This Critical Discourse Analysis investigates the representation of Hillary Rodham Clinton and women in the New York Times during the presidential candidacy campaigns 2008. First, relevant aspects of social practice in the United States of America are introduced. The concept of "women" in U.S. society, prevalent gender stereotypes, the public's perception of Rodham Clinton and leadership ideals are among the facets of social practice that are dealt with in the course of this essay. This is followed by a discussion of how aspects of social practice are drawn upon and utilised in the representation of Rodham Clinton and women by the New York Times. Excerpts of an in-depth linguistic analysis carried out on the article "Clinton's Message, and Moment, Won the Day", which was published in the New York Times on 10 January 2008, are used to exemplify how the Times' represents the candidate and women in general. Besides drawing conclusions with respect to which facets of social practice the New York Times draws upon in its representation of Rodham Clinton and women, this essay also attempts to give a short insight into how the newspaper's reporting, in turn, might affect social practice with regard to "women".

Στην παρούσα εργασία θα διερευνηθεί η διακειμενική σχέση του αρχετυπικού μύθου της Φαίδρας με το θεατρικό έργο Φαίδρα (1911) του Miguel de Unamuno (Μιγκέλ ντε Ουναμούνο), το ποίημα Φαίδρα (1923) της Marina Tsvetaeva (Μαρίνα Τσβετάγιεβα) και το θεατρικό έργο Ιππόλυτος Καλυπτόμενος (1997) του Βασίλη Παπαγεωργίου, έργα που βασίστηκαν στο συγκεκριμένο λογοτεχνικό μύθο. Στόχος, λοιπόν, της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση του τρόπου πρόσληψης του αρχετυπικού μύθου, όπως αυτός παρουσιάστηκε στην τραγωδία του Ευριπίδη, από τους τρεις μεταγενέστερους δημιουργούς και ο βαθμός της διακειμενικότητας του μύθου με τα σύγχρονα έργα, μέσω της ανάδειξης των ομοιοτήτων και διαφορών των ηρωίδων με το αρχαιοελληνικό τους πρότυπο. Επίσης, θα διερευνηθεί το πώς ανασημασιοδοτείται η γυναικεία μορφή της Φαίδρας στο αντίστοιχο κάθε φορά περιβάλλον, διότι, όπως αναφέρει ο Σιαφλέκης: «Το μυθικό πρόσωπο είναι αυτό που καθορίζει τη λειτουργία της μυθοπλασίας, που όπως είναι φυσικό διαφέρει ανάμεσα σε συγγραφείς, σε εποχές και λογοτεχνικά είδη». Το τελευταίο προς εξέταση έργο, ο Ιππόλυτος Καλυπτόμενος του Βασίλη Παπαγεωργίου, διαλέγεται στενά με τα ελάχιστα σωζόμενα αποσπάσματα του Ιππόλυτου Καλυπτόμενου του Ευριπίδη και επομένως θα προσπαθήσω να εντοπίσω τα στοιχεία πρόσληψης και διακειμενικότητας που υπάρχουν ανάμεσα στο διακείμενο και το αντίστοιχο υπερκείμενό του. Επιπλέον σε κάθε ένα από τα έργα θα εξεταστεί η διατήρηση ή μη των μυθημάτων και των μοτίβων ή η τροποποίηση αυτών, ώστε να αναδειχθεί πιο ξεκάθαρα η διακειμενική σχέση των έργων με το αρχέτυπό τους. / This paper aims to investigate the intertextual relationship of the archetypal myth of Phaedra in the play Phaedra (1911) of Miguel de Unamuno,in the poem Phaedra (1923) of Marina Tsvetaeva and the play Hippolytus Kalyptomenos (1997) of Vasilis Papageorgiou, projects based on this literary legend.

