Στην παρούσα μελέτη οι Βάκχες εξετάζονται ως θεατρικό κείμενο, το οποίο δυνάμει περιέχει τη σκηνική του πραγμάτωση. Η τραγωδία αναλύεται με σκοπό να εντοπιστούν οι σκηνοθετικές ενδείξεις και τα πιθανά σκηνικά προβλήματα και να αναδειχθεί η σχέση και η αλληλεπίδραση κειμένου και παράστασης. / The aim of this study is to present a detailed analysis of the stagecraft of Euripides’ Bacchae. It proposes possible staging arrangements taking into account the text of the play, the staging conventions of 5th century tragedy, the topography of the ancient theatre and parallel scenes from the tragic corpus. The study offers an analysis of the stage action bringing together different elements of performance, such as entrances and exits of the actors and the chorus, masks and costumes, scenery, music and dance, in order to illuminate the meaning constructed by the visual dimension of tragedy.

Στην προσπάθεια προσέγγισης της Αλκμήνης του Ευριπίδη βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με ανυπέρβλητες δυσκολίες για διάφορους λόγους. Πρώτον, για τον λόγο ότι τα σωζόμενα αποσπάσματα δεν είναι μόνο πενιχρά -περιορισμένα σε αριθμό και ολιγόστιχα-, αλλά και ελάχιστα αποκαλυπτικά εξαιτίας κυρίως του χαρακτήρα τους: αποτελούν, σχεδόν στην ολότητά τους, παραθέματα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αξιοπιστία τους. Πιο συγκεκριμένα, δεκατέσσερα από τα δεκαεννέα αποσπάσματα είναι ανθολογημένα από τον Στοβαίο, δύο περιέχονται σε Σχόλια στους Βατράχους και δύο ακόμη συγκαταλέγονται σε λεξικογραφικά λήμματα, ενώ μόνο ένα προέρχεται από κείμενο παπύρου. Το τελευταίο, όμως, δεν σώζεται σε κατάσταση τέτοια που να μας οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα. Το υλικό μας, συνεπώς, είναι δυσμεταχείριστο και, αν όχι παραπλανητικό, πάντως όχι ιδιαιτέρως διαφωτιστικό. Δεύτερον, προβλήματα παρουσιάζονται και σε σχέση με άλλες πηγές, από τις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε μαρτυρίες -αν και όχι ανεπιφυλάκτως- για την Αλκμήνη, δηλαδή τις αγγειογραφίες, που πιθανώς σχετίζονται με κάποιο τρόπο με το δράμα, και δύο έργα του Πλαύτου, κυρίως τον Rudens και λιγότερο τον Amphitruo. Τέλος, ένα πρώτο πεδίο έρευνας σχετικά με την πραγμάτευση ενός υλικού από τον δραματικό ποιητή, στο οποίο αναζητούνται συνήθως ερείσματα, είναι το μυθολογικό υπόστρωμα. Στην περίπτωσή μας όμως και στο πεδίο αυτό ανακύπτουν ερωτήματα που μένουν χωρίς οριστική απάντηση. Στην συνέχεια, και πριν από τον αναλυτικό σχολιασμό των αποσπασμάτων, θα επιχειρηθεί η εξέταση της συμβολής καθεμιάς από τις πηγές που προαναφέραμε στην μελέτη της Αλκμήνης, εκκινώντας από την σχέση του ευριπίδειου δράματος με την μυθολογική παράδοση. Κατόπιν, θα προχωρήσουμε στην διερεύνηση των δύο άλλων πηγών πληροφόρησης, πρώτα των αγγειογραφιών και, έπειτα, των έργων του Πλαύτου. Ευελπιστούμε να πλησιάσουμε, έστω λίγο, σε αυτό που ο West προσδιορίζει ως έναν από τους στόχους της κριτικής των κειμένων: να οριοθετήσουμε τους χώρους της αβεβαιότητας σε σχέση με το συγκεκριμένο κείμενο. / This study aims at reconstructing Euripide's "Alkmene" or at least, given the difficulty of the issue, to determine the space of uncertainties regarding this tragedy. In this perspective, we will draw material from the mythological tradition, the Greek-vase paintings and Plautus' Rudens.

