Ο πρωταρχικός σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να παρουσιάσει, έτσι όπως προβάλλεται από τον Ξενοφώντα, το πορτρέτο του ιδεατού ηγέτη που ενσαρκώνεται στο πρόσωπο δύο σημαντικών πολιτικών και στρατιωτικών προσωπικοτήτων, του Κύρου και του Αγησιλάου και δευτερευόντως να εντοπίσει τις λογοτεχνικές τεχνικές που ακολούθησε ο Ξενοφών. Κύριο αντικείμενο εστίασης της ερευνητικής διαδικασίας αποτέλεσαν τα ομώνυμα έργα του Ξενοφώντα, "Κύρου Παιδεία" και "Αγησίλαος". Από τη μία, ο Κύρος προβάλλεται ως παράδειγμα για μίμηση. Η ανάγκη για ένα τέτοιο μοντέλο προκύπτει από την άποψη του Ξενοφώντα πως χωρίς να ενσαρκώσει ο ηγέτης τα υψηλότερα ιδανικά πρότυπα ηθικής δεν υπάρχει ελπίδα βελτίωσης των θλιβερών και συγκεχυμένων συνθηκών της ανθρώπινης ζωής. Έτσι ο Κύρος, όπως προβάλλεται από τον Ξενοφώντα, εμφορείται από υψηλές αξίες∙ οι αξίες αυτές σε συνδυασμό με τη δύναμη, την πειθαρχία, το σθένος του, τόσο σε ηθικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο, τον καθιστούν πρότυπο ανθρώπινης αρετής και τελειότητας. Από την άλλη και στον "Αγησίλαο" ο Ξενοφών επαινεί τον φερώνυμο βασιλιά για τις αρετές του και τα κατορθώματά του προβάλλοντας τον ως πρότυπο μίμησης. Ο Αγησίλαος επιδιώκει την αρετή, γίνεται πρότυπο αρετής και ευεργετεί την πατρίδα του σε κάθε περίσταση ακόμα και σε μεγάλη ηλικία. Αυτό που κυρίως θα εξάρει ο Ξενοφών είναι η σοφία του Αγησιλάου, ο οποίος επιθυμούσε να κερδίζει την εθελούσια υπακοή των Λακεδαιμονίων στρατιωτών και στο τέλος κέρδιζε και την αγάπη τους. / The prior purpose of the present assignment is to present, as depicted by Xenophon, the portrait of the ideal leader that is illustrated in the face of two significant political and military personalities, Cyrus and Agesilaus and secondly to detect the literature techniques followed by Xenophon. The major aims of the research procedure are the homonymous writings of Xenophon, "Cyropaedia" and "Agesilaus". On the one hand, Cyrus is portrayed as example for imitation. The need for such a model comes from Xenophon’s belief that without the leader animating the highest ethical ideals there is no hope of improvement of the depressing and confusing conditions of the human life. In that way Cyrus, as it is depicted by Xenophon, is actuated by great values; these values combined with his strength, discipline and courage on a moral and spiritual level, make him a model of human virtue and perfection. Likewise, in "Agesilaus" Xenophon praises the so-called king for his qualities and his accomplishments projecting him as a figure to follow. Agesilaus pursues virtue, becomes a paragon of virtue and benefits his country in every circumstance even at an old age. Xenophon mainly commends Agesilaus for his wisdom. Agesilaus wished to win the voluntary obedience of the Spartan soldiers and in the end he earned their love as well.

Errata pasted onto front end paper. / Bibliography: leaves 345-370. / ix, 370 leaves : ill. ; 30 cm. / Title page, contents and abstract only. The complete thesis in print form is available from the University Library. / Argues that Renaissance notions of identity, inferiority, and alterity are articulated through religious discourse invoked to make sense of death and apocalyptic and eschatological experience. Also argues that Renaissance ways of enunciating subjectivity are varied and often conflicting. / Thesis (Ph.D.)--Adelaide University, Dept. of English, 2000?

Errata pasted onto front end paper. / Bibliography: leaves 345-370. / ix, 370 leaves : ill. ; 30 cm. / Title page, contents and abstract only. The complete thesis in print form is available from the University Library. / Argues that Renaissance notions of identity, inferiority, and alterity are articulated through religious discourse invoked to make sense of death and apocalyptic and eschatological experience. Also argues that Renaissance ways of enunciating subjectivity are varied and often conflicting. / Thesis (Ph.D.)--Adelaide University, Dept. of English, 2000?