Vers l’an Mille, nous lisons les premières occurrences dans lesquelles le mot Werwolf cesse d’être un anthroponyme pour désigner un homme-loup. Peu de temps après « apparaît » le mot garou. Le Moyen Âge est donc une époque charnière pour l’histoire de ce monstre. S’il n’est, bien entendu, pas question d’affirmer que le loup-garou n’existait pas avant ces premières mentions, nous nous sommes posés la question de savoir si la généralisation d’une dénomination de la créature a contribué à fixer des constantes, au-delà de la diversité des manifestations particulières du monstre. La fixation d’un nom par l’écrit, qui existait sûrement déjà dans la tradition orale, a-t-elle mené à l’élaboration d’une dimension mythique du loup-garou ? En combinant le comparatisme, les études littéraires et les cultural studies, nous avons cherché, d’un côté, à déterminer les spécificités du corpus médiéval du loup-garou, dont les garous féminins semblent, a priori, absents. De l’autre, en adoptant une perspective diachronique, nous avons tenté de dégager une unité derrière la multiplicité que nous avons recensée des cas de loup-garou, de ce montre dévorant dont l’incarnation est problématique etinstable. / Around the year 1000 AD, the word Werwolf ceased to be used as an antroponym to describe a man-wolf. Shortly afterwards, the French word garou appeared. The Middle Ages, then, constituted a turning point in the history of this monster. While werewolves had obviously existed prior to these early references, they have prompted me to enquire as to whether the generalisation of textual naming had participated in the development of a common definition of the monster which transcended the diversity of its representations. Did the recording in pen and ink of a name which had surely existed previously in the oral tradition contribute to the elaboration of the werewolf myth ? Relying on comparatism, literature and cultural studies, this thesis first seeks to explore the specificities of mediaeval werewolf literature, in which the figure of the werewolf seems to be exclusively gendered as male. Second, while recognising the incarnations of the blood-thirsty monster as problematic and unstable, this work adopts a diachronic perspective in order to reveal the commonality which underlies the multiplicity of werewolf figures.

Cette étude analyse le discours totalitaire à travers le prisme du personnage du Grand Inquisiteur dans quatre romans dystopiques : "Le Zéro et l’infini" d’Arthur Koestler, "1984" de George Orwell, "La Zone du Dehors" d’Alain Damasio et "2084" de Boualem Sansal. Il s’agira non seulement de comprendre la structure du discours totalitaire mais également la façon dont il interagit dans l’univers dystopique et avec les autres personnages. La méthode de recherche aborde ces questions de façon pluridisciplinaire afin de mieux analyser les aspects linguistiques, historiques et philosophiques au sein de la littérature dystopique. La thèse se découpe en trois grandes parties, elles-mêmes divisées en trois chapitres. Il s’agit d’étudier en premier lieu la parole hérétique qui s’oppose au dogme totalitaire, pour ensuite comprendre la manière dont le discours du Grand Inquisiteur impose son joug sur chaque individu. Enfin, la recherche aborde la dimension salvatrice de chacune des œuvres du corpus. A travers elles, les auteurs ne souhaitent pas uniquement tendre un miroir désespérant du monde mais aussi ouvrir des possibilités pour faire face aux dérives totalitaires qui peuvent être engendrée / This research analyses totalitarian’s speech from the Grand Inquisitor in four dystopia’s books: "Darkness at Noon" from Arthur Koestler, "1984" from George Orwell, "La Zone du Dehors" from Alain Damasio and "2084" from Boualem Sansal. This work studies the structure of the totalitarian’s speech and how he interacts with dystopia’s universe and their characters. Questioning will be treated through dystopia’s literature and from linguistical, historical and philosophical viewpoints. Thesis is divided in three parts, each one divided in three chapters. First part analyses heretic’s speech in opposition to totalitarian’s dogma. Second part studies how the Grand Inquisitor dominates everyone in the dystopia’s society. In fine, third part tries to find the saving dimension in corpus. In fact, writers don’t want to show only a dark future. Their books are maybe a message to fight against totalitarian’s excesses.