Θέμα της παρούσας εργασίας είναι η αποσπασματικά σωζόμενη τραγωδία, Αντιγόνη του Ευριπίδη. Αφού παρουσιάζεται συνοπτικά ο μύθος της Αντιγόνης, επιχειρείται να διαπιστωθεί σε τι διαφέρει ο Ευριπίδης από προηγούμενους συγγραφείς που πραγματεύτηκαν τον ίδιο μύθο. Στη συνέχεια η μελέτη εστιάζει στην χρονόλογηση, στον τόπο και στα του δράματος πρόσωπα. Τέλος γίνεται προσπάθεια ανασύνθεσης του έργου. Στην προσπάθεια αυτή αξιοποιούνται και οι πληροφορίες από τις αγγειογραφίες, καθώς και ο 72ος μύθος του Υγίνου. / The fragmentary Euripides’ tragedy Antigone is the subject of this work. First of all we study the legend, the mythical background and Euripides’ relation to the tradition. We will also draw material from the Greek-vase paintings and Hyginus’ fabulae 72. The date, the place, the plot reconstruction and dramatis personae, are examined too.

Στην παρούσα εργασία επιχειρείται μια παρουσίαση των είκοσι έξι σωζόμενων αποσπασμάτων (TrGF2 frg.398-423) της Ευριπίδειας Ινώς. Αρχικά μελετάται ο μύθος. Στη συνέχεια εξετάζονται οι αναφορές στην Ινώ τόσο μέσα στη δραματική παραγωγή του Ευριπίδη όσο και στα έργα των άλλων τραγικών. Αξιοποιείται ο τέταρτος μύθος του Υγίνου, καθώς θεωρείται ότι αυτός δίνει σε γενικές γραμμές την πλοκή της ευριπίδειας Ινώς. Επίσης, η μελέτη εστιάζει στη χρονολόγηση, τον τόπο, τα του δράματος πρόσωπα, το χορό και την ανασύνθεση του έργου. Τέλος, επιχειρείται μια μετάφραση των αποσπασμάτων ακολουθώντας το κείμενο, όπως αυτό παραδίδεται από τον καθηγητή Kannicht. / The aim of this study is to present the fragments (TrGF2 frg.398-423) of the Euripidean Ino. First of all we study the legend and the mythical background. We look for references to Ino in other dramatic plays of Euripides and in other dramatists. We trust Hyginus and consider fabulae 4 as the outline of Ino. We try to explore what can be recovered for the date and the setting of the play, the dramatis personae, the chorus and the reconstruction of the plot. Finally we translate the fragments following Prof.Kannicht’s text.

Ο ρόλος της Αρτέμιδος στον Ιππόλυτο και στις δυο Ιφιγένειες. Αναφορά σε σποραδικές εμφανίσεις στις υπόλοιπες τραγωδίες. Άρτεμη πολυσύνθετη θεότητα. Θεά των ορίων, γεωγραφικών και ψυχολογικών. / The role of Artemis in Hippolitos and the two Iphigenias. Reference to her minor appearances in the other tragedies. Artemis, the multifaceted goddess. Goddess of limits, both geographical and psychological.

- / The fragmentary Euripides’ tragedy Aegeus is the subject of this work. For methodological reasons it is dividet in two parts. The content of the 1st part is the examination of the Aegeus’ myth. In particular there are stydied the following themes: the Aegeus’ and Theseus’ myth before Eyripides and the mythological background, the myth in Euripides and his relation to the tradition, the myth in attic drama and latine literature. The date, the plot reconstruction, dramatis personae, the possible main and other themes are examined too. There is also referrens in matters of dramatic technic and structure such as prologue, divine interventions, messenger speech and recognition.The 2nd part includes the commentary of the extant 13 fragments of the tragedy according to R. Kannicht’ numbering.

