• Refine Query
  • Source
  • Publication year
  • to
  • Language
  • 394
  • 47
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 2
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • 1
  • Tagged with
  • 450
  • 164
  • 80
  • 80
  • 78
  • 68
  • 56
  • 47
  • 47
  • 42
  • 34
  • 27
  • 26
  • 24
  • 22
  • About
  • The Global ETD Search service is a free service for researchers to find electronic theses and dissertations. This service is provided by the Networked Digital Library of Theses and Dissertations.
    Our metadata is collected from universities around the world. If you manage a university/consortium/country archive and want to be added, details can be found on the NDLTD website.
331

Avaliação do efeito pró-oxidante no PP, em blendas com PHB, visando a biodegradação / Evanluation of the effect of pro-degrading addtives in PP, blended with PHB aiming at biodegradation

Santos, Paulo Aparecido dos, 1958- 19 August 2018 (has links)
Orientador: Marco-Aurelio De Paoli / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Química / Made available in DSpace on 2018-08-19T12:36:34Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Santos_PauloAparecidodos_D.pdf: 4409534 bytes, checksum: 96efe381105ce71c4086f51f5599d6ce (MD5) Previous issue date: 2011 / Resumo: O interesse por polímeros biodegradáveis tem aumentado muito devido ao baixo impacto ambiental dos mesmos. No entanto os polímeros biodegradáveis disponíveis no mercado são frágeis, difíceis de processar e tem alto custo. Uma das técnicas para superar essas deficiências é através de blenda com outros polímeros. Este trabalho avaliou várias composições de blenda PHB / PP, utilizando-se um aditivo pró-degradante deste último, de forma a tornar a formulação oxibiodegradável em solo simulado (ASTM D6003). O comportamento mecânico, térmico e químico de corpos de prova de tração foram analisados através de medidas de resistência à tração, DSC, FTIR, GPC e MEV. Parte das amostras foi envelhecida em estufa a 90 ºC por 10 dias, de forma a acelerar a oxidação do PP pelo aditivo. A blenda composta por 56wt% de PP / 40wt% de PHB / 3wt% de GMA / 1wt% de MnSt foi a mais susceptível à oxibiodegradação, tendo reduzido, depois de 180 dias de enterramento em solo, a tensão de tração por 40%, alongamento na ruptura por 46% e a massa em 24%. Estes valores foram superiores ao próprio PHB puro e o efeito sinérgico ocorrido nestas blendas foi atribuído à aceleração da degradação do PHB pelo PP oxidado / Abstract: The interest in the use of biodegradable polymers has increased recently because of their environmental advantages. Blending them with other polymers is one of the techniques currently employed to overcome their brittleness, poor processing and cost. This work evaluated different blend compositions of PHB / PP, using a pro-degrading additive for this latter, to make the formulation prone to oxi-biodegradability in simulated soil (ASTM D6003). The mechanical and chemical behavior of buried injection molded tensile bars were analyzed through measurements of tensile strength, DSC, FTIR, GPC and SEM. Part of the samples were oven aged at 90 ºC for 10 days in order to accelerate the PP oxidation by the additive. Blends made from 56wt% of PP / 40wt% of PHB / 3wt% of GMA / 1wt% of MnSt were the most susceptible to oxi-biodegradation, having reduced after 180 days of burring in soil, its tensile stress by 40%, tensile elongation by 46% and weight by 24%. These values were higher even than for the pure PHB. This synergic effect on this blend was attributed to a high degradation of PP, which for its turn, facilitated PHB biodegradation / Doutorado / Quimica Inorganica / Doutor em Ciências
332

Analise da superficie de polimeros pos-tratamento corona

Sellin, Noeli 21 November 2002 (has links)
Orientador: João Sinezio de Carvalho Campos / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Quimica / Made available in DSpace on 2018-08-02T14:17:27Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Sellin_Noeli_D.pdf: 7024979 bytes, checksum: 1a92e73ed7d246d0fa41c67995311407 (MD5) Previous issue date: 2002 / Resumo: Os polímeros, em especial as poliolefinas, apresentam baixa energia livre de superfície, caracterizada pela adesão relativamente fraca a outros materiais. Para resolver este problema, suas superfícies são tratadas por diversas técnicas, destacando-se a descarga corona, amplamente utilizada na indústria. Muitos problemas pós-tratamento surgem por falta de entendimento das propriedades de superfície e sua relação com a adesão. Neste trabalho, estudam-se as modificações causadas na superfície de filmes de polipropileno (PP) isotático tratados por descarga corona. Para isto, os filmes são tratados sob condições ambientes controladas e após o tratamento, parte das amostras é armazenada a diferentes temperaturas, sendo que as armazenadas em temperatura ambiente são retratadas; outra parte é lavada com solventes e também armazenada (temperatura ambiente). As superfícies destes filmes são caracterizadas através de espectroscopia FTIR/ATR, microscopia de força atômica (AFM), ângulo de contato (8), DSC e teste de descolagem Peel. O tratamento por descarga corona induz a formação de grupos polares contendo oxigênio na superfície dos filmes e mudanças na topografia, tais como, o aparecimento de novas estruturas, aumento da rugosidade e dimensão fractal, resultando no aumento da energia livre superficial, molhabilidade e melhoria na adesão. Tratamento estendido promove a formação de material oxidado de baixa massa molar, o qual é facilmente removido pela lavagem com solvente. O envelhecimento ambiente dos filmes tratados e dos tratados/lavados diminui ligeiramente a força de adesão dos filmes em conseqüência da reorientação (lenta) dos grupos formados na superfície e diminuição da energia livre superficial e da molhabilidade. Envelhecimento acima de 60°C acelera os efeitos observados no envelhecimento ambiente. O retratamento dos filmes tratados recupera as propriedades superficiais perdidas após o envelhecimento / Abstract: Many polymer films (polyolefins) present low energy surfaces, characterised by their relatively weak adhesion to other materiais. Numerous methods have been developed to modify polymer surfaces. Among these methods, corona discharge treatment, is widely used in industry. In this work, the surface modification of corona treated polypropylene films (PP) is studied. The films are treated by corona discharge in controlled ambient conditions and after treatment, some samples are aged under different temperatures; other samples are washed by immersion in solvent (acetone and water) and also aged. Their surfaces are characterised by FTIRlATR spectroscopy, atomic force microscopy (AFM), contact angle (8), differential scanning calorimeter (DSC) and peel tests. Discharge treatment introduces oxygen polar groups into the films surface and dramatic change in the topography (new structures, increase in the roughness and fractal dimension), resulting in increased wettability and much enhanced adhesion. Extended oxidation results in the formation of low molecular weight oxidised material (LMWOM), which is easily removed by washing with solvent. For corona treated PP films ageing at ambient temperature, only a slight decrease in adhesion is observed. This decrease is attributed to the reorientation of oxidised functionalities within the surface region and to slight decrease in the surface free energy and wettability. At elevated storage temperatures, migration of oxidised species out of the surface region occurs leading to significant decreases in the wettability and a loss of surface oxidation. The treated films surface properties lost after ageing are restored by re-treatment / Doutorado / Ciencia e Tecnologia de Materiais / Doutor em Engenharia Química
333

