Bakgrund: Fetma/övervikt är ett av de största folkhälsoproblemen i världen. Fetma är en produkt av flera genetiska, sociokulturella, socioekonomiska och miljömässiga faktorer och leder till fysisk, psykisk och social ohälsa. Detta har visats ha en negativ påverkan på dessa personers livskvalitet då de ofta möts av fördomar samt att de upplever begränsningar i sitt dagliga liv. Som ett led av detta ökade hälsoproblem har de bariatriska operationerna blivit en vanlig och effektiv metod i fetma behandlingen. Syfte: Att beskriva livskvalitet samt hur den förändras över tid hos patienter med övervikt och fetma som genomgått bariatriska operationer. Metod: En litteraturöversikt baserad på tio vetenskapliga studier, varav en kvalitativ studie och nio kvantitativa studier. Dessa studier erhölls från databaserna Cinahl Complete, PubMed, ProQuest Nursing & Allied Health Source. Studierna granskades, sammanfattades, analyserades och sammanställdes i tabeller med likheter och skillnader. Resultat: Resultatet presenteras utifrån tre teman; Olika sätt att mäta livskvalitet, faktorer som påverkar förändringar av livskvalitet samt förändringar över tid. Resultatet visar att på kort sikt medför dessa operationer på grund av massiv viktnedgång en avsevärd förbättring i alla domäner av livskvalitet. Däremot visar de långsiktiga resultaten i denna översikt att viktnedgången i vissa fall avstannar och att deltagarna till och med kan gå upp i vikt, vilket negativt påverkar resultaten av den psykosociala förändringen av livskvalitet. Resultaten visar på förbättringar i jämförelse med deltagarnas preoperativa värden, dock uppnår de inte de standardvärden som finns hos den normalviktiga befolkningen. Diskussion: Resultaten diskuteras utifrån det vårdvetenskapliga konsensus begreppet hälsa i samband med begreppet livskvalitet. Sammanfattningsvis kan sägas att en stor vinst med dessa operationer är att tack vare en massiv viktnedgång har större komorbiditeter förbättrats eller försvunnit helt, den psykosociala livskvaliteten har förbättrats då patienter upplever mindre begränsningar i det sociala livet. Detta innebär att dessa operationer medfört att både fysiska, psykiska och sociala domäner av livskvalitet har förbättrats. Däremot för att behålla dessa positiva effekter krävs stora livsstilsförändringar och ett fortsatt engagerat postoperativt arbete både från patienter och från sjukvården. / Background: Obesity is one of the greatest public health problems in the world. Obesity is a product of multiple genetic, socio-cultural, socio-economic and environmental factors and leads to physical, mental and social illness. This has been shown to have a negative impact on these individuals' quality of life since they often face bias and experience limitations in their daily life. As a consequence of this epidemic, bariatric surgeries have become a common and effective treatment alternative. Aim: To describe the quality of life and how it changes over time in overweight and obese patients treated with bariatric surgery. Method: A literature review based on ten scientific studies, one qualitative study and nine quantitative studies. These studies were obtained from the databases Cinahl Complete, PubMed, ProQuest Nursing & Allied Health Source. The studies were reviewed, summarized, analyzed and compiled in tables that contained similarities and differences. Results: The outcomes have been divided into three themes; Different ways of measuring quality of life, factors influencing changes in quality of life and changes across time. Shortterm outcomes show significant improvements in all domains of quality of life after the surgery due to massive weight loss. However, the long-term outcomes in this review show that weight loss in some cases stops and that the participants may even gain weight, which negatively affect the changes of the psychosocial quality of life. The outcomes show improvements in comparison with the participants' preoperative values, but they do not achieve the standard values of the general population. Discussions: This review’s outcomes are discussed on the basis of the concept of health in the nursing meta-paradigm in relation to the concept of quality of life. In conclusion, an important gain with these surgeries is that, thanks to a massive weight loss, have greater comorbidities improved or resolved completely, the psychosocial quality of life has improved due to the fact that patients experience fewer restrictions in their social life. This means that these surgeries resulted in improvements in all physical, psychological and social domains of quality of life. However in order to maintain these positive effects, considerable lifestyle changes and a continued committed post-operative work are required from the patients and the health care providers.

