• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 26
  • 7
  • 6
  • Tagged with
  • 40
  • 18
  • 10
  • 7
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 6
  • 5
  • 5
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
21

Aumento da resistencia termica da borracha SIS atraves da adição de poli (oxido fenileno) / To increase of SIS rubber thermal resistance with polioxyde phenilene addition

Ivanov Junior, Anatoli 13 August 2018 (has links)
Orientador: João Sinezio de Carvalho Campos / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Quimica / Made available in DSpace on 2018-08-13T12:36:21Z (GMT). No. of bitstreams: 1 IvanovJunior_Anatoli_M.pdf: 1192015 bytes, checksum: f5927a9e17a52427545658820eae73f8 (MD5) Previous issue date: 2009 / Resumo: A utilização de borracha SIS (copolímero em bloco estireno/isopreno/estireno) em diversas aplicações tais como solados de sapatos, artefatos de vedação, adesivos com baixa resistência térmica (até 40º C). No entanto, neste trabalho apresentam -se os resultados obtidos com a incorporação de PPO (polioxidofenileno) a borracha SIS, o que resulta o aumento de resistência térmica da borracha, ampliando assim suas aplicações. Neste trabalho estudou-se a melhor condição em massa dos materiais SIS e PPO. De acordo com análises físico-químicas encontrou-se a composição de 50% de cada material uma condição onde se tem um incremento na resistência térmica da borracha de até 70° C, o que então era de -51º C. No sentido de apresentar uma aplicação, realizou-se a confecção de um laminado auto-adesivo com resistência térmica até 70º C. / Abstract: The rubber use SIS (block copolymer) in several such applications as shoes, technical engines, stickers with low thermal resistance (up to 40º C). However, in this work they come the results obtained with the incorporation of PPO (polioxide phenilene) on rubber SIS, with results the increase of thermal resistance of the rubber, increase the applications. In this work it was studied the best condition in mass of material SIS and PPO. In agreement with analyses it met the composition of 50% of each material a condition where an increment is had in the thermal resistance of the rubber of up to 70° C, what then was of -50º C. In the sense of presenting an application, it took place the adhesive laminated with thermal resistance up to 70º C. / Mestrado / Ciencia e Tecnologia de Materiais / Mestre em Engenharia Química
22

Sintese, caracterização e biodegradação de um poliester-uretano

Talamoni, João Roberto 17 December 2003 (has links)
Orientador: Lucia Helena Innocentini Mei / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Quimica / Made available in DSpace on 2018-08-03T19:31:20Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Talamoni_JoaoRoberto_M.pdf: 3179199 bytes, checksum: 8fe9d391161838e5f0a3bd3360ef2652 (MD5) Previous issue date: 2003 / Resumo: Anualmente, são produzidas cerca de 110 milhões de toneladas de plásticos no mundo, e pelo menos a metade desta quantidade é rapidamente descartada sem qualquer cuidado, permanecendo em aterros e na natureza por décadas, gerando um custo ambiental muito alto. Na tentativa de minimizar este problema, muitos cientistas passaram a investir em pesquisas na tentativa de descobrir materiais que substituam estes plásticos e que ao mesmo tempo sejam ambientalmente amigáveis, ou seja, quando em contato com o solo e em ambientes propícios, estes novos materiais se degradem rapidamente. Muitas linhas de pesquisas trabalham com polímeros de origem natural, outras com síntese microbiológica, porém, uma das linhas de pesquisas mais forte neste sentido é a síntese e modificação de poliésteres alifáticos, que sabidamente possuem boas propriedades de biodegradação. Assim, o objetivo deste trabalho foi sintetizar, caracterizar e modificar um poliéster alifático com boas propriedades de biodegradação. Partiu-se de monômeros conhecidos, como o ácido adípico e o monoetileno glicol, e ainda usou-se outros materiais para tentar melhorar as propriedades dos polímeros sintetizados, como o glicerol e o diisocianato de hexametileno, este último usado para se obter poliésteres-uretanos de massa molar maior, menor cristalinidade e de mais fácil biodegradação. Todas as amostras obtidas foram caracterizadas via medições de suas massas molares por Cromatografia por Permeação em Gel e Viscosidade Intrínseca, e ainda mediuse a efetividade das reações através da Espectroscopia por Infravermelho. Também determinou-se as temperaturas de cristalização e de fusão através da Calorimetria Diferencial Exploratória e a perda de massa através de Análise Termogravimétrica. Ainda, acompanhou-se o processo de biodegradação através de fotos e microscopia ótica. Os resultados obtidos neste trabalho mostraram que a síntese de poliésteres alifáticos requer muitos cuidados para que se obtenha materiais com boas propriedades de aplicação, e que as modificações via isocianato, obtendo-se poliésteres-uretanos, é um caminho bastante interessante para a melhoria destas propriedades, e ainda, pode-se concluir que a síntese destes materiais é bastante promissora para se obter materiais / Abstract: Annually, about 110 millions of tons of plastics are produced around the world, and at least haIf of this amount is wasted speciaIly in landfills, remaining there for decades, causing high1y environmental costs. In order to solve this problem, many scientists are performing researches trying to create new materiaIs with adequate properties to replace these plastics and at the same time, materiaIs that are environmentally mends, and can be degraded when in contact with soil and under adequate conditions. Many researchers are working with natural polymers, others with polymers synthesized through microbiologicaI conditions, and others are working with the synthesis and modification of aIiphatic polyesters, which are known since decades that they are good biodegradable materiaIs. The objective of this work is the synthesis, characterization and modification of aIiphatic polyesters with good biodegradable properties. It was used known monomers for the synthesis, like adipic acid and ethylene glycol, and others materiaIs to improve properties, like glycerol and hexamethylene diisocyanate, this last one was used to obtain a polyester-urethane, with high molecular weight and lower degree of crystallization, improving its ability to degrade. All samples synthesized were characterized by Gel Permeation Chromatography and Intrinsic Viscosity to measure their molecular weight, and the effectiveness of the reactions were followed by Fourier-Transform Infrared Spectroscopy. Melting and Glass Transition temperatures and Crystallization behavior were measured through Differential Scanning Calorimetry. Using Thermogravimetry measurements, the loss of mass of all samples with temperature was measured. The biodegradation process was followed by periodical photos and with Optical Microscopy. The final results showed that the synthesis of aliphatic polyesters need to be carefully carried out to achieve materials with good properties, and the extension of these aliphatic polyesters with isocyanates is a viable way to increase properties of these materials, but it is possible to conc1ude that the synthesis of such materials is a very promising field to have biodegradable materials / Mestrado / Ciencia e Tecnologia de Materiais / Mestre em Engenharia Química
23