Ο σκοπός της εργασίας αυτής, εν τω μεταξύ, ήταν να καταλάβουμε από πού προέρχεται το ενδιαφέρον για τον μύθο της Ιφιγένειας στα έργα διαφορετικών συγγραφέων και εποχών. Όπως έχουμε ήδη πει, αυτός ο μύθος υπήρχε στην αρχαιότητα, όταν οι ανθρωποθυσίες ήταν μάλλον γεγονός. Έπειτα ο μύθος της Ιφιγένειας περιέλαβε και την σχέση μεταξύ θεών και ανθρώπων, την κρίσιμη στιγμή μιας μεγάλης και σχεδόν απίθανης απόφασης, όπως και την πολιτική (θυσία της κόρης για ένα «ανώτερο» πολιτικό σκοπό) και την οικογενειακή σφαίρα των ηρώων (σχέση πατέρα-κόρη, άντρα-γυναίκα και των δυο αδελφών). Δηλαδή, αυτός ο μύθος καλύπτει πολλά πεδία ταυτοχρόνως και μάλλον σ` αυτό το γεγονός οι συγγραφείς έβρισκαν μεγάλη έμπνευση. Στις τραγωδίες του Ιφιγένεια η εν Αυλίδι και Ιφιγένεια η εν Ταύροις, ο Ευριπίδης διασταύρωσε την παράδοση, το πολιτικό και το οικογενειακό επίπεδο. Η προσωπική τραγωδία του Αγαμέμνονα βρίσκεται στο γεγονός ότι αυτός είναι και αρχηγός του ελληνικού στρατού, αλλά και πατέρας. Όμως, πρέπει να διαλέξει ένα από αυτά τα δυο. Το να πάρει μια τέτοια απόφαση κάνει τον χαρακτήρα του βαθιά τραγικό. Σ` αυτήν την ιστορία ο Ρακίνας προσέθεσε ένα ερωτικό τρίγωνο (ο Αχιλλέας, η Εριφύλη και η Ιφιγένεια) και έδωσε περισσότερη έμφαση στην ψυχολογική διάσταση των χαρακτήρων. Ο Γάλλος δραματουργός έμεινε σχετικά κοντά στον μύθο, αλλά μέσα στα πλαίσια των κανόνων την εποχής του κλασικισμού. Αυτό βλέπουμε σαφώς στον πρόλογο της τραγωδίας του Ιφιγένεια. Ο Γκαίτε έθεσε στο έργο του το πάντα επίκαιρο θέμα – του ανθρώπου που είναι δέσμιος μεταξύ του χαρακτήρα, της μοίρας και των αισθημάτων του. Ο Ρίτσος διαπραγματεύτηκε τον μύθο της Ιφιγένειας στην σύγχρονη εποχή, εκφράζοντας έτσι την πολιτικό-κοινωνική άποψή του για τα επίκαιρα θέματα. Η Ιφιγένειά του είναι μια σύγχρονη γυναίκα που ζει στην σύγχρονη Ελλάδα, αλλά ταυτοχρόνως διατηρεί τα γνωστά μυθολογικά χαρακτηριστικά της. Πρέπει να σημειωθεί ότι ίσως για τους σημερινούς ποιητές η Ιφιγένεια θα αποτελούσε ενδιαφέροντα χαρακτήρα και από την φεμινιστική πλευρά. Κανείς μπορεί να την αντιληφθεί ως θύμα ενός πατριαρχικού συστήματος και μιας σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ του πατέρα και του άντρα της, στην οποία κυριαρχεί το αντρικό στοιχείο. Αυτή θα μπορούσε να είναι μια σύγχρονη πρόσληψη της θυσίας της Ιφιγένειας, αλλά κατά τη γνώμη μου παραμένει το ερώτημα πόσο αυτή θα εστιαζόταν στον αρχετυπικό μύθο και πόσο στις προσωπικές απόψεις των ποιητών με μια τέτοια προσέγγιση. Δεν υπάρχει μια ολοκληρωμένη απάντηση για ποιόν λόγο κάποιες εποχές πραγματεύονται τον μύθο της Ιφιγένειας και κάποιες άλλες όχι. Μεταξύ του Ευριπίδη και του Ρακίνα μεσολαβούν είκοσι δυο αιώνες, μεταξύ του Ρακίνα και του Γκαίτε ένας, ενώ μεταξύ του Γκαίτε και του Ρίτσου δυο αιώνες. Μήπως περιμέναμε τόσο πολύ για την Ιφιγένεια