Σύγκριση τεχνικών για την αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου μετά από χολοπαγκρεατική εκτροπή για τη θεραπεία της νοσογόνου παχυσαρκίας, με τη χορήγηση επισκληριδίου αναλγησίας με τοπικό αναισθητικό (λεβοβουπιβακαΐνη) και οπιοειδές (μορφίνη). Εισαγωγή – Σκοπός : Η αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου σε ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία που υποβάλλονται σε χειρουργεία απώλειας βάρους θα πρέπει να στοχεύει στον αποτελεσματικό έλεγχο του μετεγχειρητικού πόνου, στην πρώιμη επαναλειτουργία του εντέρου και στην ταχύτερη κινητοποίηση των ασθενών, χωρίς να διακινδυνεύεται η μετεγχειρητική αναπνευστική λειτουργία, καθώς είναι υψηλό το ποσοστό των παχύσαρκων ασθενών με Αποφρακτική Άπνοια στον Ύπνο (OSA). Μέχρι σήμερα δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα σχετικά με τη διαχείριση της μετεγχειρητικής αναλγησίας σε ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία που υποβάλλονται σε ανοικτά χειρουργεία απώλειας βάρους, ιδιαίτερα με την εφαρμογή θωρακικής επισκληριδίου αναλγησίας με μορφίνη και λεβοβουπιβακαΐνη. Υλικό – Μέθοδος : Στην παρούσα προοπτική, τυχαιοποιημένη, διπλή τυφλή μελέτη, 96 ασθενείς με super νοσογόνο παχυσαρκία (BMI ≥ 50kg/m2) και φυσική κατάσταση κατά ASA II-III, που υποβλήθηκαν σε χολοπαγκρεατική εκτροπή με Roux-En-Y γαστρική παράκαμψη, τυχαιοποιήθηκαν σε 6 ομάδες (ομάδες Α-F με 16 ασθενείς ανά ομάδα). Όλες οι ομάδες έλαβαν μετεγχειρητικά θωρακική επισκληρίδιο αναλγησία με συνεχή έγχυση μορφίνης 0,2mg/h σε συνδυασμό με άπαξ δόσεις λεβοβουπιβακαΐνης μέσω PCEA : στις ομάδες A,B και C χορηγήθηκε χαμηλή συγκέντρωση λεβοβουπιβακαΐνης 0,1%, ενώ στις ομάδες D, E και F χορηγήθηκε υψηλή συγκέντρωση λεβοβουπιβακαΐνης 0,2%. Οι ομάδες A και D δεν έλαβαν διεγχειρητικά δόση εφόδου μορφίνης, ενώ οι ομάδες B και Ε έλαβαν 1mg και οι ομάδες C και F 2mg μορφίνης επισκληριδίως, αντίστοιχα. Κατά την μετεγχειρητική περίοδο εκτιμήθηκε η ένταση του πόνου στην ηρεμία και στο βήχα με βάση την κλίμακα VAS, η συνολική κατανάλωση λεβοβουπιβακαΐνης, η αναπνευστική λειτουργία, οι αιμοδυναμικές μεταβολές, ο χρόνος κινητοποίησης του εντέρου και ο χρόνος κινητοποίησης των ασθενών. Η στατιστική επεξεργασία έγινε με τη χρήση ANOVA ακολουθούμενη από post-hoc δοκιμασίες, με τη μέθοδο χ2, και με μη παραμετρικές μεθόδους για πολλαπλές ομάδες. Αποτελέσματα : Η ένταση του μετεγχειρητικού πόνου δεν διέφερε μεταξύ των ομάδων. Διπλασιάζοντας τη συγκέντρωση της λεβοβουπιβακαΐνης από 0,1% (ομάδες A, B και C) σε 0,2% (ομάδες D, E και F) αυξήθηκε σημαντικά η συνολική κατανάλωση της λεβοβουπιβακαΐνης (P < 0,001), χωρίς να βελτιωθεί η αναλγησία. Η αύξηση της περιεγχειρητικής χορήγησης μορφίνης με τη χορήγηση δόσης εφόδου (ομάδες B,C,E,F) και της συγκέντρωσης της λεβοβουπιβακαΐνης (ομάδες D, E, F) οδήγησε σε παράταση του χρόνου επαναλειτουργίας του εντέρου (P < 0.05 to 0.01) και καθυστέρηση στη κινητοποίηση των ασθενών (P < 0.05 to 0.01). Παρά την υψηλή συχνότητα των παχυσάρκων ασθενών με OSA (69% - 81%) μεταξύ των ομάδων, δεν παρατηρήθηκε κανένα επεισόδιο αναπνευστικής καταστολής. Οι αιμοδυναμικές παράμετροι και η μετεγχειρητική αναπνευστική λειτουργία, διατηρήθηκαν σε ασφαλή όρια και δεν διέφεραν μεταξύ των ομάδων. Συμπεράσματα : Η θωρακική επισκληρίδιος αναλγησία με τη χορήγηση άπαξ δόσεων λεβοβουπιβακαΐνης 0,1% μέσω PCEA σε συνδυασμό με συνεχή έγχυση μορφίνης 0,2mg/h, χωρίς δόση εφόδου, είναι ένας αποτελεσματικός και ασφαλής τρόπος μετεγχειρητικής αναλγησίας σε ασθενείς με νοσογόνο παχυσαρκία που υποβάλλονται σε ανοικτά χειρουργεία απώλειας βάρους, καθώς αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τον μετεγχειρητικό πόνο, οδηγεί σε πρώιμη επαναλειτουργία του εντέρου, σε ταχύτερη κινητοποίηση των ασθενών, χωρίς να διακυβεύεται η αναπνευστική λειτουργία, ακόμα και στους παχύσαρκους ασθενείς με OSA. / Comparison of techniques for postoperative analgesia management after a weight loss surgery (Βiliary Pancreatic Diversion with Roux-En-Y) by administration of epidural analgesia with local anesthetic (levobupivacaine) and opioid (morphine) Background: Postoperative pain control in morbidly obese patients should aim early mobilization and return of bowel function, without respiratory compromise, as there is a high prevalence of obstructive sleep apnoea (OSA). Up to date, not sufficient data exist regarding postoperative analgesic management of morbid super-obese (MSO) patients undergoing open bariatric surgery, especially with