Síntese de biopolímeros a partir de óleo de mamona para aplicações médicas / Biopolymers synthesis from castor oil for medical applications

Parada Hernández, Natalia Lorena, 1982- 27 August 2018 (has links)
Orientador: Maria Regina Wolf Maciel / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Química / Made available in DSpace on 2018-08-27T14:16:37Z (GMT). No. of bitstreams: 1 ParadaHernandez_NataliaLorena_D.pdf: 3619653 bytes, checksum: 89e5fe01b39a1e7b4df6202248e4f9c5 (MD5) Previous issue date: 2015 / Resumo: O objetivo desta pesquisa é sintetizar um biopolímero a partir do óleo de mamona usando um processo não tóxico, tanto na síntese da resina epoxídica quanto no processo da sua cura, visando obter assim um biomaterial com características adequadas para uso na área médica. Para isso, foi necessária a funcionalização do óleo de mamona, por meio do processo de epoxidação, para posterior utilização como monômero na síntese do biopolímero. O processo de epoxidação foi realizado utilizando um sistema catalítico verde (H2O2/Al2O3/acetato de etila). Inicialmente, foi realizada a epoxidação do ricinoleato de metila (componente modelo), para a avaliação da eficiência do processo de epoxidação. Neste estudo foi utilizada a metodologia de planejamento de experimentos, a qual possibilitou definir as variáveis significativas do processo de epoxidação. A epoxidação do componente modelo foi monitorada por meio de Cromatografia Gasosa acoplada a um Detector de Ionização de Chama (GC-FID). Os resultados mostraram alta conversão (99%), em poucas horas de reação (2h), e ausência de subprodutos (99% de seletividade). Com esses resultados, procedeu-se com a epoxidação do óleo de mamona, cuja eficiência do processo foi avaliada por meio de Espectroscopia no Infravermelho por Transformada de Fourier (FTIR) e Espectroscopia Raman (FT-Raman) e Ressonância Magnética Nuclear de Prótons (1HNMR). Após epoxidação do óleo de mamona, foi avaliada a reação de polimerização do óleo de mamona epoxidado (ECO) usando ácidos carboxílicos (ácido cítrico) como comonômero, utilizando a técnica de Calorimetria Exploratória Diferencial (DSC), FTIR, Análise Termogravimétrica (TGA) e testes de capacidade de inchamento. Os resultados obtidos indicam que o processo de polimerização estudado é viável, obtendo-se um poliéster reticulado. Visando a possível aplicação do poliéster obtido na engenharia de tecidos e área médica, foi realizada a análise de citotoxicidade do polímero obtido, usando células Vero (fibroblastos). O resultado da análise de citotoxicidade mostrou a não toxicidade do polímero sintetizado em células Vero (fibroblastos) / Abstract: The target of this research is to synthesize a biopolymer from castor oil using a nontoxic process, not only in the epoxy resin synthesis but also in its curing process, aiming to obtain a biomaterial with suitable characteristics for medical applications. With this purpose, castor oil was functionalized using an epoxidation process in order to be used as monomer in the biopolymer synthesis. Epoxidation process was performed using a green catalytic system (H2O2/Al2O3/ethyl acetate). Initially, it was carried out the epoxidation of methyl ricinoleate (model compound) for evaluating the epoxidation process efficacy by using experimental design methodology, allowing in this way to define the significant epoxidation process variables. Model compound epoxidation was monitored by gas chromatography equipped with a flame ionization detector (GC-FID). The evaluation of the results showed high conversion (99%) in a few hours (around 2hs) without byproduct formation (99% selectivity). Taking into account these results, it was performed the castor oil epoxidation and the process efficacy was evaluated by Fourier transform infrared (FT-IR), Raman Spectroscopy and 1H NMR. After castor oil epoxidation, epoxidized castor oil (ECO) polymerization using carboxylic acids (citric acid) as comonomer was evaluated by Differential Scanning Calorimetry (DSC), FTIR, Thermogravimetric Analyses (TGA) and swelling tests. The obtained results showed that polymerization process is viable and it was obtained a cross-linked polyester. In order to evaluate the potential application of the obtained polymer in the medical field, it was performed a cytotoxicity assay using Vero cells (fibroblast type). Cytotoxicity results showed nontoxic effect of synthesized polyester on Vero cells / Doutorado / Engenharia Química / Doutora em Engenharia Quimica
24