Utilização da fotocalorimetria diferencial (DPC) para a avaliação da estabilidade a luz ultravioleta do polipropileno isotatico

Volponi, Jose Eduardo 29 July 2002 (has links)
Orientadores: Lucia Helena Innocentini Mei, Derval dos Santos Rosa / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Quimica / Made available in DSpace on 2018-08-02T17:29:36Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Volponi_JoseEduardo_M.pdf: 2154489 bytes, checksum: a5131ca9eb768043c39e6d35d84c68ab (MD5) Previous issue date: 2002 / Resumo: A crescente utilização de polímeros nos dias de hoje, nas mais diversas formas e aplicações, tem exigido destes materiais um excelente desempenho frente aos vários fatores ambientais externos, principalmente radiação solar e temperatura, visando o aumento do seu tempo de vida útil. Para a avaliação da estabilidade térmica e à luz UV de um determinado material polimérico, muitos métodos de análise são disponíveis, porém, a maioria deles são ensaios acelerados de longa duração e que exigem a utilização de equipamentos muito sofisticados. A medida do Tempo de Indução Oxidativa (01T) e da Temperatura de Início de Oxidação (OOT), obtidas por Calorimetria Exploratória Diferencial (DSC) , têm se mostrado métodos rápidos e de baixo custo para avaliação da estabilidade térmica de termoplásticos. O objetivo desta dissertação de mestrado é propor e validar um método similar para avaliar a estabilidade à luz UV, utilizando a técnica da Fotocalorimetria Diferencial (DPC). Para este fim, foram preparadas várias formulações do Polipropileno isotático com diferentes teores de estabilizantes térmicos e à luz UV e o OIT e o OOT, com e sem a incidência da radiação UV, foram medidos. Paralelamente, as mesmas formulações foram envelhecidas em Weather-Ometer e acompanhou-se o crescimento da banda de carbonila por FTIR e o surgimento de trincas por microscopia óptica, para estabelecer uma correlação destas propriedades com o OIT e o OOT obtidos por DPC. Os valores de OIT na presença da luz UV, para todas as formulações estudadas, foram significativamente menores que os valores de OIT sem a luz, o que evidencia a viabilidade da utilização desta técnica para avaliação simultânea da estabilidade térmica e fotooxidativa do Polipropileno. Porém, devido ao rápido decréscimo dos valores de OIT com apenas 200 horas de envelhecimento em Weather-Ometer, para todas as formulações, não foi possível estabelecer uma correlação razoável entre os valores de OIT, por DPC, e a degradação do Polipropileno. Os valores de OOT praticamente não se alteraram com a presença de luz, mostrando que esta medida, por DPC, não se mostrou adequada para avaliação da estabilidade à luz UV do Polipropileno. Porém, o OOT, por DSC, apresentou-se como uma técnica rápida e bastante útil para a avaliação da degradação das formulações estudadas pois, ao contrário do OIT, foi possível o acompanhamento desta propriedade até 1600 horas de envelhecimento / Abstract: With the growing use of polymers in extemal environments, there is a necessity to obtain materiais with an excellent performance against the weathering agents, mainly solar radiation and temperature. For thermal and UV light stability evaluation of polymeric materiais, there are already many analytical methods available but most of them are long term accelerated tests and require sophisticated equipaments. The Oxidation Induction Time (01T) and the Oxidation Onset Temperature (OOT) measurements by Differential Scanning Calorimetry (DSC) is proving to be rapid and low cost methods to evaluate thermal stability of thermoplastics. The goal of this work is to validate a rapid method using Differential Photocalorimetry (DPC) technique to evaluate the UV light stability of polymers and compare the results with those obtained by DSC. For this, the OIT and OOT, with and without incident UV light radiation, were registered using several isotatic polypropylene formulations containing different thermal and light stabilizers concentrations. In parallel , part of these formulations were aged in Weather-Ometer device and then characterized by FTIR and optical microscopy (OM) to evaluate their carbonyl index and cracking appearance, respectively. The results of OIT and OOT obtained by DPC were correlated with those obtained by FTIR and OM, mentioned above. OIT values for ali formulations with incident UV light were always lower than the values without light, showing that the DPC technique is suitable to simultaneous evaluation of thermal and fotooxidative stability of polypropylene. However, as the significant decrease in the OIT values, for ali formulations, occurs only afier 200 hours of aging in Weather-Ometer, it was not possible to obtain a reasonable correlation between OIT and polypropylene degradation. In a similar way, OOT values obtained by DPC did not change significantly when polypropylene formulations were irradiated with UV light, showing that this measurement is not suitable to follow UV light stability of this polymer. However, the OOT obtained by DSC showed to be a rapid and more useful technique to evaluate the degradation of the formulations studied because, in opposite to OIT, it was possible to attend this property until1600 hours of formulations aging / Mestrado / Ciencia e Tecnologia de Materiais / Mestre em Engenharia Química
334

Remediação do processo de embranquecimento de peças injetadas de poli (propileno-co-etileno) / Preventing the whitening of injection molded poly (propylene-co-ethylene) parts

