This thesis offers a model for the underlying architecture of the narrative reality in science-fiction works by Philip K. Dick, arguing that Dick's fictional worlds are grounded in the pervasive metamorphosis - the overarching perception of the shifting - of the narrative fabric operating under the conditions of non-rationality and non-reality. The hyphenated coinages conveniently stand for the paradigms of the reality and mental configurations in PKD subverting the seemingly natural dichotomizing oppositions and hierarchies of the real/unreal and the rational/irrational. Bringing in Gilles Deleuze's ontology of difference, this thesis explains the non-rationality and non-reality of Dick's worlds in Deleuzian terms as, firstly, inducing the perception of fictional reality as realizing the innate potential of being by the perpetual becoming of being in multiplicity and, secondly, engendering - in the vein of Deleuzian simulacra - the impossibility of apprehending and categorizing fictional reality unequivocally. The thesis considers and evaluates the underlying assumptions and claims common to various approaches to the subject of reality in PKD's fictions in order to provide the essential context for the following development of the theoretical basis for non-rationality and non-reality shifting....

After dedicating over two years to pursuing an MFA degree focused on ceramics and sculpture, I find myself transported back to a familiar setting from my past: a tableau reminiscent of what remained in the dining space after four young children finished a meal and exited the room. Revisiting the scene recalls happy times despite the disorder. What helped maintain my sanity during the relentless repetition of the every-day-long task was the realization that every day, innocents are learning to become aware of the world around them. For my thesis exhibition, I created a tableau as a loud reminder of those messier times in my home. My exhibition features an oversized wooden toddler's chair and table, surrounded by scattered meal-time remnants exaggerated in scale predominantly crafted from ceramic. The food items are strewn about in seemingly random arrangements, creating a chaotic still life. Perhaps the disproportionate size of the furniture and the disorderliness subconsciously acknowledge the monumental challenge of caring for children, a task that once felt never-ending but has since become a distant memory. Viewers may find solace in the mundane subject matter and in the ease of recognizing the familiar elements on display.

Creative dissertation. / Malinowski aurait peut-être souhaité que son journal soit révélé à titre posthume afin de contester l’accent mis sur la méthode scientifique par l’anthropologie sociale de son époque. Le dévoilement du journal de Bronislaw Malinowski renverse la domination des explications du fait social par le déterminisme, ouvrant la voie à ce qui devient, dans les années 1960, le tournant discursif. Le journal offre un aperçu de l’impulsion de vitalité de Malinowski et de ses préoccupations existentielles, qui sont excisées dans le processus de réécriture, connu pour transformer les notes de terrain en l’expression formelle caractérisant les monographies. L’anthropologue rédige des monographies pour ses contemporains en construisant des récits étayés par des preuves scientifiques d’une manière qui dissimule par la censure, les automatismes et la catégorie plus large de la subjectivité, ainsi que la possible relégation temporelle de l’Autre, qui peut entraîner la discrimination envers celui-ci. La personnalité publique de l’anthropologue est stylisée par le souci professionnel de représenter correctement le natif-comme-texte. Puisqu’il réfléchit à son avenir publiable, on émet l’hypothèse que Malinowski aurait l’intention de rédiger les entrées de son journal afin d’apporter une contribution posthume à l’anthropologie. Si cela est vrai, le journal est l’espace où les stratégies d’auto-dévoilement surgissent au premier plan, révélant la vulnérabilité supposée de l’auteur. Le dévoilement de l’expérience de vie n’est pas le produit d’un monologue intérieur chaotique, mais possède une fin en soi, qui est de révéler, à travers le mode de l’aveu, l’anthropologue-comme-texte. On pensait autrefois qu’en anthropologie, le système de la vérité était basé sur l’écriture théorique. Maintenant, le journal est mis en évidence. L’héritage de Malinowski repose avant tout sur la sophistique utilisée pour réorganiser le système de vérité entre l’écriture théorique et l’intime, entre la monographie et le journal. Cette réorganisation des vérités est accomplie à travers Writing in Schein qui est mon idiome se référant au jeu textuel avec des composantes du discours destiné à produire la litterarité inspirée d’images brillantes dans l’art apollinien. Writing in Schein est alors la diffusion des apparences, qui amplifie la crise de la représentation entre la copie qui imite, et le simulacre qui invente, puisque la sophistique nécessaire pour aligner les