Ορισμός αναλλοίωτου ολοκληρώματος σε τοπολογικές ομάδες, η χρησιμότητα αυτού στη θεωρία αναπαραστάσεων ομάδων και η καθοριστική συμβολή αυτής της χρησιμότητας στο θεώρημα δυϊσμού του Pontryagin. / -

Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται η έκφραση των ρυθμιστικών πρωτεϊνών του κυτταρικού κύκλου p27kip1, p34cdc2 και p53 σε πορογενές διηθητικό καρκίνωμα του μαστού και αρνητικούς λεμφαδένες, διερευνάται πιθανή συσχέτιση μεταξύ τους ή μεταξύ των πρωτεϊνών αυτών και των κλασσικών κλινικοπαθολογικών παραμέτρων και εκτιμάται η προγνωστική τους αξία στο νεόπλασμα αυτό. Ανοσοϊστοχημική ανάλυση εφαρμόσθηκε σε 94 παρασκευάσματα καρκίνου του μαστού μονιμοποιημένα σε διάλυμα φορμόλης 10% και εγκλεισμένα σε παραφίνη με τη χρήση μονοκλωνικών αντισωμάτων για τις πρωτεΐνες p27kip1, p34cdc2 και p53. Παρακείμενος καλοήθης επιθηλιακός μαζικός ιστός ήταν διαθέσιμος για εξέταση σε 82 περιπτώσεις για την p27kip1 και την p53 και σε 74 για την p34cdc2. Το διάμεσο διάστημα παρακολούθησης των ασθενών ήταν 72 μήνες. Θετικότητα για την p27kip1 στο νεοπλασματικό και στον καλοήθη ιστό διαπιστώθηκε σε 61 (65%) και 75 (91%) περιπτώσεις αντίστοιχα. Τα καρκινικά κύτταρα ήταν θετικά για την p34cdc2 σε 80 (85%) περιπτώσεις ενώ το παρακείμενο καλόηθες επιθήλιο σε 12 (16%). Θετικότητα για την p53 στον όγκο παρατηρήθηκε σε 21 (23%) περιπτώσεις. Θετική συσχέτιση διαπιστώθηκε μεταξύ της έκφρασης της p27kip1 στον όγκο και της κατάστασης των οιστρογονικών και προγεστερονικών υποδοχέων. Θετική συσχέτιση παρατηρήθηκε επίσης μεταξύ της p27kip1 και ηλικίας των ασθενών μεγαλύτερης των 50 ετών ενώ η απώλεια της έκφρασης της p27kip1 συνδυάσθηκε με χαμηλό βαθμό διαφοροποίησης και μεγαλύτερο μέγεθος όγκου. Τέλος, δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση της ανοσοδραστικότητας της p27kip1 με το ελεύθερο από υποτροπή της νόσου διάστημα ή τη συνολική επιβίωση. Υψηλά επίπεδα της p34cdc2 στους πυρήνες των νεοπλασματικών κυττάρων συσχετίσθηκαν με χαμηλότερο βαθμό διαφοροποίησης και με την έκφραση της p53 αλλά όχι με το ελεύθερο από υποτροπή της νόσου διάστημα ή τη συνολική επιβίωση. Η κυτταροπλασματική έκφραση της p34cdc2 στον όγκο συσχετίσθηκε με χαμηλό βαθμό διαφοροποίησης και με το ελεύθερο από υποτροπή της νόσου διάστημα. Η έκφραση της p34cdc2 στο φυσιολογικό μαζικό αδένα αποτελούσε ανεξάρτητο προγνωστικό παράγοντα για την έκβαση των ασθενών. Η έκφραση της p53 συνδυάσθηκε με χαμηλό βαθμό διαφοροποίησης και αρνητικούς ορμονικούς υποδοχείς, αλλά δεν συσχετίσθηκε με το ελεύθερο από υποτροπή της νόσου διάστημα ή τη συνολική επιβίωση. Με βάση τα ευρήματα αυτά, διαταραχές στην έκφραση των πρωτεϊνών p27kip1, p34cdc2 και p53 οδηγούν σε απορρύθμιση του κυτταρικού κύκλου και πιθανά συμβάλλουν με τον τρόπο αυτό στην καρκινογένεση στο μαστό. Η έκφραση της p27kip1, της p34cdc2 και της p53 στον καρκίνο του μαστού με αρνητικούς λεμφαδένες δεν αποτελεί προγνωστικό παράγοντα της έκβασης της νόσου, ενώ υπάρχει μία συσχέτιση μεταξύ της παρουσίας της p34cdc2 στον καλοήθη ιστό και της πρόγνωσης. Η συσχέτιση της p34cdc2 με την p53 εισηγείται τη συμμετοχή της p53 στον έλεγχο της μετάβασης από τη φάση G2 στη φάση Μ του κυτταρικού κύκλου. / This study investigates the expression of the cell cycle regulatory proteins p27kip1, p34cdc2 and p53 in node-negative invasive ductal breast carcinoma, investigates for potential correlation between them, or between these proteins and the classical clinicopathological parameters, and assesses their prognostic value in this neoplasm. Immunohistochemistry was applied on formalin-fixed (10%), paraffinembedded tissue sections from 94 breast carcinoma specimens using monoclonal antibodies for the p27kip1, p34cdc2 and p53 proteins. Adjacent benign epithelial breast tissue was available for examination in 82 cases for p27kip1 and p53 and 74 cases for p34cdc2. The median follow-up period was 72 months. p27kip1 positivity in the neoplastic and benign tissue was found in 61 (65%) and 75 (91%) cases respectively. Tumor cells were positive for p34cdc2 in 80 (85%) cases while the adjacent benign epithelium in 12 (15%) cases. Tumor p53 positivity was observed in 21 (23%) cases. A positive correlation was found between p27kip1 expression in tumor and estrogen and progesterone receptor status. There was also a significant positive association between p27kip1 and patients age 50 years or higher while low expression of p27kip1 was correlated with high tumor grade and greater tumor size. There was no correlation between p27kip1 immunoreactivity and disease free survival (DFS) or overall survival (OS). High levels of nuclear p34cdc2 in the neoplastic tissue were associated with higher histological grade and p53 expression but were not correlated with DFS or OS. Cytoplasmic p34cdc2 expression in tumor was associated with high tumor grade and DFS. p34cdc2 expression by the normal breast tissue independently predicted patient outcome. Expression of p53 was associated with high tumor grade and negative steroid receptors, but was not correlated with DFS or OS. Based on these findings, alterations of the proteins p27kip1, p34cdc2 and p53 are involved in cell cycle deregulation and probably contribute in breast tumorigenesis. Expression of p27kip1, p34cdc2 and p53 in nodenegative breast carcinoma does not predict disease outcome, while there is an association between the presence of p34cdc2 in normal breast tissue and prognosis. The relationship of p34cdc2 and p53 indicates an implication of p53 in the G2-M cell cycle checkpoint control.