Maia, Denison Ricardo Justino 06 September 2006 (has links)
Orientador: Marco-Aurelio De Paoli / Tese (doutorado) - Universidade Estadual de Campinas, Instituto de Quimica / Made available in DSpace on 2018-08-07T18:50:45Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Maia_DenisonRicardoJustino_D.pdf: 7384890 bytes, checksum: efeedfba27b5af359387e70f46fd71c7 (MD5) Previous issue date: 2006 / Resumo: No presente trabalho foi estudado uma alternativa para atenuar a degradação e o embranquecimento de peças injetadas de poli(propileno-co-etileno) contendo TiO2. O pigmento branco TiO2 (rutilo e anatase) apresenta efeito catalítico na degradação fotoxidativa do polímero, em um processo iniciado pela reação de um elétron fotoexcitado na banda de condução do TiO2 com oxigênio atmosférico. Durante longos períodos de exposição ambiental das peças observa-se que a tensão gerada por flexão não tem efeito detectável na degradação, tendo-se atribuído o fenômeno a processos de relaxação das cadeias poliméricas. Com intuito de minimizar os efeitos catalíticos do TiO2 foi utilizado o pigmento preto negro de fumo condutor (NFcd) em substituição ao negro de fumo comum (NFcm), sendo observado menor degradabilidade para estas amostras. O efeito não foi verificado para amostras que não continham TiO2, e assim mostrou-se que o processo está relacionado à interação do NFcd com o TiO2. Propõe-se que as características condutoras do pigmento preto estão relacionadas à desativação do elétron fotoexcitado do catalisador TiO2. Em testes com nove estabilizantes comerciais foi selecionado o sistema estabilizante NDS Anox¿ como o mais efetivo na estabilização da formulação, combinando alta estabilidade e maior homogeneidade das características degradativas das amostras. Em adição, não foi verificada interação sinérgica ou antagônica entre o estabilizante NDS Anox¿ e o NFcd, mostrando que a alta eficiência do estabilizante constitui-se na variável mais importante na estabilização do material. Também apresentamos nesse trabalho uma alternativa de aplicação para a técnica quimiométrica mapas auto-organizáveis (SOM), utilizada no tratamento e classificação de espectros de reflectância FT -IR, se mostrando uma ferramenta útil na caracterização comparativa da degradação das amostras poliméricas. / Abstract: In this work we studied an alternative to minimize degradation and whitening of injected parts made of TiO2 containing poly(propylene-co-ethylene). The catalytic effect of the white pigment TiO2 (anatase and rutile) in the polymer photooxidation has been assigned to the reaction of an excited electron in the conduction band of TiO2 with atmospheric O2. For long periods of ambient exposition it was observed that tension generated by flexion does not affect degradation, and it was assigned to polymeric chain relaxation processes. To minimize catalytic action of TiO2 we used the black pigment conducting carbon black (CCB) in substitution to the non conducting grade (CB), and it has been verified less degradation in these samples. The effect was not observed for samples without TiO2, hence the process is related to the interaction between CCB and TiO2. We propose that the improvement of stability is associated to deactivation of the excited electron in the conduction band of TiO2. Tests of nine commercial stabilizer mixtures have selected NDB Anox¿ as the most effective in the formulation stabilization, combining high stability and greater homogeneity of samples degradation characteristics. In addition synergistic or antagonistic interaction was not observed between NDB Anox¿ and CCB, showing that the high stability provided by the stabilizer system is the major variable in the material stabilization. We also present an alternative application for self-organizing maps (SOM), used in this work for FTIR reflectance spectra treatment and classification, providing an useful tool in the characterization of comparative degradation of polymeric samples. / Doutorado / Quimica Inorganica / Doutor em Ciências
335

Estudio del efecto de la incorporación de macrofibras de polipropileno (PP) en la resistencia a la penetración de ion cloruro en hormigones marítimos

Elorza Rivera, Karla Nathalie January 2015 (has links)
Ingeniera Civil / La vida útil de las estructuras de hormigón armado expuestas al ambiente marino se ve fuertemente afectada por deficiencias en la calidad y espesor del recubrimiento de hormigón para los efectos de cumplir su función de protección contra la corrosión de la armadura. Actualmente, la incorporación de fibras de polipropileno ha resultado eficiente para el control de la fisuración en elementos expuestos a condiciones de alta evaporación, en el período inicial de curado. Se observa sin embargo, que con respecto al desempeño de este tipo de hormigón frente a la penetración de agua y sales solubles, que afectan la durabilidad de la estructura, no se cuenta con información específica, particularmente en cuanto a su resistencia a la penetración de iones cloruro. El objetivo del presente trabajo de título es investigar si la incorporación de fibras de polipropileno al hormigón estructural puede afectar, en alguna medida, el grado de protección contra la penetración de ion cloruro del hormigón de recubrimiento y el riesgo de corrosión de la armadura, tanto para el caso de un hormigón convencional (H30), como para el hormigón marino. Se desarrolló un programa experimental que permitiera evaluar la resistencia a la penetración de ion cloruro de hormigones con distintas matrices aglomerantes, incluyendo o no fibras de polipropileno, utilizando el método de ensayo de la norma ASTM C1202. Las variables consideradas para el hormigón fueron la relación A/C y el contenido de adición de microsílice (MS). Además, para evaluar la influencia de la fisuración, normalmente existente en el hormigón, las probetas fueron sometidas a distintos niveles de carga (% de la carga de rotura) antes de proceder al ensayo de permeabilidad al ion cloruro. Los resultados permitieron verificar que, para el caso del hormigón convencional (A/C=0.55, sin MS), la incorporación de fibras en dosis de 3 kg/m3, aumentaba la permeabilidad a cloruros tanto en probetas sin fisuración inducida como en aquellas sometidas a niveles de carga de 20% y 40% de la carga de rotura, previo al ensayo de penetración de cloruros. Por otra parte, en el caso del hormigón marino (A/C=0.42 más 5% en peso de cemento de MS), la incorporación de igual dosis de fibra no alteraba significativamente el comportamiento del hormigón en el ensayo de penetración de cloruros, manteniéndose la calificación de muy baja penetración tanto para las probetas sin fisuración previa como para el caso de las probetas sometidas a niveles de 20% y 40% de la carga de rotura. La mayor permeabilidad a cloruros que se origina por la incorporación de macro fibras de PP al hormigón se explicaría por la presencia de una mayor porosidad asociada a la zona de interfaz fibra/matriz que facilitaría el transporte de iones a través de la matriz. La reacción puzolánica por la incorporación de MS permitiría restituir la condición original de permeabilidad de la matriz sin fibras.
336

Aplicação de polipropileno com 35% de fibra de vidro (PP GF35) em substituição à poliamida com 35% de fibra de vidro (PA6 GF35) na fabricação de coletores de admissão em motores de 03 cilindros Bi-combustível / Application of polypropylene with 35% of glass fiber (PP GF35) in order to substitute the polyamide with 35% of glass fiber (PA6 GF35) in the intake manifold in downsizing engine flex fuel of three cylinders