Με μια αρχική επεξεργασία του θέματος της παρούσας εργασίας έγινε φανερό πως χωρίζεται σε δύο χρονικές περιόδους. Η πρώτη περίοδος εκτείνεται από τα μέσα του 19ου αιώνα ως το τέλους του ίδιου αιώνα(εδώ εντοπίστηκαν τρία έργα) και η δεύτερη περίοδος από τα μέσα του 20ου αιώνα περίπου(1959) ως τις αρχές του 21ου αιώνα(2007) (εδώ εντοπίστηκαν δώδεκα έργα) καταγράφεται αποδεδειγμένα ως η πιο δημιουργική περίοδος, ακόμη και αν θέσουμε ως κριτήριο το πλήθος των έργων. Η πρόσληψη δομών και σημαινόντων της ευριπίδειας δραματικής ποίησης θα αναζητηθεί με βάση όσους από τους τύπους διακειμενικότητας του Gerard Genette μπορούν να ανιχνευτούν στα εξής νεοελληνικά δραματικά κείμενα: Μήδεια του Ιωάννη Ζαμπέλιου(1860)-M1, To Ψέμα του Ιάσονα του Δημήτρη Χριστοδούλου(1959)-M2, Μήδεια (η οφιοπλόκαμη ερινύα των πόθων) της Μαρίας Κέκκου (1990)-M4, Μήδεια του Μποστ (Χρύσανθος Βοσταντζόγλου ή Μποσταντζόγλου) (1993)-M6, Μήδεια του Βασίλη Γκουρογιάννη (1995)-M7, Μήδεια, του Βασίλη Ζιώγα(1995)-Μ8, Στον αστερισμό της Εκάτης-(Θεατρικά έργα και μονόπρακτα) του Κωνσταντίνου Μπούρα(1997) α. Η Μήδεια στην Αθήνα του Κωνσταντίνου Μπούρα (Μονόπρακτο) (1997)-Μ9 και β. Το τέλος της Μήδειας(Τραγωδία) του Κωνσταντίνου Μπούρα (1997)-Μ10, Μήδεια αυτοπυρπολούμενη του Ντίνου Ταξιάρχη(2006)-M11, Backstage (Παρασκήνιο) της Άννας Μαρίας Μαργαρίτη(2007)-M12, Η άλλη ΜΗΔΕΙΑ του Βασίλη Μπουντούρη (1990)-M5, Ποιος σκότωσε τα παιδιά της Μήδειας του Χάρη Λαμπίδη(1984)-M3. Αν ξεκινήσουμε από τον κανόνα της Kristeva πως κάθε κείμενο με βάση το φαινόμενο της διακειμενικότητας «είναι ένα μωσαϊκό από αναφορές σε άλλα κείμενα, μια απορρόφηση ενός άλλου κειμένου», κατόπιν μπορούμε να επεκταθούμε και στην κατά Riffaterre θέση, η οποία υπογραμμίζει την ανάγκη αναζήτησης ενός διακειμένου ώστε να ολοκληρωθεί η οποιαδήποτε λογοτεχνική προσέγγιση κάθε κειμένου. Τα επίπεδα πρόσληψης θα αναζητηθούν μέσα από τα στοιχεία(δομικές, νοηματικές και δραματικές μονάδες) που διοχετεύονται από τη Μήδεια του Ευριπίδη (Μ) στα διακείμενα (Μ1 έως Μ12) νεότερες Μήδειες ή και όχι υποχρεωτικά Μήδειες ως προς τον τίτλο. Κατόπιν θα εξεταστεί η αυτούσια (λογοκλοπή-plagiarism) μετάγγιση στα νέα έργα στοιχείων του (ΜΕ) ή η μεταλλαγμένη παρουσία τους καθώς και σε πιο βαθμό διατηρούνται ή αλλάζουν τα μυθολογικά μοτίβα, θέματα, πρόσωπα και ο δραματικός χώρος των δραματικών κειμένων με καταγωγή από την πλατφόρμα πάνω στην οποία κυριαρχικά τοποθετείται η Μήδεια του Ευριπίδη. / Initially as a treatment of the subject of the present work it became obvious that it is separated in two time periods. The first period is extended by the means of the 19th century until the end of same century (where located three plays) and the second period from the means of the 20th century roughly (1959) until the beginning of the 21st century (2007) (where twelve plays). Where located evidentig the most creative period, even if we place as criterion the number of plays. The engagement of structure and meaning of the Eurepides’ dramatic poetry it will be sought with based those on types of Gerard Genette’s intertextuality can be detected in the following Modern Greek dramatic texts: Medea by Ioannis Zambelios(1860)-M1, The Jason’s lie by Dimitris Christodoulou(1959)-M2, Medea (the shake of desnes) by Maria Kekkou (1990)-M4, Medea by Bost (Chrissanthos Vostantzoglou or Bostantzoglou)(1993)-M6, Medea by Basilis Gourogiannis(1995)-M7, Medea by Basilis Ziogas (1995)-Μ8, In Ekates’ constellation-(Plays and one act plays) by Konstadinos Bouras (1997) α. Medea in Athens by Konstantinos Bouras(one act play) (1997)M9 and b. Medea’s end (Tragedy) by Konstantinos Bouras (1997)-Μ10, Medea self-burned up dy Dinos Taxiarchis(2006)-M11, Backstage by Anna Maria Margariti (2007)-M12, The other Medea by Basilis Boudouris(1990)-M5, Who killed Medea’s children by Harry Labidi (1984)-M3. If we start with the rule of Kristeva that each text based on the phenomenon of intertextuality «it is a mosaic of reports in other texts, a absorption of another text », then we can extend oneself also in the Riffaterres’ place, which underlines the need of search of intertext so that is being completed the any literary approach of each text. The levels of engagement will be sought through the elements (structural, meaning and dramatic units) that are channeled by the Medea of Eurepides’(ΜΕ) in intertexts (from Μ1 to Μ12) modern plays named Medea or even no necessarilly Medea as for the title. Then it will be examined self-same (plagiarism) transfusion in his new work of elements (ΜΕ) or their mutant presence as well as in what degree they maintain or change the mythological patterns, subjects, persons and the dramatic space of dramatic texts with originate from the platform above in that sovereign it is placed the Medea of Eurepides.