του Ρακίνα λόγω της εμφάνισης του χριστιανισμού και της μεσαιωνικής λογοτεχνίας; Σ` αυτήν την περίοδο ταιριάζει πιο πολύ η ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ, στην οποία δεν υπάρχει το ψυχολογικό κίνητρο των χαρακτήρων, η αμφιβολία, το δίλημμα, δηλαδή αυτό που αποτελεί μια ουσιαστική τραγικότητα. Όμως δεν υπάρχει μια τελική απάντηση σ` αυτό το ζήτημα, όπως και δεν μπορούμε να παραβλέψουμε πώς ο μύθος της Ιφιγένειας θα γίνεται αντικείμενο διαπραγμάτευσης στην τέχνη του μέλλοντος. Πάντως, είναι γεγονός ότι το ενδιαφέρον γι` αυτό το μοτίβο διατηρήθηκε στους διαφορετικές εποχές. Ολοκληρώνω την μελέτη αυτή με τα λόγια του Ρακίνα: «Στα έργα των ποιητών, δεν υπάρχει τίποτα που να είναι πιο φημισμένο από τη θυσία της Ιφιγένειας.» / -

Quand en 2006, Camille de Peretti, la jeune écrivaine de vingt-six ans, décide de donner une nouvelle version d’un livre qui date, elle remonte loin dans le temps : deux-cent-vingt-quatre ans précisément. Elle opte pour Les Liaisons dangereuses de Choderlos de Laclos, roman épistolaire paru en 1782. Les Liaisons se caractérisent par l’ambiguïté aujourd’hui encore présente de leur enseignement moral ; et surtout par la justesse analytique dont est doté leur auteur lors de la peinture du mal. Elles sont une décomposition détaillée des stratégies de la perversion en leurs techniques efficaces par surcroît. C. de Peretti puise, dans le palimpseste, ses intrigues d’amour couplées à la vengeance, ainsi que les stratégies érudites de séduction. Elle prend possession de l’œuvre source pour créer son œuvre. Elle fait mieux : elle dialogue, par là-même, avec l’écrivain originel. La communion intellectuelle est telle que l’écrivain et la récrivaine écriraient à quatre mains le même ouvrage si la possibilité leur en était donnée [...] / When in 2006, Camille de Peretti, the twenty-six-year-old young writer, decides to give a new version of an old novel, she goes far back in time : two hundred and twenty-four years ago. She opted for The Dangerous Liaisons by Choderlos de Laclos, an epistolary novel issued in 1782.The Liaisons are characterized by the ambiguity still present today of their moral teaching; and above all by the analytical accuracy with which the author is endowed when depicting evil. In addition, they are a detailed decomposition of the strategies of perversion in their efficient techniques.C. de Peretti draws, in the palimpsest, its love intrigues coupled with vengeance, as well as the erudite strategies of seduction. She takes possession of the source work to create her own. She does better : she dialogues, in this way, with the original writer. The intellectual communion is such that the writer and the rewriter would write the same work in four hands if given the opportunity [...]

