No description available.

No description available.

No description available.

Psoriasis is a common chronic inflammatory disease of the skin and affects 2 % of the Western population. It is characterised by increased keratinocyte proliferation, abnormal keratinocyte differentiation and an infiltration of lymphocytes and neutrophils but to date the aetiology of psoriasis remains incompletely understood. Several lines of evidence indicate a fundamental defect in calcium signalling in keratinocytes. Previous research has shown that keratinocytes cultured from uninvolved psoriatic skin show enhanced cellular calcium responses to calcium-mobilising agonists. The presence of a calcium gradient within the epidermis has also been reported and both intracellular and extracellular calcium have been implicated in the regulation of keratinocyte proliferation and differentiation. It is reported that this gradient is lost in psoriatic skin, further reinforcing the concept of a primary defect within psoriatic skin.

Psoriasis is one of the most important inflammatory cutaneous diseases with a profound effect on a patient's quality of life. Treatment regimens are beneficial but only if patients adhere to them. Therefore, enhancing medication adherence is a major issue in psoriasis management outcomes. Available literature shows that adherence to medication in psoriasis is poor, but there have been no controlled studies aiming at improving it. I have investigated various aspects of medication adherence. Firstly, I assessed the impact of a simple educat ion consultat ion by dermatology specialist nurses. This randomized controlled study did not show any statist ically significant difference in the adherence rates between the control and the education groups. Mean overall adherence rates in the control and the education groups were 72.8 % and 74.9 % respectively As adherence to treatment is patient behaviour, I secondly applied graded behavioural interventions that tackle forgetting behaviour of taking medication. We randomly reminded one group of patients about the critical importance of adherence and in a second group we similarly reminded them but also helped them to make adherence action plans to fo llow (using implementation intention theory). Controlling these two groups with a group of patients with no intervention did not show significant improvement in adherence rates. The mean unadjusted overall adherence rates were 72.8%, 76.7% and 72.8% in the control group, the reminding group and the group of reminding with action planning, respectively. Generally, none of the intervention strategies we used had any impact on adherence to medication in psoriasis patients. This may be attributed to the fact that the adherence to medication in this group of pat ients is noticeably high. Perhaps multidisciplinary approaches involving both educational and behavioural interventions would give better results. Finally, I compared the results of this study with the results of a similar published study to investigate longitudinal changes in adherence behaviour. The two groups of patients were different in a number of aspects, but adherence had improved markedly over time.

No description available.