Corredori, Paulo César, 1966- 28 August 2018 (has links)
Orientador: Cecilia Amélia de Carvalho Zavaglia / Dissertação (mestrado) - Universidade Estadual de Campinas, Faculdade de Engenharia Mecânica / Made available in DSpace on 2018-08-28T04:10:25Z (GMT). No. of bitstreams: 1 Corredori_PauloCesar_M.pdf: 3624543 bytes, checksum: 7dff308f63100edb2b9d157d780f91b3 (MD5) Previous issue date: 2015 / Resumo: Este mundo que vivemos está se tornando extremamente competitivo dia após dia, a apenas cinquenta anos, os motores ciclo Otto permaneciam quase os mesmos quando foram inventados pelo engenheiro alemão Nikolaus August Otto no final do século 19. Foi somente no final da década de 1970 que os antigos motores começaram a ganhar apelos tecnológicos, como injeção eletrônica, ignição eletrônica, controle de emissões e gás carbônico, etc., com isso, todas as montadoras começaram a buscar soluções que fizessem do seu veículo, o melhor ou o mais econômico e menos poluente. Face às novas exigências governamentais ao redor do mundo, todas as montadoras e autopeças estão trabalhando incansavelmente na busca de várias soluções, soluções estas que vão desde a diminuição de emissões evaporativas, redução do consumo de combustível, seja em função de um motor mais econômico quanto a melhorias de aerodinâmica, que resulta em menor fenômeno de arraste e consequente economia de combustível. Sabe-se também que redução de peso impacta diretamente na redução do fenômeno de arraste, portanto, gera um menor consumo de combustível, por isso, estamos vendo o crescente interesse das indústrias automotivas em substituir as antigas e atuais peças em metal que são normalmente pesadas, para peças extremamente mais leves em plásticos de engenharia e com alta resistência térmica, mecânica, etc., e quem nem por isso não mantenham a mesma qualidade funcional das peças em metal. Plásticos de engenharia como a Poliamida 6 com 35% de fibra de vidro (PA6 GF35), já estão sendo aplicados no mercado automotivo a pelo menos quase 20 anos, pois os primeiros coletores de admissão e filtro de ar em plástico nasceram utilizando esta matéria prima, hoje em dia, nesta busca por redução de peso e consequentemente preço, um material plástico chamado Polipropileno com 35% de fibra de vidro (PP GF35), que até não muito tempo atrás era de segunda linha, passa a ser de suma importância para alcançar objetivos que técnicos e monetários que até outro dia, somente era possível com a Poliamida 6 com 35% de fibra de vidro (PA6 GF35). Hoje em dia o polipropileno é um polímero de destaque no setor automotivo, pois ele se destaca pela alta resistência química e solvente, boa estabilidade dimensional, flexibilidade, durabilidade, excelente balanço entre impacto e rigidez. Sendo assim, uma matéria prima que era utilizada na fabricação de fios de tecelagem, embalagens flexíveis, brinquedos, copos plásticos, corpo de eletrodomésticos, está sendo usado em peças de alto valor agregado, alto e com tal desempenho técnico como um coletor de admissão e em quase todas as peças de acabamento interno e externo da maioria das empresas automotiva do Brasil e do mundo / Abstract: Due to strong competition among automotive companies around the world, and also by the incessant search in order to reduce weights in vehicles, reducing fuel consumption and therefore reduce carbonic gas emissions, the automakers are working on several fronts in order to reach the targets already defined through the government¿s laws. Given these several requests, the automotive parts industries, together with the raw materials industry, are working to achieve these goals. Thus, reductions in power cell consequently the numbers of cylinders in the engines are already a reality, for example three cylinders engines are replacing the four cylinder engines, and the most important comment, and they are keeping the same driving force. In addition, we are working so hard in order to replace the current Intake Manifold in Polyamide 6 with 35% glass fiber (PA6 GF35), for Polypropylene with 35% glass fiber (PP GF35), so is being reduced around 15% of weight, changing only the raw material. Polypropylene (PP), who was a second-line raw material in the past at the automotive world, becomes to move of other excellent quality of baseline of importance, as well, as reducing the weight of the piece, how it reduces the price piece value, as also the polypropylene is cheaper around of 15% more than the polyamide 6. This new polypropylene for Intake Manifold needs to be heat stabilizer, but needs not to be flame retardant. Many characteristics had been considered very important in the decision matrix in order to reach a good polymer, as well, mechanical resistance to the tensile and impact, density, water absorption, thermal resistance, chemical resistance regarding fuel, injection process and the availability of mass production. Only twenty years ago, all engines Cycle Otto were manufactured, using Intake Manifold in aluminum material, due to the aluminum caused a chemical reaction in physical contact with the alcohol, it was invented the Intake Manifold in Polyamide 6. Today all the automotive world uses Intake Manifold in Polyamide 6 for Cycle Otto application, but due to the excellent results using the polypropylene raw material, all automakers are moving to this new raw material, which in a not so distant past, was regarded as the second line in the automotive industry / Mestrado / Materiais e Processos de Fabricação / Mestre em Engenharia Mecânica
337

Aderência bacteriana e formação de biofilme aos fios de dermossustentação facial / Bacterial adherence and biofilm formation on facial lifting threads