Le romantisme français est hanté par la fête de nuit, thème obsédant qui s’incarne dans les productions poétiques, dramatiques et narratives, majeures comme mineures, dès les libations de Smarra ou les Démons de la nuit de Charles Nodier. À partir de ce constat, cette thèse déploie et analyse le choix du cadre nocturne pour écrire la fête entre 1821 et 1856. L’étude du motif permet de rouvrir l’analyse de la nuit romantique pour montrer que ce thème livre, non pas une, mais plusieurs poétiques dont certaines se révèlent ancrées dans la modernité. La fête de nuit intègre tout d’abord l’imaginaire nocturne « traditionnel » du romantisme, lui-même hérité de représentations anciennes de la nuit, noire et claire. Or, ces nuits fantastiques, oniriques et lyriques ne sont pas toutes les nuits romantiques. Alors que la première moitié du XIXe siècle invente la nuit blanche, la littérature se fait la chambre d’échos bruyante de nuits parisiennes agitées, reflets d’une époque qui annonce les mythes de la ville-lumière et de la fête impériale. Ces images, qui circulent entre « littérature panoramique » et corpus romantique, trahissent la passion du siècle pour le spectaculaire. La fête de nuit transforme le quotidien en spectacle. Les fictions esquissent en outre des types de la fête de nuit parisienne souvent proches de la figure de l’auteur romantique, habituellement présenté comme un mélancolique solitaire. Porteuse de contrastes entre lumière et nuit, vie et mort, la fête de nuit apparaît finalement comme une posture existentielle et scripturaire adoptée par l’homme romantique qui entend se révolter contre la nuit noire, avec les feux et les fantaisies de la nuit blanche. / As a writing pattern, night feasts haunt French Romanticism since Nodier’s Smarra ou les Démons de la nuit (1821). The motif appears in poetic, dramatic and narrative works, in major as well as in minor productions. This thesis answers the following question : why is the night the place to write feasts in French Romanticism, between 1821 and 1856 ? In this way, this dissertation reopens the analysis of the Romantic night and shows that this theme provides not once but various poetics, some of them announcing modernity. Certainly, night feasts are part of a Romantic “classical” nocturnal imagination, inherited from ancient traditions. But fantastic, dreamlike and lyrical hues are not the only colors of the Romantic nights. In fact, thanks to the invention of night life in the early 19th century, Romantic works reflect restless Parisian nights, during a period which discovers night leisure activities, forecasting the myth of City of Light and the entertainment’s industry blooming during the Second Empire area. The images of the night feast, which circulate between “panoramic literature” and Romantic literature, reveal the century’s burning passion for sight. These nocturnal festivities transform everyday life into a show. Furthermore, fictions are brimming with archetypal characters inhabiting the Parisian festive nights, themselves often suggestive of the Romantic figure of the author, usually depicted as a melancholic loner. Based on contrasts, between light and darkness, life and death, the night feast is also an existential and creative pattern for Romantic authors who are using the night life and their lights as a way to rise up against the dark night.

La thèse a pour objectif l’étude comparative des avatars de trois figures mythiques – Don Juan, Ulysse et Jason – dans le roman contemporain francophone. La première partie « Art donjuanesque et art romanesque. Le libertinage kundérien » aborde la genèse du paradigme donjuanesque kundérien réactualisant les gestes du burlador baroque ainsi que les métamorphoses et expériences romantiques, modernes et postmodernes du patron mythique évoluant vers une posture distanciée et critique. Dans la deuxième partie « Variations romanesques sur héritage mythique. Avatars et aventures de Don Juan et d’Ulysse » nous nous focalisons sur les stratégies intertextuelles participant de l’élaboration de la typologie libertine contemporaine dans l’œuvre kundérienne et dans trois cas de donjuanisme morbide dépeints par Pierre-Jean Remy, par Denis Tillinac et par Béatrix Beck pour les confronter aux techniques de réinvention de l’aventure odysséenne revisitée par Maurice Audebert et par Eric-Emmanuel Schmitt. La troisième partie « Figures mythiques de voyageurs – Ulysse et Jason. Expériences du retour et de la quête » étudie les procédés de démythologisation utilisés par Milan Kundera, l’enchevêtrement des intertextes homérique et joycien dans le cycle de Cyrtha de Salim Bachi et les transformations du