thoracic epidural levobupivacaine combined with morphine. Methods: In a prospective double blind randomised controlled trial, 96 ASA II-III MSO patients undergoing open BPD-RYGBP, were randomly allocated to six groups (n=16). All groups received postoperatively a continuous epidural morphine infusion of 0.2 mg h-1, while groups A - C received additionally 0.1% levobupivacaine and groups D - F 0.2% levobupivacaine via PCEA, respectively. Groups A and D did not receive intraoperative epidural morphine loading, while groups B, E received additionally 1mg and groups C and F 2 mg morphine bolus intra-operatively respectively. VAS at rest and on cough, PCEA drug consumption, haemodynamic profile, pulmonary function, time to return of bowel function and ambulation, were recorded for 48h. Results: Pain scores did not differ among groups. Doubling the concentration of levobupivacaine increased considerably its consumption (P < 0.001), without improving analgesia. The increase in perioperative morphine (groups B,C,E,F) and levobupivacaine doses (groups D-F) led to prolonged time to bowel function (P < 0.05 to 0.01) and ambulation (P < 0.05 to 0.01), respectively. Although obstructive sleep apnoea (OSA) prevalence was 69% to 81% among groups, no incidence of respiratory depression was observed. Haemodynamic profile and pulmonary function were well preserved and did not differ among groups. Conclusions: Thoracic PCEA with 0.1% levobupivacaine combined with a continuous daily epidural morphine dose of 0.2 mg h-1, without morphine loading, is an effective approach regarding adequate pain control, early mobilization and return of bowel function in MSO patients, especially in those with OSA.

Η χειρουργική της παχυσαρκίας προσφέρει ικανοποιητικά μακροπρόθεσμα αποτελέσματα, με χαμηλό ποσοστό επιπλοκών. Μετά την εγχείρηση για την παχυσαρκία και την μεγάλη απώλεια βάρους, παρατηρείται περίσσεια δέρματος, η οποία προκαλεί λειτουργικά, δερματολογικά και αισθητικά προβλήματα. Οι ανατομικές περιοχές όπου παρατηρείται η δυσμορφία, είναι η έσω επιφάνεια των βραχιόνων, οι μαστοί, το θωρακικό και το κοιλιακό τοίχωμα καθώς και οι μηροί. Για την αποκατάσταση της δυσμορφίας, οι ασθενείς πρέπει να υποβληθούν σε μία ή περισσότερες περιοχικές δερμολιπεκτομές. Στην παρούσα μελέτη καταγράφουμε την εμπειρία μας, όσον αφορά την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων ασθενών. Από τον Οκτώβριο 1996 μέχρι τον Δεκέμβριο 2002, 46 ασθενείς υπεβλήθησαν σε 67 περιοχικές δερμολιπεκτομές. Σαράντα πέντε ασθενείς, υπεβλήθησαν σε δερμολιπεκτομή του κοιλιακού τοιχώματος. Ο μέσος χειρουργικός χρόνος ήταν 188,1 min (105-420 min). Το μέσο βάρος των εκταμειθέντων ιστών ήταν 2839,2 gr (850-7525 gr). Τέσσερις ασθενείς (8,8%) μεταγγίσθηκαν. Επτά ασθενείς(15,5%) παρουσίασαν επιπλοκές στις οποίες περιλαμβάνονται, 1 μετεγχειρητική αιμορραγία, 3 διαπυήσεις τραύματος, 2 διασπάσεις και 1 ορώδης συλλογή. Ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 8,9 ημέρες (5-22 ημέρες). Είκοσι πέντε από τους ασθενείς (55,5%), υπεβλήθησαν σύγχρονα σε αποκατάσταση μετεγχειρητικής κήλης, ενώ σε 9 (20%) χρησιμοποιήθηκε πλέγμα goretex. Οκτώ ασθενείς (17,3%) υπεβλήθησαν σε πλαστική των μαστών και ο μέσος χειρουργικός χρόνος ήταν 166,2 min (130-210 min). Σε μια ασθενή τοποθετήθηκαν ενθέματα. Δεν υπήρξε νοσηρότητα και ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 7,1 ημέρες (4-9 ημέρες). Επτά ασθενείς (15,2%) υπεβλήθησαν σε εγκάρσια λαγονο-μηρο- γλουτιαία ανόρθωση, τέσσερις ασθενείς (8,6%) υπεβλήθησαν σε δερμολιπεκτομή των μηρών, ενώ άλλοι τρεις (6,5%) υπεβλήθησαν σε δερμολιπεκτομή των βραχιόνων. Ο μέσος χειρουργικός χρόνος ήταν 297,1 min (160-420 min), 246,2 min (230-280 min) και 203,3 min (180-240 min) αντίστοιχα. Το μέσο βάρος των εκταμειθέντων ιστών ήταν 2245gr (725-4403 gr), 1342,5 gr (1050-1550gr) και 572,7 gr (400-848gr) αντίστοιχα. Οι επιπλοκές περιλαμβάνουν την διαπύηση του τραύματος σε 2 ασθενείς, μικρές διασπάσεις του δέρματος σε 5 ασθενείς και παρατεταμένο οίδημα του αριστερού κάτω άκρου σε μία ασθενή. Ο μέσος χρόνος νοσηλείας ήταν 10,6 ημέρες (6-23 ημέρες), 8 ημέρες (7-9 ημέρες) και 6 ημέρες (5-7 ημέρες) αντίστοιχα. Οι περιοχικές δερμολιπεκτομές, αποτελούν την μόνη εφικτή αντιμετώπιση της δυσμορφίας που προκαλείται από την μεγάλη απώλεια βάρους. Σύμφωνα με την εμπειρία μας, οι εγχειρήσεις αυτές είναι ασφαλείς, δίχως σοβαρές επιπλοκές και προσφέρουν καλά λειτουργικά και αισθητικά αποτελέσματα. / Bariatric surgery has been