Στην παρούσα εργασία επιχειρείται μια παρουσίαση των είκοσι έξι σωζόμενων αποσπασμάτων (TrGF2 frg.398-423) της Ευριπίδειας Ινώς. Αρχικά μελετάται ο μύθος. Στη συνέχεια εξετάζονται οι αναφορές στην Ινώ τόσο μέσα στη δραματική παραγωγή του Ευριπίδη όσο και στα έργα των άλλων τραγικών. Αξιοποιείται ο τέταρτος μύθος του Υγίνου, καθώς θεωρείται ότι αυτός δίνει σε γενικές γραμμές την πλοκή της ευριπίδειας Ινώς. Επίσης, η μελέτη εστιάζει στη χρονολόγηση, τον τόπο, τα του δράματος πρόσωπα, το χορό και την ανασύνθεση του έργου. Τέλος, επιχειρείται μια μετάφραση των αποσπασμάτων ακολουθώντας το κείμενο, όπως αυτό παραδίδεται από τον καθηγητή Kannicht. / The aim of this study is to present the fragments (TrGF2 frg.398-423) of the Euripidean Ino. First of all we study the legend and the mythical background. We look for references to Ino in other dramatic plays of Euripides and in other dramatists. We trust Hyginus and consider fabulae 4 as the outline of Ino. We try to explore what can be recovered for the date and the setting of the play, the dramatis personae, the chorus and the reconstruction of the plot. Finally we translate the fragments following Prof.Kannicht’s text.

- / The fragmentary Euripides’ tragedy Aegeus is the subject of this work. For methodological reasons it is dividet in two parts. The content of the 1st part is the examination of the Aegeus’ myth. In particular there are stydied the following themes: the Aegeus’ and Theseus’ myth before Eyripides and the mythological background, the myth in Euripides and his relation to the tradition, the myth in attic drama and latine literature. The date, the plot reconstruction, dramatis personae, the possible main and other themes are examined too. There is also referrens in matters of dramatic technic and structure such as prologue, divine interventions, messenger speech and recognition.The 2nd part includes the commentary of the extant 13 fragments of the tragedy according to R. Kannicht’ numbering.

Αντικείμενο της παρούσης ερευνητικής εργασίας αποτελεί η πραγμάτευση της ταυτότητας του «άλλου», του ξένου, μέσα στο πλαίσιο των κειμένων της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ως αντικείμενο μελέτης η αρχαία τραγωδία και αναπόσπαστο τμήμα των προγραμμάτων σπουδών στη Μέση Εκπαίδευση, αλλά και στις περισσότερες χώρες του κόσμου, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εντοπίσουμε πώς ακριβώς αντιμετωπίζουν οι τραγικοί ποιητές τη διαφορετική εθνικότητα μέσα στα κείμενά τους και, επομένως, πώς αυτή η αντιμετώπιση καταγράφεται, κατ’ επέκταση, στο γενικότερο αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Το ζήτημα αυτό παρουσιάζει αυξημένη σημασία, πέρα από τη φιλολογική του πλευρά και το ενδιαφέρον για την αρχαία ελληνική λογοτεχνία, από τη στιγμή που η σύγχρονη εποχή αποζητά σημεία αναφοράς και δείκτες αποδοχής ή όχι του «άλλου» στην ανάγκη της να αποσαφηνίσει το δικό της πολυπολιτισμικό και διαπολιτισμικό χαρακτήρα. Τελικός σκοπός, λοιπόν, αυτής της εργασίας είναι να φανεί πώς μπορεί η αρχαία τραγωδία να συμβάλλει, ως έργο πνευματικό και διδακτικό, στο γενικότερο δημόσιο διάλογο περί πολυπολιτισμικότητας και διαπολιτισμικών κοινωνιών. Τι άλλο από τα ίδια τα κείμενα της αρχαίας τραγωδίας αποτελούν τον οδηγό μας σε αυτήν την έρευνα. Στο πλαίσιο της διαπολιτισμικής προσέγγισης που αποπειραθήκαμε οφείλαμε να δώσουμε το λόγο στους ίδιους τους τραγικούς ήρωες. Ακολουθήσαμε, λοιπόν, όπως γίνεται έτσι, αντιληπτό, τη μέθοδο της ανάλυσης περιεχομένου, η οποία θέτει το ίδιο το κείμενο στο επίκεντρο της έρευνάς της. σε συνδυασμό με τη μέθοδο ανάλυσης των δομών του βάθους και της επιφάνειας ενός κειμένου. Το τελικό αποτέλεσμα από την ανάλυση που επιχειρείται στην εργασία αυτή δεν μπορεί παρά να είναι θετικό για τη διαπολιτισμική προσέγγιση των έργων του πνεύματος. Όπως θα φανεί και στην εξέλιξη της εργασίας, το εθνικό στοιχείο, αν και υπάρχει μέσα στην αρχαία τραγωδία και κάνει αισθητή την παρουσία του, ωστόσο, δεν αποτελεί τον καθοριστικό παράγοντα για την εξέλιξη και τον προσδιορισμό των πραγμάτων. / The main object of this paper is the negotiation of the identity of the “other” in the context of the texts of ancient Greek tragedy. As studied ancient tragedy and an integral part of the curriculum in secondary education, but also in most countries of the world, there is a particular interest to identify how exactly facing the tragic poets of different nationalities within their texts and, therefore, how these responses are recorded thus the overall ancient culture. This question is increasingly important, beyond the literally side and the interest in ancient Greek literature, since the modern era longs benchmarks and indicators of acceptance or not of the “other” in the need to clarify its own multicultural and intercultural character. The ultimate goal, therefore, of this paper is to show how the ancient tragedy to contribute, as spiritual and educational work in the more general debate on multiculturalism and intercultural societies. The texts of the ancient tragedy will be our guide in this research. In the context of intercultural approach we attempted ought to give the floor to the same tragic heroes. Followed, then, as is so understood, the method of content analysis, which sets the text itself at the center of the investigation in combination with the method of analysis of the structures of the surface and depth of a text. The final result of the analysis in this paper can only be positive for the intercultural approach of literally works. As will be seen in the evolution of our research, the national element, though present in the ancient tragedy and makes its presence felt, however, is not the decisive factor for the development and identification of what is happening in the plays.