Proyecto de inversión para una planta de reciclado y producción de hojuelas de pet en la ciudad de Chiclayo, 2017

Aguilar Marchena, Piero Luciano January 2017 (has links)
El presente proyecto de inversión surgió ante la interrogante de conocer si en la ciudad de Chiclayo es viable la implementación de una planta de reciclaje y producción de hojuelas de pet (tereflato de polietileno), pues no existe ninguna planta especializada que lo procese en Chiclayo. Por tal, como objetivos se plantearon determinar la viabilidad estratégica, viabilidad de mercado, viabilidad técnica-operativa, viabilidad organizacional y viabilidad económico-financiera de implementar una planta recicladora-procesadora de hojuelas de pet en la ciudad de Chiclayo. La evaluación minuciosa de cada uno de los objetivos permitió concluir que el plan presentado es viable ya que el VAN es positivo tanto el económico y el financiero, con una inversión necesaria de S/.524,417.16, distribuidos en 60% de inversión propia y 40% de financiamiento externo, un Valor Actual Neto igual a S/.109,724.94 para el flujo económico y S/.186,482.64 para el flujo financiero, garantizando la factibilidad del proyecto; que además, se respaldó por una tasa interna de retorno igual a 30% y 40% para cada flujo respectivo esto nos indica que el proyecto es viable.
25

Implante experimental de substituto arterial de polidimetilsiloxano com reforço de tecido de poliéster em coelhos / Experimental implant of arterial substitute of polydimethylsiloxane reinforced with polyester fabric in rabbits