éléments du discours est une folle simulation littéraire. Par l’acte unique du journal et son dévoilement prévu pour la postérité, Malinowski détruit l’enchainement de l’activité productive en anthropologie. / Malinowski may have wished for his diary to be revealed posthumously in order to contest the intense focus on the scientific method, adopted in his time. The unveiling of Bronislaw Malinowski’s diary overthrows the dominance of explanations of social fact based solely on determinism, paving the way for what becomes known, during the 1960s, as the discursive turn. The diary offers insight into Malinowski’s impulse of vitality, along the existential concerns and narratives of personal experience, which are excised in the process of rewriting known to transform field notes into the type of formal expression that characterizes monographs. The anthropologist writes monographs for contemporaries by responding to their expectation of accounts backed by scientific evidence in a way that fosters concealment through censorship, automatisms and the larger category of subjectivity, as well as the possible time-relegation of the Other, which may result in discrimination against him. A positive public persona is stylized out of professional concern for properly staging the native-as-text. It is hypothesized that Malinowski possible future publication of the journal intends to compose its entries so as to make a posthumous contribution to anthropology. If that is true, the journal is the space where strategies of self-showing come to the fore, revealing the author’s assumed vulnerability. The unveiling of life experience is not the product of chaotic interior monologue or brooding, but has an end-goal which is to unveil, through the mode of avowal, the anthropologist-as-text. It was once thought that the anthropological system of truth is based on theoretical writing. Now, however diary is highlighted. Malinowski’s legacy rests foremost upon the sophistry used to reorder the system of truth between theoretical and intimate writing, between the monograph and the diary. This reordering of truths is accomplished through Writing in Schein, which is my idiom referring to the textual play with components of discourse intended to produce beautiful constructs inspired by shining images in Apollonian art. Writing in Schein is then the dissemination of appearances, which amplifies the crisis of representation between the copy that imitates, and the simulacrum that invents, since the sophistry required to align elements of discourse is a mad literary simulation. Through the single act of the diary and its unveiling planned for posterity, Malinowski destroys the sequence of productive activity in anthropology. / Malinowski możliwie życzył sobie, aby dziennik został ujawniony pośmiertnie. Podsuwam hipotezę, że chciał on w ten sposób rzucić wyzwanie metodzie naukowej przyjętej przez ówczesną antropologię społeczną. Odsłonięcie dziennika Bronisława Malinowskiego odwraca uwagę od dominacji wyjaśniania faktów społecznych przez determinizm, torując drogę zwrotowi dyskursywnemu spopularyzowanego w dyscyplinie od lat sześćdziesiątych. Pamiętnik oferuje wgląd w impuls witalności Malinowskiego i jego obaw egzystencjalnych, które są strategicznie wykreślane z tekstu podczas przekształcania notatek terenowych w formalne wyrażenia, charakteryzujące monografie. Antropolog komponuje monografie dla współczesnych czytelników, konstruując tekstualne relacje poparte dowodami naukowymi i cenzurą automatyzmów, szerszej kategorii podmiotowości, a także czasowego degradowania Obcego. Postać publiczna antropologa jest stylizowana, aby poprawnie przedstawiać rdzennego-jako-tekst. Spekuluje się, że zastanawiając się nad swoją publikowalną przyszłością, Malinowski zamierza formułować wpisy do swojego dziennika, aby pośmiertnie przyczynić się do nauki o kulturze, i ludzkości. Jeśli to prawda, dziennik jest przestrzenią, w której ujawnia się jego rzekoma wrażliwość. Odsłonięcie doświadczenia życiowego nie jest wytworem chaotycznego monologu wewnętrznego, ale ma cel samo w sobie ujawnienia, poprzez poufałość, antropologa-jako-tekst. Kiedyś uważano, że w antropologii system prawdy opierał się na piśmie teoretycznym. Teraz dziennik jest podświetlony. Dziedzictwo Malinowskiego polega przede wszystkim na sofistyce, za pomocą której reorganizuje on system prawdy między pismem teoretycznym a prywatnym, między monografią a pamiętnikiem. Tę reorganizację prawd dokonuje się poprzez Scheinschrift, które jest moim idiomem odwołującym się do gry tekstowej mającej na celu wytworzenie systemu wyrazów piękna inspirowanych sztuką apollińską. Scheinschrift potęguje kryzys reprezentacji między modelem a kopiami. Scheinschrift jest zatem sofistyką niezbędną do zestrojenia elementów dyskursu i rozpowszechnienia pozorów, miejącymi na celu kształtowanie szalonej symulacji literackiej. Wyłącznym aktem pisma pamiętnika i jego odsłonięciem przeznaczonym dla potomności, Malinowski niszczy dawny łańcuch twórczej działalności antropologii.