Στην παρούσα εργασία στόχος μας είναι να προσεγγίσουμε το μύθο του Φιλοκτήτη στη δραματική μορφή του. Για το σκοπό αυτό θα αξιοποιήσουμε κατά το δυνατόν τις μαρτυρίες αναφορικά με την επική παράδοση, όπως μας σώζονται από πολύ μεταγενέστερες πηγές. Η σχέση ανάμεσα στο έπος και το δράμα είναι πολυεπίπεδη και πολύσημη· ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο διακριτά είδη, που λειτουργούν κάποιες φορές σαν συγκοινωνούντα δοχεία, υπάρχει ένα μαγνητικό πεδίο, μια κλίμακα αλληλεπίδρασης που κυμαίνεται από την έλξη ως την άπωση. / --

Στην εργασία αυτή γίνεται ανάλυση των αγώνων λόγων στις τραγωδίες Εκάβη και Τρωάδες του Ευριπίδη και εξετάζεται ο ρόλος του λόγου σε περίοδο πολιτιστικής κρίσης. Για το λόγο αυτό στην παρούσα μελέτη οι εξεταζόμενοι αγώνες συσχετίζονται με την ανάπτυξη της σοφιστικής και της ρητορικής, καθώς και με τον Πελοποννησιακό πόλεμο (περίοδο κατά την οποία παρουσιάστηκαν τα έργα). Μέσα από την ανάλυση των αγώνων λόγων διαφαίνεται η συγκεχυμένη θεώρηση των ανθρώπων για θεσμούς και αξίες, για τους θεούς, ο ανεξιχνίαστος ρόλος του ίδιου του θεϊκού στοιχείου, καθώς και η κατάρρευση της ετερότητας σε περιόδους κρίσης (Έλληνες-βάρβαροι, άνδρες-γυναίκες, ελεύθεροι-υπόδουλοι). Συμπεραίνεται ότι ο λόγος σε περιόδους κρίσης αποτυπώνει τη σύγχυση των αξιών και ότι, αντί να βοηθά στη διασαφήνιση των πραγμάτων και επομένως στην απόδοση της δικαιοσύνης και την αποκατάσταση της τάξης των πραγμάτων, επιτείνει την κρίση. / In this study there is an analysis of the agones logon of Euripides’ tragedies Hecuba and Troades and an examination of the role of logos in period of cultural crisis. This is the reason that in this work the agones logon of these tragedies are related to the evolution of sophistic and rhetoric activity and to the Peloponnesian War as well (during this period these tragedies were presented). The analysis of these agones logon shows the confused way humans think of the gods, the undetected role of the divine element itself and the collapse of the polarities during cultural crisis (Greeks-barbarians, men-women, free-enslaved). It is concluded that logos in periods of crisis reflects the confusion of the cultural values and that, instead of leading to the clarification of human issues and consequently to the administration of justice and the restoration of order, exacerbates the crisis.

Στόχος του παρόντος πονήματος, είναι η παρουσίαση της αποσπασματικά σωζόμενης τραγωδίας "Πειρίθους" και η αναφορά σε όλα τα προβλήματα που απασχόλησαν τη φιλολογική έρευνα, η οποία διατρέχεται από ερωτήματα που ανακύπτουν συνήθως από την ενασχόληση με έργα αποσπασματικού χαρακτήρα, όπως η πλοκή, οι ήρωες που πρωταγωνιστούν και η πιθανή διάρθρωση της δομής της. Κυρίαρχο και πρωτεύον ερώτημα, ωστόσο, υπήρξε ευθύς εξαρχής για την τραγωδία "Πειρίθους" το θέμα της πατρότητας του έργου. Τέτοιου τύπου θέματα καθώς και πιθανές απαντήσεις παρουσιάζονται στην εργασία αυτή, μαζί με αναφορά σε προβλήματα που συνδέονται με τη μελέτη του ίδιου του κειμένου και προκύπτουν μέσω της γραπτής παράδοσης και αναπαραγωγής του μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν τη γέννησή του έως και σήμερα. / The aim of this essay is to present the fragmentary tragedy "Peirithous" and the reference to all the problems that occupied the literary research, which is traversed by questions that arise usually from engaging in fragmentary works, such as the plot, the characters that leadership and the possible formation of the structure. However, the dominant and primary question from the beginning for the tragedy "Peirithoos", was the issue of authorship. Such questions and possible answers are presented in this paper, along with reference to problems associated with the study of the text itself and emerge through the written tradition and play through the centuries that followed his birth until today.