Τα νανοϋλικά, τα υλικά δηλαδή που οι διαστάσεις τους είναι στην νανοκλίμακα, έχουν διαφορετικές ιδιότητες από τα αντίστοιχα υλικά σε μεγαλύτερη κλίμακα. Για αυτό το λόγο, τα νανοϋλικά παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για περαιτέρω μελέτη και έρευνα. Σε αυτά τα υλικά ανήκει και το οξείδιο του ψευδαργύρου (ZnO). Το οξείδιο του ψευδαργύρου είναι ένας σύνθετος ημιαγωγός τύπου II-IV με άμεσο ενεργειακό χάσμα (Eg=3.37 eV) σε θερμοκρασία δωματίου και με μεγάλη ενέργεια σύνδεσης εξιτονίου (60 meV). Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η σύνθεση, ο χαρακτηρισμός και η μελέτη ιδιοτήτων νανοσύνθετων υλικών οξειδίου του ψευδαργύρου-πολυμερικής μήτρας. Το υλικό που θα χρησιμοποιήσουμε ως πολυμερική μήτρα είναι η πολυβινυλική αλκοόλη (PVA). Αρχικά, θα δώσουμε τον ορισμό της νανοτεχνολογίας και των νανοϋλικών, και θα παρουσιάσουμε και διάφορους τρόπους παρασκευής νανοϋλικών. Στο δεύτερο κεφάλαιο, θα ασχοληθούμε με το οξείδιο του ψευδαργύρου (ZnO). Στο κεφάλαιο αυτό, γίνεται εκτενής περιγραφή της δομής, των ιδιοτήτων και των νανοδομών του οξειδίου του ψευδαργύρου. Στην συνέχεια, θα περιγράψουμε τις βασικές αρχές που αφορούν τις πειραματικές τεχνικές που θα χρησιμοποιήσουμε για τoν χαρακτηρισμό των δειγμάτων. Ενώ στο τέταρτο κεφάλαιο, θα παρουσιάσουμε την πειραματική διαδικασία που θα ακολουθήσουμε για την σύνθεση του οξειδίου του ψευδαργύρου, καθώς και για την παρασκευή των μεμβρανών PVA-ZnO. Στο ίδιο κεφάλαιο, θα παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα από το χαρακτηρισμό των νανοσωματιδίων του ZnO και των μεμβρανών PVA-ZnO. Στο τελευταίο κεφάλαιο, θα αναφέρουμε τα συμπεράσματα μας σχετικά με την παρούσα διπλωματική εργασία. / Nanomaterials, materials on the scale of a few nanometers, have different properties in comparison with larger-scale materials. For this reason, nanomaterials are of particular interest for further study and research. Zinc Oxide (ZnO) belongs to these materials. ZnO is a complex II-VI semiconductor with a direct band-gap energy (Eg = 3.37 eV) at room temperature and a large exciton binding energy (60 meV). The aim of the present diploma thesis is the preparation, the characterisation and the study of properties of ZnO particles in a polymer matrix. A polyvinyl alcohol (PVA) matrix has been used. Firstly, nanotechnology and nanomaterials are defined and various synthetic methods of nanomaterials are presented. The second chapter deals with ZnO. This chapter comprehensively describes the structure, the properties and the nanostructures of zinc oxide particles. Thereafter, in chapter three, the basic principles concerning the experimental techniques of characterization which have been used are described. The forth chapter describes the experimental process followed for preparing ZnO nanoparticles and PVA-ZnO nanocomposites. The results from the characterization of the ZnO nanoparticles and PVA-ZnO membranes are then presented. In the last chapter, we make our conclusions about this diploma thesis.

