συστολικών διατάξεων επεξεργαστών για αλγόριθμους επεξεργασίας σήματος. / In this book were studied the processor arrays and more concretely the systolic processor arrays. Also was developed CAD tool for the automatic VLSI designing of systolic processor arrays on signal processing algorithms.

Η έκφραση του ογκογονιδίου ets-2 δρα κατασταλτικά στην έκφραση του γονιδίου της ιντερλευκίνης-2 καθώς και στην έκφραση του ιού HIV-1 στα παρθενικά Τ λεμφοκύτταρα. / -

Σκοπός της παρούσας διπλωματικής ήταν η μελέτη μιας νέας ιδέας ψηφιακής διαμόρφωσης – αποδιαμόρφωσης σήματος. Με την νέα αυτή μέθοδο το φέρον σήμα διαμορφώνεται κατά πλάτος, συχνότητα και φάση. Η αποδιαμόρφωση δεν γίνεται με καμία από τις κλασσικές και ευρέως χρησιμοποιούμενες τεχνικές αλλά με μία νέα και πολλά υποσχόμενη μέθοδο. Τα χαρακτηριστικά αυτής της νέας μεθόδου μας ώθησαν να την μελετήσουμε σε βάθος για να διαπιστώσουμε τις δυνατότητες της και την αποτελεσματικότητα της. Η μελέτη της μεθόδου, πραγματοποιήθηκε σχεδιάζοντας το σύστημα διαμόρφωσης – αποδιαμόρφωσης στο εργαλείο MATLAB και κάνοντας σε κάθε βήμα του σχεδιασμού εξομοιώσεις λειτουργίας του συστήματος. Τα αποτελέσματα των εξομοιώσεων και η απόδοση του συστήματος παρουσία θορύβου μας βοήθησαν να κάνουμε διαφόρων ειδών βελτιστοποιήσεις στην εφαρμογή της μεθόδου. Η μέθοδος τελικά αποδείχτηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική και αξιόπιστη ενώ και η απόδοση της παρουσία θορύβου ήταν πάρα πολύ καλή και συγκρίσιμη αν όχι και καλύτερη από τις υπάρχουσες μεθόδους. / In this project, we studied, designed and implemented a new method for digital signal modulation demodulaion. The Project’s aim was the development and evaluation of a new frequency, amplitude and phase demodulation method, which applies simple processing on triplets of samples to compute the characteristics of the incoming signal. The derived demodulation system has a wide dynamic range on the input signal and additionally, estimates the instantaneous input frequency, phase and amplitude extremely fast and with good resolution.

No description available.

Aims: Elders with type 2 diabetes represent the faster growing demographic segment today, yet there is little known about the factors that influence their diabetes self care management. The factors (age related developmental deficits, health literacy, knowledge of diabetes as a disease, and prior attendance within a structured diabetes educational program) that most impact diabetes self care among this age group was determined from the literature. Seven research questions and three model hypothesis questions were posed to examine the relationships between these identified factors. Method: The study was composed of 75 elders with type 2 diabetes who resided within two metropolitan regions in the Southwest. The elders were asked to perform manual dexterity tests, visual acuity examination, and tests of cognition along with answering questions in regard to their health literacy and knowledge of diabetes. Results: Of all the factors examined only health literacy and cognitive reasoning ability were statistically significant to the measure of diabetes self care.

One of the current goals in cancer research is to discover and validate novel molecular targets that may be useful for diagnostic and therapeutic purposes in fighting this disease. The PRL phosphatases (PRL-1, PRL-2, and PRL-3) are low molecular weight protein tyrosine phosphatases with unknown biological function(s) that have gained attention from cancer researchers in the past couple of years, mainly due to reports that these phosphatases may play important roles in tumor progression and metastasis. Motivated by the particular urgent need for molecular targets in pancreatic cancer this work was undertaken to determine what role PRL proteins played in pancreatic cancer biology and to determine if targeting PRLs would be effective in treating this disease. In this dissertation, it was found that both PRL-1 and PRL-2, but not PRL-3 are upregulated in pancreatic adenocarcinomas, suggesting that some cancer cells are dependent upon their activity for continued proliferation and survival. To validate this hypothesis, siRNAs were used in cell-based assays to evaluate the biological consequences of PRL-1 and/or PRL-2 inhibition. It was found that perturbations in PRL phosphatase signaling result in reduced proliferation, migration and especially the ability to grow in soft agar. Oligonucleotide microarray analysis revealed that many Erk and/or Akt dependent stress and growth factor inducible genes were differentially regulated between pancreatic cancer cells treated with PRL-targeting siRNA and their non-targeting siRNA treated counterparts. Subsequently, PRL knockdown was found to alter serum induced as well as amino acid deprivation induced Akt and Erk phosphorylation in multiple pancreatic cancer cell lines, suggesting that PRLs function upstream of these key pathways. Interestingly, we show that PRL proteins in cell free assays exhibit higher activity on doubly phosphorylated phosphatidylinositol substrates than tyrosine-phosphorylated peptides, suggesting that the biological substrate(s) might include non-protein molecules. These data support the hypothesis that PRL-1 and PRL-2 might play important biological roles in pancreatic cancer cells and further studies should be undertaken to determine the usefulness of these phosphatases as potential molecular biomarkers and targets.