shown to be effective in providing substantial and sustained long-term weight loss with minimum complications. Following bariatric surgery and consequent loss of body weight, the skin begins to sag in various regions of the body, forming skin-folds, which cause serious functional, dermatological and aesthetic deformities. The regions of the body most commonly affected by excess skin tissue are the medial part of the arms, the breasts, the thoracic and abdominal wall, especially in the lateral areas and the inner and outer thigh. In order to correct this deformity, it is essential that they undergo a series of one or more regional dermolipectomies. In this article, we present our experience on how we manage these patients. From October 1996 until December 2002, 46 patients had 67 regional dermolipectomies. Forty-five patients underwent abdominal dermolipectomy. The average operative time was 188,1 min (105-420min). The average amount of tissue excised was 2839,2 gr (850-7525gr). Four patients (8,8%) required blood transfusion. Seven patients (15,5%) developed complications, which included 1 case of post-operative bleeding, 3 wound infections, 2 skin dehiscences and 1 seroma. Average length of hospital stay was 8,9 days (5- 22 days). Twenty-five of these patients (55,5%) simultaneously underwent abdominal incisional hernia repair; in 9 (20%), a goretex mesh was used. Eight patients (17,3%) had mammaplasty, with average operative time 166,2 min (130-210 min). In one of them, breast implants were placed. There was no morbidity, and the average hospitalization was 7,1 days (4-9 days). Transverse flank-thigh-buttock lift was done in seven patients (8,6%), and arm reduction plasty in three (6,5%). The average operative time was 297,1 min (160-420 min), 246,2 min (230-280 min) and 203,3 min (180-240) respectively. Average tissue excised was 2245 gr (725-4403 gr), 1342,5 gr (1050-1550 gr) and 572,7 gr (400-848 gr) respectively. Morbidity was related to wound infection in 2 patients, minor skin dehiscence in 5 patients and persistent edema of the left lower extremity in another. Average hospitalization was 10,6 days (6-23 days), 8 days (7-8 days) and 6 days (5-7 days) respectively. Regional dermolipectomies constitute the only available treatment for deformities following massive weight loss after bariatric surgery. Based on our experience, these procedures are safe, without serious complications and with good functional and esthetic results.

Laparoscopic bariatric procedures are complex minimally invasive operations with a potential for substantial morbidity and mortality along the early part of a surgeon’s learning curve. Simulation-enhanced training can improve a surgeon's technical and non-technical performance and lessen the learning curves in the operating room. Unfortunately, despite the convincing evidence supporting the use of simulation in surgical education, there is still a gap in translation of knowledge and technical skills from the research environment into clinically relevant training curricula. The objective of this thesis was to design and validate a comprehensive simulationenhanced training curriculum that addressed cognitive knowledge, technical and non-technical skill in laparoscopic bariatric surgery. This objective was achieved using three experimental studies. The first study employed a modified Delphi methodology and an international panel of experts in surgical and medical education to develop a consensus-based framework for design, validation and implementation of simulation-enahnced training curricula in surgery. The second study used a modified Delphi methodology and an international panel of experienced bariatric surgeons to develop an objective scale for assessment of operative skill in laparoscopic gastric bypass procedure. This scale was feasible to use and had high inter-rater and test-retest reliability, as well as evidence of construct and concurrent validity. The third study used the previously developed consensus-based framework to design a comprehensive simulation-enhanced training curriculum for laparoscopic bariatric surgery. A prospective, single-blinded randomized controlled trial was used to compare the effectiveness of this curriculum in comparison to conventional surgery training. Surgery residents who were trained in this curriculum demonstrated superior technical skills, superior non-technical skills and enhanced safety in the operating room.