Ο μεταγραφικός παράγοντας PPARγ ανήκει στην οικογένεια των πυρηνικών ορμονικών υποδοχέων και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην διαδικασία της καρκινογένεσης του προστάτη, συμμετέχοντας στην κυτταρική διαφοροποίηση, στη ρύθμιση της γονιδιακής έκφρασης, στην ενεργοποίηση ή καταστολή της μεταγραφής συγκεκριμένων γονιδίων, στη ρύθμιση του κυτταρικού κύκλου, στην απόπτωση, στην αναστολή της αγγειογένεσης, στην διεισδυτική ικανότητα και στο μεταστατικό δυναμικό του αδενοκαρκινώματος του προστάτη, καθώς επίσης και στο μεταβολικό μονοπάτι του αραχιδονικού οξέος μέσω αναστολής της κυκλο-οξυγενάσης 2. O ΡΡΑRγ φαίνεται να διαθέτει αντινεοπλασματική δράση, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο στην χημειοπροφύλαξη, όσο και στην χημειοθεραπευτική αντιμετώπιση του αδενοκαρκινώματος του προστάτη. / The transcription factor PPARγ is a member of the superfamily of the nuclear hormone receptors and plays a significant role in the carcinogenesis of the prostate. PPARγ participates and controls various cellular functions, necessary for the malignant transformation of the prostatic cell, such as the cellular differentiation, the gene expression, the activation or repression of the transcription of various genes, the control of the cell cycle, the apoptosis, the inhibition of aggiogenesis, the invasive and metastatic potential of the adenocarcinoma and finally the metabolic pathway of the arachidonic acid, through inhibition of the COX-2. The antiproliferative functions of PPARγ can be used for the chemoprevention and as an adjuvant in the chemotherapeutic regimens targetting the adenocarcinoma of the prostate.