Aussitôt après que les œuvres de Gustave Flaubert ont été traduites en chinois, elles ont tout de suite suscité une grande attention de la part des lecteurs chinois. Ses pensées philosophiques, son objectivité et son exactitude dans l’écriture ont provoqué une résonance dans les milieux lettrés chinois d’alors et ont influencé profondément leurs écrits. Le traducteur-romancier chinois, Li Jieren, qui fut le premier traducteur du roman Madame Bovary, avoue qu’il s’est beaucoup inspiré du style de Flaubert présent dans ce roman. En 1935, dix ans après sa première traduction de Madame Bovary, il a commencé la rédaction de son chef-d’œuvre Rides sur les eaux dormantes, qui est depuis considéré par les milieux critiques chinois comme Madame Bovary en Chine. Nous pouvons constater une similarité surprenante entre les deux héroïnes selon différents aspects. Mais on ne peut tout de même pas apparenter le roman de Li Jieren à une réécriture du roman français, car hormis certains points communs, on observe aussi de nombreuses divergences sur la conception des deux femmes, et en particulier dans leurs destinées. La présente thèse est consacrée à l’étude des raisons expliquant les dissemblances de dénouement, dans l’histoire de chacune des héroïnes. Premièrement au niveau du contenu du roman, les raisons se basant sur les éléments de différenciation des deux femmes et sur leur condition sociale ; puis, sur le plan de l’auteur, les raisons sont abordées sous l’angle interculturel, telles que les objectifs d’écriture, les choix littéraires ainsi que la conception de vie de Gustave Flaubert et de Li Jieren. / As soon as the works of Gustave Flaubert were translated into Chinese, Chinese readers immediately paid great attention to them. His philosophical thoughts, objectivity and accuracy in writing caused a resonance in Chinese literary circles of the time and profoundly influenced their writings. Chinese translator and novelist, Li Jieren, who was the first translator of Madame Bovary, admitted he was much inspired by the style of Flaubert in this novel. In 1935, ten years after the first translation of Madame Bovary, he began writing his masterpiece Ripples across stagnant water which has been considered by Chinese critics as the Chinese Madame Bovary. Astonishing similarities can be noticed between the two main characters from various aspects. Despite these similarities, Li Jieren’s novel is not just a simple rewriting of the French novel, for there are also many differences in the perspectives of the two women and especially in their fate. This thesis is focusing on the reasons that can explain the major differences in the outcome of each heroine’s story. First within the content of both novels, reasons based on elements differentiating the two women and on their social class. Then, studying at the author’s level, we will look at reasons from a cross-cultural perspective, such as the writing objectives, literary choices and living concepts of Gustave Flaubert and Li Jieren.

L’objectif de cette étude est de déterminer comment la pensée et l’imaginaire de la colère se façonnent en France au XVIIe siècle à partir d’un corpus large de littérature morale, comprenant des traités de médecine, de théologie, de philosophie, de morale et de civilité. La colère compte alors parmi les passions et se définit, conformément à la proposition aristotélicienne, comme un désir de vengeance qui fait suite à une marque de mépris et qui se manifeste dans le corps par un bouillonnement de sang autour du cœur. Elle est également une des quatre humeurs du système médical hippocratico-galénique : la bile jaune (cholè) menace les colériques de fièvres et autres inflammations. Associée à une folie et à un vice chez Sénèque, l’Ire figure enfin dans le septenaire des péchés capitaux, aux côtés de l’Orgueil et de l’Envie. Mais l’anthropologie chrétienne lui reconnaît également de bons usages, et tout l’effort des moralistes, médecins et théologiens de l’époque moderne est de déterminer comment concilier la dimension naturelle et physiologique de la passion avec l’aspiration à la vertu dans l’usage du monde. Ces auteurs encouragent au gouvernement des passions, à la fois dans une démarche charitable, et afin de favoriser leur usage rhétorique dans la mise en scène de soi sur la scène mondaine. Notre étude contribue à l’histoire des émotions de l’époque moderne par l’analyse des discours qui ont forgé les représentations et l’imaginaire de la colère. En déployant le modèle topique de la colère à partir de la littérature morale, considérée comme une formation discursive composée des différents champs du savoir, elle participe à l’anthropologie historique de l’affectivité. / This study aims to determine how the representations of anger were built in France in the 17th century from a broad collection of moral literature, including treatises on medicine, theology, philosophy, morals and civility. Anger was counted among the passions and defined, according to the Aristotelian proposal, as a desire for revenge caused by a perception of contempt, which manifests itself in the body with blood boiling around the heart. Anger (colère) was then correlated with choler, which is one of the four humors of the Hippocratic and galenic medicine (cholè): yellow bile causes fever and other kinds of inflammation. Considered as a form of madness and a vice by Seneca, the Ire finally appeared in the septenary scheme of the deadly sins, alongside Pride and Envy. But Christian anthropology also acknowledged its good uses, and the whole effort of the moralists, doctors and theologians of the early modern period was to determine how to reconcile the natural and physiological dimension of passion with the aspiration to virtue for the use of world. These authors encouraged the government of passions, both in a charitable perspective, and to promote their rhetorical use for self-staging in society.Our study contributes to the history of emotions in early modern France by analyzing the discourses that built the representations and the imagination of anger. By deploying the topical model of anger from a collection of moral literature considered as a discursive formation composed of different fields of knowledge, it participates in developing the historical anthropology of affectivity.