Ribas, Laila Massad 21 August 2013 (has links)
O presente estudo avaliou próteses vasculares de pequeno calibre feitas de polidimetilsiloxano (PDMS) com reforço de poliéster implantadas em aorta de coelhos através de fluoroscopia. Os objetivos do estudo foram: (1) analisar tubo de PDMS com reforço de poliéster implantado em aorta de coelhos como possível material para prótese vascular, (2) avaliar a patência das próteses através de fluoroscopia, (3) avaliar a condição de implante cirúrgico; (4) avaliar o comportamento macroscópico biológico do implante e (5) analisar o modelo experimental proposto. Próteses vasculares de PDMS foram implantadas na aorta infrarrenal de 64 coelhos cedidos pelo biotério da Faculdade de Medicina da Univesidade de São Paulo. Os exames de fluoroscopia foram realizados em até 150 dias após implantação cirúrgica. As próteses de PDMS foram classificadas em ocluídas e patentes, sendo essas sub-classificadas em diferentes graus de estenose. O tempo de clampeamento da aorta foi aferido durante os procedimentos cirúrgicos. De maneira amostral peças foram encaminhadas para microscopia eletrônica para verificação de endotelização das próteses. As análises estatísticas foram feitas através de teste t-Studant, teste ANOVA e Kaplan-Meier. Dos 64 animais que receberam a prótese, trinta (46,88%) apresentaram boa evolução clínica, vinte e três (35,94%) morreram e onze (17,18%) apresentaram paraplegia de membros posteriores. A patência das próteses em 30 dias foi de 87% (±6,7), em 60 dias foi de 73% (±9,3), em 90 dias foi de 57% (±11) e em 120 dias foi de 48% (±12). Cinquenta por cento (oito) das próteses patente não apresentaram nenhum grau de estenose, 35,5% (seis) apresentaram cinquenta por cento ou menos de estenose e 12,5% (dois) apresentaram estenose entre cinquenta e setenta por cento. Nenhum animal apresentou estenose maior que 70%. O tempo médio de clampeamento da aorta foi de 52 minutos. Não houve diferença significante nem na associação entre tempo de clampeamento da aorta e a evolução clínica dos animais (p=0,67) nem na associação entre o tempo de clampeamento e a patência das próteses (t=1,35; p=0,18). As peças encaminhadas para microscopia apresentaram crescimento endotelial a partir do vaso nativo em direção à prótese de PDMS. Foi possível concluir com este estudo que o PDMS demonstrou-se um material adequado para futuras pesquisas no ramo de próteses vasculares e que o uso da fluoroscopia na avaliação dessas próteses foi de fundamental importância na determinação da patência dos implantes / The present study evaluated small caliber vascular prostheses made of polydimethylsiloxane (PDMS) with polyester reinforcement implanted in the aorta of rabbits by fluoroscopy. The study objectives were: (1) analyze PDMS tube with polyester reinforcement implanted in the aorta of rabbits as possible material for vascular prosthesis, (2) assess the patency of the prosthesis through fluoroscopy, (3) assess the condition of surgical implant (4) evaluate the macroscopic behavior of biological implant and (5) analyze the proposed experimental model. Vascular prostheses were implanted in PDMS infrarenal aorta of 64 rabbits assigned by the animal house of the Faculty of Medicine of the University of São Paulo. Fluoroscopic examinations were performed within 150 days after surgical implantation. The prosthesis of PDMS were classified into occluded and patents, these being sub-classified into different degrees of stenosis. The time of aortic clamping was measured during surgical procedures. Sample pieces were sent for electron microscopy to check endothelialization of prostheses. Statistical analyzes were performed using t-test Studant, ANOVA and Kaplan-Meier. Of the 64 animals that received the prosthesis, thirty (46.88%) showed clinical improvement, twenty-three (35.94%) died and eleven (17.18%) had paraplegia of hind limbs. The patency of the prosthesis in 30 days was 87% (± 6.7), at 60 days was 73% (± 9.3), at 90 days was 57% (± 11) and at 120 days was 48 % (± 12). Fifty percent (eight) of the prosthesis patent did not present any degree of stenosis, 35.5% (six) had fifty percent or less of stenosis and 12.5% (two) had stenosis between fifty and seventy percent. No animal showed stenosis greater than 70%. The mean aortic clamping was 52 minutes. There was no significant difference in the association between duration of aortic clamping and clinical evolution of animals (p = 0.67) nor the association between clamping time and patency of the prosthesis (t = 1.35, p = 0.18). The parts sent for microscopy showed endothelial growth from the native vessel toward the prosthesis PDMS. It can be concluded from this study that the PDMS proved to be a suitable material for future research in the field of vascular prostheses and the use of fluoroscopy in the evaluation of these prostheses was of fundamental importance in determining the patency of the implants
26

Implante experimental de substituto arterial de polidimetilsiloxano com reforço de tecido de poliéster em coelhos / Experimental implant of arterial substitute of polydimethylsiloxane reinforced with polyester fabric in rabbits