Bruna de Arruda Leite 03 July 2008 (has links)
A flacidez e as rugas de expressão podem ser amenizadas com lifting facial ou implante no tecido subcutâneo da face de fios de poliuretano ou polipropileno. Sob determinadas condições microrganismos podem aderir sobre os fios e interagir com essas superfícies iniciando crescimento celular. O objetivo do presente estudo foi avaliar a aderência bacteriana aos fios de poliuretano e polipropileno por meio de microscopia eletrônica de varredura e métodos microbiológicos. Os fios foram seccionados em segmentos de 1,0 cm de comprimento e transferidos individualmente para tubos Falcon (50,0 mL) contendo caldo Mueller Hinton (15,0 mL), com 200 \'mü\'L da suspensão bacteriana (\'10 POT.8\' UFC/mL) preparada e, incubados por 1h e 30 minutos, 4, 24, 48, 72 e 120 horas. Após cada período de incubação, os corpos-de-prova foram lavados três vezes e introduzidos, separadamente, em 5,0 mL de solução salina esterilizada, sonicados a 40 kHZ por 8 minutos e homogeneizados em vortex por 10 segundos. Esta solução foi diluída (1/10 a 1/1000), da diluição 1/1000 uma alíquota de 0,1 mL foi plaqueada sobre Tryptic Soy Agar (TSA). As placas foram incubadas a 37 graus Celsius por 18 a 24 horas. Após o período de incubação, as células viáveis foram contadas e o resultado anotado em termos de unidades formadoras de colônia (UFC/mL). Os corpos-de-prova destinados à observação por microscópio eletrônico de varredura foram fixados em glutaraldeído, desidratados em séries de álcool, secos em centrífuga a vácuo metalizados com ouro. A avaliação quantitativa do crescimento de S. aureus sobre a superfície do poliuretano, após 1 hora e 30 minutos de contato, foi 4,0 \'+ OU -\' 0,0 log UFC/mL, S. epidermidis 4,07 \'+ OU -\' 0,10 log UFC/mL e P. aeruginosa 5,08 \'+ OU -\' 0,1410 log UFC/mL. Após 4-120 horas o número de células viáveis de S. aureus sobre a superfície do poliuretano foi 5,49 \'+ OU -\' 0,04 log UFC/mL, S. epidermidis 4,99 \'+ OU -\' 0,07 log UFC/mL e P. aeruginosa 6,52 \'+ OU -\' 0,03 log UFC/mL. A avaliação quantitativa do crescimento de S. aureus sobre a superfície do polipropileno, após 1 hora e 30 minutos de contato, foi 4,24 \'+ OU -\' 0,0 log UFC/mL, S. epidermidis 4,14 \'+ OU -\' 0,14 log UFC/mL e P. aeruginosa 5,77 \'+ OU -\' 0,05 log UFC/mL. Após 4 - 120 horas o número de células viáveis de S. aureus sobre a superfície do polipropileno o número de células viáveis de S. aureus foi de 5,96 \'+ OU -\' 0,07 log UFC/mL, S. epidermidis 4,96 \'+ OU -\' 0,06 log UFC/mL e P. aeruginosa 6,63 \'+ OU -\' 0,05 log UFC/mL. O número de células viáveis de S. aureus, S. epidermidis e P. aeruginosa sobre as superfícies de poliuretano e polipropileno foram significantemente diferentes (p<0,05). O biofilme foi observado sobre ambos fios (poliuretano e polipropileno) como demonstrado por meio de microscopia eletrônica de varredura. / Flabbiness and expression wrinkles can be helped by undergoing a face lifting or by implanting subcutaneous tissues of polyurethane or polypropylene threads. Under certain conditions microorganisms can attach themselves to the threads and interact with these surfaces initiating cellular growth. The goal of the present study was to evaluate bacterial attachment to polyurethane and polypropylene threads by means of scanning electron microscopy and microbiological method. The threads were sectioned into segments of 1.0 cm in length and inserted, one by one, into separated Falcon tubes (50 mL) containing Mueller Hinton broth (15 mL), with 200 \'mü\'L of the bacterial suspension (\'10 POT.8\' CFU/mL) prepared, and incubated for 1 hour and 30 minutes, at 4, 24, 48, 72 and 120 hour periods. After each incubation period, the coupons were rinsed three times and, inserted, one by one, into 5.0 mL of sterile physiological saline solution, sonicated at 40 kHz for 8 minutes and vortexed for 10 seconds. This solution was diluted three-fold (1/10 to 1/1000), from dilution the 1/1000 dilution an aliquot of 0.1 mL was plated onto Tryptic Soy agar (TSA). The plates were incubated at 37 Celsius degrees from 18 to 24 h. After the incubation periods, the viable bacteria were counted and the results noted in terms of colony forming units (CFU/mL). The coupons destined for scanning electron microscopy observations were fixed in glutaraldehyde, dehydrated in alcohol series, dried in vacuum centryfuge and metalized with gold. A quantitative evaluation was recorded of the growth of S. aureus on the surface of polyurethane, after 1h and 30 minutes of contact, the results shown 4.0 \'+ OU -\' 0.0 CFU/mL, S. epidermidis 4.07 \'+ OU -\' 0.1 CFU/mL and P. aeruginosa 5.08 \'+ OU -\' 0.14 CFU/mL. After 4 - 120 h the number of viable cells of S. aureus on polyurethane surfaces were 5.49 \'+ OU -\' 0.04 CFU/mL, S. epidermidis 4.99 \'+ OU -\' 0.07 CFU/mL and P. aeruginosa 6.52 \'+ OU -\' 0.03 CFU/mL. A quantitative evaluation was recorded of the growth of S. aureus on the surface of polypropylene after 1h and 30 minutes of contact, the results shown 4.24 \'+ OU -\' 0.20 CFU/mL, with S. epidermidis 4.14 \'+ OU -\' 0.1 CFU/mL and P. aeruginosa 5.77 \'+ OU -\' 0.05 CFU/mL. After 4 - 120 h the number of viable cells of S. aureus on polypropylene surfaces were 5.96 \'+ OU -\' 0.07 CFU/mL, S. epidermidis 4.96 \'+ OU -\' 0.07 CFU/mL and P. aeruginosa 6.63 \'+ OU -\' 0.05 CFU/mL. The number of viable cells of S. aureus, S. epidermidis, P. aeruginosa on polyurethane and polypropylene surfaces were significantly different (p<0.05). A biofilm was observed on both threads (polyurethane and polypropylene) as demonstrated by scanning electron microscopy.
338