Laparoscopic bariatric procedures are complex minimally invasive operations with a potential for substantial morbidity and mortality along the early part of a surgeon’s learning curve. Simulation-enhanced training can improve a surgeon's technical and non-technical performance and lessen the learning curves in the operating room. Unfortunately, despite the convincing evidence supporting the use of simulation in surgical education, there is still a gap in translation of knowledge and technical skills from the research environment into clinically relevant training curricula. The objective of this thesis was to design and validate a comprehensive simulationenhanced training curriculum that addressed cognitive knowledge, technical and non-technical skill in laparoscopic bariatric surgery. This objective was achieved using three experimental studies. The first study employed a modified Delphi methodology and an international panel of experts in surgical and medical education to develop a consensus-based framework for design, validation and implementation of simulation-enahnced training curricula in surgery. The second study used a modified Delphi methodology and an international panel of experienced bariatric surgeons to develop an objective scale for assessment of operative skill in laparoscopic gastric bypass procedure. This scale was feasible to use and had high inter-rater and test-retest reliability, as well as evidence of construct and concurrent validity. The third study used the previously developed consensus-based framework to design a comprehensive simulation-enhanced training curriculum for laparoscopic bariatric surgery. A prospective, single-blinded randomized controlled trial was used to compare the effectiveness of this curriculum in comparison to conventional surgery training. Surgery residents who were trained in this curriculum demonstrated superior technical skills, superior non-technical skills and enhanced safety in the operating room.

<p>Background: Bariatric surgery produces marked weight loss and improvement in comorbid health conditions among individuals with Class II or Class III obesity (Class I = 30.0 &le; BMI &le; 34.9kg/m2; Class II = 35.0 &le; BMI &ge; 39.9kg/m2; Class III = BMI &ge; 40 kg/m2). However, suboptimal weight outcomes occur in a significant minority of patients. Evidence suggests that psychological and behavioral factors might affect weight loss, but most of the literature has focused on preoperative factors, with mixed results. The current study tested the hypothesis that postoperative depressive symptoms, eating behaviors, and lower levels of physical activity would be associated with poorer weight loss outcomes. Method: Preoperative data were obtained from an extant clinical database, and postoperative data were collected via a mail or online questionnaire in a sample of 141 female Roux-en-y gastric bypass (RYGB) patients at an average of 16.80 (SD=2.20) months post-surgery. Self-report measures assessed cognitive-affective and somatic symptoms of depression; binge eating, grazing, night eating, distress about overeating or loss of control over eating; and physical activity. Results: Weight outcome measures were defined as percentage of excess BMI loss (%EBMIL) and successful weight loss (&ge; 50% EBMIL). Higher distress was associated with poorer %EBMIL, and higher level of physical activity was associated with greater %EBMIL. Decreased cognitive-affective symptoms and increased somatic symptoms of depression were associated with a higher probability of successful weight loss. Increased somatic complaints predicted greater %EBMIL unless those symptoms were associated with higher sedentary behavior. Conclusions: Consistent with hypotheses, preoperative depressive symptoms and binge eating disorder did not predict weight loss. Aspects of all three postoperative domains were associated with weight outcomes. Future research should explore the relations among these psychological and behavioral factors and weight loss over a longer follow-up period.</p> / Dissertation

Bakgrund: Behandling av svår fetma med Bariatrisk kirurgi har ökat kraftigt. Målet med kirurgin är att minska sjuklighet och dödlighet genom viktminskning. Kirurgin påverkar även människors fysiska, psykiska och sociala liv. Syfte: Syftet med litteraturstudien var att beskriva hur patienter upplever sin livssituation efter Bariatrisk kirurgi. Metod: Studien genomfördes som en allmän litteraturstudie och baserades på 11 vetenskapliga artiklar. Resultat: Resultaten presenterades i fem huvudkategorier som speglar människors upplevelse av sin livssituation efter genomgång av Bariatrisk kirurgi; Förändrad kroppsuppfattning, känsla av ändrade relationer, positiva och negativa känslor relaterade till operationen, känslor relaterade till förändrat ätbeteende, och hälsorelaterade upplevelser. Slutsats: Förutom viktminskningen, kan Bariatrisk kirurgi även ha både positiv och negativ påverkan på människors fysiska och psykosociala liv. Det är därför viktigt att vårdpersonalen har kunskap kring hur de som opererats upplever sin livssituation, så att de kan vägleda och stödja dem. / Background: The treatment of severe obesity with Bariatric surgery has shown a dramatic increase. The goal of Bariatric surgery is through weight loss, reduce morbidity and mortality. However, the physical, mental and social life of the patients is affected following the surgery. Purpose: The aim of this study is to describe what patients experience in their life situation after undergoing Bariatric Surgery. Method: The study was conducted as a literature study and was based on 11 scientific articles. Results: The results are presented in five main catego-ries reflecting what people experience in their life situation after undergoing Bariatric Sur-gery: altered body image, sense of changing relationships, positive and negative feelings re-lated to the surgery, feelings related to their altered feeding behavior, and health-related expe-riences. Conclusion: Apart from weight loss, Bariatric surgery can also have both positive and negative impacts on the physical and psychosocial lives of patients. It is therefore im-portant that health professionals have knowledge about what Bariatric patients may experi-ence in their lives, so that they can provide them with appropriate guidance and support.