Σκοπός. Yπεργλυκαιμία του stress (ΥΣ) χαρακτηρίζεται η παρουσία υπεργλυκαιμίας σε μη διαβητικούς ασθενείς σε παρουσία διαφόρων παραγόντων στρες όπως τραύμα, έγκαυμα, χειρουργείο, έμφραγμα μυοκαρδίου και σήψη. Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση της υπεργλυκαιμίας του stress σε βαριά σηπτικούς ασθενείς και η επίδρασης της στην παραγωγή προ και αντι- φλεγμονωδών κυτταροκινών όπως IL-6, IL-10, TNF-alpha and TGF-beta 1 και στην τελική έκβαση ασθενών με βαριά σήψη. Μέθοδος. Μελετήσαμε 265 σηπτικούς ασθενείς που εισήχθηκαν σε 3 παθολογικές κλινικές της ΝΔ Ελλάδος στη διάρκεια ενός έτους. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 3 ομάδες ανάλογα με το γλυκαιμικό τους προφίλ κατά το πρώτο 24ωρο της εισαγωγής τους: ασθενείς με στρες υπεργλυκαιμία (ομάδα ΥΣ,ν=45), με σακχαρώδη διαβήτη (ομάδα ΣΔ,ν=67),και με φυσιολογικές τιμές σακχάρου (ομάδα ΦΓ,ν=153). Ως ΥΣ ορίστηκε η παρουσία γλυκόζης νηστείας 126mg/dl ή τυχαίας τιμής 200 mg/dl σε ≥2 μετρήσεις. Η βαρύτητα της σήψης εκτιμήθηκε με SOFA score. Σε 62 από τους ασθενείς μετρήθηκαν επιπλέον οι κυτταροκίνες TNF-alpha , IL-6 , IL-10 and TGFb-1 μέσα στο πρώτο 24ωρο της εισαγωγής. Αποτελέσματα. Ποσοστό 39.4% των βαριά σηπτικών ασθενών είχαν υπεργλυκαιμία, ενώ 15.3% είχε υπεργλυκαιμία του στρες προκαλούμενη από σήψη. Δεν παρατηρήθηκε κληρονομικό ιστορικό σακχαρώδη διαβήτη στην ομάδα ΥΣ. Υψηλότερο ποσοστό ασθενών με υπεργλυκαιμία του στρες απεβίωσε συγκριτικά με αυτούς με φυσιολογικές τιμές γλυκόζης (42.5 % vs 13.6 %) και αυτούς με σακχαρώδη διαβήτη 42.5 % vs 24.6%). Η ομάδα ΣΔ είχε χειρότερη πρόγνωση από την ομάδα ΦΓ (24.6% vs 13.6 %). Θετική συσχέτιση παρατηρήθηκε μεταξύ των τιμών γλυκόζης αίματος νηστείας των ομάδων ΣΔ και ΥΣ και τη βαρύτητα της σήψης όπως εκφράζεται από το SOFA score. Η ομάδα ΥΣ είχε υψηλότερο SOFA score και επίπεδα IL-6 και IL-10 από τις ομάδες ΣΔ και ΦΓ. Είχε επίσης υψηλότερα επίπεδα TNF-alpha από την ομάδα ΣΔ αλλά όχι από την ομάδα ΦΓ. Δεν παρατηρήθηκε διαφορά στα επίπεδα TGFb-1μεταξύ των 3 ομάδων. Οι επιζώντες είχαν υψηλότερες τιμές IL-10 από αυτούς που απεβίωσαν, δεν παρατηρήθηκε διαφορά για IL-6, TNF-alpha, το λόγο IL-10/TNF-alpha και TGFb-1 μεταξύ των 3 ομάδων. Οι τιμές της IL-10, οι μέσες τιμές νηστείας γλυκόζης και η ηλικία ανευρέθηκαν ως προγνωστικοί παράγοντες σχετιζόμενοι με την πρόγνωση. Συμπεράσματα: Η υπεργλυκαιμία συμπεριλαμβανόμενης και της υπεργλυκαιμίας που παρουσιάζεται στα πλαίσια του στρες παρατηρείται συχνά σε ασθενείς με βαριά σήψη. Η υπεργλυκαιμία του στρες φαίνεται να μη σχετίζεται με ανθρωπομετρικά χαρακτηριστικά και να σχετίζεται με βαρύτερη νόσο. Η υπεργλυκαιμία του στρες συνοδεύεται με αυξημένη παραγωγή κυταροκινών και με κακή έκβαση σε ασθενείς με βαριά σήψη. / Aims /hypothesis. Stress