Η περίπτωση του συγκεκριμένου σκηνοθέτη κεντρίζει το ερευνητικό ενδιαφέρον κυρίως λόγω της διπλής ταυτότητάς του, ως πανεπιστημιακού δασκάλου και θεατρανθρώπου ταυτόχρονα, γεγονός που επηρεάζει σημαντικά και τη σκηνική μέθοδο και τον τρόπο προσέγγισης που χρησιμοποιεί στο εκάστοτε ανέβασμα έργου της αττικής δραματουργίας. Συνεπώς ένας από τους στόχους της παρούσας μεταπτυχιακής διπλωματικής εργασίας ήταν η ανίχνευση αυτού του ιδιαίτερου τρόπου σκηνικής αναβίωσης του αρχαίου δράματος που βασίζεται στη διπλή προσέγγιση: του ακαδημαϊκού που μελετά σε βάθος όλες τις πτυχές του κειμένου, και του σκηνοθέτη που κατέχει την τέχνη και το όραμα του καλλιτέχνη. Παράλληλα, εξαρχής στην παρούσα εργασία η αφετηρία και το βάρος της έρευνας, της μελέτης και της αποτίμησης-αξιολόγησης επικεντρώθηκε στη σκηνική προσέγγιση των τεσσάρων ευριπίδειων έργων από τον Ευαγγελάτο, και όχι σε μια εμβριθή φιλολογική ανάλυσή τους. Βασικότερος στόχος υπήρξε η εξαγωγή γενικότερων συμπερασμάτων για τον τρόπο που αντιμετωπίζει σκηνικά ο Ευαγγελάτος το ανέβασμα της αρχαίας τραγωδίας με αφορμή το παράδειγμα τεσσάρων έργων του Ευριπίδη. Οι παραστάσεις του Ευαγγελάτου που μελετήθηκαν και αναλύονται εδώ προκάλεσαν κάποιες φορές διφορούμενα σχόλια κριτικών και κοινού και αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους επιλέχτηκαν. Η εργασία δομείται με τον ακόλουθο τρόπο: Η κάθε τραγωδία προσεγγίζεται χωριστά (με βάση τη χρονολογική σειρά με την οποία παρουσιάστηκε το κάθε έργο ξεκινώντας από το 1993) με έμφαση τόσο σε επιμέρους στοιχεία (π.χ. ερμηνεία πρωταγωνιστικών προσώπων και χορού, σκηνογραφική και ενδυματολογική προσέγγιση, μουσική, μετάφραση) όσο και στη γενικότερη μελέτη της αντίληψης του σκηνοθέτη. Επίσης εξετάζεται και η συμβολή όλων των παραγόντων στην επίτευξη των σκηνοθετικών στόχων. Ουσιαστικό τμήμα της εργασίας αποτελεί η αποτίμηση της σκηνικής προσέγγισης του κάθε έργου, όπως προκύπτει από την παρακολούθηση των βιντεοσκοπημένων παραστάσεων και την κριτική υποδοχή των εν λόγω σκηνοθεσιών. Στο τελευταίο κεφάλαιο καταγράφονται τα συμπεράσματα για τα χαρακτηριστικά της σκηνικής προσέγγισης του Ευαγγελάτου στην αρχαία τραγωδία. / The particular director’s case rouses the researching interest mainly due to his double identity, as a university teacher and a drama person simultaneously, a fact which greatly affects both his stage method and the approach he uses every time he mounts a play of the ancient drama. Consequently, one of the aims of the present dissertation was to trace this special way of reviving on stage the ancient drama which is based on the double approach: the one of the academic who studies in depth all the aspects of the text, and the one of the director who masters the art and the artist’s vision. In parallel to that, from the very beginning in the present project, the starting point and the weight of the research, the study and the assessment-evaluation was focused on the stage approach of the four Euripidean plays by Evangelatos and not on a complete literary analysis. The main aim has been to reach general conclusions on the way that Evangelatos, with regard to stage, deals with putting on the ancient tragedy by reason of the four Euripidean plays. Evangelatos’s performances, which were studied and are being analyzed here, sometimes caused ambiguous comments by critics and the public and this was one of the reasons for which they have been chosen. The project is structured as follows: Each tragedy is approached separately (according to the chronological order in which every play was presented, starting 1993) with the emphasis on parts (ex. the protagonists and the chorus’s interpretation, scene and costumes approach, music, translation) as well as the overall study of the director’s perception. In addition, the contribution of all the factors to the achievement of the director’s aims is being examined. An essential part of the project constitutes the assessment of the stage approach of each play, as it results from watching the recorded performances and the critical reception of the directions in question. In the last chapter, the conclusions about the characteristics of Evangelatos’s stage approach to ancient drama are being written down.