Investigación de la influencia del tipo de gas utilizado en el plasma atmosférico, en la modificación superficial del polipropileno

Monzó Pérez, Matías Raimundo 14 December 2015 (has links)
[EN] "Investigation of the influence of the type of gas used in atmospheric plasma in surface modification of polypropylene." ABSTRACT. Polypropylene is one of the most consumed thermoplastics worldwide, with an estimated annual demand of 790,000 tons. High demand for polypropylene is directly related to its versatility and good physical and chemical properties. Polypropylene is a suitable plastic for many applications because of its low density, good mechanical and chemical resistance, lack of odor, nontoxic, low permeability to water vapor and good electrical properties. Because these both chemical and physical properties, polypropylene can be found in many industrial sectors, mainly in the packaging, construction and automotive. One of the main limitations of polypropylene is, in industries demanding high quality materials and benefits, and higher technological content, such as automotive, construction, food industry, interior and sports applications that require improved adhesive properties because their chemical nature polypropylene does not have good adhesive properties. Because of this demand in industrial sectors it requires improving the wettability properties of polypropylene. Different types of surface modification treatment, both physical and chemical. The chemical treatments generally using chemicals that attack the polymeric surface often result in waste, which by their nature are harmful to the environment. Therefore, treatments that do not generate waste are more interesting. Within this area are optimal treatments based on plasma technology, as well as being environmentally correct only modify the surface to be treated without changing the general performance properties of the material itself. This paper aims to improve the adhesion of the surface of the polypropylene using atmospheric plasma treatment with two different atmospheres, air and nitrogen. Improving the adhesive properties it has been studied by surface energy changes by determining the contact angle for different treatment conditions depending on the running speed and the substrate/nozzle distance polypropylene. For this, the mechanisms of action of atmospheric plasma are studied, analyzing both chemical and physical changes. Moreover, a study of the maximum peel force "T" and shear strength for polypropylene/polypropylene joints is done with an adhesive and atmospheric plasma treated in an air atmosphere and nitrogen atmosphere under different conditions. To end the durability of the process is determined by an analysis of the recovery of the substrate hydrophobic. The results show that the atmospheric plasma treatment using air atmosphere and nitrogen under low throughput speeds and low substrate/nozzle distances substantially improves the wettability of polypropylene. The main mechanism of action of plasma surface activation is by insertion of polar species, as shown by the study by XPS. These species are highly reactive, which results in the loss of wettability observed in the study of aging. Also there are physical changes as evidenced by increased roughness and mass loss, which contribute positively to the improvement of the adhesive properties. Generally, one can say that the treatment of atmospheric plasma is an appropriate method for improving the adhesive properties of the surfaces of the polypropylene, and very interesting from the industrial viewpoint, due to easy implementation and flexibility in a continuous production process and because it is a very friendly technology environment. / [ES] "Investigación de la influencia del tipo de gas utilizado en el plasma atmosférico, en la modificación superficial del polipropileno" RESUMEN. El polipropileno es uno de los termoplásticos de mayor consumo a nivel mundial, con una demanda anual estimada de 790000 toneladas. La elevada demanda del polipropileno está directamente relacionada con su versatilidad y sus buenas propiedades físicas y químicas. El polipropileno es un plástico idóneo para muchas aplicaciones por su baja densidad, buena resistencia química y mecánica, falta de olor, no tóxico, poca permeabilidad para el vapor de agua y buenas propiedades eléctricas. Debido a estas propiedades tanto químicas como físicas, el polipropileno lo podemos encontrar en multitud de sectores industriales, principalmente en los sectores de embalaje, construcción y automoción. Una de las principales limitaciones del PP es su baja humectabilidad ya que por su naturaleza química el polipropileno no tiene buenas propiedades adhesivas. Debido a la demanda en sectores industriales como el sector de automoción, construcción, industria alimentaria, embalaje, etc., se requiere mejorar las propiedades de humectabilidad del polipropileno. Existen distintos tipos de tratamientos de modificación superficial, tanto físicos como químicos. Los tratamientos químicos, en general, al utilizar productos químicos que atacan la superficie polimérica suelen originar residuos, que por su naturaleza son perjudiciales para el medioambiente. Por este motivo, son más interesantes los tratamientos que no generen residuos. Dentro de este ámbito, son óptimos los tratamientos basados en la tecnología de plasma, ya que además de ser medioambientalmente correctos, sólo modifican la superficie a tratar sin cambiar las propiedades generales de comportamiento del propio material. El presente trabajo pretende mejorar la adhesión de la superficie del PP mediante la utilización del tratamiento de plasma atmosférico con dos atmósferas diferentes, aire y nitrógeno. La mejora de las propiedades adhesivas se ha estudiado a través de los cambios de energía superficial mediante la determinación del ángulo de contacto para diferentes condiciones de tratamiento en función de la velocidad de paso y de la distancia sustrato/tobera sobre la superficie del polipropileno. Para ello se estudian los mecanismos de actuación del plasma atmosférico, analizando tanto los cambios químicos como físicos. Por otra parte, se realiza un estudio sobre la fuerza máxima de pelado en "T" y resistencia a la cizalla, para uniones polipropileno/polipropileno con un adhesivo de poliuretano y tratadas con plasma atmosférico en atmósfera de aire y atmósfera de nitrógeno en diferentes condiciones. Para finalizar se determina la durabilidad del proceso mediante un análisis de la recuperación hidrofóbica del sustrato de polipropileno. Los resultados obtenidos demuestran que el tratamiento con plasma atmosférico utilizando atmósfera de aire y atmósfera de nitrógeno en condiciones de bajas velocidades de paso y bajas distancias sustrato/boquilla mejora sustancialmente la humectabilidad del polipropileno. El mecanismo principal de actuación del plasma es la activación superficial por inserción de especies polares, como demuestra el estudio mediante XPS. Estas especies son altamente reactivas, lo que repercute en la pérdida de humectabilidad observada en el estudio de envejecimiento. Además también existen cambios físicos como demuestra el aumento de la rugosidad y la pérdida de masa, que contribuyen de forma positiva a la mejora de las propiedades adhesivas. De forma general, se puede decir que el tratamiento de plasma atmosférico es un método apropiado para la mejora de las propiedades adhesivas de las superficies del polipropileno, así como muy interesante desde el punto de vista industrial, debido a la fácil implantación y flexibilidad en un proceso de producción en continuo y por t / [CA] "Investigació de la influència del tipus de gas utilitzat en el plasma atmosfèric en modificació de la superfície de polipropilè." RESUM. El polipropilè és un dels termoplàstics més consumits a tot el món, amb una demanda anual estimada de 790.000 tones. L'alta demanda de polipropilè està directament relacionada amb la seva versatilitat i bones propietats tant físiques com químiques. El polipropilè és un plàstic adequat per a moltes aplicacions per la seva baixa densitat, bona resistència mecànica i química, manca d'olor, no tòxicitat, baixa permeabilitat al vapor d'aigua i bones propietats elèctriques. Degut a aquestes propietats químiques i físiques, el polipropilè es pot trobar en molts sectors industrials, principalment en l'embalatge, la construcció i l'automoció. No obstant això, una de les principals limitacions de polipropilè es troba als sectors que exigeixen materials d'alta qualitat i prestacions i major contingut tecnològic, com ara l'automoció, la construcció, la indústria alimentària, interiorisme i aplicacions esportives. La naturalesa química del propilè atorga a aquest baixes propietats adhesives, les quals deuen ser incrementades si es vol aplicar el polipropilè a aquests sectors industrials. Per tant, hi ha una demanda en sectors industrials que requereix una millora en les propietats de humectabilitat de polipropilè. Hi ha diferents tipus de tractament de modificació superficial com tractaments físics i químics. Els tractaments químics en general, empren productes químics que ataquen la superfície polimèrica. Aquest tractament, sovint, generen residus que per la seva naturalesa són perjudicials per al medi ambient. Per tant, és interesant la utilització de tractaments que no generen residus. Dins d'aquesta àrea, els tractaments de tecnologia de plasma són òptimes, sent tractaments ecològics, modificant la superfície sense canviar les propietats generals del propi material. Aquest treball té com a objectiu millorar l'adherència de la superfície del polipropilè mitjançant tractaments atmosfèrics de plasma amb dos ambients atmosferes diferents: aire i nitrogen. La millora de les propietats adhesives amb el càlcul d'energia superficial mitjançant la determinació de l'angle de contacte per a les diferents condicions de tractament en funció de la velocitat de tractament i la distància substrat/tobera. s'Estudien els mecanismes d'acció de plasma atmosfèric, analitzant canvis químics i físics. D'altra banda, es du a terme un estudi de la màxima força de pelat en "T" i resistència a la ciçalladura de unions polipropilè/polipropilè tractats amb plasma atmosfèric en atmosfera d'aire i atmosfera de nitrogen sota condicions diferents. Per finalitzar la durabilitat del procés està determinada per una anàlisi de la recuperació de la hidrofobicitat del substrat. Els resultats mostren que el tractament amb plasma atmosfèric utilitzant atmosfera d'aire i nitrogen amb una velocitat de tractament baixa i baixes distancia substrat/tobera millora substancialment la humectabilitat de polipropilè. El principal mecanisme d'acció d'activació de la superfície de plasma és mitjançant la inserció d'espècies polars, com es mostra a l'estudi XPS. Aquestes espècies són altament reactives, el que dona lloc a la pèrdua de humectabilitat observat en l'estudi d'envelliment. També hi ha canvis físics com ho demostra l'augment de la rugositat i la pèrdua de massa, que contribueixen positivament a la millora de les propietats adhesives. Així, és possible afirmar que el tractament de plasma atmosfèric és un mètode apropiat per millorar les propietats adhesives de les superfícies del polipropilè, i el tractament es molt interessant des d'un punt de vista industrial, a causa de la fàcil aplicació, possibilitat de flexibilitat en produccions en continu i degut a ser a una tecnologia respectuosa amb el medi ambient. / Monzó Pérez, MR. (2015). Investigación de la influencia del tipo de gas utilizado en el plasma atmosférico, en la modificación superficial del polipropileno [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/58776
339

Investigación de la mejora de las propiedades mecánicas y térmicas de matrices de polipropileno con nanoarcillas para la fabricación de fibras