Η απόπτωση ή προγραμματισμένος κυτταρικός θάνατος είναι ένα φαινόμενο στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη, διαφοροποίηση και διατήρηση της ακεραιότητος ενός ιστού. Είναι πλέον γνωστό όμως ότι τόσο η υπέρμετρη όσο και η ανεπαρκής ενεργοποίηση των αποπτωτικών μηχανισμών μπορούν να οδηγήσουν στην εκδήλωση διαφόρων παθήσεων. Η απόπτωση χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες μορφολογικές και βιοχημικές μεταβολές ενώ η ρύθμισή της ελέγχεται γενετικά μέσω της εκφράσεως ή καταστολής διαφόρων ογκογονιδίων. Ιδιαίτερη σημασία για την ρύθμιση της αποπτώσεως έχουν τα γονίδια της οικογένειας του bcl-2. Συγκεκριμένα το bcl-2 και το bcl-xL καταστέλλουν την απόπτωση ενώ το bax την προάγει. Η ψωρίαση είναι μία χρόνια υποτροπιάζουσα φλεγμονώδης δερματοπάθεια η οποία προσβάλλει ποσοστό 1%-3% του γενικού πληθυσμού. Η ψωρίαση κατά πλάκας αποτελεί την συχνότερη μορφή της νόσου, η οποία χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση σε γενετικώς προδιατεθειμένα άτομα, ερυθηματολεπιδωδών πλακών με σαφή αφορισμό από το πέριξ υγιές δέρμα. Χαρακτηρίζεται από έντονη υπερπλασία της επιδερμίδος, μειωμένη ωρίμανση των κερατινοκυττάρων, φλεγμονώδη διήθηση στην επιδερμίδα (CD8+) και το χόριο (CD4+) και νεοαγγειογένεση. Πρωταρχικό ρόλο στην έναρξη και διατήρηση των ψωριασικών αλλοιώσεων παίζουν τα Τ- λεμφοκύτταρα, τα οποία εκκρίνουν πληθώρα κυτταροκινών Τh1 τύπου. Παρά τα σημαντικά βήματα προόδου που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην έρευνα της ψωριάσεως, η παθογένεια της νόσου αυτής παραμένει ακόμα αδιευκρίνιστη. Τα κύτταρα της ψωριασικής επιδερμίδας αποτελούν έναν από τους ταχύτερα αναπτυσσόμενους και πολλαπλασιαζόμενους κυτταρικούς πληθυσμούς του ανθρώπινου οργανισμού. Θεωρητικά τουλάχιστον, η ακάνθωση της ψωριασικής επιδερμίδος θα μπορούσε να προκύπτει όχι μόνο από την αυξημένη μιτωτική δραστηριότητα των κερατινοκυττάρων αλλά επίσης και από έναν μειωμένο κυτταρικό θάνατο στις ζώσες στιβάδες της επιδερμίδος. Συμπερασματικά, στην παρούσα εργασία διαπιστώθηκε ότι υπό αγωγή και με τα δύο θεραπευτικά σχήματα επέρχεται ομαλοποίηση της εκφράσεως της bcl-2 στην ψωριασική διατυπωθεί η υπόθεση ότι τα ευρήματα της παρούσης εργασίας σε σχέση με αυτές τις δύο πρωτεΐνες συνδέονται με την υποστροφή των ψωριασικών αλλοιώσεων και όχι με τους μηχανισμούς θεραπευτικής δράσεως των χορηγηθέντων φαρμάκων. Τόσο υπό ασιτρετίνη όσο και υπό ανθραλίνη + καλσιποτριόλη παρατηρήθηκε μια σημαντική μείωση της εκφράσεως της πρωτεΐνης bcl-x στα κύτταρα της ακανθωτής στιβάδος της ψωριασικής επιδερμίδος. Το εύρημα αυτό σε συνδυασμό με την αντιαποπτωτική δράση της πρωτεΐνης bcl-x στην ψωριασική επιδερμίδα έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού η μείωση της εκφράσεως της πρωτεΐνης αυτής υπό θεραπεία ίσως να συμμετέχει στους μηχανισμούς αντιψωριασικής δράσεως των χορηγηθέντων φαρμάκων αφού συνεπάγεται την είσοδο των ψωριασικών κερατινοκυττάρων στην απόπτωση. / Apoptosis or programmed cell death is a phenomenon of crucial importance for the growth, differentiation and maintenance of the integrity of tissues. However, it is well known that excessive or insufficient activation of apoptotic mechanisms can lead to the clinical manifestation of various diseases. Apoptosis is characterized by specific morphological and biochemical alterations, whereas its regulation is genetically determined by the induction or suppression of various oncogenes. Regulatory control of apoptosis is achieved through mechanisms in which proteins encoded by the bcl-2 gene family are involved. Thus, bcl-2 and bcl-xL inhibit the apoptotic process, whereas bax is a proapoptotic protein. Psoriasis is a chronic relapsing inflammatory genodermatosis affecting 1%-3% of general population. Plaque-type psoriasis, the most common form of the disease, is clinically characterized by the appearance of well-circumscribed erythematosquamous lesions in genetically predisposed individuals. On light microscopy, psoriatic lesions reveal marked acanthosis, incomplete maturation of keratinocytes, inflammatory infiltration of the dermis (CD4+) and the epidermis (CD8+) and enhanced angiogenesis. The role of T-cell-mediated immune mechanisms in the triggering of the disease is of particular importance. Despite the considerable progress in the research on various aspects of psoriasis, the pathogenesis of this disorder still remains unclear. Psoriatic keratinocytes represent one of the most rapidly developing and proliferating cellular populations of human body. Theoretically, acanthosis of psoriatic epidermis may have been caused from both, keratinocyte hyperproliferation and decreased cell death in the living epidermal layers. In the present study a normalization of bcl-2 protein expression was observed in psoriatic epidermis under both types of treatment. After 3 and 6 weeks of treatment, the reduction in the expression of bax in the spinous layer of psoriatic epidermis was higher under acitretin, as compared to that seen under topical application of anthralin + calcipotriol, as compared to the pretreatment status. Taking into account the limited differences in the expression of bcl-2 and bax proteins between the two groups (with the intensity of staining inside the normal limits), as well as the apparent absense of contributory role of bcl-2 and bax proteins in the regulation of the apoptosis of psoriatic keratinocytes, we can suppose that the findings of the present study are related to the regression of psoriatic lesions and not to the therapeutic action of the drugs used. Under both therapeutic regimens bcl-x immunoreactivity was reduced in the spinous layer of psoriatic epidermis. This finding, in combination with the antiapoptotic action of bcl-x protein in psoriatic epidermis, is of particular importance since the reduction in the expression of this protein under treatment is possibly implicated in the mechanisms of therapeutic action of these drugs.