Laila Massad Ribas 21 August 2013 (has links)
O presente estudo avaliou próteses vasculares de pequeno calibre feitas de polidimetilsiloxano (PDMS) com reforço de poliéster implantadas em aorta de coelhos através de fluoroscopia. Os objetivos do estudo foram: (1) analisar tubo de PDMS com reforço de poliéster implantado em aorta de coelhos como possível material para prótese vascular, (2) avaliar a patência das próteses através de fluoroscopia, (3) avaliar a condição de implante cirúrgico; (4) avaliar o comportamento macroscópico biológico do implante e (5) analisar o modelo experimental proposto. Próteses vasculares de PDMS foram implantadas na aorta infrarrenal de 64 coelhos cedidos pelo biotério da Faculdade de Medicina da Univesidade de São Paulo. Os exames de fluoroscopia foram realizados em até 150 dias após implantação cirúrgica. As próteses de PDMS foram classificadas em ocluídas e patentes, sendo essas sub-classificadas em diferentes graus de estenose. O tempo de clampeamento da aorta foi aferido durante os procedimentos cirúrgicos. De maneira amostral peças foram encaminhadas para microscopia eletrônica para verificação de endotelização das próteses. As análises estatísticas foram feitas através de teste t-Studant, teste ANOVA e Kaplan-Meier. Dos 64 animais que receberam a prótese, trinta (46,88%) apresentaram boa evolução clínica, vinte e três (35,94%) morreram e onze (17,18%) apresentaram paraplegia de membros posteriores. A patência das próteses em 30 dias foi de 87% (±6,7), em 60 dias foi de 73% (±9,3), em 90 dias foi de 57% (±11) e em 120 dias foi de 48% (±12). Cinquenta por cento (oito) das próteses patente não apresentaram nenhum grau de estenose, 35,5% (seis) apresentaram cinquenta por cento ou menos de estenose e 12,5% (dois) apresentaram estenose entre cinquenta e setenta por cento. Nenhum animal apresentou estenose maior que 70%. O tempo médio de clampeamento da aorta foi de 52 minutos. Não houve diferença significante nem na associação entre tempo de clampeamento da aorta e a evolução clínica dos animais (p=0,67) nem na associação entre o tempo de clampeamento e a patência das próteses (t=1,35; p=0,18). As peças encaminhadas para microscopia apresentaram crescimento endotelial a partir do vaso nativo em direção à prótese de PDMS. Foi possível concluir com este estudo que o PDMS demonstrou-se um material adequado para futuras pesquisas no ramo de próteses vasculares e que o uso da fluoroscopia na avaliação dessas próteses foi de fundamental importância na determinação da patência dos implantes / The present study evaluated small caliber vascular prostheses made of polydimethylsiloxane (PDMS) with polyester reinforcement implanted in the aorta of rabbits by fluoroscopy. The study objectives were: (1) analyze PDMS tube with polyester reinforcement implanted in the aorta of rabbits as possible material for vascular prosthesis, (2) assess the patency of the prosthesis through fluoroscopy, (3) assess the condition of surgical implant (4) evaluate the macroscopic behavior of biological implant and (5) analyze the proposed experimental model. Vascular prostheses were implanted in PDMS infrarenal aorta of 64 rabbits assigned by the animal house of the Faculty of Medicine of the University of São Paulo. Fluoroscopic examinations were performed within 150 days after surgical implantation. The prosthesis of PDMS were classified into occluded and patents, these being sub-classified into different degrees of stenosis. The time of aortic clamping was measured during surgical procedures. Sample pieces were sent for electron microscopy to check endothelialization of prostheses. Statistical analyzes were performed using t-test Studant, ANOVA and Kaplan-Meier. Of the 64 animals that received the prosthesis, thirty (46.88%) showed clinical improvement, twenty-three (35.94%) died and eleven (17.18%) had paraplegia of hind limbs. The patency of the prosthesis in 30 days was 87% (± 6.7), at 60 days was 73% (± 9.3), at 90 days was 57% (± 11) and at 120 days was 48 % (± 12). Fifty percent (eight) of the prosthesis patent did not present any degree of stenosis, 35.5% (six) had fifty percent or less of stenosis and 12.5% (two) had stenosis between fifty and seventy percent. No animal showed stenosis greater than 70%. The mean aortic clamping was 52 minutes. There was no significant difference in the association between duration of aortic clamping and clinical evolution of animals (p = 0.67) nor the association between clamping time and patency of the prosthesis (t = 1.35, p = 0.18). The parts sent for microscopy showed endothelial growth from the native vessel toward the prosthesis PDMS. It can be concluded from this study that the PDMS proved to be a suitable material for future research in the field of vascular prostheses and the use of fluoroscopy in the evaluation of these prostheses was of fundamental importance in determining the patency of the implants
27

Tratamentos térmico e corona em tecido de poliéster / Thermal and corona treatments in polyester fabric