Fetma ökar världen över och likaså gör antalet gastric bypass- operationer. Syftet med en gastric bypass- operation är att åstadkomma en viktminskning genom en förminskning av magsäcken, vilket resulterar i minskad hungerkänsla och reducerat matintag. Ett centralt mål inom överviktskirurgi är en ökad livskvalité. Det är därför betydelsefullt att se behandlingen som en helhet och att inte iaktta viktminskning som den enda betydande faktorn. Syftet i denna studie var att beskriva hur personer som genomgår en gastric bypass-operation hanterar situationen före och efter operationen. Studien är induktiv och utgår ifrån en kvalitativ ansats och baseras på en manifest analys utifrån textens innehåll ur sex bloggar skrivna av personer som genomgått en gastric bypass-operation. Analysen gjordes utifrån Fribergs femstegsmodell. Tre huvudkategorier och sex underkategorier framkom. Huvudkategorierna består av: (1)Mental förberedelse, (2) Ansvarstagande och (3) Att släppa på kontrollen och ta emot hjälp. Mental förberedelse beskriver hur deltagarna söker och använder information om operationen och om en inre dialog som personerna förde med sig själva. Vidare skildrar Att släppa på kontrollen och ta emot hjälp hur personerna nyttjade personer i sin omgivning för en stödjande funktion. Här beskrivs också att personerna fick en insikt om att de hade få möjligheter att påverka situationen och därför var tvungna att acceptera den som den var. Ansvarstagande skildrar vad inspiration och motivation hade för positiv inverkan hos individerna till att nå sina mål samt hur de gick tillväga för att kontrollera och planera vardagen utifrån sina nya förutsättningar. / Obesity in the world is increasing and likewise the amount of gastric bypass surgery. The purpose of the surgery is to accomplish a weightloss by reducing the size of the stomach, which results in reduced hunger and intake of food. A central goal of obesity surgery is an increased quality of life. Therefore, it is important to see the treatment as a whole and not observe the weightloss as the only significant factor. The aim of this study was to describe the strategies of actions that have been used by patients who have experienced a gastric bypass- operation. The structure of this study is inductive and is in line with a qualitative methodology and based upon a manifested analysis of the content of six different blogs written by six individuals who have experienced a gastric bypass- operation. The analysis has been done based upon Friberg’s five step model. During the analytical process, nine categories emerged of which three main- categories are divided in (1) Mental preparation, Responsibility and (3) To let go of control and receive help. Mental preparation concerns the operation and the furthermore the use of this information as well as the process of the patient’s internal dialogue. To let go of control and accept help includes how the patients utilized internal dialogue. To let go of control and accept help includes how the patients utilized people in their surroundings to create a supporting network during the process of the operation. Furthermore, this part describes the emerging of an understanding of the fact that they were very limited in affecting the process in question and consequently had to accept the situation as it was. Responsibility describes how inspiration and motivation influenced the individuals positively to reach their personal goals and furthermore how they managed to outline and organize their everyday life in accordance with the new conditions that had appeared as a result of the process surrounding a gastric bypass- operation.

Η αύξηση του σωματικού βάρους και η παχυσαρκία αντιπροσωπεύουν μία ραγδαία αναπτυσσόμενη απειλή για την υγεία του πληθυσμού που επηρεάζει χώρες σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, κατά μείζονα λόγο τις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου και λιγότερο τις αναπτυσσόμενες, και αποτελεί μείζονα πηγή ανησυχίας για τους ασθενείς, τους παροχείς υγείας, τα εμπλεκόμενα στο σύστημα υγείας άτομα και τις κατά τόπου ρυθμιστικές υγειονομικές αρχές. Πράγματι πλέον στις ημέρες μας η παχυσαρκία είναι τόσο συχνό πρόβλημα που πιο κλασικές νοσηρές καταστάσεις όπως ο υποσιτισμός και τα λοιμώδη νοσήματα χάνουν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο σαν αιτιολογικοί παράγοντες κακής υγείας. Η μόνη αποδεκτή στρατηγική που θα μπορούσε να είναι αποδοτική, όχι μόνο με υγειονομικούς αλλά και οικονομοτεχνικούς όρους, θα ήταν μία πληθυσμιακή θεραπευτική προσέγγιση, όμως μία τέτοια στρατηγική σήμερα αν όχι ουτοπική, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τουλάχιστον θεραπευτική πρόκληση. Συνεπώς σήμερα στηριζόμαστε αποκλειστικά στους θεράποντες ιατρούς, οι οποίοι σε καθημερινή βάση έρχονται σε επαφή με παχύσαρκα άτομα. Η βασική επιθυμία αυτής της ομάδας ατόμων, είναι η απώλεια σωματικού βάρους και η μακροχρόνια διατήρηση αυτής της απώλειας. Έχοντας εξαντλήσει κάθε άλλη προσέγγιση (είτε πρόκειται για απλό διαιτητικό πρόγραμμα, είτε για δίαιτα με διαιτολογική καθοδήγηση, είτε για εμπορικά διαθέσιμα προγράμματα απώλειας βάρους), αποτυγχάνοντας να επιτύχουν σταθερή και μακροπρόθεσμη απώλεια βάρους μία μεγάλη ομάδα νοσηρά παχύσαρκων ατόμων φαίνεται να στρέφονται σήμερα στα χειρουργεία