O ρόλος της Ηλέκτρας σε σχέση με το θέμα της μητροκτονίας όπως αναπτύσσεται σκηνικά στις προσεγγίσεις του Δημήτρη Ροντήρη, του Καρόλου Κουν, του Ανδρέα Βουτσινά, του Μιχαήλ Μαρμάρινου και του Δημήτρη Μαυρίκιου. / Sophokles Helektra and the matricide at the directions of Ronthris, Koun, Boutsinas, Marmarinos, Mayrikios.

Η Μοιχαλίς ή Μοιχεύτρια αποτελεί ένα από τα δεκαέξι παπυρικά αποσπάσματα ανώνυμων λαϊκών Μίμων που σώζονται από την ύστερη αρχαιότητα. Η σύνθεσή της χρονολογείται στον 2ο αι. μ.Χ. και θεωρείται σύγχρονη με την γραφή του παπύρου (P. Oxy. 413verso). Πρόκειται για κείμενο πεζό, γραμμένο στην ελληνιστική κοινή. Σκοπός της εργασίας είναι να αναδείξει τις λογοτεχνικές αξιώσεις που εγείρει ο υπό πραγμάτευση Μίμος είτε μέσω της ανάδειξης των γλωσσικών και δομικών αρετών του είτε μέσω της επισήμανσης των σχέσεων του, θεματολογικών κυρίως αλλά και γλωσσικών, με λογοτεχνικά κείμενα, ιδίως δε με την Ζηλότυπο του Ηρώδα. Περιέχεται εισαγωγή, κείμενο με κριτικό υπόμνημα, μετάφραση και ερμηνευτικό υπόμνημα. / Moicheutria (Adulteress) or Giftmischermimus is one of the sixteen papyrus fragments of anonymous ‘non-literary’ Mimes dating from late antiquity. Composition of Moicheutria is held to be contemporary with the manuscript (P. Oxy. 413verso) dating from second century A.D. The piece is written in prose and in hellenistic κοινή. In this work emphasis is laid on the literary claims of Moicheutria by pointing out either its lingual and structural merits or the analogies, thematic as well as lingual, it bears with literary texts, especially with the Fifth Mimiamb of Herodas (The Jealous Woman). Contents: Introduction, text with critical apparatus, translation in Greek and commentary.