Carvalho, José Geraldo de, 1977- 18 August 2018 (has links)
Orientador: João Sinézio de Carvalho Campos / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Química / Made available in DSpace on 2018-08-18T13:11:39Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Carvalho_JoseGeraldode_M.pdf: 906811 bytes, checksum: ac36e65d7b8b81bace165c355c2d5f59 (MD5) Previous issue date: 2011 / Resumo: O tratamento térmico, que na indústria têxtil é mais conhecido como termofixação, é um processo muito importante para garantir a estabilidade dimensional do tecido de poliéster durante os processos de beneficiamento e no uso. Mas o processo de termofixação modifica algumas propriedades do tecido e entre elas podemos destacar: Hidrofilidade, comportamento tintorial, alongamento e ruptura. Essas propriedades são influenciadas pelas variáveis tempo e temperatura de termofixação. Nesse sentido o presente trabalho tem como objetivo analisar as alterações proporcionadas pela termofixação nas propriedades físico-químicas do tecido de poliéster. O poliéster é um material que apresenta superfície quimicamente inerte, não porosa e com baixa energia de superfície (43 mN/m). O tratamento com descarga corona vem propor aumentar a energia de superfície, melhorar a hidrofilidade, o comportamento tintorial e a adesão do tecido termofixado e sem termofixar. Submeteram-se amostras de tecido plano de poliéster á termofixação em diversas combinações de tempo e temperatura dentro dos intervalos de 120 a 220°C e de 30 a 120 segundos. Após a termofixação mediu-se o encolhimento das amostras e submeteram-se as mesmas a testes de alongamento e ruptura. Trataram-se amostras de tecido de poliéster termofixadas e sem termofixar com descarga corona, e em seguida, submeteu-se as mesmas a testes de hidrofilidade, tingimento, estampagem, alongamento e ruptura. Observou-se que a termofixação promove encolhimento, aumento do alongamento, diminuição da hidrofilidade e da absorção de corante em tingimento de tecido de poliéster. O tratamento corona aumenta a hidrofilidade, a absorção de corante, a ancoragem de pigmentos em amostras de tecido de poliéster termofixadas e sem termofixar / Abstract: The thermal treatment, which in the textile industry is known as heat setting, is very important to ensure the dimensional stability of polyester fabric during the process of improving and use. But the process of heat setting changes some properties of the fabric and among them we can highlight: Hidrophilicity, dyeability, elongation and strength. These properties are influenced by variables dwell time and heat setting temperature. In that sense this work has as objective to analyze the changes caused by heat in the physico-chemical properties of polyester fabric. Polyester is a material that presents the surface chemically inert, non-porous and low surface energy (43 mN / m). The treatment with corona discharge is proposing to increase the surface energy, improve the hidrophilicity, dyeability and adhesion of the polyester fabric with and without heat setting. Samples of polyester plan fabric underwent to heat setting on various combinations of time and temperature within the interval between 120 to 220 ° C, from 30 to 120 seconds. After the heat setting was measured the shrinkage of the samples and underwent the samples by tests of elongation and rupture. Samples of polyester fabric with and without heat setting were treated with corona discharge and in sequence the samples were tested by hidrophilicity, dyeing and printing. The heat setting promotes shrinkage and increase the elongation of polyester fabric. It was observed that the heat setting promotes shrinkage, increase of elongation, reduction of hydrophilicity and reduction of uptake of dye in the dyeing of polyester fabric. The corona treatment increase the hydrophilicity, the absorption of dye in pad-thermofix process and the pigment anchoring in polyester fabric samples with and without heat setting / Mestrado / Ciencia e Tecnologia de Materiais / Mestre em Engenharia Química
28

Desarrollo de materiales de alto rendimiento medioambiental basados en poliésteres con aditivos de origen renovable

