Diss. / Includes bibliographical references.

Graduation date: 1992

No description available.

No description available.

This thesis aims to construct a historical narrative for the region of the north-eastern Aegean (NEA) during the Early Iron Age (1050-700 BCE) and the early Archaic period (7^th century BCE) based primarily on archaeological evidence. Its goals are to investigate the most distinctive material culture elements for the studied period; to explore themes of continuity and connectivity between regions; to trace large- and smaller-scale population movements; to discuss how early communities perceived themselves and each other; and to investigate the social structure and organisation of these communities. Evidence from settlement sites, funerary contexts, and sanctuaries are presented in the first three chapters in that order. Following that, the final chapter presents the primary, overarching conclusions of the thesis, in four sub-chapters. Firstly, it is argued that the NEA was characterised by relative cultural continuity from the Late Bronze Age to well within the Archaic period: when new elements were introduced, they were, generally, integrated into earlier paradigms. Secondly, evidence is provided for an increase in connectivity and maritime traffic peaks during the late 8^th century BCE; shortly afterwards, new population groups from the central and southern Aegean arrived in the NEA, and seem to have cohabited relatively peacefully with earlier populations. Thirdly, it is posited that there is little evidence for overarching NEA regional identities before the 6^th century BCE: communities appear to have developed local identities, through association with specific sites and through references to the communal past in cult practice and funerary contexts. Finally, it is argued that social elites were markedly active in NEA communities of studied period: there is considerable evidence for socially exclusive groups, primarily in funerary and ritual contexts. The thesis concludes with a short chapter containing the author's closing remarks.

Not available / text

Not available / text

Η Νάξος παρουσιάζει την ιδιαιτερότητα της διατήρησης μεγάλου αριθμού βυζαντινών ναών, πολλοί από τους οποίους χρονολογούνται στην πρώτη χιλιετία και, επομένως, προσφέρεται για τη μελέτη της εξέλιξης από την παλαιοχριστιανική στη μεσοβυζαντινή αρχιτεκτονική. Μετά από συνοπτική αναφορά στην μέχρι σήμερα έρευνα, την ιστορία και την τοπογραφία του νησιού, εξετάζονται συνολικά εξήντα πέντε μνημεία, με έμφαση σε όσα χρονολογούνται από το τέλος της παλαιοχριστιανικής περιόδου (μέσα 7ου αι.) έως την εποχή κατά την οποία αποκρυσταλλώθηκαν τα χαρακτηριστικά της μεσοβυζαντινής αρχιτεκτονικής (μέσα 11ου αι.). Στα τριάντα τέσσερα αυτά μνημεία αφιερώνεται ειδικό λήμμα, με περιγραφή, ανάλυση της οικοδομικής ιστορίας και βιβλιογραφία, το οποίο συνοδεύεται από σχέδια σε ενιαία κλίμακα 1:100, τις περισσότερες φορές πρωτότυπα. Η τεκμηρίωση των υπολοίπων μνημείων γίνεται συνοπτικότερα. Στη συνέχεια, γίνεται σύνθεση των παρατηρήσεων ως προς την τυπολογία, την κατασκευή, τις μορφές και τη χρονολόγηση των μνημείων, ούτως ώστε να διατυπωθούν τα τελικά συμπεράσματα, που αφορούν στην εξέλιξη της βυζαντινής ναοδομίας στο νησί, την ένταξη του φαινομένου στο πλαίσιο της βυζαντινής αρχιτεκτονικής και στην ιστορική του ερμηνεία. Τα συμπεράσματα της εργασίας συνοψίζονται στα ακόλουθα: 1. Μέχρι τα μέσα του 9ου αιώνος, η ναξιακή ναοδομία παρακολουθεί τη γενικότερη πορεία της αρχιτεκτονικής, αλλά καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις περιορισμένες οικονομικές και τεχνικές δυνατότητες που επιφέρει η ιστορική συγκυρία. Μετά από ένα κενό, που ταυτίζεται με την περίοδο της Αραβοκρατίας στην Κρήτη, αρχίζει μία περίοδος ανάκαμψης, που, ως τα μέσα του 11ου αιώνος, προσδιορίζεται από το παρελθόν, με ελάχιστα νέα στοιχεία. Μετά από τα μέσα του 11ου αιώνος, τα στοιχεία αυτά επικρατούν, ώστε να διαμορφωθεί ένα νέο ύφος, με χαρακτήρα λαϊκό και καταγωγή από την τοπική παράδοση, η οποία έχει ως αφετηρία την αρχιτεκτονική της όψιμης παλαιοχριστιανικής περιόδου. Οι επιδράσεις από την επίσημη αρχιτεκτονική του Βυζαντίου περιορίζονται σε ελάχιστα μνημεία. 2. Η ναξιακή ναοδομία δεν αποτελεί φαινόμενο τοπικό, αλλά μέρος μιας ευρύτερης ενότητας, τα γνωρίσματά της οποίας δεν οφείλονται σε συνειδητές κοινές μορφολογικές και αισθητικές επιλογές αλλά έχουν προκύψει από τη μετάπλαση των χαρακτηριστικών της παλαιοχριστιανικής αρχιτεκτονικής, στο πλαίσιο μιας μακρόχρονης εξελικτικής διαδικασίας. 3. Καθοριστικοί παράγοντες για την εξέλιξη της ναοδομίας στη Νάξο είναι: α) Η εμφάνιση της αραβικής απειλής στο δεύτερο μισό του 7ου αιώνος, β) Η κάμψη της επιθετικότητας των Αράβων στα μέσα του 8ου αιώνος και η σχετική ανάκαμψη του Βυζαντίου στο Αιγαίο, κατά την περίοδο που εν πολλοίς συμπίπτει με την Εικονομαχία, κατά τη διάρκεια της οποίας κτίζεται μεγάλος αριθμός ναών, γ) Η κατάληψη της Κρήτης από τους Άραβες, που συνεπάγεται μία περίοδο μεγάλης ανασφάλειας στο Αιγαίο και πιθανό έλεγχο ορισμένων νησιών. Ένα από αυτά ήταν και η Νάξος, η οποία μαρτυρείται πως ήταν υποτελής σε αυτούς κατά το έτος 904, δ) Η ανακατάληψη της Κρήτης από την Αυτοκρατορία και η αποκατάσταση της ειρήνης στο Αιγαίο, ε) Η πολιτική των Κομνηνών για τα νησιά του Αιγαίου. / Among the numerous churches preserved on the island of Naxos, a considerable number dates back to the first millennium. Therefore, Naxos offers an ideal opportunity for studying the evolution from Early-Christian to Middle-Byzantine architecture. After a brief account of the relevant bibliography as well as the history and topography of the island, sixty-five churches are examined, with emphasis to those which date from the end of the Early-Christian period (mid 7th century) to the time by which Middle-Byzantine architecture had acquired its main characteristics (mid 11th century). For each of these thirty-four churches there is a special entry, which includes a description, an account of its building history and bibliographical references. Each entry is followed by drawings on a scale of 1:100, in most cases original. The documentation of the remaining churches is less detailed. The comparative study of remarks on typology, construction, architectural forms and chronology, leads to the final conclusions on the evolution of church architecture, its integration to the general context of Byzantine architecture and its historical interpretation. The general conclusions sum up as follows: 1. Until the mid 9th century, church architecture in Naxos follows the current architectural advances, but is to a great extent defined by the economic and technical decline caused by historic circumstances. After a gap in construction, which coincides with the period of the Arab occupation of Crete, a period of prosperity follows, when church architecture, until the mid 11th century, is defined by the past and very few new characteristics are introduced. After the second half of the 11th century, these new elements prevail, and, thus, a new architectural style is created. The new style is informal in character and derives from local tradition, which, in turn, traces its origins back to the architecture of the post-Justinian era. The formal architecture of Byzantium has a very limited impact, which is apparent only in rare cases. 2. Church architecture in Naxos is not a local phenomenon, but forms part of a wider context, whose common features do not derive from conscious morphological and aesthetic choices, but have resulted from the long evolutionary process Early-Christian architecture underwent. 3. The evolution of church architecture in Naxos is defined by: a) The emergence of the menace of the Arabs in the second half of the 7th century, b) The attenuation of the Arab aggression in the mid-8th century and the relative rise of the Byzantine Empire in the Aegean, during a period which mostly coincides with Iconoclasm, when a large number of churches is built on the island, c) The conquest of Crete by the Arabs and, possibly, their control of some islands, which provokes a period of great insecurity in the Aegean. One of them is Naxos, which in the year 904 is mentioned to be subject to taxation to the Arabs, d) The re-conquest of Crete by the Empire and the re-establishment of peace in the Aegean, e) The policy of the Komnenoi for the Aegean islands.