Pascual Bernabeu, José Javier 01 March 2016 (has links)
[EN] In recent years there has been a noticeable increase in the use of nanotechnology in different fields of science. With the use of nanoparticles within polymer matrices can be obtained interesting features (good fire behavior, antibacterial properties, improved mechanical properties, durability, ...) with the use of relatively small amounts. With the important challenges facing the textile sector, the development of multifunctional and high performance fibers may experience a starting point for defining differentiators that provide added value to the sector, allowing a favorable access to international markets. The use of nanoparticles in the field of plastics and composite materials has boomed at large scale because of the great possibilities offered by their large area-volume ratio. Synthetic yarn spinning sector is closely linked to polymeric materials sector sharing, in many cases, raw materials. Given the nature of the fibers with elements of high L/D ratio, and the particularity of nanoclays in this paper has raised the improvement of the mechanical and thermal properties of conventional polypropylene fibers through the use of modified nanoclays to increase technical possibilities of these fibers by conventional melt spinning processes. With this purpose mixing of modified nanoclays with polypropylene have been studied by extrusion processes and quantified the interaction between PP matrix and nanoclays by employing compatibilizing agents, studying dispersion, intercalation and exfolation phenomena of nanoclays in the polypropylene matrix by using microscopy techniques and subsequent macroscopic evaluation of mechanical properties depending on the ratios of the amount of compatibilizer and nanoclay added. Finally, processing conditions of modified polypropylene fibers have been optimized by melt spinning process based on the previously optimized formulations, quantifying their mechanical and thermal characteristics as flat textile structures. / [ES] En los últimos años se ha producido un incremento apreciable en el empleo de las nanotecnologías en diferentes campos de la ciencia. Con el empleo de nanopartículas en el seno de matrices poliméricas es posible conseguir interesantes funcionalidades (buen comportamiento al fuego, carácter antibacteriano, mejora en las propiedades mecánicas, durabilidad, ¿) con el empleo de cantidades relativamente pequeñas. Con los importantes retos a los que se enfrenta el sector textil, el desarrollo de fibras multifuncionales y de altas prestaciones puede experimentar un punto de partida para definir elementos diferenciadores que aporten alto valor añadido al sector, permitiendo acceder de forma favorable a los mercados internacionales. El empleo de nanopartículas en el sector de los materiales plásticos y compuestos ha experimentado un auge de gran magnitud debido a las interesantes posibilidades que ofrecen por su gran relación área-volumen. El sector textil, de hilaturas sintéticas está muy vinculado al sector de los materiales poliméricos, compartiendo, en muchas ocasiones, las materias primas. Dada la naturaleza de las fibras textiles, con elementos de elevado ratio L/D, y dada la particularidad de las nanoarcillas, en el presente trabajo se ha planteado la mejora de las propiedades mecánicas y térmicas de fibras convencionales de polipropileno mediante el empleo de nanoarcillas modificadas para incrementar las posibilidades técnicas de estas fibras mediante procesos convencionales de hilatura por fusión. Para ello, se ha estudiado el proceso de mezclado del polipropileno con nanoarcillas modificadas mediante procesos de extrusión y se ha cuantificado la interacción entre la matriz de PP y las nanoarcillas mediante el empleo de agentes compatibilizantes, se han estudiado los fenómenos de dispersión, intercalación y exfoliación de las nanoarcillas en la matriz de polipropileno mediante el empleo de técnicas de microscopía y posterior evaluación macroscópica de las propiedades mecánicas en función de los ratios de compatibilizante y la cantidad de nanoarcilla incorporada. Por último, se han optimizado las condiciones de procesado de las fibras de polipropileno modificadas mediante el proceso de hilatura por fusión partiendo de las formulaciones previamente optimizadas y cuantificando sus características mecánicas y térmicas en forma de estructuras textiles planas. / [CA] En els últims anys s'ha produït un increment apreciable en l'ús de les nanotecnologies en diferents camps de la ciència. Amb l'ús de nanopartícules en el si de matrius polimèriques és possible aconseguir interessants funcionalitats (bon comportament al foc, caràcter antibacterià, millora en les propietats mecàniques, durabilitat, ...) amb l'ús de quantitats relativament petites. Amb els importants reptes als quals s'enfronta el sector tèxtil, el desenvolupament de fibres multifuncionals i d'altes prestacions pot experimentar un punt de partida per definir elements diferenciadors que aportin alt valor afegit al sector, permetent accedir de forma favorable als mercats internacionals. L'ús de nanopartícules en el sector dels materials plàstics i compostos ha experimentat un auge de gran magnitud a causa de les interessants possibilitats que ofereixen per la seva gran relació àrea-volum. El sector tèxtil, de filatures sintètiques està molt vinculat al sector dels materials polimèrics, compartint, en moltes ocasions, les matèries primeres. Donada la naturalesa de les fibres tèxtils, amb elements d'elevat ràtio L / D, i donada la particularitat de les nanoargiles, en el present treball s'ha plantejat la millora de les propietats mecàniques i tèrmiques de fibres convencionals de polipropilè mitjançant l'ús de nanoargiles modificades per incrementar les possibilitats tècniques d'aquestes fibres mitjançant processos convencionals de filatura per fusió. Per a això, s'ha estudiat el procés de barreja del polipropilè amb nanoargiles modificades mitjançant processos d'extrusió i s'ha quantificat la interacció entre la matriu de PP i les nanoargiles mitjançant l'ús d'agents compatibilizants, s'han estudiat els fenòmens de dispersió, intercalació i exfoliació de les nanoargiles en la matriu de polipropilè mitjançant l'ús de tècniques de microscòpia i posterior avaluació macroscòpica de les propietats mecàniques en funció de les ràtios de compatibilizante i la quantitat de nanoargila incorporada. Finalment, s'han optimitzat les condicions de processament de les fibres de polipropilè modificades mitjançant el procés de filatura per fusió partint de les formulacions prèviament optimitzades i quantificant les seves característiques mecàniques i tèrmiques en forma d'estructures tèxtils planes. / Pascual Bernabeu, JJ. (2016). Investigación de la mejora de las propiedades mecánicas y térmicas de matrices de polipropileno con nanoarcillas para la fabricación de fibras [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/61289
340