παχυσαρκίας. Φαίνεται πλέον σήμερα ότι η χειρουργική αντιμετώπιση της παχυσαρκίας είναι η πιο αποτελεσματική διαθέσιμη θεραπεία για τη νοσογόνο παχυσαρκία, η οποία εξασφαλίζει μακροπρόθεσμη απώλεια σωματικού βάρους και πλήρη ή σχεδόν πλήρη υποχώρηση μίας σειράς συνοσηρών καταστάσεων που σχετίζονται αιτιολογικά με την υπερβολική αύξηση του σωματικού βάρους. Ο σκοπός της μελέτης μας ήταν να δούμε εάν το γαστρικό bypass σχετίζεται με μεταβολές της λειτουργίας της αορτής και της αριστερής κοιλίας, σε νοσηρά παχύσαρκους ασθενείς 3 και 36 μήνες μετά από το χειρουργείο. Χρησιμοποιήθηκε υπερηχογράφημα καρδιάς για την εκτίμησης 60 νοσηρά παχύσαρκων ασθενών που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση , 20 νοσηρά παχύσαρκων ασθενών που δεν υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση και 40 ατόμων με φυσιολογικό δείκτη σωματικής μάζας. Όλοι είχαν παρόμοια ηλικία, φύλο και παράγοντες κινδύνου στην επίσκεψη αναφοράς. Μετρήσαμε την αορτική τάνυση, διατασιμότητα, δείκτη ανενδοτότητας, το συντελεστή αορτική πίεσης – τάνυσης καθώς επίσης και υπερηχογραφικούς δείκτες doppler διαστολικής λειτουργίας της αριστερής κοιλίας (το λόγο του κύματος Ε προ; το κύμα Α, το χρόνο ισοογκωτικής χάλασης και το χρόνο επιβράδυνσης). Οι υπερηχογραφικές μετρήσεις που αφορούσαν τόσο την αορτή, όσο και τη διαστολική λειτουργία της αριστερής κοιλίας, ήταν επηρεασμένα στους νοσηρά παχύσαρκους ασθενείς σε σχέση με την ομάδα ελέγχου με φυσιολογικό δείκτη σωματικής μάζας. Κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης τόσο στους 3 όσο και στου 36 μήνες, τόσο η μάζα της αριστερής κοιλίας, όσο και οι δείκτες λειτουργικότητας της αορτής και οι διαστολικοί δείκτες της αριστερής κοιλίας επανήλθαν στο φυσιολογικό(διατασιμότητα αορτής 1.9 προεγχειρητικά, 3,4 στους 3 μήνες και 4,3 στους 36 μήνες, συγκρινόμενο με το 3,36 των ατόμων με φυσιολογικό δείκτη σωματικής μάζας), φυσιολογικοποίηση ου δεν παρατηρήθηκε στη ομάδα των ασθενών που δεν έχασαν βάρος. Η ελάττωση του δείκτη σωματικής μάζας μετά το χειρουργείο σχετιζόταν σε στατιστικά σημαντικό ποσοστό (p < .01) με την ελάττωση τόσο των δεικτών της αορτικής λειτουργίας όσο και με το χρόνο ισοογκωτικής χάλασης, μετά από ρύθμιση με βάση την ηλικία, το φύλο, τη συνυπάρχουσα αρτηριακή πίεση, τα λιπίδια και τη συγκέντρωση χοληστερόλης. Συμπερασματικά η απώλεια σωματικού Βάρους που επιτυγχάνεται με τα χειρουργεία παχυσαρκίας, ελαττώνει την κοιλιακή υπερτροφία και συνεπώς, βελτιώνει τη λειτουργία της αριστερής κοιλίας σε νοσηρά παχύσαρκους ασθενείς σε μια περίοδο παρακολούθησης διάρκειας 3 ετών. / Body weight gain and obesity represent a rapidly growing threat for public health that affect countries all over the world, mainly of the developed world and less the developing countries, consisting a major topic of interest, for patients, health provider and persons involved in the health system. Nowadays obesity considered to be so frequent as a problem that other classic clinical entities as malnutrition and infectious diseases lose their main role as reasons for bad hygiene. The only acceptable strategy that could be efficient not only in relation to with health, but also under logistic conditions, would be a therapeutical approach for the entire population. However such a strategy could be characterized at least a therapeutic challenge if not utopic. Having depleted any other approach (either a simple dietary program, commercial weight loss programs or dietician guidance) and failing to achieve stable and long term weight loss, a large group of morbidly obese people seems to prefer surgical solutions. Surgical management of obesity seems to be the most efficient therapeutic approach that ensures complete resolution of comorbidities that are related with body weight gain. The purpose of our study was to observe if gastric bypass is related with aortic and LV functional changes, in morbidly obese patients in 3 and 36 months after surgery. We performed echocardiographic measurements in 60 morbidly obese patients who had gastric bypass, 20 morbidly obese that did not had surgery and 40 persons with normal body mass index. All of them had similar age, sex and risk factors as it was mentioned in the reference visit. We measured aortic tension, distensability and aortic pressure, we conducted Doppler echocardiography for diastolic function of LV , E/A ratio, isovolumic relaxation time and deceleration time. Echocardiographic measurements of the aorta and diastolic function of LV were affected more in morbidly obese patients than the control group with normal blood pressure. During observation time in 3 and 36 months , LV mass, functional measurements of the aorta and diastolic function of LV were normalized. Aortic distensability 1,9 presurgically, 3,4 in 3 months and 4,3 in 36 months, correlated with 3,36 in persons with normal BMI. No relation was observed in the group of patients that did not lose weight. BMI reduction after surgery is correlated statistically significant with improvement of aortic function, as well as , isovolumic relaxation time based on age, sex, hypertension and lipid profile. Conclusively body weight loss achieved with obesity surgery, decreases ventricular hypertrophy and consequently improves LV function in morbidly obese patients in a period of 3 years.