Montava Jordá, Sergio 09 December 2020 (has links)
[ES] En las últimas décadas la sustitución de los materiales poliméricos convencionales o de origen fósil por los materiales de origen biológico y/o biodegradable está siendo de gran interés para diferentes investigaciones debido al agotamiento de los recursos fósiles y también del encarecimiento de su extracción. La sociedad está siendo testigo de la gran cantidad de residuos plásticos que se generan a nivel mundial y del daño que se genera si no se tratan correctamente. Estos hechos hacen que cada vez se esté más concienciada, de que la solución no es erradicar los materiales poliméricos sino encontrar soluciones sostenibles con el medio ambiente tanto con la generación como con la eliminación de los residuos plásticos. Por este motivo, los biopolímeros están despertando el interés tanto de investigadores como de organizaciones gubernamentales como una posible solución a los problemas ambientales. Una de las familias más importantes dentro de los biopolímeros es la de los poliésteres biodegradables entre las que destaca el ácido poliláctico o polilactida, PLA, el cual puede proceder de origen fósil o biológico, principalmente del almidón. También existen poliésteres no biodegradables de origen parcialmente biológico o incluso ya se está empezando a comercializar completamente biológico como puede ser el polietilén tereftalato o poli (tereftalato de etileno), PET. En concreto, el PET es el poliéster más utilizado a nivel mundial tanto en fibras en la industria textil como en la industria del embalaje para fabricación de botellas. A pesar de todas las ventajas, que parecen que presenten los biopoliésteres, en ocasiones no pueden presentar las mismas propiedades que los polímeros de origen fósiles o convencionales siendo más débiles. El objetivo de este trabajo consiste estudiar diferentes tipos de rellenos o aditivos de origen renovable para mejorar ciertas propiedades, como la rigidez, cristalinidad o estabilidad térmica, de los biopoliésteres más utilizados, PLA o bio-PET, para ampliar el campo de aplicación u obtener soluciones más sostenibles con el medio ambiente. / [CA] En les últimes dècades la substitució dels materials polimèrics convencionals o d'origen fòssil pels materials d'origen biològic i / o biodegradable està sent de gran interès per a diferents investigacions causa de l'esgotament dels recursos fòssils i també de l'encariment de la seva extracció. La societat està sent testimoni de la gran quantitat de residus plàstics que es generen a nivell mundial i del mal que es genera si no es tracten correctament. Aquests fets fan que cada vegada s'estiga més conscienciada que la solució no és eradicar els materials polimèrics sinó trobar solucions sostenibles amb el medi ambient tant amb la generació com amb l'eliminació dels residus plàstics. Per aquest motiu, els biopolímers estan despertant l'interès tant d'investigadors com d'organitzacions governamentals com una possible solució als problemes ambientals. Una de les famílies més importants dins dels biopolímers és la dels polièsters biodegradables entre les que destaca l'àcid polilàctic o polilactida, PLA, el qual pot procedir d'origen fòssil o biològic, principalment del midó. També hi ha polièsters no biodegradables d'origen parcialment biològic o fins i tot ja s'està començant a comercialitzar completament biològic com pot ser el polietilè tereftalat o poli (tereftalat d'etilè), PET. En concret, el PET és el polièster més utilitzat a nivell mundial tant en fibres en la indústria tèxtil com en la indústria de l'embalatge per a fabricació de botelles. Tot i tots els avantatges, que semblen que presentin els biopoliésteres, de vegades no poden presentar les mateixes propietats que els polímers d'origen fòssils o convencionals sent més febles. L'objectiu d'aquest treball consisteix a estudiar diferents tipus de farcits o additius d'origen renovable per millorar certes propietats, com la rigidesa, cristal·linitat o estabilitat tèrmica, dels biopoliésters més utilitzats, PLA o bio-PET, per ampliar el camp d'aplicació o obtindre solucions més sostenibles amb el medi ambient. / [EN] In recent decades the replacement of conventional polymeric materials or fossil origin by materials of biological and/or biodegradable origin is of great interest for different investigations due to the depletion of fossil resources and also the cost of extracting them. Society is witnessing the large amount of plastic waste generated worldwide and the damage that is generated if not treated properly. These facts mean that it is becoming more and more aware that the solution is not to eradicate polymeric materials, but to find sustainable solutions with the environment, both with generation and with the elimination of plastic waste. For this reason, biopolymers are arousing the interest of both researchers and government organizations as a possible solution to environmental problems. One of the most important families within biopolymers is that of biodegradable polyesters, among which polylactic acid or polylactide, PLA, stands out, which can come from fossil or biological sources, mainly from starch. There are also non-biodegradable polyesters of partially biological origin or even already being completely commercialized biological such as polyethylene terephthalate, PET. Specifically, PET is the most widely used polyester worldwide both in fibers in the textile industry and in the packaging industry for bottle manufacturing. Despite all the advantages, which seem to have biopolyesters, sometimes they cannot have the same properties as fossil or conventional polymers, being weaker. The aim of this work is to study different types of fillers or additives of renewable origin to improve certain properties, such as stiffness, crystallinity or thermal stability, of the most used biopolyesters, PLA or bio-PET, to expand the field of application or obtain more sustainable solutions with the environment. / Montava Jordá, S. (2019). Desarrollo de materiales de alto rendimiento medioambiental basados en poliésteres con aditivos de origen renovable [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/134363 / TESIS
29

Tratamento corona sobre superficies texteis / Treatment corona on surfaces textiles