hyperglycemia is a medical term referring to elevation of blood glucose levels in the absence of diabetes due to various kinds of stress, like trauma, burn injury, surgery, myocardial infraction and sepsis. The aim of our study was to investigate the clinical and laboratory characteristics of severe septic patients with baseline hyperglycemia and the impact of hyperglycemia on the final outcome. e also studied whether stress hyperglycemia affects the production of the main pro- and anti-inflammatory cytokines and the 28 days hospital mortality in patients with severe sepsis. Methods-Patients: A total of 265 patients admitted with severe sepsis in three major Hospitals in South-Western Greece, during a 1-year period, were included in the study. Patients were divided in three groups according to their glycemic profile at admission: patients with stress hyperglycemia (group SH, n=45), diabetes mellitus (group DM, n=67) and normal glucose level (group NG, n=153). Hyperglycemia was defined as an admission or in-hospital fasting glucose level of ≥126 mg/dl, or a random blood glucose level of ≥ 200mg/dl on ≥ 2 determinations. The serum levels of the cytokines TNF-alpha, IL-6, IL-10 and TGFb-1 were measured in 62 patients with severe sepsis within 24 hours after admission. Results: 39.4% of septic patients had baseline hyperglycemia with 15.3% having sepsis-induced stress hyperglycemia. No family history was noted in the SH group. A higher percentage of septic patients with stress hyperglycemia died compared to patients with normal glucose levels (42.5 % vs. 13.6 %) and diabetics (42.5 % vs. 24.6%). Group DM had also a poorer prognosis than group NG (24.6% vs. 13.6 %). A positive correlation was detected between the fasting blood glucose levels of groups DM and SH and the severity of sepsis indicated by SOFA score. Group SH had higher SOFA score and levels of IL-6 and IL-10 than group DM and group NG. It also had higher levels of TNF-alpha than group DM but not group NG. There was no difference in the levels of TGFb-1 among the 3 groups. Survivors had higher levels of IL-10 than no survivors, no difference was detected for IL-6, TNF-alpha, IL-10/TNF-alpha ratio and TGFb-1. Interleukin-10 values, mean fasting glucose values and age were found as prognostic factors associated with outcome. Conclusions: Baseline hyperglycemia, including stress induced hyperglycemia is common in patients with severe sepsis. Stress induced hyperglycemia seems not to be related with anthropometric characteristics and is related to a more severe disease. Stress hyperglycemia is associated with increased cytokine production and an adverse clinical outcome in patients with severe sepsis.

- / -

- / -

- / -

- / -

- / -