Από τις εμφανίσεις φαντασμάτων στην αρχαιοελληνική λογοτεχνία, άλλες παρουσιάζονται ως ιστορικά γεγονότα, όπως οι εμφανίσεις φαντασμάτων στον Ηρόδοτο, ενώ άλλες υπηρετούν τους σκοπούς του δημιουργού, ενσωματωμένες σε αμιγώς λογοτεχνικά έργα. Η έρευνά μας, επικεντρωμένη στην δεύτερη ομάδα, εξετάζει επιφάνειες φαντασμάτων στον Όμηρο και την αττική τραγωδία, συγκεκριμένα δε αυτές του Πατρόκλου (Ἰλ. Ψ 59-108), του Δαρείου (Πέρσ. 598-842), της Κλυταιμήστρας (Εὐμεν. 94-139) και του Πολυδώρου (Ἑκ. 1-58). Η επιλογή των συγκεκριμένων περιπτώσεων υπαγορεύεται αφενός από την προαναφερθείσα κοινή λογοτεχνική φύση τους, και αφετέρου από την ομοιότητα στα χαρακτηριστικά των σκηνών, δηλαδή των συνθηκών εμφάνισης (χρόνος, χώρος, κατάσταση του ζωντανού δέκτη), της όψης και της συμπεριφοράς των φαντασμάτων (άυλη εμφάνιση, διατήρηση της μορφής, γνωστικό επίπεδο των φαντασμάτων) και της λειτουργίας τους ως λογοτεχνικών χαρακτήρων. Ειδικότερα, ως προς τις συνθήκες εμφάνισης παρατηρείται ισχυρή σύνδεση των φασματικών χαρακτήρων με την νύχτα και τα όνειρα, με την μοναχικότητα του ζωντανού στον οποίο εμφανίζονται, ενώ ο τόπος της εμφάνισης καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ευχέρεια που παρέχει στο φάντασμα να επιτύχει την ικανοποίηση των αιτημάτων του. Αναφορικά με την όψη και την συμπεριφορά τους, η έρευνα αποκάλυψε ότι, παρά την άυλη φύση τους (γνωστή ήδη από τους ακυρωμένους εναγκαλισμούς Αχιλλέα-Πατρόκλου στην Ἰλιάδα και Οδυσσέα-Αντίκλειας στην Ὀδύσσεια), οι ψυχές των νεκρών διατηρούν την μορφή του ζωντανού εαυτού τους, ενίοτε φέροντας και τα θανατηφόρα τραύματά τους. Κατά παρόμοιο τρόπο, η συνομιλία μαζί τους εκτυλίσσεται συνήθως σε φυσιολογικές συνθήκες, σαν να πρόκειται δηλαδή για ζωντανό, με εξαίρεση την άγνοιά τους για ορισμένα γεγονότα του Επάνω κόσμου, κυρίως για όσα έχουν συμβεί κατά την παραμονή τους στον Άδη. Τέλος, το αίτημα του φαντάσματος για ταφή ή εκδίκηση εις βάρος του δολοφόνου του (παράμετροι που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εμφάνιση), αποσκοπεί στην αποκατάσταση της τάξης (όσον αφορά το ίδιο το φάντασμα και την διαχείριση του νεκρού σώματός του) και, συνεπώς, προωθεί την πλοκή. / Of the appearances of ghosts in the ancient Greek literature, some are incorporated in historical works (such as in the work of Herodotus), whereas others are part of sheer literary works. Our dissertation focuses on four instances from the second category: the ghosts of Patroclus (Iliad 23.59-108), Darius (Aesch. Persae 598-842), Clytemnestra (Aesch. Eumenides 94-139) and Polydorus (Eurip. Hecuba 1-58). The selection of these instances is not only based on their literary context, but mainly on the correspondence on the matters of conditions, in which they make their appearance, on their look and behaviour and, finally, on their function. Particularly, it seems that there is a close connection between ghosts and the night and dreams, as well as with the loneliness of the living person, who meets them. They also seem to appear in places that facilitates the fulfillment of their demand. As for their look, despite their insubstantial nature (known already from the Iliad and Odyssey), the ghosts maintain the appearance of their body, in the case of the biaiothanatoi bearing the wounds, that caused their death. Their knowledge of the Upper World varies, as they sometimes ignore facts, which have happened after their death. Finally, their demand for burial or vengeance against their murderers aims to the instauration of order and, because of its importance, advances the plot.

Le terme désœuvrement apparaît comme une des grandes notions qui peuplent la critique littéraire du 20ème siècle. Il marque la mise en mouvement de l'absence de l’œuvre dans laquelle l'écriture tend vers l'espace où rien ne peut être fait. La Trilogie romanesque de Beckett et les romans de Blanchot se croisent dans cet espace du désœuvrement. Les deux écrivains tentent de faire opérer la fin de la littérature en cherchant une nouvelle forme qui réalise le chaos. Dans leur œuvre, le temps, l'espace, la narration et le langage sont mis en redéfinition en abandonnant tous leurs caractères traditionnels. L’œuvre s'approche donc du fragmentaire. / The term worklessness became one of the main concepts in the literary criticism of the 20th century. It marked the absence of the work on the way to a literary space where nothing can be done. Both Beckett and Blanchot tried to put an end to literature by creating a new form that could express the chaos. In theirs novels, time, space, narration and language no longer remain their traditional characteristics. The works of the two authors are close to what we call fragmented novel.