Giordano, João Batista 11 May 2007 (has links)
Orientador: João Sinezio de Carvalho Campos / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Quimica / Made available in DSpace on 2018-08-10T13:40:00Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Giordano_JoaoBatista_D.pdf: 4390680 bytes, checksum: 205aa7153da8e4745f9366e58adcb8cf (MD5) Previous issue date: 2007 / Resumo: Dentre as técnicas de modificação de superfícies aplicadas na indústria para melhorar adesão, o tratamento por descarga corona é amplamente utilizado. Durante o tratamento por descarga coro na, espécies ativas são geradas, as quais podem reagir com a superfície do polímero ocasionando quebra de cadeias e formação de radicais, criando assim grupos polares na superfície e conseqüentemente, aumentando a sua energia superficial e propriedade de adesão. Neste trabalho utilizaram-se tecidos de poliéster e de algodão. Nos processos convencionais de preparação de tecidos são usados agentes químicos que agridem os efluentes têxteis, assim a descarga corona propõe-se como tratamento prévio do material sem ação de tais agentes, sendo tratamento único e apenas físico. Os objetivos deste trabalho são: 1. Tratar com descarga corona tecidos de poliéster e tecidos de algodão (engomado, lavado e desengomado); 2. Verificar hidrofilidade e absorção de corantes em tecidos de algodão tratados com descarga corona; 3. Verificar propriedades mecânicas em tecidos tratados com descarga corona. 4. Verificar a adesão de pigmentos em de tecidos de poliéster tratados com corona. Tecidos foram submetidos à descarga: corona variando-se o tempo exposição e altura entre os eletrodos, em seguida foi realizada testes de hídrofilidade, absorção de corante tipo reativo, adesão de pigmentos, solidez a lavagem e ensaios de resistência à tração e alongamento. Foi utilizada a técnica de microscopia óptica, ensaio de hidrofilidade para caracterizar os efeitos causados. Os resultados mostram que: houve aumento da hidrofilidade do tecido de algodão que de 50% em amostra sem tratamento passou até a 280% com o tratamento, observou-se também que com te~pos de 1 mino já ocorrem modificações nos tecidos quanto a hidrofilidade e absorção de corantes; houve aumento da absorção de corante nas regiões tratadas principalmente em processos contínuos de tingimento; ocorreu boa aderência de pigmentos em tecidos de poliéster tratados; não ocorrem alteração das propriedades mecânicas (resistência a tração e alongamento) nas amostras tratadas. / Abstract: Amongst the techniques of modification of surfaces applied in the industry to improve adhesion, the treatment for discharge corona widely is used. During the treatment for discharge corona, active species are generated, which can consequently react with the surface of polymer causing chain in addition and formation of radicals, thus creating polar groups in the surface and, increasing its superficial energy and property of adhesion. In this work they had been used weaveed of polyester and cotton. In the conventional processes of fabric preparation they are used chemical agents whom the effluent textile attack, thus the discharge corona is considered as previous treatment of the material without action of such agents, being treatment only e only physicist. The objectives of this work are: 1.To deal with discharge corona weaveed to polyester and fabrics cotton (starchy, washed and dissolved the gum); 2. To verify water absorption and absorption of corantes in fabrics of cotton treated with discharge corona; to 3.Verificar mechanical properties in fabrics dealt with discharge corona. 4. To verify the pigment adhesion in of treated polyester fabrics with corona. Fabrics had been submitted to the discharge corona varying the time exposition and height between the electrodes and, after that water absorption tests had been carried through, absorption of corante reactive type, pigment adhesion, solidity the laudering and assays of tensile strenght and allonge. The technique of optic microscopy was used, assay of water absorption to characterize the caused effect. The results show that: it had increase of the hidrofilidade of the cotton fabric that of 50% in sample without treatment passed until 280% with the treatment, was 9.lso observed that with times of 1 min. already the water absorption and absorption of corantes occur modifications in fabrics how much; it had increase of the absorption of corante in the regions treated mainly in continuous processes of dyeing good pigment tack occurred in treat polyester fabrics; they do not occur alteration of the mechanical properties (resistance the traction and allonge) in the treated samples. / Doutorado / Ciencia e Tecnologia de Materiais / Doutor em Engenharia Química
30

Síntesis, caracterización y aplicaciones biomédicas de redes de copolímeros basados en poliésteres

Escobar Ivirico, Jorge Luis 27 October 2008 (has links)
La ingeniería tisular es una ciencia multidisciplinaria que incluye tanto los principios fundamentales de la ingeniería de materiales como de la biología celular y molecular para dar lugar al desarrollo de tejidos y órganos artificiales. Específicamente, la ingeniería de tejido óseo ha estado a la vanguardia. La combinación de células osteoblásticas o en su defecto células capaces de diferenciarse en tejido óseo, unido a la presencia de moléculas bioactivas y materiales tridimensionales "scaffolds" hacen de ésta técnica una realidad en la regeneración y reparación del hueso. Es por ello que el gran reto de éste trabajo ha sido el desarrollo de nuevos materiales basados en cadenas poliméricas de poliésteres que puedan ser útiles en ésta aplicación. La incorporación de unidades hidrófilas en sus estructuras nos ha permitido disminuir el carácter hidrófobo y la alta cristalinidad de estos materiales permitiendo incluir en la lista de sus propiedades (biocompatibilidad, buenas propiedades mecánicas, etc.) la capacidad de absorber agua de forma controlada, sin perder la buena adhesión celular que presentan, aumentar su velocidad de degradación y que como objetivo final pudieran ser utilizados en ingeniería tisular. En este sentido, se sintetizaron y caracterizaron los copolímeros de caprolactona 2-(metacriloiloxi) etil ester (CLMA) con acrilato de 2-hidroxietilo (HEA) en diferentes proporciones con el objetivo de obtener materiales con hidrofilicidad controlada. Se prepararon scaffolds de estructura de poros interconectados y se realizaron cultivos de células mesenquimales provenientes de médula ósea de cabras, diferenciadas a tejido óseo, con resultados satisfactorios. Debido a que las unidades de -caprolactona en el material descrito no formaban parte de la cadena principal de los copolímeros, sintetizamos nuevos materiales con éstas características. Se obtuvieron dos macrómeros a base de -caprolactona (mCL) y L-láctido (mLA), haciendo reaccionar la poli( -caprolact / Escobar Ivirico, JL. (2008). Síntesis, caracterización y aplicaciones biomédicas de redes de copolímeros basados en poliésteres [Tesis doctoral no publicada]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/3445 / Palancia

Page generated in 0.1086 seconds