- / -

Un réseau de cytokine complexe a été décrit dans le psoriasis mettant en évidence le rôle central des cytokines proinflammatoires dans la physiopathologie de cette maladie. Notre tentative de modéliser l'inflammation cutanée a montré que la combinaison de l'IL-17A, IL-22, IL-1α, oncostatine M (OSM) et le TNFα, augmente de manière synergique l'expression de chimiokines et de peptides antimicrobiens, reflétant certaines caractéristiques du psoriasis. D'autres caractéristiques de cette maladie sont l'acanthose et le blocage de la différenciation des kératinocytes. Notre premier objectif était d'étudier le rôle respectif de ces cytokines sur la différenciation des kératinocytes en comparaison avec les lésions de patients psoriasiques. Toutes ces cytokines inhibent l'expression des marqueurs de différentiation des kératinocytes, parmi lesquelles l’IL-22 et l’OSM sont les plus puissantes et le mélange M5 présente des effets synergiques. Si l'IL-22 et l'OSM déclenchent plus spécifiquement l'hyperplasie épidermique et le blocage de la différenciation, l’IL-1α, IL-17A et le TNFα sont plutôt impliqués dans l'activation de l'immunité innée. Le rôle fonctionnel de chacune de ces cytokines in vivo a été étudié dans un modèle d'inflammation cutanée de type psoriasique induit par l'imiquimod (IMQ), un agoniste TLR7, en utilisant des souris déficientes en cytokines. L'absence de l'OSM ou de l'OSMRβ n'a pas modifié le développement des lésions inflammatoires induites par l’IMQ. Une hypothèse est que d'autres cytokines peuvent avoir des effets redondants avec l'OSM. L'absence de l'IL-22 chez la souris diminue partiellement les lésions cutanées induites par l'IMQ, démontrant que son retrait du réseau cytokinique rompt une partie des effets synergiques des cytokines in vivo comme présenté dans le modèle M5. L'absence de l'IL-1α ou de l'IL-1β ne modifie pas l'inflammation cutanée induite par l'IMQ, ce qui n'est pas surprenant au vu des activités redondantes de ces deux cytokines. La diminution partielle de l'inflammation en absence d'IL-1α ET d'IL-1β OU de la chaine réceptrice commune IL-1RI confirme ces observations. A long terme ces études devraient permettre de proposer des stratégies anti-cytokine ciblées et combinées pour tenter de rompre la synergie et diminuer ainsi toutes les composantes de la réponse inflammatoire cutanée. / A complex cytokine network has been described in psoriasis and highlighted a central role of proinflammatory cytokines produced by infiltrated immune cells. Our attempt to model skin inflammation showed that the combination of IL-17A, IL-22, IL-1α, OSM and TNFα (Mix M5) synergistically increases chemokines and antimicrobial-peptides expression, recapitulating some features of psoriasis. Other characteristics of psoriasis are acanthosis and down-regulation of keratinocyte differentiation markers. Our aim was to characterize the specific roles of these cytokines on keratinocyte differentiation, and to compare with psoriatic lesion features. All cytokines decrease keratinocytes differentiation markers expression, but IL-22 and OSM were the most powerful, and the M5 strongly synergized the effects. If IL-22 and OSM more specifically drive epidermal hyperplasia and differentiation loss, IL-1α, IL-17A and TNFα were more involved in the activation of innate immunity. Functional role of these cytokines in vivo was studied in imiquimod-induced psoriasis-like skin inflammation by using knockout mice. Imiquimod (IMQ) is a TLR7 ligand. The absence of OSM or OSMRβ did not affect skin lesions after IMQ treatment. We supposed that other cytokines might be redundant with the OSM effects. The absence of IL-22 in mice partially reduced skin lesions induced by IMQ, demonstrating that removal of IL-22 in cytokine network break synergistic effects of cytokines in vivo as observed in in vitro with M5. The absence of IL-1α or IL-1β did not affect skin lesions after IMQ treatment, supporting the potential redundant activity of these cytokines, since the response is attenuated in mice deficient for both IL-1α and IL-1β or for IL-1RI. In the long term these studies should propose strategies targeted and combined anti-cytokine in order to break the synergy and thus reduce all components of the inflammatory skin response.