USO DE ADITIVOS SOSTENIBLES EN LA ESTABILIZACIÓN TÉRMICA DEL POLIPROPILENO EN SU PROCESO DE SÍNTESIS

Hernández Fernández, Joaquín Alejandro 05 November 2018 (has links)
En esta Tesis se plantea un aprovechamiento integral de antioxidantes naturales para reforzar al polipropileno contra la degradación termoxidativa que sufre durante su proceso de conformado. De entre estos compuestos, los ácidos hidroxicinámicos son un grupo de moléculas presentes en la pared celular vegetal, cuyos principales representantes son el ácido ferúlico, p-cumárico, cafeico y sinápico, de los cuales el ácido ferúlico y p-cumárico son los de mayor abundancia en la naturaleza. Están formados básicamente por un anillo aromático, un grupo alifático y un ácido carboxílico en el extremo. Son denominados hidroxicinámicos por la sustitución del grupo hidroxilo en el anillo aromático. Otra forma en la que se encuentran presentes es como ácido clorogénico (ácido cafeico, preferentemente), son solubles y se presentan en altas concentraciones en bebidas como el café. Esta investigación, se inicia con un estudio que sirve para identificar y conocer los residuos generados en el proceso de desodorización del polipropileno. Para llevar a cabo este análisis, se realizó un prototipo de desorber que sirvió para generar y posteriormente analizar los residuos líquidos y sólidos generados. Mediante cromatografía y ensayos calorimétricos se ha podido identificar las moléculas derivadas del proceso de degradación así como proponer las rutas químicas que dan origen a estos derivados tóxicos. Una vez identificadas estas sustancias, se ha podido valorar los riesgos que estos podrían provocar en el medio de degradación. Un segundo estudio desarrollado en esta investigación, ha tenido como objetivo la búsqueda de una aplicación a los residuos generados durante el proceso de síntesis del PP. A través del estudio de las cinéticas de degradación se ha planteado una recuperación de estos derivados mediante procesos de pirolisis y quimiólisis. Además, este estudio ha servido para comparar y determinar qué modelos cinéticos de degradación son los que mejor se ajustan al proceso de degradación del PP en el rango de temperaturas de trabajo para este polímero. Finalmente, para determinar los efectos antioxidantes de los aditivos estudiados en la matriz del polipropileno, se prepararon diferentes formulaciones con aditivos naturales y con aditivos de origen petroquímico, como el Irganox y el Ethanox a modo de comparación. Los films preparados se analizaron mediante diferentes técnicas con el fin de obtener información físico-química, colorimétrica, estructural y de resistencia mecánica. De los resultados obtenidos, se ha podido comprobar que el ácido cafeico superó a los otros antioxidantes, reduciendo la producción de aflatoxinas en más del 95 por ciento. / The growing social sensitivity linked to environmental issues in relation to the carbon footprint, together with the depletion of non-renewable sources, has acted as a driving force for the search for alternative materials for the synthesis and optimization of polymeric material formulations. Present in most plant foods, antioxidants block the damaging effect of free radicals that occur when a polymer undergoes a degradation process. This thesis proposes an integral use of natural antioxidants to reinforce the polypropylene against the thermo-oxidative degradation that suffers during its forming process. Among these compounds, hydroxycinnamic acids are a group of compounds present in the plant cell wall, whose main representatives are ferulic acid, p-coumaric, caffeic and sinapic, of which ferulic acid and p-coumaric are the most abundant In nature. They are basically formed by an aromatic ring, an aliphatic group and a carboxylic acid at the end. They are called hydroxycinnamics by the substitution of the hydroxyl group in the aromatic ring. Another way in which they are present is as chlorogenic acid (caffeic acid, preferably), they are soluble and present in high concentrations in beverages such as coffee. In this research, an initial study is proposed to identify and know the waste generated in the process of deodorization of polypropylene. To carry out this study, a prototype of desorbing was carried out in order to analyze the liquid and solid waste generated, which subsequently served to analyze the risks that these could cause. By means of chromatography and calorimetric analysis it has been possible to identify the molecules derived from the degradation process as well as to propose the chemical routes that give rise to these toxic derivatives. A second study served to apply the waste generated during the PP synthesis process. Through the study of the kinetics of degradation, a recovery of these derivatives has been considered through pyrolysis or chemical processes. This study served to compare and determine best models that suit the process of degradation of the PP in the range of working temperatures for this polymer. In order to determine the antioxidant effects of the additives studied in the polypropylene matrix, different formulations were prepared with natural additives and with additives of petrochemical origin as a comparison. The prepared films were analyzed by different techniques in order to obtain physical-chemical, colorimetric, structural and mechanical resistance information. From the results obtained, it was found that caffeic acid exceeded the other antioxidants, reducing the production of aflatoxins by more than 95 percent. / La creixent sensibilitat social lligada a temes mediambientals en relació a la petjada de carboni, juntament amb l'esgotament de les fonts no renovables, ha actuat com a força impulsora per a la cerca de matèries alternatives per a la síntesi i optimització de formulacions de materials polimèrics. Presents en la majoria els aliments vegetals, els antioxidants bloquegen l'efecte perjudicial dels radicals lliures que es produeixen quan un polímer pateix un procés de degradació. En aquesta investigació, es planteja un aprofitament integral d'antioxidants naturals per a reforçar al polipropilè contra la degradació termoxidativa que pateix durant el seu procés de conformat. Entre aquests compostos, els àcids hidroxicinámicos són un grup de compostos presents en la paret cel·lular vegetal, els principals representants del qual són l'àcid ferúlico, p-cumárico, cafeico i sinápico, dels quals l'àcid ferúlico i p-cumárico són els de major abundància en la naturalesa. Estan formats bàsicament per un anell aromàtic, un grup alifàtic i un àcid carboxílic en l'extrem. Són denominats hidroxicinámicos per la substitució del grup hidroxil en l'anell aromàtic. Una altra forma en la qual es troben presents és com a àcid *clorogénico (àcid *cafeico, preferentment), són solubles i es presenten en altes concentracions en begudes com el café. De la mateixa manera, en aquest estudi es planteja un estudi inicial per a identificar i conéixer els residus generats en el procés de desodorización del polipropilè. Per a dur a terme aquest estudi es va realitzar un prototip de desorber amb la finalitat d'analitzar els residus líquids i sòlids generats, que van servir posteriorment per a analitzar els riscos que aquests podrien provocar. Mitjançant cromatografia i assajos calorimétricos s'ha pogut identificar les molècules derivades del procés de degradació així com proposar les rutes químiques que donen origen a aquests derivats tòxics. Un segon estudi desenvolupat en aquesta investigació, va servir per a donar aplicació als residus generats durant el procés de síntesi del PP. A través de l'estudi de les cinètiques de degradació s'ha plantejat una recuperació d'aquests derivats mitjançant processos de pirolisis o quimiólisis. Aquest estudi ha servit per a comparar i determinar què models cinètics de degradació són els que millor s'ajusten al procés de degradació del PP en el rang de temperatures de treball per a aquest polímer. Per a determinar els efectes antioxidants dels additius estudiats en la matriu del polipropilè es van preparar diferents formulacions amb additius naturals i amb additius d'origen petroquímic a manera de comparació. Els films preparats es van analitzar mitjançant diferents tècniques amb la finalitat d'obtindre informació físic-química, colorimètrica, estructural i de resistència mecànica. Dels resultats obtinguts, s'ha pogut comprovar que l'àcid cafeico va superar als altres antioxidants, reduint la producció de *aflatoxinas en més del 95 per cent / Hernández Fernández, JA. (2018). USO DE ADITIVOS SOSTENIBLES EN LA ESTABILIZACIÓN TÉRMICA DEL POLIPROPILENO EN SU PROCESO DE SÍNTESIS [Tesis doctoral]. Universitat Politècnica de València. https://doi.org/10.4995/Thesis/10251/111841

Page generated in 0.0482 seconds