Teilw. zugl.: New York, University, Diss., 1986.

Aucune région du monde gréco-romain n’est véritablement restée à l’écart de ladiffusion du culte d’Asclépios, au point qu’au IIe s. p.C., on ne dénombre pas moins de 320Asclepieia. A partir du IVe s. a.C. – ou du moins c’est à ce moment que nous en avons destraces effectives – et pendant toute l’époque hellénistique, le culte se propage notamment dansle monde insulaire et dans les cités côtières d’Asie Mineure, ce qui donne lieu à laconstruction de complexes parmi les plus célèbres du monde antique (Cos, Pergame, Lébèna),mais aussi une foule de sanctuaires moins importants dont l’influence est restéeessentiellement locale ou régionale. Notre thèse porte donc sur l’étude du culte et dessanctuaires d’Asclépios dans les îles égéennes et sur les côtes occidentales de l’Asie Mineureà l’époque hellénistique et au Haut-Empire romain, essentiellement à partir de ladocumentation épigraphique. Plusieurs thèmes de recherche sont développés : notamment lesétapes de la diffusion et l’origine du culte d’Asclépios ; le rôle économique, politique et socialet la gestion des sanctuaires ; le dieu (épiclèses, fonctions, famille mythique, relations avec lessouverains hellénistiques et les empereurs) et son culte (modalités et actes constitutifs) ; lepersonnel religieux, les individus et les groupes sociaux fréquentant les sanctuaires ; lesmotifs pour lesquels ces centres furent des lieux de « pèlerinage » célèbres et enfin lesinteractions entre savoirs médicaux profanes et puissance divine de guérison. / No region of the Greco-Roman world really stayed away from the distribution ofAsclepius’ cult, to the point that in IIth s p.C., we count not less than 320 Asclepieia. FromIVth s a.C. - or at least this is when we have it effective tracks - and during all the Hellenisticperiod, the cult propagates in the Aegean islands and in the coastal cities of Asia Minor. Inthis time, the complexes among the most famous of the antique world (Kos, Pergamon,Lebena) are built, as well as of numerous less important sanctuaries the influence of whichremained essentially local or regional. In our thesis, we study the Asclepius' cult and hissanctuaries in the Aegean islands and on the western coast of Asia Minor in the Hellenisticand Roman times, essentially from the epigraphic documentation. Several themes aredeveloped : the stages of the distribution and the origin of Asclepius' cult ; the economic,political and social role and the management of sanctuaries ; the god (epithets, functions,mythical family, relations with the Hellenistic sovereigns and the emperors) and his cult ; theclergy, the individuals and the social groups frequenting sanctuaries ; the motives for whichthese centers were famous places of "pilgrimage" and the interactions between profanemedical knowledges and divine power of healing.