Orientador: Maria Rita Marques de Oliveira / Coorientador: Carlos Ducatti / Banca: Rozangela Verlengia / Banca: Thabata Koester Weber / Banca: Karina Pfrimer / Banca: Ellen Cristini de Freitas / Resumo: Objetivo: verificar a influência do bypass gástrico em Y-de-Roux (BGYR) nas mudanças de composição corporal, gasto energético total (GET) e na acurácia das equações preditivas de GET, nos momentos pré e 6 e 12 meses após a cirurgia bariátrica. Métodos: Participaram da pesquisa 20 mulheres (IMC: 40 e 50 kg/m2; idade de 20 a 45 anos). As variáveis do estudo foram coletada nos momentos pré, 6 e 12 meses pós-cirurgia. O GET, massa livre de gordura (MLG) e massa gorda (MG) foram mensurados pela técnica da água duplamente marcada. O nível de atividade física (NAF) e o gasto de energia em atividade física (GEAF) foram obtidos por meio acelerômetro. O consumo energético foi obtido por três registros alimentares. Foram selecionadas as seguintes equações preditivas de gasto energético: Harris e Benedict (1819), World Health Organization (WHO-1985), Mifflin-St Jeor et al (1990), De Lorenzo et al (2001), por Müller et al (2004), Henry (Oxford - 2005), Dietary Reference Intake (DRI - 2005) e Lazzer et al (2007). Resultados: A perda ponderal (6 meses: -31 ± 4kg; 12 meses: -38 ± 6kg) teve contribuição de 17% e 16% da perda de MLG nos momentos 6 e 12 meses, respectivamente. O valor da razão MLG/MG passou de 0,93 ± 0,12kg do momento pré-cirurgia para 1,54 ± 0,4kg e 1,98 ± 0,6kg nos momentos 6 e 12 meses pós-operatórios (p<0,05). O GET reduziu 20% (-612 ± 317 kcal.dia-1) aos 6 meses -10% (-447 ± 516 kcal.dia-1) aos 12 meses de cirurgia, em relação ao valor pré-cirúrgico (p<0.05). Quando corrig... (Resumo completo, clicar acesso eletrônico abaixo) / Abstract: Objective: To verify the influence of Roux-en-Y gastric bypass (RYGP) on changes in body composition (BC), total energy expenditure (TEE) and in the accuracy of the predictive equations of TEE, at the moments before and six and twelve months after bariatric surgery. Methods: Twenty women (BMI: 40 and 50 kg/m 2 ; aged 20 to 45 years) participated in the study. The study variables were collected at pre, 6 and 12 months postoperatively. TEE, fat-free mass (FFM) and fat mass (FM) were measured by the doubly labeled water technique. The physical activity levels (PAL) and energy expenditure in physical activity (EEPA) were obtained through accelerometer. Energy intake (EI) was calculated using 3 days of dietary diaries. The following predictive energy expenditure equations were selected: Harris and Benedict (1819), World Health Organization (WHO-1985), Mifflin-St Jeor et al (1990), De Lorenzo et al (2001), Müller et al (2004), Henry (Oxford - 2005), Dietary Reference Intake (DRI - 2005), and Lazzer et al (2007). Results: The weight loss (6 months: -31 ± 4kg, 12 months: -38 ± 6kg) had a contribution of 17% and 16% of FFM loss at moments 6 and 12 months, respectively. The FFM/FM ratio increased from 0.93 ± 0.12kg from preoperative time to 1.54 ± 0.4kg and 1.98 ± 0.6kg at moments 6 and 12 postoperative months (p<0.05). The TEE reduced at 6 months 20% (-612 ± 317 kcal.dia-1 ) and -10% (-447 ± 516 kcal.dia-1 ) at 12months after surgery, in relation to the preoperative value (p <0.05). When corrected for lean mass, TEE/FFM showed no significant difference at the end of the first year. From the TEE data measured in relation to the predicted values by an equation developed for these patients, the adaptive thermogenesis was evidenced at 6 months... (Complete abstract click electronic access below) / Doutor