syntagme de base du mythe de Jason dans trois œuvres de Jean-Marie Gustave Le Clézio. Les résultats de nos analyses sont systématisés en vue de circonscrire les traits dominants des écritures mythologiques et de les situer par rapport aux tendances du roman contemporain francophone. / The purpose of this thesis is the comparative study of the resurgences of three mythical figures – Don Juan, Ulysses and Jason – in the contemporary francophone novel. “Part One : The Art of Don Juanism and the Art of the Novel: Milan Kundera’s libertinage” discusses the genesis of the Kunderian donjuanesque paradigm reviving the gestures of the baroque burlador and the romantic, modern and postmodern metamorphoses and experiences of the mythical pattern moving towards a distanced and critical posture. “Part Two: Novelistic variations on the Mythical heritage: Avatars and Adventures of Don Juan and Ulysses” focuses on the intertextual strategies involved in the development of the contemporary libertine typology in Kundera's oeuvre and in three cases of morbid Don Juanism portrayed by Pierre-Jean Remy, Denis Tillinac and Béatrix Beck in order to compare them to the techniques of reinvention of the Odyssean adventure revisited by Maurice Audebert and Eric-Emmanuel Schmitt. “Part Three: Mythical travellers – Ulysses and Jason. Experiences of the return and the quest” studies the devices of demythologisation used by Milan Kundera, the entanglement of Homeric and Joycean intertexts in the Cycle of Cyrtha by Salim Bachi and the transformations of the basic syntagm of the myth of Jason in three works by Jean-Marie Gustave Le Clézio. The results of the analyses are systematized in order to identify the main features of the mythological writings and to relate them to the trends in the contemporary francophone novel.

Η παρούσα διατριβή μελετά τη διαχρονική διαδρομή ενός αρχαίου μύθου, την πρόσληψή του από τους νεοέλληνες συγγραφείς και τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ποιητών, με απώτερο στόχο τη διαχρονική ανάγνωση του μύθου της Κασσάνδρας. Ο Όμηρος αναφέρει για πρώτη φορά το όνομα της Κασσάνδρας και επικεντρώνεται στην ομορφιά και στο θάνατό της. Στα Κύκλια Έπη και στη λυρική ποίηση η Κασσάνδρα εμφανίζεται με προφητικές ικανότητες. Στην τραγική και ελληνιστική ποίηση το μυθικό πρόσωπο αποκτά αυτοδύναμο πρωταγωνιστικό ρόλο. Στον Αισχύλο και στον Ευριπίδη εμφανίζεται ως εμπνευσμένη προφήτισσα. Στην Αλεξάνδρα του Λυκόφρονα η Κασσάνδρα, έγκλειστη σε μια φυλακή, προφητεύει την άλωση της Τροίας, το νόστο των Ελλήνων, τη δική της τύχη και τον πόλεμο Ευρώπης-Ασίας. Tο πέρασμα από την παραδοσιακή στη νεοτερική ποίηση σηματοδοτεί μια νέα λειτουργία του μυθικού προσώπου. Ο Παλαμάς εκμεταλλεύτηκε ποιητικά το μυθικό πρόσωπο περισσότερο από τους άλλους ποιητές στην προσπάθειά του να ανασυνθέσει ολιστικά το παρελθόν. Στις νεοτερικές της αποτυπώσεις η Κασσάνδρα συμβολοποιείται και εμφανίζεται άλλοτε ως χρησμολόγος δεινών (Σικελιανός, Καρέλλη), άλλοτε ως σύμβολο διαχρονικών αξιών (Παλαμάς, Σεφέρης, Ρίτσος), άλλοτε αποτελεί απλά πηγή ποιητικής έμπνευσης και δημιουργίας (Πολέμης, Καβάφης). Ο μύθος της Κασσάνδρας αποτέλεσε πόλο έλξης τόσο για τους αρχαίους όσο και για τους νεοέλληνες συγγραφείς. Έτσι έχει δημιουργηθεί ένα μετα-μυθικό υπερκείμενο που εμπλουτίζεται και εξελίσσεται, επιτρέποντας παράλληλα το διακειμενικό διάλογο ανάμεσα στους συγγραφείς και την παλίνδρομη κίνηση παρελθόντος-παρόντος. / The present thesis studies a mythical figure, the interactions between ancient Greek and modern Greek poets, with final objective the diachronic reading of the myth of Cassandra. Homer in the mid-eighth century BC is the first poet who mentions her name. He focused on her beauty and described her death. In Epic Cycle and in lyric poetry Cassandra is presented as a prophet. In tragic and hellenistic poetry she acquires a self-reliant leading role. Exploring her role in the plays of Aeschylus and Euripides leads to an understanding of her role as a seer. Kassandra, also appears in Lykophron, who wrote an obscure poem in the third century BC called Alexandra. In this poem Cassandra, imprisoned, prophesies the fate of Troy, the nostos of Greeks, her fate and the battle between Europe and Asia. The figure of Kassandra reappears in greek poetry through the transition from traditional to modern poetry. In most greek poets, such as Palamas, Seferis, Cavafis, Silelianos, Ritsos, Cassandra becomes a symbol. The specific parallels between the myth and the experiences of the poets create anachronisms which eliminate the time-distance, present the mythical figure as a symbol in order to represent a dramatic view of the different modern reality.

Dans Arcadia de Sir Philip Sidney (1554-1586), les représentations de la nature témoignent de la richesse de l’univers artistique de l’auteur. Le titre de l’œuvre suggère que le socle esthétique sur lequel repose la mimesis sidnéienne est ancré dans l’imitation de la tradition poétique pastorale. L’imitation littéraire est certes au cœur du processus de création sur lequel repose la composition de l’œuvre. Cependant, le texte de Sidney est bien plus qu’une autre Arcadie littéraire inspirée des Bucoliques de Virgile ou de L’Arcadie de Jacopo Sannazaro. Le texte fait s’imbriquer les récits héroïques qui empruntent à l’épopée les repères esthétiques sur lesquels reposent l’évocation du locus terribilis, vision antagoniste du locus amoenus. L’œuvre est donc animée par une passion pour la fiction au point que la littérature et la lecture se substituent à l’intrigue en tant que sujet même de l’œuvre. Cette conception de la création littéraire comme acte réflexif imprègne la représentation de la nature qui devient donc dans certains passages un texte dans le texte, une nature textualisée. Le champ de la réflexivité s’étend à d’autres domaines de la création artistique et notamment aux arts plastiques dont l’esthétique informe à la fois la représentation de la nature et la matière verbale de l’œuvre. L’affinité entre les formes verbales et les formes visuelles est sous-tendue par une esthétique commune que l’on doit replacer dans le contexte du mouvement du maniérisme. Paradoxalement, l’unité de cette œuvre protéiforme réside dans sa fragmentation dont résulte une esthétique du détail. L’énergie créative de l’auteur s’illustre en effet dans la représentation de petites natures dont l’esthétique témoigne de la beauté de son univers artistique. / In Philip Sidney’s Arcadia, the representations of nature testify to the diversity and wealth of the author’s artistic world. The title of the literary work suggests that the aesthetic foundations on which the Sidneyan mimesis lies are rooted in the imitation of the pastoral poetic tradition. Literary imitation lies at the core of the creative process from which the text proceeds. Yet, Philip Sidney’s work goes beyond the vision of nature as locus amoenus associated with Virgil’s Bucolics or Jacopo Sannazaro’s own Arcadia. The text features embedded narratives recounting heroic tales which draw on the epic literary tradition and lead to the representation of nature as locus terribilis. The passion for fiction with which Arcadia is imbued leads to a shift from the plot to the essence of literature as the main focus of Sidney’s work. This conception of literary creation as a reflexive praxis pervades the representation of nature which, in parts of the text, becomes a text within the text, a textualized nature. The spectrum of the reflexive dynamics encompasses several artistic areas including the plastic arts which inform both the aesthetics of the representation of nature and that of the verbal matter. The correspondences between the visual forms and the verbal ones spring from a common aesthetics which ties to the artistic context of mannerism. Paradoxically, the unity of this multifarious work lies in its fragmented dimension from which derives an aesthetics of the detail. Indeed, the illustration of author’s creative energy resides in the depictions of a small-scale nature and minute details which